30 ανάσες στο τέλος του Μάρτη μέσα σε μυρωδιές
ξεχασμένες στο συρτάρι της ντουλάπας σου,
μέσα σε βιβλία και χαρτιά με λέξεις απανθρακωμένες
απο τη φλόγα της νιότης σου.
30 δικά μου πατήματα, κρυφοκοιτάγματα
τρέμουλα της καρδιάς
και των χεριών στον παγωμένο διάδρομο της μάθησης
στα μονοπάτια της κοιμισμένης συνείδησης
και της ανήλιαγης μνήμης.
Ένα λεπτό στο φτερό της ισορροπίας σου
ζύγιασες το βήμα σου, κοίταξες μπροστά,
πήρες στα χέρια σου εκείνα τα χαρτιά με απόφαση
με πείσμα, με όρεξη,
απαρνήθηκες το μαύρο της ντροπής
ζήτησες το κόκκινο της ελπίδας,
το λευκό του ονείρου,
το σύννεφο όχι του χαμού μα της ζωής
και πήρες το δρόμο της επιστροφής.
Ένα δικό μου γέλιο ενοχής,
μια βολή στον μολυσμένο αέρα του ουρανού
που γκριζάρει την
ψυχή του Μάρτη, αυτού του Μάρτη που έτσι αυθαίρετα ενώνει
και απομακρύνει,
ανάβει και σβύνει,
γελά και κλαίει,
φιλά και χτυπά.
31 βελόνες μπηγμένες στις φλέβες σου,
στις φλέβες μου,
31 προσευχές να σου μεταγγίζουν το αίμα μου,
να φιλτράρουν την ανάσα σου.
31 κόκκινες σταγόνες βροχής μιας άλλης εποχής
που έτσι αναίτια και αυθαίρετα
σε έβρεξε,
σε τρύπησε αλλοιώτικα
και σε ξέπλυνε απο την σκόνη των χρόνων που πέρασαν.