Εδώ
πάνω σε αυτές τις άυλες σκιές
ανδρών και γυναικών
δεν υπάρχουν χαμόγελα
Μοναχικά
αναμιγνύονται
με την σκοτεινιά των τοίχων
και σε παράξενες γωνίες
Συνεχίζουν να ταξιδεύουν
προς το πουθενά
Κάθε ένας, ένας πυρήνας
θλίψης και απόγνωσης
Μικρή ή καθόλου συζήτηση
προσπερνά τα λεκιασμένα απο τσιγάρα χείλη τους
Κάθονται 
οι μοναχικοί
Κάθονται αιώνια
σε ιδρύματα
που έχουν γίνει τα μάτια τους
που έχουν γίνει τα χέρια τους
τα πόδια τους
Είναι άδειοι τώρα
απλά καρυδότσουφλα που μετακινούνται πίσω και μπρός
πάνω σε μια ακτή
κάποιας ανεξερεύνητης παραλίας
πάνω σε απόκρημνους πράσινους λόφους
Βραδυπορούν
όπως οι πιο σκοτεινές σκέψεις
που σπρώχνονται μέσα στο μυαλό σου
Δεν μπορείς να τους ρωτήσεις
γιατί δεν θα σου απαντήσουν
Είναι 
οι πιο βαθιοί μας φόβοι