Capítulo Sexto

Capítulo Sexto

Un programa contra a miséria material e espiritual dun mundo mercantilizado

1. Ideoloxias socialistas e comunistas actuais.

1.1. O SOCIALISMO REACCIONÁRIO

a) O socialismo de Estado (Popular).

Ante a derrota histórica do capitalismo de Estado como modelo planificado de estabilización e crescimento da taxa de ganáncia, estratos da clase meia e da pequenaburguesia, así como os restos da aristocracia obreira, estavan chamados a adicar-se à luita ideolóxica. Para criar-se simpatias aparenta non ter en conta intereses próprios diferenciados, apelando às masas en xeral, clamando por un Estado democrático popular. O actual socialismo de Estado burgués, herdeiro da socialdemocracia clásica ou do leninismo, é un vertedeiro no que se acumulan ecos do pasado e ameazas sobre o porvir, e a sua incapacidade para compreender a marcha da história conclue por fazer ridículas as suas pretensións.

Enarbolando a bandeira dos dereitos de explotad@s e oprimid@s, a fin de atraer às masas populares, non pode desfazer-se da sombra do oportunismo, e da memória da época anterior na que contribuiu à derrota do proletariado co seu poder sindical e partidista. Cando os campeóns do capitalismo planificado aseveran que a sua forma de explotación era distinta da actual, esquecen que eles organizavan a explotación en condicións e circunstáncias por completo diferentes e hoxe sobrepasadas. Cando advirten que baixo a sua dominación non existia a precariedade moderna, esquecen que o capitalismo actual é un produto histórico do desenvolvimento do mesmo Capital.

Ameazad@s pola mundialización, difunden a sua oposición ao capitalismo mundial integrado plantexando-a como unha defesa dos intereses da clase obreira frente ao grande capital transnacional. Profetizando o sinistro advenimento do totalitarismo das "forzas do mercado", o socialismo democrático-burgués pretende voltar atrás na história, ao "Estado de Ben-estar". Asumen a miséria como modo de vida, a vida do proletariado, para defender a sua "calidade". O caracter reaccionário da sua crítica está presente na sua acusación à elite burguesa de ter criado as condicións de clase que farán saltar polos aires toda a orde social burguesa, unhas condicións revolucionárias. Por iso, a sua prática política toma parte na represión do movimento de clase, e o seu obxectivo non deixa de ser defender ou conquistar os seus próprios priviléxios dentro do sistema.

b) O socialismo nacional ou pequenoburgués.

Este socialismo pretende ser a crítica mais radical da orde burguesa, mas só para voltar atrás no tempo. Arela os antigos vínculos sociais que son destruidos polo capitalismo mundial e pretende encaixar pola forza os modernos meios de producción e de cámbio no marco das antigas relacións nacionais e a sua correspondente estrutura. Non pretende unha volta atrás na história, senon repeti-la. Non pretende voltar a fases anteriores do capitalismo, senon situar as novas forzas produtivas baixo un marco que poda controlar: a democracia burguesa e o Estado nacional fundados na estruturación independente da economia nacional. Este socialismo nacional é, ademais de reaccionário, utópico. O exemplo deste socialismo temo-lo destacadamente no independentismo radical.

c) O socialismo 'verdadeiro': a extrema esquerda (do capitalismo).

A literatura revolucionária perde, en maos destes indivíduos, toda significación prática. O caracter revolucionário destes partidos ou indivíduos é meramente literário, nen sequer veradeiramente teórico en tanto que pensamento para a prática. Todo o que hai de prático nas suas nocións é mera herdanza ou repetición do pasado. Por iso, o seu discurso parece unha especulación teórica sobre a realización da eséncia humana mentres a sua prática política só serve para perpetuar a orde social existente.

Teñen en común reclamar-se herdeiros das verdadeiras tradicións revolucionárias. Mas ao importar do pasado os seus plantexamentos, non advirten que non poden importar as condicións reais que os convertiron nunha forza prática no pasado. Nas suas maos, toda a vigorosidade e fecundidade do pensamento revolucionário queda castrada e violada. O comunismo -polo que non luitan práticamente de modo algún- é na sua boca a encarnación da Razón, da Humanidade e da Vontade revolucionária. Iso sí, verdadeiramente revolucionárias. Autoproclamados marxistas, anarquistas, autónomos, etc., para eles o comunismo só existe en tanto que idea condensadora do que para eles é racional e humano, e da sua vontade e aspiracións, que, por suposto, son verdadeiramente revolucionárias. Non é a poténcia dun movimento real que é produto da cooperación colectiva do proletariado.

O pensamento revolucionário é a "razón prática", a vontade pura e verdadeiramente humana. Critican o capitalismo por ser un sistema inhumano, sen compreender tal negación da humanidade como proceso material de submetimento e enaxenación que, portanto, non están dispostos a combater práticamente nen a abordar críticamente de modo sério. O único que fan é interpretar os restos das tradicións revolucionárias históricas desde o seu prisma filosófico, produto por certo da alienación capitalista. Sobre os escritos orixinais da teoria revolucionária eles deslizan as suas conclusións abstractas e ahistóricas, sexa para critica-los como para asimila-los tal como son. En resumo, todos teñen en común que actuan como idealistas cuxa aspiración mais íntima é apropriar-se do copyright do pensamento revolucionário. Non compreenden de modo materialista a teoria, ou sexa, o pensamento como produto histórico determinado de condicións sociais históricas e concretas. Non compreenden a necesidade de compreender a realidade sen pretender encaixa-la e amolda-la às concepcións precedentes. De aí que todas estas correntes se caractericen polo dogmatismo e a conseguinte sectarización das suas organizacións, compensada se é o caso, ante o fracaso social, coa renúncia progresiva a todo princípio revolucionário auténtico, prático.

A literatura marxista primitiva é convertida en ideoloxia, en repetición das práticas plantexadas por Marx e Engels para a sua época. O marxismo literário é exaltado como "filosofia da acción", "socialismo verdadeiro", "ciéncia do socialismo", "fundamentación filosófica do socialismo", etc. Así castrado, "deixou de ser a expresión da luita dunha clase contra outra", non é mais que o embalsamamento do vello pensamento revolucionário ou pseudorrevolucionário, mas igualmente alonxado da realidade prática, da vida prática. Imaxinan-se que así defenden as verdadeiras necesidades e os intereses do proletariado, mas en realidade só defenden a necesidade da verdade e os intereses dun ser humano abstracto. Como a sua práxis é reaccionária, o único positivo da sua existéncia é impedir o esquecimento da revolución, mas ao mesmo tempo impedindo o seu desenrolo vivo. A sua práxis revolucionária existe só no seu mundo ideal filosófico.

En lugar de apoiar as novas expresións espontáneas do movimento proletário, contribuir à sua organización e desenvolvimento, é dizer, construir o movimento de clase a partir das luitas de clase e da compreensión das condicións actuais, este socialismo verdadeiro pretende reencuadrar ao movimento tamén nas vellas práticas organizativas e de combate. Non compreende que toda a sua ideoloxia, tanto literária como prática, presupón condicións obxectivas diferentes, e é totalmente incapaz de apreender da derrota do movimento obreiro anterior, que trata de reconstruir a partir dos seus restos, en lugar de luitar por un novo movimento que ha de nascer a partir de aqueles sectores proletários que apostan pola ruptura de conxunto co movimento tradicional. Ao fazer isto se convirte nunha forza recuperadora que efectua un papel indispendável na ditadura totalitária capitalista: bloquear calquer tentativa de ruptura coas estruturas de domesticación do movimento: as formas de organización, as ideoloxias e os métodos e concepcións da luita tradicionais. Predican que, no lugar de avanzar, as masas "mais ben perderian todo neste movimento".

O socialismo verdadeiro é a doctrina consciente que representa os intereses da "nova pequenaburguesia": os segmentos acomodados da sociedade que se radicalizan ante a ofensiva permanente do capital. Mas esta radicalización é só unha atitude subxectiva, e práticamente, a sua prática é conservadora. Luitan porque temen perder a sua posición actual, non para gañar unha diferente.

Proclaman que o movimento proletário que enxaixa cos seus plantexamentos é o movimento modelo, e que o militante de tal movimento é o militante modelo. A todas as suas concepcións distorsionadas, este militante modelo da-lles un sentido oculto, un sentido superior e socialista, contrário à realidade. Mistifica a sua prática reformista como prática revolucionária e quere ver nas condicións existentes as condicións revolucionárias, que únicamente poden ser produto da actividade construtiva do movimento de clase mesmo. Consequente até a fin cos seus verdadeiros plantexamentos, acava por manifestar-se de modo aberto contra a tendéncia 'brutalmente destrutiva' do comunismo e aspirando a ocupar unha posición imparcial por acima de todas as luitas de clases: pretenden ser os portadores intocáveis da teoria revolucionária e prefiren para isto situar-se práticamente do lado do réxime burgués, esquecendo que @s comunistas consideran indigno ocultar as suas verdadeiras ideas e obxectivos que se condensan na luita polo derrocamento violento de toda a orde social existente.

Por todas estas razóns, ainda que se reivindiquen comunistas non poden fazer mais que apartar contínuamente este horizonte da sua actividade prática presente.

1.2. O COMUNISMO BURGUÉS (ver programa no ponto 3.3, apartado 2º, en ideoloxia dos intereses comúns)

Dentro do comunismo burgués existen duas tendéncias. Primeiro, a tendéncia (neo)liberal, que pon o acento na supresión das luitas e dos perigos que sacuden a sociedade burguesa, e que expresa consecuentemente o caracter despótico da orde social actual e a sua apoloxia do capitalismo como "o mellor dos mundos posíveis". Segundo a tendéncia (social)demócrata, para a cal o mais importante é convencer ao proletariado de que se non está conforme coas tendéncias degradantes do sistema actual, o que necesita son reformas administrativas con base nas mesmas relacións de produción burguesas e unha boa política estatal. Por esta razón a tendéncia demócrata é tamén a mais perigosa, pois é a mais prática no sentido de suprimir da visión da sociedade a luita de clases e o antagonismo de clases. Toda a sua ideoloxia sobre a livre competéncia entre os indivíduos, sobre a igualdade de oportunidades, sobre os valores sociais, etc., é no fundo un elemento meramente comercial para comprar o apoio do proletariado e transforma-lo en incremento dos seus benefícios. Con ser reaccionário, este socialismo non é utópico, posto que realmente non cree que o seu obxectivo sexa posível, senon, mais ben, o toma polo ideal que orienta a sua prática política. Nada mais fácil que recobrer cun barniz socialista o asistencialismo estatal, unha inversión en estabilidade para incrementar a taxa de benefícios capitalista. ¿Acaso o Estado non se levantou no pasado contra a propiedade privada, o clericalismo e a inxustiza? ¿Non predicou no seu lugar a planificación e a solidariedade, a etica e a moral, a vida cívica e a comunidade civil?. Como fracción política da clase capitalista asume o sistema actual e as suas inevitáveis consequéncias.

1.3. O COMUNISMO ESQUERDISTA: a nova utopia crítica.

A ideoloxia revolucionária que acompaña aos primeros grandes movimientos revolucionários do proletariado, é forzosamente, polo seu conteúdo, reaccionária. Preconiza un revolucionarismo xeral e un burdo igualitarismo.

"Dan-se conta do antagonismo das clases, así como da acción dos elementos destrutores dentro da mesma sociedade dominante." Mas non advirten do lado do proletariado nengunha iniciativa intelectual, nengún movimiento cultural próprio. "Como o desenvolvimento do antagonismo de clases vai à par co desenvolvimento da indústria", eles tampouco poden encontrar as condicións espirituais da emancipación do proletariado, e se lanzan en busca dunha ciéncia social e dunhas práticas sociais que permitan criar esas condicións.

En lugar da experimentación social teñen que pór a acción das suas próprias ideas; en lugar de meios históricos de emancipación intelectual, formas fantásticas de realiza-la que prescinden da compreensión materialista da libertación espiritual; en lugar de traballar pola organización gradual do proletariado en clase consciente, pretenden que o movimento de clase asuma unha teoria inventada por eles. "A futura história do mundo reduce-se para eles à propaganda e execución prática dos seus planos". Na confección dos seus planos teñen consciéncia de defender ante todo os intereses da clase obreira, mas a consciéncia de clase non existe para eles senon baixo o aspecto da consciéncia submetida. Igual que o leninismo, non ven o desenvolvimento dialéctico da consciéncia revolucionária, non ven na negatividade da consciéncia derrotada o tampouco ven na combinación desta negatividade destrutiva posta en tensión pola explotación de clase o xermolo selvaxe dun movimento en espiral, dun desenvolvimento acumulativo que derivará no salto qualitativo que é alzamento revolucionário do pensamento sobre o futuro.

A forma reformista da luita de clases, así como a sua própia posición social, leva-lles a considerar-se mui por acima do antagonismo interno da consciéncia de clase (antagonismo entre a necesidade de libertación revolucionária e a incapacidade para concevir a sua realización prática). Desexan mellorar as condicións de vida de tod@s @s traballadores/as, incluso dos mais privilexiados. Por iso, non cesan de apelar a toda a masa traballadora sen distinción, e incluso se dirixen con preferéncia aos estratos dominantes, aparentemente mellor organizados ou aparentemente mais conscientes. "Porque basta con compreender o seu sistema, para recoñecer que é o mellor de todos os planos posíveis da mellor de todas as sociedades posíveis". Nesta categoria de comunismo esquerdista encontran-se neoconsellistas, as tendéncias postmodernas -revisionistas- da tradición da autonomia proletária, e outras tendéncias várias. Tamén o esquerdismo está presente no socialismo pequenoburgués mais radical e no socialismo "verdadeiro".

Repudian a acción intelectual, e en particular, a acción intelectual revolucionária, e se propoñen acadar o seu obxectivo por meios violentos, tentando abrir camiño ao novo evanxélio social valéndose da forza do exemplo, por meio de pequenos experimentos dentro e fóra da luita de clases, que, naturalmente, fracasan sempre e perpetuan o estado de derrota. Estas fantásticas descripcións da organización futura do movimento proletário, que xurden nunha época en que a consciéncia do proletariado, todavía mui pouco desenvolvida, considera ainda a sua própia situación dunha maneira tamén fantástica e alienada, "proveñen das primeiras aspiracións dos obreiros, enchidas de profundo presentimento, cara unha completa transformación da sociedade". Non compreenden a tampouco a necesidade de unir actividade intelectual e actividade prática dentro do movimento real, e, ademais de ser incapaces de realizar unha acción intelectual que non sexa difundir o seu discurso, tenden inevitávelmente a separar desenvolvimento teórico e desenvolvimento prático. Reproducen así a división entre unha masa incapaz do pensamento criativo e unha elite portadora do saber revolucionário.

Encerran elementos críticos, atacando as bases da sociedade existente, pero na prática se convirten tamén en recuperadores, por inoperáncia. Por isto, estas correntes, aferradas a unha práxis utópica, acaban constituindo sectas ou disolvendo-se como tais, pois as suas concepcións conducen a suprimir o desenvolvimento histórico da consciéncia de clase e do movimento en xeral, pretendendo conciliar artificialmente o antagonismo entre a autovalorización limitada do proletariado e o proxecto revolucionário através da constitución de partidos revolucionários ou centros sociais autoxestionados. Ao pretender avanzar con estas concepcións, inevitávelmente acaban integrando-se co vello movimento obreiro ou aillando-se del (ou desaparecendo), dexenerando en socialistas reaccionári@s ou comunistas burgueses, e só se distinguen deles pola sua ideoloxia mais sistemática (simplificada) "e unha fé supersticiosa e fanática na eficácia milagrosa da sua ciéncia social".

Por iso se opoñen con encarnizamento a todo movimento intelectual que xurda da clase obreira, pois non ven nel senon o resultado dunha cega falta de fé no seu evanxélio, sexa este un evanxelio de partido ou un evanxelio de masas. En ambos casos a tese materialista da centralidade do proletariado e do proletariado concreto como suxeito revolucionário, non pode ser admitida práticamente e, en consequéncia, este movimento real só pode ser considerado en función do seu dogma. A contradición entre a consciéncia da clase e a teoria verdadeiramente revolucionária deve tamén culminar, cando menos, na crítica represiva da primeira como contrarrevolucionária. Non compreenden nen sequer a diferéncia entre a consciéncia reformista que se forma espontáneamente e está suxeita a desenrolo, e a sua ideoloxia revolucionária, consciéncia reproducida dogmáticamente e petrificada para a eternidade como "verdade imutável" (cuasi relixiosa).

2. Un programa para o desenvolvimento das forzas produtivas materiais da sociedade.

1º) A clase obreira necesitamos luitar desde unha dupla perspectiva: por unha banda, os nosos intereses imediatos, cuxa realización só pode conquistar-se na pugna contra a política burguesa concreta, e por outra banda, os nosos intereses mediados (a meio/longo prazo), cuxa realización situa-se nun futuro que todavia non vislumbramos mais que como tendéncias na sociedade actual, cuxas condicións exactas non podemos coñecer portanto, razón pola cal a luita polo futuro ha de ser unha luita de programas e directamente política, é dizer, unha luita dirixida principalmente contra a dominación capitalista como tal en todas as esferas da sociedade e non contra unha política concreta. Isto claro, desde unha perspectiva ofensiva, porque desde unha perspectiva de resisténcia ou defensiva, ou sexa, unha perspectiva que aspira à parálise da luita de clases e à "paz social", a luita polo futuro se convirte nunha luita pola reforma das políticas burguesas do presente. Isto non serve para cambiar o curso do desenvolvimento social, e, portanto, para resolver ainda o mais mínimo problema de forma duradeira. Sobre o caracter limitado das reformas cerne-se o espectro da decadéncia material e espiritual da sociedade capitalista, o que é, en primeiro lugar decadéncia das condicións de existéncia social da clase obreira, e só nun segundo lugar -condicionado pola derrota permanente do moovimento proletário- unha crise da dominación capitalista.

A política comunista non defende intereses que separen ao conxunto do proletariado, distinguindo-se por destacar e fan valer os intereses comúns a todo o proletariado en todas as luitas parciais (exclusivamente sectoriais, locais, nacionais, etc.), representando sempre os intereses do movimento proletário no seu conxunto con independéncia do nível de desenvolvimento da luita de clases. Impulsa adiante ao movimento de clase partindo sempre do esforzo por acadar unha visión clara das condicións, da marcha e dos resultados xerais do movimento. O seu obxectivo xeral, que engloba e encauza as luitas por todos os intereses particulares, é a constitución d@s proletári@s en clase, o derrocamento da dominación burguesa e a conquista do poder polo proletariado, como meio imediato para a abolición da propriedade privada capitalista, resultado da explotación. E así como "o primeiro paso da revolución obreira é a elevación do proletariado a clase dominante, a conquista da democracia", o comunismo defende esta orientación en toda a luita de clases presente, destacando o seu caracter esencialmente político independentemente da esfera na que xurda e se desenvolva e a imprescindibilidade da luita polo poder na sociedade, que, como luita colectiva, encontra a sua bandeira e a sua síntese prática no conceito de conquista da democracia obreira.

O comunismo é o movimento real que pretende anular e superar a posición persoal e social da clase capitalista na organización da produción, así como o conxunto da estrutura xerárquica da sociedade que posibilita esta. Frente à apropriación privada da riqueza social e a explotación do traballo, defende a socialización da riqueza e a supresión do traballo asalariado (e con el, do traballo en xeral). A socialización é a distribución da riqueza produzida segundo as necesidades sociais, efectivizando o caracter social do mesmo capital como resultado histórico e como instrumento do traballo social da clase obreira. Coa supresión do traballo asalariado se suprime o salário como expresión das relacións de producción económicas próprias do capitalismo, e se suprime tamén o traballo, posto que a separación real entre traballo (actividade destinada à produción) e produción (a actividade de criación) desaparece. A libertación do traballo significa que, coa eliminación da enaxenación da actividade produtiva do indivíduo, a actividade laboral é convertida en primeira necesidade vital.

2º) O eixe fundamental de toda a política comunista é necesáriamente a resolución da contradicción entre o desenvolvimento das forzas produtivas do traballo social (incluida a clase obreira como forza produtiva suxeita a desenvolvimento físico e espiritual), e as relacións de producción sociais próprias do capitalismo e esencialmente comúns a toda a sociedade de clases (explotación, dominación e subsunción -submetimento e enaxenación espirituais (allienación)-). Esta contradición entre o benefício de cada capitalista particular e o desenvolvimento das forzas produtivas -que tende a deixar de ser rendável en relación coa inversión realizada en capital e a necesidade de crescimento do mesmo para afrontar a competición con outros capitais-, mediada -mas non anulada en última instáncia- pola contradición entre monopólio e competéncia, pode resolver-se idealmente, no pensamento, mas na prática implica a luita violenta contra a orde establecida. Dito mais sintéticamente, a acción política revolucionária orienta-se a impulsar o desenvolvimento das forzas produtivas da sociedade capitalista mais aló dos limites estruturais que presiden esta formación social histórica, mas, como acción da clase obreira, necesariamente ten un caracter de clase marcado. Sabendo que nesta luita bate contra muros só franquexáveis por unha revolución proletária, plantexa medidas que, indisolúvelmente unidas à constitución e desenvolvimento do movimento proletário en contrapoder organizado frente ao poder capitalista en todas as esferas da sociedade, non poderán cumprir-se ao princípio mais que por unha violación despótica do dereito de propriedade e das relacións burguesas de produción. "É dizer, pola adopción de medidas que do ponto de vista económico semellarán insuficientes e insostíveis, mas que no curso do movimento sobrepasarán-se a sí mesmas e serán indispensáveis como meio para transformar radicalmente todo o modo de produción". O que é aplicável para o proceso da revolución proletária, o é tamén para o proceso que prepara o seu alzamento como movimento imediatamente revolucionário. Isto é, a prática comunista actual está dirixida à elevación consciente da luita de clases a unha situación prerrevolucionária igualmente consciente.

Na época de transición que separa ao movimento obreiro reformista -derrotado pola história-, e ao movimento revolucionário de masas do futuro, todavia non pode proceder-se a un cámbio radical de toda a orde social existente. Pero a proximidade do comunismo quedará patente no desenvolvimento da capacidade do movimento proletário para a dominación de clase, para arrancar à burguesia todo o capital, para suprimir a propriedade privada dos meios de produción e para abordar o desenvolvimento superior das forzas produtivas da sociedade. Incluso estas capacidades poderán ser ensaiadas no decurso da crise terminal do sistema: a propriedade social común dos meios de produción, o imposto progresivo directo e xeral, a abolición dos dereitos de herdanza (en primeiro lugar, dos capitalistas), centralización do crédito na banca pública, instauración da obriga de traballar para todos os indivíduos con rendas procedentes da produción, efectivización do dereito ao traballo e supresión de todas as formas de especulación, planificación do traballo social en conxunto, supresión das diferéncias entre a cidade e o campo, educación pública na que se suprima a división entre o traballo manual e o intelectual, etc.

3º) Pasemos agora aos princípios económicos comunistas.

No capitalismo, a remuneración do traballo obreiro está limitada às necesidades de reprodución da vida persoal e familiar da clase obreira. Ainda que a luita de clases altere esta tendéncia, incluso os resultados das suas conquistas (o aceso a meios de consumo como son o automóvel, os electrodomésticos, os meios de comunicación) convirten-se en meios -cada vez producidos a custes menores- para explotar mellor a forza de traballo, criando as condicións para a toleráncia à intensificación da explotación e ao descenso salarial. O comunismo situa o tempo de traballo como medida fundamental e obxectiva, complemetária con outros baremos (cualificación, perigosidade, etc.), para establecer unha remuneración equitativa da actividade laboral. Está, portanto, contra a xerarquización salarial do traballo produtivo tanto como do improdutivo, e pretende a elevación da remuneración parella à da produtividade do traballo.

O comunismo non abole a propriedade persoal sobre os produtos do traballo, senon só o seu caracter miserável, o submetimento à explotación para consegui-la e a conseguinte limitación da calidade de vida. "O comunismo non arrebata a ninguén a facultade de apropiar-se dos produtos sociais; non quita mais que o poder de sojuzgar por medio de esta apropiación el trabajo ajeno. "Na sociedade burguesa, o traballo vivo non é mais que un meio de incrementar o traballo acumulado. Na sociedade comunista, o traballo acumulado non é mais que un meio de ampliar, de enriquecer e fazer mais fázil a vida dos traballadores". Portanto, a política comunista defende unha revolución tecnolóxica contínua da produción, mas para mellorar a vida do conxunto do proletariado, mentres que no capitalismo a maquinária ten como fin imediata a supresión do emprego de forza de traballo humana. Frente ao reformismo, defende o caracter contínuo deste proceso como fonte de progreso, e situa o problema no caracter reaccionário das relacións de producción burguesas; mentres que o primeiro, ao non atrever-se a cuestionar estas últimas, ve-se obrigado a defender o condicionamento deste proceso ao mantenimento do proletariado. Sen embargo, o comunismo é a revolución permanente das forzas produtivas do traballo social: non defende nen o desenvolvimento capitalista da producción como tal nen a sua paralización ou relentización, senon que defende a luita revolucionária do proletariado por levar adiante esta revolución permanente subordinando-a aos seus próprios obxectivos de clase. A posición revolucionária sobre o desenvolvimento produtivo na época actual implica o salto qualitativo do pacifismo reformista à violéncia transformadora.

Falando a meiados do século XIX, da necesidade de apoiar, por parte do proletariado, a luita da burguesia contra os restos feudais, plantexavan xá Marx e Engels: "Perguntarán-se qué medidas contrárias deverán ser propostas polos traballadores. Naturalmente, no comezo non poderán propór as actuais medidas comunistas; pero se pode (...) atacar a vella orde social por tantos pontos como sexa posível, perturvar os seus procedimentos regulares, (...) até o ponto de que se convirtan en ataques directos à propriedade privada". A diferéncia prática é que hoxe a nosa coexión colectiva é o noso único apoio inicial, e únicamente podemos gañar, coa nosa própria luita e actividade organizada, o apoio dos sectores sociais afíns aos intereses proletários (estudantes e amas de casa con vínculos proletários, xubilad@s, empregad@s e demais traballadores/as improdutivos -comércio- ou socializados -servizos e admiinistracións públicas-, parte da clase meia-baixa asalariada -profisións liberais-, parte da pequenaburguesia urbana e rural). E que o noso obxectivo non é sustituir unha dominación de clase por outra, un Estado por outro, senon a de destruir radicalmente todos os princípios da dominación de clase meiante unha revolución que integrará ao conxunto da sociedade na producción real da sua própria vida disolvendo así ao proletariado tamén como clase separada.

O comunismo defende a asociación obreira con base na organización real da producción social. Compreende o caracter político das institucións sociais como expresión da violéncia organizada dunha clase sobre outra, co cal postula a sua extinción na sociedade futura unha vez desapareza a división e o antagonismo de clases. "Se na luita contra a burguesia o proletariado constitue-se indefectívelmente en clase; se meiante a revolución se convirte en clase dominante e, en canto clase dominante, suprime pola forza as vellas relacións de produción, suprime, ao mesmo tempo que estas relacións de produción, as condicións para a existéncia do antagonismo de clase e das clases en xeral, e, portanto, a sua própia dominación como clase". Nesta medida, o comunismo distingue-se porque a sua expresión prática no movimento de clase orienta-se à superación da democracia, a acracia.

Hoxe, frente à revolución do capital das formas de organización da producción e da vida sociais, mais que nunca é necesário leva-la mais aló dos seus própios limites clasistas. Estes limites son os intereses e a dominación sobre a estrutura produtiva e social da clase capitalista; os mesmos que nos impoñen a miséria e a barbárie en todo o mundo constituen o maior freo ao progreso da produción de riqueza social. A decadencia do capitalismo non se expresa só na polarizada distribución da riqueza, senon tamén na cada vez maior incapacidade do sistema para ampliar esa riqueza e a conseguinte paralización da revolución tecnolóxica na producción. O noso programa deve, en definitiva, afrontar a necesidade de continuar a revolución ininterrumpida no desenvolvimento das forzas produtivas, tanto no plano da distribución da riqueza como no plano da aplicación da nova tecnoloxia, rexeitando frontalmente a dirección capitalista para dar-lle unha dirección proletária. Convertir así a flexibilización, a automatización, a polivaléncia laboral, etc, en elementos beneficiosos para o proletariado, en benefício da libertación do traballo e da socialización da riqueza. Reapropriando-nos do grito de guerra do proletariado frente à conciliación, polo que, de novo, o noso grito de guerra deve ser: ¡ A Revolución permanente!

"En sustitución da antiga sociedade burguesa coas suas clases e os seus antagonismos de clase, ocupará o seu lugar unha asociación na que o livre desenvolvimento de cada un será a condición do livre desenvolvimento de todos".

4º) O comunismo defende a abolición do mundo burgués.

"Na sociedade burguesa o capital é independente e ten personalidade, mentres que o indivíduo que traballa carece de independéncia e está despersonalizado". "Pola liberdade, nas condicións actuais da produción burguesa, entende-se a liberdade de comércio, a liberdade de comprar e vender". "As ideas de liberdade relixiosa e de liberdade de consciéncia non fixeron mais que reflectir o reinado da livre concurréncia no domínio do saber". "Todas as obxecións dirixidas contra o modo comunista de apropriación e de produción de bens materiais fan-se extensivas igualmente respeito à apropriación e à produción dos produtos do traballo intelectual. O mesmo que para o burgués a desaparición da propriedade de clase equivae à desaparición de toda produción, a desaparición da cultura de clase significa para el a desaparición de toda cultura". "A cultura, cuxa perda deplora, non é para a imensa maioria dos homes mais que o adestramento que os transforma en máquinas".

O comunismo pretende a abolición da família burguesa, tradicionalmente patriarcal, e con ela a abolición da explotación das crianzas polos seus pais. Frente a elas defende a supresión da división entre o público e o privado, a superación da dominación de xénero, que o capitalismo extende ao seu modo de produción fazendo-a tamén realidade pública, e a supresión da educación privada (doméstica ou capitalista) separada da pública. Deste modo a família perde o seu caracter de mecanismo de dominación da clase capitalista e se convirte en instrumento de libertación.

Defende o desenvolvimento unitário da produción intelectual coa produción material, desde o critério da socialización do mesmo. Isto significa eliminar o reflexo intelectual na sociedade do modo de produción capitalista: a alienación en xeral e a ideoloxia como mecanismo estruturador e consolidador da mesma. E suprimir a división entre traballo manual, traballo organizativo ou xestor, e traballo intelectual. No seu lugar defende a autorrealización integral do ser humano meiante a sua própria actividade produtiva, limitada únicamente polo desenvolvimento das forzas produtivas da sociedade. Esta supresión da división do traballo manual e intelectual e da sua forma intermédia no traballo de xestión, "burocrático", implica a supresión dos especialistas da xestión e do coñecimento, para ocupar o seu lugar unha nova civilización na que o poder e o coñecimento estexan realmente non só ao aceso, senon tamén en posuisón de tod@s, e valorados como necesidade vital tanto individual como colectiva. Este desenvolvimento superior do traballo intelectual posibilitará un desenvolvimento superior das forzas produtivas do traballo e da calidade de vida da sociedade en xeral.

Os seres humanos deven así sair do estreito horizonte das necesidades de posuison material, expresión do domínio dos instintos animais sobre a consciéncia verdadeiramente humana, e contemplar a sua vida como un conxunto de necesidades sempre aberto e sempre en desenvolvimento, no que o material e o espiritual encontran a sua unidade e construen a sua harmonia. É precisamente a concepción xerarquizadora das necesidades humanas a que se deriva por inércia na concepción xerárquica da organización social e do pensamento en torno a sistemas de ideas; é a subxectividade xerárquica a que deve ser anulada e superada para convertir o comunismo en praxis. Isto é, levar a teoria à prática e teorizar sobre a prática, realizar na actividade do movimento de clase a unidade entre teoria e prática, entre consciéncia e luita. É no interior do movimento obreiro no que se poden unir a experimentación criativa da transformación radical da vida social e a luita destrutiva contra a dominación capitalista. Esta unidade activa entre a teoria e a prática revolucionárias é o fundamento da revolución permanente, que inclue ao movimento obreiro como parte da sociedade, recordando que "de todos os instrumentos de producción, a forza produtiva maior é a própria clase revolucionária" (Marx, Miséria da Filosofia).

O comunismo ergue-se contra todas a eternización do pensamento baixo todas as suas formas, para reestablecer a sua natureza sempre dinámica, natural, como a realidade e a necesidade humana. Relixión, moral, filosofia, política, direito, etc., son abolidas como cosificacións do pensamento, como parcelizacións da realidade e como reflexos da sociedade de clases. Toda separación que constitue un limite à liberdade colectiva deve e pode ser suprimida. "A revolución comunista é a ruptura mais radical coas relacións de propriedade tradicionais, nada de estrano ten que o curso do seu desenvolvimento rache da maneira mais radical coas ideas tradicionais".

5º) En resumo de todo o noso programa:

O programa antagonista articula a luita polo comunismo desde os seus aspectos inferiores, materializáveis en reivindicacións reformistas, pero en reivindicacións que compreendan tanto as necesidades económicas e culturais como o poder político do movimento na sociedade capitalista como obxectivo central. E enlaza directamente os aspectos anteriores meiante obxectivos e reivindicacións de transición até chegar aos aspectos mais radicais e profundos da vida social: a supresión das relacións de producción capitalistas e a destrucción do Estado clasista. As medidas estatistas deven ser desbotadas en tanto que só terian sentido nun Estado obreiro, pero este Estado non pode ser xá realmente tal, senon que é só unha ditadura do proletariado contra as fuerzas humanas que defenden a sociedade de clases e as desigualdades sociais, que se opoñen ao poder directo do proletariado sobre a producción e a xestión da vida social, à sua elevación a clase dominante para garantir o proceso da revolución comunista, da libertación integral humana que ha de ser feita pola humanidade mesma mas que encontra no poder proletário o meio clave para criar as condicións necesárias para realizar o princípio "de cada cal segundo a sua capacidade, a cada cal segundo as suas necesidades".

Necesitamos un programa antagonista que, en torno à perspectiva de revolución permanente, articule a luita polo comunismo desde os seus aspectos inferiores -materializáveis en reivindicacións reformistas, mas reivindicacións que compreendan tanto as necesidades económicas e culturais como o poder político do movimento proletário na sociedade capitalista e non conleven contrapardidas intrínsecas (como as "nacionalizacións")- até os seus aspectos mais profundos -a transmutación das relacións de produción sociais e a destrucción do Estado-. Este programa antagonista só pode expresar-se como contraposición do comunismo obreiro frente ao proxecto postmoderno do capital: o comunismo do capital. É o mesmo capitalismo o que demonstra que as medidas comunistas fundamentais son aplicáveis, mas de modo antagónico cos intereses obreiros: a redución progresiva do traballo socialmente necesário (como produción de paro crónico), en consecuéncia a progresiva flexibilización do traballo para a realización da liberdade individual e colectiva (mas utilizada para dominar despóticamente o tempo de traballo e de vida e elevar a explotación), a extinción do Estado (mas para usurpar o seu poder o grande capital), a planificación da economia global en función das necesidades sociais (mas únicamente das necesidades sociais do capital), a integración de toda a vida social na organización produtiva colectiva (mas únicamente en poder do capital), etc.

Mas necesitamos todavia comezar desde muito abaixo. Esta posición non é nen lonxanamente asimilável polo proletariado actual agora. E non podemos construir unha organización revolucionária independente que estexa durante un período previsívelmente mui longo encenagando-se na única perspectiva cotidiana de luitar por reformas e criticar o reformismo. Nós mesm@s caeriamos nesta dinámica persoalmente. Dito doutro modo, só ten sentido criar unha organización revolucionária totalmente independente cando o proletariado acade un nível de consciéncia xeral suficiente para establecer unha comunicación razonável entre a sua luita reformista e as posicións revolucionárias. Mentres, é necesário limitar-se a participar nas tentativas constructivas mais avanzadas e adecuadas de reactivar o movimento de clase, como é o noso caso na Central Unitária de Traballadores/as, alí onde podamos realizar un traballo independente e produtivo.

(...)

4. A división formal entre esquerda e dereita e a división real.

Consideramos que a forma actual do capitalismo está fundada na desrepresentación no Estado burgués da clase obreira organizada, e que as organizacións dispostas à participación no sistema -a fin de contas, colaboración- que poden considerar-se realmente proletárias, ainda que o sexan case sempre mais ou menos parcialmente (sindicatos combativos, partidos de extrema esquerda, etc.), son excluidas do sistema de poder estatal -principalmente- e tamén do aparello instittucional capitalista en xeral. En consecuéncia, a vella distinción entre esquerda e dereita ligada às organizacións que participan nas institucións burguesas, sexa na esfera política, na económica ou na cultural, carece hoxe de sentido práctico. Estas organizacións abertamente integradas na sociedade capitalista renegan do seu próprio carácter de clase, apresentando-se como organizacións representativas da sociedade civil (povo, cidadania, etc.), o cal só significa que non son e representan mais que a fraccións distintas da clase dominante e, en todo caso, que incluen segmentos da minoria mais acomodada das clases traballadoras. Todo rastro de "socialismo" ou "comunismo" proletários é mera demagóxia teórica.

En conclusión, a división entre organizacións institucionalizadas e organizacións desinstitucionalizadas corresponde-se hoxe, desde a perspectiva dos intereses d@s explotad@s, coa división entre dereita e esquerda. Persiste sen embargo o problema de que parte destas organizacións mantén lazos importantes co movimento obreiro, tanto práticos como organizativos e ideolóxicos, polo que é necesário defini-las segundo as fraccións de clase que constituen a sua base social cando engloban a parte das clases traballadoras (profisións liberais, empregad@s, funcionári@s, aristocracia obreira). Así, podemos falar da dereita neoliberal do PP, da dereita social-liberal do PSOE, mas tamén da dereita do traballo do BNG (tendente ao social-liberalismo) e de IU (oscilante entre o vello reformismo e os movimentos sociais populares). A esquerda existente pode distinguir-se entre duas tendéncias: a que luita pola construcción dun novo movimento obreiro e pola luita de clase radical, na que nos situamos nós, ou a que todavia aspira à colaboración de clases en benefício do proletariado e renúncia à luita polo auténtico comunismo (restos da extrema esquerda e movimentos como o antiglobalización).

Para entender toda a questión acerca do comunismo do Capital e da división entre esquerda e dereita é necesário partir dunha distinción clara entre modo de produción e modo de dominación. Se as formas de organización da produción cámbian históricamente, tanto na estrutura espresarial como na organización do traballo, as formas de dominación tamén cámbian sobre a base do modo de produción existente e para adecuar-se às suas necesidades. Así, cando falamos de comunismo do Capital ou de división esquerda-dereita estamos a falar do réxime ou forma da dominación capitalista.

A dominación capitalista sempre foi históricamente un proceso dual. Combinación de dominación manual, física, e dominación intelectual. E como consequéncia, a oposición à política capitalista que se inserta dentro da sociedade existente, reproduce esta división ao non iniciar este movimento de oposición un proceso de construcción prático, dentro de sí, de novas práticas sociais, dun novo modo de viver. O resultado é a división do movimento nunha oposición intelectual encarnada separadamente da oposición manual; é dizer, a oposicón estrutura-se nunha elite dirixente especializada e separada da masa ignorante que luita.

O poder capitalista é, portanto, esencialmente dual, constituido por unha forza dominante e unha forza opositora. Mas a oposición cámbia como cámbian as condicións históricas. A socialdemocracia pasou na época actual de oposición a forza dominante, equiparando-se ao neoliberalismo. Como ela, a nova oposición está todavia en proceso de formación a partir das formas anteriores, adaptando-se à sua nova posición no sistema. Esta nova oposición, na forma actual da dominación capitalista ten que adoptar, forzosamente, unhas características correspondentes a esa forma de dominación. Así, ao comunismo do Capital corresponde-lle como oposición un comunismo do Traballo.

Unha forza organizada que pretende transformar a sociedade capitalista nunha sociedade do traballo capitalista, é dizer, nunha sociedade que aproveite ao máximo a forza de traballo obreira no marco do capitalismo. A esta lóxica obedece toda a demagóxia dirixida ao pleno emprego, à renda social, a rehabilitar o Estado de Ben-estar, a revivificar a democracia burguesa e as institucións, a suprimir as causas que extreman o antagonismo de clases como é a precarización, etc. Esta forza reformista engloba, naturalmente, a todas as correntes cuxa prática é reformista de facto, desde as formas de reformismo de esquerdas até a extrema esquerda, pasando por toda a ampla gama de movimentos sociais reformistas. Ante a recomposición da oposición do sistema, aberta pola transformación da socialdemocracia en forza dominativa e a sua separación definitiva de todo movimento social significativo, todas estas correntes tenden a converxer espontáneamente nun mesmo movimento. Esta tendéncia ten a sua expresión actual no chamado movimento antiglobalización.

Pretenden convertir a sociedade capitalista decadente e sua forma de dominación totalitária nunha sociedade harmónica e democrática. Convertir o comunismo do Capital nun comunismo do Traballo. Dito mais simplesmente: fazer a explotación agradável e promover o conformismo repartindo as migallas da nosa própria explotación. Son, neste sentido, herdeiros naturais da socialdemocracia clásica, mas posuen unha forma enriquecida pola cultura actual -burguesa-. No lugar de à clase obreira, apelan à cidadania. No lugar de combater a alienación, pretenden afortala-la levando ao extremo a política da participación no sistema (non podes ser un alienado pasivo, tes que ser un alienado activo, un cidadán). No lugar da abolición da escravitude asalariada, pretenden humaniza-la, é dizer, mistifica-la. No lugar de combater a dominación ideolóxica capitalista, pretenden reemprazar a ideoloxia dominante polo seu escaparate ideolóxico plural. Son a nova esquerda capitalista, a esquerda do comunismo do Capital.

Podemos considerar que algunhas organizacións que compoñen esta nova oposición plural son parte da Dereita do Traballo ou da Esquerda do Traballo, pequenoburguesa, etc. De calquer modo, hai que resaltar que, igual que a dominación capitalista actual ten un caracter totalitário, do mesmo modo o movimento de oposición que xera ten que asumir un caracter totalitário. Este amosa-se no facto de que o movimento antiglobalización constitua un movimento real como tal, non un simple conglomerado de organizacións. Dizemos isto porque este movimento ten un programa e unha ideoloxia en común que incluso os seus compoñentes mais radicais tenden a asumir -pois se corresponde coa forma de luita que pratican-. Canto mais pase o tempo, mais claramente fara-se visível esta tendéncia à unidade das correntes opositoras baixo unha bandeira común, ainda que só sexa porque, separadas, son só colectivos minoritários e impotentes. A diferéncia das verdadeiras organizacións proletárias, non confian no desenvolvimento do movimento proletário meiante a luita de clases, non traballan para el ou son incapaces de compreender como faze-lo adecuadamente às condicións do capitalismo actual. Necesáriamente teñen que camiñar cara unha frente unitária, sexa ou non orgánica. Desde un ponto de vista prático da construcción do movimento de clase constituen tod@s unha forza conservadora e reaccionária e teñen que ser combatidas radicalmente as suas concepcións e práticas recuperadoras.

A única esquerda para a clase obreira é hoxe o cúmulo de pequenos grupos e correntes que, continuando a tradición da autonomia de clase, persisten na sua posición antagonista co movimento obreiro tradicional e coas tentativas de suplementa-lo ou substitui-lo por movimentos "populares" ou "sociais" interclasistas. Sen embargo a luita de clases plantexa claras as cuestións: desenvolvimento de novas formas de organización revolucionárias adaptadas às condicións actuais e apoiadas no proceso real de decadéncia do capitalismo, ou afundimento progresivo da consciéncia da clase no mundo mercantilizado de explotación, alienación e reformismo.

5. Antisectarismo e programa revolucionário.

Cooperación Obreira coloca-se nun nivel teórico muito superior ao actualmente asimilável pola consciéncia xeral que posue a clase. Isto implica o perigo de que o alcance prático da construcción da nosa corrente sexa ultraminoritário e se estanque indefinidamente. Non obstante, a prática, a vitalidade do noso proxecto non se situa na "selección ideolóxica" da sua afiliación, e tampouco en "arrastrar" à clase até o noso nível desde o refúxio pasivo da coeréncia coa realidade do noso programa teórico. O programa da CCO ten como obxectivo e razón de ser servir de instrumento na luita de clases, e mais exactamente, de instrumento para impulsar, preparar e catalizar o movimento de luita proletário desde a sua situación actual até unha compreensión revolucionária da época en que vivemos. Non pretendemos, pois, arrastrar ao proletariado cara nós, que veña cara nós ou que nos siga detrás, senon que é meiante a difusión e demonstración prática da validez das concepcións e análises que constituen este programa como a clase obreira como masa elevará o seu nível e a amplitude da sua consciéncia de clase, e chegará a compreender este programa, que deste modo será posto a proba, no presente como guia para a acción de clase (a sua eficácia nas luitas de avanzo), no futuro como expresión adecuada da consciéncia de clase (a sua identidade coas aspiracións revolucionárias da clase).

Por outra banda, somos conscientes de que a CCO está condicionada a ser unha organización minoritária mentres o movimento obreiro en tanto que movimento de luita real non se eleve obxectiva e subxectivamente, como forza e como consciéncia sociais. Por isto, todo o noso programa orienta-se a desenvolver e elevar as formas e conteúdos da luita de clase, buscando libertar a espontaneidade da clase das cadeas de escravizamento e alienación para que avance cara a consciéncia completa da situación actual e da sua própria capacidade transformadora, autoorganizando-se ela mesma como forza produtiva autónoma de acción e de pensamento. A espontaneidade da clase é o ser social proletário, determinado pola consciéncia dominante, pero tamén polo antagonismo de clases, de tal modo que o desenvolvimento espontáneo da clase é un proceso contraditório, mas que conduce finalmente à resolución progresiva da contradicción entre o noso ser ou condición social e a consciéncia alienada das nosas aspiracións de liberdade (desexos de dominación, de lucro, etc.) e da sua realización na vida cotidiana (rutina, espectáculo, acomodamento, etc.).

Para a labor que nos propoñemos é necesário priorizar a nosa acción de masas, o que implica participar e impulsar en formas mais amplas de organización, como o sindicato, e, preferentemente, desenvolvendo o proxecto ainda mais aberto e mais coerente da Rede de Grupos Obreiros que propoñemos, ainda só esbozada. Toda esta actividade necesita, para ser coerente coas suas finalidades, ter como guia un programa integral, que compreenda à vez a análise da situación actual e dos obxectivos de conxunto aos que encamiñar-se, tanto dentro do movimento obreiro como na sociedade capitalista. O noso programa non é un programa "político" que se reduza à formulación de obxectivos, en base aos cais busque o apoio das masas, senon que é un programa analítico, que pretende ser instrumento da luita revolucionária mais aló dos limites da CCO, que non busca a adesión a el do movimento de clase senon servir de base para o desenvolvimento da consciéncia xeral proletária, servir para transformar a derrota permanente en ofensiva permanente contra o capitalismo.

E non por estar destinada pola situación actual a ser unha organización mui minoritária Cooperación Obreira deixa de ser unha organización militante de masas e o embrión da futura forma de organización superadora do sindicato. O seu desenvolvimento numérico depende en última instáncia do do movimento de luita do proletariado, mais que da difusión -imprescindível non obstante- dos próprios plantexamentos, que por sí mesma é impotente para transformar a situación actual. É o encadeamento antagonismo de clases > luita de clases > autovalorización proletária, como esta mesma relación pode elevar-se, o antagonismo ser vivido mais radical e integralmente, a luita de clases adquirindo un caracter político e unidade prática de clase mais marcados, a autovalorización proletária inclinando-se à consciéncia revolucionária real, prática e non ideolóxica. A nosa confianza e esperanza están, pois, depositadas no desenvolvimento do movimento de clase, na autosuperacion individual e colectiva do proletariado.

Por todas as suas características, a CCO non é unha secta, ainda que persistise nun futuro a curto prazo sendo como agora un grupo reducidísimo e aparentemente insignificante. Cooperación Obreira non se autoexclue da luita de clases reais nen das organizacións de clase reais, ainda que sí das luitas embuidas do espírito corporativo-privilexiado (como as da aristocracia obreira) e das vellas organizacións de clase que dexeneraron en organismos reaccionários para a negociación e a estabilidade do mercado capitalista da forza de traballo, para manter à clase obreira subordinada aos intereses capitalistas segundo a coxuntura económica e política do sistema.

Somos unha agrupación proletária, unha célula de consciéncia de clase no organismo da sociedade burguesa, non separada do movimento de clase real. O noso programa non é unha ideoloxia inamovível, expresión dunha atitude dogmática de ter descuberto verdades imperecedeiras. Os membros da CCO non asumen unha disciplina de partido en torno a un programa inamovível, senon que o seu compromiso se limita a ser militantes activos do movimento de clase, a asumir os princípios da CCO, e a defender (sen estar necesáriamente de acordo en todo) o programa da corrente, sen excluir o dereito à diverxéncia prática como à liberdade de crítica tanto dentro como fóra da organización. Sabemos xá que a ampliación da afiliación da CCO, o seu desenvolvimento como verdadeira organización, levará ao xurdimento de diverxéncias co programa actual e a posíveis retrocesos, necesários para englobar a maior número de proletári@s e traballadores/as. Isto está asumido desde o princípio, ainda que se quera pór o liston ben alto, o suficiente como para que a actividade da CCO teña un ponto de partida en conviccións firmes, para que non sucumba facilmente às influéncias reformistas e incluso reaccionárias que dominan actualmente ao proletariado, despoxado como está a maioria de cultura de clase.

Nós entendemos a vida democrática como a liberdade de crítica tanto como a coeréncia prática coas decisións tomadas. As diverxéncias e as dúvidas se resolven coa discusión baseada na experiéncia prática e apoiada no desenvolvimento teórico. Rexeitamos a idea falsa de que os problemas de compreensión da realidade prática, sexan dúvidas ou diverxéncias, poden resolver-se teóricamente, meiante o debate de ideas. Ao contrário, pensamos que para iso é necesária a acumulación paciente de experiéncias. A forma maioritária de entender un problema non implica a sua certeza plena e o dereito a excluir de nengún modo a quen sosteña posturas distintas.

Respeito dos nosos princípios esenciais, sí temos unha posición excluinte, posto que só poden modificar-se como tais na sua forma, nunca suprimir-se. Desde o noso ponto de vista, son os princípios fundamentais para un movimento proletário independente e combativo. Pero esta posición non pretende basear-se na convicción dogmática senon na sua confirmación prática pola experiéncia pasada e futura. Por isto están suxeitos a interpretación democrática. É un risco asumir uns princípios incondicionais, mas o é mais non ter princípios incondicionais -se o que se pretende, naturalmente, é construir unha tendéncia consciente, non unha amalgama de tendéncias tanto reaccionárias como progresivas-. É preferível arriscar-se a permanecer sendo unha organización ultraminoritária a caer aceleradamente nas vellas lacras contra as que luitamos: o interclasismo, a burocratización, a dominación da intelectualidade, o reformismo, as ideoloxias, o nacionalismo burgués e o internacionalismo falsificado, etc.

Mentres as sectas ven a sua razón de ser na corrección do seu programa, santa encarnación de verdades imperecedeiras, nós, como as organizacións de clase auténticas, a vemos nos nosos intereses de clase, que compartimos co conxunto do proletariado. Mentres que as sectas inciden así no que as separa da clase, nós incidimos no que nos une e o convertimos nun vínculo prático. O arduo traballo que nos espera: de difusión e posta en prática do noso programa no plano imediato, de reunir, criar e acumular os materiais necesários para tender a ponte entre a consciéncia xeral actual da clase e os nosos plantexamentos, impulsar e construir a militáncia obreira, conseguir que os fundamentos da nosa concepción da emancipación proletária e da nosa concepción do movimento de clase teñan preséncia entre o proletariado e as masas combativas mais avanzados. Pero, como a maioria, a nosa vida será unha luita e a esperanza en que o traballo de os seus frutos, ou o afundimento na miséria e na desesperación no capitalismo totalitário.