(τραγούδι συνεδρίου Ε. Π. Δυτ. Ελλάδας, 1998,
στο ρυθμό του ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ των Αφων Κατσιμίχα)
Ακου πως σφυρίζει αυτός ο άνεμος
ρίχνει τα τείχη που υψώνονται
ανάμεσα σε σένα και σε με
ανάμεσα σε κόσμους που δεν βρέθηκαν
σε χέρια που το άγγιγμα δεν νιώσαν
που στέκονται ανάμεσα στο νου και την καρδιά
Κατώφλι αιώνα
καινούργια ζωή
το μέλλον μας ανήκει στα παιδιά
μια νέας ελπίδας χαράζει η αυγή
στο αύριο στραμμένη η ματιά, η ματιά
Ακου πως σφυρίζει αυτός ο άνεμος
ζεστός, γλυκός, δικός μας είναι
πνοή Προσκόπων δυνατή
κι ανοίγει διάπλατα πάνω απ' τον κόσμο μας
του ήλιου το παράθυρο προβάλλει
τις γέφυρες να στήσουμε του αύριο και του χθες
Κατώφλι αιώνα ....
