ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΧΑΡΤΙ

                                                                  Παρακμή

Κάποιες φορές κλαίω
και μόνο εγώ ξέρω το γιατί
Την αγάπη μου για την θλίψη
τις μάταιες κινήσεις
με το τελευταίο τσιγάρο πάντα αναμμένο
Τη σιωπή της νύχτας
πριν το νεκρό ύπνο
Εσένα, εκείνον, τον άλλο
τα ονόματα δε θα' χουν σημασία
μετά τη κληροδότηση της λήθης
τα λόγια που δε σκόρπισαν
στις καρδιές
το φίλο μου που έχασα
στο κρεββάτι της ηδονής
τη μάνα μου που μου' λεγε
"υπάρχει μια φυλακή"
και ήταν πάντα εσώκλειστη
την αδερφή μου που γύριζε αργά
και την φλέρταρε ο θάνατος
τους ανέμους που έσπρωχναν
τον πόνο μου στη Δύση
τις κρύπτες που έθαβα τις πίκρες
τις ξέθαβα
τις έθαβα
τις μίζερες νύχτες
που περίμενα τη φωνή
τα ουρλιαχτά στο πάτωμα
και τα μάτια μου που βούρκωναν
στο χώμα σκοτωμένα
απ' την άρνηση και τα "όχι"
Τα σημάδια στο σώμα μου
απ' τα ράμφη των όρνιων
Αυτοί που φυγαν νέοι
εγώ που έφευγα νέος
τις βαθιές αναπνοές σπαραγμών
πάνω απ' το στήθος του αγοριού
την εμβρυακή κατάσταση
στο κρεββάτι μου
με τη γύμνια λαβωμένη
απ' τα συρματοπλέγματα του σεντονιού
τις ώρες που άφηνα τα μάτια σου
στη ζέστη των ψιθύρων
και πέταγα μαύρες πέτρες στη θάλασσα
τις στιγμές που το έλεος
στρίγγλιζε απο κάθε γωνιά
Το χάρτινο σκιάχτρο
που έκαιγα στους δρόμους
τη μέρα που θα με έβρισκαν με τιναγμένα τα μυαλά
στη σκοπιά μες το χιόνι
καρφωμένο στο στήθος μου
ένα τελευταίο ποίημα.
Το ψέμα που στοίχειωνε
το κεφάλι μου
το μαχαίρι που έπαιζε
κοροϊδευτικά με τη λεπίδα του
και το δωμάτιο του διαβόλου
Τη μάνα μου που έκλαιγε
απελπισμένα.
ΤΟ ΚΕΝΟ - Η ΑΠΩΛΕΙΑ ... ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ - ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ ΠΟΤΑ
ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ- Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΟΥ... ΑΝΑΓΚΗ...
Εδώ... Σε χρειάζομαι... Εδώ.
Η απογοήτευση που έτρεχε
κόκκινη στα πεζοδρόμια
αφήνοντας ίχνη νεκρά
Εδώ... Σε χρειάζομαι
Η γυναίκα στη βροχή
Ψέμματα... όχι
Εδώ...
Σε χρειάζομαι...
ΑΠΩΛΕΙΑ
ΚΕΝΟ
 

Ακροβατώ στην άκρη του σκοινιού
που έχω τεντώσει και παραλύω.
Φτερωμένοι εφιάλτες περνάνε απο πάνω μου
και με στοχεύουν με τα γαμψά τους νύχια.
Δράκοι αμφιβολίας και φόβοι με κυκλώνουν με φωτιές.
Αισθήσεις και παραισθήσεις πλέκονται
γαϊτανάκι. Ποιά νύχτα;
Ποιά λόγια;
Ποιό ξημέρωμα είναι η λύτρωση;
ΠΟΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;
Eλευθερία και αλήθεια είναι η αγάπη
μου ψιθύρισε στ' αυτί ένας άνεμος.
Ακροβατώ δίχως δίχτυ ασφαλείας.
Εξαϋλώθηκε και αυτό μαζί με τις άλλες ψευδαισθήσεις μου.
Κι αν θέλω να σε βρώ που να
σε ψάξω γλυκειά αγαπημένη;
Από ποιο πηγάδι αναδύεται η φωνή σου;
Σε τι θάλασσες κολυμπάς περιμένωντας τη γοργόνα σου;
Ακροβατώ σε ένα σκοινί απο πιασμένα χέρια.
Κι αν κάποιο φύγει τι θα γίνει;
Που θα πέσω;
Κάτω βαθιά διακρίνω κάτι βράχους, κάτι γκρίζους ζωγραφισμένους
βράχους με μικρά κόκκινα τριαντάφυλλα πάνω τους.
Απο εκεί δεν πιάστηκα ν' ανέβω;
Μήπως είναι στάλες απ' τα χέρια μου;
Τα διακρίνω αναίτια να αιμοραγούν.
Ματωμένα δάκρυα.
Δάκρυα απο ψέμμα.
Καθόλου δάκρυα.
Μόνο απόγνωση στα μάτια.
Με ίλιγγο μέχρι να σε φτάσω. Τρέχω με ίλιγγο μέχρι να σε φτάσω.
Βγάλτε τα χέρια σας απο πάνω μου
ΣΑΣ  ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ
Τρέχω με ίλιγγο μέχρι να σε φτάσω
ΜΗ  Μ' ΑΚΟΥΜΠΑΤΕ
Δάκρυα απο αίμα
ΜΗ Μ' ΑΓΓΙΖΕΤΕ. ΣΑΣ ΜΙΣΩ
Με ίλιγγο μέχρι να σε φτάσω.
ΒΓΑΛΤΕ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ
ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ
ΜΗ ΜΕ ΣΦΙΓΓΕΤΕ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ
Σσσσ........
Μη μιλας. Άκου τον άνεμο
Με παίρνει μαζί του
Σσσσ......
Μέχρι ο θάνατος να μας χωρίσει
Σσσσ.....
Μαζί του
Με το θάνατο
Μαζί σου.....
 

ΒΡΟΧΗ

Καπνός τσιγάρου στη βροχή.
Ας φύγουμε με οδηγό τα blues
Ο υιός της Μαρίας σήμερα πήγε στην έρημο
Πήγε να βρεί τον "πατέρα" του.
Είναι κάτι στιγμές που νιώθω να περνάμε
τα ίδια.
Πορεία τόσο μοναχική.
Πήρα μια παλιά φίλη μου σήμερα τηλέφωνο
Έκλαιγα ασταμάτητα.
- Μου λείπεις, θέλω να σε δώ.
- Τι έχεις;
-Οι γύρω μου.
- Τι;
- Σ' αγαπώ, γειά.
Καπνός τσιγάρου στη βροχή
Ένα μάτσο μάσκες με ρωτούν γιατί έχω
τις μούρες μου.
Ας ξεκρεμάσουμε τα προσωπεία απ' τους
τοίχους κι ας βάλουμε τα πράγματα
στη σειρά.
Ο βασιλιάς της σαύρας πέθανε χωρίς
κατανόηση.
Ο υιός του ανθρώπου πέθανε μες την άρνηση.
Κι όλοι αυτοί οι γαμημένοι κριτές
πεθαίνουν κάθε μέρα.
Γίνονται απολιθώματα.
Το πνεύμα τους πάρθηκε στη πορεία.
Οι βασιλιάδες πεθαίνουν νέοι και οι υπήκοοι λιώνουν
μαζί με τα σκουλίκια.
Αυτός είναι ο κόσμος παιδιά μου.
Καπνός τσιγάρου στη βροχή
Καθώς όμως πας να πάρεις τη τελευταία στροφή, όλοι
σ' αναζητούν, όλοι σε σκέφτονται.
Τι πίκρα αδερφέ μου και τι υποκρισία
Αυτή η υποκρισία είναι που μ' αρρωσταίνει.
Ως πότε ακόμα αδερφέ μου;
Ως πότε θα κάθομαι στην αντίπερα όχθη κάτω απ' την ομπρέλα μου
καπνίζοντας μόνος μες τη βροχή;
Άρχισα απο καιρό να βλέπω τους ανθρώπους να πεθαίνουν.
Συνεχίζω μέχρι σήμερα
Κι ακόμα υπάρχει αυτή η ματιά μες τα μάτια μου.
Θυμάμαι ακόμα την οργή του πατέρα μου ενώ χτυπούσε
τη μάνα μου.
Θυμάμαι ακόμα τον πόνο που ένιωσες όταν έχασες
το φίλο σου.
Θυμάμαι ακόμα τα κλάμματα της γιαγιάς μου όταν έχανε
τον άντρα της.
Θυμάμαι ακόμα τους λυγμούς σου όταν πήγες να χάσεις
τα παιδιά σου.
Θυμάμαι, θυμάμαι ακόμα την τρέλα στα μάτια σου
καθώς έβαζες το πιστόλι στον κρόταφο.
Θυμάμαι, θυμάμαι, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Καλώς ήρθατε παιδιά μου.
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ
ΑΛΛΟΣ ΣΝΑΣ ΑΜΝΟΣ ΠΕΘΑΝΕ ΣΗΜΕΡΑ
ΤΑ ΒΟΥΝΙΣΙΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΣΑΝ ΤΟ ΛΑΙΜΟ
ΤΡΑΦΗΚΑΝ ΜΕ ΤΟ ΑΓΝΟ ΤΟΥ ΑΙΜΑ ΠΟΤΙΖΟΝΤΑΣ
ΤΑ ΚΑΤΑΚΑΘΙΑ ΤΗΣ ΕΜΕΤΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΚΟΙΛΙΑΣ

ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΣΚΙΑΧΤΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ