Leclerc

Novi francuski tenk Leclerc razvijen je u firmi GIAT kao zamena za vozilo AMX-30. Razvoj je počeo 1983, a prvih šest prototipova je kompletirano 1989. godine. Prvi serijski primerak završen je decembra 1991, a Francuskoj vojsci je isporučen naredne godine.

Leclerc je prvi zapadni osnovni borbeni tenk sa posadom od tri člana, odnosno sa ugrađenim automatskim punjačem topa. Od konkurenata ga izdvajaju i manja masa i dimenzije, visoka pokretljivost i povećana dužina cevi topa.

Vozač je smešten u prednjem delu oklopnog tela, sa leve strane. Njegovo mesto je opremljeno malim upravljačem (volanom) na kome su postavljene osnovne komande, razvodnom tablom, panelom monitora za očitavanje podataka o stanju motora, uređajem za orijentaciju i ručicom birača stepena prenosa (menjača). Vozač ima na raspolaganju tri periskopa, od kojih centralni Thomson-CSF Optronique ima dnevni i noćni kanal. Komande za upravljanje se do motorno-transmisionog odeljenja prenose električnim putem ("fly-by-wire"), a obezbeđena je rezervna mehanička veza koja se koristi u slučaju otkaza osnovnog sistema.

U zadnjem delu tela vozila nalazi se turboprehranjivani osmocilindrični dizel motor sa direktnim ubrizgavanjem SACM V8X snage 1500 ks pri 2500 obrtaja u minuti. Automatska hidromehanička transmisija u bloku SESM ESM 500 ima pet stepeni prenosa za kretanje napred i jedan za nazad, kao i neutralan položaj za okretanje u mestu oko ose vozila. Leclerc od 0 do 32 km/h ubrzava za samo 5,5 sekundi, a to vreme može biti skraćeno većim brojem obrtaja motora u mestu, a zatim uključivanjem menjača. Velika specifična snaga, sistem hidropneumatskog oslanjanja i dužina naleganje gusenica od 4,32 m obezbeđuju izuzetnu stabilnost i pokretljivost u terenskim uslovima. Gasna turbina Turbomeca TM-307B se koristi za napajanje potrošača kada dizel motor nije u radu.

Komandir i nišandžija su smešteni u kupoli, levo i desno od topa, u malim odvojenim prostorijama. Ovakav razmeštaj posade može imati negativan psihološki efekat u toku izvođenja dugotrajnih borbenih operacija.

Mesto komandira je opremljeno sa tri panela računarske jedinice vozila (VDU), glavnim panelom, panelima za upravljanje naoružanjem i radio uređajem. Za kružno osmatranje ima osam prizmi (periskopa), a svaka ima prekidač za dovođenje topa na liniju nišanjenja. Komandirova stabilizovana panoramska osmatračka sprava SFIM HL-70, montirana na krovu vozila, ima dnevni kanal, noćni kanal sa pojačivačem slike druge generacije i laserski daljinomer. Proizvođač navodi da je cilj moguće prepoznati na udaljenosti od 4 km, a identifikovati na 2,5 km. Nišandžija na raspolaganju ima stabilizovan nišan SAVAN 20 firme SAGEM, sa dnevnim kanalom uvećanja 2,5x i 10,5x, termovizijskom kamerom koja sliku prikazuje i na komadirovom displeju i Nd-YAG laserskim daljinomerom. Za osmatranje može da koristi tri periskopa, ali mu je vidno polje ograničeno na sektore i ispred i desno od vozila.

Osnovno naoružanje je top GIAT CN 120-26 kalibra 120 mm sa glatkom cevi dužine 52 kalibra (6240 mm). Kompjuterizovani sistem za upravljanje vatrom omogućava korišćenje do 6 različitih vrsta granata koje se automatski pune iz skladišta u zadnjem delu kupole. Kapacitet ovog spremišta je 22 granate, a ukupno se u borbenom kompletu nalazi 40 metaka 120 mm. Popunjavanje skladišta municijom može se vršiti iz unutrašnjosti ili spolja, kroz vrata na zadnjem delu kupole, a za popunu sa 22 granate je potrebno 10-15 minuta. Automatski punjač koji je razvila firma Creusot-Loire obezbeđuje brzinu gađanja od čak 12 metaka u minuti, a u slučaju kvara moguće je i ručno punjenje topa (mada je to prilično spor proces). Firma GIAT tvrdi da je preciznost pogađanja oko 95 % sa potkalibarnim projektilom početne brzine 1750 m/s na udaljensti od 2000 m, a sa kumulativnim projektilom početne brzine 1100 m/s na 1500 m.

Sa topom je spregnut mitraljez kalibra 12,7 mm, a na krovu kupole se nalazi protivavionski mitraljez 7,62 mm kojim se može upravljati iz unutrašnjosti vozila. Sa svake strane kupole postavljeno je po 9 bacača Galix kalibra 80 mm iz kojih se ispaljuju dimne kutije, protivpešadijske parčadne bombe i IC mamci.

Oklop Leclerc-a je višeslojni sa vazdušnim međuslojem i modularnog je tipa. Ovakvo rešenje omogućava zamenu oštećenih delova ili modernizaciju ako se kasnije razviju nove vrste zaštite. Celo vozilo je oblikovano tako da se maksimalno poveća verovatnoća odbijanja zrna, odnosno da se poveća ugao pod kojim projektil udara u tenk. Sva spoljna oprema je zaštićena i "uvučena" u strukturu osnovnog oklopa, a predviđeni su i poklopci za sve osmatračke i nišanske uređaje.

U standardnu opemu vozila spadaju sistem za NHB zaštitu i automatski protivpožarni uređaj. Na zadnji deo tela se u slučaju potrebe mogu postaviti dodatni rezervoari za gorivo.

Za potrebe naoružavanja armije Ujedinjenih Arapskih Emirata razvijena je posebna varijanta Leclerc-a prilagođena upotrebi u tropskim i pustinjskim uslovima. Ova verzija ima produženo telo, motor MTU 883 V-12 snage 1500 ks, automatsku transmisiju Renk HSWL295 TM sa pet stepeni prenosa za kretanje napred i tri za nazad, povećan kapacitet rezervoara za gorivo, nešto drugačiju elektronsku opremu, novu panoramsku spravu komadira, poboljšane sisteme za ventilaciju i hlađenje i dodatne oklopne suknje za zaštitu hodnog dela.

This page hosted by  Get your own Free Homepage