ปีที่ 2 ฉบับที่ 574 วันศุกร์ที่ 15 มกราคม พ.ศ. 2542 ขึ้น 4 ค่ำ เดือน 3 ปีขาล

คอลัมน์ เปิดวิสัยทรรศน์

เมื่อท่านได้บวชเป็นนาคหลวง ก็คิดอยากจะเรียนต่อ เพื่อความแตกฉานในธรรมะขั้นสูงสุด จึงตั้งใจจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ ดินแดนแห่งคริสศาสนา เผื่อจะได้บรรลุธรรมขั้นสูงของพระพุทธองค์ที่นั่นบ้าง

ญาติโยมที่ศรัทธาในความเป็นยอดคนสมองเพชรของพระมหา หวังจะเห็นความรุ่งเรืองของพระศาสนา จึงลงขันกัน ตามมากตามน้อย ตามกำลังปัจจัย ที่กระเบียดกระเสียน จากเงินที่ลูกหลานให้ จนได้เงินพอส่งท่านไปเรียนอังกฤษ

เมื่อสำเร็จการศึกษาจากอังกฤษกลับมา ท่านก็ฉลองศรัทธาบรรดาญาติโยมอุปัฏฐากทั้งหลายอย่างถึงใจ

ด้วยการสึกหาลาเพศบรรพชิตทันที ออกมาเป็นฆราวาส  ด้วยคิดว่า การมีชีวิตอย่างฆราวาส จะช่วยพระศาสนาได้มากกว่า

เพื่อเป็นการจรรโลงพระศาสนาให้ยืนยง ท่านขัดสีฉวีวรรณ ล้างคราบไคลผ้าเหลืองออกหมด

หัวที่เกลี้ยงเกลาไร้ผมดูมีสง่าราศรี ก็เลี้ยงผมไว้ยืดยาวเลยไหล่

เข้าหาอบายมุขต่างๆ ทุกอย่าง เพื่อหาประสบการณ์ไว้ช่วยประคับประคองพระศาสนา

และห้ามใครเรียกมหาอย่างเด็ดขาด

ทำงานอยู่วิทยาเขตนครปฐม ของมหาวิทยาลัยศิลปากรได้ไม่ได้ ท่านก็เปลี่ยนอาชีพ

จะเป็นด้วยเห็นว่า การเป็นอาจารย์สอนศิษย์นั้นไม่ตื่นเต้น ไม่สามารถลุยถั่วช่วยพระศาสนาได้เต็มไม้เต็มมือ ตามความเจตนารมณ์ของญาติโยม ที่ยอมอดออมส่งเสียไปให้ท่านเรียน

หรือว่ามหาวิทยาลัยเห็นว่า วัตรปฏิบัติของท่านนั้น เหมาะจะมาโลดแล่นในยุทธจักร มากกว่าเป็นแม่พิมพ์สอนลูกศิษย์ จึงเชิญให้ท่านไปตามทางของท่าน..ก็ไม่รู้ได้

จากนั้นท่านก็ทำมาหากินปากกัดตีนถีบ เข้าร่วมแก็งทุกแก็ง กระบวนการทุกกระบวนการ ไม่ว่าบนดินใต้ดิน ท่านลุยถั่วมั่วซั่วเข้าไปหมด เพื่อเงิน เพื่อชื่อเสียง และเพื่อพระศาสนา

ทุกวันนี้ท่านจะไม่รับโทรศัพท์กับใคร หรือไม่คุยกับใคร

ถ้าใครคนนั้น ไม่สามารถแสวงธรรมจากวงเมรัยกับท่านได้

ท่านเคยเป็นนักเขียนอยู่ร่วมค่าย “ต่วยตูน” กับผมอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ร้อนวิชาจนอยู่ไม่ได้

ใครที่อยู่กับพ่อพระอย่าง “เฮียต่วย” ไม่ได้นั้น ต้องเป็นคนวิเศษประเภทหลุดโลกไปเลยทีเดียว

ผมติดตามถามข่าวของท่านอยู่เสมอ แต่ข่าวคราวของท่านขาดหายไปจากความรับรู้ของผมไปพักหนึ่ง

ในช่วงที่ท่านไปซ่านซ่าอยู่ที่อังกฤษนั้น ผมมัวไปล้างจานหาค่าเรียนหนังสืออยู่ที่อเมริกาจนไม่มีเวลาหายใจหายคอ

แต่ก็มีข่าวจากอังกฤษให้ผมไม่เชื่ออยู่เสมอว่า ท่านโดดเด่นโด่งดังที่อังกฤษ เป็นพิเศษ

เมื่อไม่รู้ก็อยากรู้ ไม่เห็นก็อยากเห็น จึงใคร่ขอรบกวนถามท่านที่อยู่อังกฤษร่วมสมัยกับพระมหาคนนี้ว่า

ท่านเคยเปลื้องจีวร ใส่สูทสวมหมวก ออกจากอพาร์ตเม้นต์ที่พัก ตอนมืดๆ ค่ำๆ บ้างไหม

ระหว่างที่อยู่อังกฤษ มีแหม่มสาวและไม่สาวมามะรุมมะตุ้มกับท่านถึงที่พักบ้างไหม

ถ้ามี…ช่วยถามแหม่มเหล่านั้นดูบ้างเถิดว่า เธอเหล่านั้นมาเพราะ ดื่มด่ำในรสพระธรรมที่ท่านพร่ำสอน หรือดื่มด่ำกับอำนาจเงิน ที่ท่านหว่านโปรยอย่างไม่จำกัด เพื่อแลกกับบริการบางอย่าง

แต่ถึงคำตอบจะออกมาว่า ใช่…จริง…และมี ก็ตาม

ผมจะไม่ยอมเชื่อเป็นอันขาด เพราะผมรักท่านเป็นการส่วนตัว และครอบครัวของผมก็รักและเคารพท่าน อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ตลอดมาจนปัจจุบัน

ที่เขียนมายืดยาวถึงสองตอนนั้น ก็เพื่อเป็นการยืนยันว่า การที่ท่านไปแคะคุ้ยหาหลักฐานต่างๆ ของพระที่ไม่ประพฤติปฏิบัติธรรม ตามแบบที่ท่านเห็นว่าดีนั้น

เป็นเรื่องที่ชอบที่ควรแล้ว

เพราะพระที่ดีที่ถูกต้อง ต้องประพฤติปฏิบัติตามแนวทางของท่านเท่านั้น

พระศาสนาจึงจะรุ่งเรืองและดำรงอยู่ตลอดไป….อนิจจา

โรเจอร์