Govert zoekt het geluk

Deel 16. Govert en de drie kusjes

"Eigenlijk”, zei Govert, terwijl hij zich van Els afwentelde en tevreden een naspelsigaretje opstak, "eigenlijk woon je hier vrij klein, vind ik". Hij legde de sigaret op de rand van de asbak en keek nog eens kritisch rond.
Els schrok van zijn teleurgestelde stem en liet de asbak die ze juist van het nachtkastje had gepakt op het slordig gedrapeerde dekbed vallen. "Ik had je toch verteld dat ik in een kast van een huis woon", merkte ze verongelijkt op.
"Dat mag wel zo zijn", repliceerde Govert terwijl hij de nog brandende peuk uit zijn navel peuterde, "maar ik vind de planken toch wat smalletjes". Misprijzend schudde hij het hoofd, dat echter rustig bleef doorslapen.
'Waarom schud je het hoofd, Govert?" informeerde Els, terwijl ze de asbak terugzette.
"Omdat-ie niet wakker wil worden, daarom" zei Govert bits en hij riep "Chef, chef, tijd om op te staan!" en opnieuw schudde hij het hoofd, ditmaal wat krachtiger.
Maar ook dit mocht niet baten. Bijziende Els had pas vrij laat in de gaten gekregen dat Govert's chef ook al die tijd in het bed had gelegen, actief aan het minnespel had deelgenomen en daarna uitgeput onder zeil was gegaan. Ze stond op, ging voor het raam staan en rekte zich wellustig uit.

"Het lijkt me beter dat je een handdoek omdoet", merkte Govert op, “of anders de gordijnen dicht trekt. Volgens mij kunnen de buren je zien staan." En dit zeggende. verliet hij de buitenechtelijke sponde om zich naar de betegelde badkamer te begeven, onderweg met de punt van de grote teen elementaire kledingstukken van de vloer opvissend en verzamelend.
Els volgde hem in zijn kielzog dat overal op het hoogpolig tapijt lag.
"Het wordt een lange dag vandaag", sprak Govert terwijl hij de kranen opendraaide en koud en warm mengde. "Laten we snel douchen, een croissantje verorberen en dan op weg gaan." Hij zeepte zich grondig in en deed een stapje opzij opdat ook Els van de douche kon profiteren.

Els knikte goedkeurend. Met stijfgesloten ogen en wijd geopende mond gaf ze zich, het hoofd omhoog geheven, over aan de warme, weldadige stralen die haar fraai gezichtje besproeiden.
"Ik heb trouwens vreemd gedroomd vannacht" sprak Govert terwijl hij haar lange donkere haren met shampoo inmasseerde. "Iets met aardbevingen."
Els deed een stapje opzij, veegde het water van haar neus en zei verbaasd: "Hee, zoiets heb ik ook gedroomd! Ik herinner me vooral een penetrante zwavelstank."
Govert glimlachte. "Waarschijnlijk heb je mijn Head and Shoulders geroken vannacht. Als ik dat heb gebruikt, stink ik een uur in de wind."
"En helpt dat nou echt tegen roos?" wilde Els weten.
"Geen flauw idee", antwoordde Govert en zette zijn pruik op.

Nog nadruppend liepen ze getweeën naar de huiskamer waar het ontbijt al klaar stond.
"Weet je wat me opviel gisteravond?" vroeg Govert terwijl hij Els aankeek.
Els keek vragend terug.
"Dat programma over de jaren vijftig op de Belgische tv."
"Oja", zei Els, "Prehistorie heette dat, niet?"
"Ja", zei Govert. "Het leukste vond ik dat reclameflimpje waarin je James Dean zag die de jeugd waarschuwt voor roekeloos en te hard rijden."
"Ja, grappig was dat", merkte Els op, "vooral dat shotje van zijn verkreukelde sportwagen en zijn grafzerk direct daarna. Leuk gevonden. Maar echt Belgisch was dat andere ouwe filmpje waarin werd gesteld dat één blanke vrouw net zoveel waard is als twee zwarte vrouwen. Reclame voor verwisselbare boordjes van overhemden was dat geloof ik. En direct daarachter die reportage over het bezoek van Boudewijn aan de Kongo. Ik zat echt verbijsterd te kijken."
Govert glimlachte en schudde het hoofd. "Mij vielen vooral op die kusjes die de winnaar van de bodybuilderswedstrijd van de toenmalige Miss België kreeg."
Els keek hem niet-begrijpend aan. "Snap ik niet" zei ze, “wat bedoel je?".
"Nou", zei Govert, “je kent toch het modeverschijnsel van tegenwoordig om bij een begroeting drie kusjes te geven? Een op de linker-, een op de rechter- en dan weer een op de linkerwang?"
EIs knikte. "Nou en?" informeerde ze.
"Nou, overal wordt beweerd dat die gewoonte pas van de laatste jaren dateert. Maar dit was een reportage uit 1955 nota bene. En toen deden ze het al, dat zag je duidelijk."
"Je houdt het niet voor mogelijk", zei Els hoofdschuddend, scheurde haar croissantje in tweeën en smeerde er pruimenjam op.
Vanuit de slaapkamer klonk de rasperige stem van het hoofd dat vragend riep: "Waar ben ik?"

(Wordt vervolgd)

Terug