Όταν στήνουν τα οδοφράγματα,
όλοι οι δρόμοι σου φαίνονται κλειστοί
και το μονοπάτι οδηγεί στο τίποτα,
θα κρατήσεις σφιχτά στη γροθιά εκείνο το σπόρο.
Και θα σταματήσεις, αποπροσανατολισμένος.
Θα παρατηρήσεις τον άνεμο και τα κλαδιά
(βλέπεις, τα πιο ευαίσθητα έχουν σπάσει).
Θ' αφήσεις να πέσει ο σπόρος,
θα πεταχτεί αμέσως το βλαστάρι, μετά ο θάμνος,
ακριβώς στο σημείο όπου με πόνο επιστρέφουν
οι μητέρες, με τις γυναίκες όλες γύρω
ντυμένες τα φορέματα του πένθους.
Ανάμεσα σε αγκαθωτά σύρματα θ' ακούσεις
τα μοιρολόγια
τις κραυγές
τις στριγγλιές.
Θα σκάψεις τη γή, θα ρίξεις την πέτρα.
Αργά, βυθισμένες στη σιωπή,
απο το βουνό θα κατέβουν οι σκιές,
αποκαθαρμένες απ' όλες τις προσβολές, έκθαμβες.