Το σπίτι με τα πολλά δωμάτια άνοιξε.
Σκόνη  που αναπηδά στο ξεθωριασμένο ξύλινο πάτωμα.
Βήματα. Φωνές. Λυγμοί.
Το φώς μέσα απο τις χαραμάδες.
Παλιά έπιπλα στοιβαγμένα στις γωνίες.
Η μυρωδιά της μούχλας γατζωμένη στους τοίχους.
Ποιός είναι; Εμείς.
Μην φοβάσαι. Δεν θα πάθεις κακό.
Ήρθαμε να γίνουμε ένα μαζί σου.
Και γέμισε ο χώρος χρώματα και πολύχρωμα πανιά.
Και ο αέρας δεν τρίζει πια τα τζάμια.
Το σκοτάδι έγινε φώς.
Και γέμισε ο τόπος ζωγραφιές και φάτσες παιδιών,
που ανυπομονούν να δημιουργήσουν, να επικοινωνήσουν.
Το σπίτι με τα πολλά δωμάτια απόκτησε πάλι ζωή.
Τραγουδάει με χιλιάδες νότες και μιλάει με πάμπολλες φωνές.
Χώροι αναπνοής. Χώροι δημιουργίας. Χώροι αυτοοργάνωσης.
Κατάργηση της κοινής λογικής και των ψυχρών συναισθημάτων.
Ακούτε; Ακούτε εσείς οι απέξω; Μην ενοχλείτε.
Ή μπήτε μέσα κι εσείς ή διαλυθήτε στο μανιασμένο πλήθος.
Το σπίτι με τα πολλά δωμάτια αντέχει ακόμα.
Όπως αντέχουμε κι εμείς.
Αφήστε το ήσυχο. Το νιώσατε εσεις ποτέ δικό σας; 
Το προστατεύσατε για να σας προστατεύσει;
Το αγαπήσατε για να σας αγαπήσει;
Το αγγίξατε για να σας αγγίξει;
Το σπίτι με τα πολλά δωμάτια κινδυνεύει να κλείσει.
Όχι δεν θέλω. Φοβάμαι το σκοτάδι.
Και δεν μου αρέσουν οι μάσκες τους.
Με γεμίζουν φόβο, θλίψη και αηδία.
Γιατί είναι ψεύτικες και δεν με αγγίζουν.
Προτιμώ τα σχέδια των παιδιών
και τη χαμένη παιδικότητα που κάποιοι 
δεν κατάφεραν να μας στερήσουν.
Την ευαισθησία, την τρυφερότητα,
την αγανάκτηση και την αντίσταση,
που δεν κατάφεραν να πνίξουν.
Βρέχει μέσα και έξω τώρα.
Κι εμείς περιμένουμε. Κι εσείς δεν έρχεστε.
Μακάρι να σας πάρει ο άνεμος αλλού. Μακριά απο εδώ.
Το σπίτι με τα πολλά δωμάτια ούρλιαξε.
Φύγετε. Κάτω τα χέρια σας απο τα θεμέλιά μου, τους τοίχους,
τα πατώματα και το χώμα μου.
Τον αέρα που αναπνέω. Δεν σας ανήκουν.
Γιατί απλά ποτέ δε νοιαστήκατε για τίποτα απο αυτά, 
γιατί απλά η μυρωδιά σας είναι χειρότερη απο αυτή της μούχλας
και τα χνώτα σας μυρίζουν σαπίλα, στασιμότητα και αργό θάνατο.
Το σπίτι με τα πολλά δωμάτια δεν κοιμάται. Συνεχίζει...........