(...) Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το
παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δυο (...)

Προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος. Να μοιάζει με τους άλλους. Κι
είναι στιγμές που το κατoρθώνει.
Όμως τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί. Οι μεγάλες φτερούγες
του δε χωράνε μέσα στον ύπνο.

Κι άξαφνα ανακαλύπτεις σ' ένα άγαλμα όλη τη λησμονιά
ή σ' ένα λόγο αστόχαστο την πιο αληθινή μαρτυρία.

ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΗ (Τα χειρόγραφα του φθινόπωρου)

Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα
μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που
είδε κάποτε σ' ένα αβέβαιο όνειρο.

Και τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.

Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος, άλλο χέρι, άλλο όνομα, άλλη σημαία
άλλη καρδιά, άλλο άστρο, άλλη δικαιοσύνη -
απ' τη ζωή.

"τώρα, μου λέει, θα πάμε μακριά", "μα δε βλέπεις, του λέω,
μας ξεχασαν", "γι' αυτό" μου λέει.

Νύχτα. Μονάχα τ' άστρα. Και πέρα το βάθος του ολάνοιχτου ορίζοντα-
εκεί που πάνε οι άνθρωποι χωρίς τα ονόματά τους.

(...) εκείνοι που ζούν στην αφάνεια έχουν εγκατασταθεί καλά, γιατί δεν
ξέρει κανείς απο που να μπει να τους διωξει.

Κάποτε θα ξανάρθω. Είμαι ο μόνος κληρονόμος.
Κιη κατοικία μου είναι παντού όπου κοιτώ.

(...) κι η νύχτα είναι συχνά τόσο όμορφη σα να ' χεις υπάρξει κι άλλοτε ή
να' χεις πεθάνει αναρίθμητες φορές

Οι άνθρωποι βιάζονται: έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα, συμβιβασμοί-
που καιρός να γνωρίσουν τη ζωή τους.

(...) και συνήθως σκοτώνουμε το παρόν με το φόβο ή την τύψη
μα πιο πολύ με τ' όνειρο.

Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που
αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον

Άνθρωποι που έζησαν τόσο μυστικά που όταν πέθαναν ο θάνατος
δε βρήκε τίποτα να τους πάρει.

(...) Oμως, εδώ τέλειωσα. Ώρα να φύγω. Όπως θα φύγετε κάποτε
κι εσείς. Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ' αναζητούν τώρα
τρέχοντας μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν.
Έτσι συνήθως έρχεται το φθινόπωρο. Γι' αυτό, σας λέω,
ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνια
μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική....

{....}Κι αφού ποτέ δεν είχα ζήσει φανερά, θ' ακούτε το τραγούδι κι όταν λείπω...