home                                      มาลาท่าพระจันทร์ (ตอนที่ 5)

 

·      ร รักพัก (พรรค) แล้วเอย

           

                          “ณ สถาน...ที่หนึ่ง...ซึ่งไม่ไกล

ผมเดินมา...และเดินไป...อยู่หลายหน

เบื่อโลกกว้าง..เบื่อทุกอย่าง..เบื่อเต็มทน

ช่างสับสน..ใจหญิง..ไม่จีรัง

            เลยมานั่ง..ที่เดิม..ที่ตรงนี้

แต่ไม่มี..เธอคนดี..เหมือนทุกครั้ง

มีแต่ฉัน..นั่งคนเดียว..ตามลำพัง

ที่ขอบฝั่ง..บนปลายหญ้า..ฟ้าแผ่นเดิม

            ใบไม้แล้ง..แห้งล่วง..ลงห้วงน้ำ

ลมพัดซ้ำ..ลอยลำรื่น..กว่าแรกเริ่ม

แต่ใยฉัน..กลับมาอยู่..ที่ ๆ เดิม

ไร้เธอเติม..ภาพวันเก่า..เรามีกัน

                                    หลังพิงฝา..ต้นกล้าใหญ่..ใบเขียวขุ่น

ไอแดดกรุ่น..อุ่นใบหน้า..แก้มหนานั่น

ผืนน้ำใส..ไหวระริก..จิกตีกัน

นั่งวาดฝัน..ฉันกับเธอ..เราสองคน

                                                กินหมูทอด..แป๊ปซี่..มีข้าวเหนียว

                                    ข้าวไข่เจียว..เหนียวนุ่ม..จุ่มซอสข้น

เผ็ดชิบแป๋ง..เผ็ดมาก..มากเกินทน

แต่ไม่พ้น..เพราะต้องกิน...ฝีมือเธอ

            เธอบังคับ..จับอ้าปาก..หากฉันฝืน

จำต้องกลืน..ขืนไม่กิน..เธอคงเอ๋อ

มองแผ่นฟ้า..หลังคาเก่า..เราสองเหม่อ

ฉันกะเธอ..มีความสุข..หนุกจังเลย

            มาวันนี้...สุดแสนเศร้า..เหงาเพราะรัก

เธอแปรพรรค..ลืมรักเก่า..เราอกเอ๋ย

เธอบอกฉัน..มันมวลชน..คนเคย ๆ

ไม่มีเลย..เสรีธรรม..ไว้นำใจ

                                    เธอบอกฉัน..มันก็แค่..ความหวังเก่า

ไม่เดิ้ลเท่า..จึงไปอยู่..กะหวังใหม่

เขาให้ทาน..ตะวันเธอ.หลายดอกใบ

แต่ได้ไง..เธอกลับทิ้ง..เขาอีกคน

            เธอบอกเธอ..ไม่ชอบ..ของนอก ๆ

กลัวช้ำชอก..เพราะหล่อเกิน..เมินสับสน

เธอบอกไทย..รักไทยนั้น..ชั้นพอทน

หนีไม่พ้น..คนชาติเดียว..ต้องรักกัน

            อีกไม่นาน..ประเทศชาติ..พัฒนา

วันข้างหน้า..หากลูกหลาน..ไม่แปรผัน

เปลี่ยนสัญชาติ..เป็นลูกครึ่ง..อะเมกัน

เหตุผลนั้น..เธอบอกฉัน..วันจากลา

ข้อสำคัญ..เธอบอกฉัน..ใช่ไทยแท้

สองตาแล..เธอแปลออก..บอกฉันว่า

ฉันนั้นหรือ..คือคนไทย..แต่ไหงหว่า

หน้ากะตา..ฉันออกไป...ไทยสากล

            ตั้งแต่นั้น..จึงเศร้าเหงา..เพราะรัก

จนอกหัก..รักช้ำชอก...ถลอกป่น

หัวใจฉัน..ไม่เหลือแล้ว..แห้วเต็มทน

เลยมาบ่น..นั่งค้นหา...ความในใจ

            ณ ที่นี้..ที่เดิม ๆ ..เติมความเหม็น

ก็เช้าเย็น...น้ำไม่อาบ..มาหาบใหญ่

มัวแต่นั่ง..เศร้าเหงาหงอย...กร่อยต่อไป

ไม่มีใคร...เหลียวแล...แม้แต่ยุง

            มันบินไป..บินมา..ไม่ยอมกัด

บินฉวัด...เฉวียนวน..ปนหน้ายุ่ง

จะกัด..ก็กัดซิ..วะคุณยุง

เลยเอาถุง..ก๊อบแก็บ..แย็บมันเลย

            แดดชักอ่อน..ลงแล้ว..แคล้ว ๆ ว่า

ฝนถามหา..ไปดีกว่า...ยืดหน้าเสย

หยิบขวดน้ำ..รองเท้าแตะ..และเป้เชย

กลับบ้านเอย..อาบน้ำ..เข้าห้องนอน

ลืมแล้วหนา...แม่มาลา..ท่าพระจันทร์

                                    งดนอนฝัน..ถึงเธอนั้น..เหมือนแต่ก่อน

                                    คิดโปรแกรม..พรุ่งนี้เช้า..ก่อนเข้านอน

                                    กินป็อบคอน..นั่งดูหนัง..กะน้องเรียม”

                                                                                                        By Piphat

           

            ไม่ต้องตกกะใจครับว่าทำไมตอนนี้หรือฉบับนี้ผมมาแปลก ก็หลังจากที่ผมนำเรื่องแฟนใหม่หน้าใสของน้องมาลามาสาธยายให้ไอ้พิพัฒฟังมันก็มานั่งเศร้าซึม ไม่เป็นอันอิ่มอันตื่น ผมล่ะกลุ้มเหมือนกันนะเนี่ยที่เพื่อนผมต้องมาเป็นอย่างนี้ ฉบับนี้ผมเลยต้องปล่อยให้มันระบายความในใจที่อัดอั้นตันอกฟกช้ำอยู่ข้างในออกมาให้หมด จะได้ไม่ฟุ้งซ่านบานตะไทยไปอะเมริกาเพราะค่าเงินมันแพง (expensive) ครับ เห็นด้วยไหม

            ไม่ทันไรความรักอันสดใสดั่งแสงอาทิตย์อุทัย (Sun shine) ก็ต้องดับวูบไปเหมือนหม้อไฟฟ้าระเบิด (electronic pot ..Boom!..) แต่ความรักนั้นไซร้หาใช่มีเพียงหนึ่งเดียวไม่ เมื่อหมดรัก ก็ตักใหม่ เมื่อหมดใจ หาใครเพิ่ม เท่านี้แหละความรักในหมู่วัยรุ่นสมัยปัจจุบันของไทยเรา ไม่ตายหรอกครับไอ้พิพัฒเพื่อนผม แค่ช้ำในไปวันสองวันเดี๋ยวก็หวานมันเหมือนเดิม เอาเป็นว่าก่อนจบฉบับนี้ผมก็ขอฝากกลอนไว้เป็นอุทาหรณ์ให้นอนไม่หลับกันเล่นล่ะกัน แบบว่ากลอนลอลอฉบับล้อล่อล้อเล่นแต่ลึกล้ำน่าลูบไล้นะครับ บ้ายบาย อ้อ ลองทายดูซิครับว่าในกลอนของไอ้พิพัฒน่ะมีพรรคการเมืองไทยทั้งหมดกี่พรรค  ผมจะติดคุกไหมครับเนี่ย!

 

                                      “ลมรัก..เลือนราง..ล่ารัก

                                    ลมรัก..พัดฉัน..ไปถึงไหน

                                    ล่มแล้ว..รักเรา..ไม่เข้าใจ

                                    ลมไซร้..ไร้ลด..ลบแรงเดียว

                                                ลมนี้..มีรัก..ลัดเลาะ

                                    รักเปราะ..ลู่ลง..ลดเลี้ยว

                                    รักเอ๋ย..รักเรา..รักข้างเดียว

                                    ลมเลี้ยว..ไม่ลัด..กลับมา

                                                ลมลู่..ลงแล้ว..เรื่องรัก

                                    ล้มหลัก..รักร้อน..ลมลู่หา

                                    หลักล้ม..แรกรัก..ลมซา

                                    ลมจาก..รักลา..ล้างเลือน

                                                รู้รัก..เราลด..ลบล้าง

                                    รู้รัก..เราลาง..ร้างเหมือน

                                    รู้รัก..เจาจม..ลมเลยเลือน

                                    แล่งเลื่อน..ลมเลือน..เฉือนเรา

                                                ร่างเรา..รู้เค้า..เลิกรัก

                                    ล้มหลัก..รักล้ม..ลมเริ่มเฉา

                                    หลังรัก..เลิกหลงรัก..เลิกเรื่องเรา

                                    ลืมเรื่องเขา..เราเริ่มลุก..ปลุกต้นลม”

 

 

                                                            .................................................

                                    เรียงร้อยถ้วยคำสำนวน กับฉนวนความรักอย่างขะมักเขม้น

มิถุนายน คนเขียน                                                                                                                                                                              Home

4 เมษายน 2544