[...]Σήκωσα τόση υπομονή
Η θύμησή μου είναι νεκρή.
Φόβοι και βάσανα
Φύγαν κι' ανάσανα.
Η δίψα με φλομώνει
Τα νεύρα μου τεντώνει.

Αχ! Πια θερμοπαρακαλούμε
Στο βρόγχο της αγάπης να πιαστούμε.

Ωσάν λειβάδι
Στη λήθη δοσμένο
Στιλπνο κι' ανθισμένο
Με λογής βοτάνια και λιβάνια
Όθε φανατισμένες αλογόμυγες
Σβαρνίζουνε, βουίζουνε, βρωμίζουνε.

Αχ! Πια θερμοπαρακαλούμε
Στο βρόχο της αγάπης να πιαστούμε.[...]