Home                                              มาลาท่าพระจันทร์ ( ตอนที่8 )

 

·      ลอ ล้มแล้วลุกไม่ขึ้น (หรือเปล่า)

 

                          “ร่างพิงพิงอิงแอบ              แนบบ้าน  สีขาว

หน้าตาหาชื่นบาน                            สดใส

ด้วยเรื่องปวดกบาล                         เต็มหัว  หมองแฮ

น้ำตามันจะไหล                               ให้ได้  จริงเจียว

                                    ร่างลุกผละฝาบ้าน               ยืนตรง  เตรียมไป

เศร้าไปก็เสียใจ                                 หน้าเบี้ยว

ปาดเหงื่อปาดขี้ไคล                         ที่หลุด  ร่วงนา

เดินต่อไม่เฉลียว                               เกี่ยวขา  ล้มลง

                                    เสียงดังกังวานก้อง              กระแทก  กระดาน

ก้นฉันพลันหลุดแยก                       เป็นผง

ปวดหัวปวดก้นแหลก                     คลุกเคล้า  เข้ากัน

คิดไปคิดมาคง                                  ดวงเรา  ไม่ดี

                                    ลุกยืนฝืนอีกครั้ง                   แลขวา  ซ้ายเอย

มองหลังแลมองหน้า                       ก่อนที่

เหลียวไปเห็นนาวา                          หนึ่งกลุ่ม เกาะกัน

จึงเดินเลี่ยงอย่างดี                            ก่อนที่  เดินไป”

            วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีครับ แต่ไม่ใช่เพราะไปโมโหโกรธาใครมาหรอก สาเหตุอะไรนะหรือครับ ผมสอบตกครับมันเลยทำให้ผมหมดกำลังใจในการเรียน ผมฝันไว้มากว่าผมจะต้องผ่านหมดทุกวิชาและผมก็ทุ่มกับมันเต็มที่แล้ว แต่ทำไม แล้วทำไมล่ะครับผมถึงตก หากจะไปโทษว่าอาจารย์ท่านตัดคะแนนสูงเกินไปก็ใช่ที่ หรือท่านออกข้อสอบยากไปก็อีกนั่นแหล่ะ มันต่างก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เราเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น แล้วจะหาคำตอบไปทำไมล่ะครับในเมื่อผลสรุปมันก็มีอยู่อย่างเดียว และก็ชัดแจ้งชัดเจนมากด้วย ก็ตกยังไงล่ะ คุณเคยท้อกันบ้างไหมครับ ท้อแท้กับอะไรที่เราหวังไว้ วาดไว้ว่าต้องเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ แล้วเมื่อมันเกิดไม่เป็นอย่างที่หวังที่ตั้งใจไว้ คุณจะรู้สึกอย่างไร สำหรับผมมันก็เจ็บซิครับ เจ็บมากด้วย   แต่คุณจะทิ้งฝันของคุณที่คุณอุตส่าห์วาดไว้อย่างประณีตในอนาคตเชียวหรือ      หนทางทุกหนทางมันไม่ได้เทคอนกรีตไว้ให้คุณเดินหรือวิ่งเสมอไปหรอกครับ บางที่ก็เป็นดินลูกรัง ซึ่งหากคุณเดินไม่ดีคุณก็อาจจะพลาดล้มลงได้ และกะอีแค่ล้มครั้งเดียวมันจะทำให้คุณขาหักเดินไม่ได้เชียวหรือ ถ้าคุณคิดอย่างนั้น คือคุณหยุดทุกอย่างที่คุณฝันที่คุณตั้งใจจะทำลงเพียงเพราะคุณพลาดเพียงครั้งเดียวลงอย่างฉับพลัน คุณก็คือเด็กทารกคนหนึ่งที่กำลังหัดเดิน เมื่อล้มแล้วลุกไม่เป็น เอาแต่ร้องไห้หาใครช่วยเท่านั้น คุณลองดูสิครับ กลับหลังหันหรือหันหน้าไปดูว่าระยะทางข้างหลังที่คุณเดินมาแล้วเนี่ยมันไกลเท่าไหร่ ดูไปดูมามันไกลกว่าข้างหน้าอีกใช่ไหม  แล้วใครคอยเป็นกำลังใจให้คุณบ้าง คนข้างหลังกลุ่มหนึ่งกำลังจ้องมองคุณอยู่ด้วยความห่วงใย และอีกจุดหนึ่ง จุดหมายปลายทางข้างหน้า ฝันของคุณมันก็รอคุณอยู่ตรงหน้าคุณตรงนั้น มันอยู่ตรงที่ว่าคุณจะเอื้อมมือไปคว้ามันหรือได้แต่มองมันก็แค่นั้นเอง

 มีอาจารย์ท่านหนึ่งบอกผมไว้ว่า “ไม่มีอะไรที่คุณหรือผมจะทำไม่ได้ ยกเว้นแต่ว่าคุณและผมจะไม่ทำมันเท่านั้น” มันก็จริงนะครับ เมื่อผมฟังท่านนาทีนั้น ผมก็เริ่มมีกำลังใจที่จะเดินต่อทันที ถึงแม้หนทางมันจะมีอุปสรรคมากแค่ไหน แต่ถ้าเราไม่ยอมแพ้ทุกอย่างมันก็จะประสบความสำเร็จ ไม่ช้าก็เร็ว ซึ่งมันก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณด้วย ใช่หรือไม่ครับ

                       

                                      “เรื่องราวที่เราฝัน

                                    อาจจะสั้นเพราะฝันใฝ่

                                    ไม่เป็นดั่งตั้งใจ

                                    ล้มลงไปเมื่อครึ่งทาง

                                                จุดหมายอยู่ข้างหน้า

                                    ไม่ได้มาเลยซักอย่าง

                                    หมดแรงกับหนทาง

                                    ที่เลือนลางเพราะหลุดลอย

                                                ทางไหนก็มืดหม่น

                                    ไร้ใครสนคนซึมสร้อย

                                    เศร้าศรวงร่วงตาลอย

                                    เมื่อฝันน้อยไม่เป็นจริง

                                                อยากหยัดยืนอีกครั้ง

                                    ทำที่พลั้งหลังล่วงดิ่ง

                                    ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงจริง

                                    เลิกหยุดนิ่งฝันต่อไป

                                                พะยะ พยายาม

                                    ตั้งใจตามฝันให้ได้

                                    แม้ฝันมันยาวไกล

                                    ก็ต้องไปให้ถึงมัน”

 

            ถึงแม้โลกเราจะกว้าง แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้กว้างตามโลกเสมอไป คุณมองโลกให้กว้างสิครับแล้วพยายามทำทุกอย่างที่คุณอยากจะได้ อยากจะเป็นให้แคบลง แคบลงเท่าที่มือคุณจะเอื้อมไปคว้ามันมาได้ แต่ห้ามไปโขมยของ ๆ ใครนะครับ แบบว่าเห็นอะไรของใครวางอยู่ก็เป็นหยิบฉวยไปซะหมด อย่างนี้ใช้ไม่ได้นะครับ บอกไว้ก่อนล่ะกัน เอาเป็นว่าผมว่าฉบับนี้สาระแน่นเอี๊ยดเลยนะครับ เต็มกะบุงปุ้งกี๋เลยนะเนี่ย ก็หอบกลับไปเท่าที่จะหอบได้ล่ะกันนะครับ สุดแรงของคุณล่ะกัน ก่อนจะลาไปเก็บเกี่ยวหาประสบการณ์ใหม่ ๆ มาฝาก เรื่องสอบตกไม่เอาอีกแล้วครับ ขอบอก! ขอเป็นอย่างอื่นที่ดี ๆ กว่านี้ล่ะกันนะ ก็ขอทิ้งท้ายไว้ด้วยกลอนอีกกี่บทเนี่ย นับดูเอาเองล่ะกันนะครับ สวัสดี

           

                          “แผ่นฟ้ากว้างใหญ่

                                    กับหนทางยาวไกลในวันหน้า

                                    เหนื่อยอ่อนหมดแรงวันเวลา

                                    ไม่เคยหยุดเดินหน้าให้เราพัก

                                                ไม่สุดหนทางที่ฝัน

                                    อยู่แค่กลางครร (ลอง) ก็พลันหนัก

                                    ไม่เดินต่อ เพราะท้อใจหวั่นไหวนัก

                                    เหมือนล้มขาดหลักที่พักพิง

                                                อยากก้าวเดินต่อสุดฝัน

                                    ใจพลันหมดแรงอยากหยุดนิ่ง

                                    สุดทางคือจุดหมายคือหลายสิ่ง

                                    ทรุดตัวทิ้งหยุดพักลงตรงกลางทาง

                                                ครรลองตรองดูเรารู้แน่

                                    ครรลองคือทองแท้แลทุกอย่าง

                                    ครรลองถ้าลองถูกไปถูกทาง

                                    พักเหนื่อยบ้างกลางทางอย่าท้อใจ

                                                หายเหนื่อยแล้วลุกเดินต่อ

                                    สุดทางยังรอท้อไม่ได้

                                    ข้างหน้าที่เราเห็นอีกไม่ไกล

                                    สุดปลายทางเมื่อไหร่ฝันเป็นจริง”

 

                                         ……………….

 

 

เรียงร้อยถ้อยคำสำนวนกับฉนวนความรักอย่างชะมักเขม้น

มิถุนายน คนเขียน                                                                                                                                                                                 Home

8 เมษายน 2544