" Soul Mate "

by Anatano_Niji

" เรื่องราวจากหนหลังครั้งก่อน ติดตามมาจนถึงตอนนี้ เงาของเขาคนนั้น ที่ติดตามเขามา เขาที่เธอไม่เคยได้พบพานหน้าตาเพียงสักครั้ง มีเพียงแผ่นหลังที่เดินลับไปเท่านั้นที่มองเห็นได้แต่ไกล "

.......................... ตาวันเริ่มเคลื่อนคล้อยไปจากศรีษะ บ่งบอกถึงเวลาบ่ายกว่า ๆ แล้ว ชายหนุ่มร่างบาง เพิ่งจะลามือจากงานตรงหน้า ที่ยังคงต้องแก้ไขอยู่อีกเพียงบางจุด เขายืนมองภาพนั้นอยู่ด้วยความพึงพอใจในสิ่งที่เขาทำ ชายหนุ่มยิ้มให้กับภาพตรงหน้า ก่อนที่จะหันกลับมาสนใจ ถุงที่ใส่กล่องอาหารที่เท็ตจังทำมาให้ เขาลงมือเปิดกลอ่งอาหาร เขาส่ายหัวแล้วหัวเราะออกมานิด ๆ กับสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้า
" ฮิ ฮิ ฮิ สมกับเป็นเท็ตจังจริง ๆ " เขาบ่นออกมานิด ๆ ก่อนจะเริ่มลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าที่เท็ตจังทำมาให้
ในขณะที่มือกำลังตักอาหารเข้าปากไป ภาพที่อยู่ในความฝันก็พลันผุดขึ้นมาอยู่ในความคิดอีกครั้ง
" ถ้าได้เจอกับเขาคนนั้น คนที่มักจะมาให้ฉันเห็นในความฝัน สักครั้ง ก็คงดีนะ " ชายหนุ่มยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง
" แต่มันก็คงไม่มีวันเป็นจริงหรอก ยังไงความฝันมันก็เป็นได้แค่ความฝันล่ะน่า " ไฮโดะ เริ่มหัวเราะ และส่ายหน้าให้กับความคิดบ้า ๆ ของตัวเอง
" เฮ้ ! เท็ตสึ เป็นอะไรไปน่ะ วันนี้ดูนายเหม่อ ๆ ทั้งวัน " เสียงของหนุ่มเคนฉุดให้เท็ตสึที่กำลังอยู่ในภวังค์ตื่นขึ้นมา
" โทษทีนะ เคนจัง มะกี๊นายพูดว่าอะไรนะ ฉันไม่ทันได้ฟัง " เคนส่ายหน้ามองเพื่อนรักตัวเองเอย่างเห็นใจ
" วันนี้ ฉันสังเกตเห็นนายดูเศร้า ๆ น่ะ ต้องการใครสักคนไว้คุยแก้เหงาไหมล่ะ หือ??? " เคนพูดพร้อมกับยักคิ้วให้เท็ตสึหนึ่งที
" แล้วนายล่ะ วันนี้ว่างนักหรือไง?? มานั่งเฝ้าฉันอยู่ได้เนี่ย " เท็ตสึกล่าวย้อนกลับไปให้บ้าง
" ก็นายเป็นซะอย่างงี้ ใครจะทิ้งไปได้ลงฟะ เนี่ยก็ให้เด็กที่ร้านดูลูกค้าแทน เออ! ฉันว่านายน่าจะหาเด็กมาดูแลร้านสักคนก็ดีนะ เผื่อวันไหน นายเกิดเบื่อ ๆ อยากจะไปไหน จะได้ไม่ต้องปิดร้านอีกไง " เคนเริ่มเสนอแนวทางดี ๆ ให้เพื่อน
" อือ... ก็ดีนะ ความคิดนายนี่ไม่เลวเลย ยังไงเดี๋ยวฉันจะลองติดประกาศไว้หน้าร้านดูแล้วกัน " เท็ตสึยิ้มให้กับความคิดดี ๆ ของเพื่อน
" เออ ว่าแต่วันนี้สุดที่รักของนายไปไหนล่ะ?? เอ่อ.... ฉันหมายถึง ไฮโดะน่ะ " เคนต้องเอ่ยชื่อ ไฮโดะ ออกมา เมื่อเห็นเท็ตสึทำคิ้วขมวดเข้าหากัน
" อ๋อ รายนั้นน่ะเหรอ เขาออกไปนอกเมืองน่ะ พอดีเมื่อวานเขาไปวาดรูปทิ้งค้างเอาไว้ วันนี้เลยไปทำต่อให้เสร็จน่ะ " เท็ตสึกล่าวถึงร่างบางด้วยความห่วงใย
" เนี่ย ป่านนี้ ทำไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ หวังว่าวันนี้คงจะเสร็จนะ เพราะถ้ายังไม่เสร็จน่ะ พรุ่งนี้ฉันอาจจะต้องปิดร้าน แล้วตามไปเป็นเพื่อนด้วยแน่ ๆ "
เท็ตสึยังคงพูดต่อไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
" ฉันเป็นห่วงน่ะ รายนั้นขับรถแล้วชอบเหม่อ เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาแล้วจะยุ่ง " คราวนี้น้ำเสียงของเท็ตสึพูดขึ้นอย่างจริงจัง
" เออ เอาเหอะน่า เดี๋ยวตอนเย็นปิดร้าน แล้วนายก็ไปนั่งรอเขาที่หน้าบ้านเอาแล้วกัน " เคนตบบ่าเท็ตสึเบา ๆ ด้วยความเข้าใจในตัวเพื่อนรัก
" อือ ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นล่ะ " หน้าตาของเท็ตสึในขณะนี้บ่งบอกถึงความเป็นห่วงเป็นใยคนที่เขาพูดถึงอยู่เป็นอย่างมาก
" เฮ้ย ... เพื่อนเลิกทำคิ้วผูกโบว์ซะทีสิว่ะ เอาน่า ถ้าพรุ่งนี้นายจะหยุดเดี๋ยวฉันมาดูแลร้านนายแทนให้ ราคาก็แปะอยู่กับตัวของอยู่แล้วนี่ สบาย ๆ น่าเพื่อน "
เคนพูดแหย่เล่นเมื่อเขาเริ่มสังเกตเห็น เท็ตสึเริ่มทำคิ้วขมวดเข้าหากันอีกครั้ง

.........................ตาวันเริ่มคล้อยลงเรื่อย ๆ ไฮโดะยังคงขมักเขม้นอยู่กับงานตรงหน้า เขาแต่งแต้มสีลงบนผืนผ้าใบในบริเวณที่เขาต้องการ เพื่อเก็บรายละเอียด เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยังคงเหลืออยู่ให้เสร็จ เมื่อแต่งแต้มสีเก็บรายละเอียดเป็นที่เรียบร้อย เขาก็ถอยออกมา เพื่อชื่นชมกับผลงานของตัวเอง ที่เสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี หน้าของชายหนุ่มในขณะนี้บ่งบอกได้ถึงความพึงพอใจที่สุดได้ดี เขายิ้มให้กับภาพตรหน้าของเขา
" เสร็จสักทีนะ รูปนี้ หวังว่า ลูกค้ารายนี้คงจะพอใจ " ไฮโดะผ่อนลมหายใจตัวเองออกมาเบา ๆ เขาถอยกลับมานั่งลงตรงก้อนหิน ซึ่งวางของสัมภาระเอาไว้ พลางเทน้ำในกระบอกเล็ก ๆ ที่เท็ตสึจัดไว้ให้ออกมาดื่ม ด้วยอาการอมยิ้มของเขาในตอนนี้ บ่งบอกได้ถึงความชื่นชมในผลงานตัวเองเป็นที่สุด แต่สิ่งที่ทำให้ เขาต้องหยุดยิ้มทันควัน กลับเป็นภาพของชายหนุ่มร่างสูงกำลังเดินเลียบชายหาดและก้าวเดินไปอีกทางกับทิศที่เขาอยู่ ไฮโดะไม่รอช้า เขาพูดกับตัวเองได้แค่ว่า
" เหมือน ลักษณะเหมือนคนที่เขามักจะฝันถึง " ไม่ทันที่เขาจะคิดอะไรอีกต่อไป ร่างกายของเขาก็ขยับตามหลังร่างสูงที่เห็นอยู่แต่ไกลไปซะแล้ว เขารีบก้าวจ้ำ เพื่อจะตามให้ทันร่างสูงนั้น และเหมือนสวรรค์เป็นใจ เมื่อร่างสูงนั้น หยุดเดิน และหันลงไปสนใจเปลือกหอยที่อยู่เกลื่อนกลาดตามพื้นทราย... ไม่นาน ร่างบางก็ก้าวเดินเข้ามาถึง ในใจของเขาขณะนี้ เต้นรัวไม่เป็นจังหวะซะแล้ว เขารู้สึกตื่นเต้น และประหม่าเป็นอย่างมาก ก่อนที่เขาจะรวบรวมความกล้า ที่มีอยู่ เอ่ยทักออกไป
" สวัสดีครับ " ชายหนุ่มร่างบางกล่าวทักออกไป อย่างเสียงสั่น ๆ
ร่างบางกลับยิ่งใจเต้นระรัวขึ้น เมื่อร่างสูงขยับตัวและเงยมองขึ้นมา
" โอว...... พระเจ้า " ไฮโดะหลุดปากออกมา พลางเอามือปิดปากตัวเอง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองในขณะนี้เลย
เมื่อชายหนุ่มร่างสูง ที่เขาเห็นตรงหน้าขณะนี้ คือ เจ้าของรถคันงาม ที่เมื่อวานทำให้ไฮด์หันขวับไปมอง เมื่อตอนขับสวนกันไป
" อ้อ! สวัสดีครับ " ร่างสูงตอบกลับมาอย่างสุภาพ ไม่ทันที่ร่างบางจะคิดอะไรต่อ เขาก็รีบแนะนำตัวเองเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
" ผมชื่อ "ไฮโดะ" ครับ พอดีผมมาวาดรูปอยู่แถวนี้ เห็นคุณกำลังเดินเล่นอยู่ ผมก็เลยเดินเข้ามาทักทาย " ไฮโดะ กล่าวด้วยเสียงระรัว บ่งบอกได้ถึงความตื่นเต้น
" ทำใจเย็น ๆ ก่อนก็ได้ครับ รู้สึกเหมือนคุณจะวิ่งตามผมมาซะด้วยซ้ำมั้งเนี่ย " ร่างสูงกล่าวอย่างหยอกเอิน เมื่อเห็นท่าทางของร่างบางที่อยู่ตรงหน้า มีอาการหอบเล็ก ๆ ทำให้ไฮโดะกลับหน้าแดงขึ้นไปอีกด้วยความอาย
" โทษที ผมไม่ได้ ตั้งใจจะทำให้คุณอายซะหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศอย่านี้ ผมชื่อ "ซากุระ" ครับ " เขายิ้มตอบให้กลับร่างบางที่อยู่ตรงหน้า หัวใจของไฮโดะ ตอนนี้กลับเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะขึ้นไปอีก เมื่อร่างสูงตรงหน้าบิ้มให้กับเขา
" คุณเป็น artist หรือไงครับ เห็นเมื่อกี๊คุณบอกว่า คุณมาวาดรูป เอ่อ ... คุณอะไรนะครับ " ร่างสูงกล่าวถามถึงชื่อของร่างบางอีกครั้ง
" ไฮโดะ ครับ " ชายหนุ่มร่างบาง รีบเอ่ยชื่อตัวเองตอบไปทันพลัน
" ครับ ไฮโดะคุง คุณเป็น จิตรกร หรือ?? "
" ผมเป็นเจ้าของ Gallery เล็ก ๆ ในเมืองน่ะครับ รับขายภาพที่เขามาฝากไว้บ้าง รูปของตัวเองบ้าง แล้วก็รับวาดตามคำสั่งพิเศษของลูกค้าบ้างน่ะครับ พอดีคราวนี้ มีลูกค้าพิเศษ มาขอให้วาดรูปทะเล แล้วเพื่อนของผม เมื่อวานเขาพามาที่นี่ แล้วผมเกิดถูกใจ ก็เลยลงหลักปักผ้าใบวาดรูปที่นี่น่ะครับ "
ไฮโดะกล่าวตอบกลับไปเสียยืดยาว ทำให้ร่างสูงที่มองดูเขาอยู่อดยิ้มไปกับอาการของเขาเสียมิได้
" คุณนี่ น่ารักดีนะ อ๊ะ นี่ครับ " ซากุระพูดพร้อมกับหยิบกล่องไม้ขีดไฟ ออกมาจากกระเป๋า
" ถ้าว่าง ก็แวะไปได้นะครับ ผมอยู่ที่นี่ " ไฮโดะ รับกล่องไม้ขีดไฟนั้น มาพลิกดู
" Zak pub คุณทำงานอยู่ที่นี่หรือครับ " ไฮโดะคุงเอ่ยถามอย่างอาย ๆ พร้อมทั้งสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่เข้าใจ ทำให้ซากุระที่ยืนมองอยู่ต้องหัวเราะออกมา
" นี่ คุณ คิดว่าผมทำงานอะไรเหรอครับ ที่ผมบอกว่า ไปหาผมได้ที่นี่น่ะ " เขาว่าพลางชี้ไปที่กลักไม้ขีดไฟในมือไฮโดะ
" ก็เพราะผมเป็นเจ้าของร้าน Zak pub นี่น่ะครับ แล้วที่ร้านเนี่ย ชั้นบนก็คือบ้านของผมเอง " ซากุระร่ายยาวเพื่อให้ไฮโดะคุงที่ทำหน้าไม่เข้าใจ เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดมากยิ่งขึ้น
" ฉะนั้น ถ้าคุณมีอะไรให้ผมช่วย ก็ไปหาผมได้ที่นี่ เพราะที่นี่คือบ้านผมด้วย " ซากุระตอบพร้อมกับยิ้มอย่างจริงใจให้กับร่างบางตรงหน้า
" ผมนี่แย่จัง เข้าใจผิดไปซะนู่นนนน... " ไฮโดะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ ทำให้ซากุระเลิกคิ้วถาม
" แล้วไอ้ที่คิดไปนู่นของคุณน่ะ คืออะไรเหรอ??? "
" ปละ ปละ เปล่าครับ ช่างมันเถอะว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ " ไม่ทันที่ซากุระจะตอบอะไร ไฮโดะคุงก้โพล่งตามติดมาอีกคำถาม
" เออ! ใช่ เมื่อวานคุณก็มาใช่ไหมครับ ผมสวนกับรถคุณตอนขากลับน่ะ " ด้วยท่าทาง & อาการ ทำให้ซากุระอดที่จะขำเล็ก ๆ ไปกับอาการท่าทางนั้นเสียไม่ได้
" ขอโทษครับ เอ่อ.. คือ เอาเป็นว่า ใช่ครับ เมื่อวานผมก็มาที่นี่ ผมมักจะมาดูทะเลที่นี่เป็นประจำ มันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายดี "
" เหรอครับ ผมเพิ่งจะเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก ก็เมื่อวานนี้แหละครับ พอดี...... " ไม่ทันที่ไฮโดะคุงจะพูดจบ เสียงของซากุระก็ขัดขึ้นมาทันควัน
" นั่นกระดาษคุณปลิวกระจายหมดแล้วล่ะ " ไฮโดะหันขวับไปมองทางด้านที่ตัวเองตั้งของสัมภาระไว้ พลางกระวีกระวาด วิ่งไปหยิบกระดาษ ที่ปลิวไปตามสายลม ทำให้ร่างสูง ต้องวิ่งตามไปติด ๆ เพื่อช่วยเก็บกระดาษที่กระจายเกลื่อนเหล่านั้น ทั้งสองช่วยกันเก็บเศษกระดาษที่ปลิวกระจาย เข้ามารวมกันไว้
" ครบไหมครับนั่น?? " น้ำเสียงของซากุระเอ่ยถาม อย่างร้อนรนแทนถ้ากระดาษแผ่นใดแผ่นหนึ่งปลิวหายไป
ไฮโดะคุงหยิบดูรูปภาพเหล่านั้น สักครู่ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับร่างสูงพลางเอ่ย
" ครบครับ ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยผมเก็บ " ซากุระยิ้มตอบก่อนที่จะเอ่ยถาม
" นี่ก็เย็นแล้ว คุณจะกลับหรือยังล่ะ ผมจะได้ช่วยหิ้วของเหล่านี้ไปที่รถ "
" ครับ คงต้องกลับแล้วล่ะ เย็นมากแล้ว " ทั้งสองช่วยกันหิ้วอุปกรณ์วาดรูป และสัมภาระต่าง ๆ ไปยังรถของไฮโดะคุง ที่จอดเทียบข้างกันอยู่กับรถของซากุระ เมื่อจัดการวางของเก็บเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่จะลาจากกันไป ไฮโดะ หันกลับไปขอบคุณ ซากุระอีกครั้ง
" ขอบคุณนะครับ คุณช่วยผมได้มากเลย แล้วหวังว่า เราคงได้พบกันอีกนะครับ " ไม่ทันที่ร่างบางจะตั้งตัว ร่างสูงก็ก้มลงมาประกบปาก เข้ากับริมฝีปากบางนั้น ก่อนที่จะเอ่ยตอบกลับมา
" ผมขอเปลี่ยนจากคำขอบคุณ จากคุณ เป็นจูบคุณจะดีกว่านะ " ร่างสูงยักคิ้วให้ ก่อนที่จะเปิดประตูเข้านั่งในรถ และเอ่ยลาอีกครั้ง
" แล้วพบกันใหม่นะครับ " เขายิ้มให้กับร่างบางอีกรอบ ก่อนจะขับรถออกไป
ร่างสูง จากไปนานแล้ว แต่ไฮโดะคุงยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขายังคงตื่นตะลึง กับรสจูบที่ได้รับจากชายหนุ่มที่เขาเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน ก่อนที่เขาจะพาร่างที่มีสติอันเลื่อนลอยของตัวเอง ขับรถออกไปอย่างคนที่เบลอ ๆ .........

~~~~~~~~~~~~~~~

>>>Intro<<<

Special Thanks : picture from RealLarc very thanks jah~~^^