[...] Κάποτε βλέπω στον ουρανό ακρογιαλιές δίχως τέρμα καλυμμένες απο λευκά έθνη χαρούμενα. Ένα πελώριο χρυσό καράβι, απο πάνω μου, ανακινεί τις πολύχρωμες τριγωνικές του σημαίες στην αύρα του πρωϊνού. Δημιούργησα όλες τις γιορτές, όλους τους θριάμβους, όλα τα δράματα. Προσπάθησα να εφεύρω νέα άνθη, νέα άστρα, νέα σάρκα, νέες γλώσσες. Νόμισα πως θα αποκτούσα δυνάμεις υπερφυσικές. Χμ! Καλά! Πρέπει να ενταφιάσω τη φαντασία μου και τις αναμνήσεις μου! Μια υψηλή δόξα καλλιτέχνη και μυθοπλάστη ηττήθηκε!
Εγώ! Εγώ που με αποκάλεσα μάγο και άγγελο, αποδεσμευμένο κάθε ηθικής, επέστρεψα στο χώμα, έχοντας ένα καθήκον να αναζητήσω, και μια τραχιά πραγματικότητα να χωνέψω! Χωριάτη!
Έσφαλλα; Η ελεημοσύνη θα είναι για μένα αδερφή του θανάτου;
Στο τέλος θα ζητήσω συγχώρεση που τράφηκα με ψέμα. Μα ας πηγαίνουμε.
Όμως ούτε ένα χέρι φιλικό! Και απο που να αντληθεί βοήθεια.....