Brother Story by shieru~Yume~ Arrange  by Lipon

part 7 : Uncure Scar : II

"sakura! นี่มันอะไรกัน! จดหมายเรียกผู้ปกครองนี่ แกขโมยของรึ !?!" เสียงตะหวาดของลุง kimura ก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องนั่งเล่น
"ผมไม่ได้ทำ!" sakura เค้นเสียงตอบกลับ
"ชิ ยังจะมาแก้ตัวอีก ฉันสอนแกให้เป็นคนนะ ไม่ใช่เป็นโจร!" ผู้เป็นพ่อสุดจะอดกลั้น ตลอด 1 เดือนที่ผ่านมาลูกชายของเขาเริ่มอยู่ติดบ้าน ทำตัวดีกว่าเก่า เขาไม่เคยคิดเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นได้อีก
"ผมบอกแล้ว ว่าผมเปล่า.." เสียงพูดขาดหาย เพราะแรงฝ่ามือที่กระแทกอย่างแรงลงบนแก้มตอบ ๆ นั่น
"อย่ามา โ-ก-ห-ก ฉัน!" ผู้เป็นพ่อเน้นเสียง เขารู้สึกเจ็บแปลบที่ฝ่ามือ เขาไม่เคยคิดจะทำร้ายลูกชาย แต่คงเป็นเพราะอารมณ์โกรธ ทำให้เขาพลั้งมือ
"ฉันไม่เคยสอนให้แกโกหก หัดเป็นลูกผู้ชาย กล้าทำก็ต้องกล้ายอมรับสิ!" เขาไม่อาจลดอารมณ์ลงได้ sakura จับแก้มของตน ก้มหน้านิ่ง
"ทำไมแกไม่ดู tetsu เป็นตัวอย่างเสียบ้าง หา!" คำนั้นทำเอา sakura กระตุก หันมาจ้องตาผู้เป็นพ่อเขม็ง
"พ่อก็เหมือนคนอื่น ๆ ไม่เคยเชื่อใจผมเลย!" sakura ตะคอกก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไป

"คุณลุงใจเย็น ๆ นะครับ" tetsu ทำได้แค่พูดปลอบเท่านั้น ตั้งแต่ sakura ออกจากบ้านไป เขาก็นั่งเอามือกุมหน้าไว้ตลอด
"ลุงรู้สึกเสียใจเหลือเกินที่ลุงไม่สามารถจะสอนลูกให้เป็นคนดีกว่านี้ได้ ถึงแม้ sakura จะเป็นโจร เป็นขโมย หรือเป็นอาชญากร ก็ช่าง แต่ขอเพียงอย่างเดียว อย่าโกหกลุงก็พอ" เขาระบายออกมา
"เขาอาจจะไม่ได้ทำก็ได้นะครับ"
"ลุงก็หวังอย่างนั้นเหลือเกิน tetsu..." ที่เขาพูดเช่นนั้น เป็นเพราะมีพยานหลายคน เห็น sakura ทำอย่างนั้นจริง ๆ

ตลอดทั้งอาทิตย์ เหตุการณ์ภายในบ้านก็เลวร้ายขึ้นเรื่อย ๆ sakura ออกนอกบ้านเวลากลางคืนทุกวัน โดดเรียน และก่อการทะเลาะวิวาท จนต้องถึงมือตำรวจหลายครั้ง ครั้งเมื่อ sakura ประจัญหน้ากับ tetsu ก็มักมีปากเสียง sakura ไม่พอใจ tetsu อยู่ก่อนแล้ว หลังจากเหตุการณ์ที่ทะเลาะกับพ่อเขาคราวนั้น เขายิ่งไม่พอใจยิ่งขึ้น อาจเรียกได้ว่าเกลียด tetsu ก็ได้ เขามักจะกลับดึกดื่นเที่ยงคืน ซึ่งมักจะเจอคู่อริ ลงมาหาน้ำดื่ม หลังจากการอ่านหนังสือ มันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น ถึงแม้การทะเลาะกันของทั้งคู่ จะมีแต่เสียงระบายอารมณ์ของฝ่าย sakura เสียส่วนใหญ่ แต่มันกลับทำให้เหตุการณ์เลวร้ายขึ้นไปเรื่อย ๆ

"นายเมามา...ฉันว่าไปนอนดีกว่านะ" tetsu พูดอย่างใจเย็น หลังจากต่อปากต่อคำกับ sakura ได้สักพัก
"นายไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน! พ่อคนเก่ง! แน่จริงแลกกันสักหมัดไหม!" เป็นเหตุการณ์ช่วงเวลาตี 2 ของคืน ๆ หนึ่ง
"ฉันก็ไม่คิดจะสั่งสอนอะไรนายหรอกนะ แต่ถ้านายทำตัวให้ดีกว่านี้ คงไม่มีใครมาว่านายได้" tetsu ไม่ลดลาวาศอก
"ให้ตายสิ ฉันเพิ่งรู้นะเนี้ย ว่าฉันมีพ่อ 2 คน!" sakura บ่นเสียงดัง
"คุณลุงเป็นห่วงนายนะ..."
"ที่นี่บ้านฉัน มันเป็นสิทธิ์ของฉัน!" เขาพูดทิ้งท้ายให้ tetsu เจ็บจี๊ดภายในใจก่อนขึ้นบันไดไป

"ตั้งแต่มันเข้ามา ก็มีแต่พังพินาศ!" sakura ระบายอารมณ์กับข้าวของภายในห้อง
"tetsu สักวันฉันจะจัดการกับแก!" เขาพูดกับตัวเองในกระจกเงา เขาเห็นภาพชายหนุ่มคู่อริ ยิ้มเยาะเขาภายสะท้อนในกระจก พลางความคิดก็แปรเปลี่ยนเป็น รอยยิ้มสดใสของเด็กชายตัวเล็ก ๆ 'พี่ sakura...' เขาตกใจกับความคิดของตัวเอง "ชริ น่ารำคาญทั้งพี่ทั้งน้อง!"
............................................
"kenchan~~" ร่างบางแทบจะกระโดดกอดคอ เมื่อเห็นชายร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูห้องของตน
"โอ๊ะ ๆ ใจเย็น ๆ สิ ต้องโทษพี่เธอนั่นแหล่ะ ไม่ยอมให้ฉันมา" ken เกือบตั้งหลักรับแรงโถมไว้ไม่ทัน เขาอุ้ม hyde ไว้แนบอก
"คิดถึงที่สุดเลย~~ ทำไมไม่มาเยี่ยมผมบ้างละฮะ น่าน้อยใจชะมัด" hyde ทำหน้าบู้ ใส่ ken
"5555 ทำไมน่ารักอย่างนี้น้าา...จะให้ฉันยังไงถึงจะหายงอน หึ ปีศาจน้อย" ken ดีใจเหลือเกินที่ hyde ไม่รู้สึกกลัวเขาเลย
"อ๊ะ ผมไม่ใช่ปีศาจสักหน่อย" hyde เถียง
"คร้าบ ๆ... แล้วนี่สบายดีแล้วใช่ไหม?" ken มองไปทั่วร่างเล็กที่เขาอุ้มอยู่
"แน่นอน! นอนอยู่กับบ้านตั้งหลายวัน ไม่สบายได้ไง ผมเบื่อจะแย่อยู่แล้วนะฮะ พี่ tetsu ก็ไม่ยอมให้ไปโรงเรียน วัน ๆ ได้แต่นอน กินยา แล้วรอให้หมอมาตรวจ เซ็ง ๆๆ ที่สุด kenchan ก็ไม่มาอีก หึ!" ได้ที เจ้าตัวเล็ก ก็บ่นเสียยาวยืด
"บ่นได้แบบนี้หายขาดแน่นอน หึหึ" ken ล้อเลียน พลางวาง hyde ลงบนโซฟา พร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ
"อ่า... จริงสิ ผมขอโทษนะฮะ ที่ผม..." hyde เหมือนจะนึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นออก
"ที่ผมเป็นแบบนั้น..." hyde ต่อจนจบประโยค
"hyde ฉันไม่อยากให้นายคิดถึงมันอีก ฉันตั้งหากที่ต้องขอโทษ ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นอีก ถ้านายรังเกียจ" ken พูดเสียงเศร้า
"ผมไม่ได้รังเกียจ!" hyde รีบแย้ง เขาไม่รังเกียจ ken เลย เขารู้สึกชอบอ้อมกอดจากวงแขนแข็งเกร็งที่ทำให้เขาเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่า เขาชอบจุมพิตที่อ่อนหวาน มันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง เขาชอบคำหวาน ๆ ที่พูดกับเขาอย่างอ่อนโยน ไม่ใช่แค่นั้นสิ เขาชอบทุก ๆ อย่างที่เป็น ken แต่...
"ผม...ผมแค่...รู้สึกกลัวขึ้นมา" ใช่ เขากลัว ทำไมหล่ะ เขานึกไม่ออก ทำไมเขาต้องกลัว ken ด้วย ใคร ๆ ก็อยากที่จะผูกพันกับคนที่รัก เขาก็อยากจะรักกับ ken อยากผูกพันกัน หัวใจเขาร่ำร้อง แต่ร่างกายเขาปฏิเสธ ทำไมละ
"จริงสิ!" ken โพลงขึ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไป
"เดี๋ยวฉันทำอะไรให้นายกินดีกว่า เป็นการแก้ตัวที่ฉันไม่ได้มาเยี่ยมนะ"
"อยากกินอะไรเอ่ย เดี๋ยวพ่อครัวคนนี้จัดการให้เอง" ken พูดพลางขยิบตาให้
"อื้ม... ผมเอาข้าวราดแกงกระหรี่นะฮ่ะ" hyde ตอบอย่างไม่ลังเล
"55555 นายนี่ไม่เปลี่ยนเลยน้า..." ken ขยี้ผม hyde แรง ๆ ก่อนเข้าครัวไป

"แล้วพี่ tetsu ละฮะ ไม่กลับมาด้วยกันหรอ" hyde ตะโกนถามเข้าไปในครัว
"อืม...เห็นบอกว่ามีธุระ...สงสัยไปหา kaori มั้ง" ken ตอบ
"อ่อ..." เขารับคำ รู้สึกแปลก ๆ กับหัวใจตัวเอง hyde สะบัดหน้าไปมา เหมือนต้องการจะขจัดปัญหาอะไรบางอย่างในใจ ก่อนสายตาจะไปเห็นซองจดหมายสีขาวในถังขยะข้าง ๆ โซฟา
'เอ๋ จดหมายทำไมมาอยู่ในถัง พี่ tetsu จะอ่านหรือยังนะ' เขาหยิบจดหมายนั่นออกมาจากถังขยะ พลางดูชื่อผู้ส่ง
'เห๋ จดหมายจากคุณลุงนี่' เขาเปิดซองแล้วหยิบจดหมายขึ้นมากวาดสายตาอ่าน
'ปล. sakura จะกลับมาจากอังกฤษเดือนนี้...' เขาอ่านมันซ้ำอีกรอบ
"กลับมา..." ข้อความนั่นทำให้มือเขาสั่น เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มใบหน้า หัวใจเขาเต้นเร็วถี่จนเขารู้สึกเจ็บ

"hyde hyde นายเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าซีดเชียว" ken จับไหล่เล็ก ๆ นั่นเขย่าไปมา
"อ่ะ...เปล่า...เปล่าฮะ ผมสบายดี" hyde รีบขยุ้มจดหมายใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงของเขา
"แกงกระหรี่ เสร็จแล้วหรอฮะ หอมจัง ผมหิวแย่แล้ว ทานกันเลยนะฮ่ะ" hyde รีบเปลี่ยนเรื่อง
"ว้าว~~ น่าทานจริง ๆ ด้วย กินเลยนะครับ!!" แล้วเจ้าตัวเล็กก็จัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย
"ใจเย็น ๆ เดี๋ยวก็ติดคอตายกันพอดี" ken พูดไปหัวเราะไป
"ดูสิ กินเป็นเด็กเชียว ข้าวติดแก้มแหน่ะ" ken ชี้ไปที่แก้มข้างขวาของตัวเอง เป็นเชิงบอก
"ตรงนี้หรอ" hyde เพียงปัด ๆ ออก
"ไม่ใช่ ๆ ตรงนี้ต่างหาก" เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ แล้วเลียเอาข้าวออกมาจากข้างแก้มให้เสียเอง
"อร่อยจริง ๆ ด้วยแห่ะ" เขาหัาเราะในลำคอ ขำกับปฏิกิริยาของคนที่นั่งตรงข้าม ที่ตอนนี้ทำช้อนตกเสียงดัง แถมหน้ายังแดงเป็นจัด เหมือนมะเขือเทศ
"เล่นอะไรพิลึก แล้วนี่ไม่กินหรือไง อย่ามัวแต่มองสิ" hyde หาเรื่อง แก้เขิน
"ไม่หล่ะ ไม่อยากกิน" เขาพูดพลางจ้อง hyde ที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย
"อ้าว ทำไมหล่ะ อร่อยออก ทำเองไม่ใช่รึ?"
"ก็ฉันอยากกิน hyde มากกว่านี่" ken ตอบหน้าตาเฉย ทำเอาหน้าที่แดงก่ำของ hyde แดงชัดขึ้นไปอีก
"...ก็...ก็ทำไมไม่กินละ" hyde ตอบในลำคอ ken ถึงกับอึ้งในคำตอบนั้น มันเป็นการเชื้อเชิญเขาหรือเปล่านะ วันนี้ hyde ช่างดูน่ารักเสียจนเขาแทบจะห้ามใจไม่อยู่ แต่เขายังรู้สึกกังวลถึงอาการผิดปกติของ hyde อยู่ แต่อีกใจ เขาก็อยากรู้สาเหตุของมัน ถ้าเหตุการณ์เหมือนกับวันนั้น เขาอาจจะรู้เหตุผลที่ทำให้ hyde เป็นแบบนี้ก็ได้ ในเมื่อ hyde ก็รู้ตัวเองดี แล้วทำไมยังพูดกับเขาอย่างนี้อีก hyde กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ...
"อิ่มแล้วครับ..." hyde อายเสียจนไม่อยากจะนั่งตรงนั้นอีก เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไป แถม ken ก็ได้แต่นั่งนิ่ง จ้องมองเขา เขาจึงรีบกินอาหารอย่างรวดเร็ว
"ผมเก็บล้างเองฮะ ka..kenchan ไปนั่งดูทีวีดีกว่านะ" hyde รีบพูดขัด ken ที่ลุกขึ้น
"เก็บได้ไง ฉันยังไม่ได้กินเลย" ken พูดพลางเดินเข้ามาประชิด hyde
"ก็...ก็กินสิ ข้าวราดแกงกระหรี่ที่ ken ทำอ่ะ เดี๋ยวไปตักเพิ่มให้นะ" hyde เพิ่งรู้สึกตัวว่า ไม่น่าพูดคำนั้นออกไปเลย
"ไม่หล่ะ นายก็รู้นี่ว่าฉันอยากกินอะไร แล้วนายก็ยอมให้กินแล้วด้วย อย่าบ่ายเบี่ยงเลยน่า" ken เข้ามาพูดชิดกับหู พลางยกจานในมือ hyde ออก ส่วนอีกมือโอบล้อมร่างเล็กไว้ ไม่ให้หนีไปไหนได้
"ผม...ผม ล้อเล่น!!" hyde เริ่มหาทางหนี
"กล้าล้อเล่นกันฉันหรอ hyde ฉันไม่ยอมหรอกนะ มากวนคนกำลังหิวนี่ มันต้องโดนทำโทษ" สงสัยว่า ken จะโมโหหิวสะแล้วหล่ะ!?!
.............................
"โอ๊ะ อะไรกัน แพ้อีกแล้ว นายนี่ขี้โกงชะมัด" เสียงชายวัยรุ่นคนหนึ่งโวยวาย
"ฮะฮ้า นายจะเบี้ยวหรอ แพ้แล้วก็จ่ายมาสะดี ๆ น่า" ชายผู้ชนะ เรียกร้องเงินพนัน
"โธ่เอ้ย ฉันไม่เบี้ยวหรอกน่า คราวหน้าแกแพ้ฉันแน่" เขาพูดพลางวางเงินลงบนโต๊ะบิลเลียด
"เมื่อไหร่ก็ได้ 5555" เขาพูดพลางหัวเราะส่งผู้แพ้ที่เดินหันหลังไปไปซดเบียร์แก้น้ำโหที่เคาท์เตอร์บาร์
"แหม๋ รวยเชียว เลี้ยงมาตินนี่ฉันสักแก้วสิ ตั้งแต่กลับมา เก่งขึ้นนะ อิอิ" หญิงสาวสวย ปากแดงจัดด้วยสีลิปสติก ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พ่นควันบุหรี่ใส่ชายหนุ่มอย่างยั่วยวน
"เธอก็สวยไม่เปลี่ยนเลยนะ mekumi" ร่างสูงหยอดคำหวาน ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาต่อไฟจากหญิงสาว
"จริงสิ sakura มีคนมาถามหาเธอแหน่ะ" หล่อนพูดก่อนจะชี้นิ้วไปทางประตูเข้า
"ใครกัน !?!" เขาถามอย่างไม่สนใจในคำตอบ เดินผ่านหญิงสาวออกไปที่ทางเข้าบาร์ เมื่อเขาเปิดประตูออก ก็ตกใจกับบุคคลที่เขาไม่คิดว่าจะเจอในสถานที่แบบนี้

"นายนะเอง สบายดีหรือ tetsu!?" ร่างสูงพูดทักทายเพื่อนเก่า
"ฉันสบายดี นายก็ท่าทางสบายดีนี่" tetsu ตอบอย่างไม่เต็มใจนัก
"ก็เรื่อย ๆ นายมีธุระอะไรกับคนอย่างฉันรึ?" sakura พูดเสียงเรียบ
"ฉันน่าจะถามนายตั้งหาก นายมาที่นี่ทำไม ฉันเห็นนายเมื่อสองสามวันก่อน เลยโทรไปถามที่อยู่นายกับคุณลุงมา" เขายียวนตอบอย่างไม่ลดราวาศอกให้แก่กัน
"โทษทีนะที่ฉันกลับมาแล้วไม่ได้ขออนุญาตนาย หึ" เขาประชดตอบ
"เห้อะ! ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้นายทำอย่างนั้นหล่ะ"
"ใหญ่โตจริงนะ tetsu ไอ้ท่าทางแบบนั้นฉันละเกลียดจริง ๆ เลย นายคิดหรอว่า นายจะสั่งอะไรฉันได้ !" sakura ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก จึงแกล้งกวนประสาทคู่อริเล่น
"ก็ลองดูละกัน!?!" tetsu อารมณ์โกรธขึ้นหน้า กระชากคอเสื้อ sakura ขึ้นมาตะคอกใส่
"หึ...ทำตัวเป็นพ่อคางคกพองลมเชียวนะ ปกป้องกันให้ดี ๆ ละกัน ! ล่ามเอาไว้เลยนะ อย่าปล่อยมาเพ่นพ่าน!!"
'พลั่ก!?!!!!' แรงหมัดของ tetsu ทำเอา sakura ลงไปกองอยู่กับพื้น
"หยุดพูดทุเรศ ๆ อย่างนั้นนะ ! ถ้านายขืนพูดมากกว่านี้ มันไม่จบที่หมัดเดียวแน่" sakura ยันตัวเองขึ้นนั่ง เช็ดเลือดที่มุมปาก จ้อง tetsu เขม็ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ tetsu ที่ฉันกลับมานี่ ไม่ใช่เพียงเพราะจะมาหาเรื่องกับนายหรอกนะ ฉันเรียนจบครอสที่อังกฤษแล้ว เลยกลับมาหางานทำที่นี่ แล้วกะมาสะสางอะไรบางอย่าง เท่านั้นเอง หมัดนายยังหนักเหมือนเดิม"
"หึ ก็แล้วไป หวังว่านายคงไม่เข้ามายุ่งกับเราอีก ถ้านายเข้าใกล้เพียงเซ็นต์เดียว ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ !!" tetsu ขู่เสียงดัง
"ฉันเข้าใจ..." sakura ตอบคำอย่างว่าง่าย
"ดี!!! หมดธุระแล้ว ฉันขอตัว!" tetsu สบัดหน้าเดินหันหลังไป
"รู้สึกผิดหรือไง ที่ปกป้องเค้าไม่ได้" sakura พูดคำที่ทิ่มแทงหัวใจ tetsu เข้าอย่างจัง ก่อนที่ tetsu จะเดินออกมา เขาไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบกลับ ได้แต่ก้มหน้านิ่ง
"หึ จริง ๆ ด้วยสินะ เห็นหรือยังละ นายไม่ได้สมบูรณ์ไปหมดทุกอย่างหรอก เจ็บปวดใช่ไหม 555555 น่าสมเพศ!"
"ใช่ อย่างที่นายพูด ฉันมันน่าสมเพศ นายชนะ" เขาตอบเสียงเย็น ก่อนเดินออกไปอย่างช้า ๆ
"tetsu !" skura ตะโกนเรียกตัวไว้ tetsu หันกลับมามองเพียงเล็กน้อย
"ฉันดีใจนะที่นายมา" tetsu พยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบ
sakura มองตามหลังชายหนุ่มร่างสูงค่อย ๆ เดินหายไปในความมืด ก่อนจะหยิบบุหรี่อีกมวนขึ้นมาสูบ

"ช้าจัง ลูกค้ารอแย่แล้วบอส" mekumi ล้อเลียนหลังจากที่เห็น sakura เดินผ่านประตูร้านเข้ามา
"ดูหน้าสิ ไปโดนหมาที่ไหนฟัดมาละเนี๊ย" เพื่อนอีกคนทัก
"ไอ่บ้า ไม่ต้องพูดดีเลยนะแก ยังค้างฉันอีกพันเยน จ่ายมาสะดี ๆ"
"แฮ่ ๆ เอาไว้คราวหน้านะเพื่อน" เขาพูดจบก็รีบเผ่นเจ้าหนี้ไปอย่างรวดเร็ว
"น่า ๆ ใจเย็น ๆ แขกรอฟังกลองของนายอยู่นะ มัวชักช้า แขกหนีขึ้นมา บอสตัวจริงคงไล่นายออกแน่"
"เชอะ น่าเบื่อชะมัด" เขาตอบอย่างเบื่อหน่าย
"หึหึ ถ้านายเห็นโปรดิวเซอร์ ค่ายใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงโน้น นายคงหายเบื่อแน่"
"อะไรนะ!" sakura รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
"วิชาที่อุตสาห์ไปเรียนมาตั้งหลายปี ได้ใช้แล้วหล่ะ ดีใจด้วยนะ จุ๊บ!" หล่อนพูดก่อนจูบที่ข้างแก้มเป็นการแสดงความยินดี แล้วเดินเข้ากลุ่มตัวเองไป

เสียงดนตรีดังกระหน่ำดังระทึกไปทั่วทั้งร้าน เสียงร้องที่ทำให้ทุกคนรุ่มร้อน เสียงกีตาร์กรีดร้องเสียดแทงไปถึงขั้วหัวใจ เสียงเบสที่หนักแน่น และเสียงกลองที่ทำให้การเต้นของหัวใจเต้นแรง เริ่มขึ้นท่ามกลางความมืดยามค่ำคืน ผู้คนมากมายเดินไปมาบนท้องถนน ที่ตบแต่งไปด้วยแสงไฟ ความวุ่นวายภายนอก ไม่สามารถเทียบได้กับความว้าวุ่นภายในจิตใจของ hyde ตอนนี้ได้เลย ริมฝีปากที่จูบอย่างแผ่วเบา ยิ่งทำให้เขารู้สึกเขินอาย มือใหญ่ ๆ ของ ken ลูบไล้เขาไปถ้วนทั่วทั้งร่างกาย เสียงกระซิบยิ่งทำให้เขาสั่นกระส่าย หัวใจเต้นแรง แต่ร่างกายกลับหมดเรี่ยวแรง "hyde hyde ฉันรักเธอ" ken กระซิบ
"อืม..." hyde ครางแผ่วเบาในลำคอ เสียงยิ่งสั่นเครือเมื่อมือของ ken สัมผัสจุดนั้น
"เฮือก!?!...ken ปล่อยเถอะ..." hyde ครวญคราง เมื่อมือที่สัมผัสบีบกระชับ
"หึ แต่ร่างกายนายไม่ยอมให้ปล่อยนี่นา เด็กน้อย" ken ยังคงเร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้น hyde ไม่อาจขัดขืนความรู้สึกของร่างกายได้ เขาหายใจแรงถี่ กล้ามเนื้อตึงแน่น
"อ่ะ...อย่า....ken..." แต่มีรึ ken จะปล่อยง่าย ๆ เขาดึงอารมณ์ของ hyde ให้พุ่งพล่านอีกด้วยลิ้นที่ไล้ไปตามเรือนอก เหงื่อผุดขึ้นทั่วร่างกายที่สั่นเท่า เมื่อความปรารถนาเหนือความอดกลั้น เขาปลดปล่อยอารมณ์ถึงขีดสุด เสียงร้องห้ามก็กลายเป็นเสียงครางอย่างเร่าร้อน แรงกระชับแรงขึ้นและเร็วขึ้น เร็วขึ้น
"อึ๊ !?! อ๊า !?!...." แล้วทุกอย่างก็สิ้นสุดลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจหอบของ hyde น้ำตาของเขาก็เหมือนจะถูกพังทลายออกมาพร้อมกัน
"ไม่เป็นไรนะ" ken ถามพลางปาดน้ำตาออกจากข้างแก้ม
"kenchan บ้าที่สุด..." hyde ขมึงตาให้ ken
"อ๊ะ ว่ากันอย่างนี้ หลังจากนี้ไปจะไม่ออมมือหล่ะ" ken หลิ่วตาให้ hyde เตรียมจะลุกหนี แต่ ken คว้ามาได้เสียก่อน เขาระดมจูบไปทั่วซอกคอขาวเนียนนั่น ไล่มาข้างแก้มและหยุดดื่มด่ำกับริมฝีปากบางเนิ่นนาน ร่างบางสั่นน้อย ๆ ส่งเสียงครางเบา ๆ ken เลื่อนมือลงไปยกท่อนขา hyde สูงขึ้น เขาได้ยินเสียงหายใจของ hyde สะดุดเฮือกใหญ่
"เป็นอะไรหรือเปล่า..." ken รู้สึกได้ว่า hyde ต้องอดทนกับความรู้สึกของตัวเองและสะกดความกลัวเอาไว้ "มะ...ไม่เป็นไร..." hyde พยายามตอบ หน้าตาซีดเผือก
"ถ้านายไม่ไหวบอกฉันนะ" ken ถามอย่างกังวลใจ
hyde เอื้อมมือมาโอบรอบคอของ ken เป็นเชิงตอบ
"หึ นายนี่น่ารักจัง" เขาประทับจูบร้อนแรงขึ้นอีก กอดรัดร่างบาง ๆ นั่นแน่นกระชับขึ้น มือเลื่อนไปลูบรอบขาเรียว
"hyde...hyde..." ken เรียกชื่อนั่นเบา ๆ
"hyde...hyde..." เสียงของทุ้มต่ำของ ken ยังคงเรียกซ้ำ ๆ อยู่ในโสตประสาทของเขา
'อ่า... ken...' hyde ตอบเสียงร้องเรียกในใจ
"hyde...hyde..." เสียงของ ken เหมือนจะค่อย ๆ ไกลออกไปเรื่อย ๆ
'kenchan...อยู่ไหน รอก่อน...' hyde ร้องเรียก
"hy....." เสียงนั่นเบาลง และขาดหายไปในที่สุด

'ken kenchan ! อยู่ไหน รอผมด้วย อย่าทิ้งผมไป...ผมกลัว...' hyde ไขว่คว้ามือในความมืด ร่างกายสั่นด้วยความกลัว ความหนาวเย็นจับจนถึงขั้วหัวใจ

'กราาก กราาก' เสียงคำรามของสัตว์ร้ายค่อย ๆ ได้ยินชัดขึ้นแทนความมืดมิด

'ใครอยู่ตรงนั้นนะ' hyde ตะโกนถามเข้าตามเสียงคำรามและลมหายใจรุนแรงที่สัมผัสได้ ร่างนั่นค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เขาขยี้ตาเพื่อจับภาพพล่ามัวตรงหน้า ร่างดำทมิฬนั้นมีเขี้ยวแหลมคมส่องประกายวับ สายตาสีแดงมองเขาอย่างกินเลือดกินเนื้อ กรงเล็บที่ใหญ่โต ค่อย ๆ เยื้องย่างเข้าหาเขาช้า ๆ เมื่อเห็นเหยื่อตรงหน้าชัดเจน อสูรร้ายก็กระโดดเข้าตะครุบร่างเล็กนั่นทันที

'อ๊ะ ! อย่าเข้ามานะ !!!' hyde ตะโกนสุดเสียง

"เธอกลัวอะไร?" มีเสียงถามก้องในโสตประสาท

'ก็หมานะสิ ตัวใหญ่มาก ช่วยด้วย' เขาตอบพลางปัดป้องตัวเอง

"เธอแน่ใจหรอ?" เสียงนั่นยังคงถามเขา

'ก็มันมีเขี้ยว มีเล็บ มันกำลังจะกัดฉัน ฉันกลัว ช่วยด้วย' เขารู้สึกได้ว่ามีกรงเล็บพันธนาการเขาอยู่

"ลองมองใหม่สิ นั่นใช่หมาสีดำตัวใหญ่ใช่ไหม?" เสียงนั่นสั่งเขา hyde ค่อย ๆ ลืมตามองสิ่งที่อยู่บนตัวเขาอย่างหวาดกลัว

"เธอเห็นอะไร?" เสียงนั่นถาม

"อะไรกำลังทำร้ายเธอ?" เสียงนั่นดังชัดขึ้นอีก

"อะไร?!!?!!"

'sakura!!!!!! ไม่ๆๆๆๆ หยุด!!!!! อย่าทำอะไรผมเลย...' hyde ตะโกนก้อง

'ผมกลัว...ม่าย!!!!!!' hyde กรีดร้อง

"ใครคือ sakura !!! hyde hyde เธอเป็นอะไร คนที่ชื่อ sakura ทำอะไรเธอ hyde ตื่นสิ !" เสียงของ ken เรียกให้ hyde มีสติขึ้นมา เมื่อเขาเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็น ken ความโล่งใจทำให้ hyde ปล่อยโฮออกมา
"ฮือ...ฮือ... kenchan ไปไหนมา ผมกลัว..." hyde โผเข้ากอด ken น้ำตาไหลอาบแก้ม
"ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่นี่" ken ปลอบขวัญ
"ฉันจะไม่ไปไหน จะอยู่กับ hyde นะ" เสียงของ ken อ่อนโยน จึงทำให้ hyde เย็นลงได้

"จู่ ๆ นายก็นิ่งไป ฉันเรียกนาย แต่นายก็ไม่ยิน ละเมอออกมา ว่ามีหมาตัวใหญ่จะมาทำร้าย" เมื่ออาการของ hyde ดีขึ้นแล้ว ken จึงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี ฉันเลยลองถามอะไรแปลก ๆ ไปเรื่อย ๆ" ken พูดเหมือนสำนึกผิด
"แล้ว..ฉันก็ได้รู้ทุกอย่าง hyde ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ต้องการทำให้เจ็บปวดอีก ฉันไม่น่าทำให้นายจำมันได้อีก ฉันขอโทษ" เขาพูดพลางมองหน้า hyde
"มันจะไม่มาทำร้ายเธออีก ฉันจะปกป้องนายเอง" เขาพูดอย่างแผ่วเบา แล้วประทับจูบลงบนหน้าผาก
hyde รับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนที่ ken มีให้ แต่...
พลักร่างของ ken ออก
"ken เราเลิกกันเถอะ" hyde พูดออกมาพร้อมน้ำตา
"ทำไมนายพูดอย่างนั้น !?!" ken ตกใจกับคำนั้น
"ฉัน...ฉันมัน...สกปรก" hyde ตอบน้ำเสียงสั่นเครือ
"ไม่ ! ไอ้หมอนั่นตั้งหากที่สกปรก ฉันจะฆ่ามัน !" ken รู้สึกเดือดปุ๊ด ๆ
"พอเถอะ !!! อย่ามาใกล้ฉันอีกเลยนะ" hyde ตะโกนลั่น
"hyde hyde ฉันรักเธอนะ ขอให้ฉันได้ปกป้องเธอ..." ken อ้อนวอน
"กลับไปซะ !!" hyde ดัน ken ออกจากห้องไป แล้วปิดประตูไล่หลัง
"เปิดประตูสิ hyde" ken ยังดื้อดึง ทุบประตูร้องเรียก
"ไปซะ แล้วอย่ามาอีก ฮือ..." hyde ตะโกนกลับ น้ำตาไหลอาบแก้ม
"ตกลง ฉันจะกลับ" ken ยอมแพ้
"ฉันจะมาอีกพรุ่งนี้" ken ตะโกนบอก ก่อนจะเดินจากไป
"ได้โปรด อย่ามาอีก ฮือ...ฮือ..." hyde คร่ำครวญ น้ำตาไหลออกมามากมาย ความรู้สึกที่สับสน ทั้งความกลัว ความสิ้นหวัง ความอ้างว้าง ประทังเข้ามา เขาต้องการใครสักคนที่ยืนมาเพื่อฉุดมือเขาออกไปจากตรงนี้...
"tetsu tetsu พี่อยู่ไหน... ผมกลัว ทำไมไม่มาอยู่ใกล้ ๆ ผม tets...." เสียงขาดหายเพราะเหนื่อยล้า ร่างเล็กพล่อยหลับตรงที่หน้าประตู ท่ามกลางความหนาวเย็น....

any comment send here shieru_yume@laruku-cafe.com

 «« back : home : next »»

© 2001 copy right shieru~Yume~ & Lipon, All rights reserved