| Stertrap
In die kelders van die slaap dwaal Bloubaard. Hy volg ’n fluit, ’n asemteug sonder einde of begin lok hom deur die stil gange uit Verby gesigte, portrette teen ’n muur, ’n gefluister in die stof, deur name, vrouens wat hy skaars onthou na balkonne en terrasse in sy kop. Die fluit word dun, ’n silwer slang glip oor die vlakte na ’n berg en rek hom teen die naglug uit om tussen sterre te gaan hang. Bloubaard voel dof. Sy oë krap. Agter skerms rys die eerste lig. Hy strek hom uit, reik deur die dak, seil dan na die sterre, trap vir trap. |
 |