Περπατώ στη παλάμη της μοίρας
χωρίς να ξέρω τι μου' ναι γραφτό.
Φίλε μου, οι ανησυχίες κι οι λύπες μου
σκέπασαν τον ήλιο και τη θάλασσα των δακρύων.
Θλίψη, που με κάνει να κλαίω όπως η μάνα για το νεκρό μοναχογιό της.
Θλίψη, που με σκοτώνει και με καίει σαν κερί.
Πόνος κι αγωνίες που πληγώνουν τη καρδιά μου.
Αναπολώ ότι όμορφο που πια δεν έχει γυρισμό.
Τριγύρω, ο πανικός κι ο φόβος στίβουν τις καρδιές.
Κι είμαι εδώ φίλε μου, σ' αυτή τη ζωή να χάνομαι.
Οι δρόμοι γύρω να πληθαίνουν, χωρίς να ξέρω ποιός ειν' ο δικός μου.
Σου λέω φίλε μου, κανείς δε νοιώθει την πικρή αλήθεια,
παρά αυτός που έζησε την καταστροφή κι η καταστροφή έγινε η ζωή του.
Φίλε μου, νοσταλγώ τόσο την εποχή που ήμουν παιδί, και ξέρεις γιατί;
Γιατί μοιάζει η μόνη διέξοδος.