Μπροστά στη πύλη
 

Πόσο παράξενα ο αέρας με κυκλώνει
ειν΄όλοι οι ψίθυροι σ΄αυτήν την ξένη πόλη
χιλιάδες δάχτυλα στο πλέγμα μ΄οδηγάνε
κι ανάμεσά τους κάποια που κάποτε με ζέσταιναν

Θλίψη γιγάντια με λάδι τσιμέντο σμίγει
φόβος για την αθέατη πλευρά των ταμπελών
και πίσω απ΄τη θολούρα των παραινέσεων
η άθλια οδός του εμπαιγμού

Οι δόλιες μου οι ενοχές χωρίστηκαν
άλλες με άρματα αφόρητης παράδοσης
κι άλλες μιας ρωμαλέας άρνησης
κι όλες σε πρόσωπα που αγάπησα ταμπουρωμένες

Η σύνθεση γνωστή τα πόδια θα χορέψουν
αυτή τη φορά η πίστα έχει μια πύλη
κάποια βλέμματα θαμπά και λίγα λόγια
και μια σημαία που ο ήλιος μου την κρύβει