Crombaldo, hertog van Savoie
- E.L. Krasnayin -

Een schrijfsel -ach, noem het gerust 'roman' als je wil- van Krasnayin, dat ongeveer 47 pagina's (A4) omvat.
Crombaldo kan besteld worden voor slechts 100F (+ 50F verzendkosten).

Voorwoord bij 'Crombaldo':
"Zo groots als de gemiddelde streptokok, zo vernieuwend als rotte kaas en zo creatief als een struisvogel die nattigheid voelt. Kortom, tot op het bot vervelend.
Je vraagt je af waarom iemand met een greintje medeleven het nog niet heeft meegenomen naar een rustiek plekje in het bos, waar de konijntjes dartelen en de vlinders fladderend hun cocon doorbreken, om het daar met één schot genadeloos af te maken en zieltogend achter te laten. Wie geeft er nu om een boekje meer of minder? Alweer een boom gered zeg maar.
Aldus zou men de mening van Krasnayin over de 'moderne' (in woord noch daad) nederlandstalige literatuur kunnen samenvatten.
Claus, Hoet, Fabre,... het zijn namen om "U" tegen te zeggen. Namen waar men voor in het stof kruipt, in de hoop een glimps van hun licht op te vangen, en aldus de gebruinde tint van 'volgeling' te verkrijgen.
Maar dit schrijfsel, dat door Krasnayin de benaming "werk" heeft opgeplakt gekregen, doch dat ik eerder zou omschrijven als "woordenlijst" , decapiteert deze degenererende deïficatie. Niet alleen door het invoeren van de zogeheten Postmoderne Ridder, een personage dat ik persoonlijk tot mijn favorieten reken (ik heb nu eenmaal iets met geschifte superhelden), maar ook door op alle mogelijke manieren zijn schrijfsel de soep in te draaien. (Versta me niet mis, ik hou wel van soep. Getuige een voorval deze morgen met twee kuipen kervelsoep.)
Zoek maar niet naar een plot, u zou er wel eens te veel kunnen tegenkomen. Wat historische correctheid betreft ligt Krasnayin ergens tussen de Azoren en Mexico in, wat ook al iets zegt over de geografische consistentie van deze "woordenlijst". En voor filosofie begeeft u zich best naar het dichtstbijzijnde stationsloket.
Over het algemeen doet dit boek mij denken aan het volledige filosofische oeuvre van Aristoteles: er staan woorden in. ( Dit drukt niet zozeer een waarde-oordeel over zijn werk uit, maar eerder mijn eigen filosofische opvattingen betreffende de "ontoereikendheid van de dialectiek". Ach, ik leef dan ook in een wereld waarin "Dat trekt op niets" een dodelijk compliment kan zijn.)
Wat betreft de inhoud van het boek, tussen de woorden door kan men enkele anekdotes en personages ontwaren die mogelijk geïnspireerd zijn op ware gebeurtenissen, maar -veel waarschijnlijker- ook gewoon ontstaan konden zijn in de nabije omgeving van déja-vu. Sorry, ook gewoon ontstaan konden zijn in de nabije omgeving van een kroeg.
Ikzelf had het geluk de befaamde schaakpartij persoonlijk meegemaakt te hebben, en de befaamde Lamahasto zelfs enkele malen bijna ontmoet te hebben. Meer zelfs, ik was aanwezig tijdens de conceptie van enkele der superhelden. Ook de Captigramograaf is mij niet vreemd, hoewel behoorlijk multidimensionaal ogend.
Maar nu over naar een iets serieuzere toon. (Een mens zou zich kunnen afvragen waar dat dan weeral goed voor is)
Een boek waarin filosofische gedachten en verhalende heroïek door elkaar gutsen als natte wijn, het nut ervan is niet direct zichtbaar. Behalve als men zelf al eens voor het probleem gestaan heeft een boek te schrijven waarin men een zekere reeks gedachten en ervaringen naar voren wil brengen, zonder tussendoor nog eens een karrevracht aan pagina's toe te voegen die weliswaar het verhaal consistent houden, maar tevens volstrekt niets ter zake doend, en voor de auteur zo saai als een wasknijper zijn.
Slechts weinigen weten de taal zo goed te smeden dat zowel inhoud als vorm, zowel verhaal als filosofie tot een naadloos geheel worden samengesmeed.
Geef toe, heeft Ú al ooit een boek vastgepakt dat zooìngg deed toen je de pagina's omsloeg? De meeste boeken vallen gewoonweg uiteen als je ze te ver doorplooit.
Of dat ook het geval is met deze "woordenlijst" die u nu vastheeft, zal ik overlaten aan uw persoonlijke mening, en natuurlijk aan de vaardigheid van de boekenbinder.
Knoeiers of niet, de Argonauten op tram 10 staan voor de bevrijding van de creativiteit uit de erkers van het bestaan. Wij halen de mens weg uit zijn sofa en laten hem opnieuw oog in oog staan met wat het is te leven zonder 'par-fueh'.

Vulpecula Mordax - 13 juli 2000 "