ΜΕΤΑ ΑΠΟ 20 ΧΡΟΝΙΑ, 8 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ 1 ΜΕΡΑ (απόσπασμα)

[...] Και 20 χρόνια, 8 μήνες και 1 μέρα φυλακής. Και 11 χρόνια σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Και 5 χρόνια στο πειθαρχείο. Και λογοκριμένη αλληλογραφία. Και το διαχωριστικό τζάμι στις επισκέψεις (για 3 χρόνια δεν είχα μπορέσει
να σε χαϊδέψω, Severina). Kαι οι έφοδοι των καραμπινέρων στις αυλές των φυλακών. Και το αίμα στα κελλιά. Και το αίμα στη μύτη. Και το αίμα στο στόμα. Και τα σπασμένα δόντια. Και η πείνα στην Asinara. Και η υποχρεωτική σιωπή στο bunker της Centrale, στο Cala d' Oliva. Και οι διηγήσεις των βασανισμένων. Και τα χτυπήματα στην πόρτα για να μην κοιμηθούμε. Και οι δίχως λόγο απαγορεύσεις των επισκέψεων. Και η υπεξαίρεση της αλληλογραφίας. Και το λυντσάρισμα του διπλανού σου. Και το να ζείς με την ψυχή στο στόμα. Και η πίεση που ανεβαίνει. Και η καρδιά που ακούγεται να χτυπά δυνατά. Και ο σύντροφος που έχει χάσει τα λογικά του. Και ο διαχωρισμός σε 5 ενότητες στην αυλή. Και οι πολιτικές ρήξεις. Και ο διαιρέσεις που θεωρητικά θα έπρεπε να μας δυναμώνουν. Και η εξάπλωση του υποκειμενισμού. Και τα άθραυστα τζάμια στις επισκέψεις. Και οι διεκδικήσεις με σφιγμένες τις γροθιές. Και η στρατηγική υποχώρηση. Και οι καταδικασμένες απεργείες πείνας. Και τα εξαφανισμένα χαμόγελα. Και οι ηττημένοι υποκειμενισμοί. Και τα μίση ανάμεσα στους συντρόφους. Και οι προσωπικές καταρρεύσεις. Και η διασπορά των ανθρώπων. Και οι πρωκτικές έρευνες. Και η έφοδος με τα σκυλιά στα κελλιά. Και οι σύντροφοι χτυπημένοι απο τη σχιζοφρένια. Και οι πρώτες προδοσίες. Και η μάζα των διαχωρισμένων. Και η πολιτική απομόνωση. Και η πυόρροια που προχωρεί. Και τα χρόνια που περνούν και οι μέρες που μετράς. Και οι σιωπές, οι σιωπές, οι σιωπές...