| Σαν εξαπτέρυγο περνάς σχίζοντας τον αγέρα Αλύγιστος ασάλευτος στον δρόμο της τιμής. Στα στήθη σου κρύβεις φωτιά, την αστραπή στα μάτια τον κεραυνό στην σκέψη σου, στο μέτωπο χαρά. Νασκουμπομένος πάνοπλος έτοιμος να πετάξεις στων κανονιών τα στόματα στην ντουφεκοβολή, στου μπαρουτιού τ’ ανάφλεγμα στο σκάσιμο τσι οβίδας εις των σφαιρών το σφύριγμα τσι λόγχης την αιχμή. Ν’ αντιβροντήσεις την βροντή να την αστροπελεκήσεις στην καταιγίδα να χυθείς και να μην ηττηθείς να συμμαχήσεις με στοιχειά, στοιχειό και συ να γίνεις θύελλα, ανεμοστρόβιλος, σεισμός, νεροποντή, ύψη ν’ ανέβεις άφοβα, βυθούς και να μετρήσεις ως τ’ άδυτα βασίλεια και νικητής να βγεις. Μα και της ανθρωπότητος στρατιώτης της ειρήνης και της αγάπης των λαών θερμός αγωνιστής κι απ’ της παλαίστρας τα πλατιά χωράφια να θερίσεις να κουβαλήσεις αγκαλιές τ’ άνθισμα της φυλής. Στο παραγγέλνει η γέννα σου, στο λέει η καταγωγή σου το ελληνικό σου ανάστημα το αίμα της φυλής. Το μαρτυράει κι η λεβεντιά, το ομολογεί κι η ευγένεια που αντιφεγγίζουν γύρω σου σαν διαμαντιών, σαν διαμαντιών φωτιές. |
 |