"XERMANDÍA"
Bras Rodrigo
Grabaciones Pola
2004
Mestizaxe, fusión, hibridismu... Música celestial pal peor
empiezu de sieglu que se recuerda. Esta fras, de Adolfo Camilo
Díaz, nel cartafueyu'l discu de debú de Bras Rodrigo ye perafayaíza pa
dase una idega de lo que ye "Xermandía" conceutualmente: un intentu de
fusión de la música asturiana de gaita con otres músiques del mundiu,
la música de raigón como llingua franca pa un nuevu mileniu. Un
conceutu que queda ablucantemente bien plasmáu en dellos cortes del
discu como Asturianos del Caribe (pa min de llargo'l meyor
tema'l discu), Lluanco, Batucada & Saliendo de Fafilán
o Sebarga; y calteniendo'l nivel nel restu, incluso,
faciendo concesiones a una comercialidá mui factible si "Xermandía"
cuntara con una campaña promocional mínima.
El discu
nun ye tan revolucionariu como se nos quier facer ver pero, polo
menos, ye un poquín d'aire fresco nun panorama bien poco dao a
arriesgase faciendo coses distintes, poro, bienveníu seya. L'único pero
que-y atopo (y esto ye una opinión personal que, de xuru, que pa otra
xente ye lo meyor del discu) son les dos versiones del Adagio
d'Albinoni, la primera prestame abondo pero nun me paez qu'encartie
bien col restu de "Xermandía", ye una versión enforma
respetuosa; la segunda si tien meyor abellugu nel discu y ye
bastante más arriesgada que la primera, pero a min oyir esi
Adagio en versión discotequera dame dentera, como ver un Cristu
con dos
pistoles.
