LAMTUMIRA E RAMAZANIT  

Ramazani tha: Dua ta përfundoj bisedën time me disa fjalë të përgjithshme rreth vuajtjeve të mia, këshillave dhe mendimeve që më preokupojnë dhe varet prej teje se a do t'i përcjellish në popull apo jo.   
Të gjithë popujt pësojnë ndryshime të shumta: fillim e mbarim, fuqi e dobësi, famë e nënshtrim edhe ate nën ndikimin e faktorëve natyrorë. Populli mund ta arrijë kulmin e famës, autoritetin dhe qytetërimin që i përmirëson rregullat e shoqërive dhe siguron lumturinë e tij, mirëpo do të përparojë me sukses të plotë derisa të mos depërtojë në të pasiviteti, ta kaplojë fshehtësia e ta dehë vrapimi pas epsheve dhe kështu fillon të shkatërrohet dhe përjeton vdekjen një kohë të gjatë pas shijimit të jetës së lumtur.   
Populli mund të jetë i lodhur dhe i dobësuar nga katastrofat që e dërrmojnë jetën mirëpo pas një kohe do t'i çelë sytë në dritë, do ta braktisë fshehtësine, do të ngrihet sikur luani që lëshohet nga kafazi në liri dhe pas një përpjekje disavjeçare do ta eliminojë dekadencën shumëshekullore, do të fitojë autoritet në mesin e popujve të gjallë dhe do të udhëheqë për t'i realizuar të drejtat, drejtësinë dhe paqen në mesin e popujve të terrorizuar.   
Në të dy rastet, duhet të ketë vëmendje të plotë dhe të veprojë me urtësi. Në rastin e fuqisë, duhet të merr shembull prej paraardhësve të famshëm që i shkatërroi koha dhe t'i hulumtojë shkaqet e fuqisë dhe dekadencës së tyre.   
Në rastin e dobësisë, duhet t'i hulumtojë shkaqet që i përparuan popujt e mëparshëm dhe t'i aplikojë. Nuk dua ta teproj me shembuj rreth autenticitetit të kësaj teorie sepse në historinë e popullit tënd musliman kaluan periudha të ndryshme që të bindin plotësisht në te.Cili i mençur mohon se faktori më i rëndësishëm që lartësoi famën e muslimanëve të hershëm ishte frika e tyre nga Zoti i Madhëruar, braktisja e kënaqësive afatshkurte të kësaj bote dhe përqëndrimi i përbashkët në lartësimin e fjalës së Zotit dhe flamurit të Islamit? Kur më vonë e humbën namazin, kur u dhanë pas epsheve dhe u përçanë pas bashkimit që ishte begati e Zotit xh.sh., Zoti i sprovoi me poshtërim, prej të cilit vuajnë edhe sot. Ju tash largoheni nga poshtërimi dhe dëshironi të përparoni dhe nuk mohoj se shpirti i zgjuarjes është riaktivizuar në brendësinë tuaj, mirëpo më pikëllon fakti se nuk shoh syçeltësi në rregullimin e çështjeve tuaja por bredhni të hutuar nëpër rrugët e errësirës me mendime të ndryshme, pra, si do të keni sukses në rilindjen tuaj me këtë gjendje të mjeruar?   
Dëshironi ta riktheni famën e etërve tuaj dhe mburrjen e tyre, mirëpo ku jeni ju e ku ishin ata? "Dallimi mes jush është shumë i madh". Ata e vendosën pëlqimin e Zotit xh.sh. mbi dëshirat e tyre dhe adhurimin e Tij mbi epshet e tyre. Ata e kuptuan Islamin si ligj të plotë e të pandarë dhe respektuan çdo imtësi të tij me vullnet të plotë. Ata largoheshin nga mëkatet ashtu siç largoheni ju sot nga epidemitë e sëmurjeve. Transmetohet se gjatë një beteje të vështirë filluan të rikujtojnë ndonjë mëkat eventual që ua vështirësonte fitoren dhe u ra ndërmend se nuk e kishin aplikuar sunnetin e misvakit dhe kështu i pastruan dhëmbët me misvak, derisa armiku mendoi se i mprehin dhëmbët për t'i përbirë të gjallë dhe kështu ai (armiku) humbi.   
Ata e konsideronin jetën vegël për përfitimin e gradave të larta në botën tjetër dhe me dëshirë të flaktë pritnin flijimin e jetës, si dhe e lutnin Zotin, ditë dhe natë, që të mos i kthejë në vendlindje, as te familja e as tek fëmijët e tyre.   
Ata e rregulluan shoqërinë nga frika prej Zotit xh.sh. kurse udhëheqësi interesohej për popullin e vet më shumë se nëna për fëmijën e saj; nuk pritonte ta udhëheqë botën kah e vërteta pa i marrë parasyshë pasojat negative kurse i pasuri e shpërndante pasurinë e vet me plotë dëshirë edhe ate vetëm për hir të Zotit xh.sh. Tregtari ishte i sinqertë e besnik në shitblerje kurse femra kishte zemër të pastër e të sinqertë dhe i zbatonte rregullat e Zotit të Madhëruar.   
Etërit tuaj ishin ata të cilët fituan kundër një mijë idhujtarëve edhe pse ishin vetëm treqind veta; ata ishin heronjtë e Kadisijes, Jermukut, Hittinit dhe luftërave tjera historike, kurse udhëheqësit tuaj të sotëm janë tiranë, dijetarët flejnë, të pasurit janë strofulluar, rinia është çorientuar, tregtarët janë bërë gënjeshtarë e mashtrues, kurse gratë stolisen dhe largohen nga udhëzimi i Zotit xh.sh. Ju sot jeni zhytur në mendjemadhësi, në epshe e në gjumë aq shumë saqë u janë errësuar mendjet, zemrat dhe sytë sepse për qëllim kryesor keni botën, luksin, pasurinë dhe pozitën e rrejshme dhe luftoni për to.   
Nuk është çudi që bota u përkulej etërve tuaj kurse ju i përkuleni botës.   
Nuk është për t'u habitur se Zoti xh.sh. atyre ua jepte atë që e dëshironin kurse juve ua merr dhe jetoni nën dirigjimin e epsheve.   
Nuk është çudi se fjala e tyre mbizotëronte në botë kurse juve ju udhëzojnë njerëz të çoroditur.   
"A është i njëjtë ai që iu bind All-llahut dhe kërkoi kënaqësinë e Tij, si ai që tërhoqi kundër vetes hidhërim të madh nga All-llahu?" (Ali Imran: 162)   
"A është më i udhëzuar ai që ecë i përmbysur me fytyrë për tokë, apo ai që ecë i bindur rrugës së drejtë?" (El-Mulk, 22)   
"A mos do t'i barazojmë ata që besuan dhe bënë vepra të mira me ata që bënë shkatërrime në tokë, apo do t'i konsiderojmë njësoj si të ruajturit prej të këqijave, ashtu edhe ata që janë mëkatarë?" (Sad, 28)   
Ky është dallimi mes jush dhe etërve tuaj dhe ky është shkaku kryesor i disfatës suaj.   
Pasi që sot vendosa të shkoj, të lutem përcjelli këto fjalë vijuese në mesin e vëllezërve muslimanë:   
O muslimanë!   
Si pranon populli që ka fe, mendje e inteligjencë t'u nënshtrohet popujve që kanë karakter të dobët, zemër mizore, moral të shëmtuar, tradita dhe shije të palakmueshme, si dhe i shoqërojnë Zotit xh.sh. shok dhe e refuzojnë fenë e Tij?   
O muslimanë!   
Nëse armiqtë tuaj idhujtarë dominojnë në botë, atëherë a nuk është më mirë që ju të dominoni me besim në Të? Nëse ata sundojnë me dëfrime e amoral, a nuk është më mirë ju të sundoni me devotshmëri e pastërti?   
O muslimanë!   
Jeta është pasuri dhe u takon vetëm falënderuesve, kurse falënderimi nënkupton përballimin e vështirësive të kohës, ngritjen kundër intrigave të armikut dhe qytetërimin me fenë e Zotit xh.sh.   
Me dhembje në zemër dhe me lotë në sy ju përshëndes, o muslimanë!   
Lamtumirë, o muslimanë!   
Unë sot do të takohem me Zotin tim dhe do t'ia parashtroj zhvlerësimin e monoteizmit (tevhidit), famën e idhujtarisë, keqtrajtimin e udhëzimit, vrazhdësinë e fatit dhe vdekjen e ndërgjegjes:   
"Unë hidhërimin tim dhe pikëllimin tim, ia parashtroj All-llahut." (Jusuf, 86)   
Ramazani tha: "Zoti të lashtë!"   
Kështu, ai mori rrugën kurse mua m'u tha fryma nga pikëllimi i ndarjes.   
   
   
   
   

 FILOZOFIA E BAJRAMIT  
Mbarë bota islame pasnesër me hare feston Bajramin, jepen sadakatë, vizitohen anëtarët e familjes dhe shokët, njerëzit veshin rroba të bukura e të reja...   
Ç'është qëllimi shoqëror dhe njerëzor i Bajramit dhe si duhet të jetë edukata apo morali jonë gjatë kohës së tij?   
Qëllimi shoqëror i Bajramit është të mbjellë harenë në zemra, gëzimin në shpirtra, qetësinë e trupave, përforcimin e dashurisë shoqërore, mëshirën mes të afërmve dhe bashkëpunimin e ndërsjellë njerëzor.   
Në këtë festë afrohen zemrat, bashkohen me lidhje miqësore, harrohen urrejtjet, takohen pas ndarjes, pajtohen pas mosmarrëveshjeve, shtrijnë dorën e pajtimit, gjegjësisht ripërtërihen lidhjet shoqërore e njerëzore me dashuri, sinqeritet e vëllazërim.   
Qëllimi shoqëror i festës është rikujtimi i ndërtuesve të shoqërisë për të dobëtit dhe të paaftit derisa çdo shtëpi dhe çdo familje të mbushet me gëzim e hare. Këtë qëllim të lartë shoqëror e simbolizon urdhërimi i "Sadakatul-Fitrit" në festën e Bajramit të Vitrit (të Madh) dhe i prerjes së kurbanëve në festën e Bajramit të Kurbanëve (të Vogël).   
Dhënia e vitrave para festës paraqet shtrimin e dorës së mirësisë.   
Para se të lindë dielli ditën e Bajramit, buzëqeshja i kaplon fytyrat e të gjithë njerëzve dhe hareja dominon në zemrat e fëmijëve të shoqërisë.   
Qëllimi njerëzor i festës është shoqërimi i një numri të madh njerëzish në gëzim e hare, në një kohë të caktuar si në Lindje ashtu edhe në Perëndim. Kështu njerëzit ndjejnë lumturi të përbashkët, kurse fëmijët e një populli, pa marrë parasysh shtëpitë e shpërndara, bashkohen në të mirë e në të keqe. Në festë forcohen lidhjet ideologjike e shpirtërore që i caktoi feja për njerëzit, pa marrë parasysh llojllojshmërinë e gjuhëve dhe kombeve...   
Këto ishin disa nocione shoqërore e njerëzore të festës. Pastaj festat i prezentojnë këto nocione në çdo shoqëri dhe ai i cili dëshiron ta njeh moralin e një populli, le t'i përcjellë festat e tyre të cilat paraqesin realitetin e ndjenjave dhe traditave të tyre.   
Shoqëri e lumtur konsiderohet ajo që e lartëson deri në kulm moralin dhe ndjenjën njerëzore gjatë kohës së festës, sepse në këtë kohë ajo tregon bashkimin, kooperimin dhe mëshirën e ndërsjellë të saj, derisa çdo zemër mbushet me dashuri, mirësi e kënaqësi dhe çdokush ia tregon vëllait të vet hallet e veta në rast të katastrofave ose ngjarjeve tragjike, qoftë edhe në vende tjera.   
Si veprojmë ne me këto nocione shoqërore e njerëzore gjatë festave tona bashkëkohore? Si është realiteti i moralit tonë shoqëror?   
S'ka dyshim se festat tona atribuohen me disa nocione kooperuese shoqërore të sadakave dhe mirëbërjeve ndaj shtëpive të varfëra dhe familjeve të mjera por jo aq sa duhet, gjegjësisht jo aq sa harxhojmë në luks, dëfrim, udhëtime e gosti. Pra, mjafton të japim më pak sesa kot të bëjmë harxhime të mëdha dhe rrallëherë japim pa na rikujtuar ndokush!   
Njerëzit, të cilët jetojnë të mbyllur në shtëpitë e tyre dhe nuk kërkojnë lëmoshë për shkak të mbrojtjes së nderit dhe dinjitetit, përjetojnë mjerim gjatë ditëve të festës. Ne ndoshta i harrojmë mirëpo njerëz të tillë  kemi afër nesh, qoftë me lidhje familjare, shoqërore apo fqinjësore; kjo harresë nuk bën pjesë në shoqërinë e lumtur.   
Kur populli ynë shijonte lumturinë e festës fqiu mendonte për fqiun e vet para se të mendonte për veten dhe i preferonte nevojat e fëmijëve të shokut mbi nevojat e fëmijëve të vet.   
El-Vakidiu, dijetar i njohur i shekullit të dytë hixhrij, rrëfen një ngjarje kështu: "Kisha dy shokë aq të ngushtë sa e ndienim veten si një, kurse njëri prej tyre ishte hashimij. Kur përjetova një vështirësi gjatë një feste të Bajramit, shoqja më tha: 'Përjetojmë mjerim e vështirësi, dhe kur i shoh fëmijët me rroba të vjetra, më tronditet zemra, pra mendo se si t'ia bëjmë'."   
El-Vakidiu vazhdoi më tutje e tha: "I shkrova shokut tim hashimij një letër, dhe i kërkova ndihmë, kurse ai më dërgoi një qese me 1000 dirhemë. Sa i mora në dorë, kur ja, pranova një letër nga shoku tjetër, në të cilën ankohet ashtu siç iu ankova shokut tim hashimij, dhe ia dërgova qesen e posapranuar. Për këtë e lajmërova shoqen time e cila më lavdëroi e s'më qortoi. Derisa isha në atë gjendje, papritmas më erdhi shoku hashimij, më solli një qese sikur ajo e para dhe më tha: 'Me trego se ç'bëre me qesen e parë që ta dërgova ty?' Pasi që ia rrëfeva ngjarjen, më tha: 'Kur më kërkove para i kisha vetëm ato që t'i dërgova, pastaj kërkova prej shokut tim të tretë të më ndihmojë, e ai ma dërgoi qesen që ta dërgova ty...'"   
El-Vakidiu pastaj thotë: "Kështu, i ndamë 1000 dirhemët mes nesh, ashtu që secili prej nesh mori nga 300 kurse e shoqja 100 dirhemë. Pasi që këtë lajm e kishte dëgjuar Me'muni më thirri dhe më pyeti e unë ia vërtetova lajmin. Pastaj ai urdhëroi të na dhurojnë 7000 dirhemë, gjegjësisht për secilin nga 2000 kurse për shoqen 1000 dirhemë".   
Ky është fenomen i sinqertë i lartësisë së moralit shoqëror në çdo popull.   
S'ka dyshim se ne nuk i rikujtojmë vëllezërit tanë të tjerë gjatë festës, p.sh. në shtetin tonë në Siri, ka vende që i ka kapluar thatësia, konkretisht në Horan, dhe për këtë shkak banorët e këtij qyteti u shpërndanë nëpër vende tjera duke kërkuar kushte më të volitshme për jetë. A e kujtuam ne katastrofën e tyre? A i menduam vuajtjet e tyre nga skamja, etja e uria?   
Në mbarë vendin tonë arab zhvillohen revolucione e ndizen zjarre kundër kolonializmit tiran derisa u rrënuan shtëpitë dhe u ndanë familjet; armiku i shkatërron me të madhe popujt tanë kurse mbrojtësit e popullit braktisën jetën e qetë dhe begatinë dhe iu vërsulën me pak armë armikut të armatosur deri në dhëmbë, bile ende luftojnë për çlirimin e vatanit të okupuar e të jetojnë si popujt tjerë, gjegjësisht të jetojnë me nder e sinqeritet. Çka u ofruam ne? Çka mendojmë të ndërmarrim për ta në kohën e festave?   
Mund të paramendoj se kremtet tona të pasnesërme do të jenë ashtu siç ishin në festat e kaluara, ashtu sikur bota jonë nuk vuan nga katastrofat e tragjeditë, sikur populli ynë në disa vende nuk vuan nga pikëllimi i dëshmorëve të vdekur!   
Unë nuk kërkoj prej njerëzve t'i veshin mburojat e hekurta e as të derdhin lot për dëshmorët e lirisë dhe të vërtetës, as të izolohen në shtëpitë e tyre ashtu siç izolohet njeriu i goditur me fatkeqësi të madhe si vdekja e të afërmit, të dashurës etj., e as të largohen nga ngrënia e pija ashtu siç largohen agjëruesit. Unë s'kërkoj gjëra të tilla, por kërkoj që populli ynë ta tregojë veten të vetëdijshëm gjatë festave tona përkujtimore e fetare dhe ta ndiej atë që e ndjejnë njerëzit tanë të tjerë; dëshiroj që ta pakësojmë dëfrimin dhe teprimin e t'ia ofrojmë popullit tonë nevojat që i ndien gjatë luftës së hidhur e shkatërruese.   
Dua që të ndjejmë lidhje të fuqishme vëllazërore gjatë ditëve të festës ashtu që katastrofat, që i përjetojnë vëllezërit tanë, të na nxisin në dhënie e sakrifikim.   
Dua që ta kufizojmë qeshjen tonë e të vërehet pikëllimi i sinqertë në fytyrat tona për shkak të interesimit tonë të madh për çështjet tona dhe ngjarjet e katastrofat që ndodhin në vatanin tonë të gjerë.   
Dua të mos e harrojmë Palestinën, vatanin tonë të plagosur që e përjeton terrorin e sulmuesve të egër; të mos e harrojmë popullin tonë të shpërndarë nën qiellin e pastër duke kërkuar prej popujve tjerë vendstrehim, kafshatë buke, ujë dhe shërim; të mos e harrojmë Marokun tonë i cili në kohën e festave i varrosë dëshmorët, i shëron të plagosurit, u ndihmon fatkeqëve dhe përgatitet kundër tiranëve okupues; të mos e harrojmë rrezikun që i kërcënohet mbarë popullit tonë nga intrigat e kolonializmit, eliminimi i lirisë, maltretimi i të lirëve, plaçkitja e pasurive që shkojnë në arkat e kolonialistëve për ta rritur kënaqësinë, luksin dhe fuqinë e tyre në llogari të popullit tonë të varfër e të përvuajtur!   
O vëlla fisnik!   
S'ka dyshim se ti përgatitesh për festën e Bajramit, qofsh babë, nënë, burrë, grua, djalë apo vajzë si dhe s'ka dyshim se ofron çdo gjë që është e nevojshme për festë, si veshja, ushqimi dhe dëfrimi, por shto edhe një përgatitje tjetër të çmueshme për Zotin xh.sh. dhe të vlefshme për vëllezërit, gjegjësisht përgatitjen për mënjanimin e barrës dhe vështirësive nga të mjerët dhe të varfërit e mjedisit tënd!..   
Kërko fqiun tënd, të afërmin apo anëtarin tjetër të shoqërisë dhe pyete për nevojat e tij, ndihmoi që të depërtojë gëzimi në zemrat e fëmijëve dhe gruas së tij, e nëse s'mundesh një gjë të tillë, atëherë ndihmoi me fjalë të mira, buzëqeshje të këndshme, dëshira të sinqerta nga zemra yte islame dhe përkujtoi vëllezërit që vuajnë në botë!   
Në mëngjesin e festës kur t'ua urosh anëtarëve të familjes festën dhe kur të tuboheni rreth ushqimit të këndshëm e pijeve të freskëta, përkujtoi të vobektit që nuk e kanë në atë mëngjes buzëqeshjen e të jatit të tyre, të vejat që nuk e përjetojnë dashurinë e burrave të tyre dhe refugjatët që i deportoi kolonializmi mizor, sepse këta njerëz e presin festën me lot në sy, janë të preokupuar me zjarr dhe nuk e shijojnë qetësinë, sigurimin dhe paqen.   
Pos këtyre, rikujto edhe veten tënde, sepse kur pikëllohesh për plagët e vëllezërve tuaj, pikëllohesh edhe për plagën tënde dhe kur i plotëson nevojat e fqinjve tuaj, i plotëson edhe nevojat tua personale. Zoti i Madhëruar thotë:   
"Çkado që të jepni nga pasuria, e keni për veten tuaj". (Bekare: 272)   
"Kush bën mirë, ai e ka për vete". (Fussilet: 46)   
Pasha shpirtin tim, s'ka më të madhëruar e më të lartësuar se Muhammedi a.s., i cili kur ua mëson njerëzve dashurinë, mirësinë dhe vëllazërimin, thotë:   
"Ai që e shpëton vëllain e vet nga ndonjë vështirësi e kësaj bote, Zoti  e shpëton atë nga një vështirësi në botën tjetër".   
"Zoti i ndihmon robit (njeriut), gjersa ai i ndihmon vëllait të vet". (Muslimi).   
"Kush nuk interesohet për çështjet e muslimanëve, s'është prej tyre (s'është musliman)." (Hakimi).   
"Shembulli i dashurisë dhe i mëshirës së ndërsjellë tek besimtarët i ngjanë trupit, gjegjësisht nëse ankohet një organ, ankohen edhe organet tjera". (Muslimi dhe Ahmedi).   
- O Zot, na bën prej atyre, të cilët të falënderohen për begatitë Tua, u ndihmojnë vëllezërve dhe i përgjigjen thirrjes Sate në çdo rast e në çdo kohë!   
O Zot, unë jam këtu, para Teje!   
O Zot, deklaroj se s'ke shok!   
O Zot, deklaroj se falënderimi, begatia dhe sundimi të takojnë vetëm Ty!   
O Zot, deklaroj se s'ke shok!   
 

 
 

1. PËRKUJTIMI I "ISRASË DHE MI'RAXHIT" NË HISTORINË TONË  
2. NATA E MESIT TË MUAJIT "SHA'BAN"  

 
 

• PËRKUJTIMI I "ISRASË DHE MI'RAXHIT" NË HISTORINË TONË  

  Një ndër përkujtimet më madhështore në historinë islame dhe më të gëzuara për muslimanët është përkujtimi i natës së sotme, gjegjësisht natës së "Israsë dhe Mi'raxhit". Gjatë kësaj nate tubohen muslimanët e tërë botës nëpër shtëpitë e Zotit (xhami), i përsërisin detajet e kësaj ngjarjeje të jashtëzakonshme që i ka ndodhur të Dërguarit të Zotit para 14 shekujsh, nxjerrin këshilla e shembuj, e paramendojnë kujdesin e Zotit xh.sh. ndaj të Dërguarit të Tij fisnik dhe i betohen Zotit se do të largohen nga çdo amoralitet i urrejtur, do të atribuohen me sjelle të lavdëruara dhe ripërtërijnë betimin e tyre para Zotit xh.sh., sinqeritetin ndaj të Dërguarit të Tij dhe qëndrimin në fenë e Tij.  
  Nuk dëshirojmë këtu ta argumentojmë Isranë në aspektin historik apo logjik sepse njerëzit janë dy llojësh, lloji që nuk beson në Zot e as në metafizikë kështu që s'ka kurrfarë dobie të flitet me ta për Isranë dhe Mi'raxhin para se të binden në ekzistimin e Zotit dhe në mesazhet e të dërguarve të Tij, dhe lloji që beson në Zotin e Madhëruar dhe mesazhet e Tij. Edhe nëse nuk janë muslimanë, gjejmë se librat e tyre fetarë janë të mbushur me mrekulli të profetëve kështu që nuk mund ta mohojnë këtë fenomen sepse besojnë edhe në anën tjetër që vjen pas intelektit, si p.sh. mrekullitë dhe fenomenet e jashtëzakonshme të natyrës. Nëse janë muslimanë, atëherë mjafton se kjo ngjarje është shënuar qartë në Kur'anin Famëlartë:"  
  "Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi Haramit (prej Qabes) gjer në Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e së cilës Ne e kemi bekuar, (Ia bëmë këtë udhëtim) për t'i treguar atij disa nga argumentet Tona." (El-Israë:1).  
  "Pasha yllin kur ai bie (prej së larti poshtë)! Miku juaj (Muhammedi që ju e njihni) as nuk është njeri që ka humbur, as që ka devijuar (nga e vërteta). Dhe ai nuk flet nga mendja e tij. Ai (Kur'ani) nuk është tjetër pos shpallje që i shpallet. Atë ia mësoi, ai fuqiforti (Xhibrili), që ka mendje precize dhe që u përqëndrua në formën e vet (reale). Dhe ai (Xhibrili) ishte në horizontin e lartë (nga lindja). Pastaj u lëshua dhe iu afrua. E ishte afër sa dy harqe (dy kute) apo edhe më afër". (En-Nexhm: 1-9).  
  Mua më intereson që nga kjo që u tha të nxjerrim dobi për realitetin tonë bashkëkohor dhe t'i rikujtojmë ngjarjet që ndodhën gjatë historisë.  
  Arabët ishin të izoluar nga bota e jashtme. Kur u dërgua Muhammedi a.s. pos disa lidhjeve të kufizuara, ishin larg ndikimit të tyre në ngjarjet politike e shoqërore, të përçarë brenda Siujdhesës dhe nuk mendonin të bashkohen ndonjëherë me vendet tjera si Egjiptin, Irakun dhe Shamin. Ndërsa prej sekreteve të gjithësisë e njihnin vetëm tokën, rërën, kodrat dhe ujërat.  
  Hyjnia e perëndisë materializohej me duart e tyre, u drejtoheshin idhujve me lutje e adhurim dhe aty merrnin fund shpresat e tyre. Kështu ishin kur Muhammedi a.s. e shpalli thirrjen e tij që përqëndrohej në besimin në një Zot, Krijues të gjithësisë e jetës, në fshehtësitë dhe sekretet e mrekullueshme të gjithësisë, në konsiderimin e shkencës dhe mendjes si parime të teorive shkencore, shoqërore e politike. Edhe pse mesazhi i Islamit i thirrte në reformimin e gjendjes së tyre fetare e ekonomike, ata ishin të vetëdijshëm se fati ua kishte caktuar misionin më të madh që mund ta ketë ndonjë popull në histori.  
  Ai ishte mesazhi i pikënisjes, çlirimit, shkencës dhe qytetërimit në bazë të besimit (imanit), intelektit dhe moralit fisnik. Përderisa kurejshitët e mohonin Muhammedin a.s. dhe e luftonin thirrjen e tij, ngjanë "Israja dhe Miraxhi" në qiell, gjë që shumë i habiti sepse mes Mekkes dhe Bejtul Mukaddesit distanca ishte e gjatë afër një muaj.  
  Pra si mundi Muhammedi a.s. të shkojë e të vijë? Njeriu, sipas mendimit të tyre, endet nëpër tokë sepse nuk mund të ecë nëpër qiell, pra si mundi të hipë Muhammedi a.s. e të zbret për disa orë?  
  Ç'është me Mekken e ç'është me Bejtul-Mukaddesin? Ç'është lidhja mes Qabes dhe Xhamisë Aksa? A nuk ishte Qabja faltore e vetme në tokë për ta? Cilat janë lidhjet mes banorëve të Mekkes dhe atyre të Bejtul-Mukaddesit"?  
  A nuk ishin banorët e Mekkes më fisnikë se banorët tjerë për shkak se e mbronin Qaben? Çfarë nevoje kishin për popujt tjerë dhe çfarë lidhjesh kishin me ta?  
  Mendimi i tyre ishte i tkurrur, materialist, idhujtar e injorant. Ata s'mundën ta kuptojnë atëherë qëllimin, të përfitojnë e t'i zbulojnë fshehtësitë e ardhmërisë nëpërmjet asaj ngjarjeje.  
  Muhammedi a.s. e dinte se populli i tij do ta përgënjejë e do të tallet me të kur t'ia rrëfejë udhëtimin e tij të jashtëzakonshëm, por këtë nuk e merrte parasysh përderisa mesazhi ishte kah realizimi i qëllimit të vet dhe përderisa tallësit dhe përgënjeshtarët do ta pranonin atë ngjarje pas një kohe, qoftë edhe pas vdekjes së Pejgamberit besnik.  
  Muhammedit a.s. i besuan besimtarët e vërtetë kurse të tjerët e përgënjeshtruan dhe u larguan... Ata të cilët e përgënjeshtruan dhe u tallën me rrëfimin e tij, pas disa vjetëve e çliruan Bejtul-Mukaddesin e prej aty depërtuan në Lindje, Perëndim, Jug e Veri dhe i bashkuan Shamin, Egjiptin dhe Irakun në një perandori, që prej aty t'i vazhdojnë çlirimet në botë.  
  Këto ishin informatat burimore rreth ngjarjes së Israsë dhe komentimi i parë realist e politik i qëllimit të thellë e të gjerë të Israsë!  
  Pas një kohe të shkurtë, ushtritë e kryqëzatave perëndimore trokitën në dyert e Bejtul-Mukaddesit, u bënë gjakderdhje të mëdha nëpër lumenj, rrugë dhe në Mesxhidul-Aksa, e cila u shndërrua në kryeqendër të tyre fetare afër 100 vjet.  
  Përsëri pas një kohe, Salahuddin Ejjubi troket në dyert e Bejtul-Mukaddesit dhe e çliron pa gjak, pa dhunë dhe pa prishje të betimit. Kështu, Bejtul-Mukaddesi dhe Palestina bien nën pushtetin islam kurse faltoret dhe kishat i konsiderojnë amanet dhe i mbrojnë derisa hyjnë ushtritë aleate në Luftën e Parë Botërore. Komandanti anglez Lanby pas hyrjes thotë:  
  - "Tash përfunduan luftërat kryqtare (kryqëzatat)".  
  Ai thotë ashtu për shkak se mendon se e kanë grabitur njëherë e përgjithmonë prej arabëve e muslimanëve. Anglezët dalin prej Palestine por e lënë aty Izraelin në zemër të territorit arab që të dëmtojë, maltretojë e sulmojë... Ja, ende jemi në konflikt të vazhdueshëm e të idhët me Izraelin kurse rrëfimi i Mesxhidi Aksasë dhe i Bejtul-Mukaddesit (vendet e Israsë dhe Miraxhit) ende vazhdon...  
  A e kuptuam fshehtësinë e ngjarjes së Israsë?  
  A e kuptuam tash qëllimin madhështor të kësaj ngjarjeje të jashtëzakonshme? Sa shumë përgëzime e paralajmërime ka për ne?  
  Ngjarja e Israsë ka lidhje të posaçme me Bejtul-Mukaddesin dhe lidhje të përgjithshme me Shamin si dhe me Siujdhesën e Arabisë para se të shndërrohej Shami në territor arab e islam.  
  Muhammedi a.s. u afrua gjatë Miraxhit me kufijtë shpirtërorë para se t'u afrohej kufijve tokësore afro dhjetë vjet. I Dërguari i Zotit me këtë ngjarje na obligoi neve me një përgjegjësi të madhe, gjegjësisht ta ruajmë këtë pjesë të tokës si pjesë të pandashme të vatanit tonë të madh, të mos u lejojmë sulmuesve shkatërrues që të grabitin qoftë edhe një pëllëmbë derisa të jemi të gjallë, ta mbrojmë dhe ta konsiderojmë mbrojtjen e tij si obligim feje e besimi për secilin që beson në Zot e në botën tjetër.  
  Ne e festojmë këtë ditë kurse konflikti me Izraelin dhe shtetet kolonialiste është në kulmim e sipër.  
  Izraeli në vitin 1948 i okupoi vendet më të pjellshme, më të bukura dhe më të pasura të Palestinës, deportoi miliona pleq, gra, fëmijë, djem e vajza, e okupoi Gazën dhe Sherem Shejhin, vrau mijëra banorë të Palestinës, burgosi me mijëra njerëz bile edhe refuzon sot të del, edhe atë duke i përballuar botës mbarë... Izraeli nuk do të vepronte kështu sikur të mos qëndronin pas tij Franca dhe Anglia që janë më të fuqishme, më të pasura dhe më autoritative se Izraeli.  
  Izraeli me këtë qëndrim e zbuloi fytyrën e vërtetë dhe qëllimet armiqësore ndaj pjesës tjetër të Palestinës, Egjiptit, Jordanisë, Sirisë... Kjo atmosferë e zymtë me Izraelin na rikujton luftën dhe tmerret e saj si dhe obligimin e arabëve dhe muslimanëve ndaj këtyre vendeve të shenjta, nga të cilat rrjedhin kujtimet islame derisa t'i bashkojnë me vatanin e tyre të gjerë.  
  Sikur të ishin këto kujtime të lidhura me ndonjë popull tjetër, që është në konflikt me armiqtë, tiranët, kolonialistët dhe dëmtuesit, do të kishim shumë dobi prej tyre në përforcimin e fuqisë shpirtërore e materiale si dhe të ndjenjave mbrojtëse.  
  Pse s'e bëjmë këtë tash? Pse nuk i shfrytëzojmë këto kujtime për zgjidhjen e çështjes së botës islame, gjegjësisht çështjen e tokës sonë të dashur? Pse nuk i shfrytëzojmë në nxitjen e emocioneve fetare e kombëtare të popullit tonë islam?!...  
  Përkujtimi i udhëtimit deri në Bejtul-Mukaddes të Palestinës e jo në ndonjë vend tjetër të tokës dhe deri në Xhaminë Aksa që është afër kishës krishtere më të vjetër në botë dhe afër Bejt Lahëm, vendlindjes së Isaut a.s. dhe epiqendrës së krishterëve në botë... na nxitë që së bashku ta çlirojmë këtë pjesë të tokës.  
  Obligohemi që në këtë ditë ta vizitojmë Bejtul-Mukaddesin historik e të nisemi në drejtim të kufijve që t'i shohim armiqtë dhe armiqësinë e tyre; në këtë kohë duhet të organizohen festivale në Bejtul-Mukaddes për përforcimin e bindjes së banorëve që janë nën okupimin armiqësor; kjo ditë duhet të konsiderohet festë kombëtare në çdo vend arab e islam për të biseduar rreth historisë dhe ngjarjeve historike të Palestinës.  
  Pasiqë jemi në konflikt me kolonializmin e fuqishëm, pasiqë fuqitë destruktive orvaten ta grabisin lirinë tonë dhe pasiqë cionizmi botëror e nxitë Perëndimin me gënjeshtra e mashtrime kundër nesh, atëherë pse nuk i përgatisim të gjitha fuqitë e arabëve dhe të muslimanëve për një betejë të tillë. Pse nuk e konsiderojmë këtë përkujtim si përtërirje e bindjes sonë dhe përkujtuese e obligimeve të rënda e sakrifikimeve të shtrenjta?  
  Mjetet arabe të informacionit të Kajros, Damaskut dhe Ammanit e transmetuan manifestimin përkujtimor të Israsë në mbarë botën, gjë që tregon se kemi filluar të përfitojmë dobi prej saj dhe ta çmojmë ashtu siç i takon.  
  A mund të kërkojmë interesim më të madh, e të shohim se manifestimi përkujtimor në vitin e ardhshëm do ta trondisë botën me fjalimet, kremtimet dhe vendimin tonë për kthimin e vatanit të grabitur?  

  O arabë e muslimanë!  
  - Dita e njëzet e shtatë e muajit Rexhep në kohën e Muhammedit a.s. ishte dita e hapjes shpirtërore të Bejtul-Mukaddesit.  
  - Dita e njëzet e shtatë e muajit Rexhep në kohën e Salahuddin Ejjubit ishte dita e çlirimit ushtarak të Bejtul-Mukaddesit dhe e kthimit prej duarve të okupatorëve.  
  Përkujtone gjithmonë këtë ditë dhe shndërrone në pikënisje për çlirimin e pjesës së okupuar të Palestinës së shtrenjtë, për çlirimin e pjesëve të okupuara të vatanit arab dhe për çlirimin e botës islame nga gjurmët e kolonializmit, shfrytëzimit dhe armiqësisë.  
   "Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi-Haramit (Qabes) gjer në Mesxhidi-Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e së cilës Ne e kemi bekuar, (ia bëmë këtë udhëtim) për t'i treguar atij disa nga argumentet Tona. Vërtet, Ai është dëgjuesi (i fjalëve të Muhammedit), pamësi (i punëve të Muhammedit)". (El-Israë:1)  
   
   
   

• NATA E MESIT TË MUAJIT "SHA'BAN"  
   

  Kjo është nata e mesme e muajit Sha'ban, në të cilën muslimanët zakonisht aplikojnë lloje të ndryshme adhurimi, si namazi, lutja, pagjumësia, gjegjësisht recitojnë një "dua" të përbashkët në të gjitha xhamitë e shtëpitë.  
  Ende më kujtohet se si prindi im na tubonte pas namazit të akshamit në një rreth dhe lexonim Kur'an dhe lutnim Zotin xh.sh. me këtë "dua" të njohur pa kuptuar gjë pos përsëritjes mekanike. Edhe pse nuk e kuptonim, përsëri ndjenim modesti, përulje, kënaqësi nga tubimi familjar, lidhje familjare të pastër e të sinqertë dhe adhurim ashtu siç e kuptonim ne të vegjëlit, edhe pse nuk kuptonim fare.  
  Para se të flas rreth vlerës së kësaj nate dhe urtësisë së saj, ndiej përgjegjësi para Zotit xh.sh. që të them diçka për rregullën e sheriatit për namazin dhe lutjen e përbashkët të njerëzve.  
  Nuk kemi argumente se Muhammedi a.s. i ka tubuar njerëzit në xhami në këtë natë për lutje e adhurim. Gjithashtu edhe shokët e tij s'kanë aplikuar një veprim të tillë, mirëpo kemi hadithe që e çmojnë adhurimin gjatë kësaj nate dhe agjërimin e ditës. Transmetohet nga Ibn Maxhe se Muhammedi a.s. ka thënë: "Kur të vjen nata e mesme e muajit Sha'ban, adhuroni natën dhe agjëroni ditën". Gjithashtu edhe Bejhekiu transmeton nga Aisheja r.a. se Muhammedi a.s. ka thënë: "Kjo është nata e mesme e muajit Sha'ban, Zoti i vështron robët e vet gjatë saj, i falë ata që kërkojnë falje, i mëshiron ata që kërkojnë mëshirë dhe i pengon ziliqarët". Në këtë kontekst kemi shumë hadithe që nuk e kanë shkallën e duhur të autenticitetit, mirëpo theksohen në pjesën e vlerës së veprave sepse juristët muslimanë e pranojnë argumentimin me hadithe të dobëta që kanë të bëjnë me vlerën dhe çmimin e veprave.  
  Lutja e njohur që recitohet nëpër xhami e shtëpia nuk rrjedh nga Muhammedi a.s. as nga shokët e tij e as nga selefët pasardhës si dhe nuk dihet se kush e ka formuluar pos disa pjesëve të transmetuara nga disa njerëz të devotshëm, bile aty ka disa fjalë që nuk i takojnë Zotit të Madhëruar, p.sh. çështja e "shlyerjes". Ajeti, i cili theksohet në këtë lutje: "All-llahu shlyen (nga ajo evidencë) ç'ka të dojë, e edhe forcon (çka të dojë)" (Er-Rra'd), nuk kuptohet ashtu siç ceket në lutje e as ashtu siç e kupton masa e gjerë e muslimanëve.  
  Vlera e kësaj nate është cekur në disa hadithe ashtu që preferohet për muslimanin t'i drejtohet Zotit xh.sh. me lutje e adhurim ashtu siç preferohet dita e saj me agjërim. Lutja më e mirë në këtë natë është ajo që ceket në Kur'an e sunnet sepse në të dy burimet ka lutje të preferuara, me të cilat (muslimani) i drejtohet Zotit në raste të tilla.  
  Rëndësia e vlerësimit të kësaj nate qëndron aty se Zoti i Madhëruar cakton edukim të kohëpaskohshëm për pastrimin që i ngjanë kohës "pushim-pune", gjegjësisht pushim nga punët e jetës së përditshme që e lodhin trupin dhe shpirtin dhe nga mëkatet si dhe punë për pastrimin e shpirtit, ripërtërirjen e imanit (besimit) dhe përforcimin e tij.  
  Njerëzit të cilët janë zhytur në epshe e kënaqësi dhe të cilët i kanë braktisur rregullat e parimet e Zotit xh.sh. kanë nevojë të madhe për përtërirjen e lidhjes së tyre shpirtërore me Zotin dhe moralin e Tij.  
  Në këtë natë, muslimani përkujton ardhjen e Muajit Ramazan, që është muaj i devotshmërisë, mirëbërjes, adhurimit, përuljes fetare, bujarisë dhe i mirësisë. Muslimani e agjëron këtë ditë si parapërgatitje për agjërimin e Ramazanit, lutet natën për t'u përgatitur për netët e Ramazanit dhe kërkon falje për ta pritur Ramazanin me shpirt të pastër e zemër të qetë, gjegjësisht përgatitet për shpërblimet e Tij dhe për takimin me Të.  
  Sipas mendimit tim, këto ishin disa fshehtësi të festave të tilla fetare, në të cilat preferohen lutjet, namazi dhe adhurimi për pastrimin e shpirtit, plotësimin e edukatës, ringjalljen e vlerës së lartë shpirtërore dhe pastrimin e zemrës.  
  Ne kemi nevojë të madhe për netë të tilla për shkak se jemi zhytur në mëkate, zemrat janë bërë të pamëshirshme, duart kanë pranuar koprracinë, sytë janë verbuar dhe jemi larguar nga rruga e Zotit dhe e Pejgamberit të Tij!  
  Ne kemi nevojë të madhe për netë të tilla për shkak se na kanë kapluar fatkeqësitë, janë ngritur armiqtë kundër nesh, sundojnë arrogantët në tokën tonë dhe janë përforcuar mëkatarët...!  
  Ne kemi nevojë të madhe për netë të tilla vetëm e vetëm që t'i mbështetemi Zotit, t'i kthehemi të vërtetës, t'i pastrojmë shpirtrat dhe zemrat tona dhe t'i shmangemi asaj që na largoi nga Zoti xh.sh., na e humbi famën dhe na mënjanoi nga bota e feja!  
  O besimtarë e bij të këtij Ummeti fisnik!  
  Në kohët e vështira popujt, të cilët duan të shpëtojnë, bëhen të sinqertë dhe bashkohen.  
  Ne sot përjetojmë vështirësi të mëdha, armiku është në kufijtë tanë, gjegjësisht në zemër të vatanit tonë dhe pret çastin e volitshëm pë sulm e krim!  
  Ju e dini se armiku pas fitores së tij do t'i shkatërrojë shtëpitë, do t'i përçajë njerëzit dhe do t'i ndajë familjet, kurse ne mund të korrim fitore kundër tij vetëm me fuqi.  
  Fuqia në Islam është dyllojesh: fuqia e hekurit dhe e zjarrit si dhe fuqia e armatimit dhe përgatitjes. Kjo fuqi në Kur'an theksohet kështu:  
  "E ju përgatituni sa të keni mundësi force (mjete luftarake), e kuaj të caktuar për betejë kundër atyre (që tradhtojnë) e me të, (me përgatitje) ta frikësoni armikun e All-llahut, armikun tuaj dhe të tjerët, të cilët ju nuk i dini (se kush janë) e All-llahu i di ata." (El-Enfal:60).  
  Muhammedi a.s. thotë: "Kush lufton, le të luftojë ashtu siç është i luftuar".  
  Ne e humbëm fuqinë dhe u shndërruam në popull më të dobët edhe pse duhej të ishim më të fuqishmit në tokë!  
  Fuqia e dytë është fuqia e shpirtit, moralit, burrërisë, drejtësisë, adhurimit, devotshmërisë, lidhjes me Zotin dhe e mburrjes me fuqinë e Tij...  
  Kjo fuqi, që sot njihet si fuqi shpirtërore dhe morale e ushtrisë dhe e popujve dhe si nevojë elementare për popujt sulmues e ushtrinë sulmuese, ka ndikuar në ngadhënjimet që i realizoi populli ynë në historinë e artë. Ju e dini se populli ynë kur doli nga Siujdhesa s'kishte ashtu siç kishin popujt tjerë, si persianët e romakët, e as njerëz e luftëtarë, mirëpo, përkundër kësaj, korri fitore historike, la gjurmë të përhershme në tokë dhe u zgjerua në Lindje e Perëndim me një shpejtësi që i habitë edhe historianët. Këtu s'ka kurrfarë fshehtësie e as mrekulli, sepse fuqia e shpirtit dhe e besimit i solli në rrugën e fitores me një shpejtësi që i ngjan vetëtimës.  
  A s'keni dëgjuar për Kadisijen dhe për qëndrimin e delegacionit islam me Rustemin para filimit të betejës? Rustemi grumbulloi tërë pasurinë, armët, arin dhe mëndafshin, tuboi rreth vetes robërit e armatosur deri në dhëmbë, komandantët që kishin shpata prej arit dhe ministrat e stolisur me gurë të çmueshëm e diamante, shtroi tokën me mëndafsh dhe u ul në karrigen e stolisur me diamante e margaritarë për ta pritur delegacionin arab. Rustemi mendonte se nevoja dhe uria i kishin detyruar muslimanët të dalin jashtë shtëpive të tyre dhe kur do ta shohin arin ndriçues, mëndafshin e galerisë dhe pasurinë e Persisë do të dështojnë zemrat dhe shpirtrat para se të dështojnë shpatat.  
  Kjo ishte hamendja e Rustemit, edhe pse ajo hamendje konsiderohet si mëkat.  
  Kur hynë muslimanët në galeri dhe kur e panë arin, mëndafshin, robërit dhe pasuritë tjera që i kishte përgatitur Rustemi, udhëheqësi i delegacionit tha: "Veproni si veproj unë...!" Kështu, hynë në galeri, e shkelën mëndafshin me kuajt e tyre dhe u tallën me ta. Kur arritën te Rustemi, zbritën prej kuajve, i morën jastëkët prej duarve të Rustemit, ministrave e komandantëve, i shqyen dhe i lidhën kuajt në galeri. Edhe pse menduan xhahilat se këta ishin të prapambetur, historia u pëshpëriste: "Kjo është hyrja e fitores dhe fillimi i amshu-esh-mërisë..."  
  Pastaj Rustemi e pyeti udhëheqësin e delegacionit tonë :  
  "Çka ju shtyri të dilni nga shtëpitë tuaja e t'i sulmoni shtëpitë tona! Nëse ju shtyri uria, ne do t'ju ushqejmë derisa të ngopeni, nëse ju shtyri lakuriqësia, ne do t'ju veshim dhe nëse ju shtyri varfëria, ne do t'ju pasurojmë!"  
  Udhëheqësi ynë u përgjigj: "Jo, neve nuk na tronditë në luftë uria e barkut, as varfëria e as veshja. Ju vetë e patë se ne e shkelëm mëndafshin tuaj me kuajt tanë dhe i lidhëm me atë që mburreni ju, gjegjësisht me jastëkët e zbukuruar me flori e argjend. Ne kemi dalur që t'ua transmetojmë mesazhin e të vërtetës, për t'ju nxjerrur prej errësirës në dritë dhe për t'ju çliruar nga idhujtaria..."  
  Rustemi dhe ata që ishin me të krenoheshin me ate që e kishin tubuar, kurse udhëheqësi ynë krenohej me të vërtetën dhe me besimin.  
  Pas një kohe u zhvillua beteja në të cilën dështuan armiqtë e pasur nga kuajt e pashaluar, devet e pambuluara, rrobat e vjetra e të këqija dhe shpatat e rëndomta e të mbuluara me lecka!  
  Fituan ata të cilët i zbukuruan kokat e tyre me krenarinë e Zotit xh.sh. të cilët i mbushën zemrat me premtimin e Zotit dhe i pasuruan shpirtrat me vlerat më fisnike të nderit, lartësisë dhe moralit të lartë...  
  O bijtë e këtij Ummeti!  
  Këto dy rrugë janë rrugët e fitores!  
  Dy mjetet e fitores janë: zjarri dhe drita, hekuri dhe morali, shpata dhe besimi, materia dhe shpirti...  
  Kujtoni këtë kur të jeni në qendër të betejës dhe kur ende nuk ka fituar armiku i juaj.  
  - O besimtarë!  
  Në këtë natë drejtohen lutjet kah All-llahu xh.sh. dhe çdokush prej jush e rikujton veten dhe familjen e vet dhe kërkon për të falje e furnizim.  
  S'është keq që njeriu ta kujtojë veten por është turp ta kujtojë vetëm veten e ta harrojë Ummetin dhe vatanin e vet!  
  Nëse i drejtoheni Zotit xh.sh. në këtë natë, atëherë drejtohuni me zemër të të penduarve dhe shpirtra të të sinqertëve, pastaj përkujtoni popullin dhe vendin tuaj së bashku me veten tuaj ose para vetes suaj.  
  Përkujtoni në këtë natë vatanin tuaj të sulmuar, Palestinën e plagosur, ushtrinë tuaj të fuqishme, ardhmërinë e Ummetit dhe vendit tuaj...  
  Përkujtoni këtë luftë e pastaj kërkoni ndihmë prej All-llahut xh.sh.!  
  O ju besimtarë!  
  Unë ju thërras e ju bëhuni të sinqertë!  
  Afrone në zemrat tuaja frikën prej All-llahut xh.sh. sepse në këto çaste dyert e qiellit janë të hapura për t'i pranuar lutjet e atyre që frikohen nga Zoti xh.sh. e që pendohen...  
  O Zot, kërkojmë prej Teje udhëzim, devotshmëri, zemërbutësi dhe pasuri!  
  O Zot, përmirëso fenë tonë që na mbron, botën ku jetojmë dhe botën ku do të kthehemi!  
  O Zot, bëne jetën tonë të begatshme me mirësi kurse vdekjen qetësi!  
  O Zot, të lusim që të na caktosh vendet e të lumturve, nderin e dëshmorëve dhe fitoren kundër armiqve!  
  O Zot, na bashko në udhëzim, mirësi, famë e amshueshmëri!  
  O Zot, na mbro nga armiqtë sepse ata janë të dobët para Teje; përçaj  dhe dobëso udhëheqësit e tyre që të kacafyten mes vete, zbrite zemërimin Tënd mbi ta dhe na ndihmo ashtu siç ju ndihmon besimtarëve luftëtarë!  
  O Zot, na dhuro mëshirën Tënde që është udhëzuese për ne!  
  Dhe në fund, i falënderohem All-llahut xh.sh. Zotit të botëve!  
    

  Dr. Mustafa Sibai