[...] Η ζωή μου είναι εφθαρμένη. Ας πάμε! Ας προσποιηθούμε, ας αδρανοποιηθούμε, ω! έλεος! Και θα υπάρχουμε διασκεδάζοντας, ονειρευόμενοι τερατώδεις έρωτες και φανταστικά σύμπαντα, μεμψιμοιρώντας και αντιμαχόμενοι τα φαινόμενα του κόσμο, σαλτιμπάγκε, επαίτη, καλλιτέχνη, ληστή,ιεροκύρηκα! Πάνω απο το κρεβάτι μου στο νοσοκομείο, η μυρωδιά απο το λιβάνι μου ήρθε ξανά τόσο δυνατή: φύλακας ιερών αρωμάτων, εξομολογητής, μάρτυρας...
Αναγνωρίζω εκεί τη βρωμερή εκπαίδευση της παιδικής μου ηλικίας. Έπειτα τι!... Χαθείτε είκοσί μου χρόνια, αν και οι άλλοι φτάσαν είκοσι χρονών...
Όχι! Όχι! Τώρα επαναστατώ εναντίον του θανάτου! 
Η δουλειά φαίνεται υπερβολικά ελαφριά για την έπαρσή μου:
η προδοσία μου στον κόσμο θα ήταν ένα μαρτύριο υπερβολικά σύντομο. Την τελευταία στιγμή, θα χτυπούσα δεξιά και αριστερά...
Λοιπόν τότε -ω- αγαπημένη φτωχή ψυχή, η αθανασία δε θα ήταν χαμένη για μας.