อย่าเสียเวลาอารัมภบทอะไรให้มันมากความกันเลยครับ ไปหาอะไรคิดกันเล่น ๆ ให้สมองได้ทำงานกับเรื่องพิศวงของความบังเอิญกันต่อดีกว่าครับ ตำนาน The X-Files ของ Kong 's Memories The X-Files ชุด ความบังเอิญ ตอนที่ 4 บังเอิญอย่างหวุดหวิด พบเจอเรื่องบังเอิญกันมาเยอะ แต่มันดูเหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญเล็ก ๆ น้อย ๆ ลองมาดูเรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้นได้อย่างหวุดหวิดกันอีกซักนิด มันก็ทำให้เกิดคำถามได้เหมือนกันว่า อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น 1 มีนาคม ค.ศ. 1950 ณ โปสถ์เมืองบีทริช รัฐเนบราสกา สหรัฐอเมริกา ในวันนั้นมีกำหนดการที่คณะนักร้องประสานเสียงจะต้องทำการแสดงเวลา 1 ทุ่ม 20 นาที โดยจะมีผู้ว่าการรัฐเป็นประธานในการเปิดงาน แต่เมื่อถึงเวลาแสดงผู้ว่าการรัฐพร้อมด้วยภรรยาและบุตรสาว ยังเดินทางไปไม่ถึงเนื่องจากต้องจัดแจงเกี่ยวกับเสื้อผ้าและการแต่งกายของบุตรสาว บังเอิญเหมือนกันตรงที่นักร้องประสานเสียง 2 คน เดินทางไปถึงโบสถ์สาย คนหนึ่งฟังรายการพิเศษทางวิทยุเพลิน อีกคนติดพันกับการทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ บังเอิญอีกเหมือนกันที่สามีภรรยาคู่หนึ่งสตาร์ทรถยนต์ไม่ติด และบังเอิญเหลือเกินที่มีอีกหลายคนที่ต้องเดินทางไปโบสท์นั้นมีอันต้องประสบปัญหาทำให้ไปโบสท์นั้นล่าช้า จนเกือบจะ 1 ทุ่ม 45 นาทีแล้วยังไม่มีนักร้องประสานเสียงคนใดเดินทางไปถึงโบสถ์เลย และเมื่อถึงเวลา 1 ทุ่ม 50 นาทีปรากฏว่าท่อแก๊สภายในโบสถ์ระเบิดสนั่นหวั่นไหว ทำให้โบสถ์ทั้งหลายพังทลายลงมาภายในพริบตา โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ในนั้น นับว่าความบังเอิญได้ช่วยชีวิตพวกเขาหลังนั้นไว้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ จอร์จ ดี ไบรสัน(George D Bryson) โดยสารรถไฟมุ่งหน้าไปยังมหานครนิวยอร์ค เมื่อรถไฟเดินทางมาถึงสถานีหลุยส์วิลล์ จอร์จเกิดเปลี่ยนใจกระทันหันอยากชมเมืองประวัติศาสตร์อย่างเคนตั๊กกี้ขึ้นมา จึงลงจากรถทันที โดยที่ไม่เคยมาเมืองนี้และไม่เคยรู้จักใครที่นี่ เขาจึงเข้าพักยังโรงแรมชั่นหนึ่งแห่งหนึ่งอย่างสบายใจที่ได้หลบความวุ่นวาย หลบจากคนที่รู้จักมาอยู่ที่นี่ ด้วยความขึ้เล่น จอร์จเดินแวะเข้าไปถามเสมียนของโรงแรมแก้กลุ้มเล่น ๆว่า "มีจดหมายถึง จอร์จ ดี ไบรสัน ห้อง 307 รึเปล่า? " แต่ผิดคาดเสมียนยื่นจดหมายที่ส่งถึงจอร์จ ดี ไบรสัน ห้อง 307 ให้เขาทันที เล่นเอาจอร์จตกใจว่าหนีมาไกลขนาดนี้แล้วยังมีคนรู้อีก แต่ความจริงแล้วเป็นเรื่องของความบังเอิญ ที่เคยมีคนชื่อ จอร์จ ดี ไบรสัน มาพักที่ห้อง 307 ก่อนหน้านั้น และจดหมายนั้นส่งถึงจอร์จอีกคน แต่ก็เป็นเรื่องบังเอิญสุด ๆ เรื่องนึงที่ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนี้ภูเขาน้ำแข็ง พระเอกของตำนานไตตัน มกราคม 1973 ณ มลรัฐแมสซาจูเซ็ท ขณะที่เอวิลี เอฟ บิสกิบอร์น กำลังขับรถไปเยี่ยม ฮวน เฟอร์นัดเดซ และคลาราผู้เป็นพ่อแม่ตามปกติที่เคยปฏิบัติเป็นประจำแทบทุกสัปดาห์ ซึ่งบ้านของพ่อแม่อยู่ห่างจากบ้านของเธอประมาณ 50 ไมล์ จู่ ๆ เธอก็มีความคิดขึ้นว่าควรหัดเปลี่ยนที่นั่งจากที่นักคนขับไปยังที่นั่งข้างคนขับให้ได้อย่างรวดเร็ว เธอคิดเรื่องนี้ซักครู่หนึ่งแล้วก็หันไปใส่ใจกับการขับรถและนึกถึงพ่อแม่ ขากลับความคิดเรื่องเดิมก็กลับเข้ามาในหัวเธออีก คราวนี้เธอเห็นภาพในจินตนาการว่าเธอกระโดดลุกจากที่นั่งไปยังที่นั่งข้าง ๆ ได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นมาในขณะที่เธอขับรถทุกครั้ง เธอจะเห็นภาพเช่นนั้นเกิดขึ้นในจินตนาการอีกติดต่อกันมาทุกวันเป็นเวลาหกวันวันที่เจ็ดเอวิลีนขับรถไปเยี่ยมพ่อแม่อีกตามปกติ เธอหยุดรอสัญญาณไฟแดงที่สี่แยก ซึ่งเธอจะต้องเลี้ยวซ้ายที่สี่แยกนี้(รถในอเมริกาขับชิดขวา)เพื่อตรงไปทางทิศเหนือ เมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว เธอรอ 2-3 วินาทีจึงเคลื่อนรถออกไป และเลี้ยวซ้ายใน ทันใดนั้นเองก็มีรถคันหนึ่งวิ่งฝ่าไฟแดงมาด้วยความเร็วจากถนนด้านทิศเหนือและเลี้ยวเข้าสู่ถนนที่ไปทางทิศตะวันออก โดยที่สมองยังไม่ได้สั่งการอะไรเอวิลีนกระโดดจากที่นั่งคนขับไปยังที่นั่งข้างคนขับเหมือนภาพที่เธอเห็นในจินตนาการตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา รถของเธอด้านที่นั่งคนขับกระแทกเข้าอย่างจังกับรถคนนั้นจนยุบเข้ามา ซึ่งหากมีใครอยู่หลังพวงมาลัยตอนนั้นแน่นอนว่าต้องถูกอัดติดกับพวงมาลัยซึ่งหากไม่เสียชีวิตก็จะต้องบาดเจ็บสาหัส แต่อุบัติเหตุครั้งนั้นเอมิลีน ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่รอยขึดข่วนแต่อย่างใดเพราะเธอกระโดดลุกออกไปได้ทันการณ์ หลายคนอาจจะมองว่าบังเอิญเธอกระโดดหลบออกได้ทัน แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่ความบังเอิญ ภาพที่เธอเห็นในจินตนาการได้ช่วยชีวิตเธอไว้ได้อย่างหวุดหวิด
