~ Anata ~
" Shizuka no umide "
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
: แสงแดดยามสายทำให้ชายหนุ่มต้องลดแว่นที่คาดอยู่บนศีรษะลงมาใส่แทน
คนขับซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ คอยชำเลืองหันมามองชายหนุ่มเป็นระยะ ๆ
"ยังไม่รู้สึกดีขึ้นอีกหรือไงไฮโดะคุง อุตส่าห์ได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์นอกเมืองอย่างนี้แล้วนะ" เท็ตสึขมวดคิ้วเล็ก ๆ กับอาการมองเหม่อไม่รับรู้อะไรของไฮด์
"แล้วเนี่ยมาเที่ยวพักผ่อนนะ นายยังจะคว้าเอางานอะไรมาทำอีกล่ะเนี่ย" เท็ตสึพูดแกมบ่นกับร่างบางด้านข้าง
เงียบ ไม่มีเสียงตอบใด ๆ กลับมาอีกตามเคย เท็ตสึที่พยายามข่มใจอยู่นานก็พลันคว้าแขนของไฮโดะมาจับไว้
"ไฮโดะ นี่นายได้ยินฉันพูดบ้างไหมเนี่ย " เพราะด้วยแรงคว้าจากเท็ตสึทำให้ไฮด์ตื่นขึ้นมาจากภวังค์
"นายว่าอะไรนะ เท็ตจัง ขอโทษทีนะ ฉันกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่น่ะ" ไฮด์หันหน้ามาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ป่าวหรอก คือ ฉันแค่ถามนายว่า เราออกมาพักผ่อนกัน คลายเครียด แต่นายกลับยังเอางานมาทำอีก" เท็ตสึว่าพลางเบ้ปาก เอามือชี้ไปที่หลังรถ กับกองข้าวของที่ไฮด์ขนมาด้วย
"ก็พอดีลูกค้าสั่งรูปวาดเอาไว้ แล้วฉันก็ยังทำไม่เสร็จก็เลยคว้ามาด้วยน่ะ ทำไมเหรอ มีอะไรหรือไง??"
เท็ตสึอ่อนใจกับคำพูดของไฮด์เสียจริง ๆ
"เฮ้อ! " ทุกครั้งที่เขาบ่นด้วยความน้อยใจ แต่ร่างบางกลับเหมือนไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรทุกครั้ง
"แต่ช่างเหอะ " เท็ตสึคิดในใจ "ก็มันรักไปแล้วนี่หว่า จะถอนตัวตอนนี้ก็เอาไม่อยู่แล้ว " เท็ตสึส่ายหน้าให้กับอาการของตนเอง
"หือ นายเป็นอะไรน่ะ" คราวนี้ร่างบางกลับเป็นฝ่ายถามบ้างเมื่อเห็นอาการของเท็ตสึเมื่อครู่
"เปล่าหรอกไฮด์ ว่าแต่งวดนี้ลูกค้าสั่งรูปอะไรล่ะ นายถึงยังไม่เสร็จสักที ทุกครั้งเห็นไม่นานนายก็วาดเสร็จนี่ " เท็ตสึยักคิ้วถามในที
"ก็ลูกค้าคนนี้ เขาอยากได้รูปทะเล แต่ฉันก็นึกไม่ออกสักทีไงว่าจะวาดรูปทะเลยังไงดีน่ะคราวนี้ พอดีนายชวนมาขับรถเที่ยวไกล ๆ ก็เผื่อจะเจอทะเลที่ไหนสวย ๆ แล้วฉันเกิดปิ๊ง Idea ดี ๆ ขึ้นมา จะได้คว้าพู่กัน กระดาษ มาวาดได้ทันไง" คราวนี้ร่างบางกลับหันมายิ้มให้เท็ตสึอย่างอ่อนโยน
"โอว.... เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว แค่เพียงรอยยิ้มอันแสนหวานเฉกนี้ เขาก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเธอ" เท็ตสึยิ้มตอบกลับไปให้ไฮด์ คราวนี้ร่างบางกลับเอื้อมเอามือมาตบลงที่มือของเท็ตสึ แล้วหันกลับไปสนใจกับบรรยากาศรอบข้างเหมือนเดิม
"กลิ่นทะเล... เท็ตจัง ฉันได้กลิ่นทะเล ไม่ผิดแน่นอน ฉันจำได้กลิ่นนี้ แถวนี้มีทะเลด้วยเหรอ" ไฮด์กล่าวถามกับเท็ตสึด้วยอาการตื่นเต้น
"ก็ข้างหน้าจะมีแยกลงไปทะเลได้ นายจะไปหรือ??" เท็ตสึว่าพลางหันมาจ้องหน้าไฮด์
"อื้อ ไปกันเถอะ ไปทะเลกันเถอะนะ นะ" คราวนี้กลับกลายเป็นร่างบางที่เป็นฝ่ายออดอ้อนให้เท็ตสึพาไปทะเลซะนั่น
"โอเค ๆ ทะเลก็ทะเล " ว่าแล้วก็เลี้ยวไปทางแยกที่ลงไปทางชายหาดข้างหน้า
ที่ชายหาดไฮด์ยืนเหม่อมองบรรยากาศที่เงียบสงบโดยรอบ
"หนาวหรือป่าวไฮโดะ " เท็ตสึเดินตามมาหลังจากจอดรถเรียบร้อย พร้อมวางเสื้อคลุมตัวใหญ่ลงบนไหล่ของไฮโดะ
"ขอบคุณนะ เท็ตจัง " ไฮโดะกล่าวพร้อมหันกลับมายิ้มให้กับเท็ตสึ ก่อนจะเหม่อมองไปยังทะเลด้านหน้าต่อ
"มีอะไรหรือป่าว เห็นเงียบ ๆ คิดอะไรอยู่หรือ" เท็ตสึช่างห่วงคนเดิม ไม่วายที่จะถามไฮโดะคุงด้วยความเป็นห่วง
"ฉันชอบทะเลที่นี่นะ แล้วฉันก็รู้สึกว่ามันเหมือนกับทะเลที่ฉันฝันเห็นประจำน่ะ" ไฮด์ยังคงพูดต่อไป
"ไม่ว่าจะชายหาด ทะเล หรือแม้แต่ป่าสนทางด้านนู้น อ้อ! แล้วยังหมู่หินระเกะระกะนั่น" ไฮด์ชี้ให้เท็ตสึดูทางหมู่หินระเกะระกะเหล่านั้น
"ฉันมักจะมองเห็นใครคนหนึ่งจากตรงนี้เสมอ แต่พอฉันเดินใกล้เข้าไป เขาก็จะหันหลังเดินหนีฉันไปทางป่าด้านนู้นเสมอ" ไฮด์กล่าวด้วยสายตาเศร้าสร้อย
"โอว...พระเจ้า เขาไม่อยากจะเห็นสายตาเช่นนั้นของไฮโดะเสียเลย ถ้าเป็นไปได้เขาจะไม่ทำให้ไฮโดะรู้สึกเช่นนั้น แต่ แต่ ทุกอย่างก็ต้องหยุดอยู่แค่นั้น ๆ เพราะคำว่า "เพื่อน" "เพื่อน" มันย้ำเตือนเขาเสมอ" เท็ตสึสลัดความคิดในสมองทิ้งซะ
"ไม่ ไม่นะ หยุดคิดฟุ้งซ่านเสียทีเรา พอ พอ ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องเช่นนี้" เท็ตสึเม้มปากด้วยท่าทางที่กล้ำกลืนซะเหลือ
"นายสนใจไรไปเล่า ช่างเหอะ ก็แค่ฝันน่ะ ไม่ใช่เรื่องจริงซะหน่อย ว่าแต่นายจะวาดรูปไหม ฉันจะได้ไปขนอุปกรณ์พวกนั้นลงมาให้" เท็ตสึเบี่ยงเบนความสนใจด้วยงานที่ไฮด์ชอบทำประจำ
"อือ ... ก็ได้ นายช่วยยกลงมาให้ด้วยแล้วกันนะ" ไฮด์ พูดตอบกลับมาอย่างไม่ได้ใส่ใจ
"ได้ ๆ รอแป๊ปนะ เดี๋ยวฉันจะรีบวิ่งไปหยิบมาให้" ว่าแล้ว เท็ตสึก็รีบกุลีกุจอ วิ่งไปยังรถที่จอดอยู่อีกฟากด้วยความรีบร้อน หวังเพียงเพื่อเอาใจไฮด์ ไม่ให้สนใจในเรื่องอื่น
ไฮด์เดินเล่นเรื่อยเปื่อยไปตามชายหาด เปลือกหอยหลากหลายชนิดที่ถูกน้ำทะเลซัดสาดมาเกยที่ชายฝั่งกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด ไฮด์ก้มลงเก็บเปลือกหอยขึ้นมาดู แล้วปากลับลงไปในทะเล เขายังคงเดินลัดเลาะเลียบไปตามชายหาด บางครั้งก็เก็บเปลือกหอยขึ้นมาโยนลงไปในทะเล
"อา..... นี่เขาเดินมาไกลขนาดนี้เชียวหรือเนี่ย" ไฮด์ซึ่งหันหลังกลับไปมองตามทางที่ตนเดินมาคิดในใจ
"เอาน่ะ เดี๋ยวขอนั่งพักตรงโขดหินนั่นแป๊ปแล้วจะเดินกลับไปแล้วกัน " ไฮด์มองเหม่อออกไป สมองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
" แล้วเท็ตจังจะตามหาเจอไหมเนี่ย เดินมาไกลขนาดนี้ แต่คงไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็เดินกลับไปแล้ว ว่าแต่ทะเลแถวนี้สวยดีจัง อา... อากาศก็ดี แสงแดด ทะเล สายลม นี่ถ้ามีคนรู้ใจสักคนมานั่งด้วยจะดีแค่ไหนกันน๊าา " ไม่ทันจะคิดอะไรต่อไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะ
" มานั่งอมยิ้มอะไรอยู่นี่เล่าไฮด์ ปล่อยให้ฉันตามหาซะแทบแย่ นี่ยังดีนะ มองมาเห็นขาว ๆ ปลิวอยู่ เลยเดินตามมาถูกทาง " เท็ตสึนั่งลงตรงข้างไฮด์ พร้อมกับอุปกรณ์วาดรูปที่ไปหยิบมา เขายังคงบ่นต่อไป ทั้ง ๆ ที่ยังหายใจหอบ แฮ่ก ๆ อยู่
" แล้วเดินมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย หา.... ไกลเชียว "
"เอาน่า เอาน่า แหม แค่เนี้ยทำบ่นไปได้ ยังไม่แก่ซะหน่อย " ไฮด์พูดติดตลก พลางทำหน้าทะเล้นใส่เท็ตสึ
" ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนี้เลยนายน่ะ เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันไม่บ่นแล้ว ว่าแต่นายชอบวิวตรงนี้เหรอ ก็ดีนะ " ว่าพลางเขามองหันไปสำรวจรอบ ๆ ด้าน
" ว่าแต่อากาศ ชักร้อนแล้วนะ " เขาหันซ้ายแลขวา อยู่ และไปต้องใจตรงเงาไม้อีกด้านหนึ่งของโขดหิน
" ไปนั่งที่ฝั่งนั้นกันเหอะไฮด์ ร่มหน่อย นายจะได้วาดรูปได้สะดวก ไม่ร้อนด้วย " ไม่ทันที่ไฮด์จะตอบรับอะไร เท็ตสึก็หยิบข้าวของเดินนำไปก่อนเสียแล้ว
ไฮด์ส่ายหน้าในความคิดเจ้ากี้เจ้าการของเท็ตสึเสียจริง ๆ แต่ก็ยอม ๆ ทุกครั้งไป เมื่อหาที่ได้เหมาะเจาะแล้ว ไฮด์ก็ลงมือตั้งอุปกรณ์ลงและเริ่มวาดภาพ โดยมีเท็ตสึนั่งอยู่ด้านหลังเงียบ ๆ คอยให้กำลังใจ พระอาทิตย์เริ่มเคลื่อนมาอยู่บริเวณเหนือหัว บ่งบอกเวลาเที่ยง เท็ตสึขยับลุกขึ้นหยิบอาหารที่เขาเตรียมมาในตระกร้า ออกมาจัดวาง พลางหันไปเรียกไฮด์
" เที่ยงกว่าแล้วนะไฮด์ กินอะไรก่อนเหอะ "
" อื้อ ๆ ขอตรงนี้อีกนิดนะ แล้วจะไป " ไฮด์ตอบกลับมาทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เบือนหน้ามาดูคนพูดแม้แต่น้อย
" เอาน่า ทะเลมันไม่ได้หนีนายไปไหนซะหน่อย กินอะไรก่อน แล้วค่อยไปวาดต่อก็ได้นี่นา... " อีกแล้ว อีกแล้ว แววเจ้ากี้เจ้าการของเท็ตสึส่อขึ้นมาอีกแล้ว ไฮด์จึงจำต้องละจากงานที่ทำมากินอะไรเสียก่อน
" นายทำมาเองเหรอ เท็ตจัง?? " ไฮด์ถามทั้งที่ปากยังเคี้ยวตุ้ย ๆ อยู่อย่างนั้น ไม่รู้เพราะด้วยความอร่อย หรือเพราะหิว หรืออาจจะกินให้เสร็จ ๆ เพื่อที่จะได้วาดรูปต่อก็ตามที
" อื้อ ลุกขึ้นมาทำเมื่อเช้า ก่อนจะไปรับนายน่ะ อร่อยมั้ย " เท็ตสึถามอารมณ์ดี
" อื้อ อื้อ ก็อร่อยดี สมแล้วที่เป็นฝีมือนายน่ะ " หมดคำสุดท้าย เขาจัดการเช็ดมือให้สะอาดเรียบร้อยแล้วก็ลุกไปวาดรูปต่อที่เดิม
เท็ตสึส่ายหัวกับอาการของไฮด์เวลาที่เคร่งเครียด เวลาจะทำอะไรที่คาไว้อยู่ให้เสร็จ ๆ ด้วยอาการอมยิ้ม
" ว่าแต่นายเหอะ วันนี้ทิ้งร้านมาได้เหรอ ใครเฝ้าให้หรือป่าวล่ะ " ไฮด์ถามกลับมาทั้ง ๆ ที่ยังหันหลังอยู่เช่นนั้น
" อ๋อ หยุดวันนึงน่ะ ไม่เป็นไรหรอก วันนี้เป็นวันที่คนไม่เยอะอยู่แล้วด้วย เลยหยุดมาคลายเครียดซะเลย " เท็ตสึตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ ในร้านขาย โมเดล ของเล่นของตัวเอง
" เหรอ อือ อือ ชั้นก็เป็นนะ ไม่สบายใจแล้ววาดรูปไม่ออกน่ะ ต้องหาไรทำคลายเครียดซะก่อน แล้วถึงจะกลับมาวาดใหม่ได้ดีเหมือนเดิม " เจ้าตัวพูดอวดฝีมือของตัวเองซะนี่....
" ช่างเหอะ นายอย่าใส่ใจเรื่องร้านของฉันเลย นายวาดรูปต่อไปเหอะ " เท็ตสึก้มหน้าก้มตาเก็บของลงตระกร้าให้เรียบร้อย แล้วนอนอ่านหนังสือที่อ่านค้างอยู่ต่อไป
--------- บ่ายคล้อยแล้ว ไฮด์ยังขมีขมันอยู่กับงานตรงหน้า คงหวังจะให้งานชิ้นนี้เสร็จลงภายในวันนี้ แต่ก็คงจะเป็นไปไม่ได้ง่าย ๆ เท็ตสึเห็นดังนั้น จึงบอกออกไป...
" ฉันว่า พรุ่งนี้นายค่อยมาต่อก็ได้นี่ ไฮด์ ถ้ามันไม่เสร็จจริง ๆ น่ะ ถ้านายไม่อยากขับรถมาเอง ฉันขับมาให้ก็ได้นะ " เท็ตสึพูดอย่างเอาใจ จริง ๆ แล้วเขาเพียงต้องการจะอยู่ใกล้ไฮด์ให้มากที่สุดเท่านั้นล่ะ
" อือ ... อือ... เดี๋ยวนะ แป๊ป ขอตรงนี้ให้เสร็จ แล้วกลับก็ได้ ไว้พรุ่งนี้ชั้นค่อยขับรถมา นั่งวาดต่อให้เสร็จก็ได้ "
เท็ตสึเศร้าใจกับคำพูดที่ ไฮด์ กล่าวมาเสียเหลือเกิน ไฮด์ไม่ได้คิดเหมือนที่ใจเขาต้องการสักน้อย เท็ตสึเก็บอาการเศร้านั้นไว้ข้างใน แล้วยิ้มร่าออกไป
" ก็ตามใจนายแล้วกันนะ ก็ดี พรุ่งนี้ฉันจะได้ไม่ต้องปิดร้านอีก " เท็ตสึพูดออกไปทั้งที่ใจไม่ได้คิดอย่างนั้นสักนิด
" อื้อ ดีแล้วล่ะ เท็ตจัง ปิดร้านบ่อย ๆ เดี๋ยวลูกค้านายหายหมด " ไฮด์ เริ่มลามือกับรูปตรงหน้า หันมาเก็บอุปกรณ์เข้าที่ แล้วหันมาพยักหน้าให้เท็ตสึ
" ไปกันเถอะ เก็บของเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะกลับถึงบ้านมืด " ไฮด์กล่าวจบก็เดินนำออกไป
--------------- เย็นมากแล้ว เท็ตสึขับรถอย่างไม่เร่งรีบอะไร ไฮด์ก็เหม่อมองไปด้านนอกรถเหมือนขามา เขามองรถที่สวนไปมาอย่างไม่ใส่ใจ จนมีรถสปอร์ตคันนึงขับใกล้เข้ามา ไฮด์มองดูรถอย่างสนใจในความสวยของมัน รถคันนั้นผ่านไปด้วยความเร็ว ไฮด์ถึงกับชะงักเมื่อเขาเห็นหน้าคนขับ ไฮด์หันขวับไปตามรถคันนั้น ด้วยอาการตกใจไม่น้อย
" เป็นอะไรน่ะ ไฮด์ หันขวับตามรถคันนั้นไปเชียว " เท็ตสึพูดขึ้นด้วยแกมหึงหวงเล็กน้อย
" ติดใจรถหรือว่าติดใจคนขับล่ะนั่น " เท็ตสึยังคงพูดขวางออกไป
" เหมือน ... เหมือนมาก เหมือนกับคนนั้นเปี๊ยบ เค้าโครงลักษณะ เหมือนจริง ๆ " ไฮด์บ่นพึมพำออกมาอย่างลืมตัว
" หือ ... เหมือนอะไรหรือไฮด์ " เท็ตสึทำตาโตด้วยอาการแปลกใจ
" อ๊ะ ... เปล่า ๆ หรอก ไม่มีอะไรหรอกเท็ตจัง เหมือนคนเคยรู้จักน่ะ " ไฮด์หันกลับมา ด้วยท่าทางที่ทำเป็นไม่สนใจใยดีอะไร
" ช่างเหอะ ว่าแต่คืนนี้เราแวะไปกิน แกงกะหรี่ ที่ร้านป้าคนนั้นกันดีกว่า ร้านที่นายเคยพาฉันไปกินน่ะ " ไฮด์ เสเปลี่ยนเรื่องไปอย่างที่ไม่ต้องการจะให้เท็ตสึใส่ใจในเรื่องเมื่อครู่
" อ๋อ นายอยากกินเหรอ ได้ ๆ เดี๋ยวฉันจะพาไป " เท็ตสึอมยิ้มถูกใจกับร้านที่เขาอุตส่าห์ค้นหา เพื่อพาไฮด์ที่ซึ่งชื่นชอบแกงกะหรี่ ไปลองชิม แล้วยิ่งพบว่าไฮด์ถูกใจเช่นนี้ เขากลับยิ่งปลื้มเข้าไปใหญ่
เท็ตสึเลี้ยวซ้ายที่แยกหน้าทันที เพื่อพาไฮด์ไปที่ร้านนั้น โดยลืมเรื่องเมื่อครู่ไปเสียสนิทใจ ไฮโดะ ก็ทำลืม ๆ ไป กับสิ่งที่เขาเห็นเมื่อตะกี๊
" ว่าแต่ พรุ่งนี้ นายจะไปกี่โมงล่ะ ฉันจะได้ทำอะไรไปไว้ให้นายกินตอนเที่ยง " เท็ตสึหันมาถามอย่างเอาอกเอาใจ
" จะให้ฉัน โทรไปปลุกก่อนไหม หรือว่า... " ไม่ทันที่เท็ตสึจะพูดอะไรต่อ เสียงไฮด์ก็ขัดขึ้นมาก่อน
" ไม่ต้องก็ได้หรอก กวนนายเปล่า ๆ เท็ตจัง เดี๋ยวฉันแวะหาอะไรข้างทางติดไปไว้กินตอนเที่ยงก็ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก "
" ไม่ล่ะ ฉันอยากทำนี่ เอางี้ เดี๋ยวฉันทำแล้วเอาไปให้นายตอนเช้าแล้วกันนะ จะได้ปลุกนายด้วย ไม่งั้นกว่านายจะตื่นไม่ต้องไปกันพอดี " เท็ตสึสรุปเอาดื้อ ๆ โดยที่ไฮด์ก็รำคาญที่จะทัดทานอะไรออกไป
--- เมื่อแวะทานข้าวแกงกะหรี่ กันเป็นที่เรียบร้อย เท็ตสึก็ขับรถกลับไปส่งไฮด์ที่ห้อง ที่หน้าอพาร์ทเมนท์เขาส่งข้าวของอุปกรณ์ ให้ไฮด์ พลางถาม
" ให้ฉันเดินขึ้นไปส่งไหม ไฮด์ " เท็ตสึถามด้วยอาการเป็นห่วง ด้วยเนื่องจากเห็นว่าดึกมากแล้ว
" ไม่ต้องหรอก แค่นี้เอง แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ เท็ตจัง บาย " ไฮด์กล่าวเสร็จก็ปิดประตู ยืนโบกมือหยอย ๆ ให้อยู่ข้างนอก
~ เมื่อเห็นท่าทางของไฮด์เช่นนั้น เขาจำต้องถอยรถออกไปด้วยอาการที่ยัง ไม่อยากไปเสียเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องจำใจไป เอาน่า พรุ่งนี้ยังมี เท็ตจังคิดในใจ ก็พลางขับรถออกไป
~ ไฮด์ก้าวเดินขึ้นไปยังชั้นบนซึ่งเป็นห้องของเขา พลางไขกุญแจเข้าไป เขาวางของลงบนโต๊ะทำงาน แล้วเดินไปเปิดม่านแง้มออกเล็กน้อย เพื่อดูว่า เท็ตจังกลับไปแล้วหรือยัง เมื่อไม่พบอะไร เขาเดินกลับไปที่ห้องน้ำ เพื่อเปิดน้ำลงในอ่าง แล้วหันกลับมาถอดเสื้อออกอย่างสบายใจ ร่างเปลือยเปล่า ที่มองอย่างไร ก็ดูบอบบางเหมือนหญิงสาว ผิวขาวนวล ผมยาวสยาย ไม่แปลกใจที่ใคร ๆ ต่างก็หลงชอบ แอบมองเขาอยู่เป็นประจำ เขาเอื้อมมือหยิบเสื้อคลุมมาใส่ แล้วเดินกลับเข้าห้องน้ำไป มือก็จับผมพันทบขึ้นไป เพื่อที่จะลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำให้สบายใจ แต่เขาก็อดคิดไม่ได้ถึงภาพของคนที่เขาพบเห็นเมื่อเย็น ช่างเหมือนกับคน ๆ นั้นที่เขาฝันถึงบ่อย ๆเสียเหลือเกิน
" ไม่ ๆ เลิกคิดอะไรฟุ้งซ่านซะที เป็นอะไรไปน่ะเรา " ไฮด์สะบัดหัวตัวเอง เพื่อที่จะลืมเรื่องราวที่ตัวเองคิดซะ เขาลุกขึ้นมาเช็ดตัวแล้วคว้าเสื้อคลุมมาใส่ ก่อนที่จะออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างนอก
" เป็นไปไม่ได้หรอก ไฮโดะ จู่ ๆ เขาจะเหมือนคนในฝันของเราได้ยังไง นั่นมันความฝันนะ " ไฮด์พูดให้กับตัวเอง ก่อนที่จะหันไปปิดโคมไฟตรงหัวเตียง แล้วเข้านอน......
~~~ คืนนั้นเอง ในความฝัน ภาพที่วนเวียนอยู่ในหัวมาตลอด ภาพความฝันที่เขาฝันเห็นมาตั้งแต่วัยเยาว์ ก็กลับเข้ามาปรากฎให้เขาเห็นอีกครั้ง.......
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~