Είμαι ο άγιος, προσευχόμενος στο πλάτωμα, -καθώς τα ειρηνικά ζώα βόσκουν μέχρι τη θάλασσα της Παλαιστίνης.
Είμαι ο σοφός με τη σκυθρωπή πολυθρόνα. Τα κλαδιά και
η βροχή πέφτουν με δύναμη στο τζάμι της βιβλιοθήκης.
Είμαι ο πεζοπόρος των μεγάλων δρόμων μέσα απο τα δασάκια νάνους, η χλαλοή απο τους υδροφράχτες σκεπάζει τα βήματά μου. Βλέπω για πολλήν ώρα τη μελαγχολική χρυσή αλισίδα της δύσης.
Θα μπορούσα να ήμουν το παρατημένο παιδί πάνω στον κυματοθραύστη που έφυγε στο πέλαγο, ο μικρός υπηρέτης που ακολουθεί τη δεντροτοιχία καθώς το μέτωπό του αγγίζει τον ουρανό.
Τα μονοπάτια είναι τραχιά. Οι λόφοι καλύπτονται απο σπαρτό. Ο αέρας είναι ακίνητος. Πόσο τα πουλιά και οι πηγές είναι μακριά! Αυτό δεν μπορεί να είναι παρά το τέλος του κόσμου, προχωρώντας.[...]
[...] Στις ώρες της πίκρας φαντάζομαι σφαίρες απο σάπφειρο, απο μέταλλο. Είμαι κυρίαρχος της σιωπής.
Γιατί μια θωριά απο υπόγειο φεγγίτη θα χλώμιαζε 
στη γωνιά του θόλου;