 |
บทที่ ๗ ( ปราบพญานาคจอมพาล ด้วยฤทธิ์สู้ฤทธิ์ )
ครั้งหนึ่งพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์เหาะไปสู่เทวโลก พญานันโทปนันทนาคเห็นเข้า ก็โกรธว่า พระสมณะเหาะข้ามศีรษะ จึงบันดาลขนดกายใหญ่พันเขาพระสุเมรุ แผ่พังพานยังดาวดึงส์ พระพุทธองค์ส่งพระโมคคัลานะไปปราบ ต่างสำแดงฤทธิ์เดชต่างๆเป็นโกลาหล ภายหลังพญานาคแพ้ฤทธิ์ แล้วตั้งอยู่ในพระไตรสรณคมณ์ |
| คำสวด
๏ นนฺโทปนนฺนภุชคํ วิพุธํ มหิทฺธึ ปุตฺเตน เถรภุชเคน ทมาปยนฺโต อิทฺธูปเทสวิธินา ชิตวามุนินฺโท ตนฺเตชสา ภวตุ เต ชยมงฺคลานิ |
คำแปล
๏ ปางเมื่อนันโทปนันทนาคราช ผู้หลงผิดเป็นพาล ซ้ำมีฤทธิ์มากด้วยทะนงจิต บังอาจสำแดงฤทธิ์แผ่พังพาน กั้นฉนวนอากาศ ปิดทางพุทธโคจร พระจอมมุนีโปรดให้พระพุทธบุตร ( คือพระโมคคัลลานะ ) ผู้เป็นเถระภุชงค์ไปปราบ ได้ชัยชนะ ด้วยวิธีแสดงฤทธิ์สู้ฤทธิ์จนสิ้นพยศ รู้ผิดรู้ชอบ ด้วยเดชแห่งองค์พระผู้พิชิตนาคนั้น ขอชัยมงคล จงมีแก่ท่าน |