,,Mijn verdriet begon al heel vroeg in de morgen, toen de buurjongen kwam om mijn
konijntje te slachten...''
,,We moesten over onze zomerjurken heen nog meer kleren aantrekken, want dat
scheelde in de bagage. We stonden stijf van de kleding...''
,,We gingen op de fiets. Mijn vrouw zat achterop en hield de kinderwagen vast, waarin
de baby lag van zestien maanden...''
,,Ik sliep in een kinderledikantje met de knieën hoog opgetrokken tot de kin...''
Zo maar een paar passages. Veelzeggend in hun eenvoud en ontleend aan het
door André Horlings geschreven boek 'Arnhem Spookstad'. Een hommage aan de
95.000 Arnhemse evacués, in september '44 door de Duitse bezetter uit hun stad verjaagd. Vrijdag
wordt het boek in Arnhem officieel gepresenteerd. Op die dag, vijftig jaar geleden,
werd de verlaten stad bevrijd. Aansluitend op de presentatie heeft de onthulling van een
gedenkteken plaats als blijvende herinnering aan deze exodus.
'Arnhem Spookstad' hommage aan 95.000 evactés
'...En we gingen voor drie dagen...'
Door ROB HIRDES
(10 april 1995) Bevreesd voor het hoge water moest eind januari van dit jaar een ongekend
aantal mensen zijn woning voor enkele dagen verlaten. De emoties vierden hoogtij. Ook
al liep het allemaal goed af. Desondanks voelden velen zich nadien ontwricht. Juist in
die hoogwaterperiode rondde Horlings 'Arnhem Spookstad' af. Een toevallige
samenloop. Maar het accentueerde wèl wat de Arnhemse evacués van weleer
moesten doorstaan. Ook zij werden van eigen erf verdreven. Zij het onder
onvergelijkbare omstandigheden. En ook zij zouden na enkele etmalen terug keren.
Meenden ze althans. Vandaar ook de ondertitel van het boek '...en we gingen voor drie
dagen...'. Het werden uiteindelijk vele maanden van totale ontregeling.
In de geschiedschrijving van de Tweede Wereldoorlog is de evacuatie van Arnhem niet
meer dan een voetnoot. Maar voor degenen, die het aan den lijve ondervonden, is het
een onlosmakende episode van hun leven geworden. Voor sommigen zó ingrijpend, dat
ze er meer dan een halve eeuw na dato pas over kunnen praten.
'Arnhem Spookstad' is een oprecht document geworden op basis van brieven en
dagboekfragmenten van evacués. Samensteller Horlings: ,,Er waren mensen bij, die
schreven: 'Dit verhaal heb ik nooit eerder verteld'. Anderen gaven aan, dat de
gebeurtenissen van destijds hen in meer of mindere mate nog steeds achtervolgen.''
Leemte
De grondslag voor het bijna tweehonderd pagina's tellende boek, rijk geïllustreerd met
foto's en tekeningen uit de beschreven periode, werd gelegd door de Arnhemse
Courant/Gelders Dagblad, behorend tot de Wegener Uitgeverij Gelderland-Overijssel
(WUGO). Dat was ten tijde van de vijftigste herdenking van de Slag om Arnhem. Een
redactionele oproep om persoonlijke herinneringen in relatie tot die mislukte slag aan het
papier toe te vertrouwen, leverde een stroom aan reacties op. Die vrijwel allemaal
betrekking hadden op het gedwongen vertrek waardoor Arnhem van hoofdstad werd
tot spookstad.
Logisch achteraf. Want van de confrontatie tussen geallieerden en
bezetters merkten velen wel iets. Ook al was het vooral op afstand, zoals het
kanongebulder in Oosterbeek. Maar de evacuatie trof ieder voor zich.
Aan de hand van al die persoonlijke ontboezemingen kwam het boek tot stand.
Horlings (49), werkzaam op de centrale redactie in Apeldoorn en met speciale
belangstelling voor geschiedenis in het algemeen en die van de Tweede Wereldoorlog in
het bijzonder: ,,In zekere zin is het een uniek document geworden. Er is wel eerder
gepubliceerd over de evacuatie, maar daarbij was als uitgangspunt telkens gekozen voor
een zakelijke beschrijving. 'Arnhem Spookstad' is eigenlijk het eerste gebundelde
menselijke verhaal. En daarmee is een leemte in de geschiedschrijving van Arnhem
ingevuld.''
Als journalist raakte hij medio vorig jaar intensief betrokken bij de herdenking van de
Slag om Arnhem. Het bevreemdde hem dat niets herinnerde aan de exodus als
uitvloeisel ervan. ,,Terwijl overal in en rond Arnhem monumenten en andere
gedenkstenen doen terugdenken aan de geallieerde luchtlandingen en de zo dramatisch
verlopen militaire operatie.''
Details
Mèt de presentatie van het boek krijgt Arnhem nu eindelijk en ook op initiatief van de
Arnhemse Courant/Gelders Dagblad zijn gedenkteken ter nagedachtenis aan de
evacuatie. De opbrengst van 'Arnhem Spookstad' is mede ter financiering hiervan
bedoeld. Eigenlijk is het gedenkteken meer dan een late herinnering aan wat ooit
geschiedde. Meer dan een gebaar met terugwerkende kracht.
Horlings: ,,De filosofie erachter is tevens, dat nog steeds elke dag mensen over de
hele wereld en met dezelfde achtergrond als destijds in Arnhem huis en haard moeten
verlaten. Terwijl de gevolgen voor hen voor altijd onbekend zullen blijven.''
Van de epistels die Horlings in zijn boek over de evacuatie verwerkte, gebruikte hij
van een enkele alinea tot nagenoeg complete brieven toe. Op die wijze ontstond één
lopend verhaal. Vanaf de slag om Arnhem als directe aanleiding, het bericht van de
totale ontruiming van de stad, de massale uittocht, de bevindingen van de verdreven
bevolking op haar evacuatie-adres en de uiteindelijke terugkeer in een verwoeste en
geplunderde stad.
,,Als je al die brieven leest en rubriceert, dringt het pas werkelijk tot je door hoe
ingrijpend die maatregel van de bezetter voor ieder afzonderlijk is geweest. Vaak sprak
dat uit een enkele details. Sommige briefschrijvers wisten die uitstekend te verwoorden.
Hoe ze bijvoorbeeld als gezin en met een karretje, dat steeds weer inzakte, onderweg
gingen. Juist die kleine dingen maken het beschrevene zo sterk en compleet.''
Maar naast de kracht van het detail kenmerkten de brieven zich ook door emotie. Zoals
het verhaal van een dochter, die samen met haar demente moeder met onbekende
bestemming Arnhem verliet. Of dat van een 16-jarige meisje, dat later vernam hoe een
bom het eerder door haar aangedane koffiehuis in Loenen verwoestte. Onder de 35
mensen die daarbij het leven lieten, bevond zich ook een goede vriend van haar. Ze
schreef in haar brief zelfs over een 'beginnende verliefdheid'.
Zeurpiet
Hoe het trouwens mogelijk was, dat de evacués van Arnhem zo in de vergetelheid ten
onder zijn gegaan? Horlings, zoon van een geschiedenisleraar: ,,Op zich was een
evacuatie natuurlijk niet ongewoon. Neem de kuststrook, het Bezuidenhout in Den
Haag, de Betuwe, Wageningen. Er zijn overal en om verschillende redenen mensen
gedwongen weggetrokken. Ook al was Arnhem qua aantal dan de meest omvangrijke
evacuatie. Bij hun terugkeer werd er vooral niet omgekeken, want dan was je al gauw
een zeurpiet. Dat was de mentaliteit van vlak na de oorlog. We moesten in de eerste
plaats de blik op de toekomst richten. Dus bleef, ook jaren nadien, het lot van de
Arnhemse burgerij veelal onbesproken. Bovendien; het waren geen helden, maar
eigenlijk stuk voor stuk bange mensen die hun stad verlieten. Hun verhalen bevatten
geen heldenmoed.''
Met het verschijnen van het boek en de onthulling van het gedenkteken binnenkort,
komt voorgoed een einde aan die vergetelheid. 'Arnhem Spookstad' eindigt met: ''Na de
bevrijding liep ik samen met mijn broertje, aan weerszijden aan vaders hand, door de
puinhopen van Arnhem. En toen zei hij: 'Dit mag nooit vergeten worden. Het komt in de
geschiedenisboekjes en dan kunnen jullie zeggen: dat heb ik meegemaakt'. En hij
huilde.''