• บทที่ ๖  ( ปราบเจ้าลัทธิ ด้วยปัญญา ) พระพุทธเจ้าประทับอยู่ในมหาวัน ใกล้เมืองเวสาลี ครั้งนั้นมีสัจกนิครนถ์บุตร อาศัยในเมืองเวสาลี ถือมิจฉาทิฏฐิตั้งตนเป็นปราชญ์ มีความรู้มาก ต้องทำแผ่นเหล็กรัดท้อง เพราะกลัววิชาจะทำลายท้องแตก วันหนึ่งพบพระอัสชิ จึงถามปัญหาแก่ท่าน ต่อมาได้ชวนพญาลิจฉวีทั้ง ๕๐๐ ไปป่ามหาวัน ถามปัญหาแก่พระพุทธเจ้า  ขณะนั้นพระอินทร์นิมิตเป็นยักษ์ถือค้อน ลอยอยู่บนอากาศ เหนือศีรษะของสัจกนิครนถ์ ๆ นั้นได้ฟังพระธรรมเทศนา จากพระพุทธเจ้า ก็ละมิจฉาทิฏฐิ  แล้วตั้งตนอยู่ในพระไตรสรณคมณ์

 

• บทสวด ๏ สจฺจ วิหายมติสวฺวกวาทเกตุ วาทาภิโรปิตมนํ อติอนฺธภูตํ ปญฺญาปทีปชลิโต  ชิตวามุนินฺโท   ตนฺเตชสา ภวตุ เต ชยมงฺคลานิ

• คำแปล ๏ ปางเมื่อสัจกนิครนถ์ ผู้เชิดชูลัทธิของตน ว่าจริงแท้เลิศลอยราวกับชูธงขึ้นฟ้า ทำให้มืดมิดปิดปัญญาที่จะรู้ความจริงเสียสิ้น มุ่งมาจะโต้วาทะกับพระพุทธองค์ พระจอมมุนีทรงจุดประทีปคือปัญญา ขึ้นส่องให้เห็นความจริงได้ชัยชนะ ด้วยเดชแห่งองค์พระผู้พิชิตนิครนถ์นั้น ขอชัยมงคล จงมีแก่ท่าน