โรคขี้ขโมย

......ม่อจื้อกล่าวกับท่านอ๋องหลู่หยางเหวินว่า "เวลานี้ ที่นี่มีคนๆ หนึ่ง เขามีอาหารอุดมสมบูรณ์ทั้งหมูเห็ดเป็ดไก่ เหล้ายาปลาปิ้งมีมากมายเป็นภูเขาเลากา พ่อครัวของเขาได้ปรุงอาหารเลิศรสให้เขาทานทุกวัน เขากินทิ้งกินขว้าง แต่ครั้นเห็นขนมปังแข็งๆ ของชาวบ้านเข้า ก็กลับจ้องมองด้วยความสนใจ ขโมยขนมปังแข็งๆ นั้นมากินเสีย ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอาหารดีๆ ของคนๆ นั้น มีน้อยเกินไปหรือเป็นเพราะเขามีนิสัยขี้ขโมยกันแน่?"

......ท่านอ๋องตอบว่า "เขาคงจะมีนิสัยขี้ขโมยมากกว่า"

......ม่อจื้อกล่าวต่อไปว่า "ถ้าเช่นนั้น ข้าพเจ้าใคร่ถามท่านว่า ในประเทศของท่านมีที่นารกร้างอยู่มากมาย จะบุกเบิกอย่างไรก็ไม่หวาดไม่ไหว แล้วยังมีเมืองร้างอีกหลายเมือง จะอยู่อย่างไรก็อยู่ไม่หมด แต่ครั้นเห็นที่ดินของแคว้นซ่งกับแคว้นเจิ้งเข้า ท่านก็คิดจะครอบครองท่าเดียว พฤติกรรมของท่านแตกต่างจากคนๆ นั้นหรือไม่?"

......ท่านอ๋องหลู่ตอบว่า "ข้าพเจ้าเหมือนคนๆ นั้นไม่มีผิด ต่างมีนิสัยขี้ขโมย เหมือนๆ กัน"