เกริ่นนำ

ไม่รู้เหมือนกันครับว่าเป็นยังไงมายังไงผมถึงเริ่มเขียนบทความ น่าจะเป็นอาการทางจิตประเภทหนึ่ง คนเราถ้ามีความคิดหรืออารมณ์ความรู้สึกบางอย่างอยู่ในใจ ก็มักจะระบายมันออกมาในรูปแบบต่าง ๆ ซึ่งผมก็ทำมาตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการระบายออกด้วยการวาดภาพ(ตอนเด็กๆ) ระบายออกด้วยการเขียนนิยาย และแต่งเพลงแต่งกลอน(ตอนเป็นวัยรุ่น) แล้วสุดท้ายก็กลายมาเป็นบทความในปัจจุบัน ผมว่าดู ๆ ไปแล้ว มันคงเป็นแรงกดดันจากจิตใต้สำนึกของคนเรา ที่จะกดดัน และผลักดันคนให้ออกมาทำกิจกรรมอะไรซักอย่าง แล้วสำหรับผมมันก็กลายเป็นบทความมากมายอย่างที่เห็น

หลาย ๆ บทความ อ่าน ๆ ดูแล้วผมรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเก็บไว้อ่านแค่คนเดียว น่าจะเอามาแบ่งปันให้คนอื่น ๆ ได้อ่านกันบ้าง สุดท้ายบทความทั้งหลายก็ถูกนำเข้ามาเสนอหน้าในเว็บนี้ บทความผมโดยส่วนใหญ่ เท่าที่สังเกตุดู ก็มีหลายบทความที่ใช้คำค่อนค้างรุนแรง ใครที่คิดว่าอ่านงานแนวนี้ไม่ได้อย่าคลิกเข้าไปอ่านจะดีกว่าครับ จะเสียความรู้สีกเปล่า ๆ ผมว่าโลกเรามันมีทั้งขาวและดำ ไม่เคยมีอะไรบริสุทธิ์ ทุกอย่างมีดีมีเลวในตัวมันเอง ผมมองว่าการวิพากษ์วิจารณ์ คือการชี้ให้เห็นซึ่งปัญหาอันถูกละเลย อันจะนำมาซึ่งการมองเห็นปัญหา นั่นคือตัวทุกข์ จะได้พิจารณามองไปเห็นเหตุแห่งทุกข์ จะได้ร่วมมือร่วมใจกัน ช่วยกันดับทุกข์ หรือทำให้ปัญหานั้นเบาบางลง หรือปลงอุเบกขาปล่อยวาง ก็อีกเรื่องนึง ก็ค่อยว่ากันอีกที