0___Q  นิราศ...เดอะมอล!!!!

          

                            “วันนี้..รถโครตติด

                                                มลพิษ..ก็เหลือร้าย

                                                ฝนตก..มาประปราย

                                                ไอ้ยุงร้าย..ตอมทำไม

                                                            จะกัด..ก็กัดสิ

                                                รู้บ้างดิ..มันหวั่นไหว

                                                เอ๊ากัด..กัดไวไว

                                                ไม่กัดได้!.. ตายล่ะกัน

                                                            หนีรถ..มาตากแอร์

                                                ร้อนแทบแย่..ตับไหม้ฉัน

                                                เดินชอป..ดีกว่ามันส์!

เย็นล่ะฉัน..ตากแอร์ฟรี

วันนี้..พ่อให้ร้อย

เก็บไว้คอย...ให้ครบสี่

เดินเข้า..ดอกหญ้าดี (ก่า)                                        

อ่านสือฟรี...ครบวงจร

            ยืนๆ ...ยอง ๆ นั่ง

เห็นฝ่าหรั่ง....หน้ายังอ่อน

หล่อขาว.....สูงยาวบรอนซ์(สีผม)

หน้าเหมือนจอห์น..ดอนเจดีย์(ฝรั่งแถบ ๆ หอไอเฟลน่ะ)

            เลยสิ่ง....ยิ้มหวานให้

แบบหญิงไทย..(ส)หยามเลดี้

ยิ้มเรา...เขาว่าดี

เลยยิ้มถี่ ..Smile thai

            ให้ตาย...โอ้แม่เจ้า

ยิ้มฟันขาว...เขาส่งให้

เอ๊าตาย...ล่ะทำไง

คุณจ้อน...(จอห์น)ไทยเขาเดินมา

            เพื่อนเรา...ผวาเหวอ

เอาล่ะเธอ...โกยดีกว่า

ไม่คล่อง...เรื่องพูดจา

แบบ ๆ ว่า ....ข้าคนไทย

            ไปไหน....ล่ะเพื่อนซี้

ฉันปวดฉี่....เพื่อนตอบไซร้

เฮ้ยตาย! ....ฉันทำไง

เธอพูดไป....มันตอบพลัน

            จับมือ...เพื่อนซี้แน่น

ยื้อยุดแขน....เป็นแม่นมั่น

ไปฉี่....เลิกคบกัน

ไม่เชื่อฉัน....ก็ลองดู

            พี่จ้อน...เดินมาคุย

บ่นบุ้ย ๆ.... เต็มรูหู

คุยมัน...จริง ๆ ยู

I’m too..yes..No..No..

            เพื่อนเรา...ยืนนิ่งเงียบ

เป็นตะเกียบ..พิโกโร่

จ้อนถาม..Did you know?

เพื่อนตอบ No I’m fine…

       ตามด้วย I can’t (s)peak

English..กรีก..ลาว..บรูไน

I can only thai

เข้าใจไหม understand?

       ที่พูด...มาเป็นชุด

ไม่มีหยุด...เนี่ยยายแว่น

ภาษา...ที่ใช้แทน

มันก็แดน...มะกันเธอ

            บอกเขา..พูดไม่ได้

อะไรยาย..พูดจนเอ๋อ

จ้อนงง..จนตาเบรอ

O..k..เธอ Bye by by

       ก่อนลา..แลกอีเมล์

I’ll mailing.. สหาย

ต่างคน ..Say goodbye

ยิ้มสยาย..ตามอย่างไทย

            ยิ้มไว้...ไม่เสียหลาย

อย่างน้อยได้...เพื่อนคนใหม่

หล่อดี..ผลพลอยได้

ฝรั่งไทย...ก็เพื่อนกัน

            จ้อนไป...ก็เดินต่อ

ดูจิกซอ...เกงขาสั้น

แวะกิน...เชสเตอร์กัน

พอดีฉัน...มีคูปอง(ลดถึงกินอ่ะ)

            นั่งเมาส์...ต่อซักพัก

เพราะเมื่อยนัก...มันเมื่อยน่อง

ถุงลม...เริ่มโป่งพอง(พุงค่ะ)

ด้วยกินน่อง...ไก่บีคิว

            กลับบ้าน...กันดีกว่า

เพราะตุงกา..พุงบวมพลิ้ว

เดินไม่...ไหวตะคริว

เดินไม่ปลิว...อีกต่อไป

            ออกมา..เจอรถติด

จามฟุดฟิต..ไม่ฟอฟาย

ไว้รอ...อีกไม่ไกล

ราชรถไซร้...ก็มาเกย (อิอิ เข้าข้างตัวเอง)

(วันนั้นคงมีจริงหรอกเพื่อน)^__^”

 

…………………………..

มิถุนายน คนชอบยิ้ม

ยิ้มเมื่อ 9 มิถุนายน 2544

                                               

                                   

1