Capitulo Primeiro
ESTATUTOS: Modelo organizativo e Princípios esenciais
I. Modelo organizativo (provisional)
(...)
2. ESTRUTURA DE FUNCIONAMENTO.
A organización está estruturada localmente meiante a asemblea xeral, os grupos de traballo, e o consello executivo, mantendo a sua subordinación formal de inferior a superior segundo a amplitude da participación que canalizan (os grupos aos comités, os comités às asembleas). Regulara-se autoorganizativamente desde a base todo o funcionamento interno, meiante a convocatória das asembleas ou reunións de formación e debate por sí mesmas de reunión a reunión (dia, data, hora e temas previstos), o establecimento de condicións para as asembleas extraordinárias, e a actuación permanente dos órgaos executivos baixo mandato imperativo dos acordos que estruturan teóricamente o proxecto con dever de convocar asembleas dentro das condicións anteriormente definidas asemblearmente.
Para todo o traballo da organización, aplicará-se o modelo organizativo baseado nos grupos de traballo e outras formas que favorezan a participación asembleária permanente: comisións (grupos de traballo esporádicos), estacións de traballo*, ciclos amplios de formación e discusión temática, criación de estruturas por sector produtivo e por problemas específicos (feminismo, paro, ecoloxia, etc.), etc.
Dados os nosos critérios non sectários e internacionalistas, participara-se tamén en orgaos ou plataformas de colaboración con outras organizacións para a actividade en torno a obxectivos mais ou menos imediatos ou para obxectivos a longo prazo, sempre que se respeite a nosa autonomia e o debate democrático.
A medida en que exista unha extensión suficiente se criarán todo tipo de órgaos mais amplos que comprendan várias localidades ou comarcas, actuando como ampliadores da actividade de cada estrutura local.
* (Lugares nos que se autoorganiza períodica e permanente do traballo militante, destinados a cubrir o abanico da participación esporádica.)
(...)
8. DEFINICIÓN PÚBLICA E SIMBOLOXIA:
8.1. Sintéticamente, Cooperación Obreira é unha organización militante de masas, é dizer, aberta a toda a clase obreira e traballadores conscientes da necesidade de luitar teórica e práticamente para mellorar as nosas condicións de existéncia sociais. Define-se como unha organización: unitária, independente, democrática e de clase, con orientación comunista-antibolchevique, nacionalista-proletária, internacionalista-orgánica (unidade orgánica do movimento obreiro internacional como un todo na luita e na organización de clase), e feminista-comunista. Esta definición ampliará-se a medida en que se incrementen as vertentes práticas da actividade real da Corrente nunha dimensión significativa (o que non significa que deixemos de abordar integralmente a vida social). Definimo-nos segundo a nosa prática real, condicionada polas posibilidades, antes que segundo as nosas ideas.
8.2. A respeito do caracter "unitário" da CCO, a concepción na nosa organización como unha organización unitária de clase en vários sentidos:
1º) unitária porque é unha organización cuxos obxectivos son tanto económicos como políticos e culturais, non restrinxindo o seu ámbito de actividade por princípio en nengunha esfera ou campo da vida social, entendendo que a luita de libertación proletária ha de ser integral e que a división en distintas organizacións de clase, para ser produtiva, deve fundar-se non na diferenciación de proxectos senon na diferenciación de niveis de compromiso. As divisións por distintas concepcións do proceso de luita pola libertación social poden resolver-se coa experiéncia e co tempo. Pero a falta de estruturas de participación necesárias ou a masificación das organizacións conducen en ambos casos à debilidade do movimento proletário e à repetición da sua derrota.
2º) unitária porque aspira à unidade como clase do proletariado, que só pode construir-se a partir da autonomia de todos os sectores proletários tanto como de procesos de interrelación que deriven nunha unidade organizativa consciente. Por esta razón Cooperación Obreira defende a autonomia como ponto de partida para todos os colectivos con problemáticas específicas (mulleres, imigrantes, emigrantes, minorias, etc.) ao tempo que a sua máxima interrelación. Por eso Cooperación Obreira é un proxecto aberto no que os posicionamentos específicos que afectan a cada colectivo particular han de ser decididos polos colectivos mesmos, dentro das concepcións xerais da organización sobre os problemas comúns ao conxunto da clase obreira galega.
3º) unitária porque pretende agrupar nun mesmo proxecto revolucionário a todo o proletariado combativo sen separacións entre @s comunistas comprometid@s e o resto. É por esta configuración contraditória pero progresiva, que a un tempo construe a verdadeira unidade de clase, a unidade fundada no compromiso de cooperación polos obxectivos comúns, que depende da asunción embrionária do pensamento revolucionário, na sua dimensión mais prática e aplicável às luitas do presente, non na sua dimensión mais teórica que só será realmente prática no futuro. Este caracter revolucionário é para nos a consequéncia necesaria do capitalismo decadente e da derrota do movimento obreiro reformista, quedando o desenvolvimento da consciéncia revolucionária como unha tarefa central que só poderá efectuar-se como un proceso paralelo ao crescimento militante da organización. Non pretendemos así amoldar ao proletariado a nengún princípio especial; os princípios de Cooperación Obreira son a expresión da experiéncia histórica do proletariado e das condicións da luita de clases na época actual; o noso proxecto consiste en criar as condicións para o seu desenvolvimento como suxeito social e histórico autónomo.
8.3. Os simbolos da CCO son:
(a) Estandarte con dous martelos negros cruzados e fundo (ou perfil groso) vermello; simboliza a unidade entre obreir@s (os martelos) para a cooperación (cruzados) igualitária (vermello).
(b) Logotipo cos dous martelos integrados.
(c) Bandeira comunista nacional con fundo vermello, banda azul e estrela preta; simboliza a unidade proletária do proceso da revolución comunista e da libertación nacional.
II. Princípios-meios-obxectivos da CCO:
A Corrente Cooperación Obreira, organización proletária galega, establece como os princípios, meios e obxectivos da sua actividade:
a) Princípios históricos esenciais:
1. CENTRALIDADE DO PROLETARIADO.
A centralidade do proletariado -entendido segundo o orixinal conceito do materialismo histórico marxiano- (e dentro dela, do proletariado precário mais estável na sua vida laboral) dentro do movimento xeral dos traballadores/as e nos movimentos sociais [centralidade subxectiva], así como centralidade faze à capacidade obxectiva para transformar o modo de produción social e reorganizar a sociedade [centralidade obxectiva].
(...)
2.AUTONOMIA DE CLASE.
Entendemos autonomia como proceso de autovaloración, autoorganización e autodeterminación, ou sexa: establecimento prático de relacións sociais comunistas e desenvolvimento igualitário da cooperación de clase como meios para a autoconstrucción do proletariado como suxeito autónomo, e portanto revolucionário, a nível do pensamento, da luita e da vida.
A autonomia é unha necesidade do presente e constitue o meio da autovalorización da clase, do proceso no que a clase como tal se da a sí misma valor como suxeito transformador da sua vida e da sociedade através do seu próprio traballo produtivo. A autonomia é a prática das relacións sociais comunistas no movimento organizado da clase, que se fundamentan orgánicamente na autoorganización da cooperación proletária, na realización do movimento de luita como comunidade de vida: compartindo cotidianamente a sua vida através da organización de clase nunha cooperación cuxo propósito é a libertación individual e colectiva. Esta comunidade implica a supresión de todas as especializacións e separacións, para sustitui-las pola participación total e as relacións participativas, acabando dentro das organizacións coa subordinación das bases aos órgaos representativos e coa división entre masas e cuadros, realizando a máxima liberdade sen discriminar a unidade na acción.
Estas relacións son o fundamento material da producción dunha nova consciéncia revolucionária na clase obreira organizada, unha consciéncia participativa e cooperativa, a consciéncia da clase como comunidade de vida. A cooperación de clase deixa de depender así das estritas necesidades individuais imediatas de cada un para inscribirse no marco da necesidade colectiva, definida non só pola suma de necesidades individuais, senon ademais pola unión afectiva e consciente mais aló das necesidades imediatas. A vida organizativa se convirte así en estimuladora e motor permanente da cooperación, produtora e reforzadora da identidade e da solidariedade de clase, e non un instrumento mecánico e inerte da suma de vontades individuais separadas e independentes, senon unha comunidade viva.
Por autonomia de clase entendemos anti-sustitucionismo, combate contra todas as formas de sustituir a própria actividade e toma de decisións da clase obreira en todos os aspectos da vida social, sustitución que é o efeito dunha política non verdadeiramente democrática e comunista, que se dirixe por contra à libertación e realización integral de todos os seres humanos. O sustitucionismo se corresponde cos intereses da clase meia intelectual, da pequenaburguesia e da clase capitalista.
"A emancipación da clase obreira deve ser obra da clase obreira mesma" (Iª Internacional).
3. COMUNISMO COMO OBXECTIVO PROGRAMÁTICO E DEFESA DUN PROGRAMA ORIENTADO À SUA REALIZACIÓN, para a transformación integral da sociedade humana nacional e internacionalmente:
a) A democracia obreira e a luita como clase, considerando-as o motor do progreso social. Entendemos por democracia obreira a instauración do poder democrático para o conxunto de traballadores/as dentro dos centros de producción, sen a xerarquia e as especializacións da democracia burguesa nen a sua separación da base da vida social (a actividade produtiva). Entendemos por luita como clase a luita dirixida mais ou menos autoorganizadamente polo conxunto de traballadores/as, organizados unitáriamente en torno a uns obxectivos colectivos.
b) A construcción dun movimento obreiro verdadeiramente autónomo no que a cooperación material e intelectual dos traballadores se realicen como o seu motor, en oposición à reproducción das xerarquias, da burocratización e à pasividade militante tanto no pensamento como na acción participativa na planificación e na execución das accións.
c) Desenvolver e promover unha consciência real que encamiñe a luita de clase cara o comunismo e a libertación nacional, entendidos distintamente à esquerda tradicional, que no nome do socialismo traicionou à clase obreira construindo sistemas de explotación de capital estatalizado (URSS, Leste Europeu, Cuba, China, etc.), e no nome da libertación nacional elevou a clase dominante con Estado próprio à burguesia autôctona ou à burocracia mal-chamada "socialista" ou "comunista". Entendemos por comunismo a propriedade común de todos os recursos, meios de produción e xestión da vida social, por parte d@s traballadores. E entendemos que o modo de realizar o comunismo deve atender às intencións orixinais do marxismo, continuadas polos comunistas de consellos e polos movimentos que, recollendo a sua herdanza, se veñen reclamando como da "autonomia obreira".
d) Nacionalismo proletário como defesa dos intereses proletários na sua forma nacional específica e a autoconstitución do proletariado en nación, a nación proletária que é a destrucción da nacion capitalista, interclasista e fundada na explotación. A auténtica patria do proletariado non é o territorio e a cultura onde vive, senon os meios de vida acumulados en que se basea a vida social, e só pode ser conquistada meiante a expropiación aos capitalistas e a supresión da división en clases da sociedade. No capitalismo, a patria é a propriedade privada dos capitalistas sobre a riqueza e os recursos sociais do território, ou sexa, é a patria dos capitalistas. O nacionalismo proletário se opón a todo tipo de chovinismo e de falsificación do internacionalismo, e entende a libertación nacional do proletariado como a destrucción da nación burguesa e a construcción da comunidade comunista mundial, único marco posível para o livre desenvolvimento do proletariado de todas as nacionalidades.
e) Luitar pola libertación da muller impulsando o seu movimento autónomo de luita para lograr unha unidade de clase consciente e emancipadora. Defendemos un feminismo que agrupe a todas as mulleres combativas en torno à perspectiva proletária revolucionária, considerando o sistema capitalista como un sistema integrado polo modo de producción capitalista como dominante mas unido a modos de produción anteriores que subordina e lle sirven de resorte (o patriarcado, as formas actuais de escravitude, as formas precapitalistas de economia rural, etc.). A sociedade de clases é unha sociedade formada a partir da dominación do home sobre a muller, e que encontra na explotación desigual, na opresión e na discriminación de xénero, un dos seus resortes principais. Este feminismo que englobe nun mesmo movimento con orientación proletária as luitas das mulleres contra o patriarcado e o capitalismo, alzando-se contra todas as divisións en clases co ollar no comunismo, é o que podemos chamar feminismo revolucionário de clase ou feminismo anticlasista proletário (é dizer, cuxos princípios práticos e finalidades están na supresión da división en clases da sociedade).
f) Recuperación da memória e do coñecimento históricamente acumulados polo movimento da emancipación proletária, centrando-se na época de ascenso do movimento obreiro independente no século XIX e princípios do XX e nas correntes revolucionárias e luitas radicais do século XX, nascidas respeitivamente da crítica das supostas revolucions comunistas e da integración social da clase obreira polo reformismo, así como das resisténcias e rebelións contra o capitalismo, en todo o mundo.
4. DESENVOLVIMENTO INTELECTUAL E CULTURAL AUTÓNOMO DA CLASE OBREIRA EN CONXUNTO.
(a) PENSAMENTO MATERIALISTA, RADICAL E CIENTÍFICO. Por materialismo filosófico nós entendemos a continuidade crítica coa filosofia marxiana no que ten de compreensión universal do mundo e da sociedade, a partir da asunción dos seus fundamentos.
(b) ASPIRACIÓN À TRANSFORMACIÓN LIBERTÁRIA INTEGRAL DA VIDA, considerando que a sociedade de clases é, nos seus conteúdos, en todas as esferas e campos da vida, pública como privada, sempre a expresión da consciéncia da clase dominante e polo tanto un mecanismo de submetimento e escravizamento para o proletariado, as restantes clases traballadoras e a masa social desposuida.
(c) DEFESA DA MULTICULTURALIDADE, fundada no livre desenvolvimento cultural non clasista, tanto a nível individual como colectivo, na vida cotidiana. Para nós é unha questión clave dentro do problema nacional, posicionando-nos contra todas as formas de uniformización cultural baseadas na imposición à vez que contra todas as formas de alienación actuais e a conseguinte destrucción da cultura nacional do proletariado galego, entendendo que esta deve ser o produto do seu movimento de clase. Sempre considerando que na sociedade nacional de clases non existe unha cultura común e que todas as formas culturais teñen un caracter de clase, que será unha reproducción da cultura nacional dominante ou unha nova cultura proletária.
5. INTERNACIONALISMO MILITANTE, aplicado à organización e à luita unitárias de clase, como necesidade para o avanzo da luita proletária actual e para construir o movimento revolucionário que permita a superación do capitalismo e a construcción dunha comunidade humana livre mundial, dunha civilización comunista global.
6. Unidade coerente de princípios, meios e obxectivos da organización, ou sexa, identidade fundamental dos mesmos, como criterio autocrítico e crítico permanente que rixe a nosa actividade.
b) Princípios específicos esenciais:
Os seguintes princípios son de asunción incondicional, agás a sua formulación (explicación) e desenvolvimento (apartados) particulares neste texto -sempre que non se altere a idea fundamental aquí expresada-:
(...)
4. A Corrente Cooperación Obreira concive-se como un proxecto de superación prática do sindicalismo, como forma de organización xeral, e ademais como forma de organización tradicionalmente asociada a ideoloxias reformistas de diversos tipos e à redución da luita de clase à esfera económica. Para isto a Corrente se articula como embrión dunha forma superior de organización, que podemos denominar como cooperato ou centro de cooperación, fundando a sua actividade nos princípios esenciais desa forma superior, a pesar de estar limitada a Corrente para o desenvolvimento da sua aplicación concreta tanto teórica como práticamente na luita de clases. Este desenvolvimento é directamente dependente da acumulación de experiéncias tanto como do traballo inacabável de aprendizaxe e teorización con base nas mesmas, e só poderá abordar-se co paso do tempo e a constancia militante.
(...)
6. DEREITOS E DEVERES segundo o compromiso de cooperación igualitária (mesmos dereitos e deveres para todos os membros, unidade dos dereitos e dos deveres que son expresión dunha necesidade colectiva imprescindível).
6.1. DEREITOS E DEVERES DOS MEMBROS NO FUNCIONAMENTO INTERNO:
(a) Cada membro ten o dereito e o dever, en relación co colectivo, de participar en todas as actividades da organización dentro das suas posibilidades, ou sexa, do tempo restante trás a satisfacción das suas necesidades físicas e psíquicas e sen que meien causas de forza maior ou circunstáncias exceizoais.
(b) A Corrente procurará organizar a sua actividade ordinária de modo compatível coa da CUT, tomando-se as decisións que se consideren oportunas.
(c) Cada membro terá o dereito e o dever de participar nas asembleas e debates ordinários da organización, devendo preparar individualmente os conteúdos das mesmas que se acorden, co obxecto de realizar unha participación individual construtiva e crítica.
(d) Para o traballo executivo, adoptara-se o critério de reparto igualitário do traballo segundo as capacidades e posibilidades dos membros, constituindo o verificador prático mais importante do compromiso militante.
(e) Posto que o funcionamento organizativo se rixe polo princípio de autoorganización, é fundamentalmente adaptável aos critérios e necesidades democráticamente definidas polo conxunto da afiliación. Sen embargo esta flexibilidade está limitada polo critério das posibilidades persoais, devendo procurar-se unha actividade integral o mais frecuente posível.
(f) Cada membro ten o dereito e o dever de própor temas para o debate e desenrolo colectivo e toma de acordos (ben nas asembleas ou através dos órgaos delegados de que se dote a Corrente).
(g) En resumo, Cooperación Obreira aplica os princípios comunistas: 1) "De cada cal segundo as suas capacidades, a cada cal segundo as suas necesidades" (princípio que se remonta ao comunismo utópico), 2) e a consideración do "traballo como primeira necesidade vital" por ser o traballo social a "fonte da riqueza social", do que se deriva que non pode haber "mais direitos sen deveres" ou "deveres sen direitos" (Marx), 3) que "o desenvolvimento de cada un sexa a condición do desenvolvimento de todos" (Marx-Engels).
(h) Todos os membros teñen a responsabilidade directa sobre as actividades que vontariamente aceden a realizar, de modo que non poden abandoar as tarefas sen dar conta aos órgaos responsáveis agás se se responsabilizan da sua delegación noutro membro. Tamén, cada membro ten o dever de manter coeréncia cos posicionamentos colectivos que asuma igualmente de modo livre, explítita ou tácitamente, nos órgaos de decisión correspondentes (asembleas, grupos, comités, etc.).
6.2. ACESO À CONDICIÓN DE MEMBROS E REQUISITOS.
(a) Poden ser membros da CCO todas as persoas que, sendo traballadores/as asalariados, asuman os princípios da Corrente na prática cotidiana, e estexan dispostas a asumir un compromismo de militáncia constante na organización do movimento de clase, o abono da cuota periódica correspondente para contribuir ao autofinanciamento, a defesa dos posicionamentos colectivamente adoptados de modo democrático -sen discriminar a liberdade de expresión individual: livre exposición do critério individual ou de grupo, e a livre difusión dos plantexamentos discordantes- e o dereito da afiliación de base a non colaborar na execución das decisións particulares en caso de existir unha discordáncia absoluta (e non relativa) sobre accións concretas (devendo deixando-o constar abertamente ante o resto de membros ou ante os organismos executivos da Corrente).
(b) A Corrente Cooperación Obreira é unha organización militante pero aberta, de masas, fundada nun compromiso de acción na luita de clases e non nun compromiso revolucionário -ainda que manteña unha orientación tal-. A defesa de calquer forma de xerarquia social (económica, política ou cultural) ou persoal (o pensamento xerárquico, ou sexa unilateral e ideolóxico) constitue un elemento de división e alienación do movimento proletário e é incompatível co noso proxecto. Baixo estes plantexamentos ha de evaluar-se a participación dos membros en partidos ou outro tipo de organizacións.
(c) Toda persoa interesada en ser membro da Corrente deverá pasar por un periódo de proba de 3 meses, que será fundamental para o coñecimento recíproco, participando mentres tanto coa categoria de colaborador/a, con voz e voto consultivo pero non decisório. A decisión acerca da afiliación definitiva e plena participación será tomada provisionalmente polo órgao responsável local, que proporá à asemblea de afiliad@s as suas decisións.
(d) Toda actuación antidemocrática, incumprimento dos estatutos ou falta de respeito às decisións democráticas, serán sancionadas con medidas de suspensión temporal, e no extremo indefinida, da condición de afiliad@ ou colaborador/a .
6.3. OUTROS CRITERIOS XERAIS:
(a) Toda persoa disposta a actuar baixo os critérios da corrente, ben co obxecto de participar en accións imediatas ou ben co obxecto de encamiñar-se cara à afiliación, adquirirá a categoria de colaborador/a, tendo os mesmos deveres que a afiliación e direitos limitados à participación e à expresión nas actividades abertas decididas pola Corrente.
(b) A participación de todos os membros ha de orientar-se de modo integral, compreendendo todos os aspectos da actividade (económicos, organizativos e intelectuais), e tendendo a adicar para o seu compromiso militante na actividade da Corrente e o seu autodesenrolo persoal (polo que velará a CCO) aproximadamente ao menos a metade do seu tempo de lezer efectivo, descontando o tempo de traballo, busca de traballo ou estudo, o tempo de descanso, así como os asuntos de forza maior ou exceizoais.
(c) Todo membro da Corrente ten o dereito de pedir explicación aos outros, e o dever de dar explicación aos outros, acerca da inasisténcia às reunións deliberativas ou de debate e formación ordinárias, así como da sua inadecuada preparación de dar-se o caso. Non é tarefa dun órgao especial velar pola coerencia individual, senon que é un dereito e dever colectivo, unha necesidade colectiva.
(d) A actividade política e cultural da Corrente está orientada primordialmente ao desenvolvimento integral do proletariado como suxeito autônomo, que está ligado ao progreso da luita de clase, mas que non ven dado necesariamente por ela. Apostamos, pois, polo desenvolvimento intelectual xeralizado da clase obreira e sectores sociais afíns, así como polo desenvolvimento do poder proletário a todos os níveis da vida social para realizar a democracia obreira.
(e) Os membros da Corrente teñen dereito à plena formación intelectual imprescindível para a sua libertación persoal, dentro das capacidades da Corrente. Ten o dever de subministrar a cada afiliad@ os materiais e actividades necesários para a sua formación e armamento teórico.
(f) A Corrente asume o dever de asistir, na medida das suas posibilidades materiais e militantes, a cada un dos seus membros por actuar conforme às decisións colectivas, ante problemas de represión e derivados (dificuldades materiais para viver, para encontrar outro traballo, etc.).
6.4. O COMPROMISO TEÓRICO E O SEU DESENVOLVIMENTO.
(a) Todo membro ten o dever de asumir os princípios esenciais da CCO de modo incondicional, cumprir os seus estatutos e aceitar e defender o seu programa esencial.
(b) É necesário fazer flexível o desenvolvimento do compromiso teórico para a nova afiliación, e, é mais, é necesário faze-lo o mais flexível posível, tanto e como o permita a coeréncia cos princípios, posto que a CCO pretende ser unha organización de masas ainda que estexa restrinxida polo critério do compromiso militante en xeral (que na realidade o único que limita é o tipo de afiliación que dexeneraria e corromperia co tempo, mas con pasos seguros, o proxecto da organización). Hai que entender que o compromiso teórico non é algo dado, e que a afiliacion da CCO carecerá na maioria dos casos da capacidade efectiva para realizar este compromiso, asumindo a teorización da Corrente, e incluso existirán problemas acerca da asunción da necesidade de entrar nunha dinámica de formación e reflexión permanentes para a contínua produción de pensamento para a acción. Para criar esta flexibilidade a teorización da CCO a estruturamos en trés níveis: princípios esenciais (xerais e específicos ou exclusivos da CCO), programa esencial e proxecto de orientación.
(c) Os princípios estan suxeitos ao desenvolvimento, mas na sua definción aprobada na constitución da corrente se consideran incuestionáveis, agás no caso de existir unha maioria absoluta suficiente (mínimo 3/4 da afiliación) e espontánea como para somete-los a debate nas mesmas condicións que os pontos do programa esencial, de tal modo que só poderán ser reformados cun consenso espontáneo de todos os membros relativo a unha re-formulación e non a un cámbio substancial, o cal afectaria à definición dos princípios mas non à sua vixéncia. O contrário -o rexeitamento dos princípios como tais explícito ou implícito- considerará-se unha situación suxeita a expulsión da organización por diferéncias decisivas no proxecto, medida destinada a manter a integridade do proxecto.
(d) O programa esencial inclue os princípios, obxectivos específicos e xerais da Corrente, e o modo en que os entende na prática xeral. Está permanentemente suxeito a desenvolvimento, contrastando co xá desenvolto no proxecto de orientación. E está tamén suxeito a debate, mas non permanentemente, é dizer, constitue unha premisa permanente da acción colectiva, tanto das asembleas e grupos como dos órgaos delegados que existan, e só se submeterán a debate colectivo por decisión democrática e meiante reunión asemblear ordinária adicada específicamente a isto.
(e) Os restantes acordos, análises e posicionamentos, constituen -no que non se considera práticamente esencial e pasa a ser parte do programa- un "programa de orientación", cuxa asunción prática pola afiliación a CCO non é obrigada, estando suxeitos permanente e incondicionalmente a debate democrático en cada órgao de base de actividade -non nos órgaos executivos, para os cais coonstitue parte do seu programa rector-. Únicamente permanecen vixentes na medida en que se confirman pola toma democrática de decisións, e, neste sentido, sí é un dever o seu coñecimento, pois constituen práticamente unha parte clave da actividade da Corrente, mas entendendo-se este proceso de modo progresivo. As asembleas adquiren así un papel crucial no desenvolvimento teórico ainda que non sexan o lugar dado para o mesmo: definen as liñas directrices e as cuestións a debater.
O proxecto da Corrente Cooperación Obreira posue unha orientación revolucionária no programa e uns princípios revolucionários de actividade, mas non situa o compromiso coa luita revolucionária como un princípio incondicional. Portanto, é un proxecto fundado na prática concreta dos princípios, meios e fins revolucionários, mas non necesariamente será unha organización dirixida segundo unha consciéncia colectiva concretamente revolucionária.
O cooperato é unha forma revolucionária de organización de masas para o impulso e a preparación do combate de clases na sociedade capitalista, tanto na sua dimensión teórica ou de dirección, como na prática ou de luita. Por definición, como organización que non situa como precondición da afiliación a asunción do comunismo como necesidade imediata, ou sexa, o compromiso revolucionário efectivo, senon que prima o reagrupamento militante porque ve na cooperación e na luita proletárias o fundamento da consciéncia revolucionária e non à inversa, o cooperato non pode ter un programa revolucionário completo nen unha dirección firmemente revolucionária da sua acción.
A diferéncia cualitativa entre o sindicato e o cooperato situa-se na prática de novas relacións de produción, relacións sociais comunistas, de cooperación igualitária. Igual que o sindicato situa como precondición da afiliación o compromiso cos intereses de clase, o cooperato situa como intereses de clase non só os intereses de transformación da sociedade, senon ademais os intereses de construcción do movimento proletário dentro da sociedade capitalista, que implican esas novas relacións. Deste modo, se os princípios son correctos e necesários, o desenvolvimento do movimento obreiro posibilitará a realización do cooperato como novo tipo de organización de masas.
7. Referentes históricos centrais.
Cooperación Obreira é unha organización militante que se agrupa como corrente autónoma na CUT. Este caracter de Corrente ben dado, por unha banda, políticamente, porque considera que o seu desenvolvimento como organización independente está inscrito dentro da Central Unitária de Traballadores, dentro da cal nasce como proxecto revolucionário. Por outra banda, históricamente, porque se inscrive dentro da continuación da tradición, das esperiéncias e do pensamento esenciais do que podemos chamar Movimento da Autonomia Obreira.
O noso referente teórico central está nas correntes marxistas do comunismo de consellos ou aproximadas que se formaron hai 80 anos meiante a crítica e oposición ao bolchevismo, e polo cal se viron denominando como "comunistas antibolcheviques" (o que nos da pé a diferenciar entre leninismo teórico, co que podemos compartir algúns plantexamentos, e o leninismo histórico, que se pretende continuador coerente do bolchevismo, que nós entendemos como unha política de capitalismo de Estado).
A experiéncia viva do Movimento Autónomo Proletário ao calor da oleada revolucionária europea dos anos 20, principalmente na Alemaña, encontra a sua actualización nas luitas asembleárias de masas dos anos 70 na Itália ou no Estado español, e hoxe nas luitas proletárias mais democráticas, cooperativas e independentes das institucións capitalistas, nas que se inscriven os sindicatos e partidos maioritários. Tamén encontra as suas aproximacións práticas históricas no sindicalismo revolucionário ou nas comisións obreiras orixináis, claves no desenvolvimento do movimento obreiro no Estado español durante o século pasado. Todas estas experiéncias se inscriven nas tentativas de construcción do poder proletário, no obxectivo primeiro para o comunismo de conquistar a democracia obreira.
A respeito do Anarquismo, nos o entendemos como unha corrente revolucionária precursora da autonomia proletária en muitos aspectos esenciais. Ainda que todavia encorsetada pola ideoloxia burguesa revolucionária de liberdade, igualdade e fraternidade, a teoria anarquista non é netamente nen fundamentalmente idealista, senon mais ben humanista e precariamente materialista. O seu idealismo é produtivo porque compreende as aspiracións revolucionárias do proletariado. O seu déficit está na auséncia dun método elaborado para a compreensión científica completa da realidade social, ou sexa, en que é fundamentalmente unha teoria social sen unha teoria filosófica fundamentada na ciéncia que lle de soporte e capacidade de desenvolvimento e renovación. De aí a superioridade da teoria marxiana.
Como non somos dogmáticos nen identificamos o proxecto da Corrente con ideoloxias nen teorias acabadas, resulta perfeitamente coerente que a partir da compreensión materialista da sociedade podamos enriquecer-nos coa teoria anarquista e recoñece-lo abertamente. Tanto as correntes socialista (Bakunin) e comunista (Kropotkin) do anarquismo conteñen numerosos elementos teórico-práticos que complementan a teoria social do marxismo primitivo (Marx e Engels), e que xá en medida serian plantexadas polas correntes comunistas consellistas: a importáncia das relacións sociais no movimento de clase, criticando o autoritarismo e a burocratización, o resaltamento da cooperación e do apoio mútuo como fundamentos da vida social, o papel da espontaneidade, o factor da natureza humana como motor do cámbio (a necesidade de rebelión frente à opresión), o perigo da dominación da Intelectualidade, a autoxestión obreira, etc.
Acerca do caracter unitário económico-político-cultural da nosa Corrente tamén, remontando-nos ao século XIX, podemos ver na experiéncia da Asociación Internacional de Traballadores/as a precursora dunha organización integral para a luita de masas, concepción prática que logo retomaría a AAUD-E na Alemaña dos anos 20 e en parte as CCOO do Estado español na sua formación e inicios nos anos 60-70. Criada coa finalidade de ser un "centro de comunicación e de cooperación entre as sociedades obreiras dos diferentes países e que aspiren a unha mesmo fin, a saber: a defesa, o progreso e a completa emancipación da clase obreira", a 1ª Internacional Obreira racha as divisións entre a esfera económica, a política e a intelectual, plantexando-se como unha organización integral, ainda que puidese ser limitada no seu alcance. Ademais, xá nos seus estatutos plantexa a autoorganización ("cada congreso fixará a data e o lugar de reunión do congreso siguinte"), o internacionalismo orgánico ("a fin de que os obreiros de cada país estexan constantemente ao corrente dos movimentos da sua clase nos demais países" e para que "no caso de conflitos internacionais, todos os grupos da Asociación podan obrar simultáneamente e dunha maneira uniforme", "posto que o éxito do movimento obreiro en cada país non pode ser asegurado mais que pola forza resultante da unión e da organización"). "A coalición das forzas da clase obreira, lograda xá pola luita económica, deve servir-lle asimesmo de palanca na sua luita contra o poder político dos seus explotadores". Os membros da Internacional só precisavan asumir os princípios da mesma, que se resumen no compromiso co obxectivo da emancipación completa da clase obreira. Incluso se permitia unha importante autonomia para as organizacións aderidas à Internacional ("a pesar de estar unidas por un lazo indisolúvel de fraternal cooperación, todas as sociedades obreiras aderidas ... conservarán intacta a sua actual organización").
Cooperación Obreira nasce como proxecto concreto do antagonismo de clase criado pola precarización do traballo e da vida do proletariado actual, que impulsa unha crítica radical dos últimos 30 anos de história do movimento obreiro e unha solución revolucionária ao problema da dexeneración e corrupción das organizacións de clase, do anquilosamento no reformismo e no conservadurismo, e da derrota permanente en que se encontra cada vez mais sumido o movimento obreiro e os movimentos dos sectores sociais que lle son afins (estudantil, feminista, etc.) e que, como movimentos progresistas, nascen ao calor dos períodos de auxe do movimento obreiro e se fan cada vez mais reaccionários e minoritários sen a sua inspiración e poténcia política. Tamén abordamos a crítica do nacionalismo burgués e pequenoburgués, que coinciden no submetimento do movimento obreiro aos intereses destes segmentos burgueses e da clase meia, e que no mellor dos casos serven para frustrar a libertación nacional do proletariado: a sua autoconstitución en nación.
Por esta razón, e como resultado das nosas análises, Cooperación Obreira se vertebra como un proxecto de construcción do poder proletário orientado a derrotar a ditadura capitalista e conquistar a democracia obreira, partindo da centralidade do proletariado e dentro del do proletariado precarizado, da superación do sindicalismo e do partidismo, do combate contra o nacionalismo burgués e o falso internacionalismo ideolóxico, através dun proceso de luita selvaxe do proletariado contra o capitalismo decadente que posibilitará o seu armamento teórico, organizativo e prático como clase dominante, rachando definitivamente coa sua posición subalterna de submisión totalitária ao poder capitalista mundializado.
Cooperación Obreira é a organización do proceso de transición do movimento obreiro reformista a un novo movimento obreiro revolucionário, afirmando práticamente os princípios revolucionários no presente, embrionáriamente, mas buscando o seu contínuo desenvolvimento aplicado à transformación socialista da sociedade até acadar unha forma plena. Embrión dunha nova forma de organización e dunha nova concepción do movimento de clase que permitan ao movimento obreiro pasar à ofensiva.
(...)