Capítulo Segundo

 

A nosa concepción do programa

 

COMO PROGRAMA ANTAGONISTA E AS NOSAS PROPOSTAS

PARA A LUITA POLA NOSA LIBERTACIÓN DA ESCRAVITUDE ASALARIADA.

 

 

3.1. A decadéncia do sistema capitalista.

 

  "O verdadeiro limite da produción capitalista é o próprio capital, é dizer: (...) que a produción só é produción para o capital"."Estes limites están constantemente, por iso, en contradición cos métodos de produción que o capital ten que empregar para os seus fins"."A contradición, expresada en termos mui xerais, estriba en que o modo de produción capitalista contén a tendéncia ao desenvolvimento absoluto das forzas produtivas, prescindindo do valor e da plusvalia conteúda nel, e prescindindo tamén das relacións sociais dentro das cais se verifica a produción capitalista". (K. Marx)

 

"Deve chegar un ponto que excluirá unha posterior expansión progresiva do capital através da explotación do traballo" (P.Mattick).

 

"Agora ben, a revolución tecnolóxica ininterrumpida quere dizer redución do período de renovación do capital fixo. Isto explica à vez a expansión a escala mundial que como toda expanción a longo prazo no réximen capitalista  está determinada pola amplitude das inversións fixas, e a redución da duración do ciclo económico básico, que depende do período de vida do capital fixo... entramos nunha sucesión de ciclos muito mais breves que os ciclos anteriores à 2ª Guerra Mundial" (E. Mandel)

 

  A teoria de Marx acerca da tendéncia decrescente da taxa de ganáncia do capital (relación entre a masa total de ganáncia e o total das inversións realizadas, en capital fixo -máquinas e materiais- e variável -salárioss-) pensamos que se está a confirmar desde hai 30 anos, coa combinación aberta dunha nova revolución tecnolóxica e da ofensiva precarizadora contra as clases traballadoras: é dizer, o progreso para o capital significa cada vez mais a regresión das nosas condicións de traballo e de vida, a negación do noso futuro. Posto que a existéncia do capital está condicionada à competición, e esta implica unha contínua ampliación da producción e da reducción de custes salariais en benefício da sustitución de traballo humano por maquinária, a parte do capital invertida en máquinas constitue unha parte cada vez maior en relación co capital variável, os salários. Deste modo, coa extensión mundial non xá só do comércio (que se iniciou xá muitos séculos atrás) senon tamén da organización da producción e, coa nova orde mundial actual, a sua integración organizada polas grandes corporacións capitalistas transnacionais e a coordenación das institucións económicas, políticas e militares imperialistas, o sistema entra nunha dinámica de colapso do mercado. Cada vez se cria menos emprego do que se destrue coa aplicación das tecnoloxias para o aforro de mao de obra, que automatizan todo tipo de procesos e afectan a cada vez mais sectores produtivos (agricultura, indústria, servizos produtivos)  como improdutivos (comércio, banca, etc.).

  O capital xá non é capaz de ampliar o mercado tan rápidamente como cresce a poténcia de producción do traballo e a cantidade de plusvalia obtida merma a rendabilidade do capital, ou sexa, provoca a caida irregular pero progresiva da taxa de ganáncia, ante o cal o capital reacciona utilizando as crises periódicas como arma política contra a clase obreira. Hoxe a precarización e a sobreexplotación en todos os países, e en especial a intensificación da explotación obreira e social dos países subdesenvolvidos e periféricos como Galiza (excluidos ademais dos fluxos de capital que se dirixen cara a "nova economia" nos países centrais, para valorizar-se cos novos desenvolvimentos tecnolóxicos, dos que estes países quedan carentes aumentando o seu atraso e acentuando-se o seu proceso de subdesenvolvimento -- atraso>falta de competitividade>deficit de acumulación>mais atraso>tendéncia ao estancamento>colapso do desenvolvimento social --), constituen a necesidade de sobrevivéncia do modo de producción capitalista. De aí a confirmación das tendéncias posteriores que seguen à redución da taxa de ganáncia capitalista: a polarización social entre capital e traballo e concentración extrema da riqueza.

  Esta precarización e sobreexplotación poden camuflar-se como desprotección dos contratos estáveis ou como diminución dos salários, ou aparecer na sua forma mais intensa na temporalidade e mobilidade laborais, na extensión ilegal da xornada de traballo ou mesmo no incumprimento do pago do salário completo. Na prática son o instrumento idóneo para diminuir os custes laborais e ao tempo disciplinar à forza de traballo: son un instrumento tanto político e psicolóxico como económico de integración forzada do proletariado no modelo de acumulación capitalista. Mas a pesar de todas as medidas de flexibilización do traballo e de liberalización da economia, o índice meio de crescimento dos países mais avanzados (EE.UU., Unión Europea, Xapón), que era do 5% do PIB entre 1945 e 1970, baixou ao 2,5% de meia entre 1973 e 1995, a pesar da demagoxia burguesa acerca da "recuperación da economia mundial", os avanzos da globalización, etc, etc. Este descenso do crescimento só pode explicar-se pola caida da taxa de ganáncia e a conseguinte relentización da taxa de acumulación de capital necesária para renovar e ampliar os meios de produción e a capacidade produtiva resultante. Así, o mantenimento ascendente das taxas de ganáncia capitalistas leva por condición a actual desinversión substancial en capital fixo nestes Estados imperialistas (na U.E. do 5,7% anterior aos 80 ao 1,8% na década dos 80) e por base a ofensiva do capital contra o traballo: mais traballo barato para acumular plusvalia con menor inversión en capital constante.

  Estamos, por conseguinte, sofrendo as consecuéncias da decadencia do capitalismo como modo de producción social, do que se deriva a intensificación do seu caracter represivo no mundo laboral tanto como no conxunto da vida social, produzindo-se un cámbio cualitativo na sua organización de dominación: a integración total -económica, política e ideolóxica- das velllas organizacións obreiras en todos os países, pasando TODOS os sindicatos e partidos políticos (burocráticos) maioritários durante os 70 a constituir mera extensión da engranaxe capitalista Capital-Estado, e mantendo a represión a todos os níveis contra as tentativas de remontar a derrota do movimento obreiro, principalmente as que non se limiten a repetir a criación de novas organizacións à imitación das vellas, susceptíveis de ser integradas tamén, e que se alimentan directamente das luitas de clase.

 

 

 

3.2. Necesidade de crítica dos programas reformistas (capitalistas)

 

  Temos que abordar unha nova época, unha nova fase da luita de clases e a construcción dun novo movimiento obreiro consciente.  Na situación de decadéncia do capitalismo como modo de producción, a clase obreira necesitamos dotar-nos dun programa que una os obxectivos imediatos e os obxectivos revolucionários do movimento de clase. A caída do "comunismo burocrático" (en realidade capitalismo de Estado totalitário) deslexitima ao leninismo e as suas organizacións, e abre as portas à sua crítica aberta e incondicional polo movimento obreiro; a dexeneración do movimento de clase moderno deslexitima ao reformismo tradicional e cria a necesidade de novos plantexamentos mais profundos, mais radicais.

 

  Que o sistema entre en decadéncia significa que a derrota dos 70 non foi unha derrota mais desde a perspectiva revolucionária: é unha derrota da necesidade histórica que a sociedade ten da revolución comunista como resultado da separación entre o desenvolvimento da consciéncia de clase e a maduración das condicións de desenvolvimento das forzas de producción (do traballo) realizadas polo capitalismo. A posibilidade e necesidade obxectiva do comunismo verdadeiro como única saída de progreso à crise capitalista terminal queda relegada, o movimento obreiro é derrotado pola sua debilidade como movimento consciente capaz de impulsar o proceso revolucionário, debilidade que arrinca da longa época de adormecimento reformista e intensificación dos mecanismos de submetimento espiritual criados polo capitalismo (os meios de masas, o espectáculo e a dinámica consumista e despolitizadora -estupidizante- derivada disto). Sen embargo, o desenvolvimento das  forzas produtivas da sociedade non cria por sí mesmo as condicións obxectivas da revolución, dado que estas implican, ademais, a intensificación permanente do antagonismo de clases, a declaración da guerra de clases. Só a partir destas condicións -as condicións actuais- pode afirmar-se o potencial revolucionário do movimento proletário a nível de masas; só a dor pode impulsar a busca da alternativa no próprio desgarramento da subxectividade, que destrue a sua própria consciéncia subsumida para produzir-se outra nova, unha consciéncia de clase revolucionária.

 

  É certo que a sociedade ten cambiado muito durante os últimos dous séculos que dura a história do movimento obreiro. A miséria xá non é só material, senon que ademais arrasa a espiritualidade humana e cria unha civilización da barbarie na que a vida mesma é xá miseria, na que os limites do capitalismo e o seu desexo enfermizo de apropiación corromperon à clase obreira até fazer da mesma vida unha forma de miseria, a miséria material e espiritual como modo de vida. A luita do proletariado contra o poder burgués é agora muito mais complexa, pois a sua dominación compreende todas as modalidades de organización tradicional da sociedade e do mesmo movimento obreiro (integrando sindicatos y partidos políticos tradicionais). O mesmo modo de vida  convirte-nos en espectadores do curso da nosa existéncia e a programa para ser en todo momento explotad@s, escrav@s do capitalismo; todas as actividades humanas están dispostas para estar contínuamente valorizando o capital  (consumo) ou criando as condicións para a sua valorización (despolitización, desorganización, parálise intelectual, consumismo, etc. da clase obreira a da xuventude).

 

Do mesmo modo que através das épocas históricas anteriores se sucederon, un trás outro, distintos sistemas sociais cando o anterior se esgotou para o progreso xeral da sociedade,  xurdindo a necesidade dun novo sistema, agora lle chegou o turno ao capitalismo e, con el, à sociedade de clases como tal. A nosa luita ha de cambiar o curso presente da história, e non nos queda outro camiño. A guerra de clases baixo a forma de ofensiva do capital contra o traballo está aberta e é permanente, provocando a caida do noso nível e calidade de vida. A luita de clases só pode acabar sempre coa "transformación revolucionária de toda a sociedade ou  a destrucción das clases belixerantes". A nosa luita é xá pola nosa sobrevivéncia como clase, pois na política de precarización e de aumento da explotación, via descenso salarial ou incremento da xornada laboral, expresa-se a tendéncia à destrucción dos postos de traballo: hoxe paro rotativo, mañá exclusión do mercado de traballo e exclusión social.

 

A burguesia sí é capaz de continuar a sua dominación, mais a custe da destrucción da civilización, da instauración dun despotismo totalitário nunca coñecido pero latente nos seus novos meios tecnolóxicos e científicos, capaces dun control social tecnolóxico, psicolóxico e incluso biolóxico sen precedentes cando os seus métodos presentes se fagan xá incapaces de submeter a nosa poténcia de luita. Mas, na medida en que a burguesia "non é capaz de asegurar ao seu escravo a existéncia nen sequer dentro do marco da escravitude, porque se ve obrigada a deixa-lo decaer até o ponto de ter que mante-lo, en lugar de ser mantida por el", a existéncia do Capital como clase (da propriedade privada dos meios de producción) é "incompatível coa da sociedade". Nós non queremos ser "asistidos" pola caridade do capital, queremos o fruto do traballo da nosa clase, acumulado históricamente: a expropiación total do capital e a reapropriación da riqueza que socialmente nos corresponde segundo a aplicación do critério comunista de "de cada cal segundo as suas capacidades, a cada cal segundo as suas necesidades". Sexamos agora os produtores e non o produto.

 

 

3.3. Misticismo e traición das vangardas políticas.

 

  Nas condicións actuais relentiza-se e fragmenta-se o proceso de cooperación antagonista colectiva, espontáneo e cotidiano que lleva, co seu desenvolvimento, à ruptura de la conciencia burguesa entre o proletariado, a tomar consciéncia prática do antagonismo irresolúvel de intereses, que coa luita transformará-se en conciéncia colectiva e positiva deste antagonismo vital, e na sua dimensión colectiva, en autoorganización de clase. Toda a história do movimento proletário é la história do desenvolviemnto das rupturas individuais e da autoconstrucción colectiva da consciéncia y a organización independentes. Este mesmo proceso implica diferéncias individuais e colectivas relacionadas coas diferéncias sociais e temporais que separan no avanzado do seu desenvolvimento a eses indivíduos e colectivos obreiros. Esta diferéncia concreta-se na necesidade dunha organización autónoma dos sectores mais avanzados da clase para elevar o desenvolvimento xeral, tanto quantitativamente (aumentando a rapidez e a amplitude do proletariado combativo) como qualitativamente (fazendo posível deste modo o desenvolvimento de organizacións permanentes de masas). Se esta avanzadiña de nov@s militantes ten maior ou menor consciéncia, plantexará-se ben integrar-se ou criar unha organización de masas ou criar unha organización de vangarda, cuns plantexamentos e disposición militante mais resolta, mais ampla e mais profunda.

  Sen embargo, a diferéncia fundamental a respeito da concepción do papel da vangarda entre a autonomia proletaria e a socialdemocracia nas suas diversas formas radica en que nós actuamos como parte do movimento obreiro no sentido de xurdida do movimento mesmo e devida a el, mentres que a socialdemocracia -baixo a forma de sindicato ou de partido político- actua como elite externa que se acopla ao movimento e pretende dirixi-lo políticamente. En consquéncia, a vangarda da autonomia obreira non está composta só en función da sua capacidade intelectual para dar dirección ao movimento, senon que a sua posición de vangarda é ela mesma resultado do movimento de clase e ten a sua proba nas luitas. Pola sua parte, a vangada socialdemocrática fundamenta-se nunha estrutura xerárquica na que @s dirixentes das luitas, ainda no caso de ser realmente dirixentes emanados do movimento do proletariado, están subordinados a xefes externos que, por meio dos primeiros, impoñen a sua estratéxia e a sua táctica ao conxunto do movimento. Sindicatos e partidos socialdemócratas, definan-se como reformistas ou como revolucionários, pretenden sustituir a dirección política do conxunto da clase, e a resolución do problema da  sua construcción, asunto complexo e que non escatima esforzos, pola dirección política dunha xefatura ou minoria ilustrada ou instruida, sexa sindicalista ou partidista. No conceito de dirección política está tudo claro: nós afirmamos que pretendemos dar dirección ao movimento de clase no sentido de dirección teórica, meiante a axitación e a difusión dos nosos plantexamentos e críticas e a nosa participación no movimento real, e que o noso obxectivo é que o movimento mesmo se desenvolva cada vez mais no sentido autónomo, de ser capaz autodirixir-se políticamente con base en que a maioria dos indivíduos sexan capaces disto. @s socialdemócratas, sexan leninistas, pactistas, sindicalistas, etc. o que pretenden é exercer eles mesmos esta dirección, o cal implica a reproducción da xerarquia do poder no movimento obreiro e a división do traballo entre a elite intelectual e a masa aborregada que só sabe executar as suas ordes e repetir a ideologia dos seus xefes.

  Mas isto non é tudo. Ao final, esta liña de separación entre a autonomia proletária y @s "demócratas sociais" de toda espécie, fai-se efectiva na luita de masas no papel práctico que desenvolve cada unha. A vangarda do movimento proletário non é a dirección do movimento mesmo, ainda que sexa a que vai por diante teórica e prácticamente -sen que por isto a sua posición poda cambiar, posto que a poténcia evolutiva do movimento en conxunto é potencialmente superior à poténcia evolutiva de calquer grupo ou organización-.  Isto é, a vangarda non é a que dirixe, senon que é a ponta de ataque teórica e práctica do movimento obreiro contra o poder capitalista e o estado de submetimento e alienación en que se encontra o proletariado e as capas oprimidas da sociedade. En cámbio, a vangarda reformista é fundamental e soamente vangarda teórica, é dizer, autoproclama-se como encarnación da dirección política do movimento obreiro alienado, ou aspirante a tal.

  Por se esta análise non tivese un sentido prático claro, extraeremos unhas conclusións claras. A vangarda do movimiento é a que impulsa e prepara o seu desenvolvimento colectivo en tanto movimento de luita consciente, mentres que a "vangarda" cuxa pretensión é sustituir a autonomia de clase pola sua própria dominación sobre o resto da clase, que devería aceitar a sua supremacía formal ou tácitamente, únicamente se dedica a promover a adesión d@s obreir@s aos seus plantexamentos e organizacións, e trata de construir cos seus métodos sustitucionistas un movimento de clase à medida das suas aspiracións burguesas e das suas concepcións práticas limitadas por estas. Estes métodos poden resumir-se, na prática, na sustitución do desenvolvimento da consciéncia de clase pola asunción dunha consciéncia preelaborada e posuidora da verdade "verdadeira"; na sustitución da iniciativa de autoorganización da clase mesma pola elección de "bós representantes" e a forma de organización predeterminada que propoñan; e na sustitución da luita autónoma xurdida ao calor dos antagonismos madurados pola clase mesma por unha luita promovida e dirixida polos xefes sindicais ou de partido. Sintetizando, o sustitucionismo socialdemócrata é a destrucción da autovalorización da clase, y o seu fundamento teórico é a desconfianza na capacidade subxectiva da clase obreira, a incapacidade para compreender a unidade viva, que se alimenta e desenvolve coa interrelación recíproca, entre a cooperación espontánea e a consciéncia da clase, entre a luita colectiva e a autovaloración individual, entre o antagonismo de clase e o movimento de clase. Por iso só pode resolver mistificadamente a contradicción interna entre os intereses de clase e o estado actual da clase meiante a sua grande teoria verdadeira e a sua magnífica organización, ou ben meiante a aceitación pasiva da situación e a redución de toda expectativa de obter coa luita cámbios sustanciais. Tanto o sustitucionismo radical como o claudicante teñen en común a solución só mistificada desta contradición, meiante a concepción representativa: a minoria consciente que asume a dirección política do movimiento é quen resolve esta contradición. Sen embargo, como mistificación, se non é un resultado premeditado de elementos vendidos ao poder capitalista, se é inconsciente, é tanto mais efectiva, e é a verificación viva de que o problema do desenvolvimento do proletariado como suxeito revolucionário só pode ser resolto polo proletariado mesmo, autónomamente, colectivamente, partindo sempre da sua própria iniciativa, dinámica de luita e capacidade intelectual, que para ser realmente colectiva implica o respeito democrático à autonomia individual. As atitudes e plantexamentos reaccionários deven ser criticados, mas desde a perspectiva da autonomia proletária e do seu desenvolvimento, e só poden ser combatidos na prática desde un critério democrático: cando atentan contra as determinacións da maioria da clase, contra o proceso de autoprodución da clase.    

 

 

3.4. A política do capitalismo totalitário: a apropriación da vida material e espiritual da sociedade.

 

1º) Capitalismo: Ditadura do Capital sobre o Traballo fundada nas relacións sociais de producción.

 

  Como en todas as sociedades de clases, a sociedade capitalista está fundamentada na dominación dunha clase sobre outra. Mais exactamente, da clase explotadora sobre a clase explotada, e nesta sociedade, do Capital sobre o Traballo. O desigual poder económico deriva históricamente na aparición do Estado como organización criada pola clase dominante para xestionar os seus intereses frente aos da clase dominada. Co desenvolvimento das forzas produtivas materiais da sociedade non só se amplia o poder económico da burguesia, senon que ademais se amplia o poder económico e represivo-militar dos Estados, que se convirten no instrumento central da dominación capitalista sobre todos os aspectos da vida social: económica, política e cultural, tanto no seu país autóctono como nos países submetidos à sua colonización económica.

  A Ditadura do Capital sobre o Traballo ten o seu fundamento prático nas relacións de producción existentes, e na sua reproducción esencial en todas as esferas da vida social. A eséncia das relacións de producción de clase é sempre a mesma: son relacións de dominación sobre as persoas fundamentadas na acumulación violenta de riqueza ao longo do tempo, fundadas no expólio e na explotación e nunca simple resultado do traballo individual. Estas relacións no sistema capitalista teñen a forma económica de apropriación capitalista meiante a división entre salários e plusvalia, e en xeral a forma político-ideolóxica do contrato entre indivíduos iguais. O poder material e espiritual do Capital sobre a sociedade aumenta meiante a cada vez maior extensión da producción moderna a todos os campos da vida social, mercantilizando as necesidades materiais e criando outras  novas. Os produtos fabricados substituen a livre actividade humana anterior, e convirten a vida nunha actividade de mero consumo, destruindo a criatividade, ou sexa, construindo un reino de pasividade intelectual. A producción capitalista conseguiu abarcar totalmente a vida intelectual coas suas ideoloxias comercializadas e meios de información. Nada escapa à sua dominación económica, política e cultural.

  Evidentemente, toda esta rede de relacións de dominación de clase teñen un conteúdo económico e ideolóxico: a reproduccion da valorización do capital, a perpetuación a consciéncia e dos valores capitalistas, e sobretudo dos fundamentos práticos do capitalismo. Como dizia o Manifesto do Partido Comunista, toda liberdade na sociedade burguesa é a liberdade para comprar e vender. A explotación non é resultado da liberdade, senon da necesidade d@s explotad@s e da acumulación violenta de riqueza dos explotadores. A nosa liberdade é vender a nosa forza de traballo e comprar os produtos sociais do mesmo. Mas así como esa liberdade, esa compra-venda, é puramente formal, tamén a liberdade de adquirir información e a liberadade para difundi-la son na prática unha ficción, na medida en que os fundamentos do modo de vida capitalista e as medidas represivas políticas que o acompañan son a pasividade intelectual, o adoctrinamento ideolóxico plural e o afortalamento lexislativo e corporal do Estado burgués.

  O noso modo de vida está enaxenado dos nosos próprios intereres reais tanto como o noso pensamento e o noso traballo. Só deste modo a luita de clases revolucionária puido ser adormecida e derrotada, e por iso é tan importante a luita contra estas relacións de dominación e as suas manifestacións en todas as relacións e na consciéncia sociais do proletariado e das masas. Non é suficiente a luita económica e cultural fragmentária. É necesário atacar radicalmente a sociedade capitalista, é dizer, cuestionar o seu modo de vida. Sen a luita contra as relacións de submetimento non pode suprimir-se a alienación e abordar o combate como clase contra o sistema existente, realizar o comunismo como "o movimento real que anula e supera o estado de cousas existente".

  Unha vez compreendido que vivemos nunha ditadura que nos convirte en escrav@s asalariad@s, e que esta ditadura está fundamentada práticamente nas relacións de producción capitalistas e se extende hoxe ao conxunto da vida social, podemos abordar a forma presente que adquire esta ditadura, tendo xá claro que, en conclusión, na sociedade actual só existe democracia verdadeira (con base económica e cultural) para a burguesia e parte da clase meia. A luita pola democracia se presenta entón, para nós, como unha luita dirixida directamente contra o poder capitalista sobre a sociedade, unha luita que só pode desenvolver-se convertindo a organización de clase en contrapoder.  A oposición que fai a ideoloxia burguesa entre democracia e ditadura se limita ao réxime imperante nas relacións entre o Estado e a sociedade civil, descreve unha oposición superficial, e, de facto, a ditadura aberta do capitalismo non implica a supresión da democracia para a burguesia, senon tan só a supresión da democracia formal para o proletariado (p.e., en América Latina, e evidentemente en Chile, onde a ditadura pinochetista aplicou precisamente o programa liberalizador).

 

 

      2º) As formas da ofensiva capitalista desta época e a sua finalidade histórica.

 

  Vivemos nun capitalismo global. A economia galega non é mais que unha apéndize, integrada como parte complementar do grande capitalismo español e europeu. Sabemos que os Estados actuais non son mais que os administradores dos intereses do capital contra a maioria da sociedade, e que a maquinária de dominación política capitalista se ten afortalado coa integración dos meios de masas, o ensino institucionalizado, as organizacións burocráticas do proletariado moderno, para à sua vez posibilitar a integración total da elite capitalista no Estado através desta rede de dominación que enlaza todos os àmbitos da vida social e os utiliza para intensificar en xeral a dominación capitalista sobre o proletariado. Deste modo, o poder meiático, a desorganización do proletariado e das capas populares, e a integración de empresas -incluidas os próprios meios de "comunicación"-, organizacións empresariais, sindicais e políticas, nos Estados, e coordenadas mundialmente, definen unha situación de totalitarismo capitalista no mundo. Unha organización global da produción de bens, de condutas e accións, de pensamento e coñecimento, que no seu avanzo deveu, chegou a constituir-se na prática, nun Estado Mundial do Capital, nunha Fábrica-Estado global.

 

  Este proceso, e o poder que está a construir desde os anos 80 con base no aprastamento do poder obreiro, é un proceso global, configurando unha situación na que, se ben non se pode dizer que exista unha total organización política mundial por parte do capital devido às suas divisións internas de intereses, sí podemos estar seguros, como o demonstran todos os conflitos internacionais, que o capitalismo está disposto a aprastar todo movimento que poña en perigo os seus intereses de dominación mundial e o mercado mundial mesmo portanto.

 

A Sociedade-Fábrica ou Fábrica Social (a organización totalitária que subordinava a vida social à fábrica, ao capital) da época anterior, na que a dominación capitalista avanzaba mais ou menos pacíficamente cara o totalitarismo nos páises ocidentais, deixa paso à Fábrica-Estado, na que a acumulación de meios de dominación e desenvolvimento de forzas produtivas en xeral (o cal podemos dizer que é paralelo) do capitalismo chegaron a un cambio cualitativo: este cámbio cualitativo é o início da decadéncia do sistema capitalista e a necesidade de criar os meios políticos para fazer cargar ao proletariado e à masa oprimida en xeral coas consecuéncias desta crise crónica, ou sexa, os meios para transforma-la en ofensiva contra o proletariado.

 

  A dominación capitalista totalitária significa actualmente a exclusión política do movimento proletário como totalidade (para conservar a mínima colaboración de clases só cos seus estratos mais privilexiados): excluido da representación política e da xestión social, excluido da ideoloxia social totalitaria -hexemonia en xeral das formas de ideoloxia interclasistas- que aboga pola indistinción de clases e teoriza a fin do movimento obreiro como movimento de luita e da clase obreira como clase produtiva, continuamente submetido a un réxime de terrorismo e represión meiante o paro e a precariedade, a indefensión organizada e o monopólio represivo e opresivo do capital sobre o Estado (unha Democracia fascista). Rematou a época da colaboración de clases: esta colaboración é imposível para os sectores mais explotados e carece de sentido nunha situación de ofensiva permanente do Capital. O Estado do Ben-Estar está históricamente acabado.

 

  É dizer, o "Estado de crise" da colaboración de clases desenvolve o caracter dominativo-ofensivo da fusión Capital-Estado-Sindicatos-Partidos-Meios (de comunicación, información, educación, etc.) de masas, e, con isto, a forma de organización totalitária anterior da dominación capitalista (Fábrica Social) perde o seu caracter "social" para asumir un caracter predominantemente político-represivo, e o Estado perde o seu caracter de representante formal da vontade xeral para convertir-se definitivamente e sen volta no detentador totalitário dos intereses xerais do capitalismo. Esta transformación significa a guerra de clases permanente e, meiante a desorganización obreira, a criación dun estado de derrota permanente sustido con base nun modo de vida das masas adaptado às necesidades económicas e políticas do capital. Este cámbio qualitativo de caracter do réxime político-social implica un cámbio quantitativo en especial: a integración férrea no Estado capitalista de TODAS as organizacións obreiras maioritárias ou importantes, e a destrucción de toda oposición radical.  

 

  A vida privada é atacada por esta dinámica permanente de represión política de toda autonomia proletária colectiva e individual, meiante o desenvolvimento dunha rede de dominación que cerca e envolve a vida cotidiana entre o espectáculo, as máquinas programadas, o consumo masivo e irracional de drogas favorecido pola proibición (que pecha a prespectiva de pensar sobre o seu uso racional), os meios de información en xeral (educación, comunicación, etc). A explotación continua ao sair do traballo, só cambia de forma, e a militáncia do vello movimento obreiro en descomposición polo refluxo non é renovada. Se plantexa entón a necesidade imediata e imperativa dunha ruptura: a construcción polos nosos próprios meios dun novo movimento de clase fundado na autonomia organizativa, teórica e prática.

 

  O caracter político-represivo desta organización totalitária do poder capitalista condensa-se en todas as esferas da vida social. Na esfera económica, a precarización entendida amplamente e o terrorismo patronal. Na esfera política, o desenvolvimento de lexislación cada vez mais represiva contra todo tipo de violéncia social e contra a defesa desa violéncia, unido à política e ideoloxia do antiterrorismo burgués. Na esfera cultural, a intensificación da alienación, levando ao extremo o dualismo entre o apoio à "xusta" violéncia dos Estados capitalistas (nas intervencións militares exteriores tanto como na represión aquí) e a condea à "inxusta" violéncia de calquer sector oprimido da sociedade independentemente das suas motivacións reais. E este caracter do proceso de desenvolvimento da Fábrica-Estado Global está actualmente consolidando-se a raiz do ataque terrorista sofrido polo capitalismo norteamericano, que está servindo de excusa para o afortalamento ideolóxico do aspecto represivo da ditadura capitalista, mas tamén incluso do seu aspecto opresivo (como resulta da sua oposición de integrismo islámico à democracia de mercado), e que reforza evidentemente o totalitarismo capitalista en cada país que participa na nova "unión sagrada" da burguesia dos países desenvolvidos.

 

  A dominación da ideoloxia político-represiva burguesa é utilizada ademais para mistificar a realidade social, co claro obxectivo de subsumir a consciéncia social na "preocupación" polo terrorismo. Naturalmente, non se fala do terrorismo patronal. A ideoloxia e a política antiterroristas, polos seus conteúdos, está dirixida contra todo movimento ou organización que defenda e utilice a violéncia para defender os seus obxectivos. Isto tamén inclue às organizacións que toman por obxectivo a luita pola democracia obreira e o comunismo, posto que, evidentemente, a ditadura capitalista non pode combatir-se meiante meios pacíficos. Queda patente a inoperáncia dos métodos de mobilización pacíficos e institucionais en que os únicos que o susteñen son organizacións vendidas, e que as luitas proletárias significativas, nas que se expresan realmente a unidade a consciéncia de clase, ainda que escasas, amosan a tendéncia a elevar a intensidade da luita de clases.    

 

 

  En definitiva, o que acabamos de analisar e definir é a estrutura organizativa que adopta na época actual a dominación capitalista, e as suas características totalitárias e represivas. Nun plano secundário devemos situar as suas formas ideolóxicas, como o neoliberalismo, que constituiu a lexitimación pública da ofensiva capitalista mistificada como "necesidade de criar emprego", etc. O neoliberalismo, así como todas as ideoloxias burguesas que lle suceden e lle sucederán, como o social-liberalismo, é simplesmente a forma en que a burguesia mistifica os seus próprios intereses plantexando-os como intereses do conxunto da sociedade, cando na realidade a concrección dos seus intereses é a ofensiva permanente contra @s explotad@s. A precarización ou as privatizacións son expostas así como necesidades sociais, cando únicamente benefician ao Capital e son a negación do futuro para o proletariado. Únicamente o lumpenproletariado pode aceptar de boa gana esta política de reparto da miséria e explotación brutal.

 

  Ligada ao neoliberalismo, mas só por contemporaneidade, está a chamada globalización. A globalización é o proceso no que a producción capitalista se desenvolve a un nível globalizado. Este proceso actual, con ser especialmente intensivo a raiz da tendéncia à caida da taxa de ganáncia capitalista (relación entre capital invertido e masa de plusvalia obtida), non se diferéncia polo seu caracter global de muitos procesos precedentes de expansión internacional do comércio e da producción, que se remontan à época de formación do capitalismo e se manifestan como colonización do mundo. O caracter distintivo da actual globalización é que está impulsada pola decadéncia do capitalismo, que é unha carreira lastrada desde o princípio polos seus próprios limites, e que estes limites provocan que esta globalización non sexa un desenvolvimento das forzas produtivas da riqueza mundial, senon mais ben a sua destrucción e a recolonización do mundo polo grande capital transnacional. Pero que o capitalismo encontre limites insuperáveis à sua expansión global non significa que non realice -dentro destes limites que el mesmo cria- as suas tendéncias intrínsecas, que non son só à explotación e comércio mundiais, senon tamén à conquista monopolista do mercado e à expansión sen limites da valorización do seu capital. Portanto, a globalización actual é na realidade o desenvolvimento do capital monopolista multinacional como capital integrado mundial, o desenvolvimento pleno do Capitalismo Mundial Integrado. Os grandes capitais acadan dimensións mundiais e tenden a integrar todas as actividades económicas, desligando-se da vella dependéncia duns sectores e mercados específicos. A luita contra tais capitais só pode ser mundial, mas ten que ser dirixida contra eses capitais e non contra os seus representantes, e ser unha luita con métodos proletários, que ataque à valorización real do capital para conquistar melloras para a clase, non unha luita pequenoburguesa que, con violéncia superficial e espectacular ou ben meiante a presión reformista pretende convertir o totalitarismo en democracia "para os povos". A globalización das relacións económicas, e baixo o seu impulso, das políticas e culturais, non é mais que a expresión da expansión mundial das dimensións do Capital; é dizer, a globalización é só a expresión visível da Mundialización do Capital na sua época de decadéncia (proceso que da lugar ao desenvolvimento de meios de comunicación e de transporto e distribución mundiais, meios que son en realidade empresas capitalistas e os seus produtos, e que sen os cais os capitais nacionais e a masa de capitais ridículos quedaria totalmente à marxe da globalización). Os movimentos antiglobalización son pois movimentos burgueses, e o movimento proletário na época actual ha de asumir un programa dirixido a atacar a mundialización do capital e da sua dominación, combatendo o capitalismo na sua base económica e consciente da necesidade revolucionária, e non un programa que critica a sua modalidade de expansión internacional e se dirixe às estruturas de dominación capitalista para "reclamar" outra política, que, evidentemente, de have-la non será precisamente revolucionária.

 

  Nestas condicións novas, a luita proletária en Galiza ou en calquer país non pode xá limitar-se ao território nacional, e cada vez poderá faze-lo menos na medida en que a mundialización económica avance, suprimindo a dependéncia dos capitais da sua base nacional (a transnacionalización do capital). Ao contrário, as luitas precisan cada ver maior unificación frente a un poder cada vez mais centralizado e independizado da sua acción mais ou menos pacífica. Se a revolución é agora inconcevível para nós nun marco nacional porque implicaria -e sobretudo nun país totalmente dependentee dun mercado, dunhas empresas centrais e dunha tecnoloxia exteriores, como é Galiza- enormes dificuldades económicas e a imposível mellora da vida obreira en xeral, é igualmente inconcevível para os intereses do grande capital internacional, que non está disposto a perder mercados. As consecuéncias políticas desta situación son evidentes: ou a revolución aborta ou é aprastada, posto que non permitirán un reinício de ondas revolucionárias que descompoñerian a sua Nova Orde Mundial, a organización da mundialización capitalista, provocando unha crise mundial xeralizada.

 

  Para a clase obreira galega é unha primeira necesidade combater pola libertación nacional, mas unha necesidade que só pode abordar desde a sua própria independéncia como clase nacional e desde a organización e a luita unitárias co proletariado do resto de comunidades do Estado español -mais imediatamente- e co proletariado de todo o mundo. Por isto o noso programa encamiña-se à contrucción da UNIDADE PROLETÁRIA ORGANIZADA, conscientes de que a finalidade histórica do actual proceso de cámbio do capitalismo non se limita à precarización e à sobreexplotación, nen ao incremento das desigualdades e opresións entre países ou blocos económicos. A finalidade histórica da política social do capitalismo actual é a dominación absoluta da sociedade. Abaixo a Fábrica-Estado imperialista - Adiante a contrucción das nacións proletárias contra o inimigo global.

 

 

      3º) A Política e Ideoloxia da Nova Orde Mundial.

 

  Coa decadéncia capitalista se puxo fin à guerra fria e a oposición entre o capitalismo de Estado totalitário do "bloco socialista" e o capitalismo burgués de ocidente, así como entre as ditaduras abertas latinoamericanas e as democracias, pasa a un plano secundário en benefício da cooperación internacional capitalista. A caida da URRS e dos réximes estalinistas non foi mais que a expresión da crise internacional capitalista e da incapacidade da burocracia apoltronada para desenvolver as medidas necesárias para superar a crise (ampliar as forzas produtivas e actualizar a sua tecnoloxia). É dizer, forma parte do mesmo proceso que en todos os países levou à descomposición das formas de capitalismo de Estado existentes, fosen keynesianas, fascistas ou, como é o caso, as mais totalitárias, as estalinistas. O "socialismo de Estado" capitalista queda así tachado da história, abordando procesos de desburocratización da economia baixo o manto da ideoloxia do "livre mercado" e da "democracia de mercado". A diferéncia é que nos países estalinistas esta desburocratización implicou, naturalmente, un cámbio de modelo, inaugurado pola rapiña capitalista, o derrube económico e a transformación dos vellos burócratas en novos burgueses, co cal tamén se demonstra a superioridade técnica da economia planificada frente à economia de competéncia.  Todo este proceso de descomposición do vello modelo de acumulación estatalista e de mundialización do capital da lugar ao afortalamento das estruturas económicas, políticas e militares mundiais, cuxa consolidación e papel determinante no governo mundial plasma-se nun tratado de unión entre os países imperialistas para defender a liberdade burguesa: a Nova Orde Mundial.

 

 

O capital adopta un programa "comunista" e utiliza-o para os seus próprios intereses como a sua ideoloxia social.

 

  Co valeiro dun proxecto revolucionário que oriente ao movimento obreiro cara o comunismo, causa e consecuéncia da grave derrota dos 70 e a sua prolongación permanente grazas à nova organización do poder capitalista segundo o modelo que definimos como Fábrica-Estado, o mesmo capital, para resolver a sua crise terminal, utiliza e aplica o programa formal do comunismo no seu exclusivo benefício, como único modo de xestionar a imensa poténcia de produción social en desenvolvimento ao voltar-se incompatíveis elevación da taxa de ganáncia e progreso social, progreso capitalista e progreso proletário.

 

  O verdadeiro comunismo, como máxima liberdade en todos os aspectos da vida, é apropiado e aplicado pola política do capital para utilizar a libertación do traballo e a flexibilización, a extinción do Estado, a integración de todas as esferas da vida social, o desenvolvimento da polivaléncia e da cooperación laborais, etc, só no seu benefício e para xestionar os efeitos da sua decadéncia. Así, a redución do traballo humano socialmente necesário e o reparto do traballo son substituidos polo paro estrutural e a sobreexplotación, etc. Con todo isto a política capitalista volta-se cada vez mais utópica, e cobra actualidade o proxecto comunista, que coa dinámica anterior é colocado cada vez mais nunha posición menos utópica (entendendo utopia en sentido relativo, como algo que non ten lugar na sociedade presente), ao ser unha necesidade cada vez mais presente e viva. A dialéctica da luita de clases revolucionária non ha de adoptar, portanto, a forma de enfrentamento entre comunismo e capitalismo, senon a forma de enfrentamento entre comunismo proletário ou verdadeiro e este comunismo do Capital. A questión non é xá se o comunismo é utópico ou non, a cuestión é se as medidas concretas do comunismo se aplican en benefício da burguesia ou en benefício do proletariado, se conquistamos a democracia obreira ou nos rendemos ante a sua ditadura totalitária.

 

  Se o capitalismo é cada vez mais utópico o é a demais non só no sentido de que como sistema de progreso social real é xá inoperante, senon tamén no de que deve recurrir à ideoloxia utópica (a recuperar a "utopia liberal" fracasada no século XIX, às vezes aderezadas co "socialismo de Estado" no caso do social-liberalismo dos Partidos "Socialistas") para xustificar as suas medidas "flexibilizadoras" e "liberalizadoras". E mesmo no sentido de que as medidas que aplica só poden constituir un progreso social coa sua reconducción pola forza polo poder proletário organizado. O proceso de decadéncia terminal conducirá a un maior agravamento do antagonismo de clases, que ou ben conducirá ao renascimento do movimento autónomo do proletariado e ao seu desenvolvimento como contrapoder frente ao capital, ou ben conducirá ao afundimento na barbárie do conxunto da humanidade e do planeta. Cada vez mais a luita de clase só pode plantexar-se como unha luita dirixida à conquista de cuotas de poder político nas distintas esferas da vida social e a enfrentar-se violentamente ao capitalismo totalitário, devindo o movimento de luita en organización da Ditadura do Proletariado e en guerra total ao poder capitalista.

 

  O programa político do Capital adopta a forma de "comunismo". É agora o mesmo capitalismo quen demonstra que as medidas comunistas son aplicáveis, mas de modo antagónico cos intereses obreiros: a redución progresiva do traballo socialmente necesário -a libertación do traballo- (convertida polo capital en produción de paro crónico), en consecuéncia a progresiva flexibilización do traballo social para a realización da liberdade individual e colectiva (pero utilizada para dominar despóticamente o tempo de traballo e de vida, e elevar a explotación a un grao superior), a extinción do Estado (pero para usurpar directamente o seu poder real o grande capital), a planificación da economia global en función das necesidades sociales (pero únicamente das necesidades sociais do capital, como poderemos apreciar na Unión Europea, e mistificando esta planificación como "simple complemento da liberalización ou regulamentación do livre mercado"), a integración de toda a vida social na organización produtiva de caracter colectivo económica-política-cultural (pero únicamente para concentrar o poder do capital baixo a forma da Fábrica-Estado), etc. 

 

 

A ideoloxia social dos intereses comuns.

 

  O poder capitalista devén en ditadura totalitária que domina sobre a produción material e de conciencia da sociedade, non só no plano colectivo, senon xá no plano dos procesos individuais, articulando un modo de vida que constitue na realidade unha rede de submetimento espiritual cunha poténcia sen precedentes, chegando a absorver a vida privada no sistema de valorización do capital. Ben sexa preparando esa valorización meiante a propaganda, a educación e a submisión cara o consumo dos seus produtos e a explotación "vontária"; ou ben constituindo, xá efectivamente, as actividades de consumo submiso -consumir o que o capital determina- e a escravitude asalariada como normas naturais da vida cotidiana.

 

  Nas condicións actuais, a ideoloxia utópica da burguesia acerca dun socialismo burgués, non só está a ser recuperada, senon ademais, é desenvolvida e aplicada, mas cun conteúdo prático concreto, como non, mui diferente do que podia plantexar a sua ideoloxia utópica -convertida en forza misificadora da realidade-. Como queda testimoniado por Marx e Engels no Manifesto do Partido Comunista, esta teoria era sustida pola parte da burguesia que desexava remediar os males sociais coa fin de consolidar a sociedade burguesa ("os economistas, os filántropos, os humanitários, os que pretenden mellorar a sorte das clases traballadoras, os organizadores da beneficéncia, os protetores de animais, os fundadores das sociedades de templanza, os reformadores domésticos"). "Os burgueses socialistas queren perpetuar as condicións de vida da sociedade moderna sen as luitas e os perigos que xurden fatalmente delas. Queren a sociedade actual sen os elementos que a revolucionan e descompoñen. Queren a burguesia sen o proletariado. A burguesia, como é natural, representa-se o mundo en que ela domina como o mellor dos mundos. O socialismo burgués fai desta representación consoladora un sistema mais ou menos completo. Cando invita ao proletariado a levar à prática o seu sistema e a entrar na nova Xerusalén, non fai outra cousa, no fundo, que inducir-lle a continuar na sociedade actual, pero despoxando-se da concepción odiosa que se ten formado dela." (MC)

 

  Esta ideoloxia non foi mais que a precursora da actual política capitalista. A sua aplicación mais literal podemos ve-la nas políticas de capitalismo de Estado e socialización estatal da riqueza praticadas na maior parte do mundo entre os anos 30 e 80 do século XX -o socialismo do Capital, expresión da incapacidade das políticas liberais para evitar o caos do mercado, as crises económicas e o empobrecimento e explotación desmedida da clase obreira; política que en realidade era un desenvolvimento do totalitarismo da clase capitalista e un proceso de apropriación dos factores sociais de valorización dos seus capitais (incluido o movimento obreiro)-.

 

  O seu actual desenvolvimento a un nível cualitativamente superior, como comunismo burgués ou apropriación total da vida material da sociedade pola clase capitalista, e a sua posta en prática, obedecen a unha necesidade do capitalismo, non a unha necesidade da clase obreira, e radican no contexto de decadéncia do sistema. De tal modo que a xestión das forzas produtivas acumuladas, esixe ou ben a ditadura totalitária capitalista para acometer unha ofensiva permanente contra o proletariado, ou ben a revolución proletária para acabar coa crise material das condicións de existéncia social do proletariado. Vemos que, de todas maneiras, a ideoloxia do comunismo burgués combina o lado ideolóxico-utópico do socialismo burgués cun lado prático novo que é a expresión das necesidades de libertación do Capital das presións da luita de clases, e que conforma un programa de medidas políticas, económicas e culturais (desde o liberalismo aplicado ao mercado e ao Estado até as reformas laborais e educativas orientadas ao escravizamento proletário).

 

  O socialismo burgués tentava "apartar aos obreiros de todo movimento revolucionário, demostrando-lles que non é tal ou cal cámbio político o que poderá beneficiar-lles, senon soamente unha transformación das condicións materiais de vida, das relacións económicas. Mas, por transformación das condicións materiais de vida, este socialismo non entende, en modo algún, a abolición das relacións de produción burguesas -o que non é posível mais que por via revolucionária-, senon únicamente reformas administrativas realizadas sobre a base das mesmas relacións de produción burguesas, e que, portanto, non afectan às relacións entre o capital e o traballo asalariado, servindo únicamente, no mellor dos casos, para reducir-lle à burguesia os gastos que require o seu domínio e para simplificar-lle a administración do seu Estado". O comunismo burgués pretende, ademais, convertir à clase obreira en parte totalmente integrada no seu sistema de valorización, suprimindo todo movimento obreiro independente, que se fixo intolerável para o capitalismo decadente. 

 

  "O socialismo burgués resume-se precisamente nesta afirmación: os burgueses son burgueses en interese da clase obreira."  O comunismo burgués pretende ademais que pensemos que a intensificación da explotación e da miséria, a ditadura patronal, e todas as medidas superestruturais, se corresponden cos intereres do proletariado, mentres o único atisvo de mellora que persiste é o aumento dos salários... segundo as previsións de subida dos prezos. O seu pensamento resume-se en que o capitalismo é capitalismo en interese da clase obreira, na identidade totalitária entre o conxunto do modo de produción e do modo de vida sociais e os intereses da clase obreira tamén como conxunto, como a nosa autorrealización como seres humanos integrais. Venden-nos totalitarismo con forma de liberdade e compran a nosa miséria coa sua idea de progreso.

 

 Agora que já non hai pastel suficiente para todos, que o proletariado ocidental corre unha sorte nom muito mais esperanzadora que o do "terceiro mundo", resulta que "tod@s somos iguais" -a relixión dos dereitos humanos- en virtude da sacrosanta "igualdade de oportunidades" que ten propagado o "american way of life" instaurado polo capitalismo norteamericano; que "todos somos responsáveis" da situación do mundo -as ONGs como sustitución da militáncia obreira independiente- e que os problemas do capitalismo son "problemas de tod@s"-, que "tod@s somos necesári@s" -pero non igualmente necesári@s, claro-. É o complemento necesário do totalitarismo do mando capitalista sobre a sociedade, a ilusión de que isto nos benefícia, a conclusión da derrota que é a atitude de submetimento duns dirixentes traidores e dun vello proletariado xá desorganizado pola dexeneración e corrupción institucionalizadas e xeralizadas das suas organizacións tradicionais. Nós somos unha nova xeración, dunha nova época, cunha nova consciéncia de clase radicalmente política, posto que o político é o rasgo fundamental da nosa condición de clase: o mando do capital decide permanentemente sobre as nosas vidas, sobre se entramos ou saímos dos seus centros de produción flexibles e móveis, convertindo a nosa vida nun perpétuo escravizamento à sua vontade e xá non simplesmente às nosas necesidades. 

 

  A ideoloxia comunista do Capital ten tamén un aspecto prático nas formas parciais de autoxestión e de responsabilización da clase obreira que se aplican no sistema de traballo. A "participación" é posta como imperativo, mais ou menos explícito, da patronal, para mellorar a eficácia da organización da produción e potenciar a identificación cos intereses da empresa. Deste modo non só se nos submete, se nos integra na engranaxe de escravizamento coas conseguintes conseqüéncias opresivas sobre a autonomia individual dentro do proceso de traballo. Sumado à producción planificada "just in time" (xusto a tempo), o proletariado é carregado así con parte da responsabilidade cotidiana sobre a producción. Por outra banda, o lezer espectacular e, cada vez mais, o ordenador e as tecnoloxias dixitais, serven para amoldar a vida cotidiana ao programa da valorización do capital, bloqueando o pensamento próprio e interiorizando os pensamentos emitidos pola maquinária da dominación capitalista, suprimindo calquer proceso de autodeterminación individual e colectiva.

 

  A política capitalista "de fazer todo común" consiste pois, nun ollar de conxunto à vida social, na liberdade despótica para o Capital e na liberdade mistificada para o proletariado. Como dizia hai mais dun século Bakunin, e nós podemos aplicar à nosa presente situación colectiva: dentro do traballo e da busca de traballo a liberdade sen socialismo é priviléxio para os capitalistas e inxustiza entre @s obreir@s, fóra do traballo o socialismo sen liberdade económicamente fundada (e que compreenda todos os aspectos da vida) é escravitude e brutalidade para a clase obreira e ampliación, meiante a dominación estatal e meiática, dos benefícios capitalistas.

 

  A fin desta "litúrxia" ou prática ideolóxica é o seu "comunismo espiritual" entre as clases, a comunión nos dereitos humanos e "sociais", etc. ao que se apontan corporacións, Estados, sindicatos, partidos, ongs... Esta ideoloxia contrarrevolucionária significa claramente a disolución do movimento obreiro.

 

  En  definitiva, o interese político actual do capital é fundamentalmente mistificador, mentres que na época anterior, do "Estado do Ben-estar" tiña un caracter de fomentador da integración social e da colaboración de clases en aras do "ben-estar" e o "futuro" comúns.  Coa nova forma da dominación capitalista, fundada ideolóxicamente na supresión virtual das clases, a idea de que existen intereses recíprocos entre as clases (ideoloxia colaboracionista) é reemprazada pola idea da identidade de intereses entre as clases en cada momento e lugar. Así, preparan as condicións subxectivas nas masas explotadas para empreender unha concentración e centralización mundial do capital, unha "socialización da riqueza" en maos da "sociedade colectiva" dos capitalistas.

 

 

4º) Análise de conxunto da política que realiza as aspiracións totalitárias da burguesia: o comunismo do Capital. (Esbozo das bases programáticas para a futura ofensiva proletária).

 

  Na realidade o comunismo do Capital é a prática mais extrema de anticomunismo: en todos os seus obxectivos o capitalismo actual é a negación do proxecto comunista, das aspiracións profundas da clase obreira. As medidas comunistas e o totalitarismo non son mais que as duas caras da moeda do novo liberalismo. A sua ideoloxia de cara à sociedade serve para ocultar esta dualidade: utiliza a poténcia de produción, organización e libertación, presente nos medios e recursos da sociedade, así como a explotación da capacidade laboral e intelectual da clase obrera que é quen os produce materialmente, para defender e extender os seus priviléxios arrasando as conquistas da era reformista e reprimir todo resquicio de resisténcia anticapitalista.

 

  O estado de cousas actual implica unha realidade profundamente contraditória e irreconciliável. Por unha banda, o caracter esencialmente individualista e antisocial da burguesia como clase explotadora, que busca a valorización sempre ampliada do seu capital,  só pode realizar-se dun modo colectivo e social, polo que  aparece unido a unha aspiración colectiva desta clase por dominar o conxunto da vida social, expresada na sua cooperación política (a contradición entre o interese privado e interese público da clase capitalista pode así pasar -temporalamente- a un plano secundário). Por outra banda esta aspiración é utópica en tanto que choca contra as relacións de producción existentes, baseadas na propriedade privada individual (ou corporativa), e só pode avanzar impulsada por unha presión simultánea sobre todos os capitalistas cara a sua unificación organizada, é dizer, só pode realizar-se no contexto precisamente da decadéncia capitalista (mas non poden resolver a contradición entre as relacións de produción privadas e o caracter público da dominación de clase).

 

  Este proceso contraditório (que sempre foi inerente ao capitalismo, e que agora cobra prioridade precisamente porque o interese privado e o público dos capitalistas tenden a identificar-se cada vez mais ante os limites infranquexáveis do seu próprio modo de produción) da lugar, por unha banda, à necesidade da burguesia de expandir a sua liberdade individual e o seu poder colectivo (ou liberdade colectiva), e por outra banda à necesidade de sustentar isto na ofensiva permanente e total sobre o proletariado e as masas oprimidas. É así como medidas libertárias e totalitarismo extremo encontran a sua unidade harmónica no capitalismo actual. Mas este proceso é muito mais que un desenvolvimento da dominación, posto que afecta realmente a todos os procesos económicos e ideolóxicos da sociedade. Estes continuan mantendo a sua vella forma libre (liberdade de compra e venda de mercadorias -forza de traballo, produtos, meios de produción- e liberdade de consciéncia e de expresión), mas na realidade estas formas esconden e mistifican o seu caracter totalitário. O poder económico totalitário é a apropriación efectiva de toda a actividade humana material perceptível, non só a subsunción (proceso de submetimento desde a base) de toda a actividade espiritual. O obxectivo prático do poder capitalista unificado na Fábrica-Estado é convertir de facto o conxunto da vida material en propriedade colectiva común do Capital. Isto non seria nada novo se non fose porque é agora cando posue as condicións sociais obxectivas e subxectivas necesárias para realiza-lo: os meios de dominación totalitários e a alienación integral humana.  

 

  Este proceso bate contínuamente contra os limites da propriedade privada, pero estes fan-se cada vez mais secundários a medida que a avanza a mundialización do Capital e todo o mundo aparece dominado por corporacións superimperialistas e supermonopolistas, que substituen as vellas elites nacionais/multinacionais por unha elite mundial e que suprimen toda competéncia de facto. A decadéncia do capitalismo non fai mais que provocar a agudización do seu dinamismo: competitividade extrema nun mercado tendente ao estancamento que está en antagonismo co crescimento do capital e dos benefícios, que encontra a sua resolución nos feudos monopolistas. De todo isto deduce-se que o comunismo do Capital fara-se cada vez mais real, que estivo e todavia está en desenvolvimento e só podemos apreciar todavia as suas formas incipientes. 

 

 A burguesia tenta fazer propriedade común de todos os meios de vida (material e espiritual) da sociedade, para logo reparti-los entre sí segundo "as necesidades" e as "capacidades" de cada cal, que non son mais que as necesidades e capacidades do capital, a negación das verdadeiramente humanas. Estas necesidades son as que interveñen na valorización contínua e ampliada do capital, e as capacidades do capital son o poder de económico e social en xeral de cada capital: esta apropriación común persegue a posta a disposición da clase capitalista dos elementos necesários para a sua valorización (o uso da forza de traballo, o aceso a meios de produción -materias primas mais directamente, maquinária mais indirectamente-, e o consumo de mercadorias en xeral). Mentres que o verdadeiro comunismo comeza na apropriación polas asociacións obreiras dos meios de producción que son necesários para a vida humana plena, a liberación común do Capital das "suas cadeas" (a luita de clases) comeza na apropriación polo capital asociado dos meios de consumo que necesita en tanto que capital. O verdadeiro comunismo construe unha harmonia entre a producción social e as necesidades d@s traballadores/as e do conxunto da sociedade. O comunismo do Capital construe a harmonia entre a producción de capital e as necesidades da valorización do capital, pretende disolver o antagonismo inrresolúvel entre o desenvolvimento das forzas produtivas e as relacións de producción capitalistas que obedecen únicamente à sua autovalorización. Portanto, esta política de comunización capitalista dos recursos produtivos e da riqueza da sociedade, de consolidación material da sua propriedade privada sobre o conxunto da vida material da sociedade, é a inversión da política do comunismo verdadeiro.

 

  Este proceso implica a supresión das meiacións anteriores da colaboración de clases. Toda colaboración entre capital e forza obreira de traballo esgota-se progresivamente, e se chega a fazer imposível: toda relación é necesáriamente de submetimento do traballo ao capital, a única colaboración é a que se situa totalmente fóra das necesidades substanciais do proletariado e portanto a que se realiza fóra do movimento de clase, a que realizan burocracias sindicais e partidárias profisionais e segmentos da aristocracia obreira, da clase meia e do traballo socializado (administracións, servizos públicos, etc.).

 

  A liberdade de cada capital é a condición da sua liberdade colectiva, pero esta liberdade do capital é o escravizamento livre do proletariado e dos recursos sociais e naturais. O capital é autocoroado produtor da riqueza social; agora el determina a un tempo todos os dereitos e os deveres dos seus escravos e escravas. A riqueza reparte-se abertamente segundo a produción de capital realizada (capital acumulado) e non segundo o traballo realizado para satisfazer as necesidades sociais e realizar a vida humana.  O comunismo do Capital é a política da nova orde mundial, da Fábrica-Estado Global, que convirte as tendéncias precedentes à dominación totalitária do capitalismo en programa político total contra o movimento proletário, convertindo estas tendéncias en práticas e elevando a sua poténcia, convertindo-as en dominantes no econômico, explícitas no político e "racionais" no ideolóxico (da consciéncia dominante). Na medida en que este programa político implícito en todas as formas ideolóxicas capitalistas históricas (inclusive a socialdemocracia radical de tipo leninista e anarcosindicalismo, que postulan respeitivamente a xestión da vida social polo partido revolucionário e polo sindicato revolucionário) está sendo realizado, podemos falar de que a nova orde social internacional é xá o comunismo do Capital.

 

  Sintetizando: na vida material a miséria: no econômico, escravitude asalariada flexível; no político, ditadura capitalista cada vez mais aberta; no ideolóxico, a ideoloxia do comunismo do Capital; no espiritual en xeral a pacificación espectacular, pseudointeractiva (informatización da vida) ou meramente represiva (drogas) do antagonismo de clases. Agora a única política revolucionária é a que confronta o comunismo verdadeiro, o comunismo obreiro, frente ao comunismo do Capital -a política económica e ideolóxica da Fábriica-Estado Global, a nova rede despótica da dominación política do capital-. Sexamos o movimento real que anule e supere o estado de cousas existente, o sepultureiro do capitalismo. A autolibertación do proletariado é o derrube do capitalismo.

 

 O Comunismo do Capital é a verificación, antagónica co proletariado, do caracter técnicamente aplicável do comunismo verdadeiro, e da necesidade obxectiva da revolución proletária. É mais, a única saida desta situación é a práxis revolucionária, ou sexa, levar à prática da luita de clases a revolución comunista: o derrocamento violento de toda a orde establecida, a destrucción da propriedade privada capitalista e do Estado burgués, a supresión da alienación humana, construindo un movimento real cuxo obxectivo sexa a aplicación do programa comunista. A questión hoxe é cada vez mais imediatamente: revolución comunista internacional ou capitalismo totalitário mundial. Isto, e non só os nosos próprios intereses imediatos, é o que nos motiva hoxe, como proletári@s, a constituir a partir das nosas próprias forzas Cooperación Obreira como instrumento de libertación colectiva do proletariado, a recuperar a cultura e a memória revolucionárias e a dar novo desenvolvimento actualizado ao proxecto comunista, convertindo a luita contra a ofensiva precarizadora nunha luita revolucionária.

 

 

 

3.5. O Conceito de Programa Antagonista: contra o reformismo e o capitalismo.

 

1º) Conceito xeral

 

  En primeiro lugar, a concepción do programa é a expresión das condicións actuais que afectan à luita de clases, ao seu desenvolvimento e aos seus obxectivos.

 

  Como concluiamos antes, necesitamos dotar-nos dun programa que una os obxectivos imediatos e os obxectivos revolucionários do movimento de clase, através de reivindicacións transitórias unidas por um mesmo fio condutor e un mesmo princípio. Este fio condutor do programa é a luita polo poder político -entendido amplamente- do proletariado en todas as esferas da vida social. O princípio prático do programa é o avanzo sen retroceso, a defensa de obxectivos e reivindicacións que non se volvan contra a clase obreira, como se pode dar no caso de luitas por obxectivos interclasistas sen tomar as medidas necesárias para garantir o seu benefício para a clase (autonomia territorial, nacionalizacións, etc.); obxectivos e reivindicacións dirixidas a socavar directamente os pilares da orde capitalista. Estes pilares son o conxunto das relacións sociais obxectivas (traballo asalariado e propriedade privada, e as derivadas deles) que conforman a estrutura xerárquica de clase nas distintas esferas da vida social, constituindo os fundamentos obxectivos e dinámicos da totalidade social concreta, nos que se sustentan e producen as formas de consciéncia: as formas de  compreensión intelectual, as ideas, a lexislación, en resumo as relacións mentais entre os suxeitos e o mundo obxectivo. Os cimentos que serviron para o desenvolvimento da consciéncia -a acumulación de riqueza e o desenvolvimento das forzas produtivas- serán aproveitados para a superación do comunismo do Capital, para a luita polo comunismo verdadeiro.

 

  O programa antagonista ten, portanto, como ponto de partida teórico, a análise das relacións sociais e institucións que constituen os fundamentos da organización do sistema capitalista, para combate-lo así nos seus pilares e non só nas suas formas (que só se refiren ao modelo de capitalismo en tanto tal, ao seu modelo de acumulación e política estatal, etc., polo cal non son suficientes para dar unha alternativa real à decadencia capitalista).

 

  O programa antagonista implica a concepción do programa comunista desde o princípio segundo a pauta natural de que "o superior sempre inclue (ao inferior), mentres que o inferior exclue (o superior)". É dizer, a revolución inclue a luita por reformas, pero o reformismo, a luita limitada ideolóxicamente a reformas, é incompatível coa revolución comunista. A luita polo comunismo non é só a luita que efectua unha revolución social propriamente dita, senom que tamén é toda a longa sucesión de luitas que realizan progresivamente todas as medidas de avanzo que constituen a organización do sistema comunista ainda dentro do capitalismo e, por conseguinte, limitadas e adaptadas às formas próprias das relacións capitalistas (salariais, estatais, etc. -que só poderán suprimir-se no proceso revolucionário aberto).

 

  O programa orienta-se a avanzar cara o comunismo como proxecto de sociedade do proletariado organizado, pois só meiante o comunismo se poderá realizar a nosa plena libertación material e espiritual, e é por meio da construcción progresiva da nosa autonomia dentro dos limites da sociedade capitalista, e conseguintemente da consciéncia de clase e da independéncia de clase do movimento, como chegará o movimento proletário en conxunto a retomar o proxecto comunista, a construir a sua consciéncia comunista.

 

  Este programa, cos seus obxetivos reivindicativos, meios organizativos e métodos de luita deve elaborar-se todavia concretamente, e aquí só aclaramos as suas liñas fundamentais. Será unha das tarefas teóricas e práticas mais importantes da nosa corrente: establecer a ponte entre a luita por reformas e a luita revolucionária contra a propriedade privada capitalista, ou sexa, pensar o modo de realizar a transición revolucionária da dominación do capitalismo à revolución comunista, que comezará como un proceso de ruptura do movimento obreiro co poder e a sociedade capitalistas: transición das posicións reais (teórico-práticas) movimento de clase da propriedade privada (individual ou estatal) à propriedade social, do Estado à supresión do Estado (e a extinción de todas as suas funcións), da desigualdade social à igualdade social, da explotación à libertación do traballo.

 

  O combate contra a precariedade, a sobreexplotación, o paro, etc., son un combate comunista cando se enfocan desde a perspectiva aberta-revolucionária no lugar de desde a perspectiva pechada-reformista, e isto concreta-se num modo de organización, nuns métodos de luita, e nun modo de entender a luita realmente autónomos, fundados na acción colectiva autogovernada da clase mesma como masa. Son estas pequenas medidas as que, xunto coas elementares reinvindicacións salariais e outras, posibilitan un avanzo cara a luita por medidas mais amplas e profundas nas suas consecuéncias, que teñen un caracter tendencialmente pre-revolucionário: a propriedade social (e non estatal) das empresas en crise, estatais ou submetidas à ameaza de deslocalización; a autoxestión das condicións de traballo pol@s traballadores/as mesm@s; o controlo obreiro ou coxestión da contratación; a luita pola autonomia política das comunidades, etc, etc.

 

  O programa antagonista supera o conceito trotskista do "programa de transición". Non só porque teñamos unha concepción radical e integral do comunismo, e a esta lle corresponda un programa radical e integral, a diferéncia da leninista que pretende unha mera transformación das estruturas de poder e da organización da distribución da riqueza do capitalismo, non unha transformación radical e integral do modo de produción e da vida social. Senon porque non concevimos unha separación (nen existe hoxe separación posível) entre as reivindicacións cotidianas e as reivindicacións que socavan efectivamente o poder do capital en todos os ámbitos da sociedade. Todas elas son igualmente necesárias para o futuro do proletariado: simplesmente unhas son menos profundas que outras e requiren consequentemente menor despregue de forza. Tampouco concevimos unha separación entre o comunismo verdadeiro e o socialismo verdadeiro, por canto que este último non é mais que unha fase de construcción do comunismo na que este ainda non é pleno, na que a produción social non superou de todo cuantitativa e cualitativamente o capitalismo, e a vida social non é plenamente livre dado que existen todavia desigualdades económicas e culturais (mas non políticas) relativas, e continua a luita de masas contra os reductos procapitalistas. 

 

  O programa antagonista articula o proxecto comunista como obxectivo real da luita de clase proletária, desde os seus comezos limitados até a consolidación da vitória da sua máxima expresión cuantitativa e cualitativa: a revolución comunista, a destrucción do capital como clase.

 

 

2º) Fundamentos:

 

  O facto de que este programa conteña explicitamente toda a sua fundamentación teórica xeral, e que incluso os obxectivos reivindicativos ocupen meramente un apartado ao final, fará pensar a mais de un/unha que isto é excesivo. Sen embargo, o que este programa propón é, por unha banda, toda unha série de concepcións diferentes às dominantes acerca de todos os aspectos da luita de clases e da transformación revolucionária da sociedade, xunto coas análises de que parten. E por outra banda, este programa non é só unha guia para a acción na sociedade, pretende servir ademais para o desenvolvimento teórico da consciéncia de clase revolucionária, ser un método de praxis, que define obxectivos, meios e princípios da prática, mas tamén da teoria. Ademais, non é un programa para un período de tempo limitado. Pola sua própria estrutura este programa pretende ser o programa definitivo, e, precisamente por isto, inacabado e suxeito a permanente desenvolvimento; o programa definitivo de superación do reformismo e construcción dun novo movimento obreiro revolucionário.

  Por esta razon este programa non é un listado de pautas práticas a seguir senon o momento teórico que ha de ter toda militáncia prática. É unha compreensión teórica de totalidade da sociedade capitalista da época actual e à vez unha proposta prática para a sua superación. Este método non é outro que o materialismo histórico aplicado à luita de clases pola clase obreira mesma, rescatado da prisión academicista do cerébro d@s especialistas intelectuais e da petrificación livresca. A superación do estado de submetimento e alienación non pode separar-se da luita pola transformación real do mundo. A emancipación da clase obreira deve ser obra da clase obreira mesma, ou será unha nova falsificación e unha nova derrota.

 

O programa antagonista é un programa integral de luita contra o capitalismo. Un programa así non pode ser independente do tipo de análise materialista que fai do sistema social. Este programa toma como ponto de partida a relación entre forzas produtivas (obxectivas - os meios de produción do traballo social; subxectivas: a/s clase/s produtiva/s) e o seu reflexo reiterado no conxunto da estrutura social como relacións de domínio sobre a produción (e polo tanto tamén sobre a reprodución da vida). En todas as esferas da vida social este programa defende a luita de clases contra as relacións capitalistas existentes e aposta pola sua superación. Ora ben, esta ofensiva progresiva sobre as relacións de produción e reprodución capitalistas asume obxectivos progresivos de transformación material da sociedade no plano económico e cultural que se poden plantexar como simples reformas ao réxime capitalista. Sen embargo, no plano do poder político e administrativo, e mais agudizado canto mais se eleva esta luita às esferas de maior centralización do poder (centros estatais, etc.), a luita proletária non pode reformar o sistema político de dominación de clase sen tomar o poder mesmo ou chegar a unha situación de luita aberta polo poder sen nengunha base. O programa ten, asumindo este problema, que orientar a luita política a centrar-se na construcción autónoma dos organismos de poder como clase, que a hipotética "democratización" do capitalismo é unha farsa idealista nas condicións actuais, e que ainda non despexadas estas ilusións ideolóxico-reformistas, o fundamento de toda luita política proletária é sempre a construcción e desenvolvimento do poder do proletariado organizado como clase dominante. Toda reforma política, sexa na esfera económica, na esfera política propriamente, ou na esfera cultural, ten que considerar-se algo secundário na medida en que o seu desenvolvimento prático queda restrinxido a isto por parte do sistema, que xamais permitirá mais que reformas meramente superficiais que integren ao proletariado meiante a colaboración de clases pero que baixo nengún conceito lle permitirán exercer unha dominación política sobre aspectos substanciais da vida. Esa foi xá a experiéncia das luitas reformistas pola democratización do sistema, como son as estruturas de negociación e control económico (convénios, comités de empresa, etc.), a participación parlamentária ou nas estruturas do sistema educativo. Tentar repetir estas luitas é repetir con elas os erros que conduciron ao actual estado de derrota permanente. Esta é a razón fundamental pola que o reformismo é reaccionário e deve ser superado como concepción do cámbio social. A única luita reformista política que pode considerar-se fiel obxectivo do proletariado na época actual é a luita por medidas lexislativas que sirvan para abrir paso à construcción e desenvolvimento do poder proletário e da democracia obreira, mas esta non é unha luita polo poder burgués, senon unha luita pola conquista da democracia obreira.

 

 

3º) As orientacións necesárias.

 

  Este programa deve centrar-se en luitar contra as relacións sociais de producción e reproducción capitalistas concretas que organizan a sociedade, posto que elas son fundamentalmente relacións de poder, mas a sua forma é tamén expresión desa dominación sobre as persoas -política-, manifestando-se nas relacións salário-plusvalia, traballo-mando, consciéncia dominada-ideologia dominante, tempo de traballo-tempo de lezer, etc, dirixindo-se por tanto a cuestionar estas relacións en sí mesmas e en combate-las progresivamente.

 

  Este programa ten que partir da consideración de que o capitalismo totalitário se constitue aplicando inversamente as medidas que fariam possível o comunismo, construindo un "comunismo do Capital". Portanto, o programa antagonista consiste centralmente en desenvolver e transformar a luita de clase por melloras imediatas nunha luita pola inversión do comunismo do Capital: non só unha luita contra o capitalismo en xeral; unha luita concreta contra as medidas comunistas que este aplica, proclamando o verdadeiro caracter do enfrentamento de clases radical  e rupturista, conceitualizavel como resisténcia do proletariado ante o comunismo do Capital e enfrentamento político entre o comunismo proletário, progresivo, e o comunismo capitalista, reaccionário.

 

  A flexibilización, a mobilidade, a participación na produtividade, o controlo de calidade, son medidas que, non sendo imediatas no estado actual do movimento obreiro, sí que hai que enfrenta-las a curto prazo desde un ponto de vista radical e inverso à sua aplicación capitalista, tomando-as como obxectivos de clase.

 

  É mais. A luita revolucionária contra o capitalismo deve ir na dirección de levar a revolución tecnolóxico-produtiva à que van asociadas estas medidas (revolución na que está  imerso o capitalismo e que o conduce à sua própria fin como modo de producción) mais aló dos seus limites capitalistas: 1º) limites do seu desenvolvimento cuantitativo, e 2º) tamén por suposto os limites cualitativos constituidos polos intereses e poder da clase capitalista, para orientar a nova revoluçom económica desde os interesses do proletariado: diminuiçom e reparto do tempo de trabalho sen redución salarial, etc.

 

  Entendemos por comunismo a sociedade na que todos os meios de produçom e organizaçom da vida colectiva son também propriedade colectiva ou comun de toda a sociedade, o cal só pode dar-se a partir da igualdade económica, política e cultural de todos os indivíduos na vida social.

 

  Para levar à prática o programa antagonista somos conscientes que é necesária unha revolución interior no movimento obreiro mesmo, o ascenso a unha compreensión prática realmente revolucionária das suas próprias necesidades como tal, o ascenso à autonomia de clase consolidada. Por isto, o programa -dentro do movimento tanto como a nível social en xeral- ten por obxectivo realizar o comunismo no presente, dentro dos limies en que se desenvolve a prática cotidiana de luita proletária, poñendo como incondicionais os seus princípios de autonomia, cooperación, igualdade, etc. revolucionários; tanto nas organizacións de clase como no marco das luitas, luitar aquí e agora por unha vida comunista. Ademais, tamén é necesário basear-se nunha estratéxia de luita capaz de fazer frente à Ditadura Capitalista, e cuxo obxectivo central non pode ser outro que "a conquista da democracia", conquistar a democracia obreira: o que nós chamamos estratéxia de luita selvaxe.

 

  Em resumo, a Corrente defende unha luita de classe ofensiva, permanente, progresiva e total, que entendemos que, para articular-se práticamente superando a situación de derrota, precisa dun programa para a organización do proletariado como forza de producción autónoma integral, e para a sua construcción como suxeito social revolucionário na luita de clases, dun programa para o movimento obreiro.