strona 5 strona
<WYJSCIE>
- Czymże jest człowiek ?...
- Może... wszą, żerującą na swym
- malutkim ochłapie czasu.
- Donatien de Mercy
Noc. Cisza, zupełna, bez jednego szmeru, spowija wszystko gęstą, lepką mazią o konsystencji ciemności. Gwiazdy, jak bogowie przypatrujący się swemu dziełu oświetlają ziemię blaskiem właściwej im mocy. Nienawidzą mnie. Jestem przeklęta.
Podniosłam się z letargu, przytomna jak zwierzę. Żadnych sklejonych snem powiek, ociężałych kończyn, powolności. Kiedy tylko słońce chowa swoją tarczę i ustępuje miejsca mrokom, wstaję dokonywać ich zemsty.
Mój dom teraz - od półtora wieku - wybrali dla mnie moi - ha, ha - krewni. Bardzo malownicze miejsce, w ich przekonaniu - romantyczne. Wspaniałe dla samobójczyni. Stare drzewa, których liście, teraz pożółkłe, pokrywają ziemię grubym dywanem. Stare groby - ludzi, niegdyś mych przyjaciół, kochanków, wrogów - teraz zatarte kamienne płyty nic nie znaczące dla współczesnych. Współczesnych mi. Dawni teraz są - pyłem, pożywieniem dla drzew, w których pniach zawierają się siły i dusze wszelkich istot, które miały nieszczęście umrzeć w ich pobliżu. Niegdyś piękni, jak ja teraz, przez błysk, później, inna migawka, starzy, z twarzami przeoranymi przez czas, inna - w drewnianych skrzyniach wędrujących w głąb ziemi. I ja, o ironio, pośród nich. Ja, jedyna która postawiła veto demonowi czasu. Obraził się. Dla mnie jest wciąż ta sama noc 1772r, kiedy ziemia tego wzgórza wchłonęła moją krew. Czas widzę tylko - w ludziach. W ich przemijaniu. I w ich krwi. Krwi, którą wchłania me piękne ciało w zastępstwie mojej własnej, którą co noc wysysa ze mnie ziemia. Jakże nasyciła się przez te wszystkie lata. Użyźniła. Co noc inne życie. Duszami, które przepłynęły przez moje serce, można by zasiedlić mały kraj. Ich krew, której nie mogę odmówić ziemi i bogom wypełniłaby jezioro. Są słabi. Lękają się. Umierają przez ten lęk. Nie umieją odciąć się od Czasu. Czas jest ich życiem. Tylko Czas.
• Shuthar