Beschaafd publiek in supermarkt C1000
Zoek je de Klop Klop,
vind je pas na veel Tam Tam
Via Via de Piri Piri

Weet u wat irritant is? Als je informatie nodig hebt en je krijgt niet rechtstreeks de persoon te spreken die over die informatie beschikt. Twee recente voorbeelden. Nadat we onze auto, wegens een mankement aan de airconditioning, bij een specialist hadden achtergelaten, belde de receptioniste van dat bedrijf ons terug om over de eventuele reparatie van gedachten te wisselen. Bij iedere vraag die wij stelden, ging ze het antwoord even "navragen" bij degene die direct bij het in orde maken van onze auto betrokken was. Resultaat: we bleven met een aantal vraagtekens zitten, we waren veel tijd kwijt en we kregen informatie uit de tweede hand. Dat gaf ons geen goed gevoel.

Een evenmin prettig gevoel overviel ons tijdens en na het boodschappen doen bij supermarkt C1000 Jan van Garderen in Almere-Buiten, waar we de kruidenierswaren wilden inkopen die een in Thailand woonachtige Europese familie had besteld. Allemaal spulletjes die daar niet verkrijgbaar zijn en die wij best voor hen wilden meenemen. Met een hele waslijst wensen manoevreerden we het winkelwagentje langs de schappen. Bijna geen enkele van de artikelen die we nodig hadden, lag echter op de plaats waar we dat het meest verwachtten en sommige waren er zelfs helemaal niet. Löwensenf mosterd bijvoorbeeld (alom verkrijgbaar in kleine en grote potjes en in tubes) had men niet in het assortiment. Ritter Sport (de bekende vierkante verpakkingen chocolade in velerlei varieteiten leverbaar) al evenmin. Wel stuitten we op een speciale aanbieding Portugese sardientjes, voor slechts negenenvijftig cents per blikje. Hoewel dat artikel niet op onze boodschappenlijst stond, sloegen we toch tien blikjes in, want zo'n voordeeltje kun je niet laten lopen natuurlijk. (Later, bij thuiskomst, bleek ons overigens dat het om sardines met piri-piri ging. Piri-piri is een Portugese hete peper. Velen vinden de heetheid van piri-piri ongenietbaar, maar om de verkoop van die blikjes niet te vertragen, had men er niet bijgezet dat het hier om "hot" sardientjes ging. Wij echter zijn er dol op en als we het op dat moment hadden geweten, hadden wij niet 10 maar de hele voorraad blikjes opgekocht. Maar het stond er niet bij, we kwamen er thuis pas achter. Dom dus van C1000 Jan van Garderen om dat niet even te vermelden op het reclamebordje.)

De blikjes Portugese sardines met piri-piri, ƒ 0,59 per stuk.
De blikjes zijn enigszins door roest aangetast, maar de inhoud is uitstekend.

Na het inladen van de tien blikjes sardines gingen we op zoek naar de Klop Klop, de bekende imitatieslagroom in kartonnen doosjes. Volstrekt onvindbaar. We klampten ten einde raad een juffrouw aan die een C1000 naambadge droeg. Ze had geen idee wat we met Klop Klop bedoelden en bij het uitleggen wat het precies was, begingen we helaas de fout het woord "slagroom" te noemen. Dat leidde tot een vergeefs tochtje naar het schap met het product "Klopvast" en vervolgens naar het koelmeubel waar de spuitbussen room in slagorde stonden opgesteld. Nadat we hadden duidelijk gemaakt dat we geen echte slagroom maar een surrogaatpoeder in kartonnen verpakking bedoelden, riep ze via de intercom een hogergeplaatst iemand op. Er verscheen een jeugdig medewerker die ons niet aankeek of groette, ons zelfs volkomen negeerde maar met een zuur gezicht aan de juffrouw vroeg wat `die man' wilde. Wij hoorden het woord "slagroom" weer vallen. Dat ging dus niet goed, want weer werden we naar de spuitbussen slagroom gedirigeerd. Opnieuw een korte beschrijving van het product Klop Klop gegeven, maar bij de medewerker weigerde het kwartje te vallen. Hij verdween vervolgens zonder commentaar weer achter de coulissen vanwaar hij gekomen was.

Wij besloten dat het allemaal lang genoeg geduurd had. Nog even op het boodschappenlijstje gekeken, tenslotte nog een zak Surinaamse puntjes (voor eigen gebruik) ingeladen en daarna snel naar de kassa's. Op weg daarheen werden we staande gehouden door de zuur kijkende jongeman die geheel onverwachts weer opdoemde en kwam vertellen inmiddels van de C1000 bedrijfsleider, Jan van Garderen hemzelf, te hebben vernomen waar zich de Klop Klop bevond. Hij ging ons voor en inderdaad, daar lagen ze, tamelijk verstopt achter de opstaande rand van het schap. We waren die plek al enkele malen gepasseerd maar hadden de blauwige verpakkingen niet gezien, omdat de hele voorraad in het gelid staande pakjes als een reeks dominostenen bleek te zijn omgevallen.

Bij de kassa waren we snel aan de beurt, dus dat viel alweer mee. Terwijl onze boodschappen de scanner passeerden, vroeg de caissiere of wij een Almere Buiten Voordeel Pas (of zoiets) hadden. Die vraag moesten wij ontkennend beantwoorden, want wij wonen niet in Almere-Buiten. Direct na ons antwoord schreeuwde een vrouw achter ons: "Mag ik dan zijn puntjes hebben?" Wij dachten aanvankelijk dat het mens met puntjes "broodjes" bedoelde. Nou, die hadden we al in ons winkelwagentje maar die hielden we liever zelf. Of zou het mens iets anders bedoelen? Wij vroegen de cassiere daarom wat dat voor puntjes waren. De hebberige vrouw achter ons schreeuwde daarop naar de dame achter de kassa: "Wat zegt-ie?" Ze kwam naderbij en overhandigde, ons zelfs iets wegduwend, de cassiere een of ander plastic kaartje. De cassiere legde ons daarop uit dat met de Voordeel Pas waardepunten kunnen worden verzameld en dat de vrouw achter ons graag onze 80 puntjes wilde hebben en of wij dat goed vonden. "Nee, dat vinden wij niet goed", antwoordden wij, terwijl we onze pincode intoetsten om onze boodschappen af te rekenen, "die vrouw vraagt niet gewoon aan mij of ze mijn punten mag maar ze schreeuwt "Ik wil zijn punten" en "Wat zegt ie", terwijl ze notabene vlakbij staat en het dus gewoon beleefd rechtstreeks kan vragen. Ik wil daarom niet dat zij mijn punten krijgt." Tijdens het verlaten van het C1000 filiaal van Jan van Garderen hoorden we het op puntjes beluste mens nog allerlei verwensingen krijsen.Waaruit maar weer eens blijkt dat `beschaving' in feite slechts uit een dun laagje vernis bestaat.

Bij thuiskomst controleerden we nog even de kassabon en wat zagen we onderaan?
Klantenkaart nr. 26000060039606
Vorig puntensaldo: 13615
Nieuwe punten: 80
Nieuw puntensaldo 13695.

Blijkt dat ongeciviliseerde mens onze punten tóch te hebben gekregen! Natuurlijk hebben we met bedrijfsleider Jan van Garderen gebeld. Het blijkt dat de C1000 waardepunten van de ene klant onder geen enkele voorwaarde mogen worden overgeheveld naar het puntentegoed van een andere klant.Hij zou dat zijn medewerkers nog eens nadrukkelijk laten weten. "Ach", verzucht van Garderen, "soms denk ik wel eens dat je een zaak beter kunt runnen zonder dan met personeel."

Naschrift (mei 2001)
Het bovenstaande verhaal is alweer een paar jaartjes oud. We zijn bij C1000 sindsdienniet meer teruggeweest, ook al omdat deze supermarkt niet bepaald op onze route ligt.

Maar omdat alle twee de in onze woonomgeving gelegen supermarkten (A&P en Groenwoudt) plotseling verbouwingsjeuk kregen (en dus enkele weken gesloten zijn), besloten we zaterdagmiddag 12 mei 2001 toch nog maar weer eens de Versmarkt Voordeelmarkt C1000 van Jan van Garderen met een bezoekje te vereren. Op ons boodschappenlijstje stonden dit keer tevens enkele ingrediënten die onontbeerlijk zijn voor een bepaald gerecht dat wij 's avonds wilden gaan maken. Die bestanddelen waren: verse basilicum, een witte kool, twee zakjes uiensoep (hele ordinaire, alledaagse uiensoep, zoals onder andere California ze maakt), bleekselderij en Italiaanse hele pomodores in blik.

Het moet gezegd, er lagen vele verse soorten kruiden bij de C1000, maar basilicum zat er niet bij. Een passerende groentenboy die wij aanklampten, verwees ons naar het schap met zakjes, blikjes en potjes Silvo en andere merken gedroogde kruiden. Ja, dat hadden wij zelf ook wel kunnen bedenken, maar wij hadden nu eenmaal verse basilicum nodig!.

Witte kooltjes waren op deze zaterdagmiddag evenmin aanwezig en op de afdeling met de pakjes droge soep hebben we wel tien minuten staan zoeken, maar de door ons gewenste eenvoudige zakjes uiensoep had C1000 niet in zijn/haar assortiment. Noodgewongen moesten we daarom pakjes Knorr "lente-ui-crèmesoep" in ons winkelmandje deponeren en het is nog maar de vraag of dat gebonden spul wel geschikt is voor het gerecht dat we straks willen gaan toebereiden.Wel vonden we de blikken met Italiaanse hele tomaten (slechts 39 cents per blik), en de bleekselderij (waarvan men echter ongevraagd het smakelijke loof al had verwijderd). De rest moesten we dan straks maar gaan kopen bij de "groentenboetiek" aan de overkant.

En dan was er nog het voorval met de Nescafé. Op ons lijstje stond (behalve nog veel meer, hier niet ter zake doende, boodschappen) een grote pot instantkoffie, Nescafé Gold. Bij het schap Koffie waren echter alleen kleine potjes oploskoffie aanwezig en het duurde even voor we een onopvallend bordje zagen met de tekst Grote Potten Bij De Info Balie. Om daar te komen, moeten echter eerst de reeds aangeschafte boodschappen worden afgerekend, want de Info Balie bevindt zich buiten het eigenlijke supermarktgedeelte. Dat deden we dus en we sloten ons aan bij een van de lange rijen voor de enige twee kassa's die op deze drukke zaterdagmiddag waren geopend.

Als ze nou maar niet over "puntjes" begint, hoopten wij op het moment dat wij onze aankopen eindelijk op het lopende bandje mochten plaatsen. Maar dat viel mee. Die ellendige puntjes (zie hierboven) bestonden kennelijk helemaal niet meer. Er was echter wel iets anders voor in de plaats gekomen: kraskaarten! Hoe origineel! Bij iedere 25 gulden aan boodschappen ontvangt men bij de C1000 een kraskaart. En als men dan heeft gekrast, ziet men in een vakje een product afgebeeld. Heeft men op twee opengekraste kraskaarten dezelfde afbeelding, dan bekomt men dat product geheel gratis. Wel, we hebben na thuiskomst gekrast, maar het enige wat die activiteit ons opleverde, was een tafel vol kraskruimels.

De kraskaarten van de C1000.
Als de plaatjes in beide opengekraste
vakjes hetzelfde waren geweest, zouden
we, naar de afbeeldingen te oordelen, een
of ander kreukelig tubetje of een kop en
schotel met iets erin hebben gewonnen.

Na het afrekenen sloten wij ons aan achter de vele wachtenden bij de Info Balie. En toen we daar eindelijk, na vreselijk lang getreuzel door het personeel, aan de beurt waren, bleken de grote potten Nescafé uitverkocht. Had Jan van Garderen dat niet even op een tweede bordje op de koffie-afdeling kunnen vermelden? Vaarwel C1000, nu komen we echt helemaal nooit meer bij je terug....

Terug