Capítulo Terceiro

Programa de Construcción dun Novo Movimento Obreiro Revolucionário.

 

 

1. Desenvolvimento intelectual da clase obreira.

 

A consciéncia de clase está detrás de todas as derrotas. O desenvolvimento obxectivo do movimento obreiro, tanto das suas formas de luita como de organización, tanto os obxectivos concretos que se fixa como a capacidade para manter, ampliar e extender a sua cultura de clase, son expresións da sua consciéncia de clase condicionada históricamente polo desenvolvimento da sociedade capitalista. O ser social determina a consciéncia, fixa os seus limites de desenvolvimento tanto materiais como intelectuais, así como a riqueza de experiéncias; pero a consciéncia é resultado da asimilación consciente da experiéncia, da capacidade de análise, e, como motor da transformación material da realidade, é resultado do pensamento criativo a partir desa experiéncia asimilada. Portanto, o problema do desenvolvimento da consciéncia de clase é un problema histórico ao que hai que dar resposta, considerando a consciéncia de clase non dun modo reduccionista e simplista, senon como a compreensión proletária do mundo e de como cambia-lo, e como factor activo do movimento proletário.

  Entendemos que o proceso de desenvolvimento intelectual da clase obreira é tanto individual como colectivo, e que históricamente brota impulsado polo antagonismo vivo entre as clases e pola cooperación intelectual colectiva, esta última resultado único do vínculo vital básico e común que une a cada proletári@ contra as institucións da sua explotación: a empresa, o Estado, e todas as institucións burguesas. A questión para nós non é de nengún modo o adoctrinamento por especialistas da teoria revolucionária, senon dar amplitude organizada aos procesos espontáneos de reflexión e pensamento que resultan da autoprodución colectiva da clase obreira, e que existen contínuamente na cotidianeidade da vida laboral (principalmente) e tamén na extralaboral. No plano colectivo, é necesário que a comunicación, a discusión e a loita en común, que se dan cotidianamente e con especial intensidade nos conflitos, se desenvolvan consciente e autónomamente, indo mais aló dos limites das luitas propriamente ditas, fazendo-se permanentes. Esta autoproducción intelectual, igual que a autoproducción organizativa e das luitas, revirte a nível individual: a comunicación no enriquecimento da conciéncia, a discusión no avanzo da reflexión e a luita en común na criación de sentimentos e lazos de unión como clase. A cooperación intelectual é a foza vital e constituinte do movimento proletário como movimento independente, dotado de organización e dun proxecto de luita pola transformación da sociedade.

 

  Consideramos pois que a autoproduçom colectiva, especialmente do pensamento, pero tamén da acción -sendo ademais o desenvolvimento do pensameento e a acción inseparáveis-, é fundamental para o desenvolvimento do movimento obreiro en conxunto, e das suas organizacións, así como na acción destas últimas sobre o conxunto da clase obreira (o que tamén é fundamental para conseguir esa ampliación organizada do proceso). Por tanto, unha das funcións esenciais das organizacións obreiras deve ser potenciar tanto a elevación dos conteúdos como a extensión social das práticas de autoprodución intelectual proletária, tanto no plano individual como colectivo, através da dotación de recursos e estruturas permanentes para estes procesos, e através da axitación e propaganda. De tal modo que o movimento de clase se oriente decididamente à superación xeralizada e integral da condición de clase dominada, tanto material como espiritualmente, e o cual ha de realizar-se na vida cotidiana.

 

  A liberación espiritual do proletariado é o combate da represión psíquica e anímica dentro e fóra do traballo, asi como dos hábitos de submetimento que orixina, físicos e intelectuais. A liberación material é a supresión das desigualdades na distribución da riqueza social e na organización da sua produción. A expresión combinada da escravitude espiritual e material é a ALIENACIÓN, o facto de que o ser humano, na sua actividade, na consciéncia e realización das suas capacidades e necesidades, e na sua relación cos produtos do traballo social e cos outros seres humanos; é outro, está desrealizado, non actua e vive conforme ao seu verdadeiro ser e conforme ao verdadeiro ser do seu exterior. Como resultado do submetimento e da ignoráncia criados pola sociedade de clases, isto vai unido à ideoloxia (xerarquia das ideias), desorde psicolóxica e desarticulación da capacidade de conceitualización da experiéncia (estabelecer relación éntre as distintas experiéncias e expresións). Trata-se de destruir a subsunción da subxectividade proletária no poder do capital: destruir o submetimento, a integración e absorción das capacidades intelectuais do proletariado no sistema capitalista.

 

 

      1º) A socialdemocracia e a terxiversación do marxismo.

 

  Históricamente, a tradición teórica dominante no movimento obreiro moderno, e autoproclamada continuadora do «marxismo», foi, e ainda é, a socialdemocrácia, coas suas duas vertentes xerais: a colaboracionista e a leninista. Esta tradición non foi orixináriamente «marxista» nen revolucionária, e asumiu o materialismo revolucionário e o comunismo científico só superficialmente; esta é a razón, en última instáncia, de que a constitución pola década de 1920 das tendéncias da autonomia proletária supuxese a separación e a crítica radical de todas as concepcións ligadas às interpretacións socialdemócratas (o reformismo por exceléncia) do pensamento de Marx e Engels.

 

  Mantendo-se nas concepcións do materialismo burgués, mecanicista e reducionista, as correntes socialdemócratas operaron unha terxiversación total do pensamento materialista dialéctico. Predicaron a identidade do conxunto de ideas de Marx e Engels --tanto concepcións acerca do materialismo como do comunismo-- coa consciéncia e o pensamento proletários, situando o desenvolvimento da consciéncia de clase como tarefa da Intelectualidade radical, dunha casta de especialistas no coñecimento do «marxismo». Unha casta erixida en vangarda dirixente do movimento proletário, nunha época na que as condicións culturais para o pensamento revolucionário por parte da clase obreira mesma estavan todavia en gran medida ausentes. Será coa superación do analfabetismo e a conquista da educación xeralizada como a luita de clase criará as condicións materiais intelectuais para a apropriación polo proletariado da dirección do seu próprio movimento.

 

  Ademais de expropriar ao proletariado da sua capacidade colectiva para o desenvolvimento da teoria revolucionária, utilizando a sua superioridade intelectual para dirixir ao movimento proletário segundo as suas próprias aspiracións de clase pequenoburguesas, a Intelectualidade radical (da que Marx e Engels fóron unha das raras excepcións ao longo da história, hoxe inexistentes) convertiu as suas interpretacións várias do «marxismo» en sistemas pechados de pensamento, en ideoloxias, só questionáveis polos especialistas da ortodóxia, como muito polos membros da «vangarda revolucionária» en xeral.

 

  No nome da «coeréncia co marxismo», a Intelectualidade domesticou o pensamento proletário, contribuindo decisivamente a preparar a longa dexeneración do movimento e a perpetua-la até hoxe. Baixo esta bandeira se identificaron «marxismo» e «comunismo» como sinónimos (ou as variantes «marxismo-leninismo» e «socialismo»), e sustituiu-se tanto o desenvolvimento autónomo --individual e colectivo-- da consciéncia de clase como a acción autónoma da clase. Así pois, do primeiro do que o proletariado devemos desfazer-nos é dos nosos autoproclamados «salvadores» --profisionais (ou aspirantes a tais) da teoria, da prática, da política, da revolución...-- e elevar a nosa capacidade individual e a nosa actividade colectiva até o nível revolucionário.  

 

 

      2º) A superación da división do traballo manual e intelectual.

 

  O colorário da dominación da Intelectualidade, e en xeral da xerarquización intelectual, é a división do movimento obreiro nunha elite intelectual especializada e unha masa incapaz de pensar autónomamente algo mais que luitas por reformas imediatas, así como a división das organizacións obreiras en dirixentes e bases. Divisións sempre meiadas por un sector do proletariado que se adiere à elite intelectual-dirixente e milita às suas ordes, ou que simplesmente reproduz os esquemas xerarquizantes de organización da sociedade clasista. Precisamente, todo o problema do desenvolvimento do movimento revolucionário está centrado en superar as meiacións que obstaculizan o seu desenvolvimento e en construir os meios organizativos e materiais necesários para o mesmo: a división entre traballo manual e intelectual, entre teoría e prática, entre pasividade e actividade, entre xefes e masas. En resumo, a división entre o proletariado militante revolucionário, autónomo, e a masa alienada, que interioriza as relacións de submetimentos e continua actuando e vivendo como clase dominada.

 

  No plano do pensamento, a persisténcia da alienación expresa-se na persisténcia das ideas dominantes, pero en particular da idea da división do traballo intelectual e manual, ou sexa, a idea da imprescindibilidade e da hexemonia intelectual dos especialistas do coñecimento, tradicionalmente procedentes da clase meia intelectual, das profisións liberais e similares, pois son estes sectores que desempeñan a función executiva de dominación ideolóxica para a clase capitalista nos que mais se encontran desenvolvidas as facultades intelectuais e a socialización da cultura. Posto que pola sua posición social están fóra do centro do antagonismo de clases e a sua mesma existéncia como clase meia é resultado das relacións sociais clasistas que escinden a sociedade nunha clase dominada e noutra dominante, fazendo necesária tal meiación para perpetuar a orde social existente, a Intelectualidade non é unha clase que olle cara o futuro nen que asuma a crítica prática da realidade, nen que estexa submetida directamente à dinámica de contínuo cámbio do modo de producción capitalista. Resultado da sua condición antes descrita, e da sua posición social -a Intelectualidade só coñece a aspiración à dominación de clase, que forma parte da sua natureza- o seu pensamento culmina sempre na construcción de ideoloxias, de sistemas pechados de ideas, ou na deformación doutros, como no caso da teoría marxiana. O que no proletariado é expresión da alienación, na clase meia é natural, o defecto inconsciente convirte-se en virtude consciente.

 

  Todo o proceso de dexeneración e corrupción do movimento obreiro revolucionário tivo a sua culminación na formación da figura d@ «militante tradicional»; tipo definido pola asimilación superficial e ideoloxizada -meiante adoctrinamento- da teoria revolucionária ou «verdadeiras ideas do marxismo», e tamén polo desprezo complementar polo desenvolvimento teórico (que queda en maos dos especialistas do coñecimento). A natureza desta atitude militante é puramente reformista, reprodutora da consciéncia dominante e da división en clases entre dominante e dominada; é contrarrevolucionária. Como consequéncia da presisténcia d@s «militantes tradicionais» e da sua actividade reaccionária no movimento e nas organizacións de clase (e non só polo escravizamento do modo de vida capitalista), o proletariado continua vivendo e actuando como clase dominada.

 

  O traballo de Marx e Engels, en boca de ambos, tiña por obxectivo servir de base, non substituir, o desenvolvimento da consciéncia de clase polo proletariado mesmo. A clase obreira é a única clase revolucionária e é ela quen ten que emancipar-se por sí mesma da sociedade capitalista, organizando o seu próprio movimento revolucionário para a emancipación económica e a conquista colectiva da dominación política. Afirman que o «desenvolvimento intelectual» da clase e a sua «capacitación para a dominación política» constituen a esperanza do comunismo, do proxecto de libertación da humanidade das cadeas da sociedade de clases. O «socialismo científico» é a «doctrina das condicións de libertación do proletariado», que supera as concepcións utópicas que se remontavan séculos atrás, e que cobraron renovada e intensa vixéncia social entre as clases traballadoras de ocidente coas revolucións burguesas e o auxe brutal do capitalismo. «As teses teóricas dos comunistas non se basean en modo algún en ideas e principios inventados ou descubertos por tal o cal reformador do mundo. No son senon a expresión do conxunto das condicións reais dunha luita de clases existente, dun movimento histórico que se está desenrolando ante os nosos ollos» e son «o porvir dese movimento», ou sexa, o seu proxecto de sociedade para o futuro inscrito na luita revolucionária contra o capitalismo.  O comunismo é o modo de libertación prática do home e da muller meiante o cal autorealizan a sua verdadeira humanidade, realizan plena e autónomamente as suas faculdades naturais dun modo social (e, portanto, principalmente produtivo); é a superación tanto da dominación material como da dominación espiritual de clase, é dizer, a supresión das relacións de explotación e de alienación nas que pivota a sociedade de clases en xeral e a sociedade capitalista en particular.

 

(...)

 

 

      3º) Crise do movimento obreiro tradicional, crise do sustitucionismo revolucionário.

 

  Resumindo, a socialdemocracia e as suas derivacións no colaboracionismo reformista e no elitismo revolucionário, constituen ideoloxias da clase meia. Ainda que, como o leninismo, se proclamen como «ideoloxia revolucionária» e «marxismo», son correntes teóricas contrarrevolucionárias que terxiversan o pensamento marxiano e se serven da submisión intelectual do proletariado, independentemente de que manteñan certas ideas revolucionárias e certas atitudes antiburguesas (as poucas que agora podan quedar en pé nos restos putrefactos destas correntes decadentes, a maioria integradas ou aliadas ao reformismo pacífico/barato). A prática destas correntes non conduce ao comunismo, senon a unha forma modificada de capitalismo: o capitalismo de Estado socializado, a explotación unificada de toda a forza de traballo social através dun Estado capitalista totalitário, no que a burocracia reempraza as funcións da burguesia e se apropria colectivamente dos meios de producción e da riqueza producida (verificando que a propriedade estatal non é mais que unha forma de propriedade privada colectiva da clase capitalista, sexa esta a burguesia ou a burocracia do Estado).

 

   Estas correntes, chamese-lles sustitucionistas ou recuperadoras, ao ser incapazes de libertar a poténcia da cooperación criativa do proletariado, acaban caendo tamén baixo o peso do poder espiritual do capitalismo, con cuxos mecanismos de dominación e ideoloxia non poden competir. Así aprisionadas, fican reduzidas a unha minoria sectária cuxa única esperanza é tomar a dirección de movimentos espontáneos que se produzan, ou sexa, o oportunismo, liquidar toda construcción da autonomia proletária, toda posibilidade de saída da derrota do movimento de clase, toda ruptura co movimento obreiro tradicional. Deste modo, consiguen acumular lentamente novas forzas e encadra-las nos esquemas reformistas, a custe de preparar crises mais profundas e extensas do movimento de clase e diminuir ainda mais os meios para afronta-las, levando ao actual estado de derrota permanente. As suas teorias son cada vez mais pobres e reaccionárias, como expresión dexenerativa do submetimento intelectual reinante. E igualmente dexenerativa é a sua prática, que non altera o submetimento presente das masas, e que mistifica o incremento da sua profundidade segundo pasa o tempo plantexando que a medida do avanzo da luita social está na amplitude formal da organización, da luita e da teorización, cando cada vez é mais evidente que o real é a falta de participación, a ineficácia da sua estratéxia e métodos de luita, e a decadéncia das suas teorias (así como o declive --incluso numérico-- da sua própria Intelectualidade dirixente).

 

 

4º) A compreensión do mundo como totalidade concreta.

 

  O fundamento compartido do materialismo dialéctico e do comunismo científico é a compreensión do mundo como totalidade e a sua transformación cualitativa. Nada de estrano que todas as clases non proletárias tendan indefectívelmente à terxiversación do seu caracter revolucionário para reduzi-lo a un resorte mecánico do reformismo e das organizacións que o sustentan. Con isto a clase obreira perdemos a capacidade para autoconstruir-nos como movimento colectivo autónomo e dotado dun proxecto social realmente revolucionário, dirixido à supresión das relacións de producción capitalistas e de todas as relacións clasistas xunto coa sua expresión na consciéncia como ideoloxias, submisión, despolitización e estupidización.

 

  Temos hoxe a tarefa de recuperar críticamente a cultura de clase acumulada, da que o materialismo dialéctico e o comunismo científico constituen parte esencial. A compreensión da história demostra, para nós, que continuan a ser os mellores instrumentos teóricos para a nosa luita de clase revolucionária. Nas nosas maos está compreende-los, actualiza-los críticamente e desenvolve-los. Para revolucionar a vida humana é necesário compreender a natureza, a vida e a história, a sociedade; desenvolver e levar à prática a teoria comunista meiante a aplicación do materialismo histórico ao sistema capitalista e à sociedade e luita de clases que son o seu produto; con este obxectivo temos que apreender a pensar para apreender a luitar, compreender para transformar, construir unha nova teoria revolucionária proletária adaptada às condicións da luita de clases na época actual. Estes procesos de desenvolvimento intelectual individual, e de teorización colectiva, serán a base realimentadora que, socializando-se e extendendo-se entre todos os  traballadores e traballadoras, criará as condicións necesárias para que o movimento proletário polo seu próprio esforzo colectivo se transforme no «movimento real que anula e supera o estado de cousas existente».

 

  Para a construcción dun movimento obreiro independente é imprescindível a difusión do coñecimento histórico, filosófico e científico en xeral, partindo da compreensión materialista dialéctica da natureza. A sociedade humana é parte da natureza, pois nasce, se nutre e se desenvolve de ela. A compreensión da natureza e da sociedade non se excluen senon que se complementan, ainda que, como nível superior da evolución natural, a sociedade humana goce dunha complexidade muito mais elevada. Ainda mais por esta razón é necesário este coñecimento. Desde a perspectiva da compreensión integral do mundo, história, filosofia e ciéncia non poden estar separadas: a experiéncia humana, o modo de compreender a experiéncia e o coñecimento efectivo existente e acumulado, tanto da ciéncia social como da natural, son inseparáveis. Todo isto é imprescindível para o proletariado revolucionário, pois a sua tarefa histórica é a transformación directa, radical e total da sociedade tal e como é, non unha inovación no modo de produción socialmente existente que, para fazer-se dominante, require unha revolución formal de toda a orde social.

  Portanto, unha das tarefas fundamentais que se nos presentan é acumular e desenvolver todos os elementos necesários para construir unha cultura revolucionária científica, que compreeden todos os campos da vida pero se centran no modo de produción, no desenvolvimento social e, evidentemente, nas relacións sociais con que se corresponden.

 

   O materialismo dialéctico é o método científico de compreensión do mundo que fundamenta a teorización e a análise histórica do proletariado revolucionário. Diferencia-se radicalmente do materialismo burgués porque parte da ciéncia social e non da ciéncia natural. Non observa a sociedade humana como un obxecto separado do suxeito que a observa, posto que o que o proletariado pretende non é contempla-la senon transforma-la. Concive a consciéncia humana como un produto social e histórico, sempre unida a unha forma determinada de sociedade ("é o ser social o que determina a consciéncia"), non como simple produto natural das condicións físicas de vida, senon delimitada e alienada polas relacións de producción, e suxeita por elas a un proceso de desenvolvimento contraditório impulsado pola luita de clases e o desenvolvimento do capitalismo. Esta dialéctica entre o suxeito social e a realidade social que o determina, dialéctica do pensamento na luita de clases, eleva-se históricamente sobre a base do desenvolvimento da contradición entre forzas produtivas e relacións de produción sociais. O desenvolvimento das forzas produtivas sociais é tamén un desenvolvimento intelectual da clase obreira. O desenvolvimento das relacións sociais de produción é a decadéncia do capitalismo e o desenvolvimento totalitário da dominación capitalista, a intensificación da miséria material e espiritual do proletariado. A maduración do antagonismo de clases leva pois à consciéncia revolucionária, non sen un longo proceso histórico e un longo esforzo colectivo para transformar a simple consciéncia antagónica en consciéncia construtiva, comunista.

  A natureza humana é a expresión do conxunto das relacións sociais dunha sociedade dada, non unha eséncia imutável. Sen transformación desta natureza, sen a supresión da alienación, as tentativas revolucionárias están condeadas a perpetuar a división en clases e a explotación, a que unha parte da sociedade se eleve sobre a outra. A unidade entre suxeito e obxecto está así sempre presente no proxecto revolucionário, non só nas ideas, senon na luita real da que son expresión. A luita revolucionária é unha luita que une a transformación das circunstáncias sociais coa autotransformación das mulleres e dos homes mesmos, meiante a experimentación e a educación. Entende a sociedade como un conxunto dinámico, à vez que recoñece ao indivíduo como condición do ser colectivo, a liberdade individual como condición da liberdade colectiva. O seu obxecto de compreensión non é a "matéria física", nen a "lóxica das ideas" do mundo existente -ideas que son sempre as ideas da clase dominante, e lóxica que é sempre a dos intereses da clase dominante, levando portanto o idealismo à restauración, à perpetuación da sociedade existente-. O seu obxecto é a realidade perceptível en conxunto, e se define materialismo por isto, considerando que non existe movimento sen matéria nen matéria sen movimento. Concive a histórica como unha práxis, como un "levar algo a cabo", acción que implica pensamento, prática que leva en sí unha teoria. A teorización é pois un momento da acción mais ou menos consciente, e a cuestión de se a teoria e o pensamento son verdadeiros só poder resolver-se meiante a prática, a experimentación, non meiante o debate teórico. Non existe, portanto, dogmatismo, senon perspectiva científica aberta ao desenvolvimento da experiéncia, à experimentación consciente como fonte de coñecimento obxectivo.

  Non concive a matéria como o ser corpóreo para a percepción sensorial, o cal seria un conceito contínuamente relativizado polo progreso da  técnica científica, que xá posibilitou ver mais aló das partículas subatómicas. Esta concepción leva a excluir o desenvolvimento da cosnciéncia de clase da compreensión materialista, leva a un materialismo burgués, à escisión entre a sociedade e a consciéncia humana (unha trasposición ao estudo da sociedade do esquema do materialismo naturalista do século XIX que separa natureza física e consciéncia), negando-se a considerar a consciéncia como realidade obxectiva, co cal, despois de descartar como motor da consciéncia revolucionária a relación produtiva entre a consciéncia da clase obreira e a estrutura da sociedade capitalista que percorre a luita de clases, o único suxeito dirixente que queda, por negación da existéncia de outros, é o intelectual interpretador do mundo, o único capaz de organizar realmente a revolución. Así, segundo Lenin, a clase obreira non pode chegar espontáneamente mais que a unha consciéncia sindicalista, mentres que o comunismo é unha teoria da intelectualidade burguesa, e, portanto, "hai que combater a espontaneidade" da clase obreira. Tras isto agachas-se unha concepción xerárquica da vida social, que subordina a consciéncia da clase à ortodóxia de partido, a liberdade individual à eficacia do mando, etc. Aplicado históricamente na revolución rusa de 1917, conduce a reproducir a explotación, co agravante de que a concepción das necesidades materiais como o fundamento da vida e non como un meio para a realización humana integral, convertiu à capa burocrática no poder en clase dominante ansiosa de aumentar os seus priviléxios materiais. É dizer, a revolución comunista ten que rachar non só as relacións sociais tradicionais, senon tamén as ideas tradicionais, a concepción do mundo formada polas sucesivas formas de dominación de clase, polas sucesivas sociedades históricas. A dialéctica mesma, a concepción do desenvolvimento dos procesos históricos e naturais como procesos contraditórios estruturados segundo a unidade e a luita de forzas contrárias, é unha concepción do autodesenvolvimento dos sistemas contraditórios reais, unha concepción da realidade como proceso autónomo no que cada parte ou aspecto só pode considerar-se separado pola abstracción intelectual, e no que cada cámbio ou predomináncia temporal de certos factores é parte determinada polo proceso total.

  O proletariado é a premisa do comunismo porque é a clase desposuida, é a negación da propriedade privada. A actividade revolucionária é a actividade prático-crítica, a actividade que realiza a sua crítica na prática mesma, a actividade prática que realiza a crítica da sociedade existente, que xulga as cualidades e defeitos dos seus princípios. Na prática revolucionária que pretende transformar a sociedade en conxunto, han de estar, portanto, implícitas tanto subxectivamente -o proletariado como negación da propriedade privada e a conseguinte aspiración colectiva à propriedade en común dos meios de produción e do poder sociais-, como obxectivamente, sendo a prática do proletariado a materialización de novas relacións sociais e de novas concepcións da vida.

  A compreensión do mundo só ten sentido para transforma-lo.

 

 

 

2. A Rede de Grupos Obreiros (R-GGOO).

 

(...)

 

 

3. Superación do sindicalismo.

 

1º) Orixe e natureza histórica dos sindicatos.

 

  A organización do proletariado non deve ser confundida ou reduzida nas formas de organización e asociación actuais, que son a expresión da luita de clases limitada no marco da orde capitalista e do nível de desenvolvimento histórico da poténcia revolucionária d@s proletári@s, da cantidade e calidade do desenvolvimento da cooperación obreira en tanto que actividade consciente e independente do poder capitalista.

  É meiante a cooperación prática d@s traballadores/as como pode resolver-se a separación entre teoria revolucionária e estado actual do movimento de clase (e da sociedade), entre a concepción de novas formas de organización e a actual derrota e submisión às vellas formas sindicais e partidárias. Esta cooperación na luita de clase é o motor do desenvolvimento intelectual do proletariado.

  Os sindicatos tal e como aparecen e se desenvolven históricamente, desde o sindicato de ofício mas directamente inspirado polo gremialismo feudal até o sindicato industrial ou moderno, son produtos da época de ascenso do movimento obreiro no século XIX. Nesta época, o primordial era a construcción do proletariado como forza organizada para luitar polos seus intereses mais imediatos. Os sindicatos son expresión dunha consciéncia de clase imediata, incapaz todavia de cuestionar a sociedade capitalista. Ao perpetuar-se nunhas condicións obxectivas nas que xá se superaron as necesidades vitais mais imediatas e a clase obreira está integrada de modo estável na sociedade capitalista, ese impulso das necesidades imediatas desaparece e con el a fonte da vida da organización sindical, que se fai cada vez mais esporádico, suxeito a períodos de crise intensa na que se reactivan os vellos sindicatos ou son criados sindicatos novos. O sindicalismo é, ante tudo, unha expresión da consciéncia e das necesidades da clase obreira. Pero o sindicato non é un instrumento de luita para superar a condición da clase obreira en tanto clase dominada e alienada, o seu estado de submetimento espiritual e ideolóxico ao sistema capitalista, polo que dexenera inevitávelmente na medida en que permanezan as relacións e concepcións tradicionais que o definen como forma organizativa ao longo da história. Por estas razóns é imposível que o sindicato chegue a ser unha organización do proletariado como clase, ainda nunha situación revolucionária, na que a única forma axil e ampla é a autoorganización directa das masas.

  O sindicalismo revolucionário é unha tentativa de superar as concepcións tradicionais de economicismo, legalismo, colaboracionismo e masificación reaccionária dos sindicatos tradicionais, reformistas. Pero sen cambiar as relacións sociais que articulan a asociación sindical non poden conseguir-se a forza colectiva e o desenvolvimento da consciéncia necesários para chegar a isto; é necesário partir de novas relacións que transforman radicalmente a organización de masas da clase, partir dun desenvolvimento superior da cooperación obreira organizada que sexa capaz de gañar logo en extensión.

  Na época actual a tarefa central é como unir o desenvolvimento da poténcia obxectiva da clase -a construcción da sua poténcia de combate e de organización- co desenvolvimento simultáneo da sua poténcia subxectiva, da consciéncia de clase e da autonomia intelectual da clase. Para isto só existen duas concepcións: a sustitucionista, que pretende subsanar isto coa dominación explícita ou tácita do partido político, e que no mellor dos casos defende o adoctrinamento na sua ideoloxia de partido e o militantismo cego; ou a autonomista, que pretende superar as formas de organización tradicionais e o desenvolvimento da cooperación obreira co impulso ascendente da luita de clases que se produce coa decadéncia obxectiva do modo de produción capitalista.

 

 

2º) O caracter histórico das formas de organización da clase obreira.

 

  Todas as formas de organización tradicionais que o proletariado cria para a sua luita contra o capitalismo teñen por fundamento as condicións subxectivas de partida que están arraigadas no pensamento e na acción que as constituen através do devir histórico da sociedade. O seu evoluir non é un acidente, é o resultado de inumeráveis condicións anteriores e en grande medida presentes desde a sua fundación.

  As organizacións proletárias, e mais claramente o seu modelo-tipo -sindicato, partido, etc.-, teñen por fundamento constituinte o papel prático a que están destinadas na luita de clases e na mutación da vida obreira. Toda a sua estrutura teórico-prática (concepcións, modo de organización política interna, métodos de luita, estratéxia e táctica en xeral) está axustada a  ese papel, e está sempre tentando axustar-se às dinámicas da luita de clases en función dos intereses dirixentes presentes nas mesmas (así, un sindicato non deixa de se-lo por burocratizar-se, senon que cámbia o seu caracter político en relación coa luita de clases e às clases sociais existentes na sociedade na que existe e desenvolve a sua actividade).

  A subxectividade proletária subsumida determina o modo de vida establecido polo capital como o seu único horizonte vital prático e como conteúdo real do seu próprio proxecto social. Isto implica as tendéncias à burocratización por falta de consciéncia participativa que impulse permanentemente a participación consciente, que queda reduzida ao estímulo das condicións exteriores à clase que actuan sobre ela, principalmente ao acicate das necesidades. Entón, cando novamente o proletariado volve à actividade organizada real, acha as suas organizacións cada vez mais burocratizadas e resulta imposível todo controlo sobre os estratos directivos das mesmas. Por iso as medidas organizativas non serven para nada se non impulsan, através da prática militante, a participación responsável e a consciéncia de que o funcionamento da organización depende de tod@s, verificando-o na prática cotidiana e reiterada.

  Se compreendemos que a subsunción da subxectividade proletária no capitalismo implica unha atitude submisa e un horizonte de vida integrado nas expectativas posíveis do sistema, que non se cuestiona o seu modo de vida consumista e escravizador do pensamento, entón o horizonte real da luita proletária -independente das declaracións formais de intencións- está limitado à luita por reformas. Mas o escravizamento intelectual implica tamén a auséncia de autonomia intelectual e a cosificación das teorias en dogmas que perviven por pura repetición de xeración en xeración, mais ben deturpando-se e perdendo parte do seu conteúdo progresivamente grazas à auséncia dunha preocupación activa real por, ao menos, manter a sua integridade orixinal -xá non digamos por actualizar a teoria en función da experiéncia cotidiana e ainda menos revisar as análises do pasado-.

  Así encontramos que luita reformista, reproducción no interior das organizacións obreiras das relacións de producción/dominación burguesas, e transmutación das teorias en ideoloxias -en sistemas pechados de ideas que se manteñen acríticamente en virtude da sua autosuficiéncia de cara à prática-, conforman o que denominamos o "movimento obreiro moderno" ou "reformismo". Estas mesmas condicións constituintes son as que determinan que a organización material do movimento reformista leve à sua dexeneración en relación cos intereses obreiros dos que supostamente nasce e à sua corrupción na integración co poder capitalista.

 

 

3º) Sindicalismo e reformismo

 

  O reformismo non é un movimento abstracto. Como todos os movimentos sociais fundamenta-se en estruturas ou formas organizativas reais, materiais. E estas formas son principalmente o sindicato e o partido político.

  O sindicato define-se por ser unha organización de combate que asume o obxectivo da defesa dos intereses da clase obreira dentro do capitalismo, o obxectivo de mellorar a situación de traballadoras e traballadores dentro do sistema. Este princípio prático determina o que é o sindicato realmente.

  As dinámicas internas do reformismo (burocratismo, ideoloxia, colaboracionismo) están latentes no seu início e non son un acidente. A sua superación depende da construcción de novas formas de organización, e a destas, dunha nova subxectividade radicalmente distinta aos padrons existentes, revolucionária. O problema non son simplesmente as formas de organización, senon que se situa realmente na subxectividade da que son expresión. É certo que estas formas servirán para a autoproducción de subxectividade -autoproducción porque é cada suxeito o que pensa e decide por sí mesmo, no lugar do adoctrinamento e do servilismo-, mas sen unha intelixéncia criativa que preveantes a os seus rasgos esenciais nunca existirán. Ao princípio é a acción, mas no sentido de que a experiéncia precede a toda criatividade humana. O princípio revolucionário auténtico é que "o princípio é a criación, e esta criación implica simultánea destrucción", unha criación que é simultaneamente destrucción e negación. A revolución proletária e, en particular, as suas formas de organización, superan a sociedade existente porque, desde a sua aparición prática, a sua actividade é unha contínua negación, destrucción e criación de vida nova de cara a esa sociedade  tanto como en cada militante polo poder obreiro.

  O problema dos limites subxectivos que se expresan no reformismo como movimento social, non se resolve tratando de suprimir as organizacións tradicionais -"capitalistas" en certo sentido- para sustitui-las por formas organizativas mais amplas que engloben ao proletariado como clase (consellos obreiros, asembleas de fábrica e similares). Dado que estas últimas, como tais formas de organización, non poden resolver por sí mesmas as causas da división dos traballadores entre sí, nen poden suprimir as funcións práticas que desempeñan sindicatos e partidos. Poderán servir para axilizar os procesos de autoprodución colectiva, mas non poden ser sustitutos ou ser elevadas a panaceas que curarán a "lacra burocrática" e demais.

  A asemblea de fábrica ou de taxo, os consellos obreiros, os comités de fábrica, ou outro tipo de organizacións que son mais amplas que sindicatos e partidos no plano da participación, non poden resolver os problemas inerentes ao reformismo porque estes non teñen a sua raiz simplesmente en formas organizativas senon no dinamismo vital e na consciéncia de clase que o dirixen cotidianamente. Non se poden "queimar etapas" ao modo do leninismo, tentando solucionar con medidas organizativas a incapacidade subxectiva do proletariado, o cal leva a bloquear o desenvolvimento do movimento proletário. Pouco importa desde esta perspectiva se a prática que se postula é anquilosadora, submetindo ao conxunto do movimento à autoridade dunha elite organizada, ou disolvente, impedindo a articulación dos necesários procesos de experimentación e reflexión na luita de clases, que evidentemente precisan da criación dun espazo independente para realizar-se. É no marco de sindicatos e partidos de clase, que permitan a reflexión autónoma ou crien ao menos unha comunicación militante entre os sectores mais avanzados da clase (que presisan formas separadas para agrupar-se) e permitan desenvolver esa reflexión de modo separado, como o proletariado pode ir do reformismo a unha consciéncia revolucionária latente e chegar a unha ruptura con estas formas organizativas e concepcións da sua luita e da sua vida.

  Hai que asumir as contradicións presentes en cada etapa da construcción do movimento obreiro, contradicións entre a teoria e a prática, entre os desexos subxectivos e as necesidades reais, e entre todos eles. Isto é, asumir as formas e as condicións de cada fase de desenvolvimento da autonomia proletária para tentar axudar ao resto da clase a ir mais aló; partir da consciéncia de clase real para formular as orientacións que se correspondan coa situación subxectiva, para impulsar a luita autónoma e a ruptura co reformismo como fundamentos dun avanzo xeral na época presente.

 

 

4º) Superar o sindicalismo?

 

  As novas formas de organización tamén teñen en princípio que asumir unha luita por reformas, teñen que afrontar as tendéncias à burocratización que son o reflexo das tendéncias à non participación, à inactividade proletária; teñen que afrontar que esta tendéncia à inactividade deriva na ideoloxización do que nasce como teoria que interpreta e pensa sobre un momento do proceso do devir histórico da sociedade.

  O papel de organización centrada na producción de luita que desenvolve o sindicato, e o papel de organización centrada na producción de dirección que desenvolve o partido, non poden suprimir-se, senon que deven superar-se, ser sobrepasados por acrescentamento. Cámbia totalmente o modo de luitar por reformas, de afrontar a subsunción da participación e do pensamento proletários, mas non cámbia a necesidade prática de unificar à clase para a luita e de desenvolver unha dirección consciente e unha luita polo poder político proletário cada vez mais perfeccionado e adecuado às circunstáncias reais.

  As novas formas de organización son unha superación, mas unha superación de conteúdos práticos, metodolóxicos, de relacións sociais, non do conteúdo técnico do seu papel na luita de clases (os distintos níveis de compromiso político que distinguen sindicato e partido,  a sua vida e extensión a partir da luita na esfera económica, o seu papel específico en relación co resto da clase e entre sí, etc). Só a partir do avanzo da luita por reformas pode o proletariado autovalorar-se o suficiente como poténcia de luita e produción de vida como para plantexar-se por sí mesmo a posibilidade de ir mais aló, a posibilidade dunha revolución, e, a partir de aí, os conteudos da mesma -e por isto hoxe o traballo da vangarda revolucionária do movimento de clase é fundamentalmente o de construir e desenvolver unha nova subxectividade obreira e estas novas formas de organización A PARTIR das vellas e todavia existentes, das formas de organización tradicionais. Non podemos suprimir de golpe e plumazo os sindicatos e partidos políticos proletários -evidentemente os non-proletários constituen un potencial inimigo de clase que deve ser volatilizado-, senon só criar as condicións para supera-los e impulsar esta superación (como acontece en relación ao leninismo, agás cando este asume un poder contra o movimento e que existe separado do movimento, sen apoio activo).

  As formas de organización reformistas teñen por obxectivo realizar ao proletariado como parte integrante da sociedade de clases, buscando unha harmonia social fundada sobre o acomodamento, a liberdade de consumo e o disfrute de liberdades democráticas (limitadas e controladas no mellor dos casos -conseguidas pola luita de clases-, ou condicionadas e formais -para as que non existen condicións algunhas para garantir a sua realización, como a liberdade de consciéncia-).

  As formas de organización revolucionárias teñen por obxectivo prático a revolución social. Cuestionan non só a distribución da riqueza, do poder e do saber existentes, senon que aspiran a destruir ese mecanismo de distribución e produción para criar unha nova riqueza, un novo poder e un novo saber cuxo caracter humano son totalmente distintos, posto que se orientan cara a libertación integral humana no lugar de a perpetuar o submetimento e os limites da sociedade de clases.

  O sindicalismo revolucionário, como o partido político revolucionário, son contradición en termos. Un sindicato que devén organización revolucionária para a autoconstrucción prática e efectiva do proletariado en suxeito revolucionário deixa de ser sindicato no sentido histórico e comunmente aceitado do termo, e sobretudo nas relacións materiais, princípios e obxectivos que o constituen. As tentativas de repetición mellorada do anterior están condeadas ao fracaso. A única alternativa para nós é a experimentación revolucionária de novas práticas, para conseguir romper a disciplina totalitária da Fábrica-Estado e o estado de subsunción do proletariado e dos sectores periféricos ao modo de produción capitalista (estudantes, amas de casa, parad@s, xubilad@s, etc).

  A experiéncia do movimento obreiro recorda-nos agora a herdanza dunha concepción que pode ser ampliada, ensanchada grazas ao seu significado implícito: o conceito de asociación de produtores, de asociación de produción como forma prefiguradora da sociedade futura comunista, posto que o comunismo non será outra  cousa que unha asociación de indivíduos livres. "En sustitución da antiga sociedade burguesa coas suas clases e antagonismos de clase, ocupará o seu lugar unha asociación na que o livre desenvolvimento de cada un será a condición do livre desenvolvimento de tod@s" (MC). 

 

 

5º) A forma organizativa da superación: o cooperato.

 

  "O método parlamentar burgués de comportar-se em política está estreitamente relacionado co método burgués de comportar-se em economía. O método é: comércie e negocie. Assí como o burgués comércia e negócia mecadorias e valores na sua vida e ofício, no mercado e na feira, no banco e na bolsa de valores, tamém no parlamento comércia e negócia as sançons legislativas e meios legais para o dinheiro e os valores materiais negociados. No parlamento os representantes de cada partido tentam extraer tanto como seja possível da legislatura para os seus clientes, o seu grupo de interesse, a sua 'firma'. (...) Eles som os agentes, os delegados, e o negócio fai-se através dos discursos, os tratos, a desputa, as transacçons, a decepçom, as manobras nas votaçons, os compromissos."

  "Em tanto se fixo uso das negociaçons, na vez de apressar ao inimigo e faze-lo cair ao cham, a burguesia foi salvada. A negociaçom é, depóis de tudo, o seu método de comportar-se em política, e no seu campo de luita é onde estám mais seguros. Querer continuar a política proletária na casa da burguesia e cos seus métodos significa sentar-se à mesa dos capitalistas, comendo e bebendo com eles, e traicionando os interesses do proletariado. A traiçom às massas (...) nom necessita xurdir desde a intençom de base; é simplesmente a conseqüência da natureza burguesa de cada partido e organizaçom sindical. Os dirigentes destes partidos e sindicatos som de facto parte espiritual da classe burguesa, parte física da sociedade burguesa."

  "O que foi dito acerca dos partidos, os chefes de partido e as tácticas de partido, vai ainda mais polos sindicatos. De facto, eles amosam-nos todo o mais as tácticas de compromisso da pequena burguesia, polo que a sua propria existéncia representa um compromisso entre capital e trabalho. Os sindicatos nunca proclamarom como sua meta e missom a eliminaçom do capitalismo. Eles mesmos nunca se comprometerom de nengum modo prático a esta fim. Desde os seus inícios os sindicatos contarom co capitalismo como com um feito dado. O seu rol é o do compromisso, mediaçom, curando síntomas, prescrivindo paliativos."

(Otto Rulhe, 1924)

 

 

  A superación do sindicato como organización de masas baseada en relacións orgánicas economicistas entre os indivíduos e a organización, reprodutoras das relacións sociais de cooperación (compra-venda, negociación, etc.) e producción capitalistas. Asi como na actuación como meiación nos conflitos entre os segmentos do capital e do traballo, o que vai ligado a:

 

a)     Formación dun corpo sindical profisionalizado, constituído por activistas profisionais e traballadores para o sindicato (abogados, administrativos...), que sustituen a cooperación directa do conxunto da afiliación para dar verdadeira vida à organización obreira, e que posuen os seus próprios intereses separados dos da clase obreira, da que se nutren como un parásito.

b)     Masificación do sindicato, ousexa incremento arbitrário da masa de afiliación derivado dos critérios de agrupamento sindicais, fundados na cuota e no respeito às decisións do sindicato (o cal, a causa das relacións fundadas no compromiso económico e non no compromiso de cooperación de clase tende a aparecer ante o indivíduo afiliado, e converter-se, nun orgao separado e extrano à masa da clase -derivando-se de todo isto a contínua tendéncia à burocratización, à dexeneración dos seus plantexamentos e da sua combatividade-).

c)      Por tanto esta masificación e profesionalización do sindicato que emanan da sua própria eséncia constitutiva, crian as condicións fundamentais para a dexeneración e a corrupción no sindicato, permimitindo a sua transformación en instrumento do capital baixo impulso do corpo sindical previamente constituído, que ou ben se corrompe abertamente (acelerado pola contínua penetración de elementos oportunistas e trepas), ou ben lastrada a extensión da organización sindical ao paralizar-se toda dinámica cooperativa e combativa de masas na afiliación, caendo na dependéncia do Estado capitalista atraída pola oportunidade de ampliar a sua prestación de servizos a esa afiliación maioritáriamente reaccionária (do ponto de vista prático), ou sexa, amplia o seu "capital" en competición cos outros sindicatos e descartando definitivamente a luita contra o poder político capitalista.

 

  Para nós a superación das lacras sindicais está unida à superación do sindicalismo en conxunto, cuxas tendéncias obxectivas como forma de organización social o asocian con razón ao reformismo e à reducción e fragmentación da luita de clases na esfera económica. Esta superación só pode articular-se cun superior desenvolvimento da cooperación obreira, asentado sobre as condicións orgánicas materiais e espirituais, e as relacións sociais de producción necesárias: ousexa, a posta en prática da autonomia obreira no seu sentido mais literal. Calquer tentativa que se quede a medias e en declaración de intencións, sen realizar unha análise materialista do sindicalismo, está condeada a reproducí-lo finalmente: é o que chamamos neo-sindicalismo, renovación sindical, sectores críticos, etc.

 

  O sindicato ou unión laboral aparece históricamente como resultado organizativo da unión da masa obreira  coa motivación imediata de defender os seus interesses laborais frente à patronal. A isto responde que a sua forma de organizaçom, na que se expresa a concepción do seu papel e o nível da consciéncia de clase existente, se tenda a restrinxir a tal función economicista e reformista, a ser mero instrumento de combate e nom, ademais, de autoproducción do proletariado como suxeito autónomo. Para elo a condición fundamental é establecer as relacións igualitárias de cooperación entre persoas livres, construindo a organización e a sua actividade partindo permanentemente da autoorganización proletária; convertindo a cooperación como tal na fundamento de toda a vida organizativa, como motor, e como sentido da mesma existéncia da organización, pois a organización é (esencialmente e deve ser no seu uso e desenvolvimento prático) o resultado da necesidade de cooperación de clase para combater o capitalismo e non pola mera busca dunha defensa individual ante o poder do Capital. Esta atitude e concepción individualista da organización non é de clase senon pequenoburguesa, e favorece a dexeneración e a descomposición do movimento obreiro organizado; e por conseguinte, tamén o debilitamento e a derrota da luita de clase.

 

  A nova forma de organización que supere o sindicato, ten que concebir-se à vez como un meio para preparar a luita de clase e à vez como un meio para o desenvolvimento xeralizado da consciéncia de clase, ten que partir da necesidade dunha luita transformadora contra o capitalismo como sistema social (económico, político e cultural). Ten que ser un centro de cooperación do proletariado consciente das suas necesidades imediatas como colectivo, non unha asociación meramente laboral e mediadora nos conflitos entre capital e traballo. Esta organización definida pola sua cualidade como instrumento de cooperación de clase é o que chamamos cooperato, a organización do proletariado como forza de producción autónoma do seu próprio movimento de luita, pensamento e vida.

 

  Esta nova forma de organización concibe-se como un instrumento de desenvolvimento do movimento de masas do proletariado, non como unha tentativa ecléctica, tal como a do sindicato, de unir o reclutamento indiscriminado e un programa progresivo con base nun compromiso militante fundado na cuota económica. Unha das suas tarefas fundamentais é a organización do proletariado como clase, partindo da tradición revolucionária das unións e asembleas de fábrica e dos consellos obreiros. Para superar a dexeneración sindical, a nova forma de organización militante, concevida como instrumento de ese desenvolvimento do conxunto da clase como suxeito revolucionário independente, fundamenta no compromiso de cooperación militante -e non na cuota (que é simplesmente a base material da actividade)- a composición da sua afiliación.

 

  Mas a contradición entre o reclutamento aberto e un programa que vaia mais aló dos obxectivos imediatos queda sen resolver só coa superación das tendéncias dexenerativas do sindicato. A superación do sindicato da lugar a unha forma de organización militante, que necesita para complementar-se unha forma de organización permanente numéricamente mais ampla: a Rede de Grupos Obreiros, unha organización do movimento obreiro asembleário, da clase como tal. E, nestas duas novas formas organizativas, ainda con todos os seus progresos, persistirá a sua debilidade subxectiva frente aos partidos políticos, de tal modo que un movimento consequentemente revolucionário ten que compreender a necesidade de superar os partidos tal e como se entenderon histórica e práticamente. Portanto, a superación do sindicalismo non pode completar-se mais que cunha transformación de conxunto das formas organizativas e concepcións do movimento obreiro tradicional, unha transformación de totalidade que significa a resolución da contradición entre a organización de clase e a organización como clase, expresada na separación entre a clase organizada (en sindicatos e partidos) e a grande masa da clase que está desorganizada. Non é posível verdadeira unidade, unidade consciente, sen organización permanente e, mais en xeral, sen poñer no presente os meios e o esforzo necesários para realiza-la. Os meios que nós propoñemos son a posta en prática de novas formas de organización, que han de ensaiar-se e desenrolar-se todavia, e que serán complementárias entre sí nas suas funcións e níveis de compromiso, e revolucionárias nos seus fundamentos. O contrário, criticar a realidade sen poñer os meios reais para supera-la, para critica-la meiante a prática, é mera palavreria pseudorrevolucionária.

 

  Asindicalismo, sindicalismo e antisindicalismo veñen na prática a representar a reprodución do actual estado de cousas, lexitimando a unhas organizacións sindicais que son, cos seus plantexamentos, e coa sua composición, burocracia e función social como bases materiais dos mesmos, incapaces de cambiar. Para iso é necesário contrapór un proxecto de autoorganización de clase capaz de, a nível de masas, reunir as forzas e desenvolver a consciéncia necesários para situar-se de igual a igual frente ao poder prático dos sindicatos (efectividade da organización, desenvolvimento da dirección a nível programático e militante, etc.). Se o sindicato segue a ser a forma hexemónica de organización de combate de masas, o é porque o movimento obreiro como tal non foi até agora capaz de desenvolver unha forma que o supera-se práticamente como instrumento da luita de clase. É necesário partir tamén desta realidade subxectiva (feita obxectiva) para plantexar a superación do sindicalismo.

 

(...)

 

 

6º) As tendéncias à dexeneración dos sindicatos, unha visión xeral.

 

"Os chefes som os funcionários administrativos e como tais pertenencem a umha categoria burguesa. Os chefes, é dizer funcionários, som pequenoburgueses, nom proletários. A maioria dos chefes de partidos e sindicatos fórom umha vez obreiros, quizais os mais firmes e revolucionários. Mas quando se fixerom funcionários, é dizer chefes, agentes e autores de negócios, apreenderom a comerciar e negociar, a manexar documentos e dinheiro en efectivo; encarregarom-se de mandatos, comerazom a operar dentro do grande organismo burgués coa ajuda do seu aparelho organizativo. (...) Qualquer que é mando dumha organizaçom burguesa, incluindo os partidos e sindicatos, (...) é dirigente polo poder do aparelho organizativo, que está nas suas maos, à sua disposiçom, dotando-o de competência. El deve o seu papel de chefe à autoridade que xurde da posiçom que ocupa no mecanismo organizativo."

  "Os sindicatos nunca proclamarom como sua meta e missom a eliminaçom do capitalismo. Eles mesmos nunca se comprometerom de nengum modo prático a esta fim. Desde os seus inícios os sindicatos contarom co capitalismo como com um feito dado.

  O seu rol é o do compromisso, mediaçom, curando síntomas, prescrivindo paliativos. Desde o princípio a sua atitude básica em conjunto nom foi somentes nom política, senom também nom revolucionária. Forom reformistas, oportunistas, órgaos auxiliares de compromisso entre a burguesia e o proletariado.

    Finalmente, reconheceu-se que os éxitos a meias forom usualmente demasiado caros, que, no melhor  dos casos, os compromissos resultantes dos asaltos do combate puiderom ganhar-se mais baratos se a disposiçom a negociar fosse mostrada correctamente  desde  o  começo.  Assi  achegarom  luitas  ulteriores  com  demandas reduzidas, com disposiçom a negociar, coa intençom de fazer um trato. No lugar de luitar abertamente, cada parte tratou de vencer maniobrando melhor desde fóra. O ofrecimento a negociar nom foi considerado durante muito tempo como umha falta ou umha debilidade. Estavam ajustados ao compromisso. Como umha regra, o acordo -nom a vitória- converteu-se na conclussom dos movementos salariais ou dos conflitos sobre as horas. Assi, co tempo, umha alteraçom nas tácticas, dentro do método de luita, acaeceu sobre a totalidade da linha.

 De facto, mentres a política dos contratos de trabalho fazia-se predominante a participaçom dos trabalhadores na vida do sindicato adormeceu-se; assistiu-se às reunions dispersamente, a participaçom em eleiçons caeu agudamente, as quotas tinham que ser recadadas case pola força, o terror nas fábricas acadou a sua medida mais elevada coa burocratizaçom do aparelho administrativo -ambos [processos] significam o mantenimento da existência da organizaçom, a qual nisso mesmo chegou à sua fim. A introduçom de contratos nacionais para extensas categorias de trabalhadores provocou um incremento ainda maior no centralismo e poder dos funcionários e, ao mesmo tempo, também umha sempre crescente divissom entre chefes e massas, maior alienaçom da organizaçom do seu caracter original como um meio de luita, e mais profunda degradaçom dos trabalhadores na insignificáncia, monicreques sem testemunha, só pagando quotas e executando instrucçons, em maos da burocracia da associaçom.

  Outo factor engadiu-se. En orde de encadear ao trabalhador à organizaçom através do conjunto dos seus intereses, que se deriva da sua permanente situaçom próxima ao limite do sustento, os sindicatos dessenvolverom um extensivo e  complexo sistema de asseguramento, executando umha espécie de política social prática. Aparentemente para benefício do trabalhador, certamente às suas expensas.

   O trabalhador recolhe umha política de aseguramento depois doutra política de aseguramento, paga prémio tras prémio, dessenvolve um interesse na liquidez da tesoureiria do sindicato, e agarda a oportunidade de chamar na sua ajuda. Em lugar de pensar acerca da grande luita, está perdido em cálculos sobre ínfimas cantidades de dinheiro. Está fortalecido e mantido no seu modo de pensar pequenoburgués; está afundido, para perjuizo da sua emancipaçom como proletário, nos constrenhimentos e estreitura de miras do conceito pequenoburgués da vida, que nom pode aportar outra cousa que nom seja perguntar que deve fazer a cámbio; acostuma-se a ver o valor da organizaçom nas fortuitas e mesquinhas avantages materiais do momento, en vez de manter as suas miras na grande meta, livremente arelada e pola que desinteressadamente se luita -a libertaçom da sua classe-. Desta maneira o carácter de combate de classe da organizaçom é sistemáticamente socavado e a consciência de classe do proletariado irreparávelmente destruida ou devastada. No negócio o pobre dianho   leva   tras de si   os custes   dum sistema de benefícios e bem-estar   sociais que básicamente o Estado deve desembolsar da riqueza de toda a sociedade, pousando a carga sobre o financeiramente débil.

  Deste modo os sindicatos chegarom, co tempo, a serem órgaos da charlataneria pequenoburguesa, cujo valor para o trabalhador reduziu-se de qualquer maneira à nada, desde que baixo a pressom da devaluaçom do dinheiro e a miséria econômica a solvência de todos os fundos de bem-estar caeu a cero. Mas mais que isso: em lógica consistência coa sua tendência cara a comunidade de interesses estre capital e trabalho, os sindicatos dessenvolverom-se como órgaos auxiliares dos interesses econômicos capitalistas-burgueses, e assi da explotaçom e da obtençom de benefícios. Chegarom a ser os mais leais escudeiros da classe burguesa, as tropas de protecçom de  maior confiança para as arcas capitalistas.

  Querer revolucionar esses sindicatos é umha empresa absurda, porque é  case impossível e dessesperada. Este 'revolucionamento' alcança, em tudo caso, um  simple cámbio de pessoal, nom cambiando absolutamente nada no sistema mas extendendo ao máximo o centro da infecçom, ou consistirá em remover o centralismo sindical, os compromissos assinados, o corpo de mando profissional, os fundos de asseguramento, o espírito de compromisso... ¿Que foi abandonado logo? ¡Nada de nada!"

(Otto Ruhle)

 

  A experiéncia histórica demonstra que a dexeneración burocrática, teórica e prática das organizacións tradicionais é inevitável e remata na corrupción e expropriación à clase obreira do poder sobre as suas próprias organizacións. Pero que a clase obreira rexeite o sindicalismo non significa que estexa en condicións de supera-lo. Só meiante a unión dos elementos mais conscientes e activos poden comezar a desenvolver-se e aplicar-se novas concepcións, baseadas nas experiéncias acumuladas. A consciéncia antisindical non deve confundir-se coa asindical, o mesmo que a antipolítica coa apolítica.

  A afiliación aos sindicatos está motivada polas necesidades puramente individuais e a debilidade ante o poder capitalista, non pola consciéncia da comunidade de intereses que é a clase e da necesidade de reforzar, desenrolar e extender as luitas. Como resultado, a consciéncia sindical obreira é unha consciéncia predominantemente pasiva, que non vai mais aló da imediatez do antagonismo entre patronal e traballadores/as en xeral. Non compreende os asuntos organizativos e da actividade, dependendo e sendo manipulável polos especialistas sindicais ou de partido, que teñen neste tipo de afiliación a sua base de existéncia.

  As relacións entre os indivíduos sindicados e a estrutura permanente do sindicato -mais ou menos profisionalizada- está fundamentada no compromiso económico da cuota e na obediéncia aos cargos e programa do sindicato -este aspecto deixado nun plano mui secundário-. O sindicato se plantexa como unha organización que presta servizos de meiación entre indivíduos e sectores da clase e a patronal e o Estado capitalistas. Durante os períodos de auxe da luita de clases, os sindicatos enchen-se de afiliad@s movid@s únicamente polas suas necesidades imediatas, temporalmente activ@s. Fora de aí, a participación constante é minoritária, reduzida aos elementos mais avanzados e comprometidos por unha parte, e aos sectores mais acomodados e pequenoburgueses pola outra, cuxa luita define o futuro da organización en medida importante.

  Así pois, o sindicato é esencialmente un corpo sindical que xestiona as necesidades imediatas das masas obreiras, unha organización laboral que na maior parte da sua vida se sustén pola actividade dunha minoria e cuxo crescimento acaba por ser o crescimento da burocracia e do corpo sindical profisional. Só criando novas relacións sociais e construindo a organización sobre esta base, relacións fundadas na cooperación e no seu desenvolvimento segundo as necesidades e capacidades individuais e colectivas, só así o crescimento da organización de clase será tamén un crescimento da cooperación, da actividade obreira real, e non da burocracia e da actividade aparente que non redunda mais que na aclaración e na axitación da clase, pero que non promove a autovalorización, que depende da iniciativa e da luita da própria clase, fazendo à organización cada vez mais inoperativa para a luita de clases prática, convertindo ao sindicato de masas nun sindicato de cuadros. Só así se suprimirá a burocratización e a dominación da intelectualidade e de partidos políticos sobre o movimento de masas, se formará unha auténtica vangarda militante.

  Ao fundamentar a sua existéncia no papel de meiación entre a masa proletária e o poder capitalista, o sindicato forma un corpo sindical profisionalizado que se inclina de modo natural cara o legalismo, de tal modo que, co proceso dexenerativo, esta tendéncia se concreta na subordinación ao estado legal capitalista, ao que deve na prática o seu recoñecimento como representante e negociador válido, ou sexa, o seu poder de negociación e a sua existéncia como clase meia. Na defesa do legalismo, a burocracia profisional e o funcionariado sindical se apoian nos estratos mais acomodados da masa traballadora, e así, plantexan a sua postura como único modo de defender a existéncia da organización de clase. Esquecen-se así que os sindicatos chegaron a ser legalizados e a ser recoñecidos como meiadores entre as clases precisamente pola luita constante e agresiva da clase obreira, e que a capacidade de negociación real depende da forza que na prática demonstra ter a clase. A vida do sindicato non está, portanto, no corpo sindical nen nas formas institucionalizadas de negociación (delegad@s sindicais, comités de empresa, etc.), senon na consciéncia e no compromiso do proletariado. Ao priorizar a afiliación masiva à construcción de núcleos militantes de base, ou sexa, ao priorizar gañar representatividade legal no réxime capitalista frente à representatividade real na forza transformadora da clase, o corpo sindical potencia a socavación das bases para evitar o proceso dexenerativo. Resolve os problemas dos novos sindicatos, mui minoritários, preparando problemas maiores e suprimindo o meio para afronta-los, a forza cooperativa da clase.

  Hai que ver no delegacionismo que está recollido na función do sindicato, delegacionismo interno como externo (cara a patronal, o Estado, etc.), un factor reaccionário activo e prático. Por isto é imprescindível a prática da autoorganización a todos os níveis, a autoorganización das asembleas de base e o control da base sobre os órgaos delegados. Isto non resolve o problema, pero potencia a participación, a actividade de base, que contribue a contrapesar as tendéncias dexenerativas e ao avanzo da consciéncia de clase da afiliación. O sindicato, por natureza, no lugar de impulsar a toma da iniciativa e da dirección pola clase obreira dos seus asuntos colectivos, servindo-lle de apoio a organización, favorece a pasividade e o servilismo, tanto dentro como fóra da organización, extendendo a tradicional e reaccionária consciéncia sindicalista.

 

 

7º) A dexeneración dos sindicatos na época actual.

 

  O progreso da dexeneración do sindicato está determinado pola coxuntura económica, o grao de submetimento e alienación da clase obreira, o desenvolvimento da luita de clases etc. Así, a dexeneración acontecida nos últimos 30 anos resposta ao reauxe do capitalismo trás a crise dos 70, combinado crucialmente cunha derrota profunda do movimento obreiro e co desenvolvimento ampliado da dominación espiritual do capitalismo. Nós propoñemo-nos fazer consciente a contradición existente entre o sindicato como forma histórica da organización de clase e o desenvolvimento do movimento obreiro na época actual, contradición que se agudiza na medida en que se fai patente a necesidade dunha luita revolucionária contra os efeitos regresivos, destrutivos e totalitários do capitalismo decadente.     

  Coa decadéncia do capitalismo e a derrota permanente, a luita por reformas só pode triunfar sobrepasando cada vez mais o marco legar existente, ou, o que é o mesmo, transformando-se nunha luita que nega a dominación política capitalista, unha luita cuxo conteúdo político todavia inconsciente para a clase obreira resulta claro sen embargo para a elite da clase dominante, que non tarda en calificar estas práticas de criminais e incluso de terroristas, xustificando as medidas represivas necesárias. Por esta razón, o legalismo tende a intensificar-se e a derivar nunha diminución da combatividade e da radicalidade da crítica ao sistema, que prelúdia a posterior "moderación". Deste modo, multiplica-se o papel activo da burocracia sindical como impulsora do proceso dexenerativo, sendo incluso mais importante a "dexeneración desde acima" que a dexeneración interna e espontánea resultado da masificación. Por outra banda, esta última, a "dexeneración desde abaixo", se potencia tanto mais como progresa o sistema de dominación espiritual do capitalismo. Portanto, históricamente os sindicatos non só son unha organización en contínuo proceso dexenerativo, ademais a dexeneración dos sindicatos é cada vez mais rápida e contundente. Nos actuais sindicatos "minoritários" mais lonxevos, como no plano estatal CGT ou no plano nacional a CIG ou a basca LAB, podemos ver claros exemplos do que dicemos. Incluso isto podemos ve-lo, remontando-nos mais, en CCOO desde a sua constitución formal como sindicato.

  A "moderación" é a expresión ideolóxica do proceso de dexeneración, e, portanto, o combate contra o reformismo, na teoria e na prática, é inseparável da crítica do sindicalismo como reprodutor da organización xerárquica da sociedade capitalista (división do traballo intelectual e manual e entre dirixentes e executantes, subordinación da representatividade formal à real, dos intereses políticos e culturais aos intereses económicos imediatos, etc.) e como instrumento incapaz de servir para o desenvolvimento revolucionário da consciéncia da clase.

  Os sindicatos combativos viven na contradición entre o seu fundamento prático como organizacións laborais, meiadoras e reformistas, e o seu programa que aspira à emancipación do proletariado. Son o reflexo da contradicción entre a consciéncia alienada da clase e as suas aspiracións revolucionárias. 

  O legalismo leva ao pacifismo, ao pactismo e ao sindicalismo de negociación. En última instáncia, leva à integración dos sindicatos co Estado capitalista. O interese negociador do corpo sindical, e a dificultade para manter a sua própria existéncia a causa da incapacidade para conseguir melloras para a clase obreira sen impulsar unha luita tendente a rebasar os limites legais cada vez mais violenta e drásticamente, provoca o achegamendo aberto à estrutura capitalista patronal e estatal. Este achegamento prático, que implica asinar a derrota da luita de clases por anticipado, e que orixina procesos de desafiliación importantes (pois a dexeneración sindical non é só dexeneración interna, senon que tamén favorece a dexeneración do movimento en conxunto) e de descomposición entre a militáncia sindical. Pola sua parte, o poder capitalista necesita cada vez mais os sindicatos, como reguladores e estabilizadores do prezo da forza de traballo e dos custes laborais e sociais, tanto mais como a sua crise crónica se aprofunda e se agudizan os antagonismos obxectivos entre as clases, e pola sua parte ofrece recursos económicos e apoio político e meiático para compensar a perda de ingresos que conleva esta integración, aparecendo o que se chama comunmente "sindicalismo de servizos". Este sindicalismo de servizos é a extensión a diversas funcións da función esencial do sindicato como meiador e resorte externo nos conflitos de clase, función que é precisamente "prestar un servizo" a unha parte da afiliación, non unha acción directa da própria afiliación. Esta integración Sindicato-Capital agacha intereses recíprocos que son vitais para o capitalismo decadente, e, portanto, estas organizacións é imposível que sexan transformadas en nengún sentido. Todas as tentativas en tal dirección fracasarán estrepitosamente ou quedarán en declaración de intencións. Por esta razón, nós defendemos a destrucción dos sindicatos vendidos, por ser parte do aparello de dominación capitalista. E portanto, nengunha colaboración coa afiliación deses sindicatos que non sexa independente dos seus aparellos sindicais.

  Co desenvolvimento do capitalismo monopolista e da mundialización capitalista, os sindicatos teñen que elexer entre a luita de clase independente e o desenvolvimento do movimento autónomo de clase, ou a fusión cos Estados capitalistas.

  Pola sua composición indiscriminada, a afiliación sindical non pode espontáneamente asumir unha dirección revolucionária consecuente, e tenden evidentemente cara o reformismo. Así, a contradición entre a eséncia dos sindicatos e a emancipación da clase non evolue cara a sua resolución revolucionária, senon cara a dexeneración sindical. Os partidos políticos mais ou menos proletários teñen que dexenerar na medida en que dependen dos sindicatos, e, portanto, do Estado burgués, e por esta razón existe neles un impulso obxectivo cara o parlamentarismo, cara a integración tamén no Estado burgués. A non defesa dunha posición revolucionária de princípios, e defesa ante tudo meiante a prática real, descarria tanto a sindicatos como a partidos políticos cara a dexeneración en extensións do aparello de dominación capitalista.

  Trás a época de ascenso do capitalismo, a competéncia empresarial relativiza-se cada vez mais, restrinxindo-se a planos de mercado cada vez mais amplos, até o ponto de que hoxe a competéncia existe principalmente no plano do mercado mundial, e a maioria dos mercados nacionais están en situacións de monopolismo directo ou de controlo por capital monopolista, sexa parcial ou totalmente. Situacións de dominación por capital monopolista que cámbian con menor frecuéncia, ou mesmo permanecen estáveis por longo tempo, mentres as posibilidades de crescimento do mercado non enfrenten directamente aos capitais monopolistas polo reparto do mesmo, unha vez colapsado pola crise. Para fazer frente a esta dominación, os sindicatos nacionais ou estatais -expresións da persisténcia da hexemonia da ideoloxia da clase dominante no movimento obreiro-, sindicatos que na prática non participan en unidades orgánicas internacionais -constituindo verdadeiros sindicatos internacionais- e tenden forzosamente a integrar-se cos Estados capitalistas, único modo de fazer frente às forzas monopolistas internacionais. Pero esta unión é profundamente contraditória, non só porque o Estado é o representante dos intereses da clase capitalista en conxunto, senon porque está totalmente integrado coa elite capitalista que, ainda que afincada no póprio país, participa no proceso de mundialización.

  En consecuéncia, coa apertura da decadéncia do capitalismo e o início da ofensiva permanente da burguesia, esta integración ten que derivar na renúncia total à defesa dos intereses proletários, e canto menor sexa a amplitude territorial do sindicato mais se potencia a corrupción e a dexeneración, até o ponto de que a corrupción precede à dexeneración en grande medida. Exemplos disto temo-los na CIG en Galiza e en CCOO a nível do Estado.

  Compreendida esta base obxectiva que impulsa a dexeneración e a corrupción sindical, o legalismo se convirte nun catalizador de todo o proceso, levando a competir entre os sindicatos polos favores do Estado burgués, sexa pola via da masificación e do oportunismo para gañar representatividade, sexa pola via de renunciar cada vez mais à luita consecuente e actuar de apaga-lumes do Capital, ou ambas cousas à vez. O debate sindical entre a inviavilidade da negociación de reformas estáveis e falta de convicción revolucionária acaba sempre no oportunismo.

 

  "Partidos e sindicatos, a causa de que sempre incluem só aos pequenosburgueses, nunca os conscientes, reais proletários, nom podem nunca -co só suporte da composiçom dos seus recursos humanos- levar a cabo umha acçom revolucionária. No melhor dos casos, um alboroto ou um golpe de Estado (putsch). Mas logo, quando estes furiossos pequenoburgueses, a sua raiva reventa fóra, precipita-se sobre as ruas para luitar, estám acurralados, mutilados ou apunhalados polo organismo burgués (patrons, policia, exército). E o movimento está perdido."

  "A revoluçom proletária tem que destruir um poderosso sistema desde abaixo e criar algo totalmente novo a maior escala. Para esta tarefa as forças de partidos e sindicatos nom som adecuadas. Incluso as mais fortes associaçons som demasiado débiles para isso. A revoluçom proletária só pode ser trabalho do conjunto da classe proletária. Todas as energias devem ser incluidas para isto. Todo indivíduo deve permanecer no lugar apropriado e dar o melhor de sí mesmo alí."

(Otto Rulhe)

 

 

(...)

 

 

4. Estratéxia de combate revolucionária: da derrota permanente à luita selvaxe

 

 

      1º) As condicións xerais actuais da luita de classes.

 

Acorde coas características da época actual, a tendência à decadência do capitalismo é reenfocada contra a classe obreira através da involuçom econômica, política e ideológica, em todas as esferas da vida social. Portanto, a luita de clase -já se está vendo- ha de endurecer-se e radicalizar-se sabendo que o capitalismo nom pode mais que atacar ao movimento obreiro e tratar de aprastar toda luita substancial para manter a sua taxa de benefícios en elevación. O mero reformismo nom é já compatível coa situaçom actual, e tampouco é consolidável calquer avanço que nom se apoie num poder organizado, independente e real, dos trabalhadores mesmos. Dada esta situación, que nom fará mais que tender a empeorar, e sabendo que ante as tentativas de rexurdir do movimento de clase o capitalismo opoñerá umha guerra de classes tanto mais aberta e brutal, o processo de elevación da violência e da radicalidade nas luitas nom poderá mais que crescer, para poder manter as mesmas con base na sua efectividade prática.

 

O actual estado de dominaçom totalitária sobre os processos de consciência instaurado polo capitalismo, cria umha situaçom na que a acumulaçom do antagonismo de classe se fai subterránea como se dixéramos, se interioriza e acumula mais individualizadamente. As rupturas serán un proceso longo e mais bem individual, ainda que ligado sempre à experiência da luita e actividade colectivas e ao seu impulso dinamizador. É necessário, nesta situaçom, que a minoria que consiga rachar este estado subjectivo e elaborar umha alternativa prática a aporte à massa, co objecto que cortar a dinámica de subsunción das luitas, que as reduze a explosións espontáneas de escasos horizontes para voltar imediatamente, con derrota ou vitória, a reestablecer a vida escravizada física e intelectualmente como norma cotidiana. Esta é a tarefa que nós pretendemos cumprir.

 

Na situación actual, que se materializa na ditadura encuberta do capital na esfera económica e na democrácia procedimental na esfera política xunto co espectáculo integrado ao servizo da política do capital -e a conseguinte presión contra o pensamento e desenvolvimento intelectual do proletariado- na esfera cultural; a luita obreira pasa cada vez mais pola subversión da normalidade capitalista: do marco legal existente e das suas normas de conduta socializadas -o modo de vida como totalidade-, como único meio para conseguir cambios substanciais nas nosas condicións de vida e de traballo. Hoxe, a maioria das avantaxes legais conquistadas no pasado non son mais que direitos puramente formais dada a situación de auséncia de poder que resgarde da choiva que é a ofensiva permanente da patronal e do Estado. Por parte da maioria da clase obreira, carecemos dos meios e condicións materiais necesários para poder exerce-los, ou a tentativa idealista de faze-lo implica ao menos unha negación da nosa capacidade de presión contra o Capital (exemplo evidente o direito de folga, mas também em geral os direitos laborais de tipo político, incumpridos ou inoperantes). O que define a situaçom actual é que isto é fruto dumha involuçom objectiva do capitalismo, que nom pode permitir-se nem sequer as pressons reformistas importantes, polo qual a situaçom nom se resolverá, senom que se agudizará, na medida em que o movimento obreiro responda unitáriamente frente a esta ofensiva capitalista, que acha na precarización e na flexibilización em geral a sua base econômico-política fundamental, e a sua base político-ideológica na integraçom das organizaçons obreiras tradicionais.

 

Em conclusom, polas condiçons imediatas e as futuras, a luita de classe hoje se situa numha situaçom de guerra de classes silenciada e permanente, que compreende todos os aspectos da vida e que é inevitável, de tal modo que o desenvolvimento do movimento obreiro através das luitas imediatas e, portanto, a forma da luita de classe na época actual, é de LUITA SELVAXE frente ao poder e as medidas capitalistas.

 

      2º) A situación do movimento e as tácticas legais.

 

  Sen embargo, na realidade presente, nas condicións de antagonismo difuso, de conflito de baixa intensidade provocado pola desvaloración, desorganización, individualización e a desintelectualización da clase (e non pola simple derrota ou falta de experiencia e reflexión), a luita non pode sobrepasar o marco legal pola propria debilidade inicial do movimento. Será através destas luitas limitadas e pouco significativas desde a perspectiva das conquistas materiais como dos avanzos espirituais, como se iniciará a acumulación da potencia (obxectiva e subxectiva) necesária para deixar paso, meiante un salto cualitativo, a mobilizacións de novo cuño, definidas pola transgresión da legalidade e da normalidade da sociedade capitalista.

 

  O que deve quedar firmemente claro é, por unha banda, que toda meiación (institucional, normativa, etc) legal no capitalismo actual é sempre un instrumento de dominación de clase e non pode deixar de se-lo. Proba disto é, respeitivamente, a constitución prática da legalidade, que, como poder estatal, da cauce ao seu incumprimento xeralizado, e como norma, ainda no caso de poder utilizar-se, serve como conducción domesticadora das luitas obreiras, sendo ambas características (incumprimento e domesticación) parte da organización política da produción e do traballo, condensadas na sobreexplotación múltiple e na integración dos sindicatos.  O poder proletário só pode construir-se cunha luita que adopte princípios e meios ilegais para lograr cámbios legais. Invertindo o sentido da ofensiva capitalista cos seus próprios mecanismos. Utilizando a ilegalidade como instrumento progresivo. A idea de que o uso de meios legais nos conflitos de baixa intensidade e en condicións de debilitade obreira (obxectiva e/ou subxectiva) pode dar pé a un cada vez maior aproveitamento dos cauces legais é unha idea reaccionária e perigosa: leva ao movimento obreiro a non compreender a lección do seu actual estado de derrota permanente e repetir os mesmos erros, à aceitación duns cauces legais de existéncia formal que son unha ficción prática porque o capital non pode tolerar baixo nengún conceito unha luita contra os fundamentos do seu actual sistema de acumulación baseado na flexibilización dos custes laborais e do emprego da forza de traballo.

 

  As luitas salariais e economicistas en xeral -pola remuneración-, que non afectan directamente à organización do traballo, non son luitas que construan o poder proletário sobre a produción -posto que este só pode ter por base o poder directo sobre a produción e, en consecuéncia, sobre a organización do traballo: xornada, ritmos, condicións materiais de traballo, distribución de tarefas, cualificación e criatividade, etc. Estas luitas serven para abrir o circuito de autoprodución do movimento proletário (autovaloración-luita-consciéncia, e volta a comezar nun nível superior de poder), mas non para cambiar os fundamentos práticos do poder capitalista. Portanto, non serven tampouco para desenvolver a capacidade de dominación produtiva e social da clase obreira, senon para integra-la. Que esta integración non sexa asumível para a maior parte do proletariado dentro da precarización crescente non fai mais que alimentar a confusión entre traballadores e traballadoras acerca do modo de cambiar a situación, reforzando o legalismo ante a falta de alternativas -que hoxe significa o submetimento do proletariado à ditadura capitalista-. Estas luitas son o ponto de partida mas non son o meio. Para impedir a alienación legalista da consciéncia de clase, ou o que é o mesmo, o fermento das ilusións reformistas, situando como horizonte positivo a conquista da democracia obreira e a posta en prática de medidas orientadas à realización do proxecto comunista -o programa antagonista-, hai que explicar claramente a unidade materialista entre métodos de luita, formas de organización, e obxectivos reivindicativos, determinada polo desenvolvimento do capitalismo e as condicións que este impón à luita de clases, e hai que potenciar entre os segmentos mais avanzados estas nocións básicas e a compreensión das luitas pola remuneración como un mero meio para a maior unificación da clase obreira. Que a consciéncia superior só encontra as condicións para xeralizar-se nas experiéncias de luitas superiores.

 

      3º) A autonomia selvaxe na luita liberta a enerxia revolucionária do proletariado na vida e na mente.

 

  Dado que é meiante a libertación total da enerxia subxectiva da classe no dinamismo da luita material -o que caracteriza à luita selvaxe, à luita por todos os meios de clase- como esta enerxia potente pode acadar todos os aspectos da vida cotidiana, e esta enerxia non é mais que o movimento da necesidade que busca realizar-se, isto conduce à sua experimentación consciente en cada momento, verdadeiramente crítica, e imersa nunha enerxia en fluxo contínuo, é dizer, criativa, capaz de chegar a formulacións diferentes de cómo realizar as necesidades e deseñar a vida cotidiana. Esta enerxia é a forza consciente que vivifica e revoluciona a vida real. Se a luita selvaxe materializada conduz à consolidación do contrapoder de clase frente ao Capital, e empurra a xerar unha autovaloración revolucionária da poténcia colectiva de luita e dirección; a sua translación à vida espiritual leva à crítica radical de todo o modo de vida existente e empurra à sua formulación revolucionária.

  De facto, a luita selvaxe, polo compromiso colectivo que leva implícito de necesidade, tende a rachar toda reprodución das vellas relacións sociais e convencionalismos que dividen ao proletariado, e a impulsar a constitución da clase como comunidade de vida. Neste facto as relacións proletárias fan-se relacións comunistas embrionárias, ao dotar-se dunha afectividade conscientemente criada e, portanto, conscientemente vivida como comunidade, convertindo-se a solidariedade e a cooperación igualitária en necesidade colectiva espiritual (e material). Portanto, a luita selvaxe é o modo concreto en que o comunismo como movimento real xurde no corazón do movimento proletário. A luita selvaxe deve entender-se, mais amplamente, como un movimento de luita que se inicia na base de toda a vida social e que tende a compreende-la como totalidade, totalidade do poder establecido, abrindo-se no mundo económico até chegar ao cultural, abrindo-se no colectivo para chegar ao individual, comezando na realidade concreta para chegar a produzir as suas próprias concepcións abstractas. Novos horizontes de vida, novas formas de ver a vida e de experimenta-la, negados polo sistema capitalista, rexurdirán e deven ser estimulados.

  Se a folga selvaxe se define como tal porque racha as normas políticas estatais, a luita selvaxe por extensión é a luita que racha con todas as normas do modo de viver normalizado. No curso do seu desenvolvimento a luita selvaxe despexará paulatinamente a poténcia proletária e a irá concretando nun proxecto colectivo real, organizado material e espiritualmente e coexionado pola consciéncia das necesidades, até chegar à autonomia revolucionária de clase.

 

 

      4º) Contra a recuperación sindical ou partidária das luitas espontáneas.

 

  Toda esta estratéxia está fundamentada na concepción de que o movimento proletário real, a sua poténcia material e espiritual, construe-se meiante a autovalorización d@s proletári@s concretos, non meiante substitutos deste proceso, como a construcción artificial de organizacións sindicais ou partidárias coas suas respeitivas ideoloxias corporativas. Ou sexa, organizacións do proletariado como clase dominada que, se ben poden ser un produto espontáneo do movimento de clase, tamén poden non se-lo ou convertir-se en artifícios dunha minoria dirixente e do seu vontarismo. Esta substitución da espontaneidade pola organización, igual que a sua contrária (o espontaneismo), perpetuan a anulación da clase como suxeito criativo prático e teórico, desimplicando-a da participación activa nunha organización ou acción organizada da que non se sinten parte pola simple razón de que non interveñen na sua preparación e elaboración. A organización de clase ten que ser produto da espontaneidade, da iniciativa e actividade dos indivíduos, e só entón a organización serve para amplificar a poténcia desa espontaneidade que é tanto combativa como criativa.

  Isto significa que a unidade e poténcia proletárias construen-se co desenvolvimento combinado de espontaneidade e organización, que realmente como qualidades colectivas onde se despregan é nos conflitos e luitas de clases, mais exactamente, na luita de clase autónoma na que a dirección e os conteúdos son determinados pol@s mesm@s traballadores/as. A substitución dos procesos espontáneos que levan à construcción da organización de clase ou à participación consciente na actividade organizada, pola poténcia virtual de organizacións sustentadas nunha minoria e na consciéncia dunha minoria, que é quen determina as accións e os conteúdos das mesmas, conduce non só à dexeneración do movimento organizado, senon tamén ao subdesenvolvimento do movimento espontáneo de masas en conxunto. Así, p.e., as convocatórias de mobilización que non son a expresión da vontade consciente e directa das masas proletárias se traducen en derrotas ou fracasos que intensifican a desesperanza e a submisión da clase. Polo tanto, a acción dirixida ao desenvolvimento da luita de clase deve unir ambos factores, espontaneidade e organización, non só que a necesidade se recoñeza subxectivamente e se conte cos meios técnicos (obxectivos) para desenvolver a acción. Convocar unha folga eficazmente e que resposte a necesidades obxectivas non implica que esta sexa asumida práticamente pola maioria da clase.

  As luitas só son efectivas cando son expresión do movimento real, cando son autónomas ao menos parcialmente. Non é a organización (que é a consciéncia da clase materializada nunha estrutura colectiva) o que determina ao movimento de luita, senon é este (o ser social) o que fixa os limites, o conteúdo e a forma que adoptan as luitas, as organizacións que server para organiza-la, prepara-la e impulsa-la, e ao desenvolvimento do conxunto de indivíduos que están involucrados. Esta é unha compreensión materialista, dinámica e dialéctica da construcción do movimento e das luitas. Ou mellor: é a compreensión de que o movimento obreiro só pode ser, de princípio a fin, un movimento de luita, e que a sua vitalidade reside no dinamismo da luita de clases, na luita contínua, en movimento. Quen parte da consciéncia de clase, consciéncia das suas necesidades ou incluso consciéncia racional, para compreender a sua situación obxectiva e como condiciona a luita de clase, o que está é caendo no idealismo e na idealización da realidade para amolda-la aos seus próprios pensamentos, que non necesáriamente se corresponden con esta.

 

5º) As diferéncias no método de luita central.

 

  O sindicato, como organización fundada na mera agrupación de indivíduos -aglomeración-, vé a sua forza, naturalmente, na mera unificación destes indivíduos e no paro do proceso de traballo con base nesa unidade, a FOLGA LABORAL.

  O Cooperato e a Unión Obreira, fundados non só na agrupación senon principalmente na cooperación, ven a sua forza, tamén naturalmente, na cooperación colectiva como tal, identificada coa organización mesma do proceso de produción capitalista, concluindo que, se a nosa forza transformadora está na cooperación colectiva na nosa própria organización, esta estará igualmente no campo da organización da produción capitalista, mas como forza antagónica. O método central de combate será, entón, a utilización antagonista da forza da cooperación obreira unitária contra a organización da produción capitalista, a FOLGA DE SABOTAXE (XERALIZADA) OU FOLGA ANTIACUMULACIÓN (pois a acumulación de capital é o central para o modo de produción capitalista, englobando todos os aspectos da organización da produción: sabotaxe da produción -meiante o paro total ou parcial, a infraprodución ou a sobreprodución-, sabotaxe das vendas, sabotaxe dos meios de produción, sabotaxe da estrutura de xestión da empresa, etc.).

  É dizer, o sindicato actua centrando-se nun método defensivo, tanto mais inútil por canto é mais elevada a concentración de capital. A folga laboral que podia ser vitoriosa no século XIX é cada vez mais inoperante como tal na época do capitalismo monopolista cada vez mais internacionalizado, porque a desigualdade económica entre o proletariado e o capital é cada vez mais abismal. O que podia ser o método ideal do capitalismo de competéncia baseado na pequena empresa do século XIX e princípios do XX, se convirtiu en anacrónico desde hai muito tempo, e tanto mais conforme se eleva a composición orgánica do capital nos procesos produtivos, diminuindo relativamente a mao de obra.

  Por contra, o cooperato e a unión obreira actuan centrando-se nun método ofensivo, que pretende compensar a desigual capacidade económica para manter a luita coa capacidade da cooperación proletária para multiplicar a produtividade da acción de combate, atacando directamente a organización da produción capitalista.  

  A folga laboral ataca só extracción de plustraballo, suprime temporalmente a explotación do traballo polo capital. A folga de sabotaxe ataca ademais todo o proceso de producción da plusvalia, todo o proceso de valorización do capital. A folga laboral é un método parcial, a folga de sabotaxe un método total.

  A folga laboral ten o defecto de precisar un preacordo colectivo e, no caso de non existir, arriscar-se o grupo que a inícia a que se dean as condicións para unha extensión mais ou menos espontánea da mobilización. A folga antiacumulación ou de sabotaxe xeralizada pode iniciar-se de modo espontáneo, meiante a diminución do ritmo de produción, sabotaxes encubertas e produción defectuosa, folga de celo, etc., de tal modo que pode extender-se de forma progresiva ou recuar a tempo, algo imposível na folga laboral, que parte necesáriamente dunha ruptura aberta. A folga antiacumulación pode iniciar-se progresivamente, pasar a paros laborais parciais e logo convertir-se nunha folga total e sabotaxe xeralizada.

  Ademais este tipo de folga pode ser iniciada por unha minoria, mentres que a folga laboral require dun consenso maioritário para ser efectiva. Se a folga laboral fose ilegal se incrementarian as dificultades derivadas do mesmo método de luita en caso de existir só un consenso minoritário, extremando as fazilidades da patronal para exercer a represión no conflito, que pode resolver-se brevemente cuns cantos despidos ou ameazas.

  A folga de sabotaxe é un método a longo prazo, que pode ser oscilante no seu ritmo de actividade e intensidade, até que se crien as condicións para a xeralización das luitas, porque non implica na sua expresión todavia limitada, subterránea, o abandono prático do posto de traballo. A folga laboral, polo contrário, ao implicar a interrupción formal do traballo implica tamén que entren en acción as forzas de coacción derivadas da desigual capacidade económica para manter a luita.

 

 

 

5. Contra as parcelizacións na organización da clase.

 

1º) A parcelización entre organización económica/política/cultural

 

  Entendendo o sistema actual como un sistema totalitário, isto significa en primeiro lugar que se produce unha inversión prática de todos os valores (teóricos) da vida. A liberdade transforma-se en escravizamento. A riqueza transforma-se en miséria. O amor transforma-se en violéncia. Todas as relacións sociais obxectivas son o contrário da sua concepción subxectiva. Realidade e apariéncia se volven antagónicos, infinitamente alonxados e apreitadamente enfrentados. Mentres o capital luita contra a sua própria decadéncia, o seu poder totalitário nos mantén anulados. A liberdade do proletariado non é xá escravitude só en tanto liberdade para vender a forza de traballo ao capital, senon que é autoalienación integral no modo de vida mercantilizado e subsumido criado polo capitalismo. A riqueza escasa que resulta da própria explotación e que agora implica o aceso a múltiples mercadorias non ocasiona senon cada vez maior miséria material e maior miséria espiritual, traduzindo-se en maior explotación e maior infelicidade. O amor entre as persoas é aprisionado contínuamente polas atitudes e condutas violentas determinadas pola sociedade capitalista. A apariéncia de desenvolvimento da vida social é en realidade o subdesenvolvimento da vida humana en tanto que verdadeiramente humana. É o reinado do individualismo burgués, é dizer, o reinado da separación e do egoismo, o reinado da explotación sen límites para o Capital e o reinado da impoténcia para o proletariado.

  En segundo lugar está o efeito negativo deste totalitarismo. Posto que as relacións sociais reais, tanto de produción como de reprodución social do capital, son unívocas, teñen un conteúdo prático idéntico, constituen unha totalidade de relacións de dominación, non poden ver-se mais que como relacións políticas de dominación de clase. Isto non exclue que sexa necesário tomar consciéncia desta realidade, mas implica que o caracter político do conxunto das institucións sociais fai-se presente de modo directo dentro das relacións de producción burguesas, dentro da unidade de produción. Dado que o proletariado precarizado experimentamos claramente que estamos submetidos como persoas, políticamente, tanto dentro como fóra do traballo pola clase capitalista e as institucións de que se serve, o papel da acción revolucionária é aclarar esta consciéncia, que xá existe como consciéncia imediata dunha realidade perceptível cotidianamente, e resaltar ante tudo o caracter político da dominación de clase. Carece aquí de sentido a división entre organización económica e organización política. Do que se trata é de elevar e radicalizar a consciéncia e a organización de clase desde a esfera económica às esferas política e cultural. A partir da consciéncia do caracter político das relacións sociais existentes a luita "económica" comezará a asumir conteúdos políticos e, no seu avanzo e extensión, obrigará ao sistema a que todas as suas forzas actuen unitáriamente e a amosar-se en consequéncia cada vez mais como o que verdadeiramente é: a ditadura capitalista organizada para a explotación do traballo asalariado.

  Por outra banda, nas condicións actuais da luita de clases fai-se tanto mais necesário implicar à totalidade da clase e dos sectores afíns da sociedade, somar a maior forza posível. E, paradóxicamente, nunca antes as tendéncias diverxentes entre os distintos sectores podian amosar-se mais diferenciadas, posto que a tendéncia à converxéncia está en oposición à poténcia alienación do sistema. O corporativismo e o individualismo fan que a unidade das clases traballadoras só poda ser unha unidade en princípio subordinada, na que unha hexemonize às outras. O proletariado necesita conquistar a sua hexemonia social, a única realmente emancipadora. Por esta razón a parcelización entre movimento de masas e organización de clase tamén deve ser suprimida radicalmente, establecer formas de participación e vínculos permanentes e flexíveis entre a masa desorganizada e a organizada. Se compreendemos que a actual organización da produción está caracterizada pola maior desconcentración obreira e os complexos de produción que integran diversas unidades produtivas, é dizer, que a fábrica perde a centralidade como territórico autónomo da luita de clases e que é necesário concevir as luitas a un nível mais extenso; que a precarización unida à mobilidade laboral fan que as luitas teñan que asumir marcos canto mais amplos mellor por necesidade acuciante; entón compreenderemos que é imprescindível buscar fórmular organizativas capaces de abarcar a maior forza colectiva con base nuns princípios mínimos.

  O poder proletário na época actual ten que ser, na sua forma, tan totalitário como o poder capitalista, e no seu fundamento, esencialmente libertador do desenvolvimento individual e colectivo. É dizer, ten que cuestionar radicalmente as relacións sociais capitalistas e enfrentar-se integralmente à orde existente, consciente de que o poder ao que se enfrenta é cada vez mais un poder de masas, un poder de manipulación de masas. Non só ha de enfrentar-se ao poder das institucións capitalistas como tais, senon tamén à resisténcia e apoio das masas alienadas que todavia están ligadas a este poder. E ha de faze-lo sabendo que o seu movimento independente terá que comezar sendo forzosamente minoritário, consciente de que o seu núcleo motor está nas capas precarizadas arraigadas no traballo asalariado e relativamente mais estáveis, non no lumpenproletariado ultraprecarizado das ETTs e similares, nen no proletariado mais estável e acomodado e na aristocracia obreira. Nestas condicións o movimento non pode avanzar mais que tomando como necesidade imediata o caracter de ditadura. A ditadura do proletariado realizada como movimento de luita da clase contra a ditadura do capital e as masas reaccionárias. Só co avanzo da decadéncia do capitalismo esta masa reaccionária pode aderirse finalmente ao movimento proletário consciente, mentres só acontecerá lentamente. As clases traballadoras mais individualistas e corporativas, así como as masas desclasadas, só se aliarán co movimento proletário na medida en que este sexa capaz de opoñer ao capitalismo un programa que comece a transformar o conxunto da vida económica da sociedade. Paradóxicamente, isto só poderá acontecer trás un período de oposición, no que se convertirán baixo o enorme poder capitalista no seu escudo social. Esta tendéncia é xá visível no facto de que as luitas proletárias tenden a estar ailladas socialmente, e só existe un certo movimento de apoio en áreas nas que persiste todavia, dalgún modo, o movimento obreiro tradicional. Mas coa definitiva desaparición deste, substituida polas novas xeracións alienadas, o movimento obreiro acha-se no aillamento mais absoluto agás en casos exceizoais. Todo depende agora do noso próprio esforzo.

 

 

      2º) A parcelización sindicato/partido. Crítica dos partidos políticos.

 

Esta estrutura doble nasce tradicionalmente da reproducción da división da sociedade burguesa en esfera económica dominada directamente polo Capital e esfera política dominada polo Estado. Tamén esta parcelización afecta à esfera cultural, dominada polos especialistas do saber, coa criación de centros culturais, etc. Esta parcelización da luita de clases non se corresponde coa real dominación do Capital sobre todos os aspectos da vida, coa interdependéncia de todas as esferas da vida social entre sí, e coa necesidade dun desenvolvimento humano integral independente do capitalismo, dando lugar às tradicionais divisións entre "sindicalistas", "políticos", etc. no plano do nível da consciéncia de clase e no plano da actividade na que se centran @s militantes.

 

  Nós rexeitamos esta división por esteril, improdutiva e escravizadora, e estamos pola organización unitária que integre vida e obxectivos económicos, políticos e culturais na sua actividade interna e externa, únicamente limitada polas suas próprias forzas e compreensión das necesidades. Frente à estrutura doble parcelizada e à común separación do desenvolvimento cultural das organizacións de combate, nós plantexamos unha estrutura triple (movimento de masas organizado/cooperato/organización específica revolucionária) e unitária que integre plenamente o desenvolvimento da consciéncia de clase entendida ampliamente, como cultura social de clase. Por esta razón a Fundación pola Autonomia Obreira non é unha organización separada orgánicamente nen desconectada das necesidades culturais da Corrente nen da militáncia obreira.

 

  Respeito do partido político, igual que do sindicato, rexeitamos a concepción do partido como agrupación fundada en ideas particulares e non no compromiso revolucionário, na defesa dun programa particular e non na elevación da clase en conxunto à compreensión histórica e filosófica mais ampla, na representación dos intereses da clase e non en aportar elementos concretos para construir e fazer avanzar a dirección que se dan as luitas proletárias. Polas suas caracterísisticas o partido político tende tamén a dexenerar cos sindicatos, o que se deriva de reemprazar as relacións de cooperación directas por relacións de afinidade ideolóxica, o agrupamento con obxectivos práticos pola identidade teórica; interpenetrando-se coa burocracia sindical, acelera a sua dexeneración. Reclutando en función do compromiso militante pragmático e a obediéncia ideolóxica, o partido político tende sempre a convertirse nunha organización de masas, a sua estrutura permanente en meiadora entre os afiliados e a maioria do proletariado "despolitizado", buscando convertirse en meiadora entre o conxunto da clase e o Estado capitalista.

 

  O caracter político do partido proletário non o é mais que cara a clase capitalista e o seu corpo de mando, igual que o do "Estado" proletário. Un verdadeiro partido revolucionário non deve ser un partido político no sentido comunmente utilizado da palavra, referido à sua prática en relación coa clase obreira. Ten que ser un partido de vangarda, cunha composición militante baseada nas capacidades intelectuais e no seu desenvolvimento tanto como no compromiso prático na luita de clases imediata. Só unha organización que agrupe aos mais avanzados entre os avanzados pode cumprir o papel de armar teóricamente ao proletariado, acelerar o desenvolvimento da sua consciéncia, e, o que é mais importante, faze-lo concretamente. De aí que non sexa un "partido" no sentido dunha agrupación de partidários dun programa diferente ao que a clase é consciente efectivamente, nen unha organización "cultural" que pretenda difundir unha consciéncia revolucionária xeral. O verdadeiro partido revolucionário é o partido da autolibertación da clase obreira, non unha tendéncia particular dentro da clase que pretenda defenderse frente a outras, o cal é completamente secundário. Por isto, o termo "partido", e o adxectivo "político" (que alude, seguindo ao primeiro, à disputa polo poder ou o mando sobre as masas), non serven para definir adecuadamente o que deve ser um auténtico partido da revolución proletária, cuxa natureza é esencialmente distinta da de todos os partidos de tipo burgués, se chamen de dereita ou de esquerda, e cuxa función nada ten que ver co termo partido tal e como se utiliza realmente.

  A sua primeira tarefa é armamento teórico do proletariado, e isto significa, armar estruturas, xuntar e ordear as partes necesárias para obter un resultado concreto, unha consciéncia concreta, unha consciéncia da praxis. Sen embargo, as suas tarefas non poden reduzir-se ao teórico. O armamento teórico do proletariado non se realiza desde fóra, senon dentro mesmo dos processos de luita. Non se trata de "educar" às masas, senon de axuda-las a desenvolver a sua consciéncia con base na sua própria experiéncia. Non é o armador da clase, é tan só o seu armante.

  O armante proletário ten como tafefa o desenvolvimento dunha ciéncia da praxis para a transformación do mundo e a autotransformación da humanidade que vai con ela, non só un programa revolucionário completo. Para isto necesita agrupar únicamente aos elementos que combinen a sua posición de vangarda revolucionária prática na luita de clases coa correspondente posición prática no plano do desenvolvimento intelectual (praxis teórica): apertura mental, amplitude de miras, afán de coñecimento, aspiración libertária, espírito de clase. Son o produto de élite do antagonismo de clases. Son a intelectualidade obreira, a intelixéncia organizada da clase. No armante non cabe a Intelectualidade burguesa ou pequenoburguesa radicalizada, posto que o proletariado posue xá a capacidade para elevarse ao seu nível co seu próprio esforzo, e posto que a superación do partido político require da unidade entre teoria e praxis realizada na acción, é dizer, da unidade entre pensamento e actividade social tanto na vida contidiana (consciéncia de clase e condición social de clase) como na luita de clases (compreension do desenvolvimento da luita e participación efectiva na mesma), e a Intelectualidade pola sua condición social está desprazada do centro do conflito de clases, dos procesos de produción efectivos. Só poden formar parte do armante os militantes comprometidos coa praxis revolucionária completa. 

  Ademais, as suas funcións non poden ser só teóricas. O armamento teórico ten o seu complemento necesário no armamento prático. Este armante ten que asumir as tarefas orientadas ao armamento prático da clase, mas entendidas da mesma maneira. O armante subministra os meios de produción, o cooperato os fai chegar às masas, as redes obreiras os aplican.

 

  Xunto cos partidos políticos ven o parlamentarismo. Unha organización revolucionária non pode participar nas institucións burguesas, que no capitalismo decadente únicamente serven para afortalar a sua dominación, utilizando as organizacións "de esquerda" como cebo para perpetuar as ilusións na democracia burguesa, difuminar o caracter de clase do Estado capitalista e apaciguar as luitas proletárias de masas por obxectivos políticos. Igual que o sindicalismo está orientado históricamente à negociación económica, o parlamentarismo o está à negociación política coa burguesia. Os mesmos efeitos nefastos que as tácticas burguesas teñen sobre a clase obreira (reforzamento da alienación, incremento da pasividade, submetimento do programa de clase aos imperativos da negociación). A autoactividade das masas e non a sua meiación e substitución por dirixentes sindicais e partidistas é o único modo que a clase ten de abordar os seus obxectivos.

 

 

      3º) A parcelización entre a "clase organizada" e as masas desorganizadas.

 

Defendemos en todas as luitas a autonomia e a acción directa do conxunto da clase implicado, como único método de despregar a nosa forza unitáriamente e de manter nas nosas maos a dirección da nosas próprias luitas. A división entre organizados e desorganizados deve ter-se presente como unha necesidade mas tamén como algo negativo para o desenvolvimento da autonomia da clase. Para isto é necesário criar múltiples escalas de participación organizada e múltiples canles de comunicación. Isto é tanto unha necesidade das luitas como da consciéncia.

       

(...)