A Direcçom - James Kennedy
O desenvolvimento económico capitalista e os seus correspondentes cámbios políticos, estám a mover-se cumha velocidade que deixa muito atrás a política do Partido Laborista e este partido já nom pode mais dar expressom adequada à luita da classe obreira. A classe obreira alcançou umha fase decisiva no seu desenvolvimento, que sempre precede à sua busca de novas formas, reflectindo a sua luita, e fazendo a polarizaçom de classes mais diferenciada.
A Direcçom é um produto da tradiçom -- o passado. O Partido Cartista (1838-48) foi a primeira forma de direcçom que demandava resolver as necessidades económicas dos obreiros, e seguindo a esta levantaram-se os sindicatos. Na Alemanha, um partido político similar --o Partido Social-demócrata (1860)-- veu à existência, dirigido por Lassalle, e de acordo ao grao de desenvolvimento capitalista do continente e de América, brotaram organizaçons políticas de carácter similar.
O trabalho assalariado, a base do capitalismo, suplantou a possessom feudal, a base do feudalismo. Ali xurdiu a necessidade, coa nova economia capitalista, de garantir ao proletariado privilégios políticos negados aos obreiros baixo a orde precedente... O parlamentarismo, o novo edifício político, era um mecanismo ideal para a administraçom das necessidades da burguesia, e ao mesmo tempo extender a enganosa doctrina da "liberdade, igualdade e justiça".
A coordenaçom do proletariado, como factor político, co Estado burguês, permitiu ao proletariado ajustar-se à dinámica da economia burguesa meiante a organizaçom em sindicatos. Em tanto o trabalho qualificado ainda mantinha o monopólio, os sindicatos podiam "negociar" em torno a salários incrementados, e nas primeiras etapas da indústria a grande escala os obreiros podiam resistir os abusos realizados sobre o seu nível de vida por parte dos patronos, mentres a rivalidade nacional entre os capitalistas individuais era todavia predominante. Por conseguinte, a política de partido convertira-se num jogo, preparado, em primeiro lugar, para competir cos interesses burgueses, e o proletariado tomou parte no jogo a causa do melhoramento aparente que poderia procurar-se dentro dos limites burgueses. Os partidos do proletariado assumiram formas burguesas, convertiram-se em associaçons limitadas entregando "pam e manteiga" e girando por posiçons políticas. A Direcçom situou-se antes do que a Classe, e quando a massa se lançava à luita, os dirigentes resignavam-se ao seu status como "negociadores" e mantinham a luita dentro das barreiras do capitalismo. Gerentes, superintendentes e capatazes nas fábricas, foram contrapostos meiante os presidentes, organizadores e secretários do movimento obreiro; as juntas de directores foram contrapostas meiante os comités executivos.
Os escravos assalariados do movimento obreiro deixavam os seus assuntos em maos dos dirigentes, como deixavam as suas actividades industriais em maos dos patronos nas fábricas. A execuçom da iniciativa proletária desenvolveu-se simultáneamente à actividade económica do capital, até que a Guerra Mundial trocou a expansom normal e ordeada do Capital em caos e desorde. A iniciativa dos dirigentes, em conseqüência, transformou-se em iniciativa de massas, co alçamento revolucionário em Rússia, Hungria e Alemanha. Esta iniciativa de massas foi restrita na sua missom histórica polo atraso económico da Europa Oriental e polo atraso político da Europa Ocidental. O alçamento revolucionário adiantou o relógio económico no Leste e retrasou o relógio político no Oeste.
A Direcçom é um princípio de pre-guerra que pressupóm o capitalismo no processo de desenvolvimento normal. Fai impraticável e obsoleto um rexurdimento da acçom e iniciativa de massas. Numha situaçom revolucionária, somentes a acçom mais ampla e plena das massas pode resolver as contradiçons do capitalismo –a qual revela a verdadeira natureza da luita de classes mesma--. Co empeoramento da economia burguesa, o alçamento revolucionário conseguinte, os dirigentes rendem-se à força da reacçom e som afetados dumha parálise progressiva. A acçom real é compelida desde fóra das organizaçons tradicionais. A poderosa tendência cara a consolidaçom das massas e a acçom de massas acarretam a organizaçom da ofensiva, urgindo o princípio do movimento de massas independente. A claridade precede à unidade, e a transformaçom que leva do princípio dos dirigentes ao princípio da acçom de massas independente planteja a questom da reorganizaçom da sociedade despraçando-a dumha base política a umha base social. Este princípio fundamental é a aboliçom do trabalho assalariado, e do mesmo seguera-se como algo natural a propriedade social dos meios de produçom e de intercámbio. Isto pressupóm o rejeitamento do "socialismo de Estado".
Publicado em Solidarity, órgao da APCF, Decembro de 1938.