Το αντιθέατρο ως καλλιτεχνική έκφραση αντιπροσωπεύει την αντίθεση και συχνά την αντιπαράθεση απέναντι σε μορφές και σχήματα που επιβάλλει μια συγκεκριμένη τάξη θεατρικών πραγμάτων. Μέσα απο την αντίθεση αυτή ξεπροβάλλει ατόφια η ζωτικότητα του πρωτοποριακού δυναμικού της ελεύθερης περιθωριακής θα λέγαμε, έκφρασης για να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα ενός καλλιτεχνικού κατεστημένου που θέλει την θεατρική πράξη γεγονός επαναλαμβανόμενο και εγκλωβισμένο στα πλαίσια της νόρμας. Το καλλιτεχνικό γεγονός αυτό καθεαυτό δεν μπορεί βέβαια να περιοριστεί και να "λιγοστεύσει". Ωστόσο, ένα θέατρο που υποκύπτει στην κοινωνική συμβατικότητα οδηγείται μοιραία στην επανάληψη και τον μαρασμό.
Το αντιθέατρο ως κείμενο και ως παράσταση περιορίζεται αναγκαστικά στο περιθώριο, απο όπου εν τούτοις μάχεται (και πολύ συχνά με επιτυχία) κατά της έλλειψης θάρρους για αντίσταση, καθώς και κατά του αρτηριοσκληρωτικού θεατρικού καθεστώτος.
Εξάλλου, το αντιθέατρο ως πολιτική πράξη εκφράζει την απο σκηνής αντίσταση κατά των κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων φθοράς καταγγέλωντας τις βίαιες πολιτικές επεμβάσεις που λεηλατούν την ουσία του όντος δημιουργώντας μια επικίνδυνη υπαρξιακή αγωνία στο σύγχρονο άτομο.
Στις μέρες μας η εν γένει καλλιτεχνική έκφραση υφίσταται τη βαναυσότητα της ηττημένης άρχουσας τάξης, γι' αυτό και η ύπαρξη ενός αντιθεάτρου δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί αναγκαία, στην ελλάδα όπως και αλλού.
Στη χώρα μας υπάρχει και αγωνίζεται δυναμικά το "Αντιθέατρο" της Μαρίας Ξενουδάκη, το οποίο εδώ και πολλά χρόνια, ήδη απο την εμφάνισή του, έχει κάνει το θέατρο όχι μόνο αισθητική πράξη, αλλά κατά κύριο λόγο πράξη πολιτική.
(....)

Η Μαρία Ξενουδάκη ίδρυσε το "ΑΝΤΙΘΕΑΤΡΟ" το 1978 με εναρκτήριο έργο το "Βρίζοντας το κοινό" του Πέτερ Χάντκε, ένα έργο αγόρευσης κοινονικοπολιτικού χαρακτήρα που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού για 2 χρόνια. Στην περίοδο που ακολούθησε 1980-81 το Αντιθέατρο ασχολήθηκε πάλι με ένα οξύ επίκαιρο πολιτικο-κοινωνικό θέμα ανεβάζοντας το έργο των Ντάριο Φο - Φράνκα Ράμε "Εγώ η Ούλρικε Μάινχοφ καταγγέλω". Η Μαρία Ξενουδάκη αρχίζει κιόλας να αποκτά το δικό της κοινό και στην περίοδο 1981-82 ανεβάζει σε ποίηση δική της και της Κατερίνας Γώγου πάλι ένα πολιτικό και κοινωνικό έργο, στό οποίο προσαρτήθηκε ένας μονόλογος της Σιμόν ντε Μπωβουάρ, με τον γενικό τίτλο "Κρούταλα Αμπρ...."
Στην περίοδο 1982-83 το Αντιθέατρο, έχοντας ήδη δημιουργήσει τη δική του παράδοση, παρουσιάζει πάλι πολιτικό και κοινωνικό έργο το "Δύο γυναίκες και πέταμα" της Αρμάντα Γκουιντούτσι, ενώ το 1983-84 ανεβαίνει στη λιτή σκηνή της οδού Τήνου το "Τέλος του παιχνιδιού" του Σάμουελ Μπέκετ, γεγονός που κατέλυσε κάθε έννοια συμβατικής σκηνοθετικής άποψης. Η Μαρία Ξενουδάκη σκηνοθέτησε το έργο αυτό ξεπερνώντας τον μηδενισμό του συγγραφέα και εμφανίζοντας απο σκηνής τη διαμαρτυρία της ανθρώπινης ουσίας ενάντια στην οποιαδήποτε εξουσία. Το "Τέλος του παιχνιδιού" απο έργο υπαρξιακής υποταγής στο καθαρό μηδέν έγινε έργο αντίστασης και καταγγελίας κα΄τα της σκανδαλώδους επέμβασης των "θεών" στην ανθρώπινη μοίρα.
Κατά την περίοδο 1984-85 το αθηναϊκό Αντιθέατρο ανέβασε τα μονόπρακτα των Ντάριο Φο και της Φράνκα Ράμε με γενικό τίτλο "Του κλώτσου και του μπάτσου". Επρόκειτο για κοινωνικού και πολιτικού, όπως πάντα, περιεχομένου κείμενα, σταλμένα ειδικά απο το Μιλάνο για το Αντιθέατρο της Μαρίας Ξενουδάκη. Την εποχή αυτή ο Ντάριο Φο έστελνε πολιτικά κείμενα διαμαρτυρίας για τις άθλιες συνθήκες των ιταλικών φυλακών και ιδιαίτερα της Σικελίας, σε επιλεγμένα πρόσωπα, δηλαδή σε διανοούμενους και καλλιτέχνες κάθε ευρωπαϊκής χώρας, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης πάνω στο καυτό πρόβλημα της χώρας του.
Στην Αθήνα η Μαρία Ξενουδάκη (η μόνη που επελέγη απο τον συγγραφέα) αγωνίστηκε με θέρμη για την υπόθεση αυτή και κατόρθωσε να μαζέψει όσες περισσότερες υπογραφές μπόρεσε, οι οποίες, μαζί με τις υπογραφές του διεθνούς κοινού στάλθηκαν στον Σάντρο Μπερτίνι κατόπιν συνεννοήσεως με τον Νταριο Φο.
Πίστή στους αρχικούς της σκοπούς η Μαρία Ξενουδάκη συνεχίζει την "εικονοπλαστική" της πορεία ανεβάζοντας για την περίοδο 1985-86 τον "Επιστάτη" του Χάρολντ Πίντερ και για την περίοδο 1986-86, σε πανελλήνια πρώτη, το έργο του Ρ.Β. Φασμπίντερ "Σκουπίδια, πόλη και θάνατος". Ο Φασμπίντερ της Μαρίας Ξενουδάκη καθήλωσε το αθηναϊκό κοινό με τη δύναμη των εικόνων και την ένταση των συναισθημάτων που ξέφευγαν απο τη σφαίρα του ιδιαίτερου και του εξατομικευμένου για να αποκτήσουν καθολικότητα και παγκοσμιότητα.
Την θεατρική περίοδο 1987-88 επέλεξε ξανά τον Ρ.Β. Φασμπίντερ για το πρώτο μέρος του θεατρικού έτους με το έργο "Αίμα στο λαιμό της γάτας". Εδώ τα επαναστατικά (υπαρξιακά και πολιτικά) μηνύματα του συγγραφέα διοχετεύονται στο κοινό με καταπληκτική αμεσότητα αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τον έντονα πολιτικό χαρακτήρα της θεατρικής πράξης του Αντιθεάτρου δια μέσου της αντιθεατρικής δραματουργικής παραγωγής.
Η Μαρία Ξενουδάκη συνεχίζει διανύοντας με τους συνεργάτες της μια δεύτερη περίοδο 1988-89 με το κατεξοχήν πολιτικό-κοινωνικό κείμενο διαμαρτυρίας "Αυτοκατηγορία" του Πέτερ Χαντκε.
Η παράσταση - τελετουργία της "Αυτοκατηγορίας" αρχίζει με την ανάγνωση ενός κειμένου - μηνύματος του Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν, θεωρητικού του αναρχισμού γύρω στα 1840. Το κείμενο του Προυντόν αποτελεί εύστοχη εισαγωγή στο έργο αγόρευσης του Πέτερ Χάντκε : "Να σε κυβερνάνε σημαίνει να σε παρακολουθούν, να σε επιθεωρούν, να σε κατασκοπεύουν, να σε κατευθύνουν {...} να σε ελέγχουν, να σε μετρούν, να σε ζυγίζουν, να σε λογοκρίνουν, να σε διατάζουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε το δικαίωμα, ούτε τη γνώση, ούτε την αρετή. Να σε κυβερνάνε σημαίνει να σε ταξινομούν, να σε εξουσιοδοτούν, να σε οπισθογράφουνε {...} να σου πίνουν το αίμα, να σου ζητούν λύτρα, να σε εκμεταλεύονται, να σε μονοπωλούν, να σε εκβιάζουν, να σε στίβουν, να σε ληστεύουν με την πρόφαση του γενικού συμφέροντος {...} Αυτή είναι η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αυτή η δικαιοσύνη της, αυτή η ηθική της."
(...)
 

Το παραπάνω απόσπασμα το βρήκα στο πρόγραμμα της παράστασης "ΚALLDEWEY" του BOTHO STRAUSS που παίχτηκε στο Αντιθέατρο την περίοδο 2000-01 και έχει γραφτεί απο την Μαρίκα Θωμαδάκη το 1989.
 

Για όποιον ενδιαφέρεται η Μαρία Ξενουδάκη έει κυκλοφορήσει τις εξής ποιητικές συλλογές :
1975 - Συν-θλίψεις (εκδόσεις Κέδρος)
1978 - Εκθέτομεν και τα λοιπά (εκδόσεις "Dadly")
1981 - Στον φίλο μου Έντγκαρ Άλλαν Πόε (εκδόσεις Καστανιώτη)
1984 - Πέμπτη διάσταση (εκδόσεις Γνώση)
1991 - Αλτρουϊτα (εκδόσεις Γκοβόστης)

Δυστηχώς είναι όλα πολύ δύσκολο να βρεθούν πλέον παρά μόνο σε φωτοτυπίες απο γνωστούς.....
Παρόλα αυτά το να γίνουν τα ποιήματά σου χαρτοπολτός όπως μου είπαν απο έναν εκδοτικό οίκο για τα εν λόγω βιβλία (προφανώς γιατί δεν έχουν ζήτηση) έχει και αυτό την γοητεία, την ομορφιά και την δύναμη που πάντα έχει η παρακμή ....