W597519 เพชรพระอุมาตอนปมปริศนาที่คลี่คลายยากจริงๆต่อรอบที่4เดี้ยงรอบที่2แล้ว

เพชรพระอุมาตอนปมปริศนาที่คลี่คลายยากจริงๆต่อรอบที่4เดี้ยงรอบที่2แล้ว

ใครมาช่วยสรุปเหตุการณ์ช่วงท้ายๆของตอนค่ำมะวานไปแล้วหน่อยจิค้า

จากคุณ : หลานอาprice - [วันวิสาขบูชา 04:21:11]

ความคิดเห็นที่ 1

โชคดีผมเก็บเอาไว้ได้ ตัดเอามาตั้งแต่เมื่อเช้าวานนี้ก็ละกันนะครับ

***************************************
ความคิดเห็นที่ 56

หนานอินจ๊ะ
หมูหวานเข้ากระทู้เพราะต้องตามมาอารักขาคุณอาpriceจ้ะ
ตอนนี้หมูหวานขออยู่เฉยๆละ
ถ้านายชดดูจะเป็นฝ่ายรังแกคุณอามะไหร่
หมูหวานจะไม่ปล่อยนายชดไว้แน่ๆเลยจ้ะ
ปล.หมูหวานคงได้แต่เข้ามาดูมากกว่าจ้ะ
พ้นช่วงพักร้อนแล้ว ต้องรีบทำมาหากินแล้วจ้ะ

จากคุณ : หมูหวาน - [16 พ.ค. 09:48:50]

ความคิดเห็นที่ 57

โอย...แปะไม่ได้ซักที
แย่จัง

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [16 พ.ค. 12:09:44]

ความคิดเห็นที่ 58

หึหึ พอชวนเนสซี่มาแสดงด้วย ไม่มีใครต่อเรื่องได้ถูก ดีจังจะได้ยำใหญ่เจ้าไพรวัลย์
ว่าแต่...รู้จักเนสซี่ป่ะครับ น่าจะรู้จักนะ สัตว์ประหลาดแห่งล็อคเนสง่ะ
หาเว็บให้ดูตัว แล้วเกิดเข้าไม่ได้ครับ

อดใจรอซักครู่ ขอเวลาพิมพ์มาแปะ ไม่นานเกินรอ

หมูหวาน แค่นาชดหนีมาหน่อยเดี๊ยะ ใจนางก็หวนกลับไปหาคุณอาแล้วเหรอ

จากคุณ : อนุชา - [16 พ.ค. 12:12:25]

ความคิดเห็นที่ 59

แต่งต่อไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วจ้า
แต่แปะไม่ได้เสียทีถึงเช้านี้
ไม่รู้จักหรอก เนสซี่ น่ะ
ตอนนี้เนสซี่ของคุณชายกลางกลายเป็น ไอขวัญไปเสียแล้ว 555

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [16 พ.ค. 12:20:18]

ความคิดเห็นที่ 60

คุณหมูหวานครับ ผมว่า อา price ของหนูหมูหวานน่ะไม่ต้องมีใคร
มาอารักขาหรอกครับ คนอื่นมากกว่าล่ะมั๊งที่ต้องการคนอารักขา

นางไม้ลั่นทมแปลงสัญชาติให้เจ้าเนสซี่ รีบแปะให้ติดนะครับ
.....
หนานอินแกะรอยของสองหนุ่ม มาจนถึงทะเลสาบมรณะ ทันได้เห็นความโกลาหล
เบื้องหน้า แต่ดู ๆไปแล้วอนุชาคงจะเจรจาภาษาเดียวกะเจ้าเนสซี่ได้ หนานอินก็เลยยัง
ยังรี ๆ รอ ๆ อยู่ริมทะเลสาบนั่นเอง

จากคุณ : หนานอิน - [16 พ.ค. 12:59:30]

ความคิดเห็นที่ 61

ในเมื่อมีสัญญาณให้รู้ว่าอาจจะแปะกระทู้ไม่ได้ อนุชาก็ไม่รอช้ารีบแปะตัดหน้าต่อ

หางตาหนุ่มหล่อสูงศักดิ์ ชำเลืองเห็นร่างหนึ่งรีๆรอๆอยู่ข้างหลัง   แม้ไม่หันไปมองก็จำได้ไม่ยากว่าเป็นพรานป่าคู่ใจเขานั่นเอง
" หนานอิน" เขากระซิบเสียงต่ำ ระมัดระวัง ไม่ให้เจ้าเนสซี่ได้ยิน "รีบเปิดถุงเป้เจ้าไพรหยิบอาวุธพิเศษออกมาเร็ว"
หนานอินเกาหัว เมื่อควานลงไปในเป้ แต่พอมือสัมผัสก็เข้าใจทันทีถึงซิกของคุณชายกลาง รีบลนลานหยิบอาวุธประจำกายเจ้าไพรน้อยขึ้นมาส่งให้
อนุชาชี้มือให้เจ้าเนสซี่มองไปเบื้องหลัง
" เนสซี่   โดเรมอนมาแล้วง่ะ"
พอเจ้าสัตว์ประหลาดหันขวับไปมอง   เขาก็ไม่รอช้า   กระสุนดินเหนียวเด้งผึงจากมือไปอยู่ในตำแหน่งเหมาะของแผ่นหนัง
เพียงน้าวเต็มเหนี่ยวด้วยมาดโรบินฮู้ด    กระสุนดินเหนียวที่สอยเจ้านกเงือกร่วงลงมาอย่างง่ายดาย ก็แหวกอากาศ ดิ่งตรงไปสู่ปากเจ้าอสุรกาย
กระทบส่วนสำคัญของเจ้าไพรเข้าโป๊กใหญ่   จนมันแหกปากร้องสุดเสียง
"โอ๊ยยยยยอ๊าวววววอู๊ยยยยย"
แผนยิงของอนุชาได้ผล เจ้าเนสซี่ตกใจกับเสียงร้องฟ้าผ่า   ปล่อยเจ้าไพรวัลย์ร่วงลงจากปาก   หัวทิ่มลงน้ำตูมใหญ่แตกกระจายซ่า
พลันร่างมหึมาปานเงาราหู ก็หดเล็กกลายสภาพอย่างรวดเร็วเหมือนภาพคอมพิวเตอร์กราฟฟิค     กลับกลายจากไดโนเสาร์ประเภท...อะไรวะลืมไปแล้ว...ช่างเหอะ
กลายเป็นร่างที่หลอกใครไว้ข้างบนนี้ว่าจะไปเดินเซนเตอร์พ้อยท์ แต่แท้จริงแอบแปลงกายมาอาละวาด
" โธ่ๆๆๆๆๆไพรจ๋าไพร...เป็นยังไง หัวทิ่มลงทรายริมฝั่ง เท้าชี้ฟ้า" ลั่นทมสีชมพูคร่ำครวญ " ลั่นทมฉุดขึ้นนะจ๊ะ อย่าเพิ่งพิการ"
อนุชาลดหนังสติ๊กลง มองดูนางไม้สาวอุ้มเจ้าไพรขึ้นมาจากน้ำ    มันไม่เป็นอะไรมาก หัวไม่แตก ซี่โครงไม่หัก
แต่...อวัยวะคงไม่ครบ ๓๒ อีกแล้ว เหลือแค่ ๓๑   เพราะกระสุนนั้นมันพุ่งเข้าเป้าหมายที่ "เจ้าไพรน้อยจูเนียร์" อย่างแม่นยำ
เขาพึมพำเสียงอ่อนอ่อย   หนานอินเงี่ยหูฟัง ก็ได้ยินความโศกสลดของพระรองเรื่องนี้
" อย่าถือโทษฉันเลยเจ้าไพรน้อย     แกเล่นงานฉันด้วยพานท้ายปืนก่อน ก็ต้องตอบแทนกันมั่งให้สมน้ำสมเนื้อ   ต่อจากนี้ลั่นทมคงจะประคบประหงม ปลูกถ่ายโคลนนิ่งอวัยวะใหม่ให้แกได้   ฤทธิ์นางไม้เยอะ ฉันไม่ห่วง"
หนานอินสะดุ้งเมื่ออนุชาหันมาตบบ่าแรงๆ
" ไปกันเถอะหนานอิน"
" อ้าว ไปไหนล่ะนายชด" หนานอินจับต้นชนปลายไม่ติด
" พเนจรต่อดิ   ไปไหนก็ได้ พระเอกนางเอกเค้ากำลังปรับความเข้าใจกัน   พระรองก็ต้องชิ่งก่อน    อยู่ขัดคอทำไม"

จากคุณ : อนุชา - [16 พ.ค. 14:07:49]

ความคิดเห็นที่ 1

เป็นอันว่าอนุชาทิ้งเจ้าไพรวัลย์และลั่นทมสีชมพูให้รักษาพยาบาลร่างกาย อยู่ริมทะเลสาบมรณะแล้วนะครับ
จะกะหนุงกะหนิงกันยังไง พระรองก้อไม่ได้ยินให้บาดหัวใจอีกแล้ว
หาทางแก้ปมปริศนาเอาเองเหอะ

จากคุณ : อนุชา - [16 พ.ค. 14:11:53]

ความคิดเห็นที่ 62

เสียท่าอีตาคุณชายกลางเพราะแปะไม่ติด
โดนกล่าวหาว่าเราแปลงกายมาอะละวาดเสียนี่

โธ่....ไพรวัลย์จูเนียร์
จะปลุกให้ฟื้นคืนไหวมั้ยละเนี่ย ?
ช้ำชอกยับเยินไปทั้ง....เอ้อ...ทั้งพวงอย่างนี้

ลั่นทมสาวทอดถอนใจ
ก้มลงมองหนุ่มน้อยที่นอนหน้าตาบิดเบี้ยวแหยเกในอ้อมแขนด้วยความหนักอกหนักใจ

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [16 พ.ค. 15:23:50]

ความคิดเห็นที่ 63

ยังอ่านไม่ละเอียดค่ะ
ไว้จะมาใหม่
อยากหยิกหมอเกสต์มากๆเลย
พูดอะไรไม่ระวังเลยนะ

จากคุณ : หมูหวาน - [16 พ.ค. 18:55:04]

**************************************************************

แค่นี้ละครับ ก่อนที่กระทู้จะเดี้ยงไปเมื่อคืน เพราะผมแวะเวียนมาดูตอนห้าทุ่ม กะลังจะ post พอดีกระทู้เดี้ยงไป
ซะก่อน ก็เลยกะลังสงสัยว่า ฤาเราทำให้กระทู้เดี้ยง

จากคุณ : ไชยยันต์ - [วันวิสาขบูชา 09:03:21]

ความคิดเห็นที่ 2

ห้าทุ่มตรง
พลับพลึงปีนบันไดลิงที่พาดอยู่นอกชานขึ้นมาบนเรือนไม้สักอย่างลำบากยากเย็น
พอดีเหลือบไปเห็นไชยยันต์ยืนจดๆจ้องๆอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง เธอร้องทัก
"อ้าว ลุงไชยยันต์มาทำอะไรหน้าห้องน้าแสงโสมล่ะนี่"

ไชยยันต์สะดุ้งเหยง ยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากร้องจุ๊ๆ
"พูดเบาๆยายหนู...เดี๋ยวใครเค้าได้ยินเข้าใจผิดขึ้นมาลุงก็จะโดนสหบาทาเท่านั้น"
"สมควรอยู่หรอก ดึกดื่นป่านนี้ทำไมลุงไม่นอนล่ะจ๊ะ มาลับๆล่อๆหน้าห้องสาวอย่างนี้สงสัยมีแผน"

เด็กสมัยนี้ออกจะแก่แดดแก่ลมรู้เรื่องอะไรมากเหลือเกิน แถมยังจะมาโบ้ยให้เขาผิดไว้ก่อนซะอีก
ไชยยันต์โบกมือ
"หนูกำลังเข้าใจลุงผิดไปแล้วหนูพลับพลึง...ลุงเพียงแต่จะมาลาแม่แสงโสมเท่านั้น"

"ลา!..." เด็กน้อยอุทานเสียงลั่นทำหน้าดีใจ แต่เมื่อเห็นเขาหน้าบูด หนูพลับพลึงก็เปลี่ยนเป็นหน้าตกใจแทน
"ลุงไชยยันต์จะลาไปไหน มาไปอะไรเอาป่านนี้ล่ะ นี่มันดึกแล้วนะ"
ไชยยันต์โคลงหัว ทั้งที่ฟังดูแปลกๆแต่ก็พยายามคิดว่าหนูพลับพลึงคงอยากจะรั้งเขาไว้
"ก็ไม่มีอะไรหรอกพลับพลึง...เพียงแต่ลุงรู้สึกว่าแม่แสงโสมเขาลำบากใจมากเมื่อมีลุงอยู่ด้วย...เพราะฉะนั้น
ลุงไปเสียดีกว่า เค้าจะได้เลิกกังวลกับลุงซะที"

หนูพลับพลึงพยายามสกัดกลั้นความดีใจที่มันจะออกมานอกใบหน้า คิดในใจว่าน้าแสงโสมเค้าไม่ได้เคยกังวล
อะไรกับลุงไชยยันต์เลย ลุงเข้าข้างตัวเองไปแท้ๆ
เธอส่ายหัวที่มีสีแดงอมม่วงตามสมัยนิยม
"หนูก็ไม่เห็นว่าน้าแสงโสมเค้าจะแสดงอาการอะไรออกมาให้ลุงจับได้เลยนี่จ๊ะ...เค้าก็เฉยๆ เพียงแต่บ่นๆเท่านั้น
เองว่าลุงไชยยันต์น่ะชอบเพ้อเจ้อ คิดอะไรเข้าข้างตัวเองตลอด"

ไชยยันต์หรี่ตามองเด็กน้อย เขารู้ว่านั่นมันไม่จริง อย่างน้อยแสงโสมคงไม่พูดออกมาเป็นแน่ถึงแม้ว่าจะรู้สึก
อย่างนั้นก็ตามเหอะ เด็กน้อยคนนี้พยายามจะขับไล่เขาจริงๆ จึงสร้างสถานการณ์หลอกล่อ
"โอ...แสงโสมเค้าพูดอย่างนั้นจริงๆเหรอหนูพลับพลึง"
ไชยยันต์ทำหน้าตกใจหลอกเด็ก

หนูพลับพลึงหรี่ตามองหน้าไชยยันต์ ผู้ใหญ่คนนี้หลอกยากจริงๆ ท่าทางจะรู้เท่าทันเด็กที่เต็มไปด้วยเล่ห์กล
อย่างเธอไปหมด เห็นท่าว่าเธอจะต้องเปลี่ยนแผน
"เอาละ...ถ้าลุงจะรีบๆไป พลับพลึงก็จะมิขัดศรัทธา...แต่ลุงไชยยันต์ต้องเข้าไปลาน้าแสงโสมด้วยตัวเองนะ
ขืนแอบไปแบบนี้น้าแสงโสมโกรธตายเลย ถือว่าไม่ให้เกียรติ เห็นน้าเค้าเป็นตัวอะไร...
ลุงเคาะเรียกเลยตอนนี้แหละ"

หึๆ ขืนเคาะเรียกตอนนี้แม่ก็ออกมาแพ่นกบาลปะไร นี่มันก็ปาเข้าไปจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว
"ไม่เป็นไรหรอกหนูพลับพลึง ถึงแม่แสงโสมจะโกรธลุงก็ยอม ขออย่างเดียว ขอให้แสงโสมสบายใจ..."
"ลุงไชยยันต์พูดอะไรน่าคลื่นไส้อีกแล้ว..." เด็กน้อยรีบพูดแทรก "อย่าเศร้าใจไปเลยลุงไชยยันต์...
อย่างน้อยน้าแสงโสมเค้าก็เคยชมลุงไชยยันต์เหมือนกันแหละ"
เธอพูดแล้วหยุด รอให้ถาม
ไชยยันต์ก็แน่เหมือนกัน เขาไม่ถามแต่รอให้เธอพูดต่อ

รอกันไปรอกันมาอยู่ราวชั่วโมงครึ่ง เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาตีหนึ่ง ไชยยันต์ทอดถอนใจ
"ได้เวลาที่ลุงต้องไปแล้วหนูพลับพลึง...อย่าลืมนะ ฝากบอกแสงโสมด้วยว่าลุงขอลาไปก่อน
ถ้าชาตินี้มีจริงก็คงได้เจอกันอีก"

พลับพลึงเอียงคออย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก
"แล้วลุงไชยยันต์จะไปไหน"
"ลุงจะไปตามอนุชากับไพรวัลย์...สองคนนั่นน่าเป็นห่วงยิ่งนัก เกรงว่าอาจจะไปฆ่ากันตายซะก่อนถึงมรกตนคร
เพราะแย่งลั่นทมกัน...ถ้ายังไงอย่าลืมที่ลุงสั่งนะ"

พลับพลึงรีบโบกมือลาเพราะกลัวไชยยันต์เปลี่ยนใจ นายทหารหนุ่มค่อยๆถอยหลังช้าๆอย่างอาลัยอาวรณ์
ออกเดินป่าอย่างไม่รู้อนาคตเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสกลับมาเพ้อเจ้อให้แสงโสมฟังอีกหรือเปล่า แต่เขาก็ต้อง
ไป อย่างไรเสีย ชีวิตของเขาก็ตัวคนเดียว และเกิดมาเพื่อผจญภัยอยู่แล้ว

เขาก้าวถอยหลังลงบันได มองเรือนไม้สักทั้งหลังด้วยอาลัย แต่แล้วไชยยันต์ก็ใจหายวาบ เท้าเกือบจะก้าว
เหยียบอากาศว่างเปล่าลงไปแล้วดีที่ยั้งไว้ทัน แม่หนูนั่นดันดึงบันไดลิงไปซ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
แต่เขาไม่ยอมเสียฟอร์มอยู่แล้ว เหลือบสายตาขึ้นไปมองเถาวัลย์ที่ห้อยมาจากต้นไม้หน้าบ้าน
โบกมืออีกครั้งแล้วไชยยันต์ก็กระโดดคว้าเถาวัลย์แกว่งออกไปแล้วร่อนลงพื้นข้างล่างอย่างนิ่มนวล
เด็กน้อยโบกมือให้แต่ว่าโบกในลักษณะปัดออก จนกระทั่งร่างของไชยยันต์เดินหายลับไป

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [วันวิสาขบูชา 09:06:03]

ความคิดเห็นที่ 3

แปลว่าหมุเป็นคนสุดท้ายก่อนคุณมาหรือคะ

จากคุณ : หมูหวาน - [วันวิสาขบูชา 09:41:19]

ความคิดเห็นที่ 5

แปะไม่ติดตามเคย
เซ็งเจงๆ

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [วันวิสาขบูชา 09:59:42]

ความคิดเห็นที่ 6

ไพรวัลย์ อนันตรัยเดินนำทางคุณชายอนุชา มุ่งหน้าออกจากอาฟริกาซาฟารี ตัดผ่านตะวันออกกลาง ไปสู่เทือกเขาหิมาลัยในอินเดียต่อ   หลังจากเสียเวลารอคุณอาขึ้เซาหลับฝันถึงหมูหวานแสนสวยอยู่หลายกระทู้
"อา คุณอาครับ กระผมว่าเรามามุ่งแต่เรื่องหาสมบัติกันน่าจะดีกว่านะครับคุณอา"   ไพรวัลย์ถอนหายใจอย่างเก็กๆ "ขืนเราเอาแต่ห่วงเรทNcกับพวกสาวๆ เห็นทีกว่าปริศนาจะคลี่คลายเราคงต้องให้หลานผมมาตั้งกระทู้ใหม่เป็นรอบที่ล้านสิบ"
"เฮ้อ   อย่างไรก็ตามแต่หลานเถอะ   ตอนนี้นางเอกทุกคนก็มีทีท่าจะเป็นของแกหมดแล้วนี่หว่า แล้วจูเนียร์ของอาก็ไม่มีท่าเสียแล้ว ไปเอี่ยวสมบัติหลานมาสร้างฮาเร็มดีกว่ากันเยอะ"
"โอ อย่างนั้นเลยหรือครับอา แต่สำหรับผม ขอมีมเหสีองค์เดียวเท่านั้นล่ะครับ"
"จะให้อารักมั่นกับใครเล่าหลานเอ๋ย   หลานของหลานก็ตัดรักอาเสียแล้วนี่หว่า"

จากคุณ : สวีตตี้ - [วันวิสาขบูชา 10:08:03]

ความคิดเห็นที่ 7

ลั่นทมจ๋า พ่อพลายไม่ปวกเปียกแล้วนะจ๊ะ อย่าไปสนคนหลายใจอย่างคุณชายกลางเลยจ้ะ เรามาร่วมมือกันทิ้งเธอกันเถอด คุณอาไพรวัลย์ของสวีตตี้น่าสนกว่านะลั่นทมจ๋า

จากคุณ : หมูหวาน - [วันวิสาขบูชา 10:10:29]

ความคิดเห็นที่ 8

หมูหวานนอนหลับไม่รู้ไม่เห็นเหตุการณ์ระหว่างแสงโสม ไชยยันต์ พลับพลึง ที่จริงแล้วเธอสนใจแค่ว่า อาไพรวัลย์ของเธอจะหลอกใครไปลำบากหาสมบัติเพื่อเอามาแบ่งกับเธฮและกลับปี3000ด้วยกันเท่านั้น ส่วนคุณชายอนุชานั้น เธอเห็นเป็นแค่ดอกไม้ริมทางเท่านั้นเอง ระหว่างนี้เธอก็นอนที่เรือนไทยไปสบายๆ

จากคุณ : สวีตตี้ - [วันวิสาขบูชา 10:14:11]

ความคิดเห็นที่ 9

เรียนท่านประธานเพชรพระอุมาภาคห้องสมุด
กระผม..อนุชา วราฤทธิ์ พรรคพระรองตลอดกาล ขอยกมือประท้วงฝ่ายตรงข้าม คือท่านสวีตตี้หมูหวาน ว่าใช้วิธีไม่เป็นธรรมต่อการดำเนินเรื่องครับผม

คืองี้ครับท่านประธาน ผมได้คิดเรื่องด้วยความลำบากสาหัส กว่าจะแก้แค้นเจ้าไพรวัลย์ให้มีอาการครบแค่ ๓๑ และตัวกระผมพ้นจากทะเลสาบมรณะไปได้
แต่ไม่ว่าผมจะผจญภัยอะไร ท่านหมูหวานโผล่มาจากไหนไม่รู้ ไม่มีในฉาก ก็มาเปลี่ยนเรื่องเป็นความฝันเอาดื้อๆ ให้การผจญภัยของผมเดี้ยงเช่นเดียวกับserver
ผมขอเสนอกฎไว้เลย ว่าต่อไปนี้ถ้าใครจะมาต่อกระทู้ ขอให้เชื่อมเรื่องต่อ ด้วยการนำตัวเองเข้ามาในฉาก เพื่อให้เรื่องปะติดปะต่อกัน
หรือไม่ถ้าอยู่คนละซีน ก็ดำเนินเรื่องต่อไปตามซีนตัวเอง อย่าโดดไปโดดมา
และขอห้ามการหาทางออก ล้มเลิกเหตุการณ์ ด้วยการทำให้เป็นความฝันขอรับ มันง่ายไป แล้วเรื่องก็จะรวนกันไปหมด
ไม่งั้น...กระผมขอถอนตัวจากพระรองเรื่องนี้ เช่นเดียวกับท่านรพินทร์ ไพรวัลย์ เจ้าของสโลแกน โน วอเตอร์ เมดิซีน (กระผมมอบให้) ที่ถอนตัวไปแล้ว
กระผมจะได้ไปเป็นพระเอกในกระทู้อื่นบ้างครับผม

จากคุณ : อนุชา ประท้วง - [วันวิสาขบูชา 10:20:30]

ความคิดเห็นที่ 10

ถ้าไม่ห่วงว่าคุณชายรังแกอาหมู
หมูก็ถอนตัวไปแล้วเหมือนกัน

จากคุณ : หมูหวาน - [วันวิสาขบูชา 10:31:55]

ความคิดเห็นที่ 11

ต่อแบบตามใจคุณชายก็ด๊ายยยย
"แม่ลั่นทมจ๊ะ อย่าร้องไห้ไปเลยนะ" สวีตตี้หายตัวมาจากเรือนไทยด้วยวิธีที่สมเหตุสมผลโดยเครื่องส่งถ่ายมวลสารจากปี3000 "สวีตตี้ขอเอาตัวคุณอาไปรักษาด้วยการแพทย์ทันสมัยที่ปี3000ก่อนนะคะ รับรองเด๋วจะเอากลับมาคืนแม่นางลั่นทมในสภาพที่ดีกว่าเดิมเสียอีก แม่ลั่นทมอย่าไปใจอ่อนกับคุณชายกลางจอมเจ้าชู้เสียก่อนล่ะคะ"

จากคุณ : หมูหวาน - [วันวิสาขบูชา 10:41:38]

ความคิดเห็นที่ 12

ไม่ว่างพอจะแต่งต่อ ถ้าคุณชายหลายใจอยากมาเถียงอีกว่าทำไม่ได้ ก็บอกมาดิว่าปี3000ไม่มีทางทำได้แน่ๆ หมูหวานปล่อยให้คุณชายเดินทางไปกับหนานอินต่อแล้วล่ะนะ ของคุณชายคงไม่ต้องรักษาหรอก เพราะไม่มีเรื่องได้ใช้อยู่แล้วนี่คะ นางเอกหมดสต๊อกแล้วล่ะ คิคิ ว่าแต่นอกเรื่องหน่อย คุณหมอจะไปครัวสาธรเป่า หมุจะได้ตามไปราวี เอิ้ก

จากคุณ : สวีตตี้ - [วันวิสาขบูชา 10:48:42]

ความคิดเห็นที่ 1

เอ เจ้าไพรวัลย์ตัวจริงหายไปไหน หรือยังไม่ฟื้นก็ไม่รู้ดิ จะยอมให้หลานสวีตติ้หิ้วกลับปี ๓๐๐๐ มะครับ
แหมกำลังสนุกเชียว ไม่น่าชิ่งเลย ท่านวก
กระทู้ท่านวกที่ถามอยู่ในห้องสมุดก้อเดี้ยง เลยเข้าไปทวงให้กลับถนนนักเขียนไม่ได้

ช่วงนี้ผมอยู่ระหว่างโปรโมชั่น เลยยังไปครัวสาธรไม่ได้ครับผม

จากคุณ : อนุชา - [วันวิสาขบูชา 11:19:49]

ความคิดเห็นที่ 13

อิฉันขอประท้วงด้วยสิเจ้าคะ ดูพวกคุณมาแต่งกันต่อแต่ทำไมกระโดดข้ามไปมา อย่างกะ กระโดดไกล
อิฉันอ่านมิใคร่จะรู้เรื่อง ด้วยสงสัยไปแล้วว่า เพชรพระอุมานี้เป็นไปตามนิยายจริงๆ หรือว่าจะเล่นคนที่แสดงในเรื่องกันแน่

ถ้าอยากให้สนุกก็กรุณาตามเนื้อความสิเจ้าคะ
ไม่งั้นก็คงจะมีแค่ผู้เล่นไม่กี่คนและเลิกมีคนติดตามสนใจอ่านแล้วล่ะค่ะ

จากคุณ : แม่ยก40-40 - [วันวิสาขบูชา 14:53:31]

ความคิดเห็นที่ 14

พระเอกไม่มา update พักใหญ่แล้ว พระรองจะ upgrade ตัวเองก็ยังเข็ดอยู่
เรตติ้งทำท่าจะตก
มีแม่ยกมาปราม เตร๊งเตรงเตร่งเตร๊ง ไชยาจ๋อยเป็นเม็ดมะขาม...ไปเลย

เป็นอันว่าคุณชายอนุชาก็เดินทางต่อจากทะเลสาบมรณะ ไปไหนก็ไม่รู้ ไปกับหนานอิน ไม่ให้เสียชื่อโลโก้ชด ประชากร
ทิ้งเจ้าไพรวัลย์เอาไว้ให้ลั่นทมสีชมพูรักษาอาการ ๓๑ เอาเองละกัน

ส่วนไชยยันต์ หลังจากแสงโสมใช้ไบก้อนจนหมดกระป๋อง ก็พบว่าเขาควรจะอำลาเธอได้แล้ว ก่อนเธอจะต้องซื้อไบก้อนยกโหลมาตุนไว้
พลับพลึงสีชมพูก็รีบบ๊ายบายคุณลุงหัวงูด้วยความโล่งใจ
ไชยยันต์ก็ออกจากอัฟริกามาตามหาอนุชาและไพรวัลย์ ด้วยเกรงว่าสองชายจะฆ่ากันตายแย่งลั่นทมสีชมพู

ส่วนเจ้าไพรวัลย์จะอยู่กับลั่นทมหรือจะตามหลานสาวกลับไปปี ๓๐๐๐ ขอให้มา post เองนะครับ

จากคุณ : อนุชา - [วันวิสาขบูชา 15:17:35]

ความคิดเห็นที่ 15

ถ้าจะตามใจแม่ยก
งั้นอากับหลานขออำลากระมัง
นึกหรือว่าบทคนอื่นที่มีชื่อในของจริงน่ะเล่นตามหนังสือ
คุณชาย
เรามาทำเวบเนื้อหา80เล่มให้แม่ยกอ่านกันดีกว่ามั้ง

จากคุณ : หมูหวาน - [วันวิสาขบูชา 16:11:31]

ความคิดเห็นที่ 16

กระทู้เดี้ยงบ่อยจั๊ง
นายชดคร้าบ เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ การแก้สถานะการณ์ด้วยความฝันนั้น คนแต่งเหนื่อยแย่ (มาเชียร์ก่อน)
กะมาดูไอ่ขวัญของนางไม้ลั่นทม ก็ไม่ได้เห็นซะนี่

แม่ยก 40-40 ครับ ทั้งสองอย่างขะรับ พยายามจะแต่งให้ต่อกัน แต่เผลอเมื่อไหร่ก็ประการหลัง
มาเล่นด้วยกันมั๊ยล่ะครับ ตัวละครยังไม่ครบทีมเลย

จากคุณ : หนานอิน - [วันวิสาขบูชา 16:13:37]

ความคิดเห็นที่ 17

ล่วงเข้าเวลาบ่ายของอีกวันหนึ่งแล้ว
ไชยยันต์เดินมาตามเส้นทางเพื่อมุ่งสู่มรกตนคร จุดหมายหลักคือตามหาอนุชาและไพรวัลย์ด้วยความเป็นห่วง
มิได้มีความต้องการทรัพย์สมบัติเป็นส่วนแบ่งดังเช่นอนุชา แต่ถ้าเจ้าไพรวัลย์มันจะแบ่งให้บ้างเขาก็คง
จำเป็นต้องรับไว้มิให้เสียน้ำใจ
ผ่านถ้ำมรกตอันเป็นสถานที่ประหลาด เดี๋ยวโผล่ชายแดนไทยพม่า ประเดี๋ยวไปอยู่อาฟริกา และเกือบๆจะไป
ตั้งอยู่ที่อเมริกาเหนือด้วยซ้ำ ดีที่ดึงซีนกลับมาได้ทัน บัดนี้ถ้าให้เดาจากสถานที่ มันต้องตั้งอยู่แถบเนปาลเป็นแน่แท้

ไหนๆมาถึงนี่แล้ว แวะเยี่ยมเจ้ามันตรัยมันหน่อยก็ดี ตั้งแต่เข้าสู่เลิฟซีนของอนุชาเป็นต้นมา เจ้ามันตรัยก็
กลับตัวกลับใจเลิกเป็นตัวโกงหันมาซัพพอร์ทคนอื่นแทน แถมยังหล่อระเบิดเถิดเทิงแซงหน้าสาวหล่อนักบาส
ไม่เห็นฝุ่น บัดเดี๋ยวนี้มันคงยังนั่งเฝ้าแต่งหัสนิยายกัดเพื่อนอยู่เป็นแน่แท้จึงมิได้โผล่หน้ามาให้ชาวคณะได้เห็น

มันตรัยนั่งสะลึมสะลืออยู่หน้าจอคอมฯในห้องแอร์ ท่าเดียวกับน้องป๊อบในโฆษณาไม่มีผิด พอเหลือบเห็นนาย
ทหารหนุ่มเดินเข้ามา มันตรัยก็สะดุ้งเหยง ตาสว่างหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง รีบแกะที่คาดผมกับโบว์สีฟ้าบนหัวออก
แล้วรีบสแว้ปหน้าจอจากหน้าหัสนิยายของตนที่แต่งค้างอยู่เปลี่ยนมาเป็นหน้าเพชรพระอุมา แต่ดันเลือกผิด
ไปเอาสมัยปราบโจรมูจาฮิดีนมาโน่น
"ง่า...ง่า ข้ากะลังจะ post เพชรพระอุมาอยู่พอดีเลย เจ้ามีอะไรหรือไชยยันต์มาถึงที่นี่ได้"

ไชยยันต์หัวเราะหึๆ
"มิต้องตกใจไปท่านมันตรัย ผมไม่ได้มาเผาอะไรท่านหรอก เพียงแต่จะมาชักชวนท่านออกเดินทางมุ่ง
มรกตนครเท่านั้น"
"มรกตนคร..." มันตรัยทวนคำ "โอ้ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนั้นข้าเองยังมิเคยล่วงเข้าไปถึง แล้วเจ้าจะไปทำไมรึ"

"ผมไม่ได้ตั้งใจจะเข้าสู่มรกตนครหรอกท่านมันตรัย เพียงแต่ต้องการไปตามตัวอนุชากับไพรวัลย์เท่านั้น เห็นว่า
ไพรวัลย์จะไปตามทวงสิทธิในบัลลังก์ ส่วนอนุชาคงจะตามทวงสิทธิในส่วนแบ่งทรัพย์สมบัติน่ะแหละ"
"โอ้...ตกลงเจ้าไพรวัลย์มันกลายเป็นทายาทแห่งจักรราช ราชามรกตนครไปแล้วรึ..."

มันตรัยนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก็กล่าว
"อันมรกตนครเป็นสถานที่แห่งเทพ เมื่อก่อนข้าเองก็ไม่สามารถที่จะเยื้องย่างเข้าไปได้เพราะข้ามีเชื้อสายปิศาจ
แต่เดี๋ยวนี้ก็พอจะเข้าไปเดินช้อปปิ้งเล่นได้บ้างเพราะตัวข้าเองผ่านการแปลงยีนมาหลายรุ่นจนจะกลายเป็น
เทพบุตรอยู่แล้ว หมดสภาพปิศาจอย่างสิ้นเชิง แต่ว่าเผอิญ ง่า...ตอนนี้ข้ายังไม่ค่อยว่าง ขอผลัดไว้ก่อน แล้ว
เสร็จธุรกิจของข้าแล้ว จะรีบตามไปรับส่วนแบ่ง...เจ้าไปเถอะไชยยันต์ แล้วถ้าแสงโสมกลับมาทำงาน ข้าจะรีบ
ส่งเมสเสจไปบอกเจ้าทันที"

"โอ ท่านมันตรัย...ได้โปรดอย่าให้นางต้องลำบากตามผมไปเลย ช่วยกรุณาห้ามปรามทุกวิถีทางเพราะผม
ไม่อยากให้แสงโสมต้องตกระกำลำบากไปมากกว่านี้ ชีวิตของนางเศร้าสร้อยแสนรันทดมากเหลือเกิน
ไม่ควรที่จะต้องมาพลอยเหนื่อยยากลำบากเพื่อผมอีกแล้ว" ไชยยันต์อ้อนวอน

มันตรัยหันหน้าไปมองนอกหน้าต่างถ้ำพลางเหลือบหางตามองเจ้าหนุ่มไชยยันต์ คิดในใจ เจ้าหมอนี่มันยังไม่
เลิกหลงตัวเองอีก แสงโสมหนีไปเที่ยวเพราะรำคาญเต็มทีเจ้านี่มันก็ยังไม่รู้สึกตัว
"เอาเถอะไชยยันต์ ข้าจะคอยดูแลนางไว้ให้เจ้าเอง ขอให้เจ้าโชคดีแล้วอย่าลืมจองหนุ่มๆเอ๊ยสาวๆชาวมรกตนคร
ไว้ให้ข้าสักสองโหลล่ะ เหอ เหอ"

ไชยยันต์กล่าวอำลาอีกสองสามคำแล้วหมุนตัวเดินออกมาจากห้องทำงานของมันตรัย
มันตรัยย่องมาดูที่หน้าประตู เห็นร่างของไชยยันต์เดินลับเข้าป่าไปแล้วเขาก็รีบปราดมานั่งที่โต๊ะ สแว้ปกลับไปที่
หน้าจอเดิมแล้วคลิกเม้าส์ส่งหัสนิยายที่พิมพ์ค้างไว้ทันทีพลางถอนหายใจโล่งอก

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [วันวิสาขบูชา 16:38:41]

ความคิดเห็นที่ 18

เอ้า แม่ยกมาต่อว่ากันถึงนี่แล้วเหรอ โผมน่ะมิได้เข้ามาupdate อยู่หลายเพลา เพราะแปะไม่ได้น่ะซิ หึหึ ผมอยู่ในช่วงยุคมืดยาวนานอ่ะเด่ะ

ใครนะมาแซวเรื่องตอบกระทู้หมากะเมีย เหอเหอ อันนั้นมิต้องใช้จินตนาการมากเท่านี้นี่นา นี่อะไรผมกลับมาจากราชการลับไปโน่นแล้วต่อเรื่องไม่ติด ผมก็พักหน่อยน่ะสิ ถ้าคิดมุขออกแล้วจะมาแปะใหม่นะครับ..ยิ้มหน่อยแม่ยกอย่ามะโหนะ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [วันวิสาขบูชา 16:58:53]

ความคิดเห็นที่ 19

เนื้อหาเพชรพระอุมาภาคห้องสมุดนี่ ฉากส่วนใหญ่จะอิงตามในหนังสือครับ (เพราะนึกฉากกันไม่ค่อยออก
ก็เลยลอกเลยดีกว่า) ตัวละครจะมีทั้งของเดิมและส่วนที่เพิ่มขึ้นมาแล้วแต่สถานการณ์ แต่ส่วนใหญ่แล้วตัวละคร
ตามเนื้อเรื่องเดิมจะเกิด mutation กลายพันธุ์ต๊องกันไปเกือบหมดแล้ว เหลือดีๆอยู่ก็เช่น แสงโสม ไชยยันต์
เป็นต้นครับ เนื้อหายึดเอากันตามสะดวก จะมีปัญหาอยู่บ้างเล็กน้อยก็ตอนที่แต่ละคนต้องเอาเนื้อหาของตนมา
ต่อกับคนอื่นๆให้ได้แบบไม่สะดุดน่ะครับ งานนี้อย่าไปจริงจังหรือว่าอย่าเอาเนื้อหาไปเปรียบเทียบกับใน
หนังสือเลยครับ ในของจริงนั้นท่านเขียนเอาไว้เลิศมาก ส่วนพวกเราก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายบทหรือตัวละครของ
ท่านหรอกครับ เพียงแต่อยากให้ตัวละครที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้นกลับมามีชีวิตโลดแล่นตามจินตนาการของพวกเรา
ได้บ้างเท่านั้นเอง แต่ออกจะต๊องๆไร้สาระไปบ้างก็อย่าถือสาเลยครับ ในถนนนักเขียนนี่ก็คนกันเองทั้งนั้น

จากคุณ : ไชยยันต์ - [วันวิสาขบูชา 17:03:18]

ความคิดเห็นที่ 20

มันตรัยนั่งมึนด้วยพิษไข้จากมรสุมใหญ่ที่เพิ่งพัดผ่านไปไม่กี่วัน พลางมองหน้าชาวเพชรพระอุมา
ที่เล่นไป ทะเลาะกันไป เบิ๊ดหัวกันไปอย่างสนุกนาน แต่ด้วยพิษไข้ ทำให้ลุกจากเตียงนอนไม่ไหว ในใจก็นึก
เห็นใจไชยยันต์ ที่อุตส่าห์ไปตามถึงกระทู้ อินเดียนน่า พิก แต่อีกใจหนึ่ง ก็นึกเวทนาตัวเองยิ่งนักที่ล้ม
หมอนนอนเสื่อ ทั้งๆที่ภาระกิจก็รัดตัว อินเดียนน่า พิก เลยต้องเลื่อนไปอีกวันสองวัน
แต่ก็รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจนิดหน่อย ที่เพชรพระอุมาที่ตัวเองอุตส่าห์ช่วยปลุกปั้นมากะมือ ได้มีผู้รักษา
ประตู เอ๊ย รักษาการแทน นั่นคือ คุณอาไชยยันต์สุดหล่อ เมื่อไว้วางใจได้ปานนั้นแล้ว มันตรัยจึงล้มตัว
ลงนอนอีกครา....พร้อมอมยิ้มแก้มตุ่ยอย่างสบายอารมณ์

จากคุณ : มันตรัย - [วันวิสาขบูชา 17:59:22]

ความคิดเห็นที่ 21

========== ไพรวัลย์ อนันตรัย ขอเปิดใจ ============

เข้ามาชี้แจงอีกคนครับ…

กระทู้เพชรพระอุมา บนห้องสมุดเมื่อก่อน และย้ายมาบนถนนนักเขียนปัจจุบัน
เกิดจากกลุ่มนักอ่านผู้หลงใหลนิยายเรื่องเพชรพระอุมาอย่างหนึบหนับ และคาดว่า
แต่ละคนคงจะเกิดอาการหงุดหงิดไม่น้อยที่เพชรพระอุมาต้นฉบับที่แท้จริงมีแค่
สามภาค และสี่สิบกว่าเล่มจบเอง…(น่าจะแต่งต่อให้ครบร้อยเนอะ) ด้วยเหตุนี้
กระทู้เพชรพระอุมาจึงถือกำเนิดขึ้นมาจากใครสักคนหรือกลุ่มหนึ่ง ซึ่งผมเอง
ก็ไม่ทราบว่าเป็นใคร เพราะจำไม่ได้ ทั้งที่ตัวผมเองนั้นติดตามอ่านกระทู้นี้มาเกือบ
จะตลอดหากมีเวลาและมีอารมณ์เหลือเฟือพอที่จะร่วมสนุกได้ ยังคลับคล้ายคลับคลา
ว่าตอนแรกๆ นั้น มีรพินทร์ตัวจริง และรพินทร์โคลนนิ่ง ออกมาทำความสับสน
ให้ชาวเพชรฯ กันอยู่พักใหญ่ แล้วความสงบสุขก็กลับมาสู่หมู่บ้านเพนกวิน เอ๊ย
เพชรพระอุมาอีกครั้งตามกาลเวลา

เพชรพระอุมา บนห้องสมุด และถนนนักเขียนนั้น แตกต่างจากต้นฉบับที่แท้่จริง
อย่างกู่ไม่กลับ เพราะเกิดจากหลายคนแต่ง ทำให้เนื้อหาและสาระนั้นไม่ค่อยจะมี
แต่จะเป็นไปในทางกัดกันไป กัดกันมา เพื่อความบันเทิงมากกว่า   และหลังๆ
เริ่มจะแตกหน่อแตกกอ ออกเป็นภาคกำลังภายในบ้าง ภาคโน้นบ้าง ภาคนี้บ้าง
ทว่าตัวละครแต่ละตัว   ซึ่งเกิดจากผู้ประพันธ์แต่ละท่านนั้น ถูกจองบทเอาไว้
อย่างเหนียวแน่น   และเป็นที่น่าสงสัยว่า เดินป่าด้วยกันไปนานๆ ตัวละครบางตัว
นั้นแอบไปรู้จักกันหลังฉากเงียบๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้   ทำให้เกิดลับลมคมนัย
มีการกัด จิก ตี กระแนะกระแหน กินในที่ลับมาไขในที่แจ้ง นินทา ซุบซิบ
จนบางทีตัวประกอบอย่างผมเข้ามาอ่านแล้วปะติดปะต่อไม่ค่อยจะถูก   และหลังๆ
เนื้อหาของเพชรพระอุมาฉบับพิสดารชักจะเละตุ้มเป๊ะ   ทั้งชิงรักหักสวาท แย่งซีน
แหกบท ถ่ายเจาะ ใช้สตันท์   ฯลฯ สาระพัด   และด้วยเหตุนี้เอง ทำให้แฟนๆ
เพชรพระอุมา ที่สมัครใจอ่านอย่างเดียวนั้น หายหน้าหายตาไปก็เยอะ เพิ่มมาใหม่
ก็ไม่น้อย   และผมเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าของใหม่กับของเก่า อย่างไหนมันจะ
ดีกว่ากัน

จริงๆ แล้ว ตัวผมเอง ไม่ชอบกระทู้ที่เป็นไปในลักษณะ Chat สักเท่าไหร่นัก
เพราะหนึ่ง..    ใช้เวลาค่อนข้างนานในการโหลดขึ้นมาตะละที ยิ่งวันไหนการจราจร
ติดขัดแล้ว หมดบุหรี่ไปสองมวนกาแฟอีกสองถ้วย กระทู้ยังไปไม่ถึงไหน   และ..
สอง.. เป็นสาเหตุให้ผมต้องมานั่งติดหนึบอยู่หน้าจอเป็นชั่วโมงๆ แทนที่จะแว้บไป
แว้บมาตามประสา   สาม.. บางครั้งผมนั่งแต่งเสียหลังขดหลังแข็งเป็นวรรคเป็นเวร
แต่โพสต์ไม่ได้ พอรุ่งเช้าตื่นมา กะจะโพสต์อีกครั้ง เนื้อเรื่องนั้นไปไหนแล้วก็ไม่รู้
กู่ไม่กลับ   และไม่รู้จะเอาไปทิ้งที่ไหนเพื่อให้เกิดประโยชน์อีก ขนาดฟอร์แมตฮาร์ดดิสก์
ไปตั้งหลายครั้ง ยังเหลือกระทู้ที่ผมตั้งใจจะโพสต์แต่โพสต์ไม่ทันบานตะเกียง
และสุดท้ายเท่าที่นึกออก…   กระทู้ในลักษณะนี้ มีผลกระทบต่อกระทู้อื่นๆ ในห้อง
เนื่องจากไปกินเนื้อที่ ที่มีอยู่จำกัด เดี๋ยวจะกลายเป็นว่า มีคนสนุกสนานกันไม่กี่คน
แต่คนส่วนใหญ่ต้องเดือดร้อนลำบากไปด้วย

แต่เป็นที่น่ายินดี ที่เพื่อนๆ บนห้องสมุด และถนนนักเขียนต่างมีจิตใจอันเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่
และดีงาม ไม่เคยจะร้องบ่นอุทธรณ์ ไม่มีใครรังเกียจเดียดฉันท์ หรือกีดกันหวงแหนสิทธิ์
ในพื้นที่ของเซิฟเวอร์แต่อย่างใด อีกทั้งขอขอบคุณ ความมีน้ำใจของเวบมาสเตอร์
ผู้ควบคุมดูแลทรัพยากรในส่วนนี้ ที่เห็นอกเห็นใจแฟนๆ    และตลอดไปจนบรรดา
เหล่าแม่ยกทั้งหลายที่เข้ามาให้กำลังใจและทักท้วงด้วยความปรารถนาดีเป็นที่ตั้ง
รวมทั้งเพื่อนๆ ชาวเพชรพระอุมาทุกท่าน ที่ให้เกียรติ นายไพรวัลย์ อนันตรัย คนนี้ได้มีที่เข้ามาแทรกยืนอย่างสง่าภาคภูมิ   ทั้งในบทของ เจ้าพลาย และไพรวัลย์   และไม่เคยโกรธเคืองหรือถือสาเป็นอารมย์ เมื่อผมได้ทำการ เผาบท   ยัดเยียดบท
หรือดิสเครดิต ฯลฯ   ให้แก่บางท่านจนแทบจะไม่หลงเหลือความ (อยากจะ)เป็น
พระเอกอยู่อีกต่อไป      และทั้งๆ ที่ท่านเหล่านั้นไม่เคยรู้จักมักคุ้นกับผมมาก่อน
เป็นการส่วนตัว

ไพรวัลย์ อนันตรัย ไม่ได้ขอลาบวช หรือลาออก จากบทนี้หรอกครับ ตัวผมเอง
เดินป่าแห่งอุปสรรคมาตราบชั่วชีวิต เป็นพรานไล่ล่าหาความสุขเลี้ยงปากเลี้ยงใจ
ไปวันๆ และคงจะยึดเป็นหลักประจำใจไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่   ถึงจะล้างมือใน
อ่างทองคำ หรือแขวนปืน ปลดอาวุธตนเองอย่างไร   ก็อดไม่ได้ที่สักวันจะต้องหวน
กลับมาหาความครื้นเครงใส่ตัวอีกตามเคย   ทว่าในวันนี้   ผมมีภาระหน้าที่และการงาน
ที่ยังคั่งค้างอยู่กองพะเนินเทินทึกเป็นภูเขาเลากา เหมือนอย่างที่นังหนูพลับพลึงไพร
ขวัญใจผม (เฉพาะในท้องเรื่องเท่านั้นนา) เคยโอดโอยมาเหมือนกัน

ด้วยเหตุนี้เอง หากผมอันตรธานหายไปแถวๆ ถนนนักเขียน จากชาวคณะทั้งหมด
โปรดอย่าแปลกใจและอย่าตกใจด้วย ผมจากไปเพียงชั่วคราวเท่านั้นด้วยเหตุผลที่
บอกแล้ว เพื่อความปลอดภัยของชาวคณะทุกคน และตัวผมเอง แต่เราจะได้พบกันอีก
เมื่อเพชรพระอุมาต้องการ

สวัสดีครับ

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [วันวิสาขบูชา 18:17:34]

ความคิดเห็นที่ 22

$$$$$$$$$$$ถึงเวลาเปิด....ของอนุชา วราฤทธิ์$$$$$$$$$
ผมต่างจากเพื่อนๆในกระทู้เพชรพระอุมาตรงที่ผมไม่เคยพเนจรเข้ามาในถนนนักเขียนมาก่อน
แต่ว่าได้ใจง่าย หอบผ้าหิ้วไนโตรเอกซเปรส ตามจอมพรานรพินทร์ ไพรวัลย์ และเพื่อนคนอื่นๆในกระทู้เพชรพระอุมาเข้ามา มิขอแจ้งตำรวจว่าล่อลวงชายอ่อนโลกอย่างผม ผมเต็มใจเอง
ได้มาเล่นอยู่ในนี้ก็นานโขจนไม่อยากจะเชื่อว่ายาวนานขนาดนี้ ฝีมือที่ไม่เคยมี บัดนี้ก็แก่และกล้า หน้าเริ่มทนทานอีกตังหาก
จนเพื่อนฝูงนอกเน็ตมาเห็นเข้าเมื่อใดเป็นอันว่าความลับแตก ต้องมุดดินหนีไม่ยอมรับออสการ์

จะเป็นเพราะอยากเล่นเป็นพระเอกมากเกินไปหรืองัยไม่ทราบ ก็เผลอเว่อมากไป
จนบรรดาแฟนใหญ่น้อยที่เคยคล้องพวงมาลัยติดแบ๊งค์หายไปทีละคนสองคน
บ้างก็โทรถามร.พ.สมเด็จจองที่ไว้ให้พร้อมล่วงหน้า เพื่อจะได้ส่งไปทันท่วงที

บัดนี้ ดารานำก็ถดถอยไปทีละคน ซีนต่างๆผมก็ได้ฉก ลัก ขโมย ยืม มาจากทุกแห่งเท่าที่นึกออก จนกลายเป็นหนี้ NPL ไม่มีปัญญาใช้คืน

พูดมานานไม่ได้เข้าเรื่อง เข้าซะที
ว่าเมื่อคุณรพินทร์ ไพรวัลย์ และคุณไพรวัลย์ อนันตรัย ทำท่าจะกล่าวคำอำลาแบบไม่เต็มปากเต็มคำ อนุชาก็ขออำลาแบบเดียวกันไม่ขอแตกแก๊งค์ละครับ
บอกตรงๆว่า พอขาดรพินทร์และไพรวัลย์แล้ว ผมไม่มั่นใจว่าจะเล่นมุขออก โดยเฉพาะคุณไพรวัลย์ซึ่งไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ผมชอบมุขคุณมาก
(จะชวนไปเล่นด้วยกันเป็นอาชีพก็เกรงใจพวกถาปัดเค้าครับ)

ส่วนคนที่เหลืออย่างไชยยันต์เพื่อนรักในภาค ๑-๓ คุณลั่นทม คุณพลับพลึงคุณมันตรัยคุณแสงโสม และท่านอื่นๆที่ยังอยู่ ผมขอเชียร์ให้นำแสดงต่อไปตามใจรัก
ผมจะแวะเข้ามาอ่าน แต่คงจะพาคุณชายกลางร่อนเร่ออกจากฉากไปไม่มีจุดหมาย ไม่กลับเข้ามาอีก
ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ อย่าได้เสียมู้ดว่าผมหลอกให้อ่านเลยนะ ไร้เจตนาเจงๆ

ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา....แต่ Let's just be glad we had some time to spend together,
there's no need to watch the bridges that we're burning.
เหมือนเพลง For the Good Times ครับ ไม่ได้แต่งเอง
อนุชาเปิดหมวกอำลาครับ คงจะพบกันต่อไปในห้องสมุด

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [วันวิสาขบูชา 18:44:32]

ความคิดเห็นที่ 23

ก่อนจะไป ก็ขอสนับสนุนคุณชายอนุชา ในเรื่องกฎเกณฑ์ของเรื่องไว้ด้วยครับ
ในความคิดของผมนั้น หากต้องการผูกปม หรือทิ้งท้ายขมวดเอาไว้ให้คนอื่น
ช่วยเผื่อทางเลือกให้เขาด้วย   อย่าให้ถึงขนาดบีบให้ตีบตัน   อันนี้คนละความหมาย
กันนะครับกับการที่แต่งให้ผู้อื่นตกอยู่ในอันตราย หรือเคราะห์หามยามร้ายอะไร
ก็ตามแต่ ไม่เกี่ยวกัน   ที่ผมหมายความถึงนั้น   คือการให้โอกาสแก่คนอื่นๆ
ได้มีจินตนาการของเขาบ้าง อย่าบีบให้เขาต้องแต่งตามสไตล์เราที่ทิ้งไว้จนแหก
ออกไปไม่ได้   หรือหากจะได้ก็เป็นปาฏิหาริย์ชนิดหนึ่งในพันล้าน     ยกตัวอย่างการที่
การแก้ไขสถานการณ์ร้ายให้เป็นความฝัน   เจอเข้าอย่างนี้เป็นใครก็มึนตึ้บเหมือนกันไม่รู้
จะแต่งต่อไปยังไงดี   ผมเองก็เกือบจะถอดใจไปพักหนึ่งเหมือนกันเพราะแต่งมายาวยืด สุดท้ายกลายเป็นความฝันว่างเปล่าต้องลำบากมาคิดค้นฉากใหม่อีก   อันนี้ไม่ได้ว่าน้องหมู
นะครับ แต่ขอทักท้วงด้วยเจตนาดี ว่าผู้เขียนบทแต่ละคนนั้น ควรที่จะจำกัดตนอยู่ในฉาก
และในซีน อันมีตัวละครของตัวเอง หากจะมีการเอ่ยอ้างถึงผู้อื่นในฉากอื่น ขอให้เป็นไป
ในลักษณะอ้างอิงเท่านั้น หากต้องการผูกปมหรือกลั่นแกล้งประการใด   ก็ใช้วิธีเดินป่า
หรือวาร์ป หรือจะเหาะไปก็แล้วแต่   แล้วไปต่อสู้ฟาดฟันกับชาวบ้านร้านช่องกันตาม
ความสามารถของตน   หากเป็นเรื่องที่เราแต่งโดยตัวเราเองล้วนๆ นั้น เราจะกำหนดอะไร
อย่างไรก็ได้   แต่หากมีผู้อื่นเข้ามาร่วมด้วยนั้น ควรจะมีการเพิ่มบทของตัวเอง หรือเลี่ยงบท
ออกไป พูดง่ายๆ อย่าคิดว่าเราเป็นผู้กำกับสิครับ คิดว่าเราเป็นตัวละครอิสระตัวหนึ่ง ที่เพิ่ม
บทบาทให้ตนเองได้ไม่จำกัด (แต่ไม่ได้ค่าตัว) ..ก็เท่านั้นเอง

ไปจริงๆ ละครับคราวนี้

ประสานมืออำลา…

จากคุณ : ไพรวัลย์ (อีกที) - [วันวิสาขบูชา 18:51:09]

ความคิดเห็นที่ 24

ถ้าจบลงตรงนี้จริงๆ
หมุหวานขอลาขาดกระทู้นี้ด้วยค่ะ
สวัสดี
กลับมาใหม่เมื่อต้องคุ้มภัยจากใครบางคน

จากคุณ : สวีตตี้ - [วันวิสาขบูชา 18:58:40]

ความคิดเห็นที่ 25

มาถึงตอนนี้ผมเองก็ยอมรับว่างุนงงไปเหมือนกัน ตัวละครหลักเรียกได้ว่าแทบจะทุกตัวต่างค่อยๆอำลาหาย
กันไปทีละคนราวกับจะปิดฉากเพชรพระอุมาซะดื้อๆอย่างนั้นแหละ เนื่องจากเป็นที่ทราบกันดีอยู่ว่านิยาย
หรือหนังทุกเรื่องถ้าลองเหลือแต่ตัวประกอบแล้วมันจะไปยังไงรอดล่ะครับ

ผมเองก็ไม่ค่อยได้มีเวลาเข้ามาแต่งเท่าไหร่ นอกจากวันหยุดแล้วก็มีเวลาช่วงเย็นหลังเลิกงานเท่านั้น แต่ก็ยัง
อยากจะเข้ามาร่วมในงานเลี้ยงที่มีชีวิตชีวาแบบนี้ กลางวันเราก็ทำงานกันไปสิครับ เครียดกับงานให้พอ ตอน
เย็นอยากเที่ยวก็เที่ยว แต่ว่าก่อนนอนขอเวลาสักนิดมาร่วมในงานเลี้ยงเล็กๆแห่งนี้ ผมว่านอกจากจะผ่อนคลาย
จากความเครียดประจำวันไปได้บ้างไม่มากก็น้อยแล้วยังจะทำให้เราได้ปลดปล่อยจินตนาการและรู้จักการ
อดทนอดกลั้นยามต้องกระทบกระแทกกันในสถานที่อิสระเสรีที่ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใครแห่งนี้นะครับ

ทุกคนย่อมมีเวลาและหน้าที่ของตัวเอง แต่ผมอยากให้ทุกคนได้ปลดปล่อยฝันของตัวเองบ้าง ไม่จำเป็นต้องเข้า
มาทุกวัน แต่ว่าอย่าเพิ่งทิ้งกันไปเลยครับ
อย่าลืมนะครับว่าถนนนักเขียนไม่ได้มีเพียงเรื่องตลกเท่า
นั้น เรื่องชีวิต เรื่องเล่าหรือเรื่องที่คุณอยากแสดงความเห็นอื่นใดก็สามารถที่จะถ่ายทอดออกมาผ่านตัวละคร
ทุกตัวได้

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าหลายๆท่านจะอำลาไปจริงๆ ผมก็เชื่อมั่นว่าท่านเหล่านั้นก็ยังคงจะกลับมาเยี่ยมเยียน
เพราะความผูกพันในสถานที่แห่งนี้ยังคงมีอยู่ ผมจะไม่ยอมลาจากที่แห่งนี้ไปง่ายๆ ตราบใดที่ยังไม่มีผู้ใดรับช่วง
ดูแลต่อ ผมเพิ่งเข้ามาไม่นานก็จริงแต่รู้สึกรักและผูกพันกับที่นี่มาก ไม่อยากจะให้ต้องหายสาบสูญไป

ถ้าถึงแม้ว่าต่อไปท่านจะเข้ามาแล้วพบว่ามีตัวละครอยู่ตัวเดียวดำเนินเรื่องตลอดศกก็อย่าแปลกใจเลยครับ

ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา แต่ว่าทุกงานเลี้ยงย่อมจัดขึ้นใหม่ได้เสมอทุกเวลานะครับ ผมจะรอการกลับมาของ
พวกคุณอีกครั้ง ขอบคุณในน้ำใจจากทุกท่านครับ

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [วันวิสาขบูชา 19:22:24]

ความคิดเห็นที่ 26

อันที่จริงผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะเปิดอกเปิดใจอะไรหรอก แต่เห็นเขาเปิดกันมาเป็นกระแสก็คิดว่าจะเปิดบ้างเดี๋ยวจะเชย

ผมเล่นมาตั้งแต่กระทู้หนึ่ง คำตอบที่หนึ่ง (ขอคุย) เล่นมาจนหมดมุข เค้นแล้วเค้นเล่าก็ไม่ขึ้น ก็เลยต้องห่างไปพักหนึ่ง

ผมรักกระทู้นี้มากนะ มันได้ให้จินตนการและเสียงหัวเราะแก่ผม ผมนึกว่ามันจะเจ๊งตั้งแต่ขึ้นกระทู้ที่สามแล้ว ปรากฏว่าก็ลากมาจนได้ และยีดยาวมาจนถึงบัดนี้....มีสมาชิกมากขึ้น พิสดารมากขึ้น หัวเราะดังขึ้น แต่ผมกลับหมดเฝ่าไปเสียดื้อ ๆ (เฝ่าเป็นภาษาบ้านผมเองแหละ แปลว่าเชื้อไฟ)...เห็นคุณ ๆเล่นกันสนุกผมก็ดีใจมาก

คุณคนอกหัก ผู้เริ่มกระทู้ตัดพ้อรพินทร์ว่ารพินทร์เปลี่ยนไปในภาคสองสามเหมือนขุนแผนบวกอะไรต่อมิอะไร คงดีใจเหมือนกันที่ได้เห็นเพชรพระอุมาภาคห้องสมุดและถนนนักเขียนเป็นแหล่งจินตนาการของเพื่อน ๆหลาย ๆคน

ถ้ายังมีกระทู้นี้อยู่ ผมก็คงเข้ามาดูเรื่อย ๆนะ...แต่ผมคงไม่ใช่รพินทร์ ไพรวัลย์แล้วล่ะ เพราะผมหมดคุณสมบัติไปแล้ว รพินทร์ควรต้องมีจินตนาการมากกว่านี้ มีชีวิตชีวามากกว่านี้...ไม่คร่ำครวญหาน้องมุขเหมือนผม

ผมขอขอบคุณคุณชายอนุชา คุณแสงโสม และทุก ๆคนด้วยนะครับ ที่ทำให้ผมสนุกมากเลย และถ้าผมเล่นแรงไปก็ขออภัยด้วย โดยเฉพาะคุณชายอนุชา... ;-) และผมขอแสดงความนับถือในความคิดสร้างสรรค์ของทุก ๆคนด้วยครับ...

ผมสามารถหาตัวไปบนเรือครับ ถ้าจะชวนมาเล่นอะไรสนุก ๆอีกก็ไปแปะไว้ที่นั่นก็แล้วกันนะครับ....

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [วันวิสาขบูชา 20:05:42]

ความคิดเห็นที่ 27

จะมาเปิดใจเช้าพรุ่งนี้มั่งไม่อยากเชย

จากคุณ : หมูหวาน - [วันวิสาขบูชา 20:47:20]

ความคิดเห็นที่ 28

ทำไมใครๆชิงใจร้ายลากันไปใหญ่เลยนะ....
มันช่างสะเทือนใจยิ่งนัก...ยิ่งถ้าพวกท่านๆร่ำลากันไปด้วยเหตุผลที่ว่า....เบื่อหน่าย หรือ ไม่มีมุขจะเล่น....
ท่านๆทราบกันหรือไม่ ที่เรายังคงเข้ามาเล่นเพชรพระอุมาอยู่ที่นี่ ไม่ใช่เพราะเหตุใด สมาชิกเพชรพระอุมาเก่าๆ
คงจำได้ว่า เราเป็นคนชวนท่านๆมาเล่นกันที่ถนนนักเขียน หลังจากเห็นความสนุกของเพชรพระอุมาที่วาดลวดลายกันอยู่ในหน้ากระทู้ จนเราอดใจไม่ไหว เพราะจะ
ไปเล่นทีไร ก็หากระทู้ไม่เจอซะที....
กระทู้เพชรพระอุมา...เริ่มจากมีใครคนหนึ่ง มาเขียนรำพันว่า...รพินทร์ ไพรวัลย์ภาคล่าสุด ไม่เหมือนเดิม จนกระทั่งเกิดกระแสทำให้มีรพินทร์ในห้องสมุดออกโรงมาตอบคุณคนนั้นได้อย่างน่าประทับใจ...หลังจากนั้น ตัวละครต่างๆก็ค่อยๆทยอยกันออกมา ตั้งแต่ คุณหญิงดาริน
คุณชายอนุชา คุณชายเชษฐา หนานอิน แสงโสม นายเส่ย
ตัวละครทุกตัวโลดแล่นและตอบโต้กันได้อย่างถึงพริกถึงขิง
น่าประทับใจมาก จนกระทั่งเราอดไม่ได้ ถึงเข้ามาร่วมแจม
ครั้งแรกที่อ่าน...จำได้ว่า อ่านไป ยิ้มไป หัวเราะคนเดียวจนท้องแข็ง นึกชื่นชมสำบัดสำนวนของนาย รพินทร์ ไพรวัลย์....ที่แม้จะเป็นการแก้ตัวจากอาการตัดพ้อของสาวๆทั้งหลาย แต่ก็เขียนตัวสำนวนที่เยี่ยมยอด น่าประทับใจยิ่งนัก จนเราอดคิดไม่ได้ว่า นี่แหละ ชายในฝัน...
จนกระทั่ง...รพินทร์ เปลี่ยนไปฯภาคที่2 ..3...4...5 เรายัง
คิดว่า อะไรจะเล่นสนุกกันนานขนาดนั้น เราถึงได้มาร่วม
แจมอย่างเป็นทางการ และเริ่มหลงรักหลายๆคนที่นี่ บรรยากาศที่นี่ที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน จนกระทั่ง..
วันใดที่ไม่ได้เข้ามาอ่าน ...แม้จะไม่ได้เขียน ก็อดจะลงแดง
ไม่ได้.....นี่แหละเสน่ห์ของความเป็นเพชรพระอุมาฉบับห้องสมุด...
และยิ่งดีใจ..ที่ได้มีคนหน้าใหม่เข้ามาร่วม..จนเราเกิดกำลังใจที่จะอยู่ต่อ หลังจากหมดมุขไปหลายครั้ง....
แต่ในเมื่อ...เพชรพระอุมาจะปิดฉากตัวเองลง ก็คงเป็นดั่งไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่มีการเลิกรา....
ตัวละครในหนังสือ...ย่อมโลดแล่นตลอดไป โดยไม่มีคำทัดทาน ไม่มีการเรียกร้อง เป็นอมตะ
แต่พวกเราชาวถนน...วันใดก็วันหนึ่ง มนุษย์ที่มีเลือดเนื้ออย่างเราก็ย่อมมีวันที่จะถึงจุดอิ่มตัว...
วันหนึ่งที่จะถึงวันร่ำลาของสหายทุกๆคนที่เล่นกันจริงๆบ้าง เล่นๆบ้าง หยอกนิดสะกิดหน่อย ด้วยสำนวนที่น่ารัก
มันตรัย...คงไม่มีคำใดที่จะบอกเพื่อร่ำลา เพราะได้ร่ำลามาครั้งหนึ่งแล้ว ในตอนจอมโจรมูจาฮิดิน ......
แต่สิ่งที่อยากฝากไว้คือ.....อยากทิ้งร่องรอยแห่งความประทับใจที่เคยได้รับจาก....ถนนสายนี้ ในป่าเขาลำเนาไพร...ในชะง่อนหินผา นครมรกต และ นักผจญภัยทั้งหลาย.....ยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ และจะสดใสไปชั่วนิรันดร์....เพื่อที่จะทำให้ได้ระลึกว่า...ณ.ที่นี่แหละ คือที่ที่ทำให้ไฟฝันชองการเขียนหนังสือของเรากำเนิดขึ้น....และมันจะไม่ดับลงไปจนตลอดชีวิต.......
ขอฝากไว้แต่เพียงว่า....แม้เรื่องราวผจญภัยจะจบลง แต่ขอให้ทุกท่านอย่าได้เลิกผจญภัยในชีวิตจริง....อย่าละทิ้งความใฝ่ฝัน ถึงแม้มันจะเป็นจริงไม่ได้ แต่ขออย่าให้ไฟฝันของมันดับลงและโรยราจนเหลือเพียง...ประกายไฟจากถ่านที่ใกล้มอด.....
ไม่มีน้ำตา สำหรับการอำลาเช่นนี้....
มีแต่น้ำชา ที่อยากจะยกคารวะ และดื่มให้กับนักสู้ทั้งหลาย.......ขอบคุณทุกวินาทีดีๆที่มีให้.....
beer ====......ชนแก้ว อำลา.......==== beer

จากคุณ : มันตรัย (bluepebble) - [วันวิสาขบูชา 21:22:28]

ความคิดเห็นที่ 30

อย่าลืมซีว่าผมยังอยู่
กำลังจะไปชวนเล่นต่ออยู่ทีเดียว ในที่สุดคุณกรวดฯก็ลาไปกับเขาอีกคน...

...ขอบคุณตัวละครที่ลาจากไปทุกท่านนะครับ ยินดีที่ได้ร่วมงาน และหวังว่าพวกคุณจะกลับมาร่วมงานกันอีก
ครั้งในอนาคตอันใกล้...
แม้จะรู้สึกเหงาแต่ผมก็จะพยายามดำเนินเรื่องต่อนะครับ นักแสดงท่านใดที่ยังไม่ไปไหนก็เข้ามาร่วมสานต่อ
เรื่องราวกันหน่อยนะครับ

อย่างไรก็ตาม ผมยังคงเป็นไชยยันต์ อนันตรัยเหมือนเดิม ยังไม่มีความสามารถพอที่จะก้าวไปเป็นพระเอก
ตลอดกาลอย่างรพินทร์ได้ เพราะฉะนั้นตราบที่ตำแหน่งตัวละครต่างๆที่ลาจากไปนั้นยังว่างอยู่ ผมก็จะสร้างตัว
ละครเดินเรื่องแทนให้ไปก่อน จนกว่าจะมีท่านที่สนใจก้าวเข้ามารับบทนั้นๆ (ขออนุญาตตัวละครที่ลาจากไป
แล้วทุกท่านด้วยนะครับ ถ้าจะมีคนใหม่เข้ามารับบทแทน)

...เหลือใครจะไปกับเราบ้างล่ะเนี่ย...

จากคุณ : ไชยยันต์ - [วันวิสาขบูชา 21:32:51]

ความคิดเห็นที่ 31

ผมนับถือน้ำใจคุณไชยยันต์จริง ๆเล้ยพับผ่าเถอะ เอ้ากันเปย.......

ผมอยากรู้จริง ๆว่าคุณอำพลหายไปไหนกันหนอ ผมคิดถึงเขาทุกครั้งที่ขึ้นกระทู้ใหม่ หวังว่าเขาจะกลับมาบ้าง นอกจากนี้ก็มีนาคเทวีที่มาหลอกลวงหัวใจผมเป็นพัก ๆ คริส หมอเบลล์ ส่างปา แงซาย จัน บุญคำ เกิด เส่ยที่มาเป็นทีที ..... อ้อคนสำคัญอีกคนก็คือป้าหนอนวาชิกา....

สมาชิกใหม่ ๆอย่าน้อยใจที่ผมไม่พูดถึง ผมนับถือความสามารถในการสร้างสรรค์ของคุณทุกคนแหละ

อ้อ หนานอิน ช่วยส่งกระทู้เก่า ๆให้ผมบ้างได้ไหมครับ ตอบที่นี่ก็ได้บนเรือก็ได้อ่ะ ผมมาดูอยู่เสมอ ๆ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [วันวิสาขบูชา 22:30:43]

ความคิดเห็นที่ 32

เปิดใจมั่งเดี๋ยวเชย
ประกาศถอนตัวเป็นคนแรก   แต่คนอื่นชิงทำซึ้งกันก่อน เฮ้อ
ขอโทษทุกคนไว้ ณ ที่นี้ คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว   เท่าที่หมูหวานจะทำได้   หมูเข้าใจแล้วว่าทุกคนเหนื่อยยากเขียนกันมา    แต่ด้วยอารมณ์ชั่ววูบที่อยากจะรีบแก้ไขสถานการณ์ให้กับพี่วก    หมูจึงด่วนเขียนให้เหตุการณ์เล่นใหม่   แต่ก็แปลกใจที่ว่าการแก้ไขเอาตัวคุณชายกลับมาโดยการใช้ความฝันนั้น หากเป็นเรื่องผิดก็น่าจะบอกแต่กระทู้แรก
หมูหวานเข้ามาเล่นกระทู้นี้ครั้งแรก   ไม่ได้เจตนาว่าจะต้องได้บทสักเท่าไหร่   แต่ก็ชอบที่เป็นกระทู้ที่คึกคัก   มีการสังสรรค์ในที และมีการแก้เกมชิงไหวพริบกันด้วย
เมื่อเล่นต่อๆมา คุณชายยึดให้หมูหวานตีคู่เพื่อบทพระเอกของเขา--ก็เอาด้วย
และเมื่อดำเนินเรื่องมาเรื่อยๆ   หมูหวานก็ปล่อยให้ตัวเองอยู่เรือนไทย    ไม่ได้เดือดร้อนต้องออกมาเด่น   และที่จริงก็ประกาศไปแล้วว่า คงไม่มีเวลามาเขียนแก้ยาวๆเหมือนตอนแก้ไขเรื่องหมูสมิงอีก
ที่ยังไม่ออกจากกระทู้ไป ก็ประกาศโต้งๆให้คุณชายอ่านตั้งนานแล้วว่า    เพื่อคอยกันการฉวยโอกาสของคุณชาย
เอาเป็นว่า หมูหวานประทับใจกับที่นี่มาก และอยากรู้จักกับคุณไชยยันต์และแสงโสมเป็นการส่วนตัวมากๆด้วย ทั้งที่แต่แรกคนที่อยากรู้จักคือคุณชายอนุชา   แต่สังเกตจากการเขียน    หมูขอพูดคำหนึ่งที่อาจไม่เชื่อและไม่ถูกใจใครหลายๆคนว่า   ความรู้สึกชิงบทนั้นหมูติดมาจากคุณชายอนุชา จริงๆ
หมูหวานแล่นโลดในกระทู้นี้ได้เพราะคุณชายจับใส่บท เมื่อเน้นการหาสมบัติแล้ว   หมูหวานไม่มีบทอะไรให้เขียนถึงตัวเองอีกแล้ว     อีกทั้ง   คุณอาก็ไม่มาโพสต์หรือแม้แต่อ่านไปพักใหญ่ๆ ต่อให้เจ้าของบทเดิมคนไหนเช่นรพินทร์หรือนายชดถ่ายอำนาจให้หมูสวมบท มันก็เท่านั้น      หมูไม่รู้จะพยายามอวดฝีมือให้ใครชมอีกแล้วนี่คะ
อ้อ   ไว้หมูว่างจัดๆ      จะทำเวบรวมทุกเล่มของเพชรพระอุมาดีไหมคะแม่ยก
ปล.คุณอาคะ   บนถนนฯแห่งนี้หากจะมีความไม่พึงใจก็อย่าไว้หน้ากันเลยนะคะ    ความเกรงใจของคุณอาทำให้แก้มหมูชายิ่งกว่าคำต่อว่าแรงๆเสียอีกค่ะ       คุณอาก็รู้ดีนี่คะว่า    หลานไม่มีวันโกรธคนที่คิดและพูดอย่างมีเหตุมีผลอย่างคุณอาอยู่แล้ว
   ด้วยรักและอาลัยอาวรณ์
   สวีตตี้ที่น่าเตะ

จากคุณ : หมูหวานหลานไพรวัลย์ - [18 พ.ค. 03:10:04]

ความคิดเห็นที่ 34

อารายง่ะ แวะมาอีกทีอำลากันเป็นแถบ ๆ ไหงเป็นงี้ไปได้
น่า เล่นกันต่อเหอะ ดู ๆ แต่ละคนก็ไม่น่าใจน้อยเลยนา (ตัวจริงหัวไม่ล้านนะ)
ไม่อยากเล่นบทนี้ไปเล่นบทอื่นก็ได้นี่คะ ควบบทเลยก็ได้ ไม่ว่ากันซักหน่อย
เล่นลากันเป็นแถบ ๆ อย่างนี้ ตัวประกอบจะอยู่กันได้หรือ

กำหนดกฎเกณฑ์กันก็ได้นี่ ว่าเล่นกันลักษณะไหนได้
เชื่อว่าทุกคนยอมรับอยู่แล้วล่ะ คนไหนว่างเข้ามาเล่นก็เล่นกันไป
คนไหนหมดมุขก็นั่งอ่านไปก่อนก็ได้ เล่นหนีกันอย่างนี้ก็แย่ซิคะ

อุตส่าห์แว่บมากะหาคนปลอบใจจากพิษบอลยูฟ่าซะหน่อย
กลับมาเจอเรื่องปวดใจอีกหรือ แง้ แง แง

แล้วจะเล่นกันต่อไหมเนี่ย ???????????????????

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [18 พ.ค. 07:46:33]

ความคิดเห็นที่ 35

ลุงไชยยันต์ พลับพลึงเล่นด้วยค่ะ (เพิ่งกวาดสายตาเจอค่ะ นึกว่าลาไปอีกคนซะแล้ว)
แต่ขอเวลาซักระยะนะคะ รับรองมาสบทบด้วยแน่นอนค่ะ (ยิ้มหวาน)

จากคุณ : พลับพลึง - [18 พ.ค. 07:58:11]

ความคิดเห็นที่ 36

ชาตินี้มีจริงค่ะ คุณไชยยันต์ เรามาพบกันอีกแล้ว

นับถือน้ำใจคุณไชยยันต์เหมือนคุณรพินทร์ค่ะ

ตอนแรกแสงเองก็ว่าจะลดบทบาทตัวเอง เพราะเห็นว่าเล่นบท
ชิงรักหักสวาทมากเกินไปอย่างที่คุณไพรวัลย์ว่า
และประการสำคัญก็เดินป่ากับเค้าไม่เป็นด้วย ต้นอะไรต่อต้นอะไร
ก็ไม่ค่อยรู้จัก ก็เลยไม่รู้จะเขียนยังไง ประการสำคัญที่สุด
ก็คือไม่เคยเขียนอะไรทำนองนี้มาก่อนเลยทั้งสิ้น ที่เขียนมาได้นี่
ก็ด้วยความตกบันไดพลอยโจนตามคุณรพินทร์เค้ามาน่ะค่ะ (อันนี้ต้องโทษ
คุณรพินทร์แต่เพียงผู้เดียวที่เขียนข้อความยั่วยวนให้ดิฉันต้องตอบเสมอ
เริ่มตั้งแต่คำตอบที่ 1 ของกระทู้ที่ 1) ตามด้วยคุณอำพล และคุณชายอนุชา
และผู้ร่วมแสดงคนอื่น ๆ ทุกท่าน หลังจากนั้นก็เลยติดพันจนไม่อาจขาดได้ไปซะแล้ว
อย่างที่คุณกรวดมันตรัยว่า

อย่างไรก็ตาม ดิฉันพวกเลือดสุพรรณนะคะ ว่าไงว่าตามกัน ถ้าเลิกเล่นหมดก็เลิกด้วย
แต่ถ้าคุณไชยยันต์ ยืนยันว่าจะยังเล่นอยู่ ก็เล่นด้วยค่ะ..ไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว
..ในฐานะผู้ริเริ่มกระทู้คนแรก...(ขอเกทับนายรพินทร์หน่อยเถอะ)

จากคุณ : แสงโสม - [18 พ.ค. 08:12:54]

ความคิดเห็นที่ 37

จ๊ากกกก ทำไมเล่นเปิดใจอำลากันเป็นแถบ ๆ อย่างนี้ล่ะครับ
นายรพินทร์ นายชด ชวนหนานอินมาแท้ ๆ กลับหนีไปเฉย ๆ ยังงั้นแหละ
ทำอย่างนี้ได้อย่างไรกั๊น หนานอินน่ะไม่ค่อยจะว่างเลยนะครับ แต่เพราะติดอก
ติดใจในการเสกสรรค์ปั้นแต่งของพวกคุณเข้า สุดท้ายเลยหลวมตัวมาเล่นด้วย
ยิ่งมาเจอเจ้าพลายอีก อ่านทีไรขำกลิ้งทุกที จากที่เขียนอะไรไม่เป็นเลย ก็เริ่มเขียน
มาได้หน่อย ๆ ยังคิดว่าถ้าเพชรพระอุมา เล่นกันจนถึงภาคไม่รู้จบจริง ๆ หนานอิน
คงจะเริ่มแต่งเรื่องได้แน่ ๆ ที่ไหนได้เล่นบทอำลากันเป็นแถบ

นายรพินทร์ นายรพินทร์เบื่อเล่นบทพระเอก นายรพินทร์ไปควบเล่นบทอื่นด้วยก็ได้
นี่ครับ ส่วนคนที่นายรพินทร์เอ่ยมาน่ะ ก็วนเวียนอยู่แถวนี้แหละครับ นาน ๆ โผล่มาซักครั้ง
บ้าง ส่วนคุณอำพลนั้นหนานอินสงสัยว่าแกจะเป็นโบ๊ตพีเพิ่ล แต่ไม่แน่ใจซักที
เรื่องกระทู้ ถ้าจะให้หนานอินส่งไปให้ก็แปะที่อยู่ใว้หน่อยก็แล้วกันครับ
จะแปะบนเรือ หรือที่นี่ หรือจะส่งอีแมวไปบอกก็ได้

หนูหมูหวานอย่าน้อยใจเลยนะ หนานอินจำได้ว่าสมัยอยู่ฟากคะโน้นก็แก้ไขสถานการณ์
กันโดยอาศัยความฝันเหมือนกันนั่นแหล่ะครับ แต่บ่อย ๆ เข้าก็ออกมาโวยวายกันพอ
หอมปากหอมคอ ก็เลยยกเลิกวิธีนี้กันไป เมื่อมาอยู่ฟากนี้เข้าสมาชิกใหม่มาไม่ทราบก็
เลยอาศัยวิธีนี้กันบ้าง แต่เรื่องนี้หนานอินก็คิดว่าคุยกันได้

หนูพลับพลึง ตาอินมอบน้ำแห้วแก้วใหญ่ ๆ กะยำบัวบกรักษาอาการบอบช้ำจาก
พิษยูฟ่ามะคืนให้ก็แล้วกันนะนังหนู ก็ทีมปืนใหญ่ของหนูลืมพกดวงมาด้วยนี่นา
ผลมันก็เป็นเช่นนี้แหล่ะ ส่วนเรื่องกระทู้นี้น่ะหนูอย่าหนีไปอีกคนล่ะ

เจ้าไพรวัลย์เอ๊ย ปู่อินเชื่อว่าเจ้าต้องกลับมาอีกอย่างแน่นอน เพราะปู่อินน่ะ แค่มือ
สมัครเล่นกระจอก ๆ เคยพยายามจะเลิกเล่นตั้งหลายรอบ แต่ตัดอกตัดใจไม่ได้
ซักกะที ทั้ง ๆ ที่งานที่ทำมันก็หนักหนาพอแล้ว ก็ยังไม่วายตะเกียกตะกาย หาเวลา
มานั่งสมทบกะคนอื่นเขาด้วย ส่วนเจ้าน่ะขั้นชั้นมือโปรไปแล้ว แถมอยู่ที่นี่มานมนาน
ถนนสายนี้ก็เจ้าก็ต่อสู้ เพื่อให้ได้มันมาจนกระทั่งเป็นซุปเปอร์ไฮเวย์ในปัจจุบัน
ปู่อินคิดว่าเจ้าตัดใจไม่ขาดจากมันหร็อก

นายทหารปืนใหญ่คร้าบ ขอตบมือเปาะแปะให้ครับ แต่งไปเรื่อย ๆ ได้เลยนะครับ
ก็อย่างที่บอกล่ะครับหนานอิน พยายามตัดใจจากไปหลายครั้งแล้วไม่สำเร็จ ก็จะไป ๆ
มา ๆ อย่างนี้แหล่ะครับ เอาอย่างนี้กันดีกว่าไหมครับเราจับตัวละครที่ชิงหนีไปนี่
ให้เละดูซักรอบดูซิจะอดใจไม่มาสมทบกะเราได้ไหม ดีไหมครับ...

เจ้ามันตรัย จะหนีไปไหน บ้านใกล้เรือนเคียงกันแค่นี้แวะมาสบทบบ้างเป็นไรไป หึ หึ

เย้ นายหญิงแสงโสมก็อยู่ต่อด้วย ดีใจคร้าบดีใจ
ยังมีใครอีกหว่า นางไม้ลั่นทม ลูกสาวนางไม้ยังอยู่ต่อ แล้วตัวคุณแม่จะไม่อยู่ดูแลลูกหรือครับ...

จากคุณ : หนานอิน - [18 พ.ค. 10:45:10]

ความคิดเห็นที่ 38

หมูไม่ได้น้อยใจ
แต่ต้องการแสดงความจริงใจให้อ่านกัน
หมูคงแวะมาแฮ้บแต่ไม่ว่างเล่นด้วย ต่อให้ได้บทจริงๆก็ตาม หมุจะกลับมาเมื่อคุณอากลับ อยากรู้จักคุณไชยยันต์และแสงโสม ย้ำอีกที แหะๆ
60357870

จากคุณ : หมูหวาน - [18 พ.ค. 11:12:31]

ความคิดเห็นที่ 39

ร้ายจริงเลยนะคุณแสงโสม อยู่ ๆจะมา(เก)ทับโผมได้ไง... ยังอ่านอยู่นะ....เหอเหอ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [18 พ.ค. 11:44:22]

ความคิดเห็นที่ 40

เรียน คุณๆ ผู้สวมบทบาทในเพชรพระอุมา คะ

อิฉันมิได้มีเจตนาจะล้มล้าง หักถางป่าไพรในจิตใจของหมู่ชนกลุ่มนี้นะเจ้าคะ
เพียงแค่อยากเห็นความลื่นไหล สนุกสนานเฮฮา เหมือนเดิมๆ มิได้มีจิตคิดข้องใน อักษรที่เหล่าท่านๆ ได้
เติมความฝัน รอยยิ้ม และปล่อยมุขอย่างมากมาย ในเพชรพระอุมา ทั้งอิฉันเองนั้นก็กำลังมองๆ ดูๆ
บทบาทบางบทที่จะแอบแว๊บมาสวมใส่
เล่นไปด้วย ทั้งนี้ได้เริ่มมีการสะสมความรู้ และ
เกร็ดปลีกย่อยจากการเริ่มอ่านเพชรพระอุมาอย่างจริงๆ จัง ๆ ด้วยความสนุก ลุ้นระทึก
จะมีแซวเบา แซวหนัก อิฉันมิได้ว่ากล่าวแต่อย่างใด
เพียงแต่ขอให้อยู่ในบทบาทของผู้นั้นๆ แม้อาจจะมีจิตแปรภักดิ์ ไปรักคนอื่นก็ขอให้เชื่อมโยงได้อย่างสอดคล้อง มิใช่ว่าจะก้าวกระโดดไปป้องกัน มุ่งมั่นแต่เพียงคนใดคนหนึ่ง โดยไม่ได้คำนึงถึงคนอื่นๆ ตามที่คุณไชยยันต์ ได้กล่าวมา หรือแม้กระทั่งคุณรพินทร์ ก็เป็นคนนึงในหนังสือ ที่อิฉันชื่นชมค่ะ
กลับมาเถิดค่ะ

ช่วงนี้อาจจะเกิดอาการเหนื่อยล้า ด้วยทั้งตัวเหล่าท่านๆ ที่เข้ามาโลดแล่น และทั้งจะคุณพันธุ์ทิพย์ ที่ สามวันดีสี่วันไข้ อิฉันก็เป็นกังวลใจ

จะคอยติดตามตอนต่อไปค่ะ

ด้วยความจริงใจและตราตรึงใจค่ะ

แม่ยก40-40

จากคุณ : แม่ยก40-40 - [18 พ.ค. 11:56:09]

ความคิดเห็นที่ 41

ฮือ ฮือ มาซึ้งด้วยคน จากเชษฐาผู้ประคับประคองบท
ในตอน "ปราบโจรมูจาฮิดิน" ด้วยความยากลำบาก
สารภาพอีกครั้งว่าตอนแรกผมไม่เคยอ่านเพชรพระอุมา
เลย พอมาเห็นคนเปิดกระทู้เส้นทางเปลี่ยนเป้าหมาย
ใหม่ ผมก็เลยเอาเพชรพระอุมาที่พี่ซื้อเก็บไว้มาแสกน
ด้วยความสามารถเฉพาะตัว ทำให้พอรู้เรื่องบ้าง
แล้วก็มาต่อกระทู้คนแรกในชื่อ "กบง"

ตอนแรกผมเล่นไปเล่นไป เห็นแต่ละคนคุยกันไปคุยกันมา
ไม่เริ่มเรื่องสักที ผมก็เลยรู้สึกรำคาญลงมาเล่นเองในบท
ของ"เชษฐา" แล้วก็ใช้ชื่อนี้เรื่อยมา เพราะพึ่งกลับเข้ามา
เล่นไม่รู้จะหาชื่ออะไรเหมือนกัน ส่วนชื่อกบงนั้นเกิดจาก
การกดแป้นมั่ว

และด้วยความที่ไม่ชอบอะไรที่ไม่เป็นเรื่องเป็นราว
ผมก็เลยแต่งเรื่องซะเองลวกๆ พอแต่งปุ๊บก็มีบางคนเอา
ตาม และบางคนเช่นคุณรพินทร์ อนุชา ดาริน เกิด
หนานอิน คงไม่ชอบมั้ง พากันหายไปเป็นแถวๆปล่อยให้
ผมเล่นคนเดียว คิดๆดูแล้วก็คล้ายเหตุการณ์ตอนนี้ไม่มีผิด
ยังดีที่มีคุณแงซาย มันตรัย เส่ย ไพรวัลย์ พลับพลึง มาช่วย
ตัวประกอบทั้งหลายจึงสามารถพากระทู้ต่อไปได้

ต่อมาผมโดนพ่อไล่ว่าให้ไปดูเอนท์ได้แล้ว ผมก็เลยจำต้อง
กระดึ้บๆจากไป แต่ก็ยังแอบมาเปิดดูคอมตอนกลางคืน
บ้างเหมือนกัน เห็นเพชรพระอุมาภาคใหม่นี่พระเอก
นางเอกกลับมากันครบ ยังมีคนใหม่ๆเช่นไชยยันตร์
หรือหมูหวานมาแจมด้วย (คุณหมูหวานไม่มีวันลาได้
หรอก วันสองวันขี้คร้านจะกลับมาใหม่เชื่อผมสิ อิอิ
คนอะไรโพสต์ได้ทั้งวันทั้งคืน ตั้งกระทู้อีกตรึม)
แต่ช่วงหลังๆนี่ผมไม่ได้อ่าน เพราะยาว

ตอนนี้กลับมาเห็นเหตุการณ์ที่ทุกคนลาไปเป็นแถบๆแล้ว
อยากจะบอกว่านี่เราก็เล่นเอาสนุกๆกันอยู่แล้ว
ไม่ต้องไปจริงจังกับมันมาก ยอมๆกันไว้ก่อน อย่างผมงี้
ตื่นมาก็เจอตัวเองถูกวางแผนทำร้าย เขียนแก้ๆไปเสร็จ
ตื่นมาอีกทีก็ถูกจับบูชายัญ

สุดท้ายนี้ใครช่วยบอกวิธีปลดชื่อลวิตร์ออกจากหลังผมที
ครับ ใช้คอมเครื่องเดียวกันแต่เขาสมัครสมาชิกไว้
เรื่องนี้ผมก็ไม่ชำนาญ

จากคุณ : เชษฐา (ลวิตร์) - [18 พ.ค. 13:50:21]

ความคิดเห็นที่ 42

บอกให้ก็ได้ นะคุณชษฐา คุณก็อย่าง login ซิครับ
หรือถ้ามีคน login ไว้ก่อนคุณก็ต้องไป logout ออกมาก่อน หึ หึ

สรุป
นายทหารปืนใหญ่ ครับผมว่านายทหารใช้ความสามารถเฉพาะตัวสรุป
เหตุการณ์ทั้งหมดดีกว่านะครับ หลงเหลือใครอยู่บ้างก็เล่นกันต่อ
ใครร่ำลาจากไปก็ไม่ว่ากัน ถ้ากลับมาใหม่ก็ยินดีต้อนรับทั้งน้าน ไม่เกี่ยงไม่งอนอ่ะ
ในเมื่อแต่ละคนที่เข้ามาแต่งก็เพื่อความบันเทิงใช่ไหม
ดังนั้น อย่าไปซีเครียดมากมายดีกว่าน่า นอกเน็ตยังเครียดกันไม่พอหรือ -:)

จากคุณ : หนานอิน - [18 พ.ค. 16:34:29]

ความคิดเห็นที่ 43

อ้าว....รพินทร์ขา แสงไม่รู้ว่าคุณยังอ่านอยู่ งั้นเขียนให้ใหม่ดี ๆ นะจ๊ะ

...........................ความในใจของแสงโสม.................
ถึง........คุณรพินทร์ ไพรวัลย์ และ ..คุณชายอนุชา วราฤทธิ์

จะบังอาจเกินไปหรือเปล่าคะ ถ้าดิฉันจะพูดว่าเรา 3 คน (รพินทร์, อนุชา, แสงโสม) คือผู้ที่มีส่วนผลักดัน ทำให้กระทู้เกิดความต่อเนื่องมาเรื่อย ๆ จนถึงปัจจุบันนี้ (ไม่นับในถนนนักเขียนที่มีมือโปรมาร่วมแจมด้วยมากมาย) โดยบุคคลสำคัญที่ดิฉันขอชื่นชมคือ คุณรพินทร์ ไพรวัลย์ และคุณชายอนุชา วราฤทธิ์ ส่วนดิฉันเองก็มีส่วนช่วยบ้างเล็กน้อย (ขอมีส่วนร่วมหน่อยน่า..นะ) ตลอด 10 กว่ากระทู้ที่ผ่านมา กระทู้แรกเริ่มตั้งแต่วันที่ 13 มกราคม 2543 จนถึงปัจจุบันนี้ เราเคยคุยกันมาแทบทุกวัน (ถึงแม้ดิฉันจะหายไปบ้างเป็นพัก ๆ) มีความหลากหลายอารมณ์ในข้อเขียนของเรามาก (หรือเฉพาะดิฉันคนเดียวก็ไม่รู้) จนรู้สึกเหมือนกับว่าเรามีอะไรบางอย่างที่สื่อได้ตรงกัน (ข้อความนี้ลอกคุณลั่นทมมา) มาถึงบัดนี้ ดิฉันรู้สึกเสียดาย และใจหาย...มาก ..ถ้าเราจะต้องเลิกราจากกันไป ดิฉันรู้สึกเหมือนขาดเพื่อนที่รู้ใจ เพื่อนที่เป็นผู้ร่วมกันสร้างอะไรมาสักอย่าง จนมาถึงตอนนี้ สิ่งก่อสร้างนั้นเริ่มเป็นรูปร่างขึ้นมาแล้ว..ผู้ที่ร่วมกันสร้างมา จะหนีไปไหนกันล่ะคะ???

เราโดนชาวบ้านด่า ก็ต้องยอมโดนด้วยกันซิคะ จะมาชิ่งหนีเอาตัวรอดกันไปแค่สองคนได้ไง คุณรพินทร์และคุณชายอนุชา...แสงไม่ยอมจริง ๆ ด้วย...(ขอต่อว่า..คุณสองคนมักหนีแสงไปอย่างนี้เสมอ)

น่า..มาช่วยกันเฉลี่ยความรับผิดชอบหน่อยนะคะ อย่าไปไหนเลยค่ะ...คิดถึง...
ไม่งั้นเราก็ไม่มีโอกาสคุยกันเลยนะคะ อารายกัน คุยกันมาตั้งนานแล้ว อยู่ดี ๆ จะมาหนีกันไปดื้อ ๆ ได้ไง แค่โดนว่านี๊ดเดียวเอง
ได้โปรด.....กรุณา......พลีส....กลับมาเถอะนะคะ แสงรออยู่

รพินทร์ขา แสงยอมรับว่าบทบาทของรพินทร์ ไพรวัลย์ เนี่ย ยากมาก ๆ ไม่มีใครอยากแสดงหรอกค่ะ นอกจากคุณที่หลวมตัวไปแล้ว น้องรพินทร์ตอนนี้เค้ารู้ทันก็ไม่มารับบทต่อ แต่ที่ผ่านมาคุณทำได้ดีมากเลยนะคะ..แสดงต่อได้ไม๊คะ..หรือถ้าคุณเบื่อจริง ๆ จะเปลี่ยนเป็นคนไหนก็ได้ หล่อ ๆ หน่อยก็จะดีมากเลยค่ะ

คุณชายกลางขา ถ้าเพชรพระอุมาภาคพิสดาร ขาดคุณชายไป เรื่องก็คงจะกร่อย จืดชืด และไร้สีสันลงไปมากเลยล่ะค่ะ คุณชายเป็นคนมีอารมณ์ขัน สนุกสนาน เป็นมิตรและน่ารักมากเลยนะคะ (ถึงได้มีสาว ๆ มาหลงรักเยอะไง) กลับมาเถอะนะคะ..แสงขอร้อง...

ลงทุนเปิดใจขนาดนี้ถ้าทั้งสองคนไม่กลับมา แสงหน้าแตกยับเยินเลยนะคะเนี่ย ช่วยมารักษาหน้าให้หน่อยนะคะ

****************************************
คุณหมูหวานคะ แสงก็อยากรู้จักกับคุณ แต่ไม่มีและไม่เคยใช้ icq เลยค่ะ คุณกันทาง e-mail แทนได้มั๊ยคะ

จากคุณ : แสงโสม - [18 พ.ค. 18:36:44]

ความคิดเห็นที่ 44

คุณเชษฐาถ้าจะไม่ให้มีอมยิ้มตามหลังให้ปิด browser ที่ใช้อยู่ไปเลยครับ แล้วเรียกอันใหม่ขึ้นมาก็จะหาย
เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะ logout อย่างไร เคยใช้วิธีนี้ได้ผลก็ใช้มาตลอด
ไม่อยากชวนคุณเชษฐามาร่วมแต่งเลยเพราะเกรงจะรบกวนเวลาอ่านหนังสือ ยังไงถ้าเครียดก็เข้ามาอ่านนะ
ครับ แล้วก็ดูกันไปนะครับว่าจะเครียดกว่าเดิมหรือเปล่า

คุณหมูหวาน ผมไม่ได้ใช้ icq นานแล้วจนลืมหมายเลขตัวเองไปแล้วครับ มีอะไรจะแนะนำผม email ไปที่
leonharted@hotmail.com
สำหรับท่านที่จะด่าว่าผมแต่ว่าไม่อยากให้ออกอากาศก็ส่งไปที่นั่นได้เช่นกันครับ ไม่รับคำชม หึๆ เพราะเบื่อแล้ว

หนานอินขอบคุณมากที่ไม่ทิ้งกันไปนะครับ คุณแสงโสมและหนูพลับพลึงยินดีมากครับที่ยังอยู่เป็นเพื่อนกัน
ถ้าทิ้งกันละน่าดู แต่ว่าตอนนี้ผมไม่ค่อยอยากเล่นเลยหละ เพราะเป็นชายหนุ่มคนเดียว เดี๋ยวก็จะเกิดปัญหา
สองสาวรุมแย่งกันอีก ขอเวลาทำใจแป๊บนึงแล้วจะมาแต่งต่อ ใครใคร่เดินเรื่องเดินกันได้เลยครับ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [18 พ.ค. 19:57:47]

ความคิดเห็นที่ 45

คุณรพินทร์ คุณอนุชา คุณไพรวัลย์และคุณมันตรัย ถ้าเปลี่ยนใจก็รีบกลับมานะครับ ผมไม่มั่นใจว่าจะควบบท
พวกคุณได้ดีแค่ไหน เกิดเละตุ้มเป๊ะขึ้นมาก็สุดความสามารถครับ ทางที่ดีรีบกลับมาดีกว่า ผมไม่ได้ขู่นะ

คุณเกิด เส่ย ส่างปา บุญคำ และคนอื่นๆ ที่พร้อมจะลุย เข้ามาช่วยกันหน่อยสิครับ
คุณลั่นทมถ้ายังไม่ได้ตามคุณชายกลางไปก็กลับมาดูแลลูกสาวด้วยนะครับ
คุณหนานอิน คุณแสงโสม คุณพลับพลึงเดินเรื่องก่อนได้เลยครับถ้าพร้อม เพราะผมก็ยังนึกที่เริ่มต้นไม่ออก
เหมือนกัน

จากคุณ : ไชยยันต์ - [18 พ.ค. 20:14:22]

ความคิดเห็นที่ 46

เอางี้ก็แล้วกันนะครับ คุณแสงโสมควบบทมันตรัยไปด้วย ส่วนหนูพลับพลึงควบบทหมูหวานกับแม่ลั่นทม
ก็แล้วกันถ้าเกิดลั่นทมไม่ยอมมา หนานอินแก่แล้วเล่นบทตัวเองอย่างเดียวก็แล้วกัน ส่วนผมควบบทรพินทร์
ดาริน อนุชาและไพรวัลย์เลยดีมั้ยครับ เริ่มต่อจากที่ค้างไว้ก็แล้วกันนะ ขอสรุปเรื่องราวสั้นๆก่อน

พลับพลึงและหมูหวานยังคงอยู่ที่เรือนไม้สัก ปรึกษาหารือกันว่าจะออกเดินทางตามคนอื่นๆไปหรือไม่

รพินทร์และดารินออกเดินทางสะกดตามหลังไชยยันต์ซึ่งล่วงหน้าออกป่าไปก่อนแล้ว

แสงโสมรีบกลับไปทำงานที่ถ้ำมรกตของมันตรัยเพราะหยุดงานมาหลายวัน
คุณแสงโสมอย่าตามรพินทร์กับดารินไปเลยนะภาคนี้คุณมาเล่นคู่กับผมก็แล้วกัน หรือไม่เห็นด้วยยังไงก็ว่ามา
ให้โอกาส

ลั่นทมหลังจากรักษาไพรวัลย์จนอาการครบ 32 ดังเดิม (จะรักษาด้วยวิธีใดๆก็เหอะขอข้ามไป) ก็หนีไพรวัลย์
แว้บกลับมาหาลูกสาวที่เรือนไม้สักทันที

ไพรวัลย์สะกดรอยตามอนุชากับหนานอินซึ่งชิ่งหนีไปก่อนหน้านั้นได้ทันก็รวมทีมกันได้อีกครั้ง มุ่งตรงไปยัง
มรกตนครด้วยปณิธานเดิม

มีอะไรจะแย้งหรือแนะนำก็บอกได้เลยครับ เริ่มเรื่องกันก่อนได้เลย ใครที่ลาจากไปแล้วจะกลับมาสวมบทเดิม
ผมให้โอกาสอีกหนึ่งวัน ตอนนี้ผมขอไปนอนก่อนละ

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [18 พ.ค. 21:25:25]

ความคิดเห็นที่ 47

แหะ แหะ สมาชิกคะ
ลั่นทมจะสอบอยู่รอมร่อแล้วเนี่ย
อ่านหนังสือได้น้อยเหลือเกิน (มัวแต่เม้าท์)
...แก่แล้วก็สอบได้ มีไรป่ะ ?
เดี๋ยวขอลั่นทมไปจัดการกับการสอบของตัวเองให้เสร็จสิ้น
แล้วคงได้มาแจมกันใหม่
มอบหมายให้หนูพลับพลึงลูกแม่บรรเลงต่อไปก่อน
้อ้อ...อือ...
สิ้นเดือนนี้ลั่นทมจะย้ายต้นและรากไปอยู่ที่
พิษณุโลกหนึ่งเดือน
หลังจากกนั้นกรุงเทพฯ (ลั่นทมบ้านนอกเข้ากรุง) อีกสองเดือน
ไม่แน่ใจว่าจะมาร่วมด้วยช่วยกันได้บ่อยขนาดไหน
แต่ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนจ้า
ปล. indream@mail.com
icq 45623031 (ไม่ค่อยได้ออนไลน์หรอก ) จ้า

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [19 พ.ค. 01:19:17]

ความคิดเห็นที่ 48

mhoovhan@operamail.com
1188-5600161
icq 60357870

จากคุณ : หมูหวานโปรโมท - [19 พ.ค. 10:52:26]

ความคิดเห็นที่ 1

ลุงไชยยันต์ ต่อทางด้านทะเลสาบมรณะไปก่อนนะคะ
พรุ่งนี้พลับพลึงมาต่อทางด้านเรือนไม้สัก ให้ค่ะ
เสาร์-อาทิตย์นี้พลับพลึงพอจะมีเวลา จันทร์หน้าจึงจะเดินทางอีก
ดังนั้นมาสบทบได้เป็นพัก ๆ
ใครไม่เล่นกะเรา ก็ไม่ว่ากันอยู่แล้ว (น้อยใจเล็ก ๆ อ่ะ)

จากคุณ : พลับพลึง - [19 พ.ค. 15:26:29]

ความคิดเห็นที่ 50

ณ ถ้ำมรกต รอบ ๆ บริเวณมีแต่ประกายระยิบระยับสีเขียวมรกต จากมรกต (แท้) ซึ่งได้รับการตกแต่งประดับประดาอย่างงดงาม โดยช่างเพชรพลอยฝีมือระดับโลก ที่ได้รับการว่าจ้างให้มาตบแต่งโดยเฉพาะ
ท่ามกลางบรรยากาศที่สวยสดงดงาม แสงโสมและมันตรัยกำลังปรึกษางานกันอยู่อย่างเคร่งเครียด

"ท่านมันตรัยขา แสงว่าบรรยากาศขณะนี้มันสงบ ราบรื่นเกินไปนะคะท่าน เราคงต้องคิดการใหญ่อะไรกันอีกซักอย่างแล้วละค่ะ"

มันตรัย ผู้ซึ่งขณะนี้มีกฤตยามนตร์กล้าแข็ง จนถึงขนาดแปลงร่างให้หล่อเหลาราวเทพบุตรกรีก ไม่แพ้แงซายในภาค 1 แม้แต่น้อย มองหน้าและกล่าวตอบแสงโสม

"เราจะทำอะไรกันเหรอ แสงโสม สร้างถ้ำใหม่ให้ใหญ่กว่าเดิม หรือจะสร้างช็อปปิ้งมอลล์ขนาดยักษ์แถวถ้ำมรกตนี่ดี"

แสงโสมหัวเราะออกมาอย่างเหี้ยม ตามแบบฉบับนางร้าย

"ท่านขา ถ้ำของท่านก็มีหลอกชาวบ้านเค้าหลายถ้ำอยู่แล้ว จะไปสร้างใหม่อีกทำไมล่ะคะ ยิ่งศูนย์การค้ายิ่งไม่ต้องคิดเข้าไปใหญ่เลย ขืนสร้างก็มีแต่ท่านกับแสงไปช็อปกันแค่ 2 คน เท่านั้นซิคะ สิ่งที่แสงคิดเนี่ย มันยิ่งใหญ่ และโหดกว่านั้นเยอะเลยค่ะ"

มันตรัยส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อน้ำมนต์ " เจ้าคิดจะทำอะไรหรือ แสงโสม"

แสงโสมกล่าวตอบด้วยดวงตาที่เป็นประกายวาวโรจน์

"ท่านขา เพื่อให้โลกรับรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของเรา แสงคิดว่า เราควรจะบุกไปยึดมรกตนครของท่านแงซายกันดีกว่านะคะ"

"ยึดมรกตนคร มรกตนครขององค์จักราชแงซายเนี่ยนะ" มันตรัยตะโกนออกมาอย่างตกใจ

"ใช่ค่ะท่าน เหตุผลของแสงก็คือว่า เพราะที่มรกตนครน่ะมีขุมเพชรพระอุมาอยู่ ถ้าเรายึดได้ เอามารวมกับมรกตที่ถ้ำของท่านเนี่ย ท่านขา คราวนี้โลกทั้งโลกจะอยู่ในมือของท่านแน่นอนค่ะ จะไม่มีใครร่ำรวยไปกว่าท่านอีกแล้ว ท่านลองคิดดูนะคะว่าท่านจะยิ่งใหญ่ขนาดไหน ถ้าได้ครอบครองทั้งมรกตนคร และถ้ำมรกตของท่านขณะนี้"

มันตรัยนิ่งเงียบกริบอยู่ครู่ใหญ่ จนแสงโสมอดรนทนไม่ไหว

"ท่านขา เป็นไงคะ ความคิดของแสง ท่านจะไม่พูดอะไรซักคำเลยเหรอคะ"

มันตรัยส่ายหน้าอย่างอ่อนระอาต่อเลขาส่วนตัว

"แสงโสม เจ้าเป็นเลขาที่ช่างหาเรื่องมาให้เราได้ตลอด คิดแต่เรื่องเสียหายทั้งนั้น คราวก่อนก็ให้ชิงตัวคุณหญิงดาริน จนวงแตกไปครั้งนึงแล้ว คราวนี้ยังมาให้บุกมรกตนครอีก แล้วนี่ระดับองค์จักราชแงซาย ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลยนะ"

แสงโสมยิ้มเยือกเย็นอย่างสุดโหด

"ท่านขา ก็เนี่ยละค่ะ แสงถึงบอกว่าเราคิดการใหญ่ ท่านโปรดรับรู้ไว้ด้วยนะคะ ครั้งนี้ใหญ่จริงค่ะ ตอนนี้ก็มีอยู่สองทางเลือกค่ะท่าน ถ้าเราไม่รวยขนาดครอบครองโลกได้ เราก็ตายค่ะท่านขา ท่านจะว่าไงล่ะคะ"

มันตรัยจ้องมองหน้าแสงโสมด้วยสีหน้าที่แฝงไปด้วยความกังวลอย่างลึกซึ้ง

"แสงโสม คิดออะไรที่สร้างสรรค์กว่านี้ได้ไหม แบบว่าคิดทำอะไรให้คนอื่นเค้าชื่นชมเราบ้างน่ะ ที่ผ่าน ๆ มา เราก็เสียหายมากพออยู่แล้วนะ จะไม่เปลี่ยนแปลงภาพพจน์หน่อยเหรอ"

แสงโสมมีท่าทีขึงขัง ประกายตาดุวาวจ้าราวเสือสมิง (ร้ายพอยังเนี่ย)

"ท่านขา ท่านอย่าลืมซิคะว่าเราสองคนน่ะเป็นตัวร้ายกัน แล้วตัวร้ายเนี่ย ใครเค้าคิดเรื่องดี ๆ กันล่ะคะ ผลสุดท้ายตัวร้ายก็ต้องตายตอนจบอยู่ดี เพราะฉะนั้น แสงก็เลยคิดว่า เราน่าจะฉกฉวยช่วงเวลาตอนที่เรายังไม่ตายเนี่ย ทำอะไรให้ร้ายสุด ๆ ไว้ก่อน....ก่อนตายน่ะค่ะท่าน"

มันตรัยเกือบจะใจอ่อนตกลงรับปากแสงโสมอยู่แล้ว พอดีได้ยินข้อความตอนท้าย เลยนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ไม่โต้ตอบใด ๆ ทั้งสิ้น ทั้งสองนิ่งอยู่ในภวังค์เป็นเวลานาน

************************************************

คุณกรวดสีฟ้าคะ ถ้ายังไม่เบื่อมาเล่นกันต่อนะคะ คราวนี้เราจะโหดกันสุด ๆ เลยนะคะเนี่ย คุณกรวดมาช่วยแสงหน่อยนะคะ

คุณไชยยันต์คะ ที่ผ่านมาแสงรู้สึกว่าตัวเองเล่นบทชิงรักหักสวาทไม่ประสบความสำเร็จเลยค่ะ ภาคใหม่นี้ ขอเน้นบู๊ล้างผลาญแทนนะคะ เผื่อจะได้เกิดกับเค้าบ้าง

จากคุณ : แสงโสม - [19 พ.ค. 16:32:40]

ความคิดเห็นที่ 51

ร่างแน่งน้อย อรชรอ้อนแอ้นของหญิงสาวนางหนึ่งปรากฎกาย ณ หน้าเรือนไม้สักทอง
หลังใหญ่กลางป่าสงวน เมื่อโฟกัสมาใกล้ ๆ จึงเห็นได้ชัดว่าเป็นสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา
รูปร่างสูงโปร่ง ผิวละเอียดราวกับแพรเนื้อดี เป็นนางแบบอินเตอร์ ได้สบาย ๆ
หลังจากถอดแว่นแว่นกันแดดถูก ๆ ที่หาซื้อมาจากแผงแบกะดิน ณ ตลาดนัดริมทางที่ผ่านมา
(บังเอิญต้องรีบมาเลยยังไม่ได้แวะห้าง ไหน ๆ ซักแห่ง เพราะตัวละครหนีหายกันหมด
เลยต้องรีบเดินทางกลับมาสมทบ เจอตลาดนัดริมทางเข้า จึงกระจายรายได้ไปเล็ก ๆ น้อย ๆ )
ก็พบกับดวงตาสีม่วงใส ส่วนเส้นผมสีม่วงแดงนั้นคลุมทับด้วยหมวกสีชมพู หวานแหวว
สะพายเป้ขนาดย่อมไว้เบื้องหลัง ...

อะไรอีกหว่า นึกไม่ออก พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน นึกอะไรออกอีกก็ค่อยว่ากันไป อีกอย่าง
บรรยายมาก เดี๋ยวแปะลำบาก สรุปว่าสาวน้อยแสนงามนางนั้นก็คือ...พลับพลึงสีชมพู
ที่กลับมาจากส่งกระหังน้อยที่โรงเรียนคุณเอมิลี เทสตาร์ท แล้วเดินทางกลับมาสมทบกับคณะ
เนื่องจากว่าต้องเดินทางกลับมาเพียงลำพัง จะเดินทางด้วยร่างของเด็กน้อยร่างกระจ้อยร่อย
ก็ไม่สะดวกหลายประการ จึงตัดสินใจเดินทางมาในรูปร่างที่ควรจะเป็นคือสาวน้อยแสนงาม
ซึ่งดู ๆ ไปแล้วไม่น่าจะรอดพ้นเสือสิงห์กระทิงแรดทั้งหลายมาได้ แต่ด้วย
ความสามารถต่าง ๆที่ถ่ายทอดมาจากยีนของพ่อพลาย และอิทธิฤทธิ์ของแม่ลั่นทมสีชมพู
ตลอดจนวิทยายุทธ์ต่าง ๆ ที่กระหังน้อย ได้ถ่ายทอดให้ไว้ก่อนที่จะแยกทางจากกัน ทำให้
การเดินทางของพลับพลึงแคล้วคลาดจากภยันตรายทั้งปวง จนกระทั่งบรรลุถึงเรือนไม้สัก

....พลับพลึงสีชมพูตัดสินใจรีบกลับมา และกลับมาในสภาพของสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ก็เพราะแน่ใจว่าสเนคเฮ้ดทั้งหลายที่ล่ำลากันไปนั้น คงอีกนานกว่าจะกลับมาเป็นแม่นมั่น
คงเหลือแต่ไชยยันต์อนันตรัย เพียงลำพังคงไม่กระไรแน่นอน

หางตาของสาวน้อยพลับพลึงเหลือบไปเห็นร่างกะปุ๊กลุ๊กของใครบางคน นั่งที่นอกชาน
จึงรีบขึ้นเรือนไปก็ได้พบกับสาวงามร่างมาตรฐานธิดาช้างนั่งน้ำตารินอยู่เบื้องหน้า
==========================================================
ความเคยชินยังไม่หายแฮ่ะ คิดถึงลุงไชยยันต์พิมพ์เป็นลุงอนุชาได้ไงไม่รู้

เป็นอันว่าตอนนี้ลุงไชยยันต์ หล่อที่สุด เท่ห์ที่สุด เตรียมตัวโดนถล่มนะค้า (ยิ้มหวาน)

น้าแสงโสมขา ขอเล่นบทบู๊ล้างผลาญด้วยค่ะ กำลังอยากจะยำใครหลาย ๆคน
ที่ล่อลวงพลับพลึงมาด้วยมายาอักษร แล้วหนีหายไป ระวังไว้นะ...หึ หึ

จากคุณ : พลับพลึง - [19 พ.ค. 18:21:15]

ความคิดเห็นที่ 52

ไพรวัลย์ อนันตรัย ดั้นด้นแกะรอยตามอนุชากับหนานอินมาทันกันพอดี ณ หุบเขารูปร่างประหลาด สันฐาน
คล้ายกับนกยักษ์ซึ่งตั้งตระหง่านเงื้อมอยู่เบื้องหน้า ทิวเขาโดยรอบโอบล้อมเป็นแนวรูปครึ่งวงรี

อนุชาหันไปพบหลานชายตัวแสบกำลังเดินตามมาก็หยุดชะงัก
"อ้าวเจ้าไพร...กำลังนึกเหม็นหน้าอยู่แกก็โผล่มาพอดี ว่าแต่แกหายดีแล้วเรอะหลานชาย"
"ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับคุณอากลาง" ไพรวัลย์ตีหน้าเซ่อ
"อย่ามาปากแข็ง ฉันยิงเข้าเป้าจะๆ ไม่มีทางพลาดได้ง่ายๆหรอก"
"อ้อ อย่างนี้นี่เอง...อากลางตั้งใจจะแกล้งผมเพื่อกำจัดหลานนอกไส้คนนี้ไปให้พ้นทางใช่มั้ยล่ะครับ ผมเพิ่งจะรู้"

อนุชาสะดุ้งเฮือกอยากตบปากตัวเองเพราะไม่น่าเผลอหลงกลเจ้าไพรน้อยจนต้องสารภาพออกมา แต่บทเพลง
เก่าเคยว่าเอาไว้ว่าถึงจับได้ก็อย่าไปรับ ถ้าจะรับก็ให้รับครึ่งเดียว คนกะล่อนพอตัวอย่างเขาไม่มีทางให้เจ้าเด็ก
เมื่อวานซืนจับได้ไล่ทันหรอก
"มะใช่แล้วเจ้าหลานรัก เป้าที่ฉันพูดนั้นหมายฟามถึงฟันของเจ้าเนสซี่ ฉันเห็นจะๆว่ายิงฟันมันร่วงร้องเสียงหลง
ยังกะคน แล้วมันก็คายแกออกมายังไงล่ะ"
ไพรวัลย์ร้องอ๋อ
"ผมก็เพิ่งจะเชื่ออากลางนี่แหละ แต่ว่าเสียงร้องนั่นน่ะไม่ใช่เจ้าเนสซี่หรอกครับ เป็นเสียงของผมเอง"
อนุชาทำหน้าตื่นได้เหมือน
"แกร้องทำไมเจ้าหลานชาย หรือว่ากระสุนพลาดไปโดนแกเข้าให้ ฉันไม่ได้ตั้งใจซักนิดดด" อนุชาลากเสียง
"หามิได้ครับคุณอากลาง ผมร้องเพราะว่าเจ้าเนสซี่ซึ่งแท้จริงเป็นลั่นทมแปลงกายมาได้กระซิบบอกอะไรบางอย่าง"
"ลั่นทมกระซิบบอกอะไรแก" อนุชาชักสนใจขึ้นมาทันที
"ก้อไม่มีอะไรมากหรอกครับอากลาง ลั่นทมเพียงแต่บอกกับผมว่า คุณอากลางน่ะอะไรก็ดีหรอก เสียอย่างเดียะ..."
"เสียอะไรฟะ" อนุชาทำตาลุกอยากรู้ข้อด้อยของตน
"ก๊อตัวโต๊โต แต่ว่า...ง่า...ทำไม๊หยองกร็อดจัง"
อนุชาสะดุ้งโหยง
"ทำไมฟะ เหมือนไส้เดือนแล้วมันหนักอะไรใครมิทราบ"
"คุณอากลางก้อคิดมาก ผมหมายถึงขาตะหาก"
"เฮ้ยพอๆเจ้าไพร พูดกะแกละฉันเผลอเข้าเนื้อตัวเองตลอด...ว่าแต่นั่นมันภูเขาอะไรกันรูปร่างพิกล"
แล้วอนุชาก็หันขวับไปมองทิวเขารูปร่างประหลาดเบื้องหน้า หนานอินเดินเข้ามาหยุดยืนดูอยู่ข้างๆ
"นายชด...หนานอินว่าทิวเขานั่นมันรูปร่างแปลกอยู่นา ปกติมันจะต้องเป็นรูปนกอินทรีสะบัดหน้าไม่ใช่เรอะ
ไหง๋วันนี้มาแปลกดั๊นเป็นรูปแร้งโก้งโค้งได้ล่ะเนี่ย"

จริงดังที่พรานครูผู้เฒ่ากล่าว ทิวเขาประหลาดเบื้องหน้า เมื่อมองในมุมที่ต่างยืนกันอยู่นี่แล้ว คลับคล้ายกับว่าจะ
เป็นรูปนกแร้งกะลังยืนหันหลังก้มมองลอดขาตัวเองมา เห็นใบหน้าเหมือนจะขยิบตาให้ข้างหนึ่งของมันได้ชัดเจน

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [19 พ.ค. 21:09:25]

ความคิดเห็นที่ 53

ชายหนุ่มที่กะลังหล่อที่สุดในเรื่องขณะนี้เดินบุกป่าฝ่าดงเพียงคนเดียว ใจนึกพะวงอยู่หลายเรื่องพร้อมๆกัน
ใจหนึ่งก็เป็นห่วงอนุชา ไพรวัลย์และหนานอินที่บุกไปมรกตนครกันด้วยความละโมบ ถึงแม้ว่าแงซายจะเคย
รับใช้อยู่ในคณะเดินทางเมื่อภาค 1 ก็เหอะ แต่บัดนี้เจ้ากะเหรี่ยงโฉมงามมันได้เป็นถึงราชาครองนครยิ่งใหญ่ มัน
อาจจะต้องวางตัวให้สมกับเป็นผู้ปกครองนครด้วยการสั่งจับบุคคลภายนอกที่ล่วงล้ำเข้าไปประหารเสียก็ได้ ทั้ง
นี้ก็เพื่อรักษากฏที่สืบทอดกันมาแต่โบราณที่บุคคลภายนอกห้ามเข้า
ซึ่งนั่นก็หมายความว่า เพียงคณะของอนุชาเหยียบถึงแผ่นดินมรกตนคร กองทหารก็จะออกมาต้อนรับทันที
ซึ่งถ้าไพรวัลย์หรืออนุชาทำเก่งก็จะพรุนไม่เหลือชิ้นดีจากธนูที่พุ่งมารอบทิศราวกับห่าฝน

อีกใจหนึ่งของนายทหารปืนใหญ่ก็ให้คร่ำครวญถึงโชคชะตาของปืนใหญ่ แพ้อะไรไม่แพ้มาแพ้จุดโทษ
มันน่าเจ็บใจยิ่งนัก

เขาสะบัดหน้าไล่ความมึนงง นึกถึงแม่แสงโสมที่เคยเพ้อเจ้อให้ฟังหลายรอบ แต่มาภาคนี้นางกลับต้องการ
เพียงบู๊ล้างผลาญ มิสนใจกับน้ำจิตน้ำใจที่เขามอบให้ ถ้าเช่นนั้นก็สุดแต่น้ำใจของนาง

พลันดวงหน้าของแสงโสมก็ลอยมาวนอยู่ตรงหน้า
"คุณไชยยันต์ขา...นี่แสงเองนะคะคุณไชยยันต์ แสงให้ท่านมันตรัยใช้เทเลพอร์ตกระแสตรงส่งหน้าของแสงมา
หาคุณไชยยันต์ค่ะ...แสงจะมาเตือนคุณไชยยันต์ด้วยความหวังดีว่า นิยายทุกเรื่องจำต้องมีตัวโกง และเพื่อให้
เพชรพระอุมายังคงความขลังต่อไป แสงจำต้องยอมเสียสละความสุขส่วนตัว กลับมาเป็นนางร้ายตามเดิม
เพราะฉะนั้นคุณไชยยันต์เลิกกลุ้มใจกับแสงซะเถิด แค่นี้ละค่ะ ท่านมันตรัยบอกว่ามีเสียงเตือนแบตอ่อนแล้ว
หวังว่าคุณไชยยันต์คงจะเข้าใจและให้อภัยแสงนะคะ
คุณไชยยันต์ขา...แสงเตือนนี่ก็เพราะเป็นห่วงคุณไชยยันต์นะคะ อย่างไรถึงชาตินี้เราไม่มีวาสนาได้เคียงคู่
แสงก็ขอพบคุณไชยยันต์แค่ในฝันนะคะ แค่นี้นะคะ
ลาก่อนค่ะคุณไชยยันต์"

แค่คิดเข้าข้างตัวเองบ้างก็ยังดี ไชยยันต์ถอนใจ พลันใบหน้าเด็กน้อยพลับพลึงก็ลอยมาจากไหนอีกไม่ทราบ
"ลุงไชยยันต์...ไปแล้วไม่ต้องกลับมานะ พลับพลึงจะได้โตซะที"
ใบหน้านั้นหายวับไป

ไชยยันต์ทำตาปริบๆ อ้ะ...เอาไงก็เอากัน

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [19 พ.ค. 21:40:46]

ความคิดเห็นที่ 54

"นี่ นายพราน...ทำไมฉันจะต้องมาตกระกำลำบากกับคนอย่างเธอด้วยนะ"

เสียงดาริน วราฤทธิ์ แว่วมาจากป่าทึบ ร่างของพรานป่าปรากฏตัวมุดออกมาจากพุ่มไม้ โดยมีร่างของ
ราชสกุลสาวตามออกมาอย่างลำบากยากเย็น เนื้อตัวเป็นรอยขีดข่วนเต็มไปหมด

"ทางเค้ามีให้เดิน ทำไมถึงไม่เดินก็ไม่รู้นะ พาเราบุกเข้ามาด๊ายในพุ่มเล็บมือเสือ คนอะไรก็ไม่รู้"
ดารินยังคงบ่นกะปอดกะแปด รพินทร์หันมา
"อย่าบ่นไปเลยน่าคุณหญิง ก็ใครใช้ให้คุณหญิงตามผมมาล่ะครับ บอกให้นั่งสองแถวกลับไปเมืองไทยก็ไม่เชื่อ"
"อย่างฉันเนี่ยนะให้นั่งสองแถว โถ ฉันไม่ใช่พี่กลางนี่ มาอาฟริกาทั้งทีนั่งผลุบๆโผล่ๆท้ายสองแถวหัวฟูมาเชียว
ว่าแต่นี่เธอจะพาฉันไปไหนกันแน่รพินทร์ แล้วลงมาทำไมในปลักล่ะเนี่ย ว้าย..."

ร่างของหม่อมราชวงศ์สาวลงไปในปลักเกือบครึ่งค่อนตัว รพินทร์เดินนำขึ้นจากปลักไปแล้ว หันมาเห็นก็ทำ
หน้าเซ็ง
"ก็ใครบอกให้คุณหญิงลงไปล่ะครับ...เผอิญผมลงไปงมหาสร้อยเผื่อจะมีใครทำหล่นไว้จะได้มีรายได้พิเศษบ้าง
แค่นั้นเอง ข้างๆปลักมีพื้นดินโล่งๆตั้งห้าสิบกว่าเอเคอร์ทำไมไม่เดิน ดั๊นเดินตามผมลงไปในปลักทำไมล่ะนั่น"

ดารินรีบขึ้นจากปลักแล้วทำท่าฮึดฮัดไม่สบอารมณ์
"ก็ใครๆๆๆกันล่ะ ฮึ...แหม...เดินนำหน้าอย่างเดียวแล้วบอกให้เราเดินตามให้ดีอย่าห่าง ฉันก็นึกว่าต้องลงปลัก
ถึงจะปลอดภัยน่ะซี แล้วทำไมไม่บอกซะก่อน"
"ก็แล้วทำไมคุณหญิงไม่ถามผมซะก่อนล่ะครับ...ว้า เอาเถอะ คราวนี้ผมไม่ลงปลักแล้วก็ได้ เพื่อคุณหญิง"

ราชสกุลสาวยกแขนเสื้อขึ้นปาดเหงื่อบนพวงแก้ม
"เฮ้อ อยู่เรือนไม้สักดีๆไม่ชอบ ทำไมต้องมาลำบากลำบนตามกันอยู่ด๊าย...นี่เรากะลังตามไชยยันต์อยู่ใช่มะ
รพินทร์ แล้วไชยยันต์ก็กะลังตามพวกพี่กลางอีกที"
พรานใหญ่หันมา
"ช่ายแล้วครับคุณหญิง ปกติผมมักจะเป็นเสือนอนกิน นั่งอยู่บนภูดูหมูกัดกัน แต่แล้วเคราะห์กรรมตามมาทัน
ผมก้อเลยต้องลำบากลำบนมาเดินอยู่นี่ไงล่ะ คุณหญิงเองหายหน้าหายตาเอาเปรียบเพื่อนฝูงไปตั้งนานก๊อเลย
ต้องรับกรรมเช่นเดียวกัน เหอ เหอ"

"นี่เธอหยุดหัวเราะเสียงกวนประสาทฉันแบบนั้นได้มั้ยรพินทร์ แล้วบอกฉันมาว่าตอนนี้ไชยยันต์อยู่ห่างเราอีก
มากมั้ย ฉันขี้เกียจเดินแล้วนะ"
"ไม่ไกลและไม่ไกลคุณหญิง...เราอาจจะเจอในช็อทหน้าหรือเราอาจจะต้องลำบากเลือดตาแทบกระเด็นไปอีก
สิบช็อทก็ได้ ไชยยันต์เท่านั้นที่รู้...อดทนหน่อยน่าคุณหญิงหมอ"
"ฉันไม่น่าเลือกเธอเลยรพินทร์...นี่ถ้าฉันเลือกไชยยันต์ตั้งกะภาคแรกป่านนี้ฉันก้อคงจะนอนอยู่ในคฤหาสน์แล้ว
ไม่ต้องมาตะบันกระบอกข้าวเหนียวกินอยู่ที่หนองน้ำแห้งกะพรานป่าจนๆอย่างเธอ เฮ้อ พูดแล้วกลุ้ม"

รพินทร์หันมามองด้วยแววตาเศร้าๆ
"โอ คุณหญิง...ทำไมคุณหญิงถึงพูดแบบนั้น ผมจนแต่ผมก็มีศักดิ์ศรีของผม พรานไพรอย่างผมหาเช้ากินค่ำอย่าง
นี้ไม่อดตายก็บุญเท่าไหร่แล้ว...คุณหญิงไม่น่ามาซ้ำเติมผมเลย"
ดารินรู้สึกตัวว่าไม่ควรพูดความจริงเกินไปก็หน้าซีด
"โธ่ รพินทร์...ฉันแค่พยายามไม่หลอกตัวเองเท่านั้นเองนะก็เลยพูดตรงเกินไป แต่คนอย่างเธอก็ไม่น่าจะมาน้อยใจ
อะไรนี่ ดูว่าอนาถาน่าสมเพชอย่างนี้เถอะ ผู้หญิงตามกันเป็นพรวน"
"ที่พูดนั่นหมายถึงหมาหรือแมวกันล่ะคุณหญิง...โธ่ คุณหญิงหมอไม่เข้าใจคนอย่างผมหรอก ชาตินี้คงไม่มีวัน
เข้าใจด้วย แต่ไม่เป็นไร...อย่างไรเสีย ผมก็ยังคงรักศักดิ์ศรีพรานป่า ยอมอดตายดีกว่าต้องไปเป็นตัวอะไร
ไม่รู้ในเมืองหลวง คุณหญิงต้องเข้าใจว่าผมยึดศักดิ์ศรีเป็นหลัก"

"ก็น่านน่ะซี ฉันถึงต้องมาลำบากอยู่ทุกวันนี้ยังไงล่ะ...ว้ายรพินทร์ ทรายดูด...นี่ฉันลงมาได้ไงละเนี่ย..."

/* ** */
แฮ่กๆ เหนื่อย...กลับมาซะทีซีคร้าบคุณๆทั้งหลาย

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [19 พ.ค. 22:30:24]

ความคิดเห็นที่ 55

หมูหวานได้ยินเสียงแกรกกรากดังขึ้น จึงเงยหน้าขึ้นมอง และแล้ว
"วี้ดด... หล่อนเป็นใคร มาที่นี้ได้อย่างไร ที่นี่เป็นที่ส่วนบุคคล เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต อย่างนี้เข้าข่ายบุกรุกนะ"
เสียงอันดังเข้าข่ายก่อให้เกิดมลภาวะทางเสียง รัวเข้าใส่พลับพลึงเป็นชุด และก่อนที่จะมีชุดต่อไป พลับพลึงจึงรีบขัดขึ้น
"พี่หมูหวาน นี่พลับพลึงเอง พลับพลึงสีชมพูไงจ๊ะ.
"ต้าย หนูพลับพลึง จริง ๆ หรือจ๊ะ" กวาดสายตาขึ้นลงหลายเที่ยว
"ไม่เชื่อง่ะ เพิ่งจะเห็นเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ แกล้งตาไชยยันต์อยู่แหม่บ ๆ โตเป็นสาวไปได้งัย หล่อนเป็นใครบอกมานะ มิฉะนั้น"
หมูหวานย่างสามขุมเข้ามาหาพลับพลึงด้วยท่าทางเอาเรื่อง พลับพลึงเห็นว่าคงจะไม่ได้การ จึงแปลงร่างเป็นเด็กน้อยดังเดิม
ได้เห็นอย่างนี้เข้าหมูหวานซึ่งกำลังย่างขุมที่สี่ต้องรีบติดเบรค ABS ทันควัน
"เป็นงาย เชื่อยัง เพ่"
จากนั้นพลับพลึงก็กลายร่างเป็นสาวน้อยดังเดิมด้วย กันการเมื่อยคอในการเจรจา
แต่หมูหวานก็ยังไม่หายจากการตกตะลึง
"เฮีย เฮียไพรวัลย์ มา.. ได้ยังไงกัน"
แผนนี้ได้ผลหมูหวานหายจากอาการตกตะลึงหันขวับไปยังทิศทางที่พลับพลึงมองทันที
แต่ก็ไม่พบใคร ๆ จึงขว้างค้อนใส่พลับพลึงไปหนึ่งขวับ
"ยัยเด็กบ้า เป็นเด็กเป็นเล็ก มาล้อเล่นกะผู้ใหญ่"
"โธ่ ถ้าไม่เล่นอย่างนี้พี่คงไม่หายจากอาการเหวอน่ะซิ แล้วดูพี่ซิตอนนี้ดูได้ซะที่ไหน เอ้าดูสารรูปตัวเองซะ"
พลับพลึงหยิบกระจกบริเวณนั้นส่งให้กับหมูหวาน ทันใดนั้น

จากคุณ : พลับพลึง - [20 พ.ค. 15:31:59]

ความคิดเห็นที่ 56

"กริ๊ดดดด....."
กระจกที่หมูหวานถืออยู่ร้าวในพริบตา ส่วนพลับพลึงซึ่งคำนวณสถานการณ์ได้อย่างแม่นยำ
ก็รีบคว้าหูฟังวอร์คแมน มาใส่ลดความดังมากกว่า 80 เดซิเบลได้ทันกาล แต่เสียงก็ยังมีเสียงเล็ดลอดเข้ามาอยู่ดี
"ไม่จริง ไม่ใช่ สวีตตี้ผู้น่ารัก นี่มันนางผีเสื้อสมุทรต่างหาก พลับพลึงเอากระจกอะไรมาให้พี่"
เพราะลดความดังลงมาในระดับปกติ ดังนั้นพลับพลึงจึงไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ได้เห็นเพียงปากที่พะงาบขึ้นลงเท่านั้น จึงถอดหูฟังออกไปหนึ่งข้าง
"พี่หมูว่าอะไรนะ"
"ก็กระจกนี่มันหลอก พลับพลึงเอากระจะอะไรให้พี่น่ะ "
พลับพลึงจึงปลดหูฟังอีกข้างออก ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะบอกกับหมูหวานว่า
"เจ๊หมู เสียใจเรื่องเจ่ก เจ่ก ไพรวัลย์มากไปป่ะ ภาพที่เห็นน่ะมันใช่แล้วก็สารรูปเจ๊ตอนนี้น่ะมันดูไม่จืดจริงนี่"
แทงใจดำไปแบบไม่อ้อมค้อม มิฉะนั้นต้องพิมพ์กันยืดยาว
"ก็ใช่น่ะซิ เจ่ก เจ่ก เล่นหนีไปคนเดียว ทั้ง ๆ ที่มาด้วยกันแท้ ๆ ไม่ยอมทำตัวเป็นเลือดบรรหารบุรีกันบ้าง"
เสียงหมูหวานเริ่มเครือ ๆ อีกระลอก
"เรื่องเดียวจริงอ๊ะ เจ๊ ไม่เกี่ยวกะลุงอนุชาด้วยหรือ" เจอคนรู้ทันเข้าหมูหวานค้อนอีกขวับบ
"ก็ใช่น่ะซิ รายนั้นประกาศหานางเอกในบทที่ต้องเซ็นเซอร์ พี่ก็หลวมตัวมาสุดท้าย
ชิ่งหนีไปดื้อ ๆ อย่างนั้นแหละ พลับพลึงว่าทำอย่างนี้ถูกไหมล่ะ มันน่าเจ็บจั๊ย"
มลภาวะทางเสียงเริ่มเกิดขึ้นอีกระลอก
"เป็นอันว่าพี่หมูชอบทั้งสองหนุ่ม ว่างั้นเหอะ" รายการเจาะใจยังดำเนินต่อไป
"ไม่ได้เหรองัย" เสียงอ่อยเล็กน้อย
พลับพลึงได้ฟังแล้วก็เข้าใจถึงสาเหตุที่เทพีธิดาช้าง ต้องกลายเป็นผีเสี้อสมุทร
การที่สองหนุ่มไม่ยินยอมเล่นบทหัวอาหารให้กับหมูหวาน กลับเขียนเฟรนด์ชิพแล้วอำลาจากไป
ก่อนที่จะเจรจากันต่อไปก็

จากคุณ : พลับพลึง - [20 พ.ค. 15:48:46]

ความคิดเห็นที่ 57

ปรากฎร่างขาวสวยหมวยอึ๋ม ของลั่นทมสีชมพูขึ้นตรงหน้า
"พลับพลึงลูกรัก รีบออกไปจากที่นี่เถอะจ๊ะ"
"วิ้ดดด แม่ลั่นทม คิดถึงจังเลยค่ะ คิดทึ้ง คิดถึง จุ๊บ จุ๊บ"
ได้เห็นลั่นทมสีชมพูปรากฎกาย พลับพลึงรีบวิ่งเข้าไปกอดโดยมิรอช้า แล้วจุ๊บ ซ้ายทีขวาทีด้วยความคิดถึงเป็นกำลัง
"ทำไมจ๊ะ แม่ลั่นทมจ๋า ทำไมต้องรีบออกไปจากที่นี่จ๊ะ"
"ตอนนี้เจ้าหน้าที่ป่าไม้กำลังเดินทางมาจ๊ะ เพราะมีผู้แจ้งไปว่ามีเรือนไม้สักทอง ในป่าสงวน ป่าไม้จึงส่งเจ้าหน้าที่มาตรวจสอบ "
"แล้วบ้านหลังนี้ผิดกฎหมายหรือคะ" พลับพลึงแกล้งเซ่อ
"ก็ผิดซิจ๊ะ ตั้งในป่าสงวนแน่ ๆ แถมไม้ที่สร้างยังเป็นไม้ที่แอบตัดไปสวมตออีก หลายกระทงเชียวจ๊ะ"
"อ้าว แล้วพี่หมูหวานเขาไม่รู้หรือคะว่าบ้านหลังนี้น่ะไม่โปร่งใส"
"ยัยหมูเปรี้ยวจะรู้อาร้าย กระท่อมเก่าเป็นจุนไป ยัยนี่บังเอิญเห็นเรือนไม้สักเข้าก็อุ๊บอิ๊บเป็นของตัวเองไป"
พูดจบลั่นทมก็ปรายตามองหมูหวานซึ่งค้อนสองแม่ลูกอยู่หลายขวั่บ
"เอาล่ะจ๊ะ รีบเดินทางได้แล้วจ๊ะ เดี๋ยวเจ้าหน้าที่มาเจอมันจะยุ่งยากเปล่า ๆ ไปสมทบกับคุณแสงโสมซึ่งเดินทางไปล่วงหน้าก่อนแล้ว"
"พี่หมู ไปด้วยกันป่าว" สาวน้อยพลับพลึงยังห่วงใยหมูหวานอยู่ดี
"ไปซิ จะทิ้งให้อยู่คนเดียวได้งัยยะ แม่พลับพลึง"
ดังนั้นทั้งสามจึงออกเดินทางจากเรือนไม้สักไปสมทบกับคนอื่น ๆ
==================================
มีอีกหน่อยนึง แล้วจะมาต่อในภายหลัง

ลุงไชยยันต์จ๋า เขียนไปก่อนเถอะค่ะ ได้แค่ไหนก็แค่นั้นเดินทางไปช้า ๆ ก็ได้ค่ะ
พลับพลึงว่างเมื่อไหร่มาช่วยแน่ ไม่ต้องบ่นมากหรอกน่านะ (ยิ้มหวานให้กำลังใจ)

น้าแสงโสมขา ฝึกวิชาบู๊ไปถึงไหนแล้วคะ งานนี้ได้เกิดแน่ค่ะ...

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [20 พ.ค. 16:09:50]

ความคิดเห็นที่ 58

แปะๆๆ แม่ยกเอาพวงมาลัยมาคล้องคอให้แม่พลับพลึงคนเก่ง เล่นดี พร้อมๆ กับไชยยันต์ ผู้มีความมุ่งมั่น
จะเชียร์ต่อไปจ๊ะ
มารอบหน้าจะเปลี่ยนจากมาลับดอกไม้มาเป็นมาลัยแบงค์ แดงๆ ดีกว่า อิอิ

จากคุณ : แม่ยก40-40 - [20 พ.ค. 16:38:58]

ความคิดเห็นที่ 59

ขอเปลี่ยนจากมาลัยแบ๊งค์แดงๆ เป็นแบ๊งค์ดอลล่าร์แทนนะครับแม่ยก
แล้วจะมาเล่นเรื่อยๆ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [20 พ.ค. 18:54:51]

ความคิดเห็นที่ 60

ร่างของดารินค่อยๆจมลงไปในทรายดูดเรื่อยๆ ยิ่งเธอดิ้นก็เท่ากับไปเร่งให้จมลงไปเร็วขึ้น
"ว้าย รพินทร์ช่วยด้วย...นี่ฉันลงมาในทรายดูดได้ยังไงเนี่ย โอย ตายแน่แล้วฉัน...รพินทร์...ร้าพินทร์!!!..."

สาเหตุที่ดารินก้าวหล่นผลุบลงทรายดูดไปได้นั้นเนื่องจากเธอเดินตามหลังรพินทร์ชนิดก้าวต่อก้าวตาม
คำแนะนำของจอมพรานเพื่อความปลอดภัยของราชสกุลสาวนั่นเอง แต่รพินทร์กลับรอดจากทรายดูดไป
ได้เพราะตอนที่เขาจะก้าวลงไปนั้นเขากลับไม่ก้าว แต่กลับใช้วิชาสลับเท้าเบี่ยงตัวหลบไปได้อย่างรวดเร็ว
ดารินซึ่งก้าวตามมาติดๆหลบไม่ทันจึงหล่นผลุบลงไปในบ่อทรายดูดนั้น

"คุณหญิง!...อดทนไว้ก่อนครับ ผมกำลังจะไปช่วย" รพินทร์ป้องปากตะโกนลั่น
"อดทนบ้าอะไรเล่า ฉันจะจมทรายตายอยู่แล้วววว!...ช่วยด๊วยยย!..."
"คุณหญิงอยู่นิ่งๆสิครับ ยิ่งดิ้นทรายมันยิ่งดึงลงนะครับ"

ดารินหยุดดิ้น ร่างของเธอจมช้าลง แต่ว่าก็ยังจมลงอยู่ดีเพราะน้ำหนักตัว
"ไม่เห็นหยุดจมเลยรพินทร์!...ว้ายยยย จะถึงคอแล้วววว!..."
รพินทร์หันซ้ายหันขวา ไม่มีกิ่งไม้ยาวๆอยู่ใกล้เลย เชือกประจำตัวของเขาก็เปื่อยจนขาดยุ่ยไปหมดแล้วเพราะ
ใช้มาตั้งแต่ภาค 1 ไม่ยอมเปลี่ยน

โธ่ คุณหญิง...ฤานี่จะถึงกาลอวสานของคุณหญิงดารินเสียแล้ว
รพินทร์คิดด้วยประกายตาแจ่มใส ไม่รู้ว่าวิตกหรือดีใจกันแน่

ฉับพลันบ่วงบาศก์ที่ทำจากเถาวัลย์เส้นหนึ่งก็หล่นแผละลงมาที่ร่างของดารินพอดิบพอดี มันคล้องลงไปที่ลำตัว
แล้วรวบขึ้นมาระดับอก ดารินร้องว้ายด้วยความจั๊กกะจี้ก็เลยปัดมันออก บ่วงบาศก์จึงถูกปัดขึ้นมารวบคอแทน
"อ๊าย!...คร็อกๆ...หงึกๆ...คราย...ครายแกล้งฉัน..."
"น้อยเอามือจับไว้...อย่าให้มันรัดคอประเดี๋ยวก็ตายหรอก"
เสียงที่ตะโกนมาคือเสียงของอดีตนายทหารปืนใหญ่ ใช่แล้ว ไชยยันต์ผ่านมาพบเข้าพอดีก็เลยโยนเถาวัลย์ลงไป
ช่วยชีวิตราชสกุลสาวเอาไว้

ดารินคว้าเชือกที่พันคอตัวเองเอาไว้แล้วกระชากให้คลายออก จับด้วยสองมือให้มันรวบมือแทน
"ไชยยันต์...โอ ขอบคุณมาก เธอมาช่วยชีวิตฉันได้ทันเวลา"
ไชยยันต์ออกแรงดึงร่างของดารินให้ค่อยๆเลื่อนขึ้นมาจากใจกลางบ่อทราย รพินทร์นั่งเหม่ออยู่นานเพิ่งรู้สึกตัว
ก็รีบเข้ามาช่วยดึงเชือก แต่ว่าดึงสวนทางกับไชยยันต์

"เอ้ารพินทร์...ดึงน้อยขึ้นมาซี ไม่ใช่มาดึงชักกะเย่อกับผม อย่างนี้เมื่อไหร่น้อยจะขึ้นมาได้ล่ะ"
"โอ ขอโทษทีครับคุณไชยยันต์ อารามตกใจผมเลยดึงกลับทิศไปเท่านั้น"

แล้วสองหนุ่มก็ช่วยกันดึงราชสกุลสาวขึ้นมาจากบ่อทรายดูดจนได้ ดารินพอขึ้นมาได้ก็แผดเสียง
ใส่รพินทร์ทันที
"ตาบ้ารพินทร์ คนผีทะเล คนอะไรไม่รู้ นี่เธอไม่ได้เต็มใจช่วยฉันเลยใช่มะ นั่งดูอยู่ได้จนฉันจะจมมิดคออยู่แล้ว
นี่ถ้าไม่ได้ไชยยันต์ป่านนี้ฉันจะเป็นยังไงยังไม่รู้เลย"
"ก๊อจมทรายดูดตายน่ะซีครับคุณหญิง" รพินทร์ตอบหน้าตาเฉย
ดารินเต้นเร่าๆ ยกมือชี้หน้าจอมพราน
"อ๋อ พูดอย่างนี้เหรอตาบ้า...ทำไมเป็นคนแบบนี้ ฮือๆๆ รู้งี้ฉันยอมโหนรถสองแถวกลับบ้านซะก็ดี
ไม่น่ามาด้วยเลย ฮือๆ"
"ไม่เอาน่าน้อย...เธอก็ปลอดภัยดีแล้วนี่นา" ไชยยันต์รีบห้ามเพราะรำคาญเต็มที
"น่านน่ะซี...ผมก็กำลังจะช่วยคุณหญิงน่ะแหละ พอดีคุณไชยยันต์โผล่มาจากไหนไม่รู้ มาช่วยซะก่อน...
แล้วไปไงมาไงครับคุณไชยยันต์ ผมกับคุณหญิงกำลังตามคุณอยู่ทีเดียว ไหง๋โผล่มาจ๊ะเอ๋กันได้ยังกับคุณเดิน
ถอยหลังยังงั้นแหละ"

อดีตนายทหารปืนใหญ่หัวเราะหึๆ
"ไม่มีอะไรหรอกรพินทร์นอกจากผมต้องการประหยัดความเห็นเท่านั้นเอง รวมผมกับพวกคุณมาซะชุด
เดียวกันจะได้ไม่ต้องโดดไปโดดมา"
"แล้วเห็นวี่แววคุณชายกลางบ้างรึยังครับ"
"ยังเลยรพินทร์...ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกอนุชาจ้ำกันไปถึงไหนแล้ว...น้อย เป็นยังไงบ้าง"
ประโยคหลังเขาหันไปถามราชสกุลสาว ดารินส่ายหน้า
"ไม่เป็นไรหรอกไชยยันต์ ถ้าฉันเป็นอะไรไป ตาพรานไพรใจฉกาจนั่นคงปิดป่าเรียกสิงสาราสัตว์มาฉลองกัน
ยกใหญ่ทีเดียว เพราะงั้นฉันยังเป็นอะไรมิได้"
"โธ่ คุณหญิงละใส่ความผมตลอดศก ผมน่ะรักคุณหญิงคนเดียวนะจะบอกให้ ไม่รักคุณหญิงแล้วจะไปรักแมวน้ำ
ที่ไหนล่ะครับ"
"ก็แม่แสงโสมเหล้าไทยนั่นยังไงล่ะ แหมๆๆๆ พอเจอฉันละก้อปากหวานกะฉัน พอเจอแม่แสงโสมก็คุณแสง
ยังงั้นคุณแสงยังงี้...ฉันละเชื่อเธอจริงๆรพินทร์"
"โถ คุณหญิงครับ....โผมน่ะไม่ได้คิดอะไรกับคุณแสงโสมเลยแม้แต่น้อย คุณหญิงน่ะระแวงผมมากเกินไปแล้ว"
"เฮ้ยพอๆๆ..." ไชยยันต์รีบยกมือห้าม
"ขืนปล่อยให้พูดต่อละก็พอดีเที่ยงคืนไม่ต้องโพสต์กัน ไป เรารีบเดินทางตามอนุชาให้ทันกันเถอะ งวดหน้าก็ทัน
แล้วมั้ง"
แล้วไชยยันต์ก็เดินนำไปโดยปล่อยให้รพินทร์กับดารินเดินคุยกันตามมาเบื้องหลัง

ฉับพลันก็มีเสียงใครคนหนึ่งร่ายคาถาขึ้นดังแว่วมาตามสายลม

"โอม...กาลาตาซาราย..."

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [20 พ.ค. 23:37:59]

ความคิดเห็นที่ 61

หลังจากที่แสงโสมหว่านล้อมจนมันตรัยตกลงใจที่จะบุกยึดมรกตนครกันแล้ว แสงโสมได้มาเตรียมนำเสนอแผนดำเนินการบุกยึดมรกตนครให้มันตรัยฟัง ณ ห้องประชุมลับเฉพาะของถ้ำมรกต ก่อนที่แสงโสมจะนำเสนอ มันตรัยที่เพิ่งมาถึงห้องก็บอกข่าวแก่แสงโสมว่า จากการที่ได้ส่องดูลูกแก้ววิเศษ ขณะนี้ ฝ่ายคนดีทั้งหลายกำลังแตกกระจายกันอยู่ โดยฝ่ายหนึ่งมีรพินทร์ ไชยยันต์ และดาริน อยู่ด้วยกัน ในขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งมีไพรวัลย์ อนุชา และหนานอิน ขณะนี้ทั้งสองฝ่ายมุ่งหน้าที่จะไปมรกตนคร และการเดินทางของทั้งสองฝ่ายอยู่ในเส้นทางที่จะไปเชื่อมบรรจบพบกันในเวลาอันรวดเร็วข้างหน้านี้ ดังนั้น มันตรัยจึงได้ร่ายมนต์สะกดไปยังทั้งสองฝ่ายแล้ว ให้เกิดความรู้สึกมึนงง และบ่ายหน้าไปยังอีกทิศทางหนึ่ง เพื่อให้ทั้งสองไม่ได้พบกันเร็วเกินไปนัก แสงโสมได้ฟังเรื่องที่มันตรัยบอกก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

"ตายละท่านมันตรัยขา ถ้าฝ่ายคนดีทั้งหลายเค้าไปรวมตัวกันได้ แล้วเดินทางไปจนถึงมรกตนครเนี่ย เราเสร็จแน่เลยค่ะท่าน เพราะถ้าทุกคนไปถึงมรกตนครได้ก็จะช่วยกับท่านแงซายกำจัดพวกเรา เราคงต้องเหนื่อยมากขึ้น แย่แน่ ๆ เลยละค่ะคราวนี้"

มันตรัยมีสีหน้าเยือกเย็นยิ่ง สั่งการแสงโสมด้วยเสียงเฉียบขาด

"งั้นเราต้องดำเนินการขั้นเด็ดขาดแล้วละ แสงโสม"

แสงโสมพยักหน้ารับอย่างรู้เท่าทันตามประสาเลขาชั้นดีของฝ่ายตัวร้าย ตอบออกมาด้วยสำเนียงดุเดือดไม่แพ้กัน

"ค่ะท่าน เราจะเก็บพวกนั้นทั้งหมดทีละคน ยิ่งแยกกันอยู่อย่างนี้ยิ่งดีมากเลยค่ะ สะดวกในการที่เราจะกำจัด ก่อนที่พวกนั้นจะเดินทางไปถึงมรกตนคร"

มันตรัยหันหน้าไปทางมะกูดขุนศึกคู่ใจ พยักหน้าเป็นสัญญาน

"มะกูด เจ้าไปจัดการปล่อยเสือมรกตออกไปเล่นงานกลุ่มของไพรวัลย์ อนุชา หนานอิน เดี๋ยวนี้"

"ขอรับท่าน" มะกูดรับคำพร้อมทั้งรีบออกไปยังห้องเก็บเสือมรกตอย่างรวดเร็ว

"ท่านมันตรัยขา ภาค 1 เสือหิน ภาค 2 เสือดำ คราวนี้เล่นเสือมรกตเลยเหรือคะท่าน" แสงโสมถามด้วยความสงสัย

"แสงโสม มรกตก้อนยักษ์ที่ถ้ำเรามันเยอะเหลือเกิน เกะกะมาก เราไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ก็เลยให้ช่างสลักเป็นเสือขึ้นมาจะได้เข้าบรรยากาศกับถ้ำไง แล้วคราวนี้มีสำรองหลายตัวด้วยนะ เผื่อพลาดพลั้งถูกฝ่ายพระเอกระเบิดอีกก็ยังมีตัวสำรองไว้คอยตามราวีต่อ"

จากคุณ : แสงโสม - [21 พ.ค. 10:07:50]

ความคิดเห็นที่ 62

แสงอาทิตย์ยามอัสดงอาบภูผารูปแร้งยืนในท่าประหลาดเป็นสีแดงฉาน ดูมีเสน่ห์ลึกลับน่ากลัวปะปน
กันอย่างจำแนกไม่ถูก ไพรวัลย์ยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมาส่องดูทิศทางเบื้องหน้าบริเวณเชิงเขา

"คุณอากลางดูนั่นสิครับ" ไพรวัลย์ชี้ไปยังหุบเขาทางด้านซ้ายมือพลางยื่นกล้องส่องทางไกลให้
"ไม่ต้องหรอกเจ้าไพร ฉันมีกล้องส่วนตัวมาด้วย"

แล้วอนุชาก็ควักกล้องถ้ำมองอันเล็กๆออกมาส่องดู หนานอินเห็นเข้าก็หัวเราะก๊าก
"ฮ่าๆ นายชดยังไม่ทิ้งกล้องอันนี้อีกหรือครับ หนานอินนึกว่านายชดจะเลิกนิสัยเดิมที่ชอบถ้ำมองสาวๆอาบน้ำ
แล้วซะอีก"
อนุชาสะดุ้ง "เลิกไปนานแล้วว้อยลุงอิน...ฉันเพียงแต่เก็บไว้เป็นที่ระลึกเท่านั้น"

แล้วอนุชาก็ส่องกล้องตาเดียวอันเล็กๆขนาดโตกว่าตะเกียบนิดนึงไปยังบริเวณเชิงเขา
"ไหนกันล่ะเจ้าไพร ไม่เห็นมีอะไรผิดแปลกนอกจากหินทั้งนั้น"
"มีซีครับคุณอากลาง...ปู้โธ่ ผมชี้ให้ส่องทางซ้าย คุณอาเล่นส่องทางขวาแล้วเมื่อไหร่จะเห็นกันล่ะครับ...
โน่น ซ้ายมือสุดข้างเดียวกับที่ตาแร้งมันขยิบนั่นละครับ คุณอาเห็นอะไรมั้ย"

อนุชาขยับกล้องไปทางขวาอีก หนานอินเดินมาโผล่ตรงหน้ากล้องแล้วยืนทำท่าให้ดูว่าทิศซ้ายทิศขวามันต่างกัน
อย่างไรและอยู่ตรงไหน อนุชาจุ๊ปากจึ๊กจั๊ก
"ไม่ต้องสอนว้อยลุงอิน ฉันรู้ละน่า กะลังจะแพนกล้องจากขวามาซ้ายตะหาก เผื่อมีอะไรหลงหูหลงตาที่
เจ้าไพรมันไม่เห็นอีก"
อนุชายังคงไม่ยอมรับว่าตัวเองไม่เข้าใจซ้ายขวา ตอนเรียน ร.ด. โดนครูฝึกทำโทษประจำเพราะครูฝึกยืนอยู่
หน้าแถวสั่งขวาหันแต่เขากลับหันซ้ายอยู่คนเดียวในขณะที่คนอื่นๆหันขวากันทั้งกองพัน แล้วยังมีหน้าไปเถียง
อีกว่านึกว่าให้หันไปทางขวามือของครูฝึก

"เห็นหรือยังครับคุณอากลาง..." ไพรวัลย์ถามขึ้นอย่างรำคาญ
"เออๆ เห็นแล้ว...บ๊ะ อึแพะภูเขาเต็มไปหมด ท่าทางเราจะต้องเลี่ยงทางนั้นใช่มะ ม่ายงั้นเดินไปเหยียบเข้าก็แย่"

หนานอินยกมือปิดปากหัวเราะคิกคัก ส่วนไพรวัลย์ยกมือกุมขมับ
"ผมให้คุณอาดูถ้ำดันไปดูขี้แพะอีก...โน่นครับคุณอากลาง แพนกล้องขึ้นอีกสามสิบองศา มีปากโพรง
ลักษณะคล้ายถ้ำอยู่"
"เออๆเห็นแล้ว...อืม น่ากลัวจะใช่ถ้ำจริงๆซะด้วย"
"แล้วคุณอากลางสังเกตมั้ยครับ ว่ารอบเชิงเขามีแต่ภูเขาหินตันทึบไปหมด หุบเขาสูงชันมากมิอาจปีนป่ายไปได้
ง่ายๆเลย"
"โอ ใช่จริงๆด้วยเจ้าไพร...ถ้าเช่นนั้นเราคงต้องลอดถ้ำเข้าไปน่ะสิ...แล้วมันจะไปโผล่ที่ไหนก็ยังไม่รู้"

"เรามีทางจะไปได้หลายทางครับ ผมจะอธิบายทางเลือกให้พวกเราลงความเห็นคือถ้าเราปีนข้ามหุบเขาแร้งคอย
จะต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสามวันแน่ๆ กว่าจะข้ามไปฝั่งตรงข้ามได้ แต่ถ้าเราจะใช้วิธีอ้อมภูเขาหินนั่นทาง
สะดวกสบายแต่ยิ่งใช้เวลานานคงไม่ต่ำกว่าอาทิตย์หนึ่ง กับวิธีสุดท้ายคือลอดถ้ำนั่นเข้าไป ซึ่งไม่รู้ว่ามันจะ
ไปสุดที่ไหน มีทางออกหรือไม่"
อนุชาลูบเคราอย่างใช้ความคิดทั้งๆที่ไม่เคยไว้เครา
"อืม...แล้วลุงอินคิดว่ายังไง" เขาหันไปทางพรานเฒ่าคู่ใจ
หนานอินหรี่ตามองหุบเขาประหลาด
"หนานอินว่าเราคงต้องเสี่ยงกันดูสักคราแล้วละนายชด เสี่ยงลอดถ้ำเข้าไป ไม่แน่เราอาจจะใช้เวลาแค่ไม่กี่
ชั่วโมงทะลุถึงฝั่งตรงข้ามก็ได้"
"อือ...แล้วแกล่ะเจ้าไพร คิดว่าเราควรจะไปทางไหนดี"
"เข้าถ้ำดีกว่าครับคุณอากลาง"
"แกสองคนคิดเหมือนฉันไม่มีผิด" อนุชาสรุป
"ผมก็เห็นตระกูลคุณอาชอบพูดแบบนี้แหละ ตกลงได้คิดเองบ้างหรือยังก็ไม่รู้"
"บ๊ะ เจ้าไพรนี่มันจ้องจะกระแนะกระแหนฉันเรื่อย...เล่าปี่ยังต้องมีกุนซือช่วยวางแผน ฉันก็ต้องมีคนไว้คอย
ตัดสินใจให้บ้างซีว้อย"

ไพรวัลย์หันไปทางหนานอิน
"ลุงอินคอยคุมหลังไว้นะ ผมจะนำหน้า ยังไงคอยระวังอย่าให้นายชดของหนานอินหายได้ล่ะ"
แล้วเขาก็เดินนำออกไป อนุชารีบคว้าไหล่หลานชายไว้
"เดี๋ยวๆเจ้าไพร...แล้วถ้าเกิดเข้าไปแล้วไม่มีทางออกล่ะ"
"ปู้โธ่ คุณอากลาง มื้อเย็นนี้กินอะไรดีครับแถวนี้ไม่มีหญ้าสักต้น...ถ้าไม่มีทางออกเราก้อเดินย้อนกลับ
ทางเก่าออกมาซีครับ จะไปติดแหง็กอยู่ที่ผนังหินตันอยู่ทำไม"
อนุชาเหวี่ยงลูกแปดีดก้นหลานชายตัวแสบดังป้าบ
"หน็อยเจ้าไพร ชิชะ ยังไม่เลิกเอามุขคุณ ป.อินทรปาลิตมาใช้หลอกด่าฉันอีก...ไปๆๆ แกเดินนำไปน่ะดีแล้ว
อย่านำลงเหวก็แล้วกัน"

สามคนเดินกันเข้ามาภายในถ้ำอันมืดมิด ไพรวัลย์ฉายสปอร์ตไลท์ส่องนำทางอยู่เบื้องหน้า ส่วนหนานอินจุดไต้
คบเพลิงขึ้นส่องทางคอยระวังภัยด้านหลัง อนุชาเดินอยู่กลางพลางสอดส่ายสายตาดูหินงอกหินย้อยภายในถ้ำ
อยู่อย่างสนใจ เผื่อจะเห็นแร่ธาตุพวกอัญมณีโผล่แซมมาบ้างจะได้เป็นโอกาสกอบโกยเล็กๆน้อย

ฉับพลันก็ได้ยินเสียงเหมือนตัวอะไรกระโดดตุ้บลงมาจากแง่หินเบื้องหลัง ทุกคนหันขวับไปมอง
ประกายตาคู่หนึ่งเจิดจ้าในความมืดสะท้อนแสงไต้แวววาวไม่ผิดอะไรกับสีสันลำตัวของมันซึ่งเรืองแสงเป็นสี
เขียวมรกตอย่างชัดเจน

"เสือ!...โจรพันธุ์เสือ!" อนุชาตะโกนลั่น
"เสือมรกตซะด้วยนายชด" หนานอินพูดพลางถอยมารวมกลุ่ม
ไพรวัลย์ก้าวเข้ามายืนเคียงข้าง ขยับปืนกลในมือ อนุชารีบคว้าข้อมือหลานชายเอาไว้
"เดี๋ยวๆๆเจ้าไพร เสือมรกตตัวเบ้อเริ่มอย่างนั้น ท่าทางจะหลายกะตังค์ แกอย่าใช้ปืนกลยิงเลยจะทำให้
มันมีตำหนิเปล่าๆ"
ไพรวัลย์หันมาทางอนุชา
"แล้วคุณอากลางจะให้ผมทำไงล่ะครับ จะตายอยู่แล้วยังละโมบอีกหรือครับคุณอา"
"ก็แหม มันเสียดายง่ะ...แต่เอ แกดูดีๆซีเจ้าไพร ไหง๋เจ้าเสือมรกตนั่นมันตัวกะเปี๊ยก"

เสือมรกตตัวเท่าลูกแมวกระโดดหย็องแหย็งออกมา คาดว่ามันตรัยคงจะงกก็เลยใช้มรกตนิดเดียวปั้นได้เสือ
ตัวแค่เนี้ยะ เผื่อหายหรือถูกทำลายยังไงจะได้ไม่เสียดายมาก

"โอ๊ะ โอ๋...อย่างนี้สบายมาก"
ว่าแล้วอนุชาก็เดินย่างสามขุมเข้าไปหาเจ้าเสือเคราะห์ร้าย เสือมรกตถอยหลังกรูดทำขนพองเหมือนลูกแมว
จนมุมน่าสงสาร
แล้วอนุชาก็คว้าคอหิ้วเสือมรกตขึ้นมา มันดิ้นกระแด่วๆอยู่ในอุ้งมือ หนานอินรีบตรงรี่เข้ามาใช้ผ้ายันตร์แปะไว้ที่
หน้าผากมันทันทีราวกับสะกดผีในหนังจีน เจ้าเสือมรกตแน่นิ่งไปกลายเป็นมรกตล้ำค่าที่เจียระไนมาอย่าง
ดีในรูป "ลูกแมวหง็อย" อนุชาจับใส่กระเป๋าตัวเองอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [21 พ.ค. 12:43:25]

ความคิดเห็นที่ 63

มัวแต่ยุ่งเคลียร์งานอยู่หลายวัน เข้ามาแป๊บๆ ไม่ได้แวะเข้าป่า เผลอแพล็บเดียว
สถานการณ์มันเปลี่ยนไปจนแทบจะจับต้นชนปลายไม่ถูก จนผมเองถึงกับงง
และไม่คิดว่าไม้ตายขอลาออกเพื่อเพิ่มค่าตัว (อิ อิ) ของผม จะทำให้หลายๆ คน
ออกมาเปิด…. กันครื้นเครง เหอๆ

อย่าเพิ่งวิตกกังวลไปเลยขอรับสำหรับนายไพรวัลย์ อนันตรัย คนนี้ ถึงฆ่าก็ไม่ตาย
ขายก็ไม่ออก เอ๊ย ไม่ขาด ใครจะมาแย่งบทบาทเป็นไม่ยอมเด็ด ที่ผ่านมานั้น
ผมปลีกตัวออกไปจากคณะฯ แถวๆ ถนนนักเขียน (ไม่ใช่พระศิวะ แอ้ดเวนิว)
เลียนแบบแงซายในเพชรพระอุมาภาคหนึ่ง ซึ่งหนีไปสมทบกับกองกำลังอิสระ
ของฝ่ายประชาชน แต่ผิดกันตรงที่ผมกลับไม่เจอใครเพื่ออะไร นอกจากงานๆๆ
และงาน กว่าจะปลีกเอาตัวรอดมาได้ก็แทบตาย เข้ามาแล้วก็ลิ้นห้อยต่อ แฮ่กๆ

เอ้า… ขอประกาศให้ชาวเพชรพระอุมาที่สะบัดก้นหนีจากกันไปนั้น ถนนนักเขียน
ให้อภัยทุกอย่างแล้วครับ จะมาโพสต์ทิ้งๆ ขว้างๆ หรือปลอมตัวเข้ามา หรือกลับมา
สวมบทบาทเดิม มาอ่าน มาชม มาติ มาเฉยๆ ให้เกะกะกระทู้เล่นก็ยังดีนะครับ
มาร่วมมือร่วมใจกันชิงบทบาทและรุมยำใครก็ตามที่หลงมุขทื่อๆ เข้ามาด้วยกันเถิด
โดยเฉพาะคุณชายอนุชาตัวจริง หายสาปสูญไปอยู่บนเรือลำไหน หลานไพรวัลย์
ขอเชิญชวนให้คุณอามาเป็นลูกไล่ของผมต่อไป กลับตัวกลับใจ ลูกหลานยังให้อภัยนา…

แหะๆ ..อู้มาสามพารากราฟ ทีนี้เชิญอ่านตอนต่อไปได้แล้วขอรับกระผม

=======================================================

หนุ่มน้อยและหนุ่มใหญ่สองอาหลานหันไปมองตามที่หนานอินชี้บอกแล้วพากันนิ่งงัน
ไปโดยไม่ได้นัดหมาย จากแผนที่หนังโบราณของมังมหานรธา ที่อนุชาแอบก๊อปมาจาก
น้องเขยของตนเองตอนขากลับจากมรกตนครรอบสองนั้น ทิวเขาทะมึนเขียวครึ้มเบื้องหน้า
จะต้องเป็นทิวรูปนกอินทรีย์ร่อนร่าผงาดปีก มีอาการเหมือนดังจะไซร้ขน หรืออย่างที่
หนานอินพูดตามประสาแกว่านกอินทรีย์สะบัดหน้า แต่ในขณะนี้ ท่ามกลางแสงขมุกขมัว
ของฟ้าพยับฝนอึมครึมมัวซัว ยอดบนของทิวเขานั้นปกคลุมไว้ด้วยม่านหมอกหนาทึบ
ต่ำลงมาจากยอดภูเขาหินล้วนซึ่งตั้งยอดหายลับไปในหมอกสีขาวมัว คือชะง่อนผาและแก่งหิน
เบียดสลับซับซ้อนเป็นแง่มุมดำมืดอยู่บางตอน อนุชายกกล้องส่องทางไกลที่คล้องคออยู่
ขึ้นส่องสำรวจ แต่ก็ไม่ช่วยอะไรได้มากนักเพราะแสงมันสลัวเกินไป

“ ที่เราเห็นเป็นใบหน้าที่ลอดหว่างขาของมันมานั้น น่าจะเป็นซอกโพรงถ้ำหรือรอยหินแตก
อะไรทำนองนั้นนา..หรือว่าไง หนานอิน..เจ้าไพร ? ”

หนานอินส่ายหน้าช้าๆ แววตาของแกอัดอั้นเพราะคิดไม่ออก

“ หนานอินก็มึนตึ้บเหมือนกันแหละ นายชด อีตอนมาคราวที่แล้วนั้นเรามาตอนยังวันอยู่
ก็เห็นชัดๆ ว่ามันเป็นเขารูปนกอินทรีย์ แต่อีทีนี้ทำไมเห็นเป็นรูปอีแร้งก้มหน้ามองลอด
หว่างขาตัวเองไปได้ก็ไม่รู้ หรือผีป่าผีไพรมันจะบังตาเราไว้ละกระมัง ”

“ คงไม่งั้นละมั้ง ตาอิน ผีเผอที่ไหนกัน ตาอย่ามาหลอกกันเล่นสิ ฮึยย ขนลุก ”
ไพรวัลย์ร้องขัดขึ้นพลางหันมองไปรอบๆ ล่อกแล่ก ด้วยความเสียวสันหลังวาบๆ
ตั้งแต่เขาหลุดรอดมาจากปากเจ้าล็อกเนส มอนสเตอร์ได้อย่างฉิวเฉียดนั้นดูหนุ่มน้อย
ผู้นี้จะเกรงกลัว ภูติผีปิศาจมากกว่าเดิมจนผิดสังเกต จนอนุชาและหนานอิน
พากันแปลกใจ

“ นี่เจ้าไพร ถามจริงๆ เถอะ แกไม่เคยกลัวผีมาก่อนนี่นา กลับมาคราวนี้ทำไม..”

“โธ่ อากลางครับ ลองอากลางมาเจอปิศาจลั่นทมเข้าให้เหมือนผม แล้วคุณอาจะรู้เอง
ว่าทำไมผมถึงได้กลัวผีนัก เจ้าหล่อนน่ะ เกือบจะทำให้ผมกลายเป็นปิศาจที่เบื่อหน่าย
ศีรษะไปอีกตัวเสียน่ะสิครับ จะอะไรเสียอีก เฮ้อ..กว่าจะหนีมาได้ก็แทบแย่ ”

“ หง่ะ…” อนุชาทำตาโต “ แกอย่าบอกฉันนะว่า…”

เจ้าไพรพยักหน้า แล้วหลบตาทำเสียงอ้อมแอ้ม
“ ครับ..แต่ไม่ใช่อย่างที่อากลางคิดนา คือว่าจริงๆ แล้วตอนนั้นผมไม่รู้เนื้อรู้ตัวจริงๆ
ว่าวิญญาณเจ้าพลาย ตอนเพชรพระอุมาภาคที่แล้วๆ มานั้นจะสำแดงเดชสิงร่างผมเข้าให้
อยู่ดีๆ เจ้าหล่อนก้อ.. เอ้อ..แล้วผมรู้สึกตัวขึ้นมามันก็สายไปแล้ว จึงต้องปล่อยเลยตามเลย ”

อนุชาและหนานอินครางออกมาดังฮือแล้วทำหน้าสยดสยอง(ทั้งๆ ที่ในใจริษยาลึกๆ)
ทันใดพรานเฒ่าลาวเซิงก็เอ่ยออกมาอย่างนึกได้

“ เออ.. งั้นรอยเขียวจ้ำรอบคอของเองที่ตาถามว่าโดนอะไรมา แล้วเองบอกว่าโดนมดคันไฟ
มันตอกเอาเมื่อคืนน่ะ ที่แท้ก็…”

ไพรวัลย์ยิ้มอายๆ เอาเท้าเขี่ยพื้นอยู่ไปมาด้วยความเขิน
“ แหม..ลุงอินเนี่ย.. มาถามอะไรกันตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวคนอ่านก็พากันเดาไปเลยเถิดเท่านั้นเอง ”

“เอาละๆ พักเรื่องนี้ไว้ก่อนดีกว่า ” อนุชาร้องขัดขึ้นด้วยความแสลงใจทนฟังไม่ไหว
เพราะตนเองแห้วมาตลอดทั้งเรื่อง “ มาจัดการหุงหาและตั้งแคมป์พักหลับนอนกันเถอะ
เดี๋ยวมืดค่ำเสียจะทำอะไรไม่ถนัด เจ้าไพร แกออกไปหาอาหารก็แล้วกัน ให้ลุงอิน
จัดการขึงเตนท์ ส่วนฉันจะออกไปหาฟืนมาสำรองเอาไว้ คืนนี้ของที่นี่คงจะหนาว
น่าดูชมเชียวละ ขนาดยังไม่ทันจะห้าโมงเย็น ยังยะเยือกได้ถึงขนาดนี้ ”

จริงอย่างที่อนุชาพูด อากาศรอบด้านทวีความเย็นขึ้นทุกขณะ ท้องฟ้ากลายเป็นสีเทาทึมทึบ
เหมาะที่จะถ่าย มิวสิค วีดีโอ เพลงประเภทอกหักซ้ำซาก หรือรักเขาข้างเดียวเป็นเกลียวเชือก
อะไรทำนองนั้น แต่สามหนุ่มสามวัยจำต้องตัดความโรแมนติกออกจากหัวใจไปชั่วคราว
เพราะขืนยืนชมธรรมชาติอยู่คงจะได้นอนแขวนท้องตากน้ำค้างกันแน่ๆ หนานอินนั้นเลือก
ได้ทำเลที่พักใต้ต้นข่อยริมโคกเนินสูงขึ้นไปจากระดับทุ่งโปร่งซึ่งทั้งหมดเดินผ่านมา และ
ไม่ห่างจากแอ่งน้ำซับ แกจัดการเอามีดเดินป่าตัดถางต้นไม้ต้นเล็กๆ ที่ขึ้นอยู่รอบบริเวณจน
โล่งเตียน แล้วกางเต็นท์ขื้น ในขณะเดียวกับที่อนุชาขนฟืนมากองไว้ข้างจอมปลวกใกล้ๆ
จนเพียงพอที่จะใช้สุมไฟไปได้ตลอดคืน แล้วทั้งสองก็นั่งพักผ่อนตีรัมมี่กันฆ่าเวลารอเจ้าไพร
จะกลับมาจากการหาอาหาร

“ เอ.. เจ้าไพรมันไปถึงไหนของมันนะ เกือบชั่วโมงแล้วยังไม่ได้ยินเสียงปืนสักโป้ง ”
อนุชาบ่นพร้อมกับจั่วไพ่ใบหนึ่งขึ้นมาจากในกอง แล้วค่อยๆ แง้มแลบออกมาดูด้วยมาด
เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้

“ ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก นายชด อ้ายนั่นมันมือโปร แถมวิชาก็เก่งกล้าพอตัว ดีไม่ดีเก่งกว่า
พรานใหญ่รพินทร์เสียอีก เดี๋ยวมันก็กลับมา เชื่อหนานอินเถอะ ”

หนานอินว่าเสียงเรื่อยๆ พลางเคี้ยวใบกระท่อมหยับๆ สายตาที่ยังคมวาวแม้จะแก่เฒ่าของแก
จ้องจับเป๋งอยู่ที่ไพ่ในมือของอนุชา หากสังหรณ์ของแกไม่ผิด ไพ่ใบที่สองจากซ้ายในมือของ
คุณชายกลางที่ถูกถือไว้ห้าตาติดนั้น ต้องเป็นไพ่ที่แกกะคั่วอยู่อย่างแน่นอน ส่วนใบที่อนุชาจั่ว
ขึ้นไปนั้นดูทีท่าว่าจะเข้าตอง หรือไม่ก็เข้าเสตท เพราะตั้งแต่จั่วไพ่ใบใหม่ขึ้นไปบนมือ อนุชา
ใช้เวลาในการตัดสินใจตีไพ่ลงมาเนิ่นนานผิดสังเกต

“ เฮ้อ ถึงยังไงมันก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี และมันก็เป็นหลานของฉันเสียด้วยสิ ขืนมันเป็นอะไรไป
ในตอนที่มาเดินทางอยู่กับฉันละก้อ เจ้าไชยยันต์มันต้องเอาฉันตายแน่ๆ ”
อนุชายังไม่วายบ่น แต่หัวสมองของเขากำลังใคร่ครวญอย่างหนักว่าจะทิ้งไพ่ตัวไหนดี จริงอย่าง
ที่หนานอินคำนวณไว้ด้วยชั้นเชิงพรานเฒ่าของแกโดยที่อนุชาไม่ล่วงรู้ไปถึงความคิดของพรานคู่ใจ
ไพ่ใบไหม่ของอนุชานั้นไปเข้าตองคิงส์พอดี รอลุ้นเสตทอีกชุด เกมส์นี้ก็จะเป็นของเขา หากทิ้งไป
โอกาสที่จะจั่วได้คิงส์ หรือหนานอินทิ้งคิงส์ให้นั้นยากเหลือเกิน ส่วนสองดอกจิกที่เขาถืออยู่ในมือ
ก็ไม่มีวี่แววว่าหนานอินจะต้องการ ยกเว้นว่าพรานเฒ่าลาวเซิงจะถือคู่ หรือตองสองอยู่ในมือ
ตั้งแต่เริ่มแจกไพ่ …อนุชาขยับจะทิ้งมันลงไปแต่ก็ลังเลแบบกลัวๆ กล้าๆ ....

ใจของหนานอินเต้นระทึกไม่เป็นส่ำ เมื่อนิ้วของอนุชาเลื่อนปราดไปแตะไพ่ใบที่แกหมายตาเอาไว้
ในมือของเขา แต่แกพยายามเก็บอาการทำไก๋ อนุชาจ้องหน้าแกอยู่ชั่วครู่อย่างลองเชิง แต่หนานอิน
กลับไม่ยอมหลงกล แม้ว่ามดแดงสักรังมารุมกัดก้นแกในตอนนี้อย่าหวังว่ากล้ามเนื้อบนใบหน้า
ของหนานอินจะกระตุกแม้แต่น้อยนิด อนุชาถอนหายใจเบาๆ ชักไพ่ในมือใบนั้นขึ้นมาแล้วทิ้งโครม
ลงไปกลางวง

ทันใดนั้นเอง อุบัติการณ์อย่างหนึ่งก็เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน…

“ อากลาง…ตาอิน…ระวัง!! ”

สิ้นเสียงร้องตะโกนอย่างตกใจนั้น กัมปนาทของอูซี่ลำกล้องสั้น ก็ลั่นปรัวะออกมาเป็นชุดสนั่น
หวั่นไหว กิ่งไม้ใบไม้และพื้นดินใกล้ตัวของหนานอินและอนุชากระจุยฟุ้งขึ้นมาเป็นแถบๆ
อนุชาร้องเฮ้ยลั่นออกมาได้คำเดียว เศษดินก็กระเด็นเข้าใส่ปากเขาเต็มกำจนพูดอะไรไม่ออก
ข้างหนานอินนั้นมัวแต่นั่งตกตะลึงตาค้างด้วยความตกใจ

ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้ทันขยับตัวแต่อย่างใดนั้นเอง อะไรชนิดหนึ่งก็กระโจนพรึ่บลงมากลางวงไพ่
ด้วยน้ำหนักตัวอันมากมายจนพื้นดินเสทือน เงามืดทะมึนจากเรือนร่างอันใหญ่โตนั้นบังแสงสลัว
รอบด้านจนมืดมิดราวกับเงาราหูเข้าบังดวงอาทิตย์ (แต่คงไม่ถึงขนาดต้องตั้งชื่อลูกว่าอมตะวัน)
แล้วเจ้าของลำตัวสีเขียวเข้มเป็นเงาปลาบราวกับหยกเขียวนำเข้าจากสาธารณรัฐประชาชนจีนนั้น
ก็คำรามโฮกขึ้นอย่างสะเทือนเลือนลั่น อานุภาพของเสียงกระหึ่มเซอราวน์ซาวด์ของมันทำเอา
ป่ารอบด้านแลดูคล้ายพร่ามัวสั่นไหวเต้นระริกไว้ด้วยอำนาจของคลื่นเสียงชนิด ไดนามิค ช็อค เวฟ…

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [21 พ.ค. 13:13:36]

ความคิดเห็นที่ 64

เข้ามาอ่านตอนแรกยังไม่มีของป๋าไชยยันต์เลยนี่นา… พอแต่งปุ๊บโพสต์ส่งเสร็จ
กลายเป็นว่าของป๋าขึ้นมาก่อนได้ไงเนี่ย แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง

เอาเป็นว่า หยวนๆ ให้มันต่อกันก็แล้วกันนะครับ อิ อิ

จากคุณ : ไพรวัลย์ฯ - [21 พ.ค. 13:23:37]

ความคิดเห็นที่ 65

ขอมาเล่นด้วยคนได้ไหมคะ ^_^

จากคุณ : อุหลัน-สเลเต - [21 พ.ค. 15:33:42]

ความคิดเห็นที่ 66

ดีใจจัง เจ้าไพรวัลย์กลับมาแล้ว!...

คราวหลังก่อนโพสต์ก็ลอง refresh ดูก่อนซีครับ จะได้แก้บททัน
ผมเองก็มักจะเจอแบบนี้และต้องแก้บทประจำ

สำหรับเรื่องราวมิเป็นไร เอาตามล่าสุดของไพรวัลย์ก็ได้ครับ เพราะผมกำลังมึนเคจากการโดดไปโดดมา เอาเป็นว่าไพรวัลย์แต่งต่อไปตามนั้นได้เลย

ผมจะโพสต์เรื่องราวทางรพินทร์เข้ามาเดี๋ยวนี้ละ
หวังว่าพรานใหญ่คงไม่โพสต์แทรกมาก่อนนะ

ยินดีต้อนรับคุณอุหลัน-สเลเต ครับ เข้ามาเล่นด้วยกันได้ทันทีไม่ต้องสมัครเพราะคนรับสมัครลาออกไปกัน
หมดแล้ว เลือกตัวแสดงได้ตามใจชอบเลยครับ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [21 พ.ค. 17:25:14]

ความคิดเห็นที่ 67

ทางด้านรพินทร์ ดารินและไชยยันต์ หลังจากได้ยินเสียงร่ายเวทย์มนต์แล้วก็ให้บังเกิดอาการวิงเวียนเหมือนโดน
จับหมุนรอบตัวสักสิบรอบแล้วเบิ๊ดซ้ำอีกที
"เฮ้ยๆๆๆ...แผ่นดินทำไมมันหมุนติ้วๆยังงี้ฟะ" ไชยยันต์ร้องขึ้นมาอย่างงงๆ

ครู่หนึ่งภาพรอบตัวก็เข้าสู่ normal mode หรือสภาพปกติ บัดนี้ทั้งสามมายืนกันอยู่กลางทุ่งกว้าง แวดล้อมไป
ด้วยภูเขารอบด้าน ต่างหันซ้ายหันขวาเพราะเริ่มสับสนกับทิศทาง
ดารินยกมือขึ้นป้องหน้ามองหาดวงอาทิตย์ แต่ไม่ปรากฏเพราะเมฆหมอกสีเทาเต็มท้องฟ้าไปหมด
"โอ...เกิดอะไรกันขึ้นเนี่ยนายพราน ทำไมรอบๆตัวเรามันถึงมีแต่ทุ่งเหมือนกันหมด แล้วเราจะไปกันทางไหนต่อ"

รพินทร์นิ่งนึก พยายามใช้ทักษะพรานป่าผู้เจนไพร แต่แล้วก็จนปัญญาเพราะตอนนี้มาอยู่กลางทุ่งโล่ง ไม่มี
ต้นไม้ใหญ่ให้สังเกตอะไรได้สักต้น ทุ่งหญ้ากว้างไกลสุดลูกหูลูกตาไปจรดขอบแนวทิวเขารอบด้านเหมือนๆกัน
หมด ไม่มีอะไรแตกต่างไม่ว่าจะทิศทางใด นั่นหมายความว่าหากลองเดินส่งเดชไปทางหนึ่งอาจผิดทิศทางไป
คนละโยชน์กับพวกอนุชาก็ได้

"ตายละวา...นี่เราจะต้องมาหลงทุ่งกลายเป็นกระบือกันไปหมดซะละมั้งน้อย" ไชยยันต์รำพึงขึ้นมา
"เชิญเธอเป็นไปคนเดียวเถอะย่ะตาไชยยันต์ ฉันขอเป็นนกเอี้ยงดีกว่า...ว่าไงจ๊ะเจ้านกเอี้ยงเพื่อนยาก มามะ
อีกไม่นานฉันก็จะโบยบินไปอยู่กับพวกเธอแล้ว"
ดารินป้องปากตะโกนพูดกับนกเอี้ยงสองสามตัวที่บินโฉบผ่านไป รพินทร์หันมามองหน้าราชสกุลสาว
"คุณหญิงท่าจะประสาทไปแล้ว คงจะตกใจและรันทดกับชีวิตมากเกินไป เฮ้อ"
คุณหญิงดารินหันขวับมาทันที "ใครว่าฉันบ้า ฉันยังปกติดีทุกอย่าง"
"ไหมล่ะ คนบ้าไม่มีใครมันยอมรับว่าตัวเองบ้าหรอก...เราจะทำยังไงกันดีล่ะไชยยันต์ ท่าทางคุณหญิงอาการ
น่าเป็นห่วง" รพินทร์หันไปสอบถามความคิดเห็น

ไชยยันต์นั่งลงคว้าไส้เดือนตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วหันไปยื่นให้ดาริน
"เห็นท่าทางคุยกับสัตว์รู้เรื่อง ไหนลองถามไส้เดือนดูหน่อยสิว่าทิศเหนืออยู่หนใด"
ไส้เดือนยืดตัวโผล่หัวขึ้นมามองหน้า ดารินร้องกรี๊ดลั่น มือไม้ปัดเป็นพัลวัน ทำหน้าขยะแขยงเต็มที่
"กรี๊ดๆๆๆ...ไม่เอาๆๆๆ เอาไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ ตาไชยยันต์บ้า!...เอาทิ้งไป๊!...กรี๊ดๆๆๆ..."
รพินทร์หันมาทำหน้าดุไชยยันต์
"อะไรกันคุณไชยยันต์ คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง ก็รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงเกลียดไส้เดือนยังกับอะไรดี...คุณหญิงไม่ต้อง
กลัวครับ ผมอยู่นี่ทั้งคน...อ้ะ เอานี่ไว้"
แล้วรพินทร์ก็แบมือออก กิ้งกือตัวขนาดเท่านิ้วก้อยดิ้นขยุกขยิก ขานับพันนับหมื่นโบกพริ้วเป็นคลื่นราวกับจะ
ทักทายเธอ

เท่านั้นเอง ราชสกุลสาวก็ถึงกับตาเหลือกเป็นลมหน้ามืดล้มลงไปตรงนั้น

หลังจากตักน้ำจากปลักข้างๆมาสาดโครมจนดารินสะดุ้งเฮือกฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอก็ทำท่าขยะแขยงสุดๆ
กระดืบๆตัวหนีห่างจากพรรคพวก
"พวกบ้า...ฮือๆๆ แกล้งกันดีนัก...ฮือๆๆ คอยดูนะฉันจะฟ้องพี่กลาง ฮือๆๆ..."
รพินทร์เดินไปยื่นมือให้ดาริน
"พวกผมล้อเล่นน่ะครับคุณหญิง ขอโทษที่ทำให้ขวัญเสีย มามะคนดี๊คนดี ขวัญเอ๊ยขวัญมา"
"ไม่ต้อง!" ดารินตวาด "ฉันไม่เป็นไรแล้ว แต่ฝากไว้ก่อนเถอะนายพราน ตาไชยยันต์ด้วย...คอยดูนะ จะแกล้งคืน
ให้วิ่งกันป่าราบเลย...ฮือๆๆ"

สองหนุ่มอมยิ้มไปตามๆกัน ไชยยันต์หันมาปรึกษารพินทร์เกี่ยวกับทิศทางที่จะบ่ายหน้าไป
"ผมเกรงว่านี่มันจะเป็นแผนของเจ้ามันตรัยมันอ่ะรพินทร์ เสียงร่ายคาถากาลาตาซารายเมื่อกี้เป็นคาถาที่ผม
เกลียดมาก ได้ยินทีไรทำให้วิงเวียนทุกที"
รพินทร์นิ่งนึก "อืม...อาจเป็นไปได้ เพราะคาถานี้ผมก็เคยได้ยินมาจากพวกกะเหรี่ยงว่ามันเป็นคาถาหลงทิศ
ใครได้ยินแล้วจะทำให้หลงทิศทางยิงนกยิงไม้ยิงออกข้างประตูไปเสียหมด หรือถึงยิงตรงกรอบก็ตรงตัวผู้
รักษาประตู...อืม ตอนยิงลูกโทษก็ดันไปยิงกันหน้ากองเชียร์ทีมกาลาตาซาราย หยั่งงี้แสดงว่าทีมปืนใหญ่ของ
คุณคงจะโดนกองเชียร์ฝ่ายตรงข้ามร่ายคาถานี้ใส่เป็นแน่ถึงได้มึนกันหมด...ถ้าเช่นนั้นเป็นไปได้มากทีเดียวว่า
เจ้ามันตรัยมันคงต้องการให้พวกเราจับทิศทางไม่ถูกจะได้ตามอนุชาได้ช้าลงไปอีก"
ไชยยันต์พยักหน้าหงึกๆ
"โอ...ถ้างั้นก็แย่น่ะซี อย่างนี้แสดงว่าเจ้ามันตรัยกับแสงโสมต้องมีแผนชั่วร้ายอยู่แน่ ผมนึกว่าสองคนนั่นจะกลับ
ตัวกลับใจได้แล้วซะอีก หน้าตาก็ดีแต่ว่าจิตใจกลับชั่วร้ายไปได้โดยเฉพาะแม่แสงโสม เฮ้อ...ไม่น่าเลย"
"ผมว่าแสงโสมต้องโดนเจ้ามันตรัยมันล้างสมองแน่ๆ ลำพังแม่สาวแสนงามดุจดอกไม้สีสวยคนนั้นไม่น่าจะ
มีจิตใจอำมหิตเช่นนั้นได้"
พรานใหญ่รำพึงพลางหันไปชำเลืองมองดาริน

ไชยยันต์ดีดนิ้วเปาะ
"ใช่แล้วรพินทร์...ดอกไม้...เราต้องหาดอกไม้...ตามผมมาเร็ว"
แล้วอดีตนายทหารปืนใหญ่ก็ออกวิ่งลิ่วไป พรานใหญ่กับราชสกุลสาวก็วิ่งตามไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก

ไชยยันต์มาหยุดยืนอยู่ที่ทุ่งดอกทานตะวัน ดอกทานตะวันทุกดอกหันหน้าไปทางทิศหนึ่ง นั่นเองคือ
คำตอบที่ไม่ต้องอธิบาย ทุกคนเข้าใจได้จากบทเรียนสมัยเด็ก
"โอ...ในที่สุดเราก็สามารถหาดวงอาทิตย์เจอ ดอกทานตะวันหันหน้าไปทางนี้ งั้นดวงอาทิตย์ก็ต้องอยู่ทางนี้"
พรานใหญ่พูดพลางคำนวณทิศทางอย่างรวดเร็ว เขาสามารถหาทิศทางที่จะมุ่งตามอนุชาได้แล้ว

"คุณไชยยันต์ยอดเยี่ยมกระเทียมเจียวไปเลย...ไป เราเดินทางกันดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา" รพินทร์ชักชวน
ไชยยันต์ยกมือห้าม
"ดูก่อน...เรารู้ทิศแน่นอนแล้วก็สบายใจได้...แต่ผมอยากจะแก้แค้นเจ้ามันตรัยกับคุณแสงโสมสักหน่อย"
"แก้แค้นแสงโสมเหรอ...ฉันเอาด้วย" ดารินรีบตอบรับทันที

แล้วไชยยันต์ก็คว้ากระดาษขึ้นมาจดอะไรยิกๆ ครู่หนึ่งก็แหงนหน้ามองบนท้องฟ้า เห็นแร้งตัวหนึ่งบินวนเวียนอยู่
"รพินทร์...บัดนี้เราจำเป็นต้องหาบุรุษไปรษณีย์ส่งจดหมายนี้ซะแล้ว คุณช่วยร่ายมนต์เรียกแร้งตัวนั้นลงมา
รับจดหมายนี่ไปส่งหน่อยเถอะ"
"อ๋อ ซำบายมาก" แล้วรพินทร์ก็ห่อปากร่ายมนตรา
ฉับพลันแร้งก็บินโฉบลงมากระพือปีกอยู่ใกล้ๆพลางทำหน้าฉงนเหมือนจะถามว่าเรียกมันมาด้วยเหตุอันใด
ไชยยันต์ส่งจดหมายให้
"เอ้า เอาไปส่งเจ้าหน้าที่กองอัญมณี"
เจ้าแร้งงับจดหมายที่พับอย่างดีนั้นแล้วพยักหน้าทีหนึ่งก่อนจะกระพือปีกบินหายไป

"เธอเขียนไปว่ายังไงเหรอไชยยันต์" ดารินถาม
"ก็บอกเจ้าหน้าที่กองอัญมณีว่าเราพบแหล่งมรกตแหล่งใหญ่ที่ถ้ำมรกตของเจ้ามันตรัย บอกให้เขาจัดส่ง
เจ้าหน้าที่มาตรวจสอบด่วน แล้วก็ย้ำไปอีกว่าเราพบกองกำลังติดอาวุธไม่ทราบฝ่ายยึดครองถ้ำอยู่ด้วย...
เดี๋ยวอีกสักครู่เจ้าหน้าที่กองอัญมณีพร้อมกองกำลังผสมทหาร ตชด.ก็คงบุกไปถึงถ้ำเจ้ามันตรัยภายในไม่กี่
ชั่วโมงนี้แหละ หึๆ...โหสิเถอะนะมันตรัย แสงโสม"

แล้วทั้งสามก็ยืนไว้อาลัยให้อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะออกเดินมุ่งตรงไปยังทิศเหนือเพื่อตามอนุชาให้ได้โดยเร็ว

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [21 พ.ค. 17:28:03]

ความคิดเห็นที่ 68

มาอย่างผู้อ่าน
จะคอยส่งกำลัใจให้น้ำให้ท่า
หากมีวาสนาจะกลับมาเล่นด้วย
นะจ๊ะพี่ใจสิงห์

จากคุณ : 1honeysack - [22 พ.ค. 04:37:42]

ความคิดเห็นที่ 69

ทำงานก่อนนอนไม่พอขอเปิดหมวก
แต่งลวกๆไปไยให้ขบขัน
ถูกคนรักพนมเทียนเขากีดกัน
พอเถอะฉันไม่ขอรอโดนไข่ปา

เปิกกระทู้ดูผ่านๆอ่านแล้วปลื้ม
ไม่เคยลืมมุขลามกนะอาขา
คุณไชยยันต์ฉันขอเป็นแฟนคลับนา
อย่าเพี้ยนบ้าตามใครๆก่อนแล้วกัน

เมาขี้ตามาแต่งกลอนตอนหัวรุ่ง
ไม่อาจมุ่งถลุงสมองร้องกาพย์ฉันท์
แวะยื่นหน้ากลมๆมาทักทายพลัน
บุญมีทันกระทู้จบพบอีกครา

จากคุณ : สวีตตี้ - [22 พ.ค. 06:32:49]

ความคิดเห็นที่ 70

ตั้งแต่เริ่มเดินทาง ออกจากเรือนไม้สักหลังใหญ่มา หมูหวานก็บ่นระคนโอดครวญมาตลอดทาง
ก่อความรำคาญให้กับลั่นทมสีชมพูซึ่งร่วมเดินทางมาด้วยเป็นอันมาก จึงแยกจากไปพบกับแสงโสม
ล่วงหน้า โดยบอกกับพลับพลึงสีชมพูไว้ว่า หากมีปัญหาสิ่งใดก็ให้โทรจิตไปตาม ทำให้สองสาว
ต้องเดินทางมาเพียงลำพัง เมื่อเดินทางหลุดพ้นจากดงไม้ร่มรื่น ก็เข้าสู่ทุ่งโล่ง ทำให้ต้องผจญกับ
ความร้อนระอุยิ่งนัก หมูหวานจึงเริ่มบ่นขึ้นมาอีก
"โอ๊ย ร้อน ทำไมมันร้อนอย่างนี้นะ รู้สวีตตี้กลับปี 3000 ดีกว่า"
พลับพลึงมองหน้าหมูหวานด้วยสีหน้าเซ็ง ๆ ปนสมเพชหน่อย ๆ แล้วกล่าวว่า
"เจ๊ ยานที่เจ๊นั่งย้อนเวลามาน่ะ ตอนนี้เดี้ยงอยู่ไม่ใช่เหรอ อุปกรณ์การสื่อสารก็เจ๊งไปแล้ว
จะติดต่อกับศูนย์ ก็ไม่ได้ ผลึกอโรคยา ที่จะใช้ในการซ่อมยาน เจ๊ก็ยังหาไม่เจอ"
"พลับบ... พลึงรู้เรื่องนี้ได้อย่างไรกัน "
หมูหวานตกใจเป็นอันมาก ที่มีผู้ล่วงรู้ความลับที่เธออุตส่าห์ปกปิดอย่างสุดชีวิตเอาไว้
"หึ หึ ไม่บอก บอกได้แต่ว่าผู้ที่รู้เรื่องนี้ไม่ได้มีแต่พลับพลึงเพียงคนเดียวนะคะ"
ลูกสาวลั่นทมสีชมพูยิ้มหวาน ปนกวน ๆ หน่อย ๆ เพราะรู้ว่าได้พบช่องทาง ที่จะควบคุมยายหมูหวาน
เข้าแล้ว แต่เมื่อเห็นอาการเหน็ดเหนื่อย อ่อนเพลีย จริง ๆ โดยมิได้เสแสร้งของสาวหุ่นโอ่งมังกร
ตรงหน้าก็ใจอ่อนลง
"เหนื่อยมากหรือคะพี่หมูหวาน ไปพักกันใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างหน้าก็แล้วกันค่ะ"
ว่าแล้วก็สาวเท้านำหน้าหมูหวานไปยังทิศทางเบื้องหน้า จากการที่พลับพลึงได้ล่วงรู้ความลับของเธอ
เข้าทำให้หมูหวานสงบเสงี่ยมขึ้นเป็นอันมาก หลังจากดื่มน้ำแก้กระหาย พักเหนื่อยกันได้สักครู่
หมูหวานก็ถามถึงเรื่องราวที่พลับพลึงโตขึ้นอย่างกระทันหัน
"ก้อ ตอนที่ธรณีไซเบอร์พิโรธในครั้งแรก ได้เกิดสนามพลังงานอันเข้มข้นขึ้นมาทำปฏิกิริยากับกลไก
การเติบโตของพลับพลึงเข้าน่ะซิคะ แม้มนตราที่แม่ลั่นทมได้ผูกไว้ก็ไม่อาจทัดทาน ต้องคลายไป
พลับพลึงจึงโตขึ้นอย่างที่เห็น แต่สถานะการณ์ตอนนั้นน่ะไม่น่าไว้วางใจนัก พลับพลึงจึงแปลงร่าง
เป็นร่างเด็กน้อยร่างเดิมไว้ก่อน"
"อ้าว แล้วทำไมคนอื่น ๆ ไม่เห็นเป็นอะไรล่ะจ๊ะ"
พลับพลึงค้อนขวับในความช่างซักของหมูหวาน
"จะซักให้ขาวเลยหรือเจ๊ พลับพลึงน่ะมีพ่อเป็นมนุษย์ ส่วนแม่ก็เป็นนางฟ้า ก็เลยแตกต่างจากมนุษย์
คนอื่น ๆ ซิคะ อ้ออีกเรื่องบอกไปเลยก็แล้วกันจะได้ไม่ต้องถามอีก พลับพลึงเด็กน้อยที่แกล้ง
ลุงไชยยันต์น่ะ เป็นร่างแปลงของบริวารของแม่ลั่นทม หมั่นไส้ลุงไชยยันต์ที่ไปเกาะแกะน้าแสงโสม
เข้า ส่วนพลับพลึงน่ะตอนนั้นอยู่กับกระหังน้อยที่ชายป่าโน่น"
"เอ่อ อีกเรื่องนะจ๊ะ ทำไมตอนที่ธรณีไซเบอร์พิโรธรอบที่สองพลับพลึงไม่แก่ขึ้นอีกหรือจ๊ะ"
"แหม คือเมื่อพลับพลึงอยู่ในร่างที่ควรจะเป็น มันก็ไม่มีผลอะไรหรอกค่ะ มันมีภูมิต้านทานน่ะ"
"อ๋ออ... อย่างนี้นี่เอง แต่พลับพลึงจ๋า ตอนนี้พี่หมูหิวอีกแล้วจ๊ะ ไปหาราดหน้าทะเลกินกันดีกว่านะจ๊ะ"
"ราดหน้าทะเล !!!!!! " เมนูเด็ดชุดนี้ทำเอาพลับพลึงหัวเราะก้าก จนหมูหวานงุนงงเป็นอันมาก
พลับพลึงจึงเล่าถึงตำนาดราดหน้าทะเลที่ทำให้เกิดพลับพลึงสีชมพูคนนี้ขึ้นมาให้หมูหวานฟัง
จากนั้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่หมูหวานร้องขอได้
"สต็อบ หยุด พี่หมูหยุด..... อาไร้ตั้งแต่เดินทางมาพี่ยังไม่หยุดเรื่องรับทานเลยนะคะ หอยทอดเอย
ผัดไทยเอย ขนมผักกาด ขนมกุยช่าย ขนมหวานอีกกะตั๊ก"
"โธ่ พลับพลึง ก็พี่หิวนี่จ๊ะ" หมูหวานโอดครวญ
"ไม่โธ่ ไม่แธ่ ล่ะพี่หมู พลับพลึงตัดสินใจแล้วว่า ระยะทางจากนี้ไปพลับพลึงต้องทำให้หุ่นธิดาช้าง
ของพี่หมูกลับกลายเป็นหุ่นนางงามมาตรฐานให้ได้.
พลับพลึงลุกขึ้นประกาศต่อหน้าทุ่งโล่งอย่างมาดมั่น ตั้งใจ ไม่ว่าหมูหวานจะโอดครวญอย่างไร
พลับพลึงก็ไม่ใจอ่อนแม้แต่น้อย แล้วก็ลากหมูหวานลู่ถูลู่กังเดินทางกันต่อ
===============================================
พลับพลึงต้องทำตัวเป็นนินจา ผลุบ ๆ โผล่ ๆ ไปซักพัก ขอหายไปซัก 3-4 วันนะค้า

ตอนนี้ใครจะจับยายพลับพลึงกับยายหมูหวานไปสมทบก็ได้แล้วค่ะ ไม่ว่ากัน
ต่อเรื่องไปได้

ลุงไชยยันต์ขา ความคิดเห็นไหนไม่ต้องการก็สั่งลบได้นะคะ ลองเข้าไปดูที่ถังขยะน่ะค่ะ
นอกจากจะลบกระทู้ได้แล้วยังลบความคิดเห็นได้ด้วย ลองเข้าไปดูซิคะ

เป็นอันว่าตอนนี้คนที่ไว้ผมทรงสกินเฮ้ด มีอยู่แค่สองซินะ ลุงอนุชากะลุงรพินทร์
เฮียไพรวัลย์กลับไปไว้รองทรงเหมือนเดิมแล้ว

แม่ยก 40-40 จ๋า ขอบคุณค่ะสำหรับพวงมาลัย ยังไงพลับพลึงก็ถือว่าพวงมาลัยที่ได้มาแม่ยกให้
กับนักแสดงในวิกนี้ทุกคนนะคะ -:)

ท่านผู้ใดจะมาแสดงด้วย ก็ยินดีต้อนรับทุกคนค่ะ จะเล่นบทไหนก็เลือกเอาตามสะดวกนะคะ

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [22 พ.ค. 08:46:22]

ความคิดเห็นที่ 71

ว้าววว คุณรพินทร์ขวัญใจแม่ยกกลับมาแล้ว เย้ๆ เย้ๆ
ว่าแล้วก็คว้าพวงมาลัยแบงค์ร้อยคล้องคอพ่อรพินทร์ อิอิ

กระทู้ชักโหลดค่ะ พ่อๆ แม่ๆ นักแสดงทั้งหลาย
ตั้งกระทู้ใหม่ด้วยนะคะ จะตามไปอ่านค่ะ

ดีใจ ดีใจ สนุกจังค่ะ

จากคุณ : แม่ยกเจ้าเดิม - [22 พ.ค. 10:34:11]

ความคิดเห็นที่ 73

ไหน ๆ ก็ยังไม่ได้ไป แปะต่อ
..........
ระหว่างที่ลั่นทมสีชมพูแว่บหายไปนั้น ก็ระลึกถึงเรื่องราวที่จับวิญญาณเจ้าพลาย ได้เข้าสิงไพรวัลย์
แล้วนำตัวมา ให้ลั่นทมสีชมพูได้ถ่ายวิดิโอนู๊ดเอาไว้เพื่อจะแบล็คเมย์ ในกรณีที่เจ้าไพรวัลย์มาเกาะแกะ
พลับพลึงลูกรักเข้า แต่เนื่องจากอาการเมาหมัดจากแผนการโก่งค่าตัวไม่ประสบผลสำเร็จ มิหนำซ้ำยัง
ทำให้นักแสดงอีกหลายคนลาโรงตามไปอีกต่างหาก ทำให้เกิดจินตนาการไปถึงว่าได้มีซัมทิ่งรองกับลั่นทมเข้าแล้ว แม้รอยจ้ำจากการโดนมดคันไฟกัดเอาก็ยังคิดเตลิดเปิดเปิง ไปอีก เจอแบบนี้เข้าลั่นทมสีชมพูก็ต้องปลงอนิจจังไปตามระเบียบ

และแล้วก็ได้ปรากฎกลุ่มคนกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งพร้อมกำลังทหาร รวมเป็นกลุ่มใหญ่ มาทำลายภวังค์
เมื่อได้เห็นกล่มคนกล่มนั้นเข้าทำให้ลั่นทมสีชมพูเกิดความสงสัยเป็นกำลัง ก็แถวนี้ไม่น่าจะมีอะไรที่
ผิดกฏหมายใด ๆ ทั้งสิ้นนี่นา หรือว่า
"ถ้ำมรกต ต้องใช่เรื่องถ้ำมรกตแน่ ๆ หรือว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่อัญมณีมาตรวจสอบ ไม่ได้การล่ะต้องรีบไปพบกับท่านมันตรัย"
เมื่อลั่นทมไปถึงถ้ำมรกตก็ได้พบกับนางตานีซึ่งรอคอยการมาของลั่นทมสีชมพูอยู่แล้ว ได้นำลั่นทมสีชมพู
ไปพบกับมันตรัยและแสงโสม ซึ่งรออยู่แล้ว ลั่นทมก็ได้บอกเรื่องราวที่ได้พบกับคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินทาง
มาที่นี่
"หึ หึ เทวนารีลั่นทม ท่านคิดหรือว่าเราจะไม่ทราบเรื่องราวต่าง ๆ แม้นเจ้าหน้าที่อัญมณีมาตรวจสอบที่นี่
ก็หาเจอสิ่งใดไม่ ด้วยอิทธิฤทธิ์แห่งข้าฯ คนพวกนั้นคงได้พบเห็นแต่เพียงถ้ำรกร้างเก่า ๆ แค่นั้นเอง เหอ เหอ"
"ใช่ค่ะคุณลั่นทม ท่านมันตรัยได้ทราบการมาของท่านตั้งแต่แรกแล้ว แสงจึงให้นางตานีไปรอรับท่านข้างนอกไงคะ"
"แหม ได้ยินอย่างนี้ก็โล่งอก ไปคะ ศูนย์บัญชาการยังคงอยู่ซินะคะ แล้วจะจัดการกับเจ้าพวกนั้นอย่างไรดีคะ"
"อืม เวทมนต์กาลาตาซาราย ข้าทำอะไรมันไม่ได้ผลจริง ๆ แต่บทนี้มันไม่น่าพลาดเลยนี่นา ขนาดปืนใหญ่แท็คทีม
แห่งกรุงลอนดอนยังต้องหอบแห้วกลับบ้านกันหอบใหญ่เลยนี่นา ถ้าอย่างนั้นข้าจำต้องศึกษาว่าด้วยมนตรา
บทใหม่เอี่ยมจัดการเจ้าพวกนั้นซะแล้ว นั่นคือ คัมภีร์เบเนลักกี้ ณ ยูโรสองพัน จัดการมันซะแล้ว"
"เอ๊ คัมภีร์เล่มนี้นี่มีวรรคย่อยว่าด้วยกังหันสีส้มด้วยใช่ไหมคะ ท่านมันตรัย ลั่นทมคุ้น ๆ ว่าลูกพลับพลึงเคยเอ่ยถึงนี่คะ"
"ฮ้า พลับพลึงน้อยรู้ถึงบทนี้ด้วยรึ นั่นเป็นวรรคที่เรากำลังตีความอยู่ซะด้วย แล้วตอนนี้เด็กน้อยคนนั้นอยู่ที่ไหนล่ะท่านลั่นทม"
"พลับพลึงกำลังเดินทางมาสมทบค่ะ ตอนนี้กำลังรบอยู่กับแม่สาวจากอนาคต ลั่นทมรำคาญการโอดครวญ
ของแม่คนนั้นมาก จึงหลบมาก่อน"
"งั้นอีกไม่นานนนน เราคงสำเร็จในมนตราบทใหม่เป็นแน่แท้ แต่ตอนนี้เราต้องเปลี่ยนถ้ำมรกตให้เป็นถ้ำธรรมดาก่อนก็แล้วกัน"
"โอมมมม "

เมื่อเจ้าหน้าที่อัญมณีและกองกำลังทหาร ตชด. ซึ่งได้รับจดหมายที่ส่งมาจากไชยยันต์ เดินทางมาถึงถ้ำมรกต ก็
ไม่ได้พบสิ่งใดตามข่าวที่แจ้งไปแม้แต่น้อย จึงกลับออกไปแต่ก็ได้หมายมาดว่าเจอเจ้าคนส่งข่าวเมื่อไหร่จะสกรัม
ให้น่วม โทษฐานที่ส่งข่าวเท็จมาให้

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [22 พ.ค. 12:37:05]

ความคิดเห็นที่ 74

อ้า... เอ่อ... แม่ยกเจ้าเดิมจ๋า จอมพรานของเรายังไม่ยอมกลับมาเลยค่ะ
ไม่ทราบว่าไปตามหาน้องมุขอยู่ที่ไหน วานแม่ยกไปบอกหน่อยนะคะ
ว่าเข็มทิศ ไพรวัลย์ อนันตรัย ได้กลับมาแล้ว จะอย่างไรก็ให้แกกลับมาเร็ว ๆ
และอย่าลืมลากพระรองคู่บารมีแกกลับมาด้วยก็แล้วกันนะคะ ความผิดที่ไป
ตัดผมทรงสกินเฮ้ดเข้า ชาวเพชรพระอุมายินดีให้อภัยค่ะ

จากคุณ : พลับพลึง - [22 พ.ค. 12:52:22]

ความคิดเห็นที่ 75

ฝากแม่ยกทั้งหลายดูแลกระทู้แป๊บบบบนึงนะครับ
ว่างจากงานแล้วจะมาละเลงต่อ

จากคุณ : ไชยยันต์ - [23 พ.ค. 10:33:07]

ความคิดเห็นที่ 76

หนานอินขึ้นกระทู้ใหม่ให้แล้วนะครับ
เชิญทุกท่านตามไปได้ที่

@.. เพชรพระอุมา ภาคพันทิพ ตอน เส้นทางมรณะ ..@

จากคุณ : หนานอิน - [23 พ.ค. 14:03:30]