Τώρα πια τα γλέντια μας τελιώσαν
όλοι ήτανε πνεύματα που' λιώσαν
Απ' ανόητους φίλους δανείστηκες πλήξη
και μαζί θα ξερνάς το πρωϊ ευτυχία.
Ισορροπείς στου ονείρου την άκρη
μα στη μοναξιά, μια ανάσα μετράει
και μια πληγή που αιώνια πονάει
σαν μια γυναίκα που πάντα ζητάει.
Τώρα οι νύχτες μας δειλά μεγαλώνουν
τα πιο όμορφα παιδιά μας
με φωνές που ζητάνε αλλιώτικα να βγούν
σ' ένα σώμα που δεν θέλει να μείνει.