~ Anata ~
" Dearest love "
by Anatano_Niji
..........ซ่า ......ซ่า....
ซ่า.....
เสียงคลื่นยังคงแว่วมาอยู่ให้ได้ยินเป็นระยะ
เด็กหนุ่มก้าวเดินไปตามทางป่าทึบนั่น
เขาก้าวเดินไปอย่างระมัดระวัง
" แกร่ก "
เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงสุดตัว
เมื่อเท้าของเขาก้าวไปเหยียบกิ่งไม้แห้งที่ตกอยู่ที่พื้นแถวนั้น
" เฮ้อ! ตกใจหมดเลย "
เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
เสียงคลื่นเริ่มจางเงียบหายไป
เขาหันกลับไปมองตามทางที่เขาเดินผ่านมา
ทุกสิ่งรอบด้านดูมืดทึบเหมือน
ๆ กันไปเสียทุกด้าน
" ทำไงดี
แล้วเดี๋ยวจะกลับออกไปยังไงล่ะเนี่ย
"
เด็กหนุ่มเริ่มหน้านิ่ว
เมื่อนึกถึงสิ่งน่ากลัวมากมายรอบด้านที่อยู่ในป่านี้
เขาตัดสินใจรวบรวมความกล้าแล้วก้าวเดินต่อไป
" เอาน่า
เดินไปเดี๋ยวก็เจอทางออกแหละ
"
เด็กหนุ่มพูดให้กำลังใจตัวเอง
.......
ตะวันเริ่มลาลับขอบฟ้าไปเรื่อย
ๆ
ความมืดแผ่ปกคลุมเข้ามาแทนที่
เด็กหนุ่มยังคงเดินต่อไปเพื่อหาทางออกจากป่าแห่งนี้
เขาหยุดนั่งลงตรงต้นไม้ใหญ่ด้วยความเมื่อยล้า
"
นี่ก็เดินมาตั้งนานแล้วนะ
ทำไมไม่เจอทางออกซะที
"
เด็กหนุ่มเริ่มครุ่นคิดไปเรื่อย
ๆ
" แล้ว คน ๆ นั้นล่ะ "
เด็กหนุ่มเริ่มฉุกคิดถึงบุคคลที่เดินหายลับเข้ามาในป่านี้
" ถ้าเขาออกไปได้
เราก็ต้องออกไปได้สิ
ใช่
มันต้องมีทางออกล่ะน่า
"
เขาลุกพรึ่บขึ้นสลัดความเหนื่อยล้าที่มีอยู่ทิ้ง
แล้วเริ่มออกเดินต่อไป
....... ดึกมากแล้ว
เด็กหนุ่มก้าวมาหยุดเดินลงที่ต้นไม้ใหญ่
เขาเหลือบมองขึ้นไปด้านบน
"
นั่นกิ่งไม้ขนาดกำลังเหมาะ
คงพอรับน้ำหนักตัวเขาไหวล่ะน่า
"
เด็กหนุ่มเริ่มลงมือปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้สูงนั่น
เมื่อหาที่ ๆ
จะพอพักพิงแอบนอนได้
เขาก็เอนหลังพิงลงไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
พลางก้มลงไปมองยังพื้นเบื้องล่าง
" โอ้โห.....
นี่เขาปีนขึ้นมาสูงขนาดนี้เชียวหรือ?
"
เด็กหนุ่มเริ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"
แล้วเดี๋ยวตอนลงจะทำยังไงล่ะเนี่ย
จะไหวไหมเรา "
เขาพลางยิ้มแหย ๆ
ให้กับตัวเอง
" เอาน่า!
ยังไงก็ดีกว่านอนอยู่ข้างล่าง
แล้วโดนตัวอะไรมาลากไปกินแล้วกันน่ะ
" คิดได้แค่นั้น
เขาก็เลิกใส่ใจกับสิ่งที่เขาคิด
แล้วเริ่มเอนตัวลงนอน
ด้วยความเหนื่อยล้า....
........ เช้าแล้ว
เมื่อดวงตาวันเริ่มทอแสงขึ้น
ความสว่างก็เริ่มเข้ามาแทนที่เงามืดเริ่มจางหายไป
เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกตัว
เมื่อแสงตาวันเริ่มสาดส่องเข้าตา
" กี่โมงกันแล้วเนี่ย
" เสียงงัวเงีย งัวเงีย
หลุดออกมาจากปากเด็กหนุ่ม
เขาสะบัดหัวเพื่อสลัดความงัวเงียออกไป
แล้วเริ่มไต่ลงมายังพื้นล่าง
เขาเริ่มเหลียวมองไปรอบ
ๆ ด้าน
" เอ๊ะ! นั่นเสียงอะไร
"
เขาเงี่ยหูฟังอยู่ชั่วครู่
" ใช่เลยนั่น
นั่นเสียงคนผิวปากนี่
"
เขากระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ
"
เสียงมาจากทางไหนล่ะนั่น
"
เขาเริ่มเงี่ยหูฟังเพื่อฟังความแน่ชัดของเสียงว่าดังมาจากทางทิศใด
" ทางนี้ "
ทันทีที่เขารู้ที่มาของเสียง
เขาก็รีบก้าวเดินออกไปตามเสียงนั่นอย่างรวดเร็ว
~~ " เสียงผิวปาก
ใกล้เข้ามาทุกที
ใครบางคนที่ผิวปากอยู่คงจะอยู่ไม่ไกลจากนี้แน่
ๆ " เด็กหนุ่มคิด
ใบหน้าของเขาสิ
บัดนี้ไม่เหลือร่องรอยของความเหนื่อยล้าอีกแล้ว
เขาก้าวกระโดดเดินไปตามทางอย่างว่องไว
ไม่ช้า
สิ่งหนึ่งที่เขาฝันถึงก็อยู่ไม่ไกล
เงาของใครบางคน
มองเห็นเป็นเงาดำตะครุ่ม
ๆ
" เฮ้! คุณ รอผมเดี๋ยวสิ
คุณ รอผมด้วย "
เด็กหนุ่มรีบสับเท้าเดินเร็วขึ้น
เขาเดินแกมวิ่งเสียด้วยซ้ำ
ใครคนนั้นหยุดเดินและหันกลับมามอง
เด็กหนุ่มรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น
จนมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าร่างสูงนั้น
" ขอบคุณครับ ที่รอผม
"
เด็กหนุ่มพูดพลางมองไปยังร่างสูงนั้น
แต่เขาไม่สามารถมองใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน
" คุณชื่ออะไรครับ? ผม...
ผมชื่อ ฮาอิโดะ ครับ "
เด็กหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม
" ชื่อของฉันน่ะเหรอ
ฉันชื่อ..... "
.............. กริ๊งงงงงง ...
กริ๊งงงงง......
มืออันเรียวยาว
เอื้อมไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงมาแนบหู
" ไฮโดะ 7 โมงกว่าแล้วนะ
ยังไม่ตื่นอีกเหรอ
เดี๋ยวไปสายน่ะจะร้อนนะ
ลุกจากที่นอนได้แล้ว
เดี๋ยวอีก 15
นาทีฉันจะไปหา แค่นี้นะ
เดี๋ยวเจอกัน บาย "
เท็ตสึนั่นเอง
ที่โทรมาก่อกวนความสงบสุขในยามเช้าของเขา
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปวางโทรศัพท์
ลงที่เดิม เขาค่อย ๆ
ยันตัวลุกขึ้นมาจากที่นอน
ภาพในความทรงจำที่ยังคงติดตาเขาอยู่
เค้าโครงใบหน้าของใครคนนั้น
ยังคงจำติดตา
" เมื่อไหร่นะ
เขาจะได้มองเห็นใบหน้านั้น
ชัด ๆ สักที "
~~~
ชายหนุ่มร่างบางลุกขึ้นยืน
นิ้วที่เรียวยาวถูกใช้
เสยผมที่ปกลงมาข้างหน้าไปด้านหลังเสีย
พลางจับผมที่ยาวสลวยนั่นสยายไปข้างหลัง
แล้วเดินเข้าไปในครัว
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นโชยไปทั่วบริเวณห้อง
เมื่อเขาก้าวเดินมาหยุดลงที่ริมหน้าต่าง
พลางรูดม่านออก
แล้วผลักหน้าต่างให้เปิดออกไป
แดดอ่อน ๆ ในยามเช้า
สอดแสงทองส่งเข้ามาในห้อง
เขายกกาแฟขึ้นจิบ
แล้ววางลงตรงขอบหน้าต่างดังเดิม
สายตาที่มองเหม่อจับจ้องไปยังสิ่งหนึ่ง
ซึ่งใกล้เข้ามา
รถของเท็ตสึนั่นเอง
เสียงเพลงที่เปิดเสียดัง
ทำให้ไฮโดะที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง
ได้ยินอย่างชัดเจน
"kimi ga (Kimi ga) atsui koi wo surunara aite wa boku shika
inai Only you Atsui (atsui) hontou no koi wo suru nara
sekai de boku shika inai" เพลง Love you Only
เพลงโปรดของเท็ตสึนั่นเอง
ไฮโดะจ้องมองคนที่กำลังก้าวลงมาจากรถ
พร้อมด้วยข้าวของหอบใหญ่
พลางเงยหน้ามาส่งยิ้มและส่งเสียงทักทาย
" ไฮโดะ หิวหรือยัง
ฉันทำอะไรอร่อย ๆ
มาให้นายกินแหละ
รอเดี๋ยวนะ
จะรีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้ล่ะ
"
ร่างบางยิ้มตอบกลับไปพร้อมโบกมือทักทาย
ร่างสูงก้าวฉับ ฉับ
เดินเข้ามาในอพาร์ทเม้นท์ด้วยความรวดเร็ว
ร่างบางที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างจึงหันเดินกลับไปเปิดประตูให้กับผู้มาเยือนในยามเช้า
เพียงชั่วครู่เดียว
ร่างสูงของเท็ตสึก็ก้าวมายืนอยู่หน้าประตูพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง
ที่คงมีแต่เพียงไฮโดะเท่านั้น
ที่ได้เห็นเพียงผู้เดียว
เพราะเขามักจะไม่ยิ้มอย่างนี้ให้ใครได้เห็นสักเท่าไหร่
" เข้ามาสิ "
ร่างบางพูดพร้อมหันเดินกลับไปยังริมหน้าต่างที่เดิม
" อ้าว!
นายชงกาแฟกินเองแล้วเหรอ
อือ.. พอดีเลย
เดี๋ยวฉันยืมใช้ครัวนายอีกหน่อยนะ
"
พูดจบร่างสูงก็ก้าวฉับ
ๆ หายเข้าไปในครัว
เสียง คร๊อง แคร๊ง
ของเครื่องครัวกระทบกัน
สักพักก็กลายเป็นเสียง
ฉู่ ฉ่า
เหมือนคนกำลังทอดอะไรอยู่
ไฮโดะ
หันกลับมามองไปที่ครัว
" แล้วนั่นทำอะไรน่ะ
เท็ตจัง อ้อแล้วนี่
นายอย่าทำครัวฉันเลอะล่ะ
"
ร่างบางถามออกไปด้วยความสงสัยพร้อมกำชับเรื่องครัวของเขาอีกรอบ
" แป๊ปเดียวน่า
อีกแป๊ปเดียว อ่ะ อ่ะ
ได้แล้ว เสร็จแล้ว
เสร็จแล้ว "
ร่างสูงก้าวออกมาจากครัวพร้อมด้วยจาน
แฮม ไข่ดาว ไส้กรอก 2 จาน
แล้ววิ่งหันกลับไปหยิบจานขนมปังปิ้ง
กับแยมตามมาอีกที
" โอ้โห
นายจะให้ฉันกินให้หมดนี่เลยเหรอ???
"
ร่างบางเอ่ยถามพลาเดินมานั่งลงที่โต๊ะ
" อือ.. กินให้เยอะ ๆ นะ
เดี๋ยวนายต้องขับรถไปอีกไกล
"
เท็ตสึกล่าวด้วยความห่วงใย
" แล้วนี่
ฉันทำสปาเก็ตตี้ไว้ให้นายไปกินตอนกลางวันด้วย
อยู่ในกล่องนี่ "
เท็ตสึพูดพลางหยิบกล่องที่อยู่ในถุงที่เขาหิ้วมาเมื่อกี๊ออกมา
" ลำบากนายเปล่า ๆ
เนี่ย "
ร่างบางบ่นออกมาอย่างเกรงใจ
" ไม่เป็นไรหรอก
สำหรับนาย ฉันยินดี
และเต็มใจเสมอ เอาเถอะ
รีบกินซะ
แล้วไปอาบน้ำแต่งตัว
เดี๋ยวนายจะได้ออกเดินทาง
เดี๋ยวสายมากแดดจะร้อน
"
เท็ตสึพูดอย่างคนที่เจ้ากี้เจ้าการอีกเช่นเดิม
............. เสียงเพลง Anywhere is
ดังออกมาจากลำโพงในรถคันเล็กของไฮโดะ
วันนี้ก็เหมือนเฉกเช่นทุกวัน
เขาปล่อยผมสยายพลิ้วไปตามลมที่พัดมา
ใส่เสื้อดูสบาย ๆ
เฉกเช่นเดิม
เขาขับรถไปเรื่อย ๆ
อย่างไม่รีบเร่งนัก
จุดหมายก็คือชายหาดแห่งเดิมที่เมื่อวานเท็ตสึพาเขามา
.....แกร๊กกกกกกกกกกก ..............
เสียงประตูบานเลื่อนถูกเปิดขึ้น
เท็ตสึก้าวเข้าไปในร้านจัดการกับข้าวของที่ถูกส่งมาใหม่
ให้เข้าที่ เข้าทาง
พลางเขาต้อง
หันกลับมามอง
เมื่อเสียงประตูกระจกถูกเปิดออก
พร้อมด้วยเสียงกระดิ่งที่คล้องประตูดังขึ้น
.. กร๊อง...แกร๊ง..แกร๊ง..
" อ้าว เคน
เป็นยังไงบ้าง
แล้วอลิซาเบธสุดที่รักของนายไปไหนซะล่ะ?
"
เสียงเท็ตสึกล่าวทักทายเพื่อนรักก่อนเป็นชุดยาว
" เอ่อ เอางี้นะ
ฉันจะตอบคำถามนายทีละคำถามแล้วกันนะ
ฉันสบายดี
ส่วนอลิซาเบธนอนอยู่บนฟูกในร้านนู่นนน
" เสียงเคนตอบกลับมา
อย่างเหนื่อยใจกับคำถามของเพื่อนตน
" แล้วนายล่ะ
เมื่อวานไปไหนมา??
ปิดร้านแอบหนีไปเที่ยวไหนมาอีกแล้วล่ะสิ
"
" เมื่อวานน่ะเหรอ
ก็มันเบื่อ ๆ
ก็เลยชวนไฮโดะไปขับรถเที่ยวกันน่ะ
"
คราวนี้เท็ตสึเองตอบกลับมาอย่างเสียงเหนื่อย
ๆ แทน
" แล้วไงต่อล่ะ?? "
เสียงหนุ่มเคนยังคงป้อนคำถามใส่เพื่อนตัวเองต่อไป
"
ฉันคงไม่มีหวังอะไรหรอก
เคน ,
ไฮโดะเขาคิดกับฉันแค่เพื่อน
นายก็รู้
แค่เพื่อนเท่านั้นจริง
ๆ "
คราวนี้น้ำเสียงของเท็ตสึบ่งบอกได้ถึงความเศร้าจับใจจริง
ๆ
ทำให้เคนจังที่ยืนอยู่ใกล้
ๆ
หันมาตบบ่าเพื่อนรักอย่างเข้าใจ
" เถอะน่าเพื่อน สักวัน
สักวันเขาต้องหันกลับมามองนายบ้างแหละน่าเพื่อน
" เคนพูดอย่างปลอบใจ
เท็ตสึที่ทำหน้าเศร้า
คอตกอยู่
หันเงยขึ้นมามอง
"
ขอบคุณเพื่อน
หวังว่าวันนั้น สักวัน
สักวันที่นายพูดถึง
มันคงจะมา " .....
--------------------------------------------------------------------------------------------------------