Τη νύχτα κάθεται εκεί στην καρέκλα ακίνητος και μόνος.
Δεν έχει άλλη μπύρα, δεν έχει άλλη αμαρτία.
Κοίτα τον χρόνο, κοίτα το μέρος.
Ποτέ δεν ξέρεις.
Περπατά ανάλαφρα
Δεν ξέρει πως
Ίσως τώρα την νύχτα
Ω ξέρω. Τώρα ξέρω
Δεν υπάρχουν λόγια.
Ποτέ δεν ξέρεις.
Βλέπει τριγύρω και προσπαθεί να πιάσει τον χρόνο.
Αργά γλιστρά μέσα στη λάσπη.
Δεν μπορεί τις φλέβες του να τρυπήσει.
Η σκόνη χύνεται μαζί με το αίμα, στάζει.
Λεκιάζει.
Δεν τον νοιάζει που αιμορραγεί
Ο θάνατος κι όχι η κόλαση είναι αυτό που χρειάζεται.
Κοιτάζει τριγύρω, βλέπει την ώρα
Σε κάποιο άλλο μέρος, κάποια άλλη φορά.
Ποτέ δεν ξέρεις.
Κυλιέται πάνω κάτω, τα μάτια του αρχίζουν την λάμψη της
περηφάνειας να παίρνουν.
Λιωμένα χρόνια
Μπροστά του η ωμή αλήθεια.
"Ξεφτιλισμένος" κι "Ασήμαντος" 
Ο καρπός του κυλάει στο ξυράφι
Ποτέ δεν ξέρεις...