Overige

Tijdens de verkiezingen van 1977 presenteerden zich enkele eendagsvlinders. Zowel de PBP als de BEP werkte samen met de VHP binnen de Verenigde Democratische Partijen. Uit protest hiertegen splitste de Marronpartij Apintie zich af van de BEP. Nieuw was ook de Wie Egi Buskondre Partij die felle kritiek leverde op NPS-premier Henck Arron: "De Marrons zijn moe geworden van het aanhoren van zoveel onwaarheden en beloften van deze minister president". Geen van deze partijen behaalde enig succes.

Vanwege de militaire staatsgreep van 25 februari 1980 duurde het tot 1987 eer er wederom verkiezingen plaatsvonden. Het nieuwe parlement, De Nationale Assemblee (DNA), telde 51 zetels, waarvan volgens het gewijzigde kiesstelsel er tien gereserveerd waren voor het binnenland (drie voor Marowijne, drie voor Brokopondo en vier voor Sipaliwini), dat aldus van onder- tot oververtegenwoordigd werd; een fundamentele doorbraak. De grondwet van 1987 (artikel 61 lid 2) bepaalde dat kandidaten die zich in een district verkiesbaar hadden gesteld voor DNA minstens twee jaar voorafgaand aan de verkiezingen woonachtig moesten zijn in het betreffende distrikt.

Als gevolg van de wet op de politieke organisaties uit hetzelfde jaar mochten partijen geen etnische naam dragen, waardoor de PBP en de BEP een andere inhoud gaven aan hun initialen, te weten: Plattelands Bewoners Partij en Broederschap en Eenheid in Politiek. De PBP ging samen met de Javaanse partij Pendawa Lima de verkiezingen in en werd hierin gesteund door de VHP. Jarien Gadden, adviseur van de PBP en intussen gepromoveerd tot hoofdbestuurslid van de VHP, slaagde er wederom in om gekozen te worden tot parlementslid. De BEP, waar Bill Pryor als voorzitter werd opgevolgd door de hoofdonderwijzer Caprino Alendy, ging een samenwerkingsverband aan met de NPS binnen het Front voor Democratie en Ontwikkeling (NPS, VHP, KTPI), dat geen kandidaten stelde binnen de zogeheten oorlogsdistrikten, en plaatste zichzelf aldus buitenspel.

Deze samenwerking leidde op 10 januari 1988 tot een scheuring binnen de partij, waarbij zes van de negen bestuursleden opstapten. Nooit eerder belandden zoveel, acht, Marrons in het parlement; voornamelijk via de Pendawa Lima/PBP en de Progressieve Arbeiders en Landbouwers Unie (PALU). Slechts doordat de NPS (Front) geen kandidaten stelde in deze kieskringen behaalden deze partijen de zetels.

Nadat het democratisch proces op 24 december 1990 wederom door de militairen werd verstoord, namelijk via de zogeheten telefooncoup, vonden 25 mei daaropvolgend verkiezingen plaats waaraan naast de PBP en de BEP tevens als nieuwkomer de Algemene Bevrijdings en Ontwikkelings Partij (ABOP) deelnam. De PBP en de ABOP, die als combinatie de verkiezingen ingingen, slaagden er niet in om een zetel te behalen. Jarien Gadden werd wederom na opschuiving DNA-lid voor de VHP (Nieuw Front voor Democratie en Ontwikkeling). De BEP had blijkbaar haar lesje geleerd en behaalde via de nieuwe combinatie Democratisch Alternatief/DA'91 drie zetels. Voor de NPS (Nieuw Front) viel de uitslag enigszins tegen; namens haar namen tevens drie Marrons zitting in DNA.

ga terug ..............

Bron: Bosnegers en Overheid in Suriname
de ontwikkeling van de politieke verhouding 1651 - 1992
Bernardus P.C. Scholtens
mei 1994
Nijmegen