บ้านที่ภิกษุไม่ควรไป

พระพุทธเจ้า ได้ตรัสถึงบ้าน ที่ภิกษุไม่ควรไป หรือเมื่อเข้าไปแล้ว ก็ไม่ควรนั่ง มี ๗ ประการ คือ

๑. ต้อนรับด้วยไม่เต็มใจ

๒. ไหว้ด้วยไม่เต็มใจ

๓. ให้ที่นั่งด้วยไม่เต็มใจ

๔. ซ่อนของที่มีอยู่

๕. เมื่อมีของมากให้น้อย

๖. เมื่อมีของดีแต่ให้ของเลว

๗. ให้โดยไม่เคารพ

บ้านที่ประกอบด้วยลักษณะ ๗ ประการนี้ ภิกษุที่ยังไม่เคยไป มีควรไป หรือไปแล้วก็ไม่ควรนั่ง

ถ้าตรงข้ามจาก ๗ ข้อนี้ ภิกษุที่ไม่เคยไป ก็ควรไป หรือไปแล้วก็ควรนั่ง

กุลสูตร ๒๓/๑๐

พระที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ชื่อว่าเป็น “เนื้อนาบุญ” ของชาวพุทธ การได้เห็นพระที่ดี จึงจัดว่าเป็นมงคลแก่ตา และถ้าได้ทำบุญแก่ท่าน ก็ถือว่าเป็นการฝังขุมทรัพย์ที่ดี

ด้วยเหตุนี้ การที่พระมาบ้าน จึงถือว่าเป็นมงคลแก่บ้าน ควรที่จะต้องต้อนรับท่านตามฐานะหรือกำลัง จึงจะถือว่าเป็นมรรยาทที่ดีของชาวพุทธ

แต่ถ้าเรารู้ว่าท่านเป็นพระไม่ดี เป็นพระอลัชชี นอกธรรมนอกวินัย การไม่ต้อนรับ การนิมนต์ให้ท่านไปที่อื่น ดูจะถือว่าเป็นการปฏิบัติที่ชอบธรรม เพราะอะไร?

เพราะถ้าเราให้การต้อนรับกราบไหว้ หรืออุปถัมภ์บำรุง ก็จะเป็นเหตุให้ท่านกำเริบใจ กล้าทำผิดทำชั่วยิ่งขึ้น เพราะถือว่ามีผู้สนับสนุนมีเสบียง ก็เลยกลายเป็นว่า เราได้เลี้ยงโจรไว้ปล้นศาสนาไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์

ทุกวันนี้ ชาวพุทธที่เสื่อมศาสนา เพราะพระเป็นเหตุก็มีอยู่มากแล้ว ในฐานะชาวพุทธ เราก็ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงรัตนะองค์ที่ ๓ เสียได้ แต่เราควรจะมีส่วนร่วมกัน นั่นคือ...

เมื่อพบพระที่ไม่ดี ก็ควรที่จะช่วยกันกำจัด ตามทางที่ถูกที่ควร อย่าคิดว่า “ชั่วช่างชี ดีช่างสงฆ์” เลย ในฐานะชาวพุทธ เราไม่อาจจะ “ขว้างงูให้พ้นคอ” ได้หรอก

เมื่อพบพระที่ดี ก็ควรที่จะให้ความเคารพ กราบไหว้ และอุปถัมภ์บำรุงตามฐานะ พระศาสนาจึงจะตั้งอยู่ได้นานแสนนาน การเอาแต่ร้องแรกแหกกระเชอ จะไม่ทำให้ศาสนาหรือศีลธรรมดีขึ้นเลย.