Brother Story by shieru~Yume~ Arrange  by Lipon

part 9 : Passion in Heart

"ม่าย!!!!!!!" hyde สะดุ้งเฮือก ลุกนั่งอย่างรวดเร็ว เขาหอบหายใจเสียงดัง หน้าซีดเผือก
"ที่นี่!?" เมื่อเขาหันสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง ก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องพยาบาลของโรงเรียน สายลมจากภายนอกพัดผ่าน ทำให้ผ้าม่านสีขาวโปร่งในห้องพยาบาลโบกสบัดไปตามแรงลม hyde รู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่ศีรษะ หยาดเหงื่อเล็ก ๆ ยังคงมีอยู่ประปรายบนใบหน้า
"ฝันนั่น...อือ..." เขาทบทวนความฝันที่เป็นความทรงจำอันลางเลือน บัดนี้เขาจำมันได้ทุกขั้นทุกตอน เมื่อนึกถึงศีรษะก็ปวดจี๊ดขึ้นมาทันที
"อ้าว hideto ฟื้นแล้วหรอ? เป็นไง ปวดหัวรึ?" อาจารย์ห้องพยาบาลโพล่เข้ามาในห้อง เขาถามไถ่อาการ เขาหยิบยาแก้ปวดพร้อมกับแก้วน้ำส่งให้ hyde รับมาดื่มอย่างรวดเร็ว เขาไม่ค่อยชอบยาสักเท่าไหร่ แต่ก็ฝืนกลืนลงไปอย่างยากเย็น
"ผม..." hyde ทำท่าจะถามอะไรสักอย่าง
"อ่อ... เธอเป็นลมเมื่อเช้านี่ เขาเลยแบกเธอมาที่นี่ เธอหลับได้สัก 3 ชั่วโมงได้แล้วมั้ง ครูว่าเธอน่าจะไปตรวจร่างกายเสียบ้างนะ" อาจารย์สาธยายเสียยาวเยียด
"เขา?" hyde ทวนคำ
"อ้อ! จริงสิ เขาบอกว่าถ้าเธอฟื้นให้บอกเขาด้วย เอ๋...เมื่อกี้ก็ยังอยู่เป็นเพื่อนเธออยู่เลย ไปไหนแล้วเนี้ย!"
"ใครหรอฮะอาจารย์?" hyde รู้สึกหายใจลำบาก เขากลืนน้ำลายก่อนจะเรียบเรียงคำพูด
"ชื่ออะไรจำไม่ได้...อ่อ! มาพอดี" อาจารย์หันไปทางประตูทางเขา จากเตียงที่ hyde นอนอยู่ มองเห็นไม่ถนัดนัก
"เห็นว่ามีธุระ อยู่คุยที่นี่เลยก็แล้วกันนะ ครูขอตัว" อาจารย์เดินเลี่ยงออกจากห้องไป hyde จึงเห็นบุคคลที่กำลังก้าวเข้ามาในห้องถนัดขึ้น
"ขอบคุณมากครับ อาจารย์" คน ๆ นั่นกล่าวขอบคุณ ก่อนจะหันมายิ้มเฝื่อน ๆ ให้กับอีกคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
"พ...พี่ sakura!!" hyde ตะโกนก้องในใจ ไม่มีแม้เสียงพูดเล็ดลอดมาจากลำคอ ปากบางนั่นเม้มแน่นและสั่นเท้า
"อือ...อือ..." hyde ครางเสียงสั่น 'อย่าเข้ามา ไม่!!!' เขาดันร่างกายถอยหลังหนีจนหลังติดกับเหล็กที่หัวเตียง เมื่อหมดทางเขาก็ได้แต่เพียงตัวสั่นเท้าและพันตัวเองไว้กับผ้าห่ม
"hyde hyde!" sakura พยายามเรียกอีกฝ่ายให้มีสติ
"hyde ฟังฉันก่อน ฉัน..." เขาหย่อนตัวนั่งใกล้ ๆ กับเตียง เอื้อมมือเข้าไปใกล้ แต่เขาก็ดึงมือกลับ เมื่อเห็นสายตาของอีกคนมองอย่างหวาดกลัว
"ฉันขอโทษ hyde ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เธอกลัว" sakura พยายามอธิบาย
"อยากให้นายฟังฉันสักนิด... ที่กลับมาคราวนี้ เพื่อ.." เขากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ
"เพื่อขอโทษ ฉันขอโทษ hyde!" sakura วางมือทั้งสองที่ขอบเตียง พลางก้มศีรษะ น้ำใส ๆ ร่วงหล่นลงสู่พื้น น้ำตาลูกผู้ชายปลดปล่อยออกมาด้วยความรู้สึกผิด hyde ตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า
"ไม่มีสิ่งใดเลยรึ ที่จะชดเชยสิ่งที่ฉันทำลงไปได้ จะด่า จะว่ากัน ก็ทำเลย hyde ถึงแม้มันจะเทียบอะไรไม่ได้เลยกับสิ่งที่เธอต้องเผชิญ แต่ฉันรู้สึกเสียใจเหลือเกิน และฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต หากฉันไม่ได้มาขอโทษ"
sakura มองอีกฝ่าย เพื่อหวังว่า hyde จะพูดอะไรออกมาบ้าง
"ไม่ต้องให้อภัยฉันก็ได้ แต่ขอให้รับคำขอโทษจากฉัน hyde ตอนนั้นฉันเด็กเกินไปที่จะรับรู้ว่า สิ่งที่ฉันทำลงไปมันผิด"
"คงจะลำบากเธอเกินไป วันนี้รบกวนแค่นี้ละกัน ฉันจะมาหาอีก จนกว่าเธอจะยอมพูดอะไรสักอย่าง" sakura ทำท่าจะลุกจากไป
"ผม..." hyde รำพึงในคอ sakura หันมามองทันที ด้วยความหวังเล็ก ๆ
"ผม...ผมไม่ให้อภัยหรอก!" hyde พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาจ้อง sakura ตรง ๆ hyde เม้มริมฝีปากแน่น น้ำตาเม็ดเล็ก ๆ เค้นออกมาจากด้วยตาคู่สวยที่แข็งกร้าว
"อ่า~~ hyde" sakura เข้าใจในความรู้สึกของ hyde ดี เขาไม่ได้คาดหวังว่า hyde ต้องยกโทษให้เขาอยู่แล้ว
"ผมรับคำขอโทษ แต่ผมไม่ให้อภัยหรอกนะ มันจะง่ายเกินไปหน่อยมั้ง!!" hyde พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว เขารู้สึกว่าเขาโตขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเรื่องราวต่าง ๆ ได้ถูกไขออกมา เขาไม่กลัวที่จะโต้ตอบกลับไป
"นั่นสินะ มันเทียบกันไม่ได้เลย..." sakura ก้มหน้า ยอมรับในเรื่องนี้ว่ามันยากเกินอภัย เขาเห็นแก่ตัวด้วยซ้ำที่ย้อนกลับมาย้ำรอยแผลให้กับ hyde เพียงเพื่อเขาจะได้รู้สึกสบายใจที่อย่างน้อยเขาก็ได้ขอโทษในสิ่งที่เขากระทำลงไป
"ผมขอเพียงอย่างเดียว sakura อย่า...อย่าเจอกันอีก...อย่ามาอีก!" hyde ตะโกนก้อง พลางน้ำตาไหลพรั่งพรูเกินอดกลั้น
"ตกลง ฉันจะไม่มายุ่งเกี่ยวอีก ขอให้เธอและ tetsu โชคดี ขอโทษเขาแทนฉันด้วย" sakura หันหลังเดินตรงไปที่ประตูห้องพยาบาล
"พี่ sakura ขอบคุณที่มาฮะ" hyde ก้มหน้าพูด เขารู้สึกขอบคุณจากใจจริง เพราะทำให้ความลับที่ถูกปกปิดไว้ถึงสามปี เปิดเผยขึ้น และปลดปล่อยเขาจากพันธนาการของความทรงจำที่โหดร้าย
sakura โล่งใจ เขายิ้มให้ hyde ก่อนจะเดินจากไป

"hyde นะ เคยเข้าโรงพยาบาลจิตเวช เพื่อฟื้นฟูจิตใจเกือบครึ่งปี" tetsu เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ ken ฟัง ในมุมสงบแห่งหนึ่งในรั้วมหาวิทยาลัย
"มันยากมากสำหรับเขา เขากลัวอย่างฝังใจ จิตใจของเขามีผลต่อร่างกายด้วย เขาอ่อนแอลงเรื่อย ๆ ทำให้เราต้องใช้วิธีนี้ คือสะกดจิต แล้วทำให้เขาลืมมันซะ" tetsu กล่าวด้วยหัวใจปวดร้าว
"แล้วนายไม่เอาเรื่องเจ้านั่นรึ?" ken รับฟังอย่างตั้งใจ
"ลุง kimura ขอไว้ เขารับผิดชอบทุกอย่าง ค่าโรงพยาบาล ค่าเล่าเรียนของพวกเรา ส่ง sakura ไปอังกฤษ และยอมให้เราแยกออกจากบ้านมา"
"แต่เรื่องขนาดนั้นนายไม่น่ายอม" ken ท้วง
"ฉันเกรงใจคุณลุงนะ..." tetsu ตอบเสียงเบา
"มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก นายอย่าหลอกตัวเองสิ" ken แย้ง เขารู้ถึงนิสัยของเพื่อนคนนี้ดี เพราะคบกันมาหลายปีทีเดียว
"ใช่! ฉัน...ฉันปกป้องเขาไม่ได้ มันไม่ใช่ความผิดของ sakura แต่มันคือความผิดของฉันที่ไม่สามารถปกป้องเขาได้ เหมือนที่ sakura มันตราหน้าฉันไว้ยังไงหล่ะ!!!" tetsu เกินกว่าจะอดกลั้นอารมณ์ของตัวเองได้ น้ำตาของเขารินอาบแก้มทั้งสองอย่างไม่อาย
"ไม่เอาน่า tetsu นายไม่ผิดหรอก ทุกคนไม่ผิด โชคชะตากำลังเล่นตลกกับเราตั้งหาก เพียงแต่คนที่โชคร้ายเป็น hyde เท่านั้น" ken ปลอบใจเพื่อน และใจตัวเองด้วยเช่นกัน ที่เขาก็ไม่อาจจะหยิบยื่นความช่วยเหลือใด ๆ ได้
"hyde น่าสงสาร... ฉันไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย มือของฉันไม่สามารถทำให้ hyde มีความสุขได้ ken ฉันจะทำอย่างไรดี" tetsu มองฝ่ามือของตัวเอง น้ำตาพลางหยดลงบนฝ่ามือ
"สงสาร? แค่สงสารรึ ไม่ใช่หรอกมั้ง นายยังไม่รู้ใจตัวเองอีกรึว่านายรัก hyde!" ken เริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาตะหงิด ๆ
"อึก!...ก็ hyde เป็นน้อง" tetsu สะอึก
"น้อง!? อย่ามาโกหกกันเลย นายไม่ได้รัก hyde แบบพี่ชายรักน้องชายหรอก ฉันดูออก นายโกหกคนอื่นได้ แต่นายโกหกตัวเองไม่ได้หรอก"
"นายนะ ทำให้ hyde มีความสุขได้อยู่แล้ว ถ้านายยอมรับใจตัวเองสะ!!" ken ลุกขึ้นยืน จิ้มนิ้วชี้ไปที่หน้าอกของ tetsu อย่าแรง พลางพูดด้วยความหงุดหงิด
"มันจะยิ่งทำร้ายเขา..." tetsu เข้าใจความหมายของ ken ดี
"มือของนายนะ แค่โอบกอด hyde ไว้อย่างมั่นคง ก็ไม่มีสิ่งใดจะมาทำร้ายพวกนายได้แล้ว เพราะ... hyde ก็รักนาย..." ken พูดเสียงเศร้า เบือนหน้าหนีไปเสียทางอื่น
"อ่า~~ ฉันไม่รู้มาก่อนเลย" tetsu หน้าแดงขึ้นมาทันที
"หึ! ก็นายปิดกั้นหัวใจไว้ จะรู้ได้ไง ทั้งนาย ทั้ง hyde บ้าทั้งคู่" ken รู้สึกหมั่นไส้ tetsu อย่างบอกไม่ถูก
"ken แล้วนาย..." tetsu มองหน้าเพื่อนอย่างกังวล
"แค่เห็นคนที่ฉันรักทั้งสองคน มีความสุข ฉันก็ดีใจแล้ว นายจัดการเรื่อง kaori เถอะ แล้วก็จัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยด้วย"
"ขอบใจมาก ken" tetsu กล่าวขอบคุณพลางกอดร่างสูงไว้ ken ตบบ่า tetsu เบา ๆ

"kaori!" ขณะที่ tetsu กำลังไขกุญแจเพื่อจะเข้าห้อง kaori ก็โพล่มาข้างหลัง ทำเอาเขาสะดุ้งโหยง
"มาได้ไงเนี้ย เข้ามาก่อนสิ" tetsu เชื้อเชิญให้เข้าไปในห้อง
"นักเรียนเตรียมตัวสอบไม่ต้องไปที่ชมรมค่ะ ขอรบกวนหน่อยนะค่ะ" kaori กล่าว ก่อนจะเดินตาม tetsu เข้าไปในห้อง หล่อนถอดเสื้อโค้ตวางพาดไว้กับโซฟา ก่อนจะหย่อนกายลงนั่ง ทุกกิริยาดูงดงามราวกับภาพวาด
tetsu จ้องมองผู้หญิงที่เขาคิดว่าเขารักแต่สุดท้ายก็รู้สึกตัวในที่สุดว่าเขาไม่เคยรัก kaori เลย เพียงแค่เขาต้องการที่พักใจเท่านั้น
"น้ำชาจ๊ะ" tetsu วางแก้วชาลงบนโต๊ะ พลางทรุดกายนั่งใกล้ ๆ ในสมองกำลังว้าวุ่น เขาต้องพูดกับ kaori เขาคิดว่าอาจจะพูดเร็ว ๆ นี้ แต่เมื่อโอกาสมาถึงแล้ว เขาก็ต้องทำให้เคลียร์ไปให้เร็วที่สุด เพื่อไม่ให้มีคนต้องเจ็บปวดมากกว่านี้
"ขอบคุณนะค่ะ เอ๋? hyde ไม่อยู่หรือค่ะ ฉันซื้อเค้กมาฝากด้วย" kaori ถามถึง เพราะคิดว่า hyde ยังไม่ได้ไปโรงเรียน
"hyde เขาดื้อจะไปโรงเรียนให้ได้นะ วันนี้ผมเลยยอมให้ไป ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง..." tetsu รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที
"hyde ไม่ใช่เด็กแล้วนะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้" kaori พูดเรียบ ๆ หากแต่แฝงไปด้วยความน้อยใจ หล่อนรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญน้อยเหลือเกินสำหรับ tetsu
"kaori ผมมีเรื่องอยากจะพูด..." tetsu เริ่มเข้าเรื่อง
"เค้กนี่อร่อยนะค่ะ ลองทานสิค่ะ" kaori เหมือนกับจะรู้ว่าเรื่องที่ tetsu ต้องการจะพูดนั้นคือเรื่องอะไร หล่อนจึงหลีกเลี่ยง ด้วยหัวใจปวดร้าว 'ได้โปรดเถิด พระเจ้า.. ฉันรักเขา!!' หล่อนอ้อนวอนในใจ
"kaori ผม..." บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นมาทันที tetsu พยายามค้นหาคำพูดที่คิดว่าจะทำร้าย kaori น้อยที่สุด
"ช่วงนี้ผมยุ่ง ๆ หลาย ๆ เรื่อง ผมต้องขอโทษที่ต้องทำให้คุณลำบากใจไปด้วย"
"ไม่เลยค่ะ tetsu ฉันยินดีที่จะช่วยเหลือคุณทุกอย่าง" kaori ก้มหน้าลง เมื่อรู้ว่า ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้อีก
"แต่ผม... ผมคิดว่า เราอย่าเพิ่งเจอกันอีกเลยช่วงนี้" tetsu พูดออกมาอย่างยากลำบาก
"ไม่..." หล่อนอดกลั้นน้ำตา ทำให้เสียงสั่นเครือ
"ไม่ค่ะ tetsu เราจะไม่เจอกันอีกเลยตั้งหาก เราเลิกกันเถอะ!" kaori จ้องมอง tetsu ตรง ๆ ดวงตาเต็มตื้นไปด้วยน้ำตา
"kaori!!" คำพูดของหล่อนทำให้ tetsu ตกตะลึง
"คุณนะใจดี.. แต่คุณไม่รู้หรอกว่าคำพูดของคุณมันทำร้ายฉัน คุณไม่กล้าที่จะบอกว่าไม่ได้รักฉัน ดังนั้นฉันจึงต้องจบทุกสิ่งทุกอย่างเอง" หล่อนไม่ยอมให้ตนเป็นฝ่ายบอกเลิก ศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงยากเกินหยั่งถึงได้
"ผม...ขอโทษ kaori มันไม่ต้องการให้ใครเจ็บปวด" tetsu พยายามโอบกอดร่างบาง ๆ แต่หล่อนขัดขืนออกห่าง
"ฉันรู้ค่ะ คุณไม่ได้รักฉันเลย และฉันรู้ว่าคุณรักใคร มันเป็นไปไม่ได้หรอก tetsu สิ่งที่คุณกำลังทำ มันผิด!!!" หล่อนตะโกนก้อง
"แล้วจะให้ผมทำอย่างไร..." คำพูดของ kaori เสียดแทงเขา
"ฉันก็ไม่อยากจะเจ็บปวดต่อไปอีกแล้ว จบกันแค่นี้ ฉันอยากจะขอคุณครั้งสุดท้าย...จูบฉันสิ จูบอย่างคนรัก ...จูบครั้งสุดท้าย" kaori เว้าวอนด้วยน้ำตา หล่อนรัก tetsu มากเสียจนไม่อยากสูญเสีย แต่ความรักครั้งนี้เจ็บปวดเกินไป หล่อนจึงขอถอนตัวเสียดีกว่า
tetsu เสียใจที่ต้องทำให้ผู้หญิงคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักของเขาต้องเจ็บปวด เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้หล่อน มือลูบไล้เคลียแก้มเพื่อปลอบโยน แล้วบรรจงจูบอย่างสุดซึ้ง เนิ่นนาน
จนกระทั่ง...
"ตึง!!!" กระเป๋าในมือของ hyde ร่วงหล่นสู่พื้นห้อง
"hyde!!" tetsu ตกใจเมื่อเห็น hyde ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง
"อะ...เอ่อ ขอโทษฮะ!!!" hyde วิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ tetsu ไม่ทันได้อธิบาย เขาอยากจะวิ่งตามร่างเล็ก ๆ นั่นไป แต่ kaori หล่ะ!!
"ตามไปสิค่ะ!!" kaori ร้องบอก tetsu หันมามองหน้าหล่อน kaori พยักหน้าอีกครั้ง เป็นเชิงบอก 'ฉันไม่เป็นไร'
"ขอบคุณมาก kaori" tetsu หอมแก้มหล่อนเบา ๆ ก่อนจะวิ่งตามร่างเล็ก ๆ ของ hyde ออกไป
"บอกแล้วไง ว่าคุณนะใจดี ใจดีเกินไป จนฉันเจ็บ ...คนบ้า" หล่อนลูบแก้มที่บัดนี้เปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

"hyde hyde! อย่าวิ่ง หยุดสิ!" tetsu ไล่กวด hyde จวนจะคว้าร่างบางนั่นทัน แต่ hyde ก็ไม่หยุดความพยายาม เขาซอยเท้าหนีห่างมากยิ่งขึ้น
"hyde ทำไมต้องหนี!" hyde หันมามองเล็กน้อย ก่อนจะทบทวนในความคิด 'จริงสิ ทำไมต้องหนีนะ...มัน...เจ็บปวด อึดอัด ไม่อยากจะเห็นหน้า พี่ tetsu ตอนนี้'
เขายังคงวิ่งต่อไป น้ำตามากมายไหลอาบแก้ม เขาสะอื้นในลำคอมันยิ่งทำให้เขาหายใจลำบากมากขึ้น เสียงหายใจหอบดัง และหัวใจเต้นแรง การวิ่งแบบนี้มันเกินกำลังร่างกายของเขา แต่เขาหยุดตัวเองไม่ได้ เมื่ออ่อนแรงขาของเขาก็อ่อนยวบ ร่างบาง ๆ นั่นค่อย ๆ ล้มลงสู่พื้นหญ้า
"hyde!!!" tetsu กระโจนรับร่างบางนั่นได้ทันท่วงที เขานอนอยู่ใต้ร่างของ hyde มือขาว ๆ ของเขาถูไปกับพื้นจะเป็นแผลถลอกยาว ทั้งคู่ยังคงหอบด้วยความเหนื่อย เมื่อพอมีสติ tetsu ก็สำรวจไปรอบ ๆ ตัว hyde ทันที
"แฮ่ก แฮ่ก... ตกใจหมด ไม่เป็นอะไรนะ" tetsu เสยผมของ hyde พลางมองค้นหาบาดแผลที่อาจจะบาดเจ็บได้ โดยลืมความเจ็บของตัวเองเสียสนิท
"มะ...ไม่ฮะ อ๊า!! เลือด!" hyde ตาโตด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเลือดบนมือของ tetsu เขายังคงนั่งอยู่บนตักของ tetsu อย่างลืมตัว
"ไม่เจ็บหรอกน่า" tetsu พยายามควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงด้วยอีกมือ แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อ hyde คว้ามือของเขาไปเลียบาดแผล
"ฮึก...ฮึก! ผมขอโทษ...เจ็บไหมฮะ?" hyde น้ำตาไหลพราก เขายังคงทำต่อไปด้วยมือสั่นเท้า
"พอแล้ว hyde... ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว" tetsu คว้ามือ hyde มากุมไว้ เขาลูบแก้มที่เต็มไปด้วยน้ำตาของ hyde อย่างเบามือ ดวงตากลมโตของ hyde จับจ้องอยู่ที่เขาเหมือนกับลูกสุนัขที่กำลังเป็นห่วงเจ้าของ เขาช่างน่ารักเสียจน tetsu อดใจไม่ได้ เขาก้มลงจุมพิต hyde ที่ริมฝีปาก...
"พี่ tetsu!" hyde ตกใจกับการกระทำของ tetsu เขาพลักร่างสูงออก แต่ tetsu ก็คว้าเอวของ hyde ไว้ให้นั่งอยู่บนตักเขาอย่างนั้น หน้าของ hyde ค่อย ๆ แดงก่ำ เขาก้มหน้านิ่ง เมื่ออีกฝ่ายจ้องมองเขาอย่างกับจะดูดกลืน
"ทำไมถึงหนี?" tetsu กระซิบถามที่ข้างหู
"ก็...ก็ พี่กับพี่ kaori กำลัง..." hyde นึกถึงภาพที่เขาเห็น ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า
"อย่าร้องนะ ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก" tetsu อธิบาย
"เขาแค่ขอจูบเป็นครั้งสุดท้าย..."
"พี่เลิกกับเขารึ?... ทำไม?" hyde รู้สึกดีใจขึ้นมาแว้บหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกสงสัย
"เพราะ...พี่ไม่ได้รักเขา พี่รัก..." tetsu พูดพลางมองดวงตาสีดำสวยของ hyde ความขัดแย้งกำลังสับสนวุ่นวายภายในหัวใจของเขา
"ช่างเถอะ! ที่นี้เข้าใจแล้วนะ แล้ว hyde ไปโรงเรียนเป็นไงบ้าง" ในที่สุด เขาก็ไม่สามารถเปิดเผยหัวใจของเขาได้ เขาพยุง hyde ให้ยืนขึ้น
"พี่ sakura มา..." hyde เล่า
"อะไรนะ! sakura รึ?" เขารู้สึกโกรธขึ้นมาทันที sakura มาหา hyde ต้องการอะไรกันแน่
"ฮะ..เขามาขอโทษ ไม่เป็นไรแล้วฮะ เขาจะไม่มาอีก"
"...แล้วเธอไม่เป็นไรนะ" เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดหนึ่ง
"ไม่เป็นไร...ความทรงจำของผม..." hyde จ้องมองมาที่ tetsu เขาหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด tetsu รู้สึกได้ถึงมือตัวเองที่เปียกชุ่มได้ด้วยเหงื่อ เขากลืนน้ำลายเฮือกและรู้สึกหายใจติดขัด ถ้า hyde จำทุกสิ่งทุกอย่างได้ เขาจะทำอย่างไรดี
"พี่ฮะ ผมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ผมจำได้แล้ว ทั้งหมด..." เมื่อ hyde พูดจบ tetsu ก็มีเพียงน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลลงสองข้างแก้ม
"hyde ...พี่ขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้" tetsu กอด hyde ไว้แนบอก น้ำตายังคงไหลราวกับสิ่งต่าง ๆ ที่อดกลั้นไว้ได้ปลดปล่อยออกมาหมดสิ้น
"ไม่เลยฮะ พี่ปกป้องผมเสมอมาตั้งหาก" hyde โอบเอวของอีกคนไว้ เขาซุกหน้ากับอกของ tetsu เขารู้สึกเหมือนได้สิ่งสำคัญที่สูญเสียไปกลับคืนมา hyde อมยิ้มน้อย ๆ อย่างมีความสุข แต่สายตาของ tetsu กลับเหม่อลอยไกลออกไป...

To be continue....
any comment send here shieru_yume@laruku-cafe.com

 «« back : home : finish »»

© 2001 copy right shieru~Yume~ & Lipon, All rights reserved