ความคิดเห็นที่ 1 ทุกคนงงงันกับเหตุการณ์ที่พลิกผันรวดเร็วเกินคาด แต่ว่าเวลาไม่คอยท่า ลูกผู้ชายชาวเพชรพระอุมาไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปรีบวิ่งตามพวกที่เฮโลกันออกไปก่อนแล้วนั้นอย่างรวดเร็วโดยมีอนุชาแยกเขี้ยวขู่กระโจนไล่หลังไปติดๆ  กลุ่มของมันตรัยไม่ยอมเสียเปรียบ รีบจัดทัพตามไปอย่างรวดเร็ว ไชยยันต์ซึ่งไม่ได้ตั้งใจวิ่งไปแต่ถูกรพินทร์ดึงไปด้วยนั้นได้เหลียวหลังกลับมามอง มีเพียงพวกผู้หญิงเท่านั้นที่ยังคงยืนอย่างไม่สบอารมณ์อยู่ที่เดิม ไม่ใช่แค่นั้นเมื่อเห็นชัดๆว่าตาคำยืนอยู่ด้วย นั่นทำให้อดีตนายทหารปืนใหญ่เริ่มสงสัย ทำไมตาเฒ่าหัวงูชอบหลอกเด็กสาวๆ แถมยังเป็นเจ้าของความคิดที่ทำให้ทุกคนต้องเหนื่อยต่ออย่างตาคำจึงยังคงยืนอยู่ที่เดิม มิได้ขยับวิ่งตามพรรคพวกออกมาแต่อย่างใด ไชยยันต์วิ่งช้าลงเรื่อยๆแล้วเปลี่ยนเป็นวิ่งเหยาะๆ วกอ้อมกลับมายังจุดเดิม พยักหน้าให้ตาเฒ่า “ว่าไงตาคำ ไม่ไปกับพวกเราหรือ” แกยิ้มแห้งๆ  “บุญคำแก่แล้วน่ะนายตะหาน วิ่งตามหนุ่มๆอย่างพวกนายๆไม่ไหวหรอก เชิญเถอะพ่อคุณ” “มาแก่อะไรกันตอนนี้น่ะบุญคำ เมื่อก่อนเห็นกระฉับกระเฉงวิ่งนำพวกฉันทุกทีเวลากล่าวถึงเด็กสาวๆ ไปเหอะน่า ถ้าไม่มีบุญคำแล้วพวกฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าไอ้ต้นอย่างว่าน่ะมันรูปร่างเป็นยังไง น่า ฉันสัญญาว่าถ้าเจอต้นไม้วิเศษนั่นแล้วจะยกให้บุญคำเอามาทำยาคนเดียวโดยจะไม่ให้คนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง บุญคำก็จะได้ครอบครองยัยเด็กหมวยนั่นไงล่ะ สนใจมั้ย” “อ้าว แล้วนายตะหานล่ะ บุญคำไม่เชื่อร้อก ว่านายตะหานจะไม่สนใจ” ไชยยันต์จุ๊ปาก   “ปู้โธ่ ฉันน่ะไม่สนใจเด็กหรอกบุญคำ และก็อย่างที่รู้ๆว่าฉันน่ะมีเมียแล้ว แถมลูกก็โตเป็นหนุ่มออกวิ่งหน้าตั้งไปหาตัวยานั่นก่อนคนอื่นซะอีก น่า ฉันรู้ว่าบุญคำน่ะอยากจะมีโอกาสได้แข่งบุญแข่งวาสนากับพวกฉันด้วยใช่มั้ยล่ะ ไปสิ ฉันจะช่วยแน่ๆ” บุญคำนิ่งคิดตรึกตรอง ไชยยันต์พยายามตะล่อมๆชักชวนให้ตาเฒ่าเห็นด้วย บุญคำเป็นคนเดียวเท่านั้นที่รู้จักตัวยามหาอุบาทว์นั่น หากมีตาเฒ่าไปด้วยแล้วก็สบายหายห่วง คนอื่นๆปล่อยให้ออกตัวไปก่อนก็คงไม่มีผลเพราะถึงจะเจอก่อนก็คงไม่มีใครรู้จัก ไม่แน่รูปร่างมันอาจจะคล้ายต้นหญ้าแพรกธรรมดาๆจนหลายคนเดินเหยียบผ่านไปอย่างไม่สนใจก็ได้ และเมื่อเจอตัวยาแล้วก็เป็นอีกเรื่อง อย่างตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ดีแต่หลอกเด็กอย่างตาคำจะมาทันอะไรกับคนอย่างเขา  หินบดยาของพญาอนันตนาคราชนั้นก็คงไม่เกินฝีมืออย่างเขาที่จะแย่งชิงมาได้ ขอเพียงมีผู้นำทางไปให้พบอย่างตาเฒ่าเท่านั้น ดาริน แสงโสมและพลับพลึงซึ่งยืนหาวหวอดอยู่ใกล้ๆต่างส่ายหัว “อะโด่ พวกหัวงูทั้งนั้น”  เสียงพลับพลึงบ่นเบาๆ แล้วดึงแขนดารินและแสงโสมไปอีกทาง “ไปกันเถอะค่ะป้าหญิงดารินและน้าแสงโสมขา ปล่อยพวกเฒ่าเจ้าเล่ห์หัวงูพวกนั้นไปตามทางเถอะ เราไปพักผ่อนกันในวังของพญามังกรดีกว่า” ไชยยันต์สะดุ้ง   “นี่ๆๆ น้อยๆหน่อยเหอะยายพลับพลึง พี่ เอ๊ย ลุงเองไม่ใช่พวกนั้นสักหน่อยอย่ามาพูดเหมารวมกันอย่างนี้สิ คุณแสงครับ อย่าไปฟังนะครับผมไม่ใช่คนอย่างนั้น ที่ทำไปนี่ก็เพราะสงสารอยากช่วยเหลือบุญคำให้ได้มีความสุขกับเขาบ้างเท่านั้น” แสงโสมยิ้มเล็กน้อย   “ตามสบายเถอะค่ะคุณไชยยันต์ จะไปตกระกำลำบากเพื่ออนาคตที่ดีที่ไหนก็ตามใจ ถ้าคุณไชยยันต์มีน้ำใจกับบุญคำได้อย่างนั้นก็ดีนะคะ แสงเองก็สงสารแกจะแย่เหมือนกัน” บุญคำรู้สึกตงิดๆฟังแล้วมันทะแม่งๆหู ตกลงนี่แกน่าสงสารขนาดนั้นเชียวหรือ จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [8 พ.ค. 14:31:53]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงดารินพูดขึ้น “นี่ไชยยันต์ เธอจะมาเปิดศึกสงครามกับพี่กลางเรื่องอะไรกันยะ แล้วอยู่ดีๆทำไมถึงจะมาช่วยตาคำ ไม่มีเหตุผล” ไชยยันต์เหลือบมองเพื่อนสาวซึ่งมักจะทันเขามาตลอดตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว “น้อย เธอก็รู้นี่ว่าฉันเองน่ะผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชนแล้ว ไม่เคยคิดอยากชิงดีชิงเด่นกับใครเลย และฉันก็ไม่ได้เคยมีใจหรือสนใจเด็กสาวๆเลยสักนิด ถามยัยหนูพลับพลึงดูก็ได้ อีกอย่าง ฉันก็มีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว เรื่องที่ว่าจะคิดนอกใจนั้นไม่เคยมีอยู่ในหัวของฉัน ฉันมาในครั้งนี้ก็ด้วยความรักในพวกพ้อง ความเป็นห่วงเจ้ากลางมัน พอรู้ว่ามันหายสาบสูญไปฉันก็ร้อนใจจนอยู่เฉยไม่ได้ หนึ่งสัปดาห์หลังจากรู้ฉันถึงต้องตาลีตาเหลือกตามพวกเธอมานี่ยังไง ไม่เคยคิดอื่นใดนอกจากตามมาช่วยเหลือเพื่อนอย่างจริงใจ ทรัพย์สมบัติสักแดงเดียวฉันก็ไม่เคยได้ และฉันเองก็สงสารตาคำเป็นที่สุด เธอคิดดู พรานเฒ่าจนๆแถมไม่ค่อยประสีประสาในโลก civilization อย่างตาคำจะหาโอกาสอย่างนี้ได้เมื่อไหร่ ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนๆฉันว่าแกก็คงไม่มีโอกาสนี้อีกแล้วหากปล่อยให้มันหลุดลอยไป  ในขณะที่ทุกคนนั้นได้เปรียบกว่าตาคำในทุกด้านไม่ว่าจะเป็นรูปสมบัติ ชาติสมบัติ ทรัพย์สมบัติ หรือว่าฮุบสมบัติก็ไม่มีใครน้อยหน้า ทุกคนมีโอกาสที่ดีกว่าตาเฒ่ามากมายนัก แล้วเธอคิดว่ามันยุติธรรมแล้วหรือที่พวกเราจะไปแย่งชิงโอกาสดีๆที่นานๆจะมีครั้งของคนอย่างบุญคำ” ดารินน้ำตาไหล ยกหลังมือขึ้นป้ายแก้มแล้วพยักหน้า “ฮือๆๆ ฉันเข้าใจเธอไชยยันต์ ขอบใจที่เธอยังมีใจนึกสงสารบุญคำของฉัน คนอื่นๆจะมีใครคิดได้อย่างเธอมั้ยเนี่ย” ไชยยันต์หันไปมองบุญคำซึ่งนั่งยองๆยกมือลูบหัวตัวเองป้อยๆ  อดีตนายทหารปืนใหญ่ผู้เห็นแก่เพื่อนมากกว่าความสุขของตัวเองจนต้องมาตกระกำลำบากทุกวันนี้เดินเข้าไปตบบ่าตาเฒ่า “ลุกขึ้นเถอะบุญคำ คนอื่นจะทิ้งบุญคำอย่างไรก็ช่าง ฉันจะพาบุญคำไปเอง” ตาเฒ่าลุกขึ้นทำตาปริบๆอย่างไม่รู้จะกล่าวอย่างไรดี  เสียงพลับพลึงเตือนมาอีก “จะไปก็รีบไปซิลุงไชยยันต์ เดี๋ยวก็ไม่ทันคนอื่นๆหรอก” “ไม่ไปด้วยกันหรือ”  ไชยยันต์กล่าวถามพลางสะพายเป้ขึ้นไหล่ “ไม่ไปหรอก เดินป่าทำไมลำบากจะตาย อยู่วังที่นี่สบายกว่ากันเยอะเลย”   เสียงพลับพลึงตอบมาแจ๋วๆ “ใครบอกว่าเราจะให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่ ไป ไปให้หมด”  เสียงพญามังกรตวาดมาดังลั่น พลับพลึงหน้าจ๋อย “โธ่ ท่านขา เดี๋ยวพวกนั้นก็ต้องกลับมาที่นี่ ขอหนูอยู่ที่นี่สักคนเถอะนะคะ” “อ้าว”   แสงโสมกับดารินหันมาอุทานพร้อมกัน พลับพลึงยิ้มแหยๆ  “อ่า ขอหนูกับป้าและน้าอยู่ที่นี่สักสามคนเถอะนะคะ นะคะท่าน” พญามังกรลูบเคราพลางจ้องมองหน้าสาวสวยทั้งสาม “อืม ความจริงพวกเจ้าก็หน้าตาสะสวยไม่เลว ก็ได้ ข้าจะให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่ในฐานะสนมเพิ่มเติมของข้าก็แล้วกัน” “ฝันไปเถอะย่ะ ตาแก่หัวงูลามก” พลับพลึงตะโกนใส่เป็นภาษามาเลฯเพื่อไม่ให้พญามังกรฟังออก แล้วรีบดึงป้ากับน้าออกไปจากท้องพระโรงทันที ไชยยันต์กับบุญคำคำนับพญามังกรเป็นเชิงอำลาแล้วรีบตามออกมาติดๆ เบื้องนอกเมือง ฝุ่นซึ่งลอยขึ้นสูงบดบังทัศนียภาพนั้นเกิดจากกลุ่มของคณะหัวงูแข่งกันวิ่งตรงไปหาตัวยาเพื่อแลกกับสาวน้อยธิดาพญามังกร ท้องฟ้าจึงอึมครึมไปในบัดดล ไชยยันต์กับบุญคำยังคงเดินไปเรื่อยๆไม่ได้รีบร้อน โดยมีแสงโสม พลับพลึงและดารินเดินตามมาห่างๆ “เห็นแก่นายตะหาน บุญคำจะบอกอะไรให้”  เสียงตาเฒ่ากระซิบกระซาบ “อะไรหรือบุญคำ” “ตัวยานั้นแท้จริงแล้วมิได้อยู่ทางด้านนั้น นั่นมันเป็นกลอุบายของบุญคำเองซึ่งจะหลอกให้พวกศัตรูพากันไปงมโข่ง แท้จริงแล้วตัวยานั้นอยู่ยังอีกที่หนึ่ง”  บุญคำพูดเนิบๆ ไชยยันต์ขมวดคิ้ว หันไปมองพรรคพวกเหล่านั้นซึ่งเคลื่อนที่กันไปไกลแลเห็นลิบๆ “แล้วมันอยู่ที่ไหน” บุญคำนิ่งไปครู่หนึ่ง หันมาจ้องหน้าไชยยันต์ “บอกแล้วนายตะหานจะกลัวไหม หนทางมันแสนไกล ดูท่าว่าพวกเราอาจจะต้องเหนื่อยกันต่อไม่มีที่สิ้นสุด ” “มันอยู่ยังเทือกเขาไกรลาศ” เสียงบุญคำกล่าวช้าๆเยือกเย็น จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [8 พ.ค. 14:32:44]

ความคิดเห็นที่ 3 ลืมบอกไปนิด ตอนเดิมอยู่ที่นี่ครับ http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W899600.html จากคุณ : ไชยยันต์ - [8 พ.ค. 14:35:24]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาทำลิงให้อ่ะ... http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W899600.html จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [8 พ.ค. 19:25:20]

ความคิดเห็นที่ 5 ลืมปายอย่างนึงอ่ะ ลุงเชษฐาดีใจด้วยนะค้า... ว่าแต่ว่าจะรับน้องใหม่ไงดีน้า...หึหึ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [8 พ.ค. 19:35:45]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้าว คุณพลับพลึงอยู่รัฐศาสตร์จุฬาหรือครับ! แฮ่ แฮ่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย(พูดแบบแบ่งรับแบ่งสู้) ... โอเคเลยครับ เดี๋ยวผมจัดแมทช์หน้าให้คุณไชยยันต์กับ คุณบุญคำหายามาได้แล้วก็ไปรุมกระทืบอนุชาเพื่อแย่ง อาหมวยมา   จากคุณ : เชษฐา - [8 พ.ค. 23:01:03]

ความคิดเห็นที่ 7 ยินดีกับนายใหญ่ด้วยคะร้าบ เด๋วจะแอบไปบอกให้ลูกพี่คณะรับน้องคนสูบไปป์ปุ๋ยปุ๋ยให้น่วมเลยเชียว ฮ่าฮ่าฮ่า จากคุณ : บุญคำ - [9 พ.ค. 15:47:55]

ความคิดเห็นที่ 8 ป่าวค่า... ลุงเชษฐา หนูพลับพลึงมิได้สังกัดสิงห์ดำ หรือ สิงห์ใด ๆ ทั้งสิ้นค่า แต่ว้า....เจอน้องใหม่แล้วอยากรับง่ะ คิดถึงฟามหลัง สมัยได้แกล้งน้องน่ะ...อิอิ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [9 พ.ค. 17:20:27]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่รู้ตัวยาอะไรเหมือนกัน ตอนเก่าอ่านแล้วลืมแล้ว แต่เมื่อเขาส่งบทให้เป็นพระเอกก็ต้องคว้าไว้ตามประสาคนจะกลับมาดัง........................................ บุญคำกล่าวเนิบ ๆ "ใช่ นายตะหาน ตัวยามันอยู่ที่เขาไกรลาศ  ที่นางแก้วหน้าม้าไปเอาเจดีย์ทองมาให้พระปิ่นโบกเอ๊ย ปิ่นทองไง..." ไชยยันต์มองหน้าบุญคำอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนัก "ว้า นี่แกไม่ได้มาแถวนี้นาน มัวแต่ดูละครจักร ๆวงศ์ตอนเย็นน่ะซินะ ..ฉันไม่ค่อยเชื่อน้ำยาแกเลย มันจะไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไรกันล่ะ..." "ธ่อ นายตะหานไม่รู้เรื่องอะไร  ก้อ เทวดาเขานิยมมีเมียมาก ๆกันไง เก๊าะเลยต้องปลูกสมุนไพรไว้ให้ตัวเองปึ๋งปั๋งตลอดเวลาไง  ไม่งั้นนะถ้ามักกลีผลมันสุกแล้ว ก็เก็บกันไม่ทันปล่อยให้เหี่ยวเฉาไปอย่างนั้น น่าเสียดายอ๊อก.."ตาเฒ่าลอยหน้าลอยตาบรรยายสวรรค์เหมือนกับไปเคยไปมา "อ้าว เรอะ เออ แกพูดมีเหตุผล ตามหลักวิชาการเป๊ะเลยว่ะ  ที่เขาไกรลาสก็ไกรลาส แล้วเราจะไปกันอย่างไรล่ะ มันอยู่ที่ป่าหิมพานต์โน่นไม่ใช่เรอะ"  ไชยยันต์เริ่มอือออไปด้วย เพราะความหน้ามืดเอ๊ยความอยากช่วยให้บุญคำกลับมาดังอีกครั้งหนึ่ง บุญคำส่ายหัวดิก"ก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกันน่ะนาย แต่ป่าหิมพานต์มันอยู่ในอินเดียอ่ะ ถ้าเราเดินไปคงจะสักสามสี่ปีถึงจะถึงป่าหิมพานต์ แล้วก็อีกร้อยปีคงเจอเขาไกรลาศ..."   ไชยยันต์จิ๊กจั๊กปากอย่างรำคาญใจ  "เดี๋ยวพ่อดีด เข้าให้หรอก หนอยแน่ะ เผลอเขียนถึงหน่อยเดียวเอง มาทำลูกเล่นยึกยักเป็นพระเอกเหมือนเดิมอีกแล้ว แกจะเสนออะไร ก็รีบ ๆเสนอมา..." "ผมว่านะเราควรจะขึ้นเครื่องบินลงที่นิวเดลี แวะกินโรตีคลี่สาหรี่สักสองสามวัน แล้วค่อยขึ้นรถไฟไปทางเหนือ แล้วลงรถไฟที่ลาดัก เมืองใกล้กับเชิงเขาหิมาลัย ซื้อเสบียงแล้วก็ค่อยเดินเท้าไปสักสี่ซ้าห้าวันก็คงจะถึงป่าหิมพานต์น่ะ"  บุญคำบรรยายแผนการท่องเที่ยวด้วยท่าทางคล่องแคล่วราวกับเคยเป็นไกด์ผีมาก่อน... ไชยยันต์คำนวณเงินค่าเดินทางอย่างรวดเร็ว  เพราะลงบุญคำเสนออย่างนี้ละก็แสดงว่าเขาต้องเป็นคนออกกะตังค์แน่นอน  เพราะตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั้นรวยแต่เมียอย่างเดียวเท่านั้น  อย่างไรก็ตามวิญญูชนควรมีวิสัยทัศน์กว้างไกลคิดใหม่ทำใหม่ให้โกลาหลไปเหมือนทั่นนายกฯที่รักยิ่ง   หากว่าเขาได้ลูกสาวพญามังกรมาครองคู่  สมบัติของพญามังกรจะไปไหนเสียก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี  เงินลงทุนไม่กี่แสนที่จะลงไปในคราวนี้ก็จะให้ผลตอบแทนมากกว่าเดิมร้อยล้านเท่า ภาพตัดจากซูมอินหน้าไชยยันต์ที่กำลังยิ้มด้วยมุมปากด้วยท่าทีของไชยา สุริยัน พระเอกชื่อดังเมื่อสามสิบปีก่อนโน้น  มาเป็นภาพแผนที่ไทย   มีเส้นดำลากอยากรวดเร็วจากจุดที่เขียนกำกับด้วยภาษาอังกฤษว่า BANGKOK ข้ามชายแดนไทยไปยังมหาสมุทรอินเดียถึงอินเดียและหยุดที่นิวเดลี ประเทศอินเดีย....จากนิวเดลีก็มีเส้นแดงลากขึ้นมาไปทางเหนือจนถึงเมืองลาดัก.... "เราจะถึงแล้วใช่ไหม ตาคำ"  ไชยยันต์ในชุดเดินป่าเต็มยศถามบุญคำที่เดินอยู่ข้างหน้า ตาเฒ่ายังอยู่ในชุดเดิม รอ งเท้าฟองน้ำ กางเกงขาก๊วย เสื้อเก่า ๆ แต่ดันเดาะแว่นเรย์แบนด์เสริมเข้าไปเพื่ออะไรไม่รู้ "ยังนาย นี่แค่มาถึงชายป่าเชิงภูเขาหิมาลัย  ต้องเดินไปสักสองสามวันก็จะเข้าเขตป่าหิมพานต์  แล้วถึงตอนนั้นเราก็ต้องไปงมหาเขาไกรลาศ"  บุญคำบอก "บ้า เขาไกรลาศไม่ใช่เข็มน่ะเฟ้ยถึงจะไปงมกันได้" ไชยยันต์หน้ามุ่ย  เขาเริ่มวิตกว่าถ้าพลาด คนอื่น ๆอาจจะเอาน้องหมวยไปเชยชมเสียก่อน พักยกแค่นี้ก่อนแล้วกัน....     จากคุณ : บุญคำ - [9 พ.ค. 19:29:11]

ความคิดเห็นที่ 10 งั้นตอนผมไปรับจะปลอมตัวโดยการสูบบุหรี่แทนแล้วกันครับ...ฮา ได้ข่าวว่าสิงห์ดำรับน้องโหด อึ๋ย แต่ไม่เป็นมันคงไม่ยิ่งกว่า ที่ไปปีนเขาชนไก่มาหรอกมั้ง จากคุณ : เชษฐา - [9 พ.ค. 19:50:47]

ความคิดเห็นที่ 11 หนึ่งหนุ่มหนึ่งแก่วนเวียนหาเขาไกรลาศในป่าหิมพานต์จนเหนื่อยอ่อน เดินมาสามวันก็ยังไม่มีร่องรอยอะไรเลย   ไกด์นำทางชาวอินเดียที่จ้างมาก็เบื่อจนหนีกลับเข้าเมืองไปแล้ว    ทั้งสองกำลังตกที่นั่งลำบากอย่างยิ่ง เสบียงก็เริ่มร่อยหรอลงทุกวัน อากาศก็ยิ่งทวีมากยิ่งขึ้นทุกวัน  กระสุนก็เริ่มจะหมดจากการยิงเสือโคร่งที่เที่ยวมาด้อม ๆมอง ๆไปแล้วถึง 54 ตัวตั้งแต่เหยียบเข้ามายังป่าดงดิบลึกลับแห่งนี้ แต่ครั้งใดที่ไชยยันต์ควักรูปน้องหมวยในชุดทูพีซ คือรองเท้าและกิ๊ปติดผมที่ขโมยพญามังกรมาดูก็ให้เกิดกำลังใจเป็นอย่างยิ่ง เขายังคงมุ่งหน้าไปอย่างอดทน ในเวลาเที่ยงชองวันหนึ่ง  ทั้งสองก็พากันพาถึงหนองน้ำกว้างแห่งหนึ่ง   พื้นผิวหน้าของหนองน้ำกว้างนั้นโชยพลิ้วเป็นระลอกเพราะแรงลม  ต้นไม้เขียวขจีแกว่งไกวไปตามแรงลม  ดอกไม้นานาพรรณส่งกลิ่นหอมฟุ้ง  ที่ริมน้ำมีแท่นหินกว้างใหญ่วางไว้ประดุจที่ชมวิว ไชยยันต์และบุญคำเห็นดังนั้นก็จึงตกลงกันว่าจะนั่งพักผ่อนที่นี่สักประเดี๋ยวแล้วจะไปต่อ  ในขณะที่เอนหลังอยู่หน้าแท่นหินใหญ่นั้น  บุญคำก็ผุดลุกขึ้นกระทันหัน เรียกไชยยันต์แล้วลากหลบเข้าไปในซุ้มไม้ที่อยู่ไม่ไกล "อะไรเหรอบุญคำ" ไชยยันต์หน้าตาเหรอหรา "นายตะหานไม่ได้ยินเสียงนกใหญ่กระพือปีกเหรอ ท่าทางมันจะมุ่งหน้ามาทางนี้นะ"  บุญคำกระซิบ พริบตานั้นที่แท่นหินใหญ่ก็เห็นมีนกใหญ่ประมาณสิบกว่าตัวร่อนลงมาเกาะ  ทุกตัวมีสีเงินดูสวยงาม  ยกเว้นตัวกลางที่ใหญ่กว่าเพื่อนเป็นสีทองอร่าม   ไชยยันต์มองตาไม่กระพริบ "หงส์ทอง..."  บุญคำตะครุบปิดปากไชยยันต์แทบไม่ทัน   ตัวที่เป็นสีทองดูท่าทางจะเป็นนายของหงส์ทั้งมวล  มันดูท่าทางอ่อนแรงมาก หงส์ทั้งหลายคอยคุ้มครองระแวดระวังภัยเป็นอย่างดี บุญคำดึงหูไชยยันต์มากระชิบอย่างเบาที่สุด "นาย..เรามีทางไปเขาไกรลาศแล้ว  บุญคำเคยอ่านพญาหงส์ทองเวลามันใกล้จะตาย มันจะกลับไปตายที่เขาไกรลาศ นี่มันคงพักกลางทางอ่ะ นายไปทางโน้นนะ ทำเสียงอะไรก็ได้ล่อให้พวกรักษาความปลอดภัยมันวิ่งไปดู  เด๋วบุญคำจะจับเจ้านายมันไว้แล้วเราก็บังคับให้มันหิ้วเราไปด้วยไง  ตัวมันใหญ่โตยังกับอะไร หิ้วเราไปได้สบาย ๆเลยล่ะ"   ไชยยันต์พยักหน้าหงึกหงัก นึกชมความหัวแหลมของบุญคำอยู่ในใจ หารู้ไม่ว่าบุญคำลอกความคิดมาจากนิยายปรัมปราเป๊ะเลย.... ไชยยันต์เคลื่อนไหวเงียบกริบไปอีกข้างหนึ่งของแท่น แล้วก็ยิงปืนปังเข้าที่กลางกลุ่มหงส์  พวกหงส์แตกกระเจิงไปคนละที่ละทาง  ยกเว้นพญาหงส์ตัวที่นอนป่วยกับแท่น  บุญคำปราดเข้าไปรวบตัวเอาไว้แล้วก็ชักมีดซุยมาจ่อคอยหอยพญาหงส์เหมือนพวกเสพยาบ้าที่เคยดูในทีวี หงส์เงินพอกลับมาเห็นเจ้านายตัวเองถูกบุญคำจับไว้ก็เอะอะตกใจกันใหญ่โต  บุญคำต้องตวาดให้เงียบเสียงแล้วบอกว่า "พวกเอ็งต้องพาข้าไปเขาไกรลาศ หาไม่ข้าจะฆ่าเจ้านายเอ็ง แล้วแล่ศพเป็นชิ้น ๆ ทิ้งลงแถวนี้แหละ..." "ก๊ากกิ๊บก๊ากกกก แก๊บบบกี๊บบบบบ"  หงส์ตัวหนึ่งพยายามต่อรอง    บุญคำไม่ฟังเสียง กดมีดลงกับหอคอยพญาหงส์ลงไปอีก ไชยยันต์ที่ค่อยปืนแท่นหินขึ้นมา ซัดป๊าปเข้าที่หลังบุญคำ "บุญคำเอ็งนี่หัวใสจริง ๆเลยเชียวข้าละนับถือ.."   บุญคำหน้าคะมำไปข้างหน้าด้วยแรงตบหลัง  แต่ก็ยังคว้าคอพญาหงส์ไว้แน่น   "กี๊บก๊าบฯ"  เจ้าหงส์ยังร้องกันวุ่นวายอยู่ไม่ขาดสาย  แต่ในที่สุด(เพราะขี้เกียจเขียนแล้ว) บุญคำกับไชยยันต์ก็เสด็จขึ้นไปอยู่บนหลังหงส์เงินสองตัว แต่มือก็ยังไม่ยอมปล่อยพญาหงส์เงินไปทำให้กลุ่มหงส์ที่เริ่มบินขึ้นทุลักทุเลยิ่งนัก หลังจากที่อาศัยหลังหงส์เงินมาได้ประมาณสามชั่วยาม ยอดเขาไกรลาสอันสูงลิ่วก็ปรากฏแก่สายตา  บุญคำชี้ให้ไชยยันต์ดูอย่างร่าเริง..... เขาทั้งสองจะกลายเป็นพระเอกของภาคนี้แต่เพียงสองผู้เท่านั้นหรือ  คนอื่น ๆมีชะตากรรมเป็นอย่างไรบ้าง  ถ้าใครอยากรู้ให้ติดตามจากคนอื่นต่อไปด้วยเทอญ.... จากคุณ : บุญคำ - [9 พ.ค. 20:10:24]

ความคิดเห็นที่ 12 เดือนก่อนผมไปเสี่ยงเซียมซีที่วัดแห่งหนึ่งในภาคอีสาน ได้คำทำนายท่อนหนึ่งเขียนว่า "จะได้ลาภเนืองนองเป็นของขวัญ" ผมดูวันที่ประกาศผลเอนท์แล้วตรงกับวันเกิดผมพอดี(๙พ.ค.) เข้าใจว่า"ตูต้องติดรัฐศาสตร์ต่างประเทศ ซึ่งติดยากมาก อย่างแน่นอน"จึงเสี่ยงเลือกเป็นอันดับหนึ่ง ก็จะไม่ให้ติดยากมากยังไงไหว ก็คณะนี้แหละครับติด ยากที่สุดในประเทศไทยรองจากวิศวะคอม คือติดยากกว่าแพทย์จุฬาหรือคณะอื่นๆอีก โชคร้ายที่ผมชอบเรียนทางนี้ที่สุดด้วยสิ วันที่๖ผมเชคผลทางcatcha.comเขาปรากฏว่าติดแค่ รัฐประศาสนศาสตร์จุฬาที่ผมเลือกไว้เป็นอันดับสอง ซึ่งผมค่อนข้างชัวร์อยู่แล้ว เพราะคะแนนเกินจากปีที่แล้วมา สามสิบคะแนน ซึ่งคณะนี้ผมเรียนได้ครับแต่ไม่ชอบนัก จึงโวยวายว่า ใบเซียมซีไม่เห็นจะแม่นเลย จะเผาวัด(อุ้บ ..ม่ายช่าย) วันนี้เขาส่งซองประกาศผลอย่างเป็นทางการมา ปรากฏว่าคะแนนมันขึ้นพรวดจากปีที่แล้วอย่างน่ามหัศจรรย์ และผมผ่านมาแค่สามคะแนน!(จากสามสิบคะแนน) ฟังอย่างนี้แล้วรู้สึกมีลมเย็นๆพัดมาโดนหลังหูและหลังคอ ให้เสียววาบไปเลย  ไม่งั้นผมก็หล่นไปอยู่ศิลปศาสตร์ ปรัชญาธรรมศาสตร์ไปเลย ส่วนคะแนนต่ำสุดของรัฐศาสตร์ต่างประเทศปีนี้ประมาณ ร้อยละ๗๗ ผมได้ร้อยละ๖๙ มันไม่มีทางได้อยู่แล้ว (คนไทยแข่งกันขนาดสิ พับผ่า  ผมเองสอบครั้งแรก ดูหนังสือหนักจนป่วยไปอาทิตย์นึง สอบครั้งที่สองนอน เล่นเกมส์อยู่กับบ้าน นั่งดูคนอื่นดูหนังสืออย่างเอาตาย ด้วยความสบายใจ) สรุปแล้วก็ได้เป็นสิงห์ดำ(เปลี่ยนจากสิงอมควัน(ไปป์)) คิดว่าเออเราก็โชคดีเหมือนกันนิ แต่ก็สงสารเพื่อนและญาติ หลายคนเหมือนกันที่เอนท์ไม่ติด เพราะคะแนนปีนี้ มันสูงเว่อ กับเพื่อนอีกคนที่คะแนนต่ำกว่าวิศวะจุฬานิดเดียว หล่นไปเป็นอันดับหนึ่งวิศวะบางเขนแบบไม่ค่อยน่าดีใจไปเลย สรุปแล้ววัดนี้ทายแม่นครับ แต่ผมก็จำชื่อวัดไม่ได้แล้ว (อ้าว  แต่ก็ดีจะได้ไปเผาไม่ถูก) จำได้แต่ว่าอยู่ติดกับแหล่งโบราณคดีบ้านเชียง วันนี้ไปเลี้ยงปีใหม่และเข้าจุฬาได้กับครอบครัวที่โออิชิ อิ่มแทบอ้วกเลยครับ จากคุณ : เชษฐา - [9 พ.ค. 20:29:48]

ความคิดเห็นที่ 13 โอ้มีคนมาเพิ่ม มีกำลังใจ มีกำลังใจ แต่งต่อละ ...  ...  ... ณ ยอดเขาไกรลาส ที่ซึ่งสูงตระหง่านดุจจะแทงทะลุไปยังท้องฟ้า  ภูมิประเทศ โดดเดี่ยวสง่างาม มองเห็นหมู่เมฆด้านล่างล้อมรอบเหมือน อยู่ในแดนสวรรค์  และศพนกแก่ๆนอนน้ำลายฟูมปาก ตายอยู่ตัวหนึ่ง (เปิดเพลงเขมรไทรโยค) ณ ที่นั้น บุรุษหนุ่ม(น้อย)สองคนได้ยืนประจันหน้ากันอยู่ อย่างแกร่งกร้าว ต่างตั้งท่าเตรียมพร้อมจะชักปืนทั้งคู่ ระหว่างกลางของเขานั้นคือ ต้นไม้ล้ำค่าชนิดหนึ่งซึ่งทุกคน ช่วงชิง ...ไม่ทราบว่าเพื่อต้นไม้ที่จะทำยาให้เตะปี้บดังนี้ ต้องมีคน หนุ่มตายไปอย่างเอนจอนาถเท่าไรแล้ว ...หึหึ... ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่เป็นการดวลปืนชิงต้นไม้ของสองคนนี้ เนื่องจากเมื่อตกลงเแบ่งผลประโยชน์กันไม่ได้ ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนกับเพื่อน เจ้านายกับลูกน้อง ก็สุดสิ้น   (เปิดเพลงคันทรี) ชายหนุ่ม(น้อย) คนหนึ่งนั้น ใส่ปืนใหญ่เอาไว้ในกระเป๋า กางเกงกระบอกหนึ่ง กะว่าจะชักออกมายิงด้วยความเร็ว ศูนย์จุดศูนย์เจ็ดวินาที แม้ว่ามันจะทำให้กางเกงเขาหลุดลง ไปกองกับพื้นเหลือแต่กางเกงใน แต่ก็เป็นอาวุธที่เขาถนัด ชายหนุ่ม ปรอยตามองคู่ต่อสู้ผ่านม่านควันยาสูบที่เขาเก็บ ใบตำลึงแถวนั้น(?)มาม้วน ในมาดของฮัมฟรีย์ โบการ์ต อีกด้านหนึ่งที่ยืนอยู่ด้วยชายแก่(มาก)นั้น  ก็ตั้งท่าล้วงปืน เช่นกัน กะว่าเมื่อได้สัญญานแล้วจะดึงผ้าขาวม้าเคียนพุง ออกมาพาดชายหนุ่มทันที ชายแก่มั่นใจว่าด้วยความแรงของปลัดขิก๗๒อันที่ฝัง ในเนื้อผ้านั้น จะทำให้ชายหนุ่มถึงแก่กาลกิริยาแน่นอน และเขาก็จะเป็นผู้ครองต้นไม้วิเศษนั้นแน่นอน เขาจึงเคี้ยวหมากอย่างกระหยิ่มและผยองในมาดของ ยูน บรินเนอร์ ดังหยับ...หยับ... บรรยากาศตึงเครียดยิ่งนัก เวลาผ่านไปอย่างยากเย็น มีก้อนฟางลอยผ่านหน้ามาก้อนหนึ่ง ไม่รู้มาจากไหน แต่มันให้บรรยากาศคาวบอยดี และแล้วชายหนุ่มก็คีบบุหรี่ออกขว้างขึ้นไปในอากาศ ชายแก่บ้วนน้ำหมากลงพื้น รอจนของทั้งสองอย่างตกถึง พื้นพร้อมกัน ชายหนุ่มก็ชักปืนใหญ่(จริงๆ)ขึ้น ชายแก่ถอดผ้าขาวม้าออก ปืนธรรมดามีไม่ใช้ เพราะทั้ง สองต่างมั่นใจในฝีมือของตัวมาก เสียงดัง"ตูม"และ"ผัวะ"ดังขึ้นพร้อมๆกันสนั่นไปทั่วทั้งเขา ไกรลาส ถึงขั้นที่เทพเจ้าทั้งจักรวาลได้ยิน แบบหนังอินเดีย และแล้ว... ท่ามกลางหมอกควันที่จางลง ก็มีภาพผ่านควันจางๆของชายหนุ่ม(น้อย)ยืนใส่กางเกงอยู่ นี่แปลว่าชายแก่(มาก)เป็นฝ่ายแพ้รึ!!?? เปล่าเลย ก็มีภาพของเขายืนผูกผ้าขาวม้าเช่นกัน ทั้งสองฝ่ายต่างคิดว่าตนเป็นฝ่ายชนะ  แต่ก็ผิดคาด เมื่อมองเห็นอีกฝ่ายยังยืนอย่างปรกติอยู่ มองดูที่พื้นเห็นต้นไม้วิเศษที่อยู่ตรงกลางแหลกเป็น ผุยผงไปแล้ว  ยังกับนิทานอีสปที่ลิงสองตัวแย่ง ผลไม้กัน ...แล้วผลไม้ก็ตกน้ำ ชวดทั้งคู่เพราะไม่รู้จักแบ่ง กันกิน ชายหนุ่มมองเห็นภาพทั้งหมดก็สำนึกตัวได้มองหน้าชายแก่ ร้องเสียงเครือว่า"...บุญคำ" ชายแก่มีน้ำตาเล็ดออกมาร้องเช่นกันว่า"...นายตะหาน" แล้วทั้งสองก็โผเข้ากอดกันร้องไห้ (เปิดเพลงประกอบภาพยนต์เรื่องแลสซี่) ต่างรู้สึกผิดที่เมื่อกี้ความโลภบังตาจะทำให้ฆ่าเพื่อนไปแล้ว "พอแล้วหละบุญคำ เราไม่ควรให้เรื่องพูหญิงมาเป็นต้นเหตุ แห่งการแตกแยกของมิตรภาพเราสอง"ชายหนุ่มกล่าว "ยังหรอก นายตะหาน"บุญคำกล่าว"ต้นไม้วิเศษนี้ความจริง ขึ้นง่ายปลูกง่าย  แต่มักจะอยู่บนยอดเขาสูงๆที่มีชื่อเสียง เรายังหาได้อีก" "อ้าวเรอะ แล้วก็ไม่บอก"ไชยยันต์ว่าแล้วก็ตะบึงไปยัง ยอดเขาเอเวอร์เรสที่อยู่ข้างๆทันที(หมายเหตุ:คนอินเดีย เชื่อว่ายอดเขาไกรลาสอยู่ในเทือกเขาหิมาลัย ซึ่งเป็นที่ เดียวกับที่มียอดเขาเอเวอร์เรสที่สูงที่สุดในโลกนั่นเอง) ว่าแล้วไชยยันต์ใช้มีดจี้ลูกของพญาหงส์ที่มารับศพพ่อ ขี่บินไปทันที "รอก่อน ..นายตะหาน"บุญคำร้อง ใช้มีดจี้ลูกเมียน้อย ของพญาหงส์ขี่บินตามไป ...  ...  ... ขณะเดียวกัน เมื่อชาวเพชรพระอุมาและพวกมันตรัย ซึ่งมีความสามารถในทางนั่งสมาธิโทรจิตแอบฟังคำพูด ของทั้งสองคนนี้ ต่างคนต่างก็จับคู่แยกย้ายกันไปหา ณ ยอดฃเขาที่มีชื่อเสียงที่ต่างๆบ้างเพราะมีความเป็นไปได้ ที่จะเจอสูงมาก โดย : อนุชากับคะหยิ่นมุ่งหน้าไปยังยอดเขาแอลป์ รพินทร์กับแงซายมุ่งหน้าไปยังยอดเขาร้อกกี้ เชษฐากับดารินมุ่งหน้าไปยังยอดเขาโอลิมปัส พลับพลึงกับแสงโสมมุ่งหน้าไปยังยอดเขาเทียนซาน เส่ย เกิด จันมุ่งหน้าไปยังยอด(บ้าน)เขาทราย มันตรัยมุ่งหน้าไปยอดดอยอินทนนท์ ส่วนคริสติน่ามุ่งหน้าไปยอดภูเขาไฟการากาตัว ตามประสานายย่อมทำอะไรสบายกว่าบ่าว ส่วนกษัตริย์ทั้งร้อยแปดนั้นก็กระจายไปตาม เขาวัว เขาควาย และภูเขาไฟฟูจิ(ภัตตาคาร)... จากคุณ : เชษฐา - [9 พ.ค. 21:28:09]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณไพรวัลย์ หนานอินกับส่างปามุ่งหน้าไปยังยอดเขา พระสุเมน ผมชอบลืมเรื่อยเชียว จากคุณ : เชษฐา - [9 พ.ค. 22:13:20]

ความคิดเห็นที่ 15 "เขาพระสุเมรุ" นานายใหญ่ จากคุณ : บุญคำ - [10 พ.ค. 15:56:55]

ความคิดเห็นที่ 16 เรียกได้สองแบบครับ แต่เมื่อกี้ผมไปเชคดูอีกทีมันคือลูก เดียวกับเขาไกรลาส  ดังนั้นเปลี่ยนให้เขาสามคนไปเที่ยว เขาวงกตก็แล้วกัน จากคุณ : เชษฐา - [10 พ.ค. 17:33:32]

ความคิดเห็นที่ 17 ก๊ากกก...ลุงเชษฐาหมดทุกเขายังค้า ถ้ายังไม่หมด ให้ทุกคนประจำเขาให้ครบทุกเขาด้วยนา เด๋ว จามีการน้อยหน้ากันอ่ะ....อิอิ ========== ...พลับพลึงกับแสงโสมจำใจมุ่งหน้าไปยังยอดเขาเทียนซาน ทั้ง ๆที่ไม่ได้อยากมีส่วนร่วมในการชิงอาหมวยด้วยซักกะติ๊ด แต่จะขัดบรรดาสเนคเฮ้ดทั้งหลายก็ไม่ได้ ก็เลยเดินทางตัดผ่าน เขาหัวโล้นทั้งหลาย ไปหลายต่อหลายลูก  ยังทันได้พบเห็นร่องรอย กระแสน้ำที่กัดเซาะ พัดพาท่อนซุงถล่มหมู่บ้านหลาย ต่อหลายที่ จนชาวบ้านบาดเจ็บ ล้มตาย ไร้ที่อยู่อาศัยไปหลายสิบหลังคาเรือน และในที่สุดก็บรรลุถึงยอดเขาเทียนซาน ที่คาดหมายว่าจะมีตัวยาวิเศษ ทั้งคู่เดินวนเวียนบนยอดเขาเทียนซาน อยู่หลายรอบ จะพบตัวยาก็หาไม่ พบก็เพียงดอกอะไรบางอย่าง แสงโสมให้พลับพลึง เก็บใส่เป้หลังไปด้วย เพราะแปลกดี  สุดท้ายทั้งคู่จึงตัดสินใจ เดินทางลงจากเทือกเขาเทียนซาน ระหว่างทางแวะพักโรงเตี๊ยม ที่ชาวยุทธเดินทางกันขวักไขว่ไปมา จนเวียนหัว ขณะที่ทั้งสอง จะชำระเงินค่าที่พัก ค้นไปค้นมาก็พบแต่เงินบาท(ไทย) ส่วนเงินหยวนที่จิ๊ก มาจากแงซายจำนวนหนึ่งนั้นหมดตั้งแต่เดินทางขึ้นเขาแล้ว และพันธบัตรร้อยล้านดอลลาร์ ที่พลับพลึงเก็บไว้เป็นที่ระลึก จำนวนหนึ่ง จะใช้เงินบาทไทยชำระ อาแปะเจ้าของร้านก็ไม่ยอมรับบอกว่า "อีหลูเอ๊ย ค่าเงิงบากมันร่วงเอา ทุกวี่วัน อั๊วะเก็บไว้ก็ขากทุงยับดิ" "งั้นนี่ได้ป่าวแปะ" พลับพลึงยื่นพันธบัตรร้อยล้านดอลล์ให้ เพราะคิดว่าอาแปะซึ่งอยู่หลังเขา(เทียนซาน) คงตกข่าวไม่รู้ว่าเป็นพันธบัตรปลอม(ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคนแก่นะค้า แต่มันจำเป็นง่ะ) แต่ที่ไหนได้ อาแปะแกชี้ให้ดูจานดาวเทียมบอกว่าอย่ามาหลอกแกซะให้ยาก ข่าว CNN BBC รอยเตอร์ แกไม่มีพลาด  ทั้งสองสาวหน้าจ๋อย ทีนี้จะทำไงกันต่อล่ะ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [10 พ.ค. 18:32:48]

ความคิดเห็นที่ 18 ...แต่ทันใดนั้นมีจอมยุทธคนนึง ตาลุกวาววิ่งมาคว้าเจ้าดอกไม้ประหลาดที่พลับพลึง เก็บไว้ในเป้สีชมพูใบเก่ง ส่งภาษาล้งเล้ง ถามว่าบัวหิมะดอกนี้เท่าไร ๆ สองสาวได้ยิน ดังนั้นก็หูผึ่ง และวิญญาณของนักแสวงหาขุมทรัพย์ของแสงโสมก็ตื่นขึ้น หันมาบอกพลับพลึงให้ถอยไป เรื่องต่อรองน้าจัดการเอง ในที่สุดแสงโสมก็จัดการประมูลขายบัวหิมะพันปี ที่เก็บมาแก่ชาวยุทธ ภายในโรงเตี๊ยมแห่งนั้น ได้เงินมาสามล้านหยวน จากนั้นทั้งคู่ก็ตีตั๋วเรือบิน เดินทางไปยังฮ่องกง เพื่อเปลี่ยนเครื่องเดินทางกลับเมืองไทย   กลับมาช็อปกันอย่างมโหฬารที่เมืองไทย เพื่อมิให้เป็นการขาดดุลย์การค้า เมื่อช็อปกันเสร็จสิ้น ก็กลับมารอคนอื่น ๆ ยังชายป่าเมืองกาญจน์... แต่ก่อนที่จะกลับมาเมืองกาญจน์ พลับพลึงไม่ลืมที่จะสั่งการให้ สิงห์ดำ ณ สามย่านทั้งหลายอย่าลืมรับน้องสิงห์ดำอมควัน ปุ๋ย ปุ๋ย ให้หนัก ๆ จาได้รู้ว่าเหตุการณ์ ณ เขาชนไก่กะรับน้องใหม่สิงห์ดำอันไหนจะโหดกว่ากัน...อิอิ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [10 พ.ค. 18:36:34]

ความคิดเห็นที่ 19 พ้มชักอยากไปเขา(ไฟ) ฟูจิบ้างแล้ว.ซิ  หิวอ่ะ เดินป่ามาหลายเพลา สู้มาก็หลายยกแล้ว ยังไม่ถึงเวลากินข้าวกันเสียที จากคุณ : บุญคำ - [10 พ.ค. 19:06:42]

ความคิดเห็นที่ 20 3 วันผ่านไปเร็วเหมือนโกหก ผมอยากเรียนชี้แจงให้หลายๆท่านทราบถึงกระทู้เพชรพระอุมานี้นะครับ เพราะกระทู้นี้แปลก คนที่เข้ามาใหม่ๆอาจจะยังไม่ทราบถึงธรรมชาติของชาวเพชรพระอุมา ที่บางทีก็เข้ามาเดินเรื่องกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่งเป็นที่สนุกสนาน บางทีก็หายไปนานๆจนกระทู้วังเวง บางทีวันนี้เข้ามาต่อเรื่องกันเยอะมากเป็นที่ครึกครื้น แต่รุ่งขึ้นอีกวันบรรยากาศก็เงียบกันเป็นเป่าสาก หากท่านที่ยังไม่ค่อยคุ้นเคยก็จะตกใจว่าทุกคนเป็นอะไรกัน พวกที่อยู่กันมาแต่ยุคดึกดำบรรพ์ยังดีที่เล่นมานานก็เลยไม่ค่อยรู้สึกเท่าไหร่ แต่ผมอดเป็นห่วงท่านที่เข้ามาใหม่ๆไม่ได้ อยากจะขอบอกสักเล็กน้อยนะครับ ว่าพวกเราก็เหมือนคลื่นนั่นแหละ มาเป็นระลอกๆ พอลมสงบก็จางหายไป อีกไม่นานก็เข้ามาซัดฝั่งกันอีกครับ ไม่ต้องเป็นห่วง : ) จากคุณ : ไชยยันต์ - [14 พ.ค. 08:38:21]

ความคิดเห็นที่ 22 test จากคุณ : test - [14 พ.ค. 18:30:23]

ความคิดเห็นที่ 23 “พ้มชักอยากไปเขา(ไฟ) ฟูจิบ้างแล้วซิ  หิวอ่ะ เดินป่ามาหลายเพลา สู้มาก็หลายยกแล้ว ยังไม่ถึงเวลากินข้าวกันเสียที” บุญคำผู้ซึ่งขี่อยู่บนหลังของหงส์เงินที่กำลังบินถลาร่อนลมอยู่อย่างสวยงามเหนือยอดเขา ร้องตะโกนบอกไชยยันต์ที่ขี่อยู่บนหลังของหงส์เงินอีกตัวที่กำลังบินอยู่คู่เคียงกัน  ไชยยันต์เม้มปากแน่น ขมวดคิ้วพร้อมกับควักรูปน้องหมวยในชุดทูพีซออกมาดูอีกครั้งเพิ่มกำลังใจ  ก่อนจะบรรจงสอดรูปนั้นกลับคืนเข้าไปในอกเสื้อด้านซ้ายตำแหน่งเดียวกับที่ตั้งของหัวใจ   หลังจากดูรูปแล้วใบหน้าชายหนุ่มปรากฎรอยยิ้มอิ่มเอมอย่างมีความหวัง พร้อมกันนั้นก็หันมามองบุญคำ “เอ๊ะ บุญคำ ก็เราจวนจะไปถึงยอดเขาไกรลาสกันแล้วไม่ใช่เรอะ ขืนไปภูเขาไฟฟูจิมันก็คนละมุมกันเลยน่ะซิ เสียเวลาเปล่า ๆ น่า เราต้องรีบไปหาตัวยามาให้ได้ก่อนที่คนอื่นจะคว้าไปซะก่อนนะ  เพื่อน้องหมวยไงบุญคำ” “โธ่ นายตะหาน  กองทัพเดินได้ด้วยท้องน่ะ ฟูจิมีหลายสาขา มุมถนนด้านล่างก็เหมือนว่าจะมี เขาจะให้บัตรลดเราด้วย รีบคว้าซูชิกับซาซิมิไว้ก่อนเถิดเชื่อพ้มเถอะ อีกอย่างนะนายตะหาน ตอนนี้เบนโตะเซ็ทกับอาหารชุดหลาย ๆ แบบ ของเค้าก้อน่าสนใจด้วยเหมือนกันนา” บุญคำ มาร์ติน กล่าวอย่างโอดครวญในขณะที่ไชยยันต์ส่ายหน้า “น้อย ๆ หน่อยบุญคำ จะโฆษณาให้ร้านฟูจิเค้ามากไปแล้วนะ อย่าลืมแบ่งค่าคอมมิชชั่นให้ฉันด้วยล่ะ” “อพิโถ นายตะหาน บุญคำน่ะไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับเค้าร้อก ถ้างั้นเอายังงี้มั๊ยล่ะ หลังจากเราออกมาจากฟูจิแล้วเราก็แวะโออิชิต่อ บุญคำอยากกินผัดผักของเค้าน่ะนาย ยอดมะระหวานผัดน้ำมัน หรือจะคะน้ำน้ำมันหอยก็ไม่เลวผัดมาสด ๆ ร้อน ๆ ผักงี้หวานมากเลยนะนาย  แล้วเราก็ไปเอาซุปกามาซดให้คล่อง ๆ คอ  หลังจากนั้นเราก็ไปคว้าข้าวปั้นหน้าปลาไหลญี่ปุ่นมาโซ้ยกันซักคนละห้าหกชิ้นเป็นไงนาย  ยิ่งช่วงนี้เค้ามีเทศกาลปลาหิมะด้วย  เราก็แฮ้ปปลาหิมะไปฝากน้องหมวยได้อีก หลังจากนั้นเราก้อ..” บุญคำพร่ำพรรณนาไปพลาง น้ำลายบุญคำกระเซ็นออกมาอย่างน่าดู ท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยงของยามบ่าย  ในขณะเดียวกันหงส์เงินสองตัวก็ยังคงร้องกิ๊บก๊าบบินเคียงคู่กันไปเรื่อย ๆ เหนือป่าดงดิบที่อยู่เบื้องล่างผ่านยอดเขาไปลูกแล้วลูกเล่า    ไชยยันต์ยกมือขึ้นโบกห้ามอย่างรวดเร็ว “พอ พอ บุญคำ  ฉันเห็นภาพพจน์แล้ว เอายังงี้ดีกว่า ข้างล่างนั่นมองเห็น S&P  สีฟ้า ต้นเครื่อง แล้วก้อสีลมวิลเลจ อยู่ลิบ ๆ เราไปกินอาหารไทยกันเหอะจะได้ไม่เสียดุลการค้า ฉันกำลังอยากกินข้าวแช่   หมี่กรอบ  ยำปลาดุกฟู  แกงมัสมั่นไก่  ต้มยำกุ้ง  ขนมจีนน้ำยาน้ำพริก แล้วก้อพวกกระทงทอง ม้าห้อ ซ่าหริ่ม ทับทิมกรอบ ลูกชุบหรือบัวลอยเผือกอยู่พอดี ” ไชยยันต์รีบเสนอแนะทันทีโดยมีความหวังค่าคอมมิชชั่นจากทั้งสี่ร้านอยู่ลึก ๆ       ทำให้บุญคำสะบัดหน้าอย่างไม่พอใจเนื่องจากชวดค่าคอมฯ ของร้านอาหารญี่ปุ่นไปอย่างน่าเสียดาย  แกคิดสะระตะแล้วเห็นว่าในเมื่อแกไม่ได้ค่าคอมฯ ไชยยันต์ก็ไม่ควรได้ด้วยเพื่อความยุติธรรม   “นายตะหาน  บุญคำลองคิด ๆ ดูแล้วนะ บุญคำว่าหมูปิ้งข้าวเหนียวเจ้าเก่าดูจะเหมาะสมกับสภาพเศรษฐกิจของเราตอนนี้นะนาย ถ้าเราไปกินอาหารญี่ปุ่นหรืออาหารไทยตอนนี้ก็ต้องเสียเกือบพันหรืออาจจะมากกว่า  แต่กับหมูปิ้งข้าวเหนียวนี่แค่คนละ 20 บาทเราก็รอดไปมื้อนึงแล้วนะนาย” ค่าคอมมิชชั่นของหมูปิ้งดูจะเป็นความหวังเฮือกสุดท้ายในขณะนี้ของบุญคำ ถึงแม้ว่าจะน้อยนิด แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย  ไชยยันต์เหลือบมองความเขี้ยวของบุญคำนิดนึงก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงหนัก ๆ “หมูปิ้งมันแพงไปนะบุญคำ  ฉันว่า เรามาซัดมาม่าหมูสับซองละห้าบาทกันแค่คนละซองดีกว่า อย่าไปฝันลม ๆ แล้ง ๆ กับอาหารญี่ปุ่นอาหารไทยหรือหมูปิ้งของเราเมื่อกี้นี้เลย  ยิ่งตอนนี้เรายิ่งต้องรีบไปหาตัวยามาด้วย อย่ามามัวเสียเวลาอยู่เลยน่า” จากคุณ : แสงโสม - [14 พ.ค. 18:59:39]

ความคิดเห็นที่ 24 บุญคำร้องอุทานจิ๊กจั๊กออกมาอย่างขัดใจที่เรื่องมายุติเอาตรงมาม่า  แม้แต่ค่าคอมมิชชั่นเพียงเล็กน้อยของหมูปิ้งแกก็ยังไม่ได้แอ้ม ในขณะที่ไชยยันต์หัวเราะหึ หึ อยู่ในลำคอ  บุญคำค้อนควักปะหลับปะเหลือกก่อนจะงัดไม้ตายออกมา "แหม้ นายตะหานเนี่ย ไหนว่าจะสนับสนุนน้องหมวยให้บุญคำไง แล้วไหงกลับมาเร่งร้อนจะไปเอายาซะยิ่งกว่าตัวบุญคำเองล่ะ ชักจะสงสัยแล้วนา ถามกรง ๆ เหอะ นายทหารเริ่มจะมีจิตปฏิพัทธ์กะน้องหมวยแล้วใช่มั๊ยล่ะ" "เฮ้ย บุญคำ เอาอะไรมาพูด ..โธ่..ก้อฉันมีนายแหม่มอยู่แล้วทั้งคน บุญคำก็รู้อยู่แล้ว ฉันจะไปสนใจคนอื่นทำไม" ไชยยันต์ระล่ำระลักปฏิเสธ  ใบหน้ามีสีแดงเข้มขึ้นทีละน้อย ในขณะเดียวกันตาเฒ่าเจ้าเล่ห์บุญคำก็หัวเราะร่าอย่างเป็นต่อ "เหอ เหอ บุญคำเป็นหนุ่มมานานดูออกน่า  เอางี้ ถ้านายตะหานรักจริงหวังแต่งกะน้องหมวยจริงๆ นะ บุญคำจะช่วยให้สมหวังแบบคราวนายแหม่มก้อด้าย  บุญคำยอมเสียสละให้นายทหารละกัน      เพราะถ้าขืนบุญคำไปแต่งกะน้องหมวยเดี๋ยวโดนคดีสอบสวนย้อนหลังแบบ สว.เหลิม หล่ะยุ่งเลย ว่าไงนาย ยอมรับมาดี ๆ เหอะ" "ง่า .เอ้อ อ่า .ฉัน .ฉัน น่า .น่านแหละบุญคำ ใช่เลย ฉันคิดอย่างที่บุญคำพูดมานั่นแหละ" ไชยยันต์ยอมรับออกมาอย่างตะกุกตะกัก ด้วยท่าทีขัดเขิน ใบหน้าแดงก่ำเนื่องจากคาดไม่ถึงว่าพรานเฒ่าจน ๆ แถมยังไม่ค่อยประสีประสาในโลก civilization อย่างตาคำ จะมารู้เท่าทันตนเองได้   ตาพรานเฒ่าเจ้าเล่ห์พยักหน้าหงึกหงักด้วยท่าทีให้ความหวังอย่างเต็มเปี่ยมว่าจะช่วยสนับสนุนน้องหมวยให้แก่ไชยยันต์  แต่ใจจริงส่วนลึกนั้นกลับหมายมาดอยู่อย่างลึกซึ้งว่าจะอาศัยแรงหนุ่ม ๆ อย่างไชยยันต์ช่วยปีนขึ้นไปเอาตัวยาวิเศษซึ่งอยู่บนต้นไม้วิเศษนั้นซึ่งเป็นต้นที่สูงที่สุดบนยอดเขาไกรลาส หลังจากไชยยันต์เอาตัวยาลงมาได้แล้ว  นั่นก็เป็นอีกเรื่อง  แกจะล่อหลอกเอาอย่างไรกับนายทหารปืนใหญ่คนนี้ก็คงไม่ยาก  เพราะถึงไชยยันต์ได้ตัวยาไปแต่ไม่รู้วิธีใช้ก็เปรียบเสมือนกับไก่ได้พลอย เพราะในที่สุดตัวแกเองเท่านั้นที่จะเป็นคนปรุงตัวยาวิเศษนี้ขึ้นมาได้   เหอะ อย่าว่างี้งั้นเลยขนาดพันธบัตรร้อยล้านดอลล่าห์แกยังหลอกขาย สว. หน้าถ้ำลิเจียมาได้แล้ว  แล้วระดับนายทหารปืนใหญ่ไชยยันต์จะมาทันอะไรกับตาเฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างแกได้   บุญคำครุ่นคิดถึงแผนการไปเอายาวิเศษอย่างใจจรดใจจ่อ  ฝ่ายไชยยันต์ก็หลับตาฝันหวานถึงน้องหมวยเอยาวดีอยู่เงียบ ๆ อย่างมีความสุขด้วยเข้าใจว่าหมดห่วงเรื่องตาเฒ่าบุญคำไปเรื่องหนึ่ง  ระหว่างที่ทั้งสองตกอยู่ในภวังค์คิดกันอยู่นั้น  จู่ ๆ หงส์เงินสองตัวพาหนะของทั้งสองคนที่บินอย่าง smooth as silk  มาโดยตลอด ก็หยุดนิ่งสนิทอยู่กับที่กลางอากาศนั้น  ไชยยันต์สะดุ้งเหลียวมองรอบ ๆ ตัว ในขณะที่บุญคำก็เลิ่กลั่กด้วยความงง  มองไปรอบ ๆ ด้าน แล้วก็ก้มมองลงไปที่พื้นเบื้องล่างเพราะรู้สึกได้ถึงไอร้อนมากระทบตัวอย่างเจือจาง....อะโห .ปล่องภูเขาไฟ!!!  เจ้าหงส์เงินสองตัวนั่นมาหยุดอยู่เหนือปล่องภูเขาไฟขนาดมหึมากว้างใหญ่ราวกับสนามฟุตบอลมาตรฐานห้าสนามมารวมกัน มองเห็นลาวาสีแดงข้นคลั่ก เดือดปุด ๆ อยู่ในปล่องภูเขานั้น  เปลวไฟลุกโพลงขึ้นวับแวมเป็นระยะ ๆ  ทำให้บุญคำนึกถึงคอหมูย่าง / กุ้งเผา  ขึ้นมาทันทีทันใด จากคุณ : แสงโสม - [14 พ.ค. 19:07:44]

ความคิดเห็นที่ 25 หงส์เงินสองตัวยังหยุดนิ่งสนิทอยู่กับที่เป็นเวลานาน  ไชยยันต์เริ่มกระสับกระส่ายในขณะที่บุญคำร้องตะโกนโว้กเว้กให้หงส์บินต่อ "เฮ้ย เจ้าหงส์ บินว้อย..บินซิ บินต่อไปนะ อย่ามาหยุดอยู่ตรงนี้เลย...พ่อคุณพ่อทูนหัวเอ๋ย" บุญคำทั้งขู่ทั้งปลอบแต่หงส์สองตัวก็ยังหยุดนิ่งอยู่กับที่อย่างนั้น  ไชยยันต์เหลียวหน้าเหลียวหลังอย่างร้อนใจ  บุญคำอดรนทนไม่ไหวใช้ขาเตะพรวดกระทุ้งอย่างแรงเข้าที่สีข้างของหงส์ทันที ได้ผล .เจ้าหงส์ตัวที่บุญคำขี่อยู่เริ่มขยับตัว ส่งผลให้หงส์ตัวที่ไชยยันต์ขี่อยู่ขยับตัวตามบ้างในทิศทางเดียวกันเป๊ะ  หงส์ทั้งสองค่อย ๆ ขยับปีกบินขึ้นฟ้าในแนวตั้งตรง 90 องศาด้วยอัตราความเร็วนาทีละคืบ ราวกับหอยทากเดินยังไงยังงั้น บินขึ้นฟ้าอย่างเชื่องช้าไปได้ประมาณร้อยเมตร คราวนี้เจ้าหงส์ก็หยุดนิ่งอยู่กับที่อีก แต่ครั้งนี้หยุดอยู่เพียงแค่แว๊บเดียวเท่านั้น ยังไม่ทันที่บุญคำกับไชยยันต์จะได้มองหน้ากัน  เจ้าหงส์ทั้งสองก็ทิ้งตัวดิ่งวูบกลับลงไปที่เดิมอย่างรวดเร็วราวก้อนหินตกจากตึก ด้วยความเร็วเพียงแค่ 10 วินาที   ทั้งสองพระเอกรู้สึกช็อคจนพูดไม่ออกเนื่องจากตกลงมาจากที่สูงอย่างรวดเร็ว หงส์ทั้งสองตัวมาหยุดอยู่ตำแหน่งเดิมเมื่อครั้งแรกอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่หยุดอยู่กับที่อีกแล้ว  ทั้งสองบินอย่างรวดเร็วไปข้างหน้าขึ้นสูงลงต่ำแบบเดียวกับลูกคลื่นอยู่พักใหญ่  หลังจากนั้นก็พลิกตัวเอียงซ้าย เอียงขวา แล้วก็หมุนรอบตัวอย่างสวยงาม  ราวกับฝูงบินผาดโผนของเครื่องบินขับไล่ที่กำลังแสดงโชว์ให้ประชาชนดู บุญคำและไชยยันต์กลิ้งหลุน ๆ อยู่บนตัวหงส์  พระเอกทั้งสองคว้าคอหงส์ไว้อย่างมั่นคง แต่ก็ทนทานกับการบินผาดโผนไม่ไหวในที่สุดมือก็พลาดหลุดจากคอหงส์  บุญคำลื่นพรวดลงไปจากตัวหงส์อย่างรวดเร็ว เจ้าตัวตะโกนลั่นอย่างตกใจก่อนจะคว้าขาหงส์ด้านซ้ายไว้ได้พร้อมกับกอดไว้แน่นราวกับตุ๊กแก  ในขณะที่ไชยยันต์ก็ลื่นไถลไปทางด้านหางของหงส์  นายทหารปืนใหญ่รีบคว้าหางหงส์ไว้อย่างรวดเร็ว  แต่หางหงส์อ่อนเกินไปทำให้ไชยยันต์ไม่สามารถคว้าไว้ได้  ร่างของพันตรีหนุ่มลอยละลิ่วลงมาอย่างรวดเร็ว  แต่เดชะบุญคุณพระช่วย  หงส์สะบัดขามาโดนไหล่ของไชยยันต์พอดี ทำให้ชายหนุ่มคว้าขาของหงส์ไว้ทันควัน พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก สองพระเอกสุดหล่อ ไชยยันต์ อนันตรัย และ บุญคำ มาร์ติน ต่างเกาะขาของหงส์กันไว้คนละตัวอย่างเหนียวแน่น    ร่างของทั้งสองคนห้อยต่องแต่งอยู่เหนือปล่องภูเขาไฟที่มีลาวาแดงฉานร้อนระอุ ข้นคลั่ก เดือดพล่านอยู่เบื้องล่าง ในขณะที่หงส์เงินสองตัวต่างก็บินผาดโผนอย่างร่าเริงอยู่เหนือปล่องภูเขาไฟราวกับที่แห่งนั้นเป็นสนามเด็กเอ๊ยสนามหงส์เล่นยังงั้นแหละ . จากคุณ : แสงโสม - [14 พ.ค. 19:24:10]

ความคิดเห็นที่ 26 คิคิ...น้าแสงโสมขา เยี่ยมเลยค่ะ กลับมาพร้อมกะน้องมุขเป็นกะตั๊ก ขอตัวไปขำก่อนค่ะ....5555 จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [14 พ.ค. 20:12:45]

ความคิดเห็นที่ 27 ทันใดนั้น หงส์ทั้งสองก็ได้เริ่มดำดิ่งลงสู่ปล่องภูเขาไฟอีกครั้งด้วยความเร็วสูงกว่าเดิม สองนักผจญภัยหนุ่มแก่ตาเหลือกลาญ ลมที่พัดไอร้อนจากปล่องภูเขาไฟตีกระทบหน้าทั้งสองจนผิวหน้าตึงแทบปริ ไชยยันต์ และ บุญคำหลับตาปี๋ ปากท่องบทสวดทุกบทเท่าที่จะนึกออกได้  ‘เมย์, ไพรวัลย์ที่รัก ชาตินี้เราคงทำบุญร่วมกันมาแค่นี้ ขอลาลับ” ไชยยันต์คิดในใจ พร้อมน้ำตาที่ไหลซึมออกมา  “ฤาษีโกญทัญญะช่วยลูกช้างด้วยยยย จะกลายเป็นไก่(สุดหล่อ) ปิ้งอยู่แหร่วววว” ฝ่ายบุญคำหลับตาปี๋นึกถึงองค์ฤาษีผู้ศักดิ์สิทธิ์ เสียงลมพัดผ่านกายทั้งสองหวีดหวิว หงส์เงินทั้งสองดำดิ่งลงทุกทีๆ ๆ ฤาจะมีทางรอดใดสำหรับสองนักผจญโชคอีก? ในขณะที่ทั้งสองกำลังสิ้นหวัง ก็พลันได้ยินเสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ขนาดใหญ่ใกล้เข้ามา และรู้สึกเหมือนมีวัตถุราบเรียบขนาดใหญ่หนุนตัวคนทั้งสองไว้ ทั้งสองลืมตาขึ้นดู และปล่อยมือจากหงส์เงินทั้งสองทันทีเมื่อเห็นว่า พวกตนกำลังนั่งหมดสภาพอยู่ด้านบนของเครื่องบินสเตทธ์ลำใหญ่ สองนักผจญโชคโผเข้ากอดกันด้วยความปิติพร้อมน้ำตาที่ไหลเป็นทาง ขณะที่เครื่องบินกำลังพาทั้งสองลงสู่พื้นดิน จากคุณ : ขอเล่นด้วยคน (nida007) - [15 พ.ค. 01:25:52]

ความคิดเห็นที่ 28 เมื่อลงถึงพื้นดินแล้ว สองหนุ่ม (แก่) ก็กระโดดลงจากเครื่องด้วยความกระปรี้กระเปร่า ไชยยันต์กล่าวว่า “ฉันสงสัยจริงๆ บุญคำ ว่า ใครกันนะที่ช่วยพวกเรา มันจะบังเอิญขนาดที่มีคนขับเครื่องมาแถวนี้เชียวหรือ?”  บุญคำลูบผมสีดอกเลาสั้นติดหนังหัวของแก แล้วพูดอย่างงงๆ ว่า “นั่นสินายตะหาน บุญคำก็งงเหมือนกัน หรือว่าจะเป็นเพราะอิทธิฤทธิ์ของท่านฤาษีโกญทัญญะ “ แกจรดมือไหว้ไปยังทิศที่องค์ฤาษีจำอยู่   “ฉันว่า เราไปถามเขาเลยดีกว่านะ “ และ ไชยยันต์ก็เดินนำหน้าตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ ซึ่งตอนนี้หมดฤทธิ์ชั่วคราวไปยังตัวเครื่อง ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร ประตูเครื่องก็เปิดออก ร่างงามอวบอัดในชุดหนังสีดำประดุจ ดรูว์ แบรี่มอร์ ในฉากแข่งรถของเรื่อง Charlie’s Angels แต่เพรียวกว่า ก็กระโดดลงมาจากเครื่องลงมายืนตรงหน้าสองผู้รอดชีวิต จากคุณ : มาเรีย ฮอล์ฟมัน อนันตรัย (nida007) - [15 พ.ค. 01:55:06]

ความคิดเห็นที่ 29 “เมย์?!!!!” “นายแหม่ม?!!!” ทั้งสองคนตะโกนออกมา แม่เสือสาว มาเรีย ฮอล์ฟมัน อนันตรัย ยิ้มพร้อมเสยผมสีฟางงามของหล่อน “ก็ฉันน่ะสิ คุณไชยยันต์ ตกใจอะไรกันนักหนาล่ะ สองคนนี้? ขนาดเจ้าพลายยังโผล่มาช่วยนายหญิงของมันได้ แล้วฉันเป็นใคร จะโผล่มามั่งไม่ได้เชียวเหรอ?”   เมื่อได้สติ ไชยยันต์ก็วิ่งตื๋อไปหาแม่เสือสาว พร้อมอ้าแขนกว้าง แต่หล่อนหลบแผล็บทำให้เขาต้องตะครุบลม “อะไรกัน คุณแน่ใจแล้วเหรอ ว่าฉันคือ เมย์ตัวจริง? ตามมุขของท้องเรื่อง คุณต้องไม่ชัวร์ แล้วส่งไม่ไม้ขีดไฟ ก็ซิปโป้มาให้ฉันจุดไม่ใช่เหรอ?     ไชยยันต์ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม “น่า.. ผมรู้น่า ว่าคุณคือตัวจริง”  พร้อมกับเดินเข้าไปหา แต่หล่อนก็เบี่ยงกายหลบ “ไม่ต้องมาแตะตัวฉันนะ ไชยยันต์ คุณรู้ไหมว่าฉัน pissed of แค่ไหน? ที่จู่ๆ คุณก็ทิ้งฉันไว้ที่สนามบินคนเดียวน่ะ หืมม์?”  ไชยยันต์หน้าซีด ปากสั่น.. พูดอะไรไม่ออก เขารู้ดีว่ายามแม่เสือคนนี้เลือดเดือดขึ้นมาอะไรจะเกิดขึ้น บุญคำเห็นเช่นนั้นจึงรีบช่วยนายตะหานปืนโตของแกแก้สถานการณ์ “อ่า.. นายแหม่ม ครือว่า.. .มันงี้นะ นายชดหายสาบสูญไป นายตะหานแกคงร้อนใจเลยรีบมาโดยไม่บอกนายแหม่ม แล้วแกคงไม่อยากให้นายแหม่มต้องมารอนแรมในป่าอีกน่ะ ว่าแต่ นายแหม่มไปยังไงมายังไง ถึงโผล่มาที่นี่ได้ล่ะ? ”  มาเรีย อนันตรัย ยิ้มเยาะมุมปาก พร้อมยกนิ้วเรียวชี้หน้าพรานแก่คู่ใจ “ไม่ต้องมาทำปากดีแทนนายตะหานของบุญคำเลย ฉันยังมีเรื่องต้องสะสางกะเขาอีกเยอะ ถ้ายังไม่อยากโดนลูกหลง ก็อย่าเข้าข้างกันให้มากนักนะ”  ตาเฒ่ากลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอเอื้อก พร้อมถอยฉากออกไป ทิ้งให้มาเรียขโมยซีนแกต่อไป “ว่าแต่ .. บุญคำถามว่าฉันมาได้อย่างไรเหรอ? บังเอิญฉันไปเจอเพื่อนใหม่คนนึงที่สนามบินน่ะ เขาเองก็กำลังเดินทางตามหาเพื่อนของเขาเหมือนกัน เขาเป็นชาวญี่ปุ่นน่ะ”  แล้วมาเรียก็หันหน้าไปทางเครื่องบินที่ช่วยชีวิตนักเดินทางทั้งสองไว้ “--- (ได้ยินไม่ชัด) --- san.. douso ”  ทั้งสองนักเดินทางหันไปที่เครื่องบินแล้วทำตาเหลือกลาญ เมื่อเห็นมือสีขาวซีดไร้นิ้วเกาะอยู่ที่ประตู ตามด้วยศีรษะกลมโตล้านเลี่ยนไร้ผมสีฟ้าซีด ปากอันกว้างใหญ่ของสิ่งมีชีวิตนั้นก็กล่าวขึ้นว่า . “สวัสดีฮะ ทุกๆ ท่าน มีใครเห็นโนบีตะเพื่อนผมไหมฮะ?” “โดเรม่อน!!!!!!!!!!!”   สองพรานตะโกนขึ้นสุดเสียง . พร้อมกับล้มหมดสติไปด้วยความช้อค ทิ้งมาเรียยืนยิ้มเยาะ กับโดเรม่อนยืนงงอยู่ (เพลงแบ้คกราวด์ขึ้น.. อัง อัง อัง.. โตะเต๊โม ไดอิสึกิ โดราเอม่อนนนน) จากคุณ : มาเรีย ฮอล์ฟมัน อนันตรัย (nida007) - [15 พ.ค. 01:57:28]

ความคิดเห็นที่ 30 หมดปัญญาแต่งแล้วค่ะ ของฝากเนื้อฝากตัวไว้ในอ้อมใจชาวเพชรพระอุมาด้วยนะคะ  มือใหม่ อาจจะแต่งไม่ดีเท่าไหร่นะค้า... แต่ ใจรักค่าาา คิดนานเหมือนกันว่าจะเป็นใครดี แต่บังเอิญ เห็นบทเมย์ว่าง เลยขอใช้นิดหน่อยนะคะ ป.ล. ว่าไง เดียร์ไชยยันต์? ทิ้งฉันมาหาสาวๆ นานแล้วนะ ทีนี้ ลองดูซิว่าฉันอยู่ทั้งคนคุณจะกล้าทำอะไรอีกไหม? หึๆๆ จากคุณ : มาเรียฯ (nida007) - [15 พ.ค. 02:01:14]

ความคิดเห็นที่ 31 ยินดีต้อนรับค่า ป้าเมย์ขาาาาาาาาาาาาาา... เหอ เหอ...  แม่เสือสาวมาเรีย ปรากฏกายแล้ว คราวนี้สองพ่อลูก อนันตรัยจะเป็นอย่างไรกันล่ะนี่... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [15 พ.ค. 11:22:36]

ความคิดเห็นที่ 32 เอ้อ ครือพ้มจะมาแถลงเป็นคนแรกน่ะครับว่ายินดีรับคุณnida007 ไว้ในอ้อมใจด้วยความเต็มใจอย่างที่ซู้ด...อิอิอิ ขอให้พ้มนึกมุขก่อนละกัน แหมมีดาราสาวสวยมาเพิ่ม มันเก๊าะทำให้(จิตใจ)คึกคักขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้จริง ๆ   จากคุณ : บุญคำ - [15 พ.ค. 13:29:22]

ความคิดเห็นที่ 33 มาเรียมองไป......พบไชยยันต์เข้า เธอจึงพ้อเอา.......ว่าหายไปไหน ไชยยันต์หัวเราะ...กลบเกลื่อนกลัวภัย ไม่มีอะไร...........หรอกนะ งามขำ พี่แค่มาช่วย........ด้วยเจ้าบุญคำ แก่หง่อมเถือกถำ...เตี้ยดำนั่นหนา อยากมีเมียใหม่.....ไม่เจียมกายา พี่เกิดเมตตา.........เลยมาด้วยมัน   (ตรงนี้บุญคำแสดงอาการฮึดฮัดบ้างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร) มาเรียจึงว่า...........ถ้างั้นแล้วไป นึกว่านอกใจ.........จึงตามมาหา ไชยยันต์เหงื่อไหล...พูดไปเร็วว่า โธ่เอยน้องยา..........อย่าได้หมองศรี พี่ไม่เคยคิด............สนิทฤดี กับโสมนารี...........หรืออีหมวยนั้น พูดถึงตรงนี้............ค่อยคิดได้พลัน ว่าได้เผลอผลัน.......สารภาพไป บุญคำได้ที.............จึ่งรี่ไส่ไฟ มาเรียขึ้งใจ.............สะบัดหน้าหนี ไชยยันต์รีบจ้อ.........งอนง้อทันที ว่าน่าคนดี................พี่ขออภัย สุดท้ายแหม่มมา.......ว่าเออก็ได้ แต่ข้อแม้ไซร้...........ต้องให้ตามหา เจ้าโนบีตะ...............กะยอดตัวยา ให้อนุชา.................กับโดรามอน ไชยยันต์รีบรับ..........ปลอบกลับหายงอน พาเข้าพักนอน...........พรุ่งนี้ค่อยหา.... ...  ...  ... อีกด้านหนึ่ง ณ ยอดดอยอินทนนท์ คริสติน่าในสภาพตัวดำจากควันเขม่าหอบแฮ่กเข้ามา หาคนผู้หนึ่งซึ่งกำลังเก้กท่าถ่ายรูปกับป้าย"สูงสุดแดนสยาม" อยู่อย่างสบายอารมณ์ "ทะ...ท่านบุญคำ คริสกลับมาจากภูเขาไฟการากาตัว แล้วค่ะ หลังจากงมลาวาอยู่สามวันสามคืน ...ในที่สุด คริสก็พบต้นไม้วิเศษแล้วค่ะ" "เปิ้นมาก"มันตรัยกล่าว"ทีนี้ก็กลับวังมังกรกันได้" แล้วก็สูบซิกการ์เดินไป ขณะที่คริสติน่าจะตามไปนั้นเธอก็เหลือบเห็นเด็กชายสวม แว่นโตไว้ผมทรงกะลาครอบคนหนึ่งถูกมัดมือปิดปากอยู่ ข้างๆมันตรัย "เอ่อ ขอประทานโทษค่ะ"เธอกล่าว"นี่ใครคะ" มันตรัยหันมาดูแล้วกล่าวว่า"อ๋อ ก็เด็กคนหนึ่งข้าเห็นมัน เดินเซ่อซ่าอยู่ที่ดอนเมือง เลยจับมาเรียกค่าไถ่เล่นน่ะ นี่ถ้าไม่มีใครมาไถ่จะจับผ่าขายอวัยวะแล้ว" คริสติน่าร้องว่าอ้อ แล้วทั้งสามก็เดินตามกันไป จากคุณ : เชษฐา - [15 พ.ค. 14:37:32]

ความคิดเห็นที่ 34 ทดสอบ ทดสอบ จะโพสท์เข้ามั้ยเนี่ย โฮๆๆ เมื่อวานพันธุ์ทิพย์เป็นไรอ่ะ โพสท์ยังไงก็ไม่เข้า เลยต้องมาตามอ่านอีกตั้งสิบกว่าความคิดเห็นวันนี้ จากคุณ : คริสติน่า กรูบิล - [15 พ.ค. 15:32:26]

ความคิดเห็นที่ 35 บุญคำฮึดฮัดในที โมโหเต็มที่จึงเอ่ยวาจา ที่ข้ามะโหไม่ใช่นายตะหานนา แต่นายใหญ่นั้นหนาว่าข้าตัวดำ บรรยายโฉมชั่วแถมมั่วว่าเตี้ย จะขอบอกเสียว่าตัวข้างามล้ำ ริคกี้แบรดทอมเพียซยังมิเทียบบุญคำ ตัวข้าเลิศล้ำเกินหนุ่มใดในไตรภพ เฮ้อเหนื่อยขรับ พูดกันทำมะดาดีก่านะ จากคุณ : บุญคำ - [16 พ.ค. 00:17:21]

ความคิดเห็นที่ 36 แหะ แหะ ...โทษทีครับ กลอนมันพาไป เดี๋ยวคราวหน้า ถ้ามีโอกาสเขียนจะบรรยายให้หล่อสุด จากคุณ : เชษฐา - [16 พ.ค. 01:39:18]

ความคิดเห็นที่ 37 ผมยังไม่มีเวลาแต่งยาวๆ เลยครับ แต่เพื่อน้องใหม่ขอเดินเรื่องนิดนึง ... ตี 1 กว่าๆ ไชยยันต์ลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืด สายตาคมกริบของเขากวาดอย่างรวดเร็วไปรอบๆ แลเห็นร่างตะคุ่มๆของบุญคำนอนหลับคุดคู้อยู่บนยอดจอมปลวกไม่ห่างนัก  อีกร่างหนึ่งนั้นนอนอยู่ที่โคนจอมปลวก เป็นร่างของเจ้าหุ่นยนต์แมวอ้วนที่ชื่อโดเรม่อน ส่วนร่างสุดท้ายอยู่ห่างจากเขาพอสมควร  มาเรีย ฮอล์ฟมัน อนันตรัย  เธอไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้หรือออกห่าง แม้แต่นอนแม่ยังถือปืนพกไว้ด้วย “ทำไงดีว้า แผนการเพื่ออนาคตของฉันอุตส่าห์วางไว้เป็นแรมเดือน ต้องมาพังคืนนี้เสียกระมัง”   เสียงเขาบ่นกับตัวเองเบาๆ “ทำยังไงได้ มันจำเป็นเสียแล้ว ” ไชยยันต์คว้าเป้ค่อยๆจดเท้าย่องออกไป เขาค่อยๆก้าวไปอย่างระมัดระวัง เดินผ่านหน้าเธอก็ก้มลงมองเพื่อให้แน่ใจว่ามาเรียหลับจริงๆ แม่เสือสาวกึ่งนอนกึ่งนั่งฟุบหน้าหลับอยู่กับก้อนหิน ในมือกำซีแซด 97 บีซึ่งเป็นปืนพกประจำตัวไว้แน่น ท่าทางเธออิดโรยมากคงจะเนื่องมาจากเดินทางตามหาเขามาเป็นแรมปี มองๆไปก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน แต่นึกอีกทีเธอออกจะจุ้นจ้านเรื่องตัวยากับต้นไม้วิเศษมากเกินไปเสียแล้ว แถมยังกำหนดกฏเกณฑ์ให้เขาต้องหาตัวยามาให้กับอนุชาเสียด้วย เขาหยิบกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆที่แอบเขียนไว้ตอนก่อนนอนออกมาคลี่อ่านดูอีกครั้ง ‘ผมจำเป็นต้องทำอย่างนี้นะจ๊ะเมย์ ทรัพย์สมบัติมหาศาลของพญามังกรนั้นเป็นเดิมพันและนี่เป็นเหตุผลเดียวเท่านั้นไม่มีเหตุผลอื่นอีก ผมไม่เคยคิดนอกใจจากคุณเลยจริงๆให้บุญคำดิ้นตายสิ ที่ต้องทิ้งคุณมาก็เพราะผมสงสารไม่อยากให้คุณต้องมาตกระกำลำบากเหมือนภาคแรก   เชษฐากับเจ้ากลางมันโชคดีได้กำเนิดบนกองเงินกองทอง ส่วนผมไม่ใช่ ลูกผู้ชายเลือดนักแสวงโชคอย่างผมคงไม่มีอะไรดีไปกว่าตามล่าหาสมบัติ คุณก็รู้ว่าผมพยายามมาหลายภาค พลิกแพลงมาแล้วก็หลายตลบแต่ว่าชวดตลอด ได้แต่หวังว่าภาคนี้จะสำเร็จสักที เพราะฉะนั้นคุณอย่าขัดขวางผมเลย หากครึ่งนาทีแล้วผมยังไม่กลับมาคุณก็แต่งงานใหม่ได้เลยผมไม่ว่าหรอก ลาก่อนที่รัก’ อดีตนายทหารปืนใหญ่พับกระดาษแล้วเหน็บไว้ที่ซอกคอเธอก่อนจะตัดใจหันหน้าหนี “เอ้ก อี๊ เอ้ก เอ้ก!” เสียงไก่เจ้ากรรมขันลั่นป่าทำเอาไชยยันต์สะดุ้งรีบมองดูนาฬิกาข้อมือพรายน้ำซึ่งยังไม่บอกเวลาตี 2 เลยด้วยซ้ำ เขาเพิ่งจะจับทิศได้ว่าไก่เวรตัวนั้นขันมาจากยอดจอมปลวกไม่ห่างนั่นเอง เสียงลูกเลื่อนลั่นดังกริ๊กทำให้ไชยยันต์ใจหายวาบ มาเรียรู้ตัวเสียแล้ว เร็วเท่าความคิดไชยยันต์รีบทรุดตัวลงนั่งข้างๆเธอทันที แม่เสือสาวยกปืนพกขึ้นเล็งไปที่เขา “เดียร์ไชยยันต์ คุณกำลังจะทำอะไร” ไชยยันต์ยิ้มยากเย็น  “โธ่ ดาหลิง ผมคิดถึงคุณมากคุณก็รู้ ตั้งแต่เมื่อเย็นวานแล้วคุณไม่ให้ผมเข้าใกล้แม้สักนิด ผมก็เลยอยากจะอยู่ใกล้ๆคุณบ้างสิ” จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [16 พ.ค. 01:54:28]

ความคิดเห็นที่ 38 มาเรียดึงกายลุกขึ้นนั่ง เธอหันไปมองรอบๆ โดเรม่อนยังคงหลับไม่รู้เรื่อง รวมทั้งไก่บุญคำซึ่งยังคงนอนคุดคู้นิ่งอยู่บนยอดจอมปลวก  เธอหันมาพูดพลางลดปืนพกในมือลง “ก็ฉันบอกคุณแล้วว่าไม่ต้องมาแตะหรือแม้แต่เข้ามาใกล้ตัวฉัน” ไชยยันต์ยกมือทั้งสองขึ้นโบก “โอเค โอเค ผมจะอยู่ห่างๆคุณเข้าไว้ที่รัก ผมกลับไปนอนได้หรือยัง” “ควิก” ไชยยันต์รีบก้าวยาวๆกลับไปที่เดิม กระดาษจดหมายแผ่นนั้นหลุดร่วงจากซอกคอมาเรียแล้วถูกลมพัดปลิวไปโดยที่เธอไม่ทันสังเกตเห็น ไชยยันต์คอยมองอยู่แล้วก็ถอนหายใจโล่งอก แต่สายลมที่พัดหวนพาเอากระดาษแผ่นนั้นปลิวผ่านไปทางบุญคำ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ซึ่งคงจะคอยจังหวะอยู่เหมือนกันรีบเอื้อมคว้ากระดาษแผ่นนั้นไว้ได้อย่างแม่นยำแล้วจุดไลท์เตอร์ส่องดูก่อนจะยิ้มเล็กน้อย แล้วโดยไม่คาดคิด บุญคำแหกปากอ่านข้อความในนั้นลั่นป่าราวกับกลัวมาเรียจะได้ยินไม่ถนัด “ผมจำเป็น ” ประกายไฟแลบออกจากปากกระบอกปืนพกของไชยยันต์เข้ากระทบกลางจอมปลวกเสียงดังสนั่น “ปัง!  ครืนนนน ตุ้บ!  อ๋อย ” จอมปลวกพังครืนลงมาพร้อมๆกับที่ร่างของบุญคำกลิ้งหลุนๆตกลงมา ตาเฒ่าร้องลั่น ทำเลที่นอนของแกดันอยู่ใกล้ริมขอบผา ร่างของตาเฒ่าจึงกลิ้งหลุนๆต่อไปตามทางลาด กระเด้งไปมาหลายตลบก่อนจะหล่นลงไปยังพุ่มไม้หนาแน่นริมหน้าผานั้น “ตายแล้ว เดอร์ตี้โอลด์แมน”   เสียงมาเรียร้องอุทานลั่นแล้วรีบวิ่งไปดู ขอบผาก็คือขอบผา ยามค่ำคืนยิ่งมองไม่เห็นขืนเดินสุ่มสี่สุ่มห้าออกไปก็หล่นลงไปเท่านั้น มาเรียก้าวเหยียบไปบนพุ่มไม้แต่มันไม่ยักเป็นพุ่มไม้แต่ทรุดตัวลงกลายเป็นอากาศว่างเปล่าอย่างทันทีทันใด ร่างของแหม่มสาวจึงหล่นวูบรูดลงไปกับสุมทุมพุ่มไม้ที่ขึ้นกันอย่างหลวมๆริมผา โชคยังดีที่มือเธอคว้ากิ่งสุดท้ายเอาไว้ได้ ร่างงามอวบอัดในชุดหนังสีดำประดุจ ดรูว์ แบรี่มอร์ นั้นจึงโหนต่องแต่งอยู่ตรงนั้น สายลมแรงเบื้องล่างพัดเอาไอร้อนจากปากปล่องภูเขาไฟที่กำลังคุกรุ่นเบื้องล่างโชยขึ้นมาพอให้รู้สึกได้ “เมย์! เมย์ เป็นยังไงบ้าง คุณอยู่ที่ไหน ถึงพื้นหรือยัง”   เสียงไชยยันต์ป้องปากตะโกนละล่ำละลักด้วยความเป็นห่วง แม่เสือสาวคนล่าสุดกัดฟันจับกิ่งไม้กิ่งสุดท้ายไว้แน่น ใบของกิ่งนั้นค่อยๆหลุดทีละใบพร้อมๆกับร่างของเธอที่ค่อยๆเลื่อนลงเรื่อยๆ ยินดีต้อนรับครับคุณเมย์ รับน้องใหม่แรงไปมั้ยเนี่ย จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [16 พ.ค. 01:56:42]

ความคิดเห็นที่ 39 "ไชยยันต์... เฮ้ลป์!!!"   เมย์แผดเสียงลั่น จนก้อนหินแถวนั้นร่วงกราว... "ไชยยันต์... ไอ'ม ฟอลลิ่ง... พลี้ส ดู ซัมธิง!"  หล่อนส่งสายตาเว้าวอนมายังนายทหารหนุ่ม พร้อมมองลงไปเบื้องล่างอย่างสิ้นหวัง  ไชยยันต์ยืนขบกรามแน่นมองร่างของเมียรักที่ห้อยต่องแต่งอยู่ริมผา... ห้วงสมองของเขากำลังนึกวนเวียนอยู่ที่หน้าของอาหมวย สลับกับมาเรีย... ในที่สุด ไชยยันต์ก็ตัดสินใจ... เขาขบกรามแน่นควักปืนพก... อ๊ะ ไม่ใช่ๆ ควักแส้ที่เหน็บไว้ข้างหลังแล้วกวัดแกว่งด้วยทีท่าประหนึ่งอินเดียน่า โจนส์... ตัดกลับมาที่แม่เสือสาวที่กำลังสิ้นหวัง... มือของหล่อนรูดเลื่อนลงไปเรือยๆ ใบไม้ใบสุดท้าย กำลังจะพ้นมือ....  เมย์หลับตาแน่น.... (โอ๊ะ โอ เดี๋ยวมาต่อใหม่ ทำท่าว่าเครื่องจะแฮงค์ ขอ restart ก่อนนะค้า) จากคุณ : มาเรียฯ (nida007) - [16 พ.ค. 18:10:53]

ความคิดเห็นที่ 40 แต่ก่อนที่ร่างงามของมาเรียจะหลุดร่วงลงไปในปล่องภูเขาไฟ แส้ยาวของไชยยันต์ก็พุ่งมากระหวัดรัดไว้ที่เอวและกระชากร่างแม่เสือขึ้นไปบนขอบเหว เมย์เซเข้าไปในอ้อมอกไชยยันต์  ตาประสานตา แล้วเมย์ก็จุ๊บเบาๆ ที่ปลายคางสามีรัก พร้อมพูดเบาๆ “ขอบคุณค่ะ ดาร์ลิง ฉันคิดว่าคุณจะไม่ช่วยฉันซะแล้ว”  ไชยยันต์ยิ้มด้วยหัวใจพองโต เมียรักของเขายังเป็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เวลาที่เธอเดือดขึ้นมา เธอเหมือนแม่เสือก็ไม่ปาน แต่บทเธอจะดีขึ้นมา เธอเชื่องเหมือนลูกแมวน้อยขี้อ้อนตัวหนึ่ง ทั้งสองสบตากันอีกครั้ง แต่ก่อนที่ใครจะทันพูดอะไร ก็มีเสียงดังมาจากข้างๆ “อ้วก!!! นายแหม่ม นายตะหาน ได้กลิ่นอะไรเน่าๆ แถวนี้ไหม? บุญคำว่า แถวนี้มันต้องมีหนองน้ำเน่าแน่ๆ เลย”  ทั้งสองหันไป เห็นบุญคำกำลังยืนค้อนทำตาปะหลับปะเหลือกอยู่ข้างๆ “อะไรอีกล่ะ บุญคำ แฟนกันเขาจะคุยกันหน่อยไม่ได้เร้อ?” ไชยยันต์ถามกลั้วหัวเราะ บุญคำค้อนแล้วบ่นพึมพำพร้อมกับเดินไปเตะเจ้าโดเรม่อนที่นอนหลับอุตุอยู่ “เอ้า ตื่นๆๆ แม๊ ไอ้แมวนี่มันนอนขี้เซาจริงจริ๊ง ตื่นว้อย ตื่นๆ”   คู่สามีภรรยาต่างผิวยืนยิ้มมองตาเฒ่าบุญคำ ไชยยันต์หันไปกระเซ้าเมียรัก “ไงล่ะ ไหนบอกไม่ให้ผมแตะตัวไม่ใช่เหรอ?”   “ก็ฉันอยากจะแกล้งคุณนี่นา แก้แค้นที่ทิ้งฉันไว้คนเดียวที่แอร์พอร์ททำไมล่ะ? แต่ตอนนี้ ฉันหายโกรธคุณแล้วล่ะ”  เมย์ยิ้มน่ารัก “ว่าแต่ “ เมย์กระซิบยิ้มๆ ข้างหูไชยยันต์ “ถ้าฉันรู้ว่า ไอ้ที่คุณออกมาตามหาตัวยาวิเศษน่ะไม่ใช่เพื่อพี่กลาง แต่เพื่อแม่อาหมวยอะไรนั่น อย่าหวังนะคะว่าชาตินี้คุณจะมีปัญญามีทายาทอีก ฉันไม่เอาไว้แน่ เข้าใจนะคะ ดาร์ลิ๋ง?”  แม่เสือหลิ่วตาให้ไชยยันต์ แล้วเดินไปหาบุญคำ  ไชยยันต์ยืนอ้าปากค้าง โอ แม่เสือที่รักของเขา หล่อนจะเป็นแมวน้อยนานๆ หน่อยก็ไม่ได้ เห้อ เขาถอนใจแล้ววิ่งเหยาะๆ เข้าไปรวมกลุ่ม จากคุณ : มาเรีย ฮอล์ฟมัน อนันตรัย (nida007) - [16 พ.ค. 19:15:10]

ความคิดเห็นที่ 41 เช้าแล้ว ตะวันขึ้นพ้นขอบฟ้า คณะเดินทางนั่งล้อมวงกัน ทางนึงก็กินอาหารเช้า อีกทางนึงก็เล่าเรื่องราวที่ประสบกันมาให้มาเรียฟัง   “ฮว็อท? ไพรวัลย์เป็นหนุ่มแล้ว? ไหน เขาอยู่ไหน พาฉันไปพบลูกหน่อย ฉันอยากเห็นเขา”  มาเรียผลุดลุกขึ้นหยิบสัมภาระของเธอ หลังจากได้ยินเรื่องไพรวัลย์ (หนุ่ม)  ไชยยันต์ฉุดมือแหม่มสาวไว้ “เดี๋ยวก่อนสิเมย์ นั่งก่อนไม่ต้องรีบร้อน ” เขาทำหน้าเศร้า “ไพรวัลย์ ลูกของเราหายตัวไป หลังจากที่นายกลางบอกลาคณะเราไป”  แหม่มสาวทำหน้างง “หายตัวไป? แล้วไปเกี่ยวอะไรกับพี่กลางล่ะ?” ไชยยันต์โคลงหัวช้าๆ พร้อมโยนฟืนเข้ากองไฟ “ผม ผมพูดไม่ออกน่ะ เมย์ ให้ตาบุญคำเล่าให้ฟังดีกว่า”  บุญคำตาวาวด้วยความดีใจ เนื่องจากได้พูดสักที รีบเล่า “คือ เป็นงี้นะนายแหม่ม ตั้งแต่สองคนนั่นเขาเจอกันมันก็มีอะไรแปลกๆ อยู่นา พอนายกลางบอกลาไป นายน้อยก็เอาแต่ซึม ข้าวปลาไม่กิน บางทีก็นั่งน้ำตาซึม” บุญคำถอนหายใจ “เช้าวันหนึ่งพวกเราตื่นขึ้นแล้วพบนายน้อยหายตัวไปทิ้งไว้แต่จดหมายน่ะ นายแหม่ม “  บุญคำอ้าปากจะพูดอีก แต่ไชยยันต์ยกมือห้ามไว้เพราะเห็นว่าตาเฒ่าเริ่มพูดมากเกินไป และกำลังจะขโมยซีนไป “จดหมายของลูกบอกไว้ว่า เขาพยายามหลีกเลี่ยงความรู้สึกบางอย่างมาตลอด และเพิ่งจะมาค้นพบว่า เขาหลบมันไม่พ้นเมื่อเขาเจอนายกลาง เขาพูดเป็นแนวๆว่า ต่อไปนี้เขาจะไม่หนีอีกแล้ว และเขาจะออกตามหานายกลางไม่ว่าจะไกลสุดหล้าฟ้าเขียวสักเพียงใด”  เมย์หน้าซีด “อะไรกัน มันเป็นแบบนี้ได้อย่างไร? โธ่ลูกแม่  เสียแรงที่แม่พยายามดัดนิสัยลูก “ แม่สาวซบหน้าลงสะอื้นเบาๆ “ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ไชยยันต์ คุณคงไม่ทันเห็น เพราะฉันหอบลูกหนีมากับฉันเสียก่อน ตอนที่เขาเล็กๆ สักขวบ สองขวบ.. แทนที่เขาจะเล่นของเล่นเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป เขาชอบตุ๊กตา ชอบเอาเครื่องสำอางค์ฉันมาเล่น ฉันใช้เวลาเป็นปีจนกว่าจะดัดนิสัยเขาได้ แต่นี่ โธ่ ”  ไชยยันต์กับบุญคำอ้าปากค้างเมื่อทราบความลับของไพรวัลย์น้อย “นี่ๆๆ ทุกท่านๆ อย่ามัวแต่ตะลึงเลยครับ เดี๋ยวเรื่องมันจะไปไหนไม่ไกล” เจ้าแมวหุ่นยนต์โดเรม่อนพูดขึ้นหลังจากหม่ำโดรายากิยักษ์หมดแล้ว “ตกลง เราจะเดินทางไปไหนต่อล่ะ? ผมจะไปตามหาโนบีตะ ถ้าพวกท่านอยากกลับไปพบพวกของท่าน ผมก็จะไปส่ง”  เมย์ถามเจ้าโดเรม่อน “แล้วเธอรู้เหรอว่าโนบีตะอยู่ไหน?” “ตอนนี้ยังไม่รู้หรอกฮะ แต่เดี๋ยวผมจะหาดู”  โดเรม่อนล้วงทีวีเล็กออกมาจากกระเป๋าหน้าท้อง “ทีวีนี้จะบอกเราว่าโนบีตะอยู่ไหน เพราะผมติดกล้องเล็กไว้ที่ตัวโนบีตะ”  โดเรม่อนเปิดเครื่องทีวี แล้วไชยยันต์กับบุญคำก็ถึงกับผงะ เมื่อเห็น .”มันตรัย!!!!!!” จากคุณ : มาเรีย (นามสกุลยาวจัง เห้อ) (nida007) - [16 พ.ค. 19:45:31]

ความคิดเห็นที่ 42 มันตรัย...กำลังถือมีดผ่าตัดอยู่จะลงมือแล่แล้วน่ากลัวยิ่งนัก!!! ได้ยินเสียงปีศาจพันปีกล่าวกับเลขาว่า"ไหนคริสติน่า เปิด แบล็คแจ็คหน้าต่อไปซิ ข้าจะดูว่าผ่าตัดไตเขาทำยังไง" คริสติน่ารับคำแล้วก็พลิกหนังสือการ์ตูนให้มันตรัยดู โดราเอมอนเห็นดังนั้นก็โกรธมาก จึงร้องผ่านลำโพงเล็ก ที่เสียบไว้ที่รักแร้ของโนบีตะว่า"ปล่อยเพื่อนของฉันนะเจ้าโจรใจร้าย" แต่เนื่องจากมันตรัยฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออกการผ่าตัดจึง ดำเนินต่อไป  ไชยยันต์เดาเหตุการณ์ได้ก็รีบตะโกนว่า "หยุดนะเจ้ามันตรัย อย่าทำอะไรพื่อนของสหายของภรรยา ของข้า" มันตรัยได้ยินลองเปิดจั้กกะแร้โนบีตะดูเห็นเป็นทีวีจอเล็ก พร้อมกล้อง และในทีวีนั้นมีรูปหน้าไชยยันต์อยู่ก็โต้ตอบ ไปว่า"ชิชะ จะลองดีกับข้านั้นต้องรออีกเก้าร้อยเจ็ดสิบปี นะไอ้หนู ตอนนี้ถ้าไม่อยากให้ไอ้หนูนี่ตายจงส่งตัวหมอ บุญคำมาให้ข้าพร้อมเงินสดอีกเจ็ดล้านเปโซ!!" ไชยยันต์เห็นว่าถ้าไม่แกล้งตอบตกลงไปก่อน โนบีตะ คงจะถึงแก่ความตาย และการ์ตูนเรื่องโดราเอมอนซึ่งไม่มี ตอนจบก็จะต้องจบในตอนนี้ เขาจึงยอมไม่ได้เด็ดขาด รี่เข้าฉุดลากพรรคพวกขึ้นเครื่องบินบินตรงไปยังดอย อินทนนท์ทันที ระหว่างทางได้ ว. ติดต่อพรรคพวกที่อยู่ใกล้ๆคือ เส่ยเกิดจันซึ่งขโมยยามาจากบ้านเขาทรายไม่สำเร็จถูก ต่อยน่วมกับพวกไพรวัลย์ซึ่งภายหลังพบว่าไม่มีเงินพอ เที่ยวเขาวงกต จึงนั่งจับเจ่าอยู่หน้าแดนเนรมิตมาร่วมด้วย (ขณะที่เจอไพรวัลย์อยู่กับหนานอินและส่างปา ไชยยันต์ระแวงว่าสิ่งที่เมียรักกล่าวด้วยความวิตกจริตนั้น เป็นความจริง ดังนั้นไม่ว่าไพรวัลย์จะเป็นจริงหรือเปล่า หลังจากพ่อแม่ลูกกอดรับขวัญกันอย่างสนิทสนมแล้ว เขาจึงได้ดำเนินการเตะต่อยลูกชายตัวเองอย่างหนัก จนกระทั่งบัดนี้ไพรวัลย์ได้กลายมาเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริงแล้ว) ทั้งหมดเดินทางรอนแรมอย่างยากลำบากเป็นเวลาหลาย วัน ในที่สุดก็บรรลุถึงดอยอินทนนท์กลับพบว่าเขาทั้งลูก ถูกมันตรัยใช้มนต์เสกม่านหมอกเป็นกำแพงฝ่าเข้าไปไม่ได้ "ฮึ่มน่าเสียดาย  แล้วอย่างนี้เราจะไปต่อได้ยังไงล่ะ!!?" ไพรวัลย์กล่าว "นั่นกลับไม่เป็นไร"โดเรมอนว่าแล้วก็ล้วงประตูสารพัด สถานที่ขึ้นมาเปิดให้ทุกคนเข้าไปยังแหล่งกบดานของ มันตรัย(โดเรมอนถูกทุกคนถีบคนละที ที่ไม่ล้วงมาตั้งแต่ แรก ปล่อยให้เดินทางตั้งนาน) ทั้งหมดเห็นมันตรัยในชุดทักซิโด้กำลังจับโนบีตะมัดมือ มัดเท้าอยู่ตรงหน้า!! ริคกี้ บุญคำ มาร์ติน (บุญคำเป็นเพียงชื่อกลางของเขา เท่านั้น ส่วนความหล่อเป็นที่คาดเดาได้) โกรธจัดถึงกับ วิ่งตะบึงเข้าไปแล้วร้องตะโกนว่า "ปล่อย เพื่อนของนายแมว ที่เป็นเพื่อนของนายแหม่ม ที่เป็นเมียของนายตะหาน ที่เป็นเพื่อนของนายชด ที่เป็นเพื่อนของนายพรานใหญ่ ที่เป็นนายจ้างของบุญคำ เดี๋ยวนี้นะ!!!" ว่าแล้วก็ชักปืนลูกซองขึ้นมายิง แต่เนื่องจาก มันตรัยสักเสือเผ่นของอาจารย์คงหัวตะเข้เอาไว้แล้ว กระสุนจึงหาระคายผิวไม่ มันหัวเราะเย้ยแล้วกล่าวว่า "หึหึ ข้านึกแล้วว่าพวกเจ้าต้องมา จึงได้เตรียมการต้อนรับ เอาไว้แล้ว"ว่าแล้วก็ดึงม่านออกเผยให้เห็นชาวคณะที่เหลือ ทุกคนนอนสลบถูกจับมัดอยู่ด้วย!!(ที่ให้เป็นอย่างนี้ ไม่ใช่อะไรหรอกผมจะได้มีบทกับเขาเสียที แหะ แหะ) ... ... ... ิยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ครับ รู้จักเวปเพชรพระอุมาหรือยัง เอ้าคุณพลับพลึงช่วยโปรโมทหน่อยครับ จากคุณ : เชษฐา - [16 พ.ค. 22:05:21]

ความคิดเห็นที่ 43 รู้เว็บแล้วค่า เข้าไปอ่านมาหมดละ ถึงได้วิ่งมาแจมไง... ตอนนี้ ขอเป็นผู้อ่านก่อนนะคะ.. มุขตัน.. หึๆๆๆ จากคุณ : nida007 (nida007) - [16 พ.ค. 23:24:32]

ความคิดเห็นที่ 44 5555... มาช่วยโปรโมตเว็บเพชรพระอุมา อยู่นี่ www.geocities.com/joinwriter จากคุณ : untitled - [17 พ.ค. 15:09:14]

ความคิดเห็นที่ 46 นานๆทำ link ที ลองดูอีกที http://www.geocities.com/joinwriter จากคุณ : untitled - [17 พ.ค. 15:22:45]

ความคิดเห็นที่ 47 คุณuntitled ทำลิงค์บ่อย ๆ ดิ จาได้ชำนาญอ่ะ โย่ะ... แหม่มคริสกลับมาแล้ว  หายไปไหนมานาาานคะ มารับน้องใหม่สิงห์ดำอมควัน ปุ๋ย ปุ๋ย กันดีกว่าค่ะ... ป้าเมย์จ๋าาาไปดู หลักฐานที่ลุงไชยยันต์ ปลุกระดมสมาชิกให้มาแกล้งป้าเมย์ซิค่ะ...ที่นี่ http://board.dserver.org/j/joinwriter/00000002.html จารอดป่าวอ่ะลุ้ง... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [17 พ.ค. 20:32:46]

ความคิดเห็นที่ 48 ขอบใจจ้ะ หลานพลับพลึง... เอ.. หรือเรียกลูกดี?น่ารักแบบนี้ แม่ยกไพรวัลย์ให้ลูกดูแลแล้วกัน ดีไหมจ๊ะ? ;-) จากคุณ : มาเรียฯ (nida007) - [17 พ.ค. 23:37:45]

ความคิดเห็นที่ 49 ไม่ได้นะเมย์  คุณต้องปรึกษาผมก่อน ไพรวัลย์ลูกผมเหมือนกัน ผมไม่ยอมให้เขาต้องมาตกนรกทั้งเป็นเด็ดขาด จากคุณ : ไชยยันต์ - [18 พ.ค. 07:55:40]

ความคิดเห็นที่ 50 ป้าเมย์ขา ....หนูพลับพลึงยินดีเป็นลูกสาวป้าเมย์ค่ะ ส่วนเรื่องเฮียไพรวัลย์นั้น หนูพลับพลึงดูแลม่ายไหว ไหนจะกลัวพี่แก มาแย่งตุ๊กตา เครื่องสำอางค์ ไหนจะพญานาคเจ็ดเศียร ที่พี่แกคอนแทบไม่ไหวอีก หนูพลับพลึงทำใจลำบากง่ะ เป็นแค่พี่ชายก็พอแล้ว ฮึ...ลุงไชยยันต์ กลัวหนูพลับพลึงจาเล่านิยายที่ยุงชอบ(น้ำเน่า) ให้ป้าเมย์ฟังเหรอค้า ทำเป็นอ้างโน่นอ้างนี่ เด๋ว...จารีบฟ้อง เอ๊ย รีบเล่า...เหอ เหอ จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [18 พ.ค. 12:46:35]

ความคิดเห็นที่ 51 สงกะสัยจะได้ธีมเรื่องใหม่แล้วมั้ง เดชพ่อผัว  อิอิอิ แบบว่าร้องไห้น้ำตาท่วมจอ  ถูกรังแกจากครอบครัวสามี หนูพลับพลึงต้องพิสูจน์ฟามดีหลายอย่างให้พ่อสามีประจักษ์   แต่เท่าที่อ่าน ๆมานี่พ้มว่าพ่อ(อนาคต)สามีน่าจะตกที่นั่งลำบากกว่า... จากคุณ : บุญคำ มาร์ติน - [18 พ.ค. 13:48:26]

ความคิดเห็นที่ 52 ถ้าพลับพลึงย้ายจากฝั่งมันตรัยมาอยู่กับป้า ป้ารับหนูเป็นลูกแน่จ้ะ มรดกป้ายกให้หนูหมดแน่ ว่าแต่หนูรู้อะไรหนูต้องเล่าให้ป้าฟังหมดนะจ๊ะ (กวาดสายตาดุๆ ไปยังนายตะหานปืนโตของบุญคำ) จากคุณ : มาเรีย ฮอล์ฟฯ (nida007) - [18 พ.ค. 13:54:38]

ความคิดเห็นที่ 53 โหลดช้าลงเยอะ ไปขึ้นตอนใหม่ให้แล้วนะครับในชื่อตอน "เจ้าสาวของมันตรัย" ที่ http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W948738.html ใครช่วยทำ link ไปให้ด้วยนะครับ จากคุณ : ไชยยันต์ - [18 พ.ค. 17:20:37]

ความคิดเห็นที่ 54 http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W948738.html จากคุณ : nida007 (nida007) - [18 พ.ค. 23:32:44]

ความคิดเห็นที่ 55 นู๋อยากเล่นด้วยอ่ะค๊า นู๋ชื่ การเวก ค๊า ชอบเปงผู้ฟังมากกว่า ค่ะ มีตอนใหม่เมื่อไหร่ก้อบอกนะค๊า จากคุณ : การเวก - [19 พ.ค. 23:36:49]

ความคิดเห็นที่ 56 มีแย้วจ๊ะ นู่การเวก ไปตามทางที่คุณ nida007 สร้างไว้ได้เลยค่ะ... จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [21 พ.ค. 12:25:23]